Le Page (2)
Αντώνης Κωνσταντάρας
Τον πολυπράγμων και πολυσχιδή Αντώνη Κωνσταντάρα έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά. Το "έχω την τύχη" δεν το γράφω τυχαία, πρόκειται για έναν εξαιρετικά ενδιαφέρων τύπο, ευγενέστατο και γεμάτο θετικά vibes, εκπέμπει μία αυθεντική cool νιότη και ξεγνοιασιά, αλλά και -όταν οι περιστάσεις το φέρουν- μία αξιοζήλευτη συγκρότηση και μία ενσυναισθητική αληθινή αγάπη. Εντάξει, δεν τον ξέρω τόσο καλά, αλλά λόγω του 'κανονικού' μου επαγγέλματος (ψυχολόγος) κάτι τέτοιο έχω νιώσει τις λίγες φορές που τον έχω εκ του σύνεγγυς συναναστραφεί... Τον πρώτο καιρό που τον γνώρισα, μέσω fb και με αφορμή την πρώτη συνέντευξή του στο Υπόγειο (check here), οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν -πρωτίστως και αναποφεύκτως- γύρω απ'τη μουσική. Ήταν τέτοια η γνώση του και η ενδελεχής άποψή του για την ιστορική δεκαετία των 90's, που τον έκανα για συνομήλικό μου σαραντάρη... :) . Δεν είναι όμως προφανώς σαραντάρης ο Αντώνης, απλά λατρεύει με πάθος τη μουσική της δεκαετίας του '90 και των early 00's και αυτή η αγάπη του μετουσιώνεται σε μουσικάρες που γράφει στο μουσικό του project Le Page, το οποίο μετράει πια 10 χρόνια ζωής και 3 κυκλοφορίες, το debut LP Yojikevin (2010), το EP Teddy Girls (2008) και το single Ileana / Closure (2012).
Ε, από χτες μπορούμε να μετράμε και μία ακόμα ολόφρεσκη δουλειά, το πανέμορφο Pause The World. H Τερψιχόρη έχει προ πολλού αποχωρήσει από το σχήμα (αρχές των 10's), το ίδιο και η Ντάνα Παπαχρήστου που πλασίωνε τον Αντώνη στις περσινές του εμφανίσεις, αλλά και στο κομμάτι που σηματοδότησε την επιστροφή των Le Page στα μουσικά δρώμενα, το Edelweiss. O Αντώνης συνεχίζει το project στην ουσία μόνος του, έχοντας όμως στο πλάι του τον υπερταλαντούχο μουσικό Κωνσταντίνο Κύρτση των Wrinkled Suits, αλλά και άλλους εκλεκτούς μουσικούς συνεργάτες του. Η νέα κυκλοφορία, όπως προαναφέρθηκε, είναι αξιοσημείωτη και άκρως ενδιαφέρουσα. Με σαφείς επιρροές και αναφορές στα 90's που λέγαμε παραπάνω, ακτινοβολεί μία μελαγχολική αλλά γνήσια indie pop λάμψη, μία 'παλιομοδίτικη' αλλά στο βάθος νεωτεριστική αφέλεια, που ειλικρινά μου είχε λείψει... Εφτά τραγούδια, αρχής γενομένης από το uplifting leading single Reach The Stars, το οποίο το βρίσκεις και στο τέλος του EP σε μια ηλεκτρονική εκδοχή remix-αρισμένη από τον The Mighty Schooners. Μεσολαβούν 2 revisits (Pac Man από το Yojikevin και Luna Land από το Teddy Girls), μία δαιμόνια απολαυστική διασκευή έκπληξη (Blue [Da Ba Dee] των Eiffel 66) και τα ολοκαίνουρια και εξαιρετικά Me And You και Hearts Or Bones. Πριν σας αφήσω στις μουσικές και τα λόγια του Αντώνη, μία υποσημείωση για τα revisits: Μην τα θεωρήσεις και μην τα αντιμετωπίσεις σαν απλά fillers του EP - οι...επανεπισκέψεις του Αντώνη φαίνεται πως ήταν στοχευμένες και τα κομμάτια έχουν απογειωθεί... Το Pac Man ήταν ούτως ή άλλως από τα αγαπημένα μου Le Page κομμάτια - το να το ακούς μόνο από τον Αντώνη χωρίς την γλυκύτατη φωνή της Τερψιχόρης εμπεριέχει έναν συγκηνιτικό συμβολισμό. Και όσο για το Luna Land, το ακούω από προχτές 5-6 φορές τη μέρα. Μεγαλοπρεπές και αρκούντως σκοτεινό, μία εξαρχής μεγαλοφυής σύνθεση αποκτά μία νέα, ακόμα πιο στοιχειωμένη σε σχέση με την πρωτότυπη έκδοση, διάσταση.
Την Παρασκευή 28 Απριλίου οι Le Page θα παρουσιάσουν live το Pause The World με μία εμφάνιση στο Boiler (Βλαχάβα 9). Τη συναυλία θα ανοίξει ο Huge Dwarf (check event details here).
Αυτά. Ακολουθεί η συνέντευξη του αγαπημένου Αντώνη στο Υπόγειο...
Το Υπόγειο: Αντώνη σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο, έναν χρόνο μετά την πρώτη μας συνέντευξη (Μάρτιος 2016)... Αρχικά, θα θέλαμε να μας πεις τι αλλαγές έχουν επέλθει στους Le Page από τότε; Απ’ό,τι καταλάβαμε, αποχώρησε η Ντάνα.
Καλώς σας βρήκα ξανά λοιπόν, μου άρεσε την προηγούμενη φορά οπότε είπα να περάσω άλλη μια βόλτα! Ναι, η βασική αλλαγή είναι η αποχώρηση της Ντάνας από το σχήμα. Πρόκειται για μια καταπληκτική μουσικό που τρέχει παράλληλα πολλά ενδιαφέροντα projects, μουσικά, αλλά και πιο τεχνικά που αφορούν τον ήχο. Δυστυχώς, όμως, δεν καταφέραμε να βρούμε έναν τρόπο να βολέψουμε τα προγράμματα μας και αποφασίσαμε από κοινού να ακολουθήσουμε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.
Το Υπόγειο: Αφορμή της συνέντευξης είναι φυσικά η κυκλοφορία του νέου σας EP, Pause The World, η προακρόαση του οποίου από μεριάς μας, έδειξε διαμαντάκι. Μίλησε μας λίγο για τη διαδικασία δημιουργίας του και τους συντελεστές που σε βοήθησαν στην κυκλοφορία του.
Χαίρομαι πολύ που το λες αυτό. Η διαδικασία της δημιουργίας του είναι λίγο μπερδεμένη μιας και το κάθε κομμάτι έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που έχει τρία ολοκαίνουρια τραγούδια, μια διασκευή, δύο επανεκτελέσεις παλιών κομματιών και ένα ρεμίξ. Το βασικό μέρος των ηχογραφήσεων έγιναν στο Top Floor Studio, σε παραγωγή δική μας και του Πάνου Τσεκούρα ο οποίος είναι φίλος μας. Είναι επίσης ο θερεμίστας των Mani Deum και έχει δουλέψει με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Βήτα. Μας πήρε περίπου ένα χρόνο να το γράψουμε και αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως το γεγονός ότι πέρασα μια περιπέτεια με την υγεία μου και πως το καλοκαίρι κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις. Γύρω στον Αύγουστο βέβαια είχα βαρεθεί λίγο τη ζωή μου και μπήκα στο Clepsydra Studio, που βρίσκεται κοντά στο πατρικό, όπου είχα πάει να περάσω το Καλοκαίρι, και έγραψα κάποια κομμάτια με τον Παναγιώτη Misdeal. Ένα από αυτά, το "Hearts or Bones" κατέληξε στο ΕΡ. Ο μουσικός μου συνεργάτης, ο Κωνσταντίνος Κύρτσης, συμπλήρωσε την μικρή μας ομάδα, στο μουσικό, αλλά και συνθετικό κομμάτι. Τέλος, το remix του "Reach the Stars" είναι μια ευγενική προσφορά των The Mighty Schooners!
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε ο γενικός τίτλος Pause The World;
Το τελευταίο διάστημα βρέθηκα πολλές φορές σε μια κατάσταση, που όλα φαινόντουσαν να πηγαίνουν εξαιρετικά γρήγορα. Ήμουν τρομερά πιεσμένος χρονικά και ψυχολογικά, ενώ, παράλληλα, κλήθηκα αρκετές φορές να πάρω σοβαρές αποφάσεις έχοντας ένα πολύ στενό χρονικό περιθώριο για να τις σκεφτώ. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι, πως, θα ήθελα πολύ να πατήσω ένα «pause» στον κόσμο, μόνο και μόνο για να σκεφτώ τις επόμενες κινήσεις μου. Πιστεύω, ότι, στην εξαιρετικά «γρήγορη» εποχή που ζούμε, πολλοί άνθρωποι θα εύχονται να μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Επίσης, είναι και μια μικρή αναφορά στο «I Want the World to Stop» των Belle and Sebastian και σε μια τέλεια ταινία που είχα δει παλιότερα, το Cashback (check here).
Το Υπόγειο: Αγνή και καθαρόαιμη indie pop - μας είχε λείψει είναι η αλήθεια. Απ’την άλλη οι Le Page ακούγονται κάπως εκτός...νεοψυχεδελικού ρεύματος που έχει κατακλύσει τη ελληνική εναλλακτική σκηνή τελευταία. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτή την -ας την πούμε- μόδα; Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να την ακολουθήσεις και να (ανα)προσαρμόσεις κάπως τη μουσική σου για να κερδίσεις ενδεχομένως περισσότερη αποδοχή;
Η συγκεκριμένη σκέψη δεν πέρασε ούτε στιγμή απ' το μυαλό μου. Ούτως ή άλλως, οι Le Page πάντα ακούγονταν «εκτός» από όσα γινόντουσαν εδώ και μπορούμε να υπερηφανευόμαστε πως, παρόλο που αγαπάμε πολλές μπάντες της σκηνής, εμείς, κινούμαστε από την αρχή στο δικό μας, ξεχωριστό, μονοπάτι. Με δυο λόγια, δεν αισθάνομαι ακριβώς μέρος της ευρύτερης Ελληνικής σκηνής, αλλά μιας παγκόσμιας pop φάσης. Γενικά, αυτή τη κουβέντα την έχω κάνει με πολλούς φίλους μου που παίζουν κι αυτοί μουσική. Κάθε δύο χρόνια σκέφτονται να αλλάξουν στυλ, είδος μουσικής, όνομα μπάντας και ντύσιμο. Εγώ αυτό το θεωρώ ανούσιο όλο αυτό. Πρώτον, επειδή θα ένιωθα πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου αν κάθε τόσο άλλαζα «χαρακτήρα» και δεύτερον, τι νόημα έχει; Αφού σε άλλα δύο χρόνια θα προσπαθούσα πάλι να πιάσω μια άλλη «μόδα». Για ποιο λόγο; Για να αφήνω συνέχεια πίσω μου μισοτελειωμένες δουλειές με μόνη ανταμοιβή δύο παραπάνω δημοσιεύσεις και δέκα καλά live; Προτιμώ να παίζω σε πιο μικρά μέρη και να εξελίσσω τον ήχο που αγαπάω και που με αντιπροσωπεύει. Στην τελική, αν με ενδιέφερε να πιάσω μεγαλύτερο κοινό, θα έβγαζα έντεχνα ή μπουζούκια για να βγάλω και λεφτά (γέλια).
Το Υπόγειο: Και μια που αναφέρθηκε η λέξη αποδοχή, ας πάμε και στο...ξαδερφάκι της: Επιτυχία. Πώς την ορίζεις και σε ποιες οι φιλοδοξίες των Le Page σε αυτό το κομμάτι;
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου πω. Προσωπικά, θεωρώ επιτυχία να μπορώ να γράφω όμορφα κομμάτια. Ο στόχος μου είναι να δίνω στον κόσμο τόσο καλές δουλειές, που ακόμα κι αν δεν τους δώσει σημασία, να είναι δικό του λάθος και όχι δικό μου. Από εκεί και πέρα, αν το πάρουμε από άποψη αναγνώρισης και εμπορικής επιτυχίας, εντάξει, κατά διαστήματα έχουμε κάνει και πέντε πράγματα για τα οποία μπορώ να είμαι υπερήφανος και νιώθω τυχερός γι' αυτό. Μπορεί τα τελευταία χρόνια και λόγω του διαλείμματος που έκανε το σχήμα η δημοτικότητα μας να έχει πέσει κάπως, αλλά προσωπικά το βλέπω σαν πρόκληση όλο αυτό. Μου ανανέωσε το ενδιαφέρον μου για το σχήμα γιατί αισθάνομαι ότι ξεκινάω κάτι από την αρχή.
Το Υπόγειο: Σαφείς οι επιρροές και οι αναφορές σου από τα μακρινά 90’s και τα early 00’s; Θεωρείς τον εαυτό σου νοσταλγό εκείνης της εποχής; Τι σε γοήτευσε περισσότερο από τη συγκεκριμένη περίοδο; Τι σε “πονάει” στο τώρα;
Χαίρομαι που το λες αυτό γιατί, όντως, όταν έγραφα το ΕΡ είχα όρεξη να κάνω κάτι τέτοιο. Όχι, δεν με θεωρώ νοσταλγό, απλώς θέλησα να αποτίσω έναν φόρο τιμής σε αυτές τις δύο εποχές που με «ανέθρεψαν».Τώρα που θα μπω να γράψω τον δεύτερο μας δίσκο θα είναι πολύ διαφορετικός ο ήχος μας. Ένα ΕΡ, από την άλλη, σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις τα δικά σου χωρίς να σε ενδιαφέρει τόσο η ομοιομορφία του ήχου. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, έχω να πω ότι κάθε εποχή έχει τα καλά και τα κακά της. Θεωρώ, πως, ίσως στα 90's και τα 00's να είχαμε ακριβώς όση τεχνολογία χρειαζόμασταν για να περνάμε καλά αλλά και να έχουμε πραγματική επαφή μεταξύ μας. Σήμερα έχει χαθεί λίγο το μέτρο και δεν το παίζω έξυπνος, αυτό στο λέω έχοντας ως παράδειγμα πρώτα τον εαυτό μου και μετά τους υπόλοιπους. Από την άλλη, μουσικά μιλώντας, ίσως να είμαστε κάπως καλύτερα τώρα που οι τεράστιες δισκογραφικές έχουν αρχίσει να πνίγονται στα λάθη που έκαναν στο παρελθόν. Με τον ερχομό των social media και κάποιων ακόμα διαδικτυακών πλατφορμών ο underground καλλιτέχνης έχει την ευκαιρία να χτίσει το κοινό του και να κινηθεί πιο ανεξάρτητα απ' ότι στο παρελθόν.
Το Υπόγειο: Πώς κρίνεις τη μουσική των τελευταίων χρόνων, τόσο σε εγχώριο, οσο και σε διεθνές επίπεδο; Ποιους μουσικούς και ποιες μπάντες ξεχωρίζεις;
Κοίτα, σέβομαι πάρα πολύ τους εγχώριους καλλιτέχνες του παρελθόντος και σίγουρα χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν κι εμείς εδώ, αλλά μπορώ να πω ότι το επίπεδο πλέον έχει ανέβει τρομερά. Τολμώ να πω, ότι διανύουμε την καλύτερη εποχή της Ελληνικής indie/unerground σκηνής. Όλα αυτά στο μουσικό κομμάτι γιατί, δυστυχώς, ο τρόπος σκέψης και οι κινήσεις των περισσοτέρων μουσικών έχουν μικρύνει πολύ την σκηνή κατά την άποψη μου. Αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που στο μυαλό μου είμαι εκτός σκηνής. Δεν συμφωνώ με πολλά πράγματα που συμβαίνουν, αλλά προτιμώ να μην μιλήσω γι' αυτά. Ωστόσο, μου αρέσουν πάρα πολλά γκρουπ. Σίγουρα θα ξεχάσω αρκετά, αλλά θα σου πω κάποιες μπάντες που γουστάρω. Βασικά, ξεκινάω από το γεγονός ότι οι The Callas είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών σε διεθνές επίπεδο. Επίσης, πραγματικά θαυμάζω τον Leon of Athens και την Σtella. Άλλοι καλλιτέχνες που μου αρέσουν είναι ο Kid Flicks, ο Huge Dwarf, οι The Wrinkled Suits, οι Inconsistencies και πολλοί ακόμα. Επειδή το κούρασα με τα εγχώρια όμως, από την διεθνή σκηνή θα σου πω μόνο ένα όνομα, The Lemon Twigs.
Το Υπόγειο: Πίσω στο EP: διαμαντάκι εν γένει όπως προαναφέραμε, το track 2 όμως, το φαρμακερό Luna Land μας έχει τρελάνει... Θα θέλαμε ένα back story για το συγκεκριμένο κομμάτι.
Πρόκειται για το "hit" των Le Page. Είναι από τα πρώτα μας κομμάτια και υπάρχει στο πρώτο μας ΕΡ. Στην αρχή δεν το είχα "πιστέψει" σαν τραγούδι, αλλά τελικά ήταν αυτό που μας έβαλε στο ραδιόφωνο μιας και υπήρχαν σταθμοί που το τίμησαν δεόντως και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Ακούγοντας το ξανά πριν από λίγο καιρό, θεώρησα πως θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το ηχογραφήσω εκ νέου, δίνοντας του την ευκαιρία να κάνει μια δεύτερη "καριέρα". Η ιδέα για το κομμάτι μου ήρθε όταν σκέφτηκα πόσο περίεργο θα ήταν να μην αποτυγχάνεις ποτέ. Έτσι, έγραψα τους στίχους που μιλάνε για ένα μικρό χωριό, στο οποίο κατοικούν κάποια ξωτικά που δεν αποτυγχάνουν ποτέ. Η επιτυχία έχει πέσει σαν κατάρα πάνω τους και δεν μπορούν να χαρούν πραγματικά αυτό που ζουν. Ούτε καν να ερωτευτούν. Θα μπορούσα να το γράψω για ανθρώπους, απλώς, το κομμάτι αποτελεί -στο μυαλό μου- αναφορά και σε ένα καρτούν που έβλεπα μικρός με ένα ξωτικό που είχε μια μαγική σκόνη και βοηθούσε τον κόσμο. Έπαιζε στην ΕΡΤ2 και δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ το όνομα του. Αν κάποιος ξέρει σε ποιο καρτούν αναφέρομαι παρακαλείται να μου στείλει μήνυμα με λεπτομέρειες στο facebook των Le Page. Θα τον/την κεράσω μπύρες.
Το Υπόγειο: Κι έχουμε φυσικά και τη διασκευή έκπληξη: Blue (Da Ba Dee), το one hit wonder των Eiffel 65 από το μακρινό 1999. Με ποια κριτήρια αποφάσισες να διασκευάσεις το συγκεκριμένο κομμάτι;
Λοιπόν, είναι τεράστια ιστορία (γέλια). Πρόκειται για ένα κομμάτι που όταν είχε βγει πήγαινα γυμνάσιο και το είχα αγαπήσει. Κάποια χρόνια αργότερα, καθόμουν με την κιθάρα μου και έφτιαχνα για πλάκα τις δικές μου εκδοχές γνωστών eurodance τραγουδιών. Σκέψου, έχω αρκετές για να βγάλω ολόκληρο δίσκο αποκλειστικά με τέτοιες διασκευές. Μία από αυτές ήταν το "Blue (Da Ba Dee)". Για αρκετά χρόνια δεν είχα σκεφτεί να το ηχογραφήσω, ούτε να το παίξω live, μέχρι που αρχίσαμε να γράφουμε το ΕΡ και λέω, «γιατί όχι»;
Το Υπόγειο: Πες μας δυο λόγια για το επικείμενο live στο Boiler... Τι να περιμένουμε;
Θα είναι μια πολύ όμορφη βραδιά! Έχουμε να παίξουμε από τις αρχές Δεκεμβρίου, οπότε ανυπομονούμε να ανέβουμε ξανά στο stage. Θα παίξουμε κομμάτια από όλες μας τις δισκογραφικές δουλειές και φυσικά, όλο το νέο ΕΡ. Επίσης θα παίξουμε και κάποιες διασκευές τραγουδιών που αγαπάμε. Μαζί μας θα είναι και ο Huge Dwarf ο οποίος είναι τρομερά ταλαντούχος και προτείνω σε όλους να τον ακούσουν!
Το Υπόγειο: Έχει προηγηθεί και η μεγάλη σας συναυλία στο κατάμεστο Gagarin τον περασμένο Δεκέμβριο. Ποιες οι εντυπώσεις σου από εκείνη τη βραδιά;
Ήταν μια υπέροχη βραδιά, από τις πιο όμορφες που έχω περάσει με τους Le Page. Όταν παίζεις support σε μια γνωστή μπάντα δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Κάποιες φορές το κοινό μπορεί να είναι πολύ αδιάφορο απέναντι σου και μπορώ να το καταλάβω αυτό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ήταν όλοι υπέροχοι. Μας υποδέχτηκαν με πολύ όμορφο τρόπο και νομίζω ότι τους κάναμε να περάσουν καλά. Δυστυχώς ήμουν πολύ άρρωστος εκείνη τη μέρα -χωρίς να το έχω καταλάβει ακόμα, περνούσα τις πρώτες μέρες της προαναφερθείσας περιπέτειας με την υγεία μου- και μετά το live σχεδόν κατέρρευσα. Ειλικρινά άξιζε τον κόπο και θέλω να ευχαριστήσω την Detox που μας διάλεξε, αλλά και τον κόσμο που βρέθηκε στην συναυλία.
Το Υπόγειο: Ποια τα σχέδια και τα επόμενα βήματα των Le Page;
Προς το παρόν θέλω να παίξουμε κάποια live σε Ελλάδα και εξωτερικό και μέσα στο 2017 να ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις του δεύτερου μας δίσκου. Θα δούμε.
Το Υπόγειο: Αντώνη σ’ευχαριστούμε πολύ - θα θέλαμε να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με τα 10 πιο αγαπημένα σου κομμάτια of all time... :)
Εγώ ευχαριστώ! Πολύ δύσκολη αποστολή μιας και συχνά αλλάζω την λίστα μου, αλλά θα σου δώσω την πιο πρόσφατη κατάταξη. Να τονίσω πως πρόκειται για προσωπική επιλογή αγαπημένων, όχι για τα σημαντικότερα όλων των εποχών!
1. The Beatles - Strawberry Fields Forever
2. Queen - Bohemian Rhapsody
3. Blur - The Universal
4. The Flaming Lips - Do You Realize??
5. The Kinks - Sunny Afternoon
6. The Zombies - Beechwood Park
7. Toto - Africa
8. T. Rex - Cosmic Dancer
9. Elliott Smith - Between The Bars
10. The Offspring - Gone Away
Le Page Official Website: http://lepagemusic.weebly.com/
Le Page On Facebook: https://www.facebook.com/lepagemusic/
