Libys
Βασίλης Κοντσές
Ένας από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους που άκουσα την χρονιά που πέρασε ήταν το "LIBYDO" του Libys. Ένας δίσκος που αγάπησα και έλιωσα, ένας δίσκος που -όπως σημείωνα στη λίστα μου με τα πιο αγαπημένα άλμπουμ της χρονιάς (check here)- είναι μια κατηγορία μόνος του και δεν μου θυμίζει (σχεδόν) τίποτα. Ούτε στις μουσικές του ούτε στις λέξεις του ούτε πουθενά. Ο δημιουργός του, ο 26χρονος Βασίλης Κοντσές -το Libys είναι αναγραμματισμός του Μπίλης- συνθέτει ντελιριακά και για πάρτη του, καταφθάνει όμως με 13 τραγούδια που με τον τρόπο τους μπορούν εν δυνάμει να αφορούν και να εξιτάρουν οποιονδήποτε ακροατή, 13 τραγούδια που αναβλύζουν πρωτότυπες ιδέες και εντέλει σχηματίζουν στιβαρή καλλιτεχνική άποψη.
Το "LIBYDO" είναι ο δεύτερος δίσκος του Libys. Είχε προηγηθεί το "Έμεινε κάτι δικό σου να μου θυμίζει Άνοιξη" το 2021, ενώ μεσολάβησε ένα σαρωτικό single μαζι με τον MAZOHA, το "ΣεΓουσταρωΣεΓουσταρωΣεΓουσταρω”. Πρόσφατα, οι δυο τους κυκλοφόρησαν ένα ακόμα κομμάτι, το "Μάλλον Δεν Είχε Σημασία". Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, ο Βασίλης μας παρουσίασε ένα ακόμα κομμάτι του μουσικού εαυτού του, με το όνομα "Στενοχώρια Χαμηλής Ποιότητας" και με το ομώνυμο extended play.
Σε τούτη την φάση... υπερδιέγερσης και υπερέμπνευσης πετυχαίνουμε τον Βασίλη και είναι μεγάλη η χαρά μας να τον έχουμε στις σελίδες μας για μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Ladies and gents, from Σαλόνικα, μέσω Κατερίνης, o Libys!
LIBYDO - out 23/10/23
Το Υπόγειο: Libys σε καλωσορίζουμε στη σελίδα μας. Είσαι ένας νέος μουσικός και είναι η πρώτη σου «κατάβαση» στο Υπόγειο, οπότε θα θέλαμε για αρχή να μας συστηθείς…
Libys:
.png)
Το Υπόγειο: Πότε πρωτοξεκίνησες να παίζεις και να φτιάχνεις μουσική;
Ξεκίνησα να παίζω περίπου 11 χρονών, λίγο με κιθάρα την οποία δεν λάτρεψα καθόλου, γιατί ενώ εγώ ήθελα να μάθω ηλεκτρική κιθάρα μιας και άκουγα ροκ, ο πατέρας μου με πήγε σε ωδείο για να μάθω κλασική κιθάρα. Δεν κράτησε πολύ μιας και όταν πήγα στο μουσικό γυμνάσιο Κατερίνης το κύριο μου όργανο έγινε το σαξόφωνο. Πάλι κλασικό οπότε και δεν γλύτωσα απ’ τις κλασικές σπουδές.
Να φτιάχνω μουσική ήρθε λίγο αργότερα στο λύκειο, όταν ξεκίνησα να μαθαίνω αρμονία και ξαφνικά οι μελωδίες που είχα και σημείωνα μπορούσαν να εναρμονισθούν χωρίς να ακούγονται βαρετές η απαίσιες. Ήμουν καλός στην αρμονία και έγραφα μουσική για ορχήστρες ή με προοπτική πως θα τις έπαιζε κάποτε μια ορχήστρα, καμία σχέση με την μουσική που γράφω τώρα. Άλλα τα μουσικά όνειρα τότε.
Θα αφήσω το πρώτο κανάλι μου κάτω σε περίπτωση που κάποιο άτομο θέλει να ακούσει ο,τιδήποτε, και είναι αστείο ότι μόλις παρατήρησα το πιο ‘γνωστό’ κομμάτι μου είναι ακόμα στο παιδικό μου κανάλι.
https://www.youtube.com/@KontsesComposer/
Το Υπόγειο: Ποια συγκροτήματα και ποιοι μουσικοί θεωρείς πως σε έχουν σημαδέψει και επηρεάσει περισσότερο;
Νομίζω πως μέσα μου έχω ένα δίπολο.
Από την μία από θέματα ήχου και αισθητικής πάρα πολλοί Soundcloud producers όπως ο Yandere, White Armor, Varg2tm, αρκετοί απ' το soundcloud wave era του 2016 και μετά πιο ambient projects.
Από την άλλη από θέματα γραφής της μουσικής λατρεύω τα συγκροτήματα και τον τρόπο που λειτουργούν. Δηλαδή κάθε οργανοπαίκτης προσπαθεί να μην καλύψει κάποιον συμπαίκτη του αλλά να παίζουν μαζί. Να επικοινωνούν. Δεν είναι όλες οι μπάντες έτσι, οι περισσότερες παίζουν απλά για τον frontman συνήθως τραγουδιστή. Αλλά αν ακούσεις συγκροτήματα όπως οι Radiohead, οι Sigur Ros, ακόμα και οι Death Grips που έχουν τελείως βρώμικο ήχο θα καταλάβεις την αξία των οργανοπαικτών και της πινελιάς του κάθε μέλους, και με έχουν επηρεάσει σίγουρα στο πως γράφω μελωδίες. Προσπαθώ να το περάσω και στην δική μου μπάντα αυτό.
Το Υπόγειο: Φτάνοντας στο σήμερα, σε συγχαίρουμε για το δεύτερο δίσκο σου, “Libydo”, «ένα mixtape που ηχογραφήθηκε αυθόρμητα μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα». Μίλησέ μας λίγο για αυτόν τον μήνα, τον μήνα της ηχογράφησης…
Το LIBYDO κατ’ αρχάς γεννήθηκε σαν ένα side project δύο ατόμων. Εγώ το καλοκαίρι του 2021 κυκλοφόρησα το πρώτο μου άλμπουμ με τελείως άλλη αισθητική και είχα παρατηρήσει ότι μου είχε λείψει ο ηλεκτρονικός ήχος, οπότε ήθελα ένα side project να μπορώ να πειραματιστώ και μουσικά. Όταν έσπασα με το άτομο που ήταν να το κάνουμε και κατάλαβα ότι το project αυτό δεν θα γινόταν, ξεκίνησα να ηχογραφώ αυτά που ένιωθα εκείνη την περίοδο, ίσως και σε λιγότερο από μήνα, σαν μια προσωπική ψυχοθεραπεία και έτσι έμεινα με πάρα πολλά demo και όλα με τουλάχιστον ένα κενό couple και κάποια refrens. Μια μεγάλη ξενέρα και αρκετά νεύρα.
Το Υπόγειο: Μίλησέ μας όμως και για την περίοδο της δημιουργίας του, την περίοδο που γράφτηκαν τα κομμάτια, τις συνθήκες που επικρατούσαν έσω σου και έξω σου, τις σκέψεις σου και τις πηγές έμπνευσής σου…
Τον ίδιο μήνα έγραψα όλες τις μουσικές ιδέες επίσης. Έμπνευση θυμάμαι σίγουρα ήταν οι Crystal Castles και οι Death Grips από την αρχή του Project αλλά όταν ήρθε η ώρα να ηχογραφήσω τα φωνητικά μου, έπρεπε να τελειώσω τα beats πολύ σύντομα, για αυτό και πολύ ήχοι που χρησιμοποίησα σε αυτό, όπως τα χαρακτηριστικά για εμένα rease bass, ήταν ήχοι που είχα φτιάξει και χρησιμοποιούσα όταν ήμουν ακόμα μόνο producer και ανέβαζα wave beats στο Soundcloud.
Για εμένα το LIBYDO κρύβει τον παλιό μου ήχο.
Όχι πολύπλοκες σκέψεις. Είναι αρκετά ευθείς οι στίχοι για να καταλάβει κάποιο άτομο πως ένιωθα και με περιγράφουν καλά εκείνη την περίοδο. Απλά προσπαθούσα να χωνέψω έναν έρωτα που είχε τελειώσει.
Τελείωσε αυτός ο μήνας και το έβαλα στο συρτάρι. Δεν είχα στην αρχή σκοπό να το ανεβάσω, δεν ήθελα κανέναν να με θυμάται νευριασμένο, να φωνάζω. Καμιά φορά έβαζα να τα ακούσουν οι φίλοι μου και τους άρεσαν κάποια κομμάτια, για αυτό και σε μια δεύτερη φάση ξεκίνησα να συμπληρώνω τα κενά μέρη με συμμετοχές φίλων και να μιξάρω τα κομμάτια και να διορθώνω ατέλειες και λεπτομέρειες κλπ. Αυτό με έφερε σε μια κατρακύλα να τελειώνω τα κομμάτια και κάποια στιγμή το 2023 να αποφασίσω να το κυκλοφορήσω.
Το Υπόγειο: Πώς διαφοροποιείται το “LIBYDO” από τον πρόγονό του, το “Έμεινε Κάτι Δικό Σου Που Μου Θυμίζει Άνοιξη” του 2021;
Στα πάντα. Τίποτα κοινό δεν έχουν. Ακόμα και εγώ μέσα σε αυτά υπάρχω τελείως διαφορετικός.
Το Έμεινε Κάτι Δικό Σου Που Μου Θυμίζει Άνοιξη είναι το πρώτο άλμπουμ που έβγαλα. Μάζευα για περίπου ενάμιση χρόνο demos και ομαδοποίησα αυτά που ταίριαζαν και τα έκανα ένα άλμπουμ. Η καραντίνα με βοήθησε στο να τα τελειώσω και σίγουρα επηρέασε και την ψυχοσύνθεση αυτών. Αργά κομμάτια και ήρεμα. Πολύ πιο κοντά στις μουσικές που ακούω και στον ήχο που θέλω να έχω. Ambient, dream pop και πιο ethereal ήχος, γλυκός ήχος. Για εμένα αυτό το άλμπουμ είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι, μαζί με κάποιες συνειδητοποιήσεις για την ζωή, για αυτό και οι τίτλοι ‘τα καλύτερα δεν θα έρθουν’ ή ‘ποτέ δεν θα είναι όλα καλά, ούτε μία μέρα’ κλπ.
Το LIBYDO είναι πιο πειραματικό, πιο ηλεκτρονικός ήχος, και σε κάποια σημεία βαρύς ήχος θα έλεγα. Περιγράφει πολύ καλά τα συναισθήματα μου εκείνον τον μήνα που λέγαμε αλλά γενικά δεν είμαι έτσι συνέχεια σαν άνθρωπος. Τόσο έντονος και τόσο γκρινιάρης (χαχα). Και κυρίως για εμένα, δεν αντικατοπτρίζει τόσο και τις μουσικές που ακούω και θέλω και να παίζω. Αλλά είναι σίγουρα κάτι πολύ αυθεντικό. Πιο αβίαστο και αυθόρμητο από το προηγούμενο άλμπουμ και αυτό έχει μεγάλη αξία.
Το Υπόγειο: Εκ των πιο αγαπημένων μου του δίσκου, το “Γιατί Ζηλεύω Να Σε Βλέπω Πιο Ευτυχισμένη”. Ένα back story στο συγκεκριμένο κομμάτι;
Στο ‘’Γιατί Ζηλεύω’’ προβάλω περισσότερο τις δικές μου ανασφάλειες. Αυτό το κομμάτι ήταν χωρίς δεύτερο verse για πάρα πολλούς μήνες. Από back story αξίζει να σημειωθεί πως, μία ημέρα είχα μεθύσει τάπα σε ένα τσιπουράδικο και επειδή τα πίναμε από νωρίς, το σπάσαμε και νωρίς και είχα γυρίσει σπίτι ακόμα μεθυσμένος και ορεξάτος και τραγουδούσα διάφορα. Έβαλα να τραγουδήσω αυτό το κομμάτι και στο δεύτερο verse που ήταν κενό έκανα πάντα freestyle. Την άλλη μέρα ξύπνησα και ενώ περίμενα να ακούσω κάτι εντελώς απαράδεκτο, άκουσα κάτι σχεδόν απαράδεκτο. Μου είχε αρέσει αυτός ο αυθορμητισμός που μου βγήκε. Οι μεθυσμένοι δεν μπορούν να πουν ψέματα. Οπότε κράτησα τους στίχους για το δεύτερο verse και τους ξανά ηχογράφησα γιατί ήταν τελείως mumble το take αλλά το κυριότερο ήταν ότι είχα γράψει το καλύτερο take για το drop στο τέλος. Πάντα δυσκολευόμουν εκεί γιατί πηγαίνω πάρα πολύ ψηλά με την φωνή, οριακά στην πιο ψηλή μου νότα και στις προηγούμενες προσπάθειες πάντα ακουγόμουν σφιγμένος. Οπότε εδώ κράτησα τα μεθυσμένα takes που είχαν το συναίσθημα που ήθελα.
Επίσης θυμάμαι όταν το είχε ακούσει ο Capétte πρώτη φορά με είχε ρωτήσει στο drop πως το μίξαρα και αν χρησιμοποίησα octave pedal (εφέ που σου πηγαίνει την φωνή μια οκτάβα ψηλότερα) και δεν πίστευε στην αρχή ότι ήταν η φυσική φωνή μου και έφτανα τόσο ψηλά.
Το Υπόγειο: Στο δίσκο συνεργάζεσαι με το θαυματουργό “The Bad Poetry Social Club”, τον Π.Ι.Ε.Β., την Αλεξάνδρα. Πως προέκυψε η γνωριμία και η συνεργασία μαζί τους;
Μέσω του κολλητού μου του Εύαν Κακούρη. Είχε κανονίσει μια συνεργασία για βίντεο κλιπ με τα παιδιά και επειδή είχε τύχει να κατεβαίναμε κάποια στιγμή και Αθήνα τους είχα γνωρίσει και εγώ μέσω αυτού. Εγώ δεν είχα ξεκινήσει να βγάζω ακόμα μουσική. Στο βίντεο του ‘Ήθελα να σε Φιλήσω’, που είναι και το πρώτο μου κομμάτι, υπάρχει ένα απόσπασμα από την πρώτη μας μπύρα μιας και η θεματική του βίντεο ήταν εκείνες η διακοπές στην Αθήνα. Έτσι είχαμε γυρίσει πρώτα το θάλασσα του ΠΙΕΒ και σε δεύτερη φάση ήθελε μουσική για το ‘Η Χρονιά της Πίσσας’ του είχα κάνει την μουσική απ' το ‘Εύρηκα’ δεν του άρεσε στην αρχή και έτσι ξανά έγραψα αυτήν την μουσική που έχει τώρα η 'Χρονιά της Πίσσας'. Αλλά επειδή εμένα μου άρεσε πολύ, ο Βασιλείου έβαλε άλλο κείμενο στο εύρηκα και έτσι βγήκαν δύο κομμάτια, ένα για αυτόν και ένα που το έβαλα στο "Έμεινε κάτι δικό σου που θυμίζει άνοιξη". Έτσι έγινε η αρχή. Εμείς πηγαίναμε στα live των Bad Poetry έτσι κι αλλιώς και πριν τους γνωρίσουμε. Η φάση που επικοινωνούν τα ποιήματα τους οι Bad Poetry εμένα με αγγίζει. Οπότε σιγά σιγά γνώρισα και τους υπόλοιπους και έκατσαν και οι υπόλοιπες συνεργασίες μετά.
Το Υπόγειο: Μιλώντας για συνεργασίες, οι περισσότεροι μουσικόφιλοι σε πρωτομάθαμε μέσα από το “ΣεΓουσταρωΣεΓουσταρωΣεΓουσταρω”, που κυκλοφόρησες το 22 μαζί με τον MAZOHA. Πως προέκυψε τούτη η κομματάρα και το colab με τον Τζίμη;
Αυτή κι αν ήταν τυχαία κυκλοφορία. Ο Τζίμης ετοίμαζε το δίσκο του ‘Ας τους σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα’. Είχαμε πει να δοκίμαζα εγώ να κάνω κάποιες μίξεις απ' τα κομμάτια, οπότε είχε έρθει στο σπίτι μου και απ' την μια κάναμε δουλειά απ' την άλλη αραζαμε, ξες παράλληλα. Έτσι όπως συζητούσαμε μου έλεγε πως θα ήθελε να δοκιμάσει να γράψει κάποια στιγμή και σε παραγωγή με ποιο ‘συχρωνα’ drums όπως είναι της τραπ αλλά να ναι και στο δικό του vibe. Έτσι το θυμήθηκα και εγώ και του έβαλα να ακούσει το ‘Σε Γουστάρω’ που το είχα ξεχασμένο demo απ' το ‘19. Παίζει να είναι και το πιο παλιό μου από δημοσιευμένα τραγούδια. Το είχα γράψει ένα απόγευμα πολύ αυθόρμητα όταν παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι ακόμα γούσταρα μια τύπισσα που εγώ είχα σταματήσει να της μιλάω και να βγαινουμε. Δεν είχα γράψει ποτέ ένα verse. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι ο βασιλιάς των demos και αν δεν βγάλω ένα κομμάτι την στιγμή που το γράφω θα πάρει σίγουρα κάνα δυο χρόνια μετά χαχα. Του το έστειλα την επόμενη μέρα και σε αντίθεση με εμένα ο Τζίμης το έγραψε και μου το έστειλε πίσω την ίδια μέρα. Στην αρχή δεν μου άρεσε και το έλεγα το κομμάτι με τα δύο ρεφρένς. Ο Ευαν είχε κάποια πλάνα από το πρώτο live που παίξαμε μαζί με τον Τζίμη σε μια παλιά ψηφιακή καμερουλα δεκαετίας τουλάχιστον και έτσι ετοιμάσαμε μια κυκλοφορία για το κομμάτι πολύ φλου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα αρέσει τόσο πολύ στον κόσμο.
Το Υπόγειο: Και απ ο,τι φαίνεται η εν λόγω συνεργασία έχει και συνέχεια: Μόλις έσκασε το “Μάλλον Δεν Είχε Σημασία”. Λέτε να το πάτε και για δίσκο;
Χαχα και αυτο ήταν κυκλοφορία της στιγμής. Συγκεκριμένα για το hype για το live που είχαμε στις 15 Δεκεμβρίου στο Rover. Ο καθένας μας ετοιμάζει αρκετά πράγματα αλλά ένα ep θα μπορούσαμε. Σίγουρα θα είναι κάτι ιδιαίτερο απ’ τις υπόλοιπες κυκλοφορίες εκεί έξω.
To Υπόγειο: Παράλληλα, πριν λίγες μέρες ήρθε και το side project “Στενοχώρια Χαμηλής Ποιότητας”, με ένα ομώνυμο 5-track extended play. Μίλησέ μας λίγο και γι’αυτό…
Να πω την αλήθεια αυτό το side project πηγάζει από ένα κόμπλεξ μου και μια ανάγκη. Το πρώτο κομμάτι που έγραψα και το προόριζα να το βάλω σε άλλο δίσκο που ετοιμάζω τώρα ήταν ‘το τέλος μιας σχέσης’. Περίμενα ένα τηλεφώνημα από έναν άνθρωπο που με ξέχασε και δεν με πήρε ποτέ. Με έπιασαν οι ανασφάλειες μου και εκείνο το βράδυ ξεκίνησα να γράφω αυτό το κομμάτι γιατί ένιωθα άσχημα και ήθελα να ξεχαστώ. Αυτό το κομμάτι είναι το πρώτο take που ηχογράφησα και μοναδικό γιατί όπως ακούγεται και στο τέλος, αν και προσπάθησα να το κόψω, φωνάζει η αδερφή μου στο τέλος "Βασιληηηηηηη!" γιατί το είχα ηχογραφήσει μεσάνυχτα και την ξύπνησα. Το ανέβασα το ίδιο βράδυ με τίτλο "αυτο το κομμάτι αύριο θα το διαγράψω", γιατί ήξερα πως την επόμενη μέρα που θα ήμουν καλά δεν θα μου άρεσε. Όταν ξύπνησα μου είχε στείλει μήνυμα μια φίλη που μου έλεγε να μην το διαγράψω γιατί την είχε συγκινήσει και ήθελε να το ακούει οπότε το άφησα και έτσι το άκουσε και το άτομο για το οποίο είχε γραφτεί. Όταν την συνάντησα από κοντά μου είχε πει ότι της είχε φανεί απαίσιο και ότι δεν θα έπρεπε να τραγουδάω από τώρα αν δεν μάθω να τραγουδάω σωστά πρώτα. Και είχε δίκιο είμαι λίγο φαλτσος. Οπότε αυτό το κομμάτι το συχαθηκα και εγώ και δεν μπορεσα να το ξανά ηχογραφήσω η να ασχοληθώ μαζί του πραγματικά, μέχρι την στιγμή που πλέον έκοψα τελείως επαφές με αυτό το άτομο. Ξανά βρήκα αυτήν την ηχογράφηση κι ας μην ακούγεται τέλεια, μου φάνηκε όμορφο που είχα αυτά τα συναισθήματα τότε. Και εδώ μου ήρθε η ιδέα να δημιουργήσω ένα project παράλληλο που θα μπορώ να ανεβάζω demos που δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο μαζί τους αλλά μ αρέσουν. Έστω και με τις ατέλειές τους. Για αυτό και ο τίτλος Στεναχώρια Χαμηλής Ποιότητας, τα περιγράφει τέλεια.
Το Υπόγειο: Αν μη τι άλλο, δείχνεις να βρίσκεσαι σε μια περίοδο υπερέμπνευσης και δημιουργίας…
Δυστυχώς είμαι. Νομίζω πως δεν μπορώ να ηρεμήσω αν δεν τακτοποιήσω κάποια πράγματα. Δυστυχώς σαν μουσικός η δεξιότητα μου είναι ως producer, και ενώ μπορώ να γράφω κομμάτια σε ότι είδος μουσικής θέλω δυσκολεύομαι να βρω την ταυτότητα μου και τον ήχο μου. Γι'αυτό τώρα που έκανα την αρχή με το Στεναχώρια χαμηλής ποιότητας, σκέφτομαι να δημιουργήσω κι άλλα παράλληλα projects για να μπορέσω να κυκλοφορήσω πιο εύκολα και άλλα κομμάτια που έχω γραμμένα σε τελείως διαφορετικό στυλ από αυτό που θέλω να έχω σαν Libys. Όχι μόνο ελληνόφωνα, αλλά και κάποια instrumentals.
Το Υπόγειο: Νέο έτος προ των πυλών - το 2024 μετράει τις πρώτες του μέρες. «Τα Καλύτερα Δεν Θα Έρθουν»; Ή νιώθεις γενικώς πιο αισιόδοξος για τη νέα χρόνια και όσα θα μας φέρει;
"Άσε με να ξέρω καλύτερα πως τα καλύτερα δεν θα έρθουν". Δεν θα περιμένω να αλλάξει μια χρονιά ή να τύχω το φλουρί για να φτιάξει η ζωή μου. Δουλεύω όσο μπορώ για να την φτιάξω όπως την θέλω εγώ. Δεν νιώθω αισιόδοξος αλλά ούτε και το αντίθετο. Προσπαθώ για τους παράγοντες που εξαρτάται η ευτυχία μου να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο στα χέρια μου. Να είμαι εγώ υπεύθυνος για αυτήν όσο περισσότερο μπορώ.
Το Υπόγειο: Τα προσωπικά σου σχέδια για το μέλλον; Τόσο μουσικά, όσο και γενικότερα…
Θέλω να τελειώσω με την πτυχιακή μου η οποία είναι η μόνη που μου έμεινε απ' το δεύτερο πτυχίο. Χρονοβόρος στόχος. Και δουλεύουμε με την μπάντα παράλληλα όσο μπορούμε ώστε από την νέα χρονιά να ξεκινήσουμε να παίζουμε lives σαν συγκρότημα. Ήδη από τις πρόβες τα κομμάτια ξεφεύγουν. Ευτυχώς έχω καλούς μουσικούς και μπορούμε να παίξουμε πραγματικά πολύ καλά και προσπαθώ και εγώ να εκμεταλλευτώ τις δυνατότητες των παιδιών. Δεν θέλω να είμαστε μια απλή μπάντα που συνοδεύει εμένα. Το πρώτο live μας θα είναι 2 Ιανουαρίου σε μια αποθήκη στην Χράνη Πιερίας. Θα παίξουμε εντός έδρας KCHC κατάσταση.
Το Υπόγειο: Libys, σε ευχαριστούμε παρά πολύ! Σου ευχόμαστε καλή χρονιά με υγεία, χαρά και απέραντη δημιουργικότητα…
Εγώ σαν ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.Τιμή μου να βρίσκομαι σε ένα site το οποίο ήδη παρακολουθούσα. Εύχομαι τα καλύτερα (να έρθουν)!
Στεναχώρια χαμηλής ποιότητας EP - out 10/12/23
