Λάμπρος Παπαλέξης (2)
Εδώ μια συνέντευξη με τον Λάμπρο Παπαλέξη, που από την πρώτη στιγμή που την διάβασα όταν ο Λάμπρος έστειλε στο inbox μου τις απαντήσεις του, έμεινα κάπως μουδιασμένος. Συγκινημένος, αλλά και μελαγχολικός, μαζί με ένα μυστήριο αίσθημα ευθύνης, δικής μου ανεπάρκειας ως και ντροπής. Ξέρω πως ακούγεται κάπως περίεργο αυτό, δεν μου είναι εύκολο να στο εξηγήσω, αν όμως διαβάσεις όσα ακολουθούν, ενδεχομένως θα καταλάβεις πώς το εννοώ.
Ο Λάμπρος Παπαλέξης στις 10 του Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε τον δίσκο "ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ", τον οποίο ετοίμαζε και ηχογραφούσε επί πέντε χρόνια. Η κυκλοφορία του album τον βρήκε περίπου 10 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στη μακρινή Καμπότζη στα βάθη της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ο Λάμπρος βρίσκεται εκεί, ουσιαστικά αυτοεξόριστος, εδώ και έναν χρόνο. Αποφάσισε να φύγει από την καταραμένη "Χώρα του Κανένα" και να ζήσει αλλού, διαφορετικά. Ταυτόχρονα, ξεκαθάρισε πως η "ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ" θα είναι ο τελευταίος του δίσκος. Ο αποχαιρετηστήριος.
Στο έργο συμμετέχουν 38 μουσικοί, τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Όλοι τους, μαζί φυσικά με τον "μαέστρο" (το παρατσούκλι του, που όμως δεν το αποδέχεται) Λάμπρο Παπαλέξη, συμβάλλουν σε ένα άμεσο και συγκινητικό μουσικό αποτέλεσμα, ένα δισκογράφημα που μοιάζει με rock 'n' roll πάρτυ στους δρόμους, μια βουτιά στο μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν του δημιουργού, ο οποίος επί 40 χρόνια -είτε σαν solo είτε με τις μπάντες του, τους Φάντη Μπαστούνι και οι Άσσοι, τις Χτισμένες... των Θεμελίων και τη Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων- άφησε ξεχωριστό και βαθιά αυθεντικό αποτύπωμα στα εγχώρια μουσικά δρώμενα. Είχα την τύχη, το Φθινόπωρο του 95 να τον δω σε μια συναυλία με τη Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων, κι έτσι από μικρός να ανακαλύψω τα πρότερα πεπραγμένα του, αλλά και παράλληλα να ακολουθώ τα μετέπειτα βήματά του. Το τελευταίο, η "ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ", που στάθηκε και η αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη και την επιστροφή του Λάμπρου στο Υπόγειο εννιά χρόνια ύστερα από την πρώτη μας κουβέντα, είναι ένας δίσκος πολύτιμος και απείρως γοητευτικός, το ιδανικό μουσικό "αντίο" του Παπαλέξη, μάγκικο και μερακλίδικο, ωμό και συγχρόνως τρυφερό, παλλαϊκό μα συγχρόνως επίκαιρο και διαχρονικό.
"ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ" (out 10/9)
Δύο λόγια.
Ευχαριστώ όλους τους φίλους μουσικούς, συνοδoiπόρους καποια στιγμή και μη, ηχολήπτη, φωτογράφο, γραφίστα για την τιμή που μου κάνατε στο να συμμετέχετε ώστε να καταφέρω να πω όχι απλά άλλη μια μουσική ιστορία, αλλά για τελευταία φορά ένα μεγάλο μέρος μιά αθέατης για πολλούς ιστορίας της ζωής μου και μουσικών μου καταβολών.
Τρία τραγούδια από αυτά που ηχογραφήθηκαν μείνανε έξω τελικά όχι γιατί δεν ήταν καλά, το αντίθετο θα έλεγα, απλώς δεν εξυπηρετούσανε στο μυαλό μου το story telling και ζητώ συγνώμη μαζί με την κατανόηση από τους συμμετέχοντες. Ίσως τα εκδώσω κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο στο μέλλον.
Το ηχητικό αποτέλεσμα και η παραγωγή φέρει αποκλειστικά την δική μου ευθύνη ώστε να ακούγεται ως επί το πλείστον ζωντανά παιγμένο -όπως και ένα πολύ μεγάλο μέρος του είναι- και με ήχο όσο γίνεται ακατέργαστο ώστε να δίνει την αίσθηση μιας μεγάλης παρέας, μιάς αποχαιρετιστήριας γιορτής, ενός τελευταίου πάρτυ, χωρίς ραφιναρίσματα της παραγωγής αλλά όσο πιό ωμό μπορεί να ακουστεί, προσεγγιζοντας τις ατμόσφαιρες της τελευταίας περιοδείας μου, ''Τραγούδια από τον υπόνομο'', 2018-2024.
Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα, ευχαριστώ από καρδιάς.
Αντίο.
Το Υπόγειο: Λάμπρο σε υποδεχόμαστε στο Υπόγειο, εννέα ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη παρουσία σου εδώ και την κουβέντα που είχαμε κάνει τότε. Σε εννέα χρόνια σίγουρα αλλάζουν πολλά, αλλά στη δική σου περίπτωση οι αλλαγές ήταν σαρωτικές, για την ακρίβεια άλλαξες ήπειρο! Σε βρίσκουμε στην Ασία και στην μακρινή Καμπότζη, όπου εδώ και έναν χρόνο κατοικείς μόνιμα. Πως είναι τα πράγματα εκεί; Πώς σε βρίσκουμε;
Καλησπέρα και ευχαριστώ.
Επιγραμματικά, είμαι καλά και ήρεμα σε γενικές γραμμές. Ζω σε μια μικρή και ήσυχη πόλη στον Νότο, πολύ γραφική και αρκετά κοντά στη θάλασσα με ένα πολύ όμορφο ποτάμι, καταρράκτες, επιβλητικό βουνό και ήσυχους ανθρώπους ως επί το πλείστον. Δεν έχω ακόμη αποφασίσει εάν θα εγκατασταθώ μόνιμα εδώ ή σε κάποια άλλη χώρα δίπλα, αλλά το μέρος εδώ έχει τις σοβαρές πιά πιθανότητές του.
Το Υπόγειο: Ποιοι ήταν οι λόγοι της μετανάστευσής σου, η οποία μάλιστα απ’ό,τι μας έχεις πληροφορήσει στοχεύεις να είναι και μόνιμη;
Νομίζω ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή μου μέσα από οβιδιακά γεγονότα να πάρω κάποιες αποφάσεις για μένα, μετρώντας τις αντοχές και το σθένος της υγείας και της ηλικίας μου, του ψυχικού, πνευματικού και οικονομικού κόστους, τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στο κατά ποσο θα μπορούσα να συνεχίσω να παραμένω σε μια χώρα που ποτέ σχεδόν δεν με έκανε να νιώσω σαν σπίτι μου. Ξέρεις, έχω γεννηθεί στο εξωτερικό, στη Γερμανία και έχω μεγαλώσει εκεί έως ενός σημείου, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήταν δική μου επιλογή να ζω στην Ελλάδα. Κυρίως οικογενειακές συνθήκες με αναγκάσανε να ζω στην Ελλάδα. Προσμετρώντας λοιπόν τις πιθανότητες ενός διαρκούς ζοφερού μέλλοντος εκεί, αλλά και γενικότερα σε μια εποχή ευρωπαικού εκφασισμού, αποφάσισα να φύγω και να τα αφήσω όλα πίσω μου.
Το Υπόγειο: Πόσο εύκολη ήταν μια τέτοια μεγάλη απόφαση;
Ήταν κάτι που δουλευότανε, ίσως και ασυνείδητα μέσα απο τις προκλήσεις, τα ερωτηματικά και τα αδιέξοδα που συναντούσα μπροστά μου τα τελευταία χρόνια. Αλλά η θρυαλλίδα, ίσως και η απελευθέρωση θα έλεγα, ήταν ενα αρκετά σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν το είχα καταλάβει για χρόνια και υπήρξε ένα περιβάλλον απο φίλους και μουσικούς που με σώσανε στην κυριολεξία -και για γι' αυτό θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων- γιατί όλο συνέβη μόλις βγαίναμε από τον κωρονοιό και, όπως καταλαβαίνεις, σαν μουσικός, όπως χιλιάδες σαν και μένα με τις κυβερνητικές τότε ευλογίες, ήμουν οικονομικά κατεστραμμένος. Η απώλεια της μητέρας μου και κάποιων πολύ αγαπημένων φίλων επίσης, οι οποίες είχαν διττή επίδραση πάνω μου, ήταν το τελευταίο χαρτί ώστε να το αποφασίσω οριστικά. Κάπου ένιωσα πως εδω και καιρό είχα παίξει ήδη τα ρέστα μου με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Οπότε...
Το Υπόγειο: Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Και, στον αντίποδα, ποια είναι τα πράγματα για τα οποία νιώθεις ευγνώμων που πια δεν αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητά σου;
Μου λείπει μια άλλη χώρα η οποία πιθανόν όμως να βρισκότανε μόνο στη φαντασία μου έως ενός σημείου και νιώθω ευγνώμων που έχω πάρει αποστάσεις από όλη αυτή την κοινωνική υποκρισία και παράνοια, την άνευ περιεχομένου αλαζονία, την κλεπτοκρατία, την διαφθορά, την οικογενειοκρατία, την καβατζοκονόμα να το πω λαϊκά, τον φόβο και την κρατική βαρβαρότητα σε όλα τα επίπεδα. Δεν μιλάω καν για όραμα, μιλάω για μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, όπου δεν μπορείς να ζήσεις με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Λέξη η οποία θεωρώ πως είναι άγνωστη για τους ιδιοκτήτες της χώρας αυτής οι οποίοι δεν απολογούνται επί της ουσίας ποτέ και σε κανέναν. Οπότε και η λέξη ενσυναίσθηση εκ του αποιτελέσματος πάει περίπατο. Τέμπη. Πρέπει να πω κάτι άλλο μέσα σε όλα τα υπόλοιπα σκανδαλώδη που συμβαίνουν;
Το Υπόγειο: Είναι ο τίτλος του νέου σου δίσκου ένας πικρός αποχαιρετισμός στην Ελλάδα; Είναι η Ελλάδα μια “Νομανσλάνδη”; Πώς ορίζεις την όποια “Νομανσλάνδη”;
Όχι δεν έχω πικρία, οργή και γενικευμένη αηδία είχα τα τελευταία χρόνια, ειδικά που ζούσα εκεί πριν φύγω. Είναι απλά ένας αποχαιρετισμός εφ' όλης της ύλης και μια μικρή περιγραφή του θεωρώντας το ποιός ήμουν σαν δημιουργός και από πού έρχόμουν μουσικά μέσα σε όλα αυτά τα 40 και χρόνια. Νομίζω στο αν η χώρα είναι ή τι σημαίνει ''ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ'' έχω απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις.
Το Υπόγειο: Κάπου εδώ, να σε συγχαρούμε για το άλμπουμ - είναι εξαιρετικό. Ετοιμάστηκε και ηχογραφήθηκε σε διάστημα 5 χρόνων. Γιατί πήρε τόσο πολύ, ειδικά αν σκεφτούμε πως το “Δηλητήριο”, αν θυμάμαι καλά, είχε ηχογραφηθεί σε λίγότερο από μία βδομάδα.
Ευχαριστώ πολύ. Σίγουρα αν το ''Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη'' ήταν το magnum opus μου, η ''ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ'' είναι ο πιό προσωπικός μου δίσκος. Μια διευκρίνηση: Το ''Δηλητήριο'' γράφτηκε σε λιγότερο απο μία εβδομάδα σαν έργο στο σπίτι μου. Επεξεργάστηκε και προβαρίστηκε εως να μορφοποιηθεί σε αυτό που είχα στο μυαλό μου για τρία σχεδόν χρόνια και ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε σε ενάμιση χρόνο σχεδόν, για να ακούγεται όπως ήθελα. Διπλό album.
Η ''ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ'' που μαζί με τα outtakes ήταν στα όρια του διπλού, είχε σοβαρά ζητήματα εύρεσης πόρων λόγω κωρονοιού και αργότερα λόγω των εξόδων για την κατάσταση της υγείας μου, που πολλές φορές με έφτασαν στο ένα βήμα να τα παρατήσω. Το άλλο ζήτημα ήταν πως η ιδέα από την αρχή ήταν να συμμετάσχουν σχήματα και φίλοι μουσικοί που τους εκτιμούσα και θεωρούσα πως μπορούσανε να εκτελέσουν -πλην ελαχίστων που παιξανε σε περισσότερα- από ένα τραγούδι ο καθένας. Ε, 17 αρχικά τραγούδια, κάποια εκ των οποίων έπρεπε να διασκευαστούν, καθώς τρία με τέσσερα νομίζω υπήρχαν σε προηγούμενα album μου, άλλα ακυκλοφόρητα από το παρελθόν που έπρεπε να περάσουν σχεδόν από το ίδιο 'βάσανο' επεξεργασίας και στιχουργικού ''χτενίσματος'' προς το πιό σύγχρονο και ώριμο της ηλικίας μου, με άλλες εκτελέσεις, ποιος θα παίξει ποιο, πώς και τι, 38 μουσικοί, τραγουδιστές και τραγουδίστριες και έξι διαφορετικές μπάντες που θα έπρεπε σαν αποτέλεσμα να ακούγονται ομοιογενώς σε ατμόσφαιρες και ύφος, γιατί εκτελεστικά είναι όλοι με τον τρόπο τους σπουδαίοι. Είχε και ένα είδος κουτσής διδασκαλίας σε κάθε τραγούδι αυτή τη φορά, που αναγκαστικά θα έπρεπε να το κάνω.
Δεν το λες και εύκολο. Πολύ χρονοβόρο να το οργανώσεις με τον καθένα ξεχωριστά εκτός όλων των άλλων. Κάθε φορά που ξεκίναγε να στηθεί και να ηχογραφηθεί ένα τραγούδι ήταν σαν να ξεκινάγανε οι ηχογραφήσεις από την αρχη. Διαφορετικά σχήματα, άλλο set στο studio, άλλες ρυθμίσεις όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι των ηχογραφήσεων και παράλληλα έπρεπε να κρατηθεί μια σχετική και ασθητική ομοιογένεια. Έπρεπε να συγκεραστούν πολλές κοινές αλλά και ταυτόχρονα διαφορετικές φόρμες μαζί για να μην είναι στο αυτί αλλοπρόσαλο, που εκ του αποτελέσματος θεωρώ -στο αυτί και την αισθητική μου τουλάχιστον- πως ακούγονται όλα συνεκτικά τελικά. Οι κοινές αφετηρίες με τις δαιδαλώδεις κατευθύνσεις του Rock 'n Roll με την ευρύτερη έννοια. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά αξιζε τον κόπο όλη η εμπειρία τελικά. Είναι αβίαστο, χαρούμενο και ωμό album. Πέρασα υπέροχα. Εως και συγκινητικά θα έλεγα.
Το Υπόγειο: Ποιες οι αναμνήσεις σου από τη δημιουργία και τις ηχογραφήσεις του δίσκου;
Είναι πραγματικά πάρα πολλές και όμορφες και με πολύ γέλιο με τόσο πολύ αγαπημένο κόσμο μαζί, αλλά θα αναφερθώ σε μία όχι τόσο ευχάριστη αλλά πολύ προσωπική, που δεν έχω πει σε κανέναν έως τώρα: Ήταν αρχές του 2023, όταν ενδιαμέσου ηχογραφήσεων και εμφανίσεων ταυτόχρονα τότε, μού ανακοινώθηκε από τους γιατρούς πως έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που θα έπρεπε άμεσα να αντιμετωπίσω με χειρουργείο... Και γω έπρεπε να το κρύψω και να παίξω θέατρο για ένα διάστημα στο studio και όχι μόνο, χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτα για να μην χαλάσω το κλίμα και τις ατμόσφαιρες, γιατί ήθελα να φτιάξω ένα ζωντανό σε παιξίματα και χωρίς πολύ επεξεργασία αποχαιρετηστήριο δίσκο. Δοκιμάστηκα πολύ εκεί. Νομίζω ήταν απο τις πιό σκληρές περιόδους της ζωής μου. Το κλίμα, όμως, παρέμεινε εξαιρετικό μέσα στο studio καθ'όλη τη διάρκεια και με τη βοήθεια του Θάνου Αμοργινού που έκανε τον ήχο και τις μίξεις, αλλά εισέφερε και κάποιες ιδέες στην παραγωγή.
Το Υπόγειο: Πώς ήταν να ξαναβρίσκεσαι και να συνεργάζεσαι με όλους αυτούς τους φίλους και συνοδοιπόρους;
Πρώτα από όλα ήταν μεγάλη μου τιμή. Μετά ήταν και όλα τα φορτισμένα συναισθηματικά συνεπακόλουθα της κατάστασης που περιέγραψα παραπάνω, τα οποία έπρεπε να τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Και τέλος, με όλους αυτούς τους μουσικούς που με άλλους, σαν τον Δημήτρη τον Πουλικάκο, που είχαμε ένα κάποιο παρελθόν κάποιες φορές απο την δεκαετία του '80, αυτός σαν θρύλος τότε και τώρα και γω τότε σαν νέος μουσικός, όσα από τα παιδιά των ''Φάντης Μπαστούνι'', με άλλους που παίξαμε αργότερα κάποια στιγμή μαζί, και με άλλους που ήταν μικρά παιδιά ή και αγέννητα, όταν εγώ έπαιζα ήδη με τη ''Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων'' για παράδειγμα. Ήταν σαν να βλέπω όλη τη ζωή μου, όχι μόνο τη μουσική, σε ένα film ή σαν series μάλλον καλύτερα, λόγω και του κερματισμένου όγκου λόγω συνθηκών του συγκεκριμένου έργου. Γιατί η μνήμη του κάθε τραγουδιού ανέσυρε και μνήμες της εκάστοτε περιόδου της ζωής μου συνεχώς, όχι μόνο μέσα από τη μουσική αλλά και με αναμνήσεις της εκάστοτε εποχής κάθε τραγουδιού, του πώς ζούσα τότε, τους ανθρώπους γύρω μου, τις καταστάσεις, τα πάντα.
Το Υπόγειο: Μας πληροφορείς πως πρόκειται για την τελευταία ever κυκλοφορία σου. Άλλη μια σκληρή απόφαση. Πώς κατέληξες σε αυτήν; Πώς προέκυψε από τη μεριά σου τούτη η τελική τελεία στο καλλιτεχνικό σου έργο;
Οκ, θα το θέσω λίγο στεγνά σαν ερώτημα: Πόσα χρήματα πιστεύει κάποιος πως ξόδεψα για τα δύο τελευταία έργα που αν το σκεφτεί κανείς μιλάμε για υπερπαραγωγές, μαζί με τα έξοδα ενός ενδιάμεσου ψυχοφθόρου δικαστηρίου, όλα χρηματοδοτούμενα από εμένα; Να μην αναφέρω το νούμερο γιατί θα σκιστεί η οροφή του Ναού του Σολομώντα. Πόσα χρήματα πιστεύει κάποιος ότι έχω εισπράξει συνολικά από όλα αυτά; Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να σκέφτεται τα χρήματα; Ζει για την τέχνη και το χειροκρότημα; Σε ποιά χώρα; Την Ελλάδα; Η επιβίωση; Η αξιοπρέπειά του; Ξέρεις, για να ξεφύγω από τη χώρα και να αυτοεξοριστώ -γιατί για κάτι τέτοιο μιλάμε- πούλησα τα πάντα, ώστε να μην ξαναγυρίσω. Σπίτι, αυτοκίνητο, δίσκους, την συλλεκτική Telecaster μου, βιβλία, ως και όλα τα χειμωνιάτικά μου ρούχα. Και για να τελειώσω την ''ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ'' ένα μέρος των χρημάτων πήγε και εκεί, ενώ δεν είχα καμία υποχρέωση να το κάνω. Κάποιος θα με έλεγε και μαλάκα. Δεν με νοιάζει. Δεν έχω καμία πικρία με τίποτα και με κανέναν, αλλά τελείωσα με όλο αυτό. Έδωσα σχεδόν τα πάντα. Ακόμη και μέρος της υγείας μου αυτή τη φορά. Κάποια στιγμή λες, τουλαχιστον όσον αφορά εμένα, ό,τι είχα να πω το είπα. Εδωσα κάθε μάχη μου με τις μικρές μου δυνάμεις με γενναιότητα και τις έχασα όλες ή σχεδόν όλες. Είμαι εντάξει με τον εαυτό μου.
Το Υπόγειο: Κοιτώντας πίσω στην τεράστια μουσική σου πορεία, ποιες στιγμές και αναμνήσεις ξεχωρίζεις ως κορυφαίες;
Ετσι λίγο πρόχειρα... Το Rock 'n Roll φεστιβάλ του Παπάγου το καλοκαίρι του '85 νομίζω, την συναυλία στο πάρκο της Νεάπολης στην Θεσσαλονίκη το Πάσχα του '84, τη σύλληψη και το brainstorming του ''Δηλητήριου...'' σπίτι μου μεταξύ 3-7 Ιουλίου του '09 και όλη τη διαδικασία μετά. Τις πρώτες εμφανίσεις της Σαύρας των Βασιλικών Δρόμων σαν 12μελή μπάντα και την περίοδο '96-'98 που είχαμε ''ξεφύγει'' εκτελεστικά με πολύ σπουδαίες εμφανίσεις. Όλη τη μουσική ιστορία των Χτισμένων...των Θεμελίων. Σαν τραγουδοποιός, σαν τραγουδιστής, σαν μουσικός, σαν παραγωγός, σαν performer και με πολύ σπουδαίους συνεργάτες. Αλλά σε αυτό το τελευταίο ήμουν γενικά πάντα πολύ τυχερός. Νομίζω εκείνη την χρονική στιγμή ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένος και σε όλα τα επίπεδα στην πιο ολοκληρωμένη μου εκδοχή.
Το Υπόγειο: Υπάρχουν αποφάσεις ή φάσεις σε αυτήν τη δαδρομή γα τις οποίες τώρα πια ενδεχομένως να μετανοιώνεις;
Όπως έχω ξαναπεί, πάντα υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να τα κάνει αλλιώς και να πηγαίνανε χειρότερα ή καλύτερα. Αλλά δεν μπορείς να στέκεσαι σε αυτά, οφείλεις να προχωρήσεις. Οπότε μάλλον όχι, γενικά θεωρώ πως ήμουν τίμιος και συνεπής όσο μπορούσα απέναντι στους άλλους και στον εαυτό μου.
Το Υπόγειο: Σου έχω ξαναπεί για τον έρωτά μου για τη “Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων”, την πρώτη φορά που σας είδα live (πριν καν το ντεμπούτο) και το ακαριαίο σκάλωμα που είχα πάθει με τη “Βροχή”. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή και πώς είχε προκύψει το εν λόγω τραγούδι; Ποιο είναι το back story των στίχων και της σύνθεσής του;
Είναι γραμμένο για τον θάνατο του Παύλου του Σιδηρόπουλου. Μιλάει για πριν και μετά την απώλεια.
Έτυχε να γνωριστούμε, να παίξουμε αρκετές φορές μαζί και να κάνουμε και λίγη παρέα. Μουσικά, το κομμάτι είχε πολλές επιρροές από Van Morisson, Tim Buckley, The Band ακόμη και από Dexy's Midnight Runners.
Το Υπόγειο: Θα θέλαμε το ίδιο και για το αριστουργηματικό “Χιλιόμετρο 69”, ένα back story στη δημιουργία του...
Μια που είναι οι μέρες του Deliver Me From Nowhere για τον Bruce Springsteen, έρχεται σαν θεματογραφία από την περίοδο του ''NEBRASKA'', που άκουγα πολύ όταν κυκλοφόρησε και την παράδοση του folk & country blues revival της δεκαετίας των '80s, αλλά σε ελληνικό φόντο. Μια ιστορία παραβατικότητας με πολλές πτυχές. Γράφτηκε για τις ανάγκες του δεύτερου δίσκου των Φάντης Μπαστούνι & οι Άσσοι που δεν έγινε ποτέ και το τραγούδι, μαζί με άλλα που υπάρχουν στη ''ΝΟΜΑΝΣΛΑΝΔΗ'', έμειναν ακυκλοφόρητα για δεκαετίες στα συρτάρια μου. Από τα πιό αδικημένα τραγούδια μου θεωρώ.
Το Υπόγειο: Εντόπισες όλα αυτά τα χρόνια τυχόν παθογένειες στην περίφημη ελληνική underground σκηνή; Πώς τα βίωσες όλα τούτα εκ των έσω;
Ναι, αλλά ας το αφήσουμε καλύτερα. Δεν είμαι πιά εκεί και δεν θέλω να ακουστώ πικρόχολος και κακός. Θα πώ μόνο κάτι που έχω πει πολλές φορές: κάθε κοινωνικός, πολιτιστικός, πολιτικός και οικονομικός χώρος είναι αντανάκλαση της κοινωνίας που ζούμε. 'Οσο και να θέλουμε να παριστάνουμε κάτι άλλο.
Το Υπόγειο: Τι συμβουλές θα έδινες ως “πάλιουρας” σε έναν νέο μουσικό που μόλις ξεκινάει την πορεία του στο εγχώριο μουσικό στερέωμα;
Ποιός είμαι για να δώσω συμβουλές; Όσο και να μου έχει αποδοθεί χιουμοριστικά απο κάποιους το παρατσούκλι μαέστρος, που δεν το αποδέχομαι, μισώ ακόμη και την υποψία χειραγώγησης μεταξύ ανθρώπων. Δεν έχω συμβουλές να δώσω, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική σε όλα τα επίπεδα είτε αρνητικά είτε θετικά. Εμείς ήμασταν τότε με σφεντόνες και όλο το πράγμα είχε ένα σκληρό βίωμα δρόμου.
Το Υπόγειο: Παίζεις μουσική στην Καμπότζη, γράφεις τραγούδια;
Πού και πού σπάνια σε open mic μπορει να βγω με τη 12χορδη και τις φυσαρμόνικες να πω μερικά τραγούδια, αλλά έως εκεί. Όχι δεν γράφω, πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να το ξανακάνω. Τέλειωσα με αυτό.
Το Υπόγειο: Ανακαλύπτεις μουσικές και μπάντες εκεί; Πώς είναι τα πράγματα;
Σπουδαίοι μουσικοί, με τεράστια παράδοση παρά την καταστροφή από τους Khmer Rouge. Την δεκαετία του '50-'60 και αρχές των seventies είχανε την καλύτερη δυτική μουσική σκηνή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ακούστε ανεπιφύλακτα τους Cosmic Bongs (Κοσμικά Μεγάλα Αδέλφια) για τώρα. Σπουδαία μπάντα και πολυπολιτισμική.
Το Υπόγειο: Λάμπρο σε ευχαριστούμε πάρα πολύ! Σου ευχόμαστε μέσα από τα βάθη της Υπόγειας καρδιάς μας τα καλύτερα, να είσαι καλά εκεί. Εμας, πάντως, μας λείπεις... :)
Κι εγώ ευχαριστώ για την φιλοξενία. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους.
