by Mike N. (02/01/2024)

Top-15 Εγχώρια Albums,

5 EPs + 1 Θαύμα από το 2023

by Mike N.

Καλή χρονιά mates! Να είμαστε όλοι καλά - υγιείς, χαρούμενοι και δημιουργικοί και πάντοτε γεμάτοι μουσική.

Συνέχεια στις ετήσιες λίστες μας και έπειτα από τα 50 πιο αγαπημένα εγχώρια tracks και τα ισάριθμα διεθνή, ήρθε η ώρα για τα albums. Στην παρακάτω λίστα, θα βρείτε τους 15 πιο αγαπημένους εγχώριους δίσκους του Υπογείου, μαζί με 5 extended plays, αλλά και μία κυκλοφορία-έκπληξη που μας ήρθε τη χρονιά που πέρασε.

Το 2023 ήταν μια ακόμα γεμάτη χρονιά για την εγχώρια μουσική σκηνή, με πλήθος σημαντικών και ενδιαφέροντων κυκλοφοριών, για κάθε γούστο και για κάθε διάθεση. Είχαμε φυσικά και αμέτρητες συναυλίες και events, δείγμα πως η σκηνή ζει και ανθίζει. Η προσέλευση και η συμμετοχή του κοινού είναι πολύ σημαντική και προφανώς δίνει στην όλη φάση μια περαιτέρω ώθηση, οπότε... στηρίξτε.

Αυτά - ακολουθούν οι δίσκοι, stay tuned - more lists on the way.

15. VOID - Emi Path (out 3/3)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 11/3]

Έξι ολόκληρα χρόνια ύστερα από το εντυπωσιακό ντεμπούτο της, “The Shadow”, η Αιμιλία Παπαθεοχάρη aka Emi Path επιστρέφει με την sophomore κυκλοφορία της. Χαρμόσυνα νέα, μιας και την θεωρώ από τις πλέον ταλαντούχες και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στον underground χώρο της ντόπιας μουσικής σκηνής. Το προαναφερθέν “επιστρέφει” είναι σχετικό, η Αιμιλία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήταν ενεργή και παρούσα όλον αυτόν τον καιρό, στην μπάντα του Παιδί Τραύμα, στο εξαιρετικό project των Okeano (2022), στη σύνθεση του soundtrack για την ταινία μικρού μήκους “One And A Half Question" της Τασούς Παλισίδου, που γέννησε το δαιμονισμένο “Petrichor” (2020). Κι ίσως και κάτι να μου διαφεύγει στην υπερδραστήρια και πολυσχιδή παρουσία της.

Εστιάζοντας στο άρτι αφιχθέν “V O I D” (out 3/3 via Submersion Records), θα ξεκινήσω από το εξώφυλλο, σαν sequel της φωτογραφίας που κοσμούσε το debut - όχι πια θολωμένη, λίγο πιο μακρινή, μα ξανά λίγα χρώματα και η Emi Path -υποθέτω- σε πιο μακρινή απόσταση, πάλι με πλάτη στον φακό, πάλι με μυστηριακή και κάπως απόκοσμη αίσθηση.

Τα όποια κοινά του debut με το “V O I D” δεν τελειώνουν στο εξώφυλλο, μα εντέλει είναι πολύ λίγα. Οι λέξεις “experimental” και “post” μου έρχονται πάλι στο μυαλό, όμως με μία πολύ γενική και ενδεχομένως απλοϊκή χρήση. Στο δεύτερο δίσκο της η Emi Path μεταμορφώνεται σε μια ambient ιέρεια, οι στίχοι και το τραγούδισμα αποχωρούν ολοκληρωτικά, την -εξαιρετική πάντως- φωνή της την ακούμε μόνο σε μια απαγγελία στο opening track “Not Productive” κι ύστερα καταφθάνει στ’αυτιά μας μόνο μέσω κάποιων φωνητικών, πότε αιθέριων και πότε στοιχειωμένων, σχεδόν φοβιστικών. Στο δεύτερο δίσκο της η Emi Path τολμά, γενναία απογυμνώνει τον ήχο της σχεδόν ολοκληρωτικά από κιθάρες και έγχορδα -καταλυτικά και με ενεργό ρόλο στο “Shadow”- και βουτάει στο “κενό”, έχοντας μόνο πλάι της τα synths και τα modular electronics, τα drone μαγικά κόλπα της και άλλα τέτοια μυστήρια που εγώ σαν καλός boomer ενδεχομένως δεν αναγνωρίζω.

Ξέρω όμως να αναγνωρίζω, όπως όλοι οι εν δυνάμει ακροατές, αν αυτό που ακούω μου αρέσει. Και αυτό που έφτιαξε η Emi Path και οι συνεργάτες της μου αρέσει πάρα πολύ. Απνευστί το ακούω εδώ και δυο νύχτες, ξανά και ξανά, 28 λεπτά, βυθίζομαι στο σκοτεινό βυθό του δίσκου, όπως αυτός αργόσυρτα αποκαλύπτει τον μυστηριακό πυθμένα του μέσα από τα 7 κομμάτια που απαρτίζουν την ύπαρξή του.

Είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος το “V O I D”, δύσκολος και πραγματικά αποπνικτικά σκοτεινός, ακόμα και για μένα που το σκοτάδι το έχω σαν δέρμα. Όμως, αν του δώσεις το χρόνο και το χώρο που του αναλογεί -κάθε του νότα και ήχος το απαιτεί- θα σου ανοίξει μια πύλη “σε έναν άλλο κόσμο”, ακριβώς όπως το λέει στον τίτλο του και το τελευταίο κομμάτι, το αριστουργηματικό και περισσότερο αγαπημένο μου “To Another World”. Ένα track που αν το άκουγε ο Warren Ellis θα χαμογελούσε πονηρά και θα το έστελνε στον Nick Cave για να του βάλει στίχους και φωνή...

14. Lotus - Vasilis Dokakis (out 20/1)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 28/1]

Τρία Όταν

Όταν το 2016 είχα πρωτοακούσει το “Makena” των No Clear Mind, είχα αισθανθεί σαν να με χτύπησε κεραυνός. Δισκάρα. Και ήταν εκείνο το άλμπουμ η αφορμή να βουτήξω τότε αύτανδρος για μήνες σε όλο το έργο της μπάντας: “Dream Is Destiny”/2009, “Mets”/2013, μαζί με το προαναφεθέν “Makena”, συνθέτουν για μένα μια μαγεμένη δισκογραφική τριλογία, βασισμένη σε μια πηχτή ατμοσφαιρική post ηχοπαγίδα, αληθινά σπάνιας δυναμικής και γοητείας.

Όταν ο εκ των ιδρυτών της μπάντας, Βασίλης Ντοκάκης, άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορες εγχώριες κυκλοφορίες στο ρόλο του παραγωγού, με περιέργεια και προσοχή αφουγκράστηκα τις πινελιές, τις ιδέες και τις προσεγγίσεις του. Στους δίσκους -ενδεικτικά- του Johnny Labelle και του Kristof, της Nalyssa Green και του Φοίβου Δεληβοριά, μπορούσα να ξεχωρίσω το ύφος και την άποψή του, μπορούσα να ακούσω το κομμάτι της δικής του ψυχής και να αναγνωρίσω το ξεχωριστό του αποτύπωμα. Φαντάζομαι, πως αυτό κάνει έναν παραγωγό σημαντικό, ίσως όχι μόνο αυτό, δεν είμαι και ειδικός, αλλά ο Ντοκάκης αναμφισβήτητα για μένα έχει άστρο, λαμπερό και σπάνιο.

Όταν στο τέλος του περασμένου έτους ανακοινώθηκε από την Inner Ear -μια ανακοίνωση συνοδευόμενη και από το single “Human”- η κυκλοφορία του πρώτου solo δίσκου του, χαμογέλασα. Είναι κάτι που -προφανώς- με έκανε πολύ χαρούμενο και κάτι που κατά κάποιο τρόπο το περίμενα. Περίμενα πως μετά από τόσα μουσικά ταξίδια με την μπάντα του, αλλά και με τις μπάντες που κατά καιρούς έχει συνεργαστεί, και φυσικά και με τους μουσικούς που σαν παραγωγός έχει συντροφεύσει, θα ερχόταν η ώρα που θα χρειαζόταν να μείνει μόνος, αυτός και οι άπειρες μουσικές που φωλιάζουν στο κεφάλι του. Θα ερχόταν η ώρα για το “Lotus”.

Λωτός

Το άλμπουμ κυλάει με αξιοπρόσεκτη συνάφεια και αρμονία για περίπου 40 λεπτά (36). Με ήχους απαλούς και λέξεις τρυφερές, που όμως κατά τόπους κρύβουν (βαθιά) σκοτάδια και (καλά ακονισμένες) λεπίδες. Οι συνθέσεις του Βασίλη δεν είναι πιασάρικες μήτε ευθύβολες και άμεσα επιβλητικές, διακριτικά και χωρίς εντυπωσιασμόυς αναρριχώνται προς διάφορες κατευθύνσεις, μα πριν προλάβεις να το καταλάβεις είναι ψηλά, πιάνουν κορφές. Υψηλή ποιότητα τραγουδοποιίας, υψηλότατη κατάθεση συναισθήματος και αλήθειας - πηγαία έμπνευση ικανή να σε συνεπάρει και να σε απογειώσει.

Είναι ολόκληρος ο δίσκος καταπληκτικός, όμως η τετράδα στη μέση -αυτή που ορίζουν το leading single “Human”, το “Once In A While”, το “Can’t Escape Myself” και το "Broken Man"- μπορεί να με πάει μόνη της ως το τέλος του κόσμου.

13. Dandelion - Panos Birbas (out 8/12)

"Το νέο album έχει τον τίτλο “Dandelion”, που για όσους δεν γνωρίζουν είναι η αγγλική ονομασία του φυτού που στα ελληνικά ονομάζουμε “κλέφτης”. H ιδέα για αυτή την ονομασία μου ήρθε καθώς σε όλο τον δίσκο έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένας χορός ο οποίος άλλοτε είναι ιδιαίτερα εμφανής ή άλλοτε υποβόσκει υπόγεια στα κομμάτια. Ένας ακόμη λόγος ο οποίος με οδήγησε στο να δώσω αυτό το όνομα στο album είναι πως το ξεκίνημα όλων των συνθέσεων αποτέλεσε για εμένα μια ελεύθερη αιώρηση που πραγματικά δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει."

Αυτά ήταν τα λόγια του ίδιου του Πάνου Μπίρμπα για το δίσκο και το όνομά του, λόγια ειπωμένα στη συνέντευξή του εδώ στο Υπόγειο λίγο πριν την κυκλοφρορία του άλμπουμ (check full interview here). Εγώ απλά να πω πως εντέλει έγινα κοινωνός τούτου του απαλού αιωρούμενου χορού, έγινα και γω "κλέφτης". Χωρίς ιδαιίτερη δυσκολία αφέθηκα, μιας και το "Dandelion" είναι ένας δίσκος κομψός και καλοφτιαγμένος που με μαεστρία αναδύει το γλυκόπικρο άρωμά του, όπως και τις Cave-ικές και Tinderstick-ικές στοιχειωμένες καταβολές του.

12. ATHENS BLUES - HUME ASSINE (out 10/8)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 20/9]

”Από την Κυψέλη, στην Παλλήνη και το Νέο Ψυχικό,
μας ενώνει μια ζωή σ’ ένα κελί με το λουκέτο ανοιχτό”

Στην καρδιά του Αυγούστου (10/8) έφτασε στα ηχεία μας το "ATHENS BLUES", ο τρίτος δίσκος του Hume Assine, κατά κόσμον Βαγγέλη Ορφανίδη, και της εκλεκτής παρέας του: Η Άννα Πασπάτη είναι πάλι εδώ με τις εξαιρετικές ερμηνείες της, όπως και ο Αλέξιος Αντωνόπουλος, ο οποίος -σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου που συνοδεύει την κυκλοφορία- "αφήνει στην άκρη τα ντραμς του για να παίξει με αναλογικά beats". Μαζί τους αυτή τη φορά και ο Jerome Kaluta (φωνή στο ομώνυμο του δίσκου track, "ATHENS BLUES") αλλά και ο ραδιοφωνικός παραγωγός Στέφανος Τσιτσόπουλος (απαγγέλει στο ending track "FOKIONOS EXIT", εκ των κορυφαίων του άλμπουμ).

Αν κάποιος ψηλαφίσει και εξερευνήσει το πρότερο δισκογραφικό αποτύπωμα του Βαγγέλη Ορφανίδη ("The Sweetest Sound"/2020, "Till Now"/2017 + τα EPs), το δίχως άλλο θα αισθανθεί το ταλέντο του Αθηναίου δημιουργού στο να φτιάχνει φρέσκες και όμορφες μουσικές, καταθέτοντας ξεχωριστή και ευδιάκριτη άποψη. Φτάνοντας στο άρτι αφιχθέν και περί ου ο λόγος σήμερα "ATHENS BLUES", βλέπουμε τον Hume Assine και τους συνεργάτες του για ακόμα μια φορά να εισέρχονται στην... πίστα με ιδέες κοφτερές και τολμηρές και να καταφέρνουν εντέλει -ξανά- να μας εκπλήξουν - το "ATHENS BLUES" είναι ένας δίσκος που, ενώ διατηρεί τις βασικές μουσικές αρχές του project, διαφοροποιεί σημαντικά εαυτόν από τους προγόνους του και βηματίζει με θάρρος προς νέες κατευθύνσεις και περιπέτειες. Ο ελληνικός και ο ξένος στίχος διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν... να μην τρέχει τίποτα, μια φυσική γλωσσική εναλλαγή που όχι μόνο δεν μπερδεύει τον ακροατή, μα τουναντίον τον κρατάει σε εγρήγορση. Η Άννα Πασπάτη είναι αλάνθαστη και "φέρει τεράστια ευθύνη" για την πλούσια δυναμική και προοπτική που αποπνέει το άλμπουμ.

Ζουμάροντας στην πολύπαθη τσιμεντένια πόλη -στις πολυκατοικίες της και στις κεραίες που χάσκουν στις ταράτσες, στους μεγάλους δρόμους και στα δαιδαλώδη στενά της, στους εκκωφαντικούς θορύβους της μα και στις νεκρικές σιωπες της, στη μαυρίλα μα και στα πλουμιστά χρώματά της, στα σκοτάδια μα και στα λαμπερά φώτα της- το "ATHENS BLUES" απογειώνεται σαν ένα ηχητικό drone και καταγράφει μια γλαφυρή και πέρα για πέρα ενδιαφέρουσα άποψη του κλεινού άστεως. Την άποψη του Βαγγέλη, της Άννας και του Αλέξιου...

11. Μέινστριμ - Παιδί Τραύμα (out 28/4)

[ακολουθεί απόσπασμα από το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 12/5]

Ο νέος δίσκος του Παιδί Τραύμα βασίζεται σε ένα concept, σε ένα τύπου πείραμα, που δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι αληθινό ή όχι, αλλά -στο τέλος της ημέρας- δεν έχει σημασία:

"Το περασμένο καλοκαίρι, μια οικογένεια που επιλέχθηκε τυχαία, φιλοξένησε στο σπίτι της το Παιδί Τραύμα, σ’ ένα ιδιότυπο πείραμα. Το Παιδί Τραύμα θα παρατηρούσε και θα κατέγραφε όλες τις δραστηριότητες της οικογένειας με τον μέσα και έξω κόσμο: συζητήσεις, σκέψεις, αλληλεπιδράσεις, βόλτες, δράση στα social media και οτιδήποτε άλλο συνέβαινε κατά την περίοδο εκείνη.

Το υλικό που συγκεντρώθηκε παρουσιάζεται στον καινούριο του δίσκο «Μέινστριμ», μια παραγωγή της United We Fly."

Στο "Μέινστριμ", το Παιδί Τραύμα αποχωρίζεται για πρώτη φορά τον Κτίρια Τη Νύχτα, εδώ την παραγωγή αναλαμβάνει ο Κώστας Ζάμπος και ο ίδιος ο Τάσος. Παράλληλα όμως, στο όλο εγχείρημα έχει προστεθεί η μπάντα του, αυτή που μας πρωτοσυστήθηκε στο... στοιχειωμένο διαδικτυακό live στο Barrett, ένα live που έλαβε χώρα και ανέβηκε στο διαδίκτυο εν μέσω κορωνοϊού και lockdowns και μας έκοψε τα πόδια - εμένα προσωπικά με έκανε σχεδόν να κλάψω, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ που το είδα. Μόνος μου μπροστά στην αποστειρωμένη με αντισηπτικό οθόνη μου, κουνώντας εξαγνιστικά και ασυνείδητα όρθιος στη μέση του υπογείου το φρεσκοεμβολιασμένο σώμα μου (check live review here). Η μπάντα, λοιπόν, είναι εδώ κι έχω απλά να πω πως δεν πρόκειται για μια απλή συμπληρωματική μπάντα, μήτε για μια μπάντα session-άδων που κάνει τη δουλειά της και φεύγει. Μιλάμε για μια μπάντα που παίζει παπάδες, μιλάμε για μια ομάδα που έχει ψυχή και αφειδώς την καταθέτει, εγώ ήδη την έχω ονομάσει "Παιδιά Τραύματα"... Είναι η Αιμιλία Παπαθεοχάρη aka Emi Path (πλήκτρα - φωνητικά), ο Κώστας Γάμμα (μπάσο), ο Αντώνης Παπαδόπουλος (κιθάρα) και ο Δημήτρης Γρηγοριάδης (τύμπανα).

Με αυτό, λοιπόν, το μουσικό υπόβαθρο, ο Τάσος Καρτέρης πορεύεται στο νέο του εγχείρημα. Πάνω σε αυτό το συμπαγές και αψεγάδιαστο παικτικό πλέγμα απλώνει τους -για ακόμα μια φορά φαρμακερούς και αδυσώπητους- στίχους του και τις -άλλοτε απαλές και άλλοτε ζόρικες- μελωδίες του. Η πού και πού "επίθεση" από έγχορδα είναι μια προσθήκη νέα και τολμηρή, μα καθ'όλα ευπρόσδεκτη και ενίοτε συγκινητική. Η συνεχόμενη τετράδα κομματιών, η απαρτιζόμενη από τα "Απόψε Φυλάω Τον Εαυτό Μου Για Σένα", "Η Λίμνη", "Τα Μυστικά" (με την καταλυτική και καθηλωτική φωνή της Νεφέλης Φασούλη) και "Γκούφυ", είναι υποθέτω το πιο βαθύ, βαρύ και ασήκωτο μεδούλι του δίσκου, ένα συνεχόμενο απολαυστικό δείγμα songwriting ευφυίας. Μην επ'ουδενί νομίσεις, όμως, πως το πρότερο αρχικό καρέ τραγουδιών θα σου περάσει αδιάφορο, ειδικά το θεοσκότεινο και εξαιρετικά επικίνδυνο "Ατύχημα", που με έχει σκαλώσει άσχημα ακόμα και τώρα που σου γράφω - το ακούω και το ξανακούω μέχρι να στεγνώσει το αίμα... Ο δίσκος κλείνει με το ματζόρικο "Αυτό" - αλλά πόσο ματζόρικο μπορεί να είναι το Παιδί Τραύμα, ο Τάσος Καρτέρης αυτοπροσώπως; "Δεν θέλω να στο πω, μα μάλλον σε φοβάμαι" - "θυμάμαι που χαμήλωσες το βλέμμα, όλο αυτό μάλλον πληρώνεται με αίμα"...

Κι έτσι πανηγυρικά και... mainstream κλείνει το "Μέινστριμ". Καταθέτω, καταληκτικά, την άποψη πως το Παιδί Τραύμα περπάτησε με το νέο του πόνημα ακόμα ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα τολμηρό και εν πρώτοις ασταθές, με την έννοια πως σε κάποιους παλιούς φίλους της μουσικής του μπορεί κάπως να ξενίσει, μα εντέλει πάλι μιλάμε για ένα βήμα γενναίο και καθ'όλα εμπνευσμένο. Ένα βήμα επαναπροσδιορισμού και επανασύστασης. Τάσος Καρτέρης αυτοπροσώπως!

10. ΟΥΦΟ - TURBOFLOW3000 (out 30/11)

Ένα πέρα για πέρα εντυπωσιακό debut αυτό των TURBOFLOW3000. Ένας δίσκος γεμάτος ενέργεια και δύναμη, ευφυία και άποψη. Μυριάδες λέξεις και ποικίλα genres, ανεπιτήδευτο coolness και αφλεξάριστη μαγκιά, μα ένας πυρήνας κατά βάση τρυφερός και συγκινητικός. Το όλο εγχείρημα μου θυμίζει αρκετά τις Ρόδες του Νικήτα Κλιντ και της μεγάλης πολυσυλλεκτικής παρέας του. Όπως όμως και να χει, το πολυμορφικό "ΟΥΦΟ" είναι πέρα για πέρα τίμιο, κατά τόπους απολαυστικό και -όπως λέει και το όνομά του- εξωγήινο.

9. Θηλυκός Προς Το Περιβάλλον - Sigmataf (out 26/4)

[ακολουθεί απόσπασμα από το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 10/6 - check also track by track here]

Ο 4ος δίσκος του Sigmataf κυκλοφορεί στα δωμάτια του σπιτιού και του μυαλού μου εδώ και ένα μήνα αδιάκοπα. Απαλά ξεγλιστρά απο γωνιά σε γωνιά, από σκέψη σε σκέψη, από βήμα σε βήμα μου. Με τις πλούσιες και ευφάνταστες μουσικές του, με τις αμέτρητες και... δυναμωτικές λέξεις του.

Το “Θηλυκός Προς το Περιβάλλον” είναι ένας δίσκος γεμάτος, εμπεριέχει αλήθεια και πορωτικό συναίσθημα, αποπνέει μια συγκροτημένη και αυθεντική θετικότητα, διόλου επιτηδευμένη ή δήθεν. Είναι ένας δίσκος cool και βαθιά γοητευτικός, που σε κερδίζει χωρίς πιέσεις και κόπο, ρέει καθαρός και κρυστάλλινος - πότε σαν χείμμαρος και πότε σαν μικρό ποτάμι, πλάι σε καλοσμιλεμένα ηχητικά τοπία που προσομοιάζουν σε μια κάπως ιδιοσυγκρασιακή spoken-word indietronica.

Ο Sigmataf -σε συνεργασία με το Νίκο Γιακουμή- κατέθεσε ίσως τον πιο μεστό του δίσκο ως τώρα, μία υπέροχη συνέχεια στο ούτως ή άλλως αξιοσημείωτο πρότερο δισκογραφικό του αποτύπωμα. Πολλά συγχαρητήρια από μένα - εύχομαι σύντομα ο Sigmataf και ο Νικόλας να μας παρουσιάσουν τούτο το διαμαντάκι και ζωντανά, live.

8. Urbanum - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (out 20/12)

Στις 20 Δεκεμβρίου ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε το "Urbanum" και... έκανε τις λίστες μας άνω-κάτω. Κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος συνολικά δίσκος του από τον "Ελάχιστο Εαυτό" κι έπειτα, αποτελεί ένα ρηξικέλευθο και εκρηκτικό μίγμα ηλεκτρονικού και παραδοσιακού ήχου, το οποίο κάθε φορά που το ακούω ως τώρα μου σκάει διαφορετικά, φανερώνοντας -ακρόαση με την ακρόαση- ολοένα και περισσότερη εθιστική μαγεία. Με λίγες λέξεις και απέραντα ορχηστρικά πεδία, το "Urbanum" απλώνεται σαν ηλεκτροφόρο πλέγμα που εντέλει σε "αιχμαλωτίζει". Ένας παντοδύναμος δίσκος.

7. Ο Εξορκισμός - Βεσλεμές (out 2/2)

Ο Βεσλεμές ή Φελιζόλ, εδώ Βεσλεμές, δισκογραφεί αδιάκοπα, με συνέπεια και πάντοτε καταθέτοντας πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές. Εδώ, όμως, στον "Εξορκισμό" θαρρώ πως δίνει το magnum opus του, ας το πούμε έτσι. Το άλμπουμ, το πρώτο ελληνόστιχο έπειτα από τη "Νορβηγία" του 2014, είναι αλάνθαστο και ρέει σαν ποτάμι πύρινης λάβας, με λέξεις και ήχους σκοτεινούς, με ιδέες κοφτερές και συναίσθημα πανίσχυρο, ισοπεδωτικό. Κι αν το σκοτάδι είναι ώρες-ώρες τόσο πηχτό που δεν σ'αφήνει να ανασάνεις, το φως κάποιες στιγμές καταφθάνει εν είδει κάθαρσης, μέχρι να ξαναχαθεί στους δυσοίωνους λαβύρινθους που σχηματίζουν τα αυλάκια του δίσκου...

6. LIBYDO - Libys (out 24/10)

Πάντοτε με εξιτάρουν δίσκοι που δεν μου θυμίζουν (σχεδόν) τίποτα. Αυτό που λένε "μια κατηγορία μόνος του". Ένας τέτοιος είναι το "LIBYDO" του Libys. Ένα χαώδες πληκτροφόρο αριστουργηματάκι, που χοροπηδά γεμάτο τρέλα ανάμεσα σε λέξεις και ήχους, σκέψεις και πειράματα. Την ταυτότητα με την οποία μας συστήθηκε το 2021 (βλ. debut "Έμεινε Κάτι Δικό Σου Που Θυμίζει Άνοιξη"), εδώ ο Βασίλης Κοντσές την σκίζει χίλια κομμάτια και φτιάχνει μια εντελώς καινούρια. Το ίδιο αυθεντική και ενδιαφέρουσα όπως η παλιά του, μα εντελώς καινούρια... 13 tracks που κατά βάση αναβλύζουν ένα μυστήριο σκοτάδι, αλλά και ένα υπέροχο μπέρδεμα - μία σύγχυση που εντέλει γίνεται κινητήριος και γενεσιουργός (υπερ)δύναμη για μια δημιουργία φουλ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη.

5. Γεννηθήκαμε Χτες - Μπάμπης Παπαδόπουλος (οut 24/2)

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, μην έχοντας θαρρώ τίποτα να αποδείξει πια -ούτε σαν κιθαρίστας, ούτε σαν συνθέτης, μήτε σαν ενορχηστρωτής ή παραγωγός, είναι ένας σπάνιου ταλέντου μουσικός- εισήλθε στο 2023 με έναν δίσκο έκπληξη και έθεσε εαυτόν αντιμέτωπο με τρεις ολοκαίνουριες "δοκιμασίες": πρώτη φορά σε προσωπικό δίσκο κομμάτια με στίχους, πρώτη φορά μελοποίηση ποιημάτων, πρώτη φορά τραγούδι ο ίδιος. Και όταν το "Γεννηθήκαμε Χτες" εκπνέει τα 49 λεπτά της ροής του, ο Μπάμπης αγέρωχος και αμάσητος, αποχωρεί έχοντας κατατροπώσει και τα τρία άτυπα στοιχήματά του. Το νέο του πόνημα είναι ένα δισκογραφικό κομψοτέχνημα γεμάτο έμπνευση, ψυχή και περιπέτεια. Καταπληκτικός δίσκος - καταπληκτικός τύπος!

4. Ασκήσεις Απλότητας - Γιώργος Καρράς (out 12/1)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 28/1]

“Μίνιμαλ” ήταν η βασική λέξη που μας έδωσε ο Γιώργος Καρράς στην προ διμήνου συνέντευξή του εδώ στο Υπόγειο (check interview here), όταν του ζητήσαμε κάπως να μας περιγράψει την επικείμενη πρώτη solo κυκλοφορία του, “Ασκήσεις Απλότητας”. Επικείμενη τότε - στα αυτιά μας πια επίσημα εδώ και και σχεδόν 20 μέρες, το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου από την United We Fly.

Και είναι όντως “μίνιμαλ”, όμως το βάθος των συνθέσεων είναι υπέροχα απύθμενο και τα συναισθήματα τα απορρέοντα από την ακρόαση των 10 ορχηστρικών κοματιών που απαρτίζουν τον δίσκο είναι αμέτρητα και πλούσια. Περιπέτεια και συγκίνηση παραμονεύουν σε κάθε αλλαγή μουσικού μέτρου, σε κάθε παιχνίδισμα μιας νότας πάνω στο πεντάγραμμο. Φως και σκοτάδι αντανακλώνται μαγικά εναλλασσόμενα ανάμεσα στις χορδές της κιθάρας και του μπάσου, ανάμεσα στα πλήκτρα του πιάνου ή στη λεία επιφάνεια του κλαρινέτου. Μυστηριώδεις μουσικοί κόσμοι ξεπηδούν σε κάθε χτύπηπημα της μπαγκέτας στα τύμπανα, ξανοίγονται μπροστά σου για να τους εξερευνήσεις και να τους ζήσεις.

Ένας πανέμορφος δίσκος οι “Ασκήσεις Απλότητας”, συμπαγής και στιβαρός, με ξεκάθαρη ταυτότητα και ευδιάκριτο αποτύπωμα, δείχνει δε να κατέχει διαχρονικές δυνάμεις, ικανές να τον “απελευθερώσουν” από τα δεσμά και τα στεγανά του όποιου επίκαιρου χρόνου...

3. Joyride - Notowns (out 21/4)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 29/5, ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη της μπάντας στη σελίδα μας]

Ενας από τους δίσκους που έχω χιλιοακούσει και λιώσει τον τελευταίο μήνα είναι το debut των Notowns, “Joyride”. Το εκ Πειραιώς/Αθήνας punk τρίο κατέθεσε -μέσω Inner Ear- ένα άλμπουμ δυναμίτη, που από τα αυλάκια του αναβλύζει ατόφια ροκ εν ρολ ενέργεια και ασίγαστο νεύρο. Μπάσο, κιθάρα, drum machine και synths χτίζουν ένα συμπαγές και πηχτό ηχητικό τοπίο, το οποίο, αν και έχει τις ρίζες του και τις εμφανείς επιρροές του στα μακρινά 80’s, κατορθώνει από την πρώτη νότα του δίσκου να ορθώσει το δικό του ξεκάθαρο ανάστημα στο τώρα. Οι στίχοι είναι εξίσου δυνατοί, διόλου συμπληρωματικοί, μα τουναντίον με αυτόνομο και αυτόφωτο λόγο ύπαρξης. Η φωνή; -μια λέξη μόνο από μένα- ανατριχιαστική. Μια απροσδόκητη και υπέροχη η έκπληξη η μπάντα, ένας ηλεκτρισμένος punk κεραυνός εν αιθρία...

2. Gimme A Hand - Moa Bones (out 3/11)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 10/11 ως εισαγωγικό για το track by track του Moa Bones στο album]

Ο καλύτερος Moa Bones δίσκος; Ναι.

Αυτό αναρωτιόμουν και αυτό απαντούσα, ακούγοντας τις προηγούμενες μέρες το νέο δημιούργημα του Δημήτρη Αρώνη, “Gimme A Hand” (out 3/11). Και τούτη η διαπίστωσή μου, περί του πιο ολοκληρωμένου Moa Bones δίσκου, αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα μου, όταν αναλογίζομαι πως και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ του Αθηναίου singer/songwriter, το καθένα με τον τρόπο του και το με το ξεχωριστό αποτύπωμά του, ήταν εξαιρετικά ("Aquarelles"/2011, "Spun"/2015, "Love's End - OST", 2020). Με τον πήχυ, λοιπόν, ούτως ή άλλως πολύ ψηλά, το “Gimme A Hand”, ορθώνεται ως μια αρτιότατη, γεμάτη κοφτερές ιδέες και εμπνεύσεις, κυκλοφορία.

1. Ghost Flower - 33 Lovers (out 13/10)

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 22/10, ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη του Στράτου στη σελίδα μας]

Τον Στράτο Κύρη τον παρακολουθούσα και τον θαύμαζα από την αρχή. Από τις αρχές των 10's και τους Monovine, από το debut LP της μπάντας, "Cliche", και ένα εκρηκτικό αξέχαστο για μένα live στο Κ-44. Ακολούθησαν άλλοι δύο πολύ δυνατοί δίσκοι ("Swallow"/2014 - "D.Y.E"/2018), ώσπου λίγο αργότερα ο κύκλος έκλεισε και ο Rat Messiah (βλ. το έμβλημα-σύμβολο των Monovine) αποχώρησε... Το τέλος της μπάντας ακολούθησε και το τέλος ενός έρωτα και ο Στράτος, όπως μας αναφέρει ο ίδιος, μπήκε σε μια φάση ενδοσκόπησης και αυτο-βυθισμού.

Η ενδεχομένως επίπονη, μα πέρα για πέρα δημιουργική, διαδικασία, γέννησε -τι άλλο στην περίπτωση του Στράτου;- μουσική. Μουσική διαφορετική από αυτή που ο Αθηναίος -μεγαλωμένος στην Πάτρα- singer/songwriter μας είχε συνηθίσει με τους Monovine. Η κιθάρα και η ένταση υποχωρούν, για να δώσουν τη θέση τους στα πλήκτρα και στη μελωδία. Η φωνή χαμηλώνει και αποκτά μια αιθέρια ζεστασιά. Κι όμως, το "Ghost Flower" των 33 Lovers -ξεκάθαρα πιο απαλό και πιο mellow από τους Monovine συγγενείς του- αναβλύζει και αυτό μια υποδόρια υπέροχη ενέργεια. Και, στο τέλος της ημέρας, αναδεικνύεται ως ένας πανέμορφος δίσκος, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και πιο απολαυστικούς της χρονιάς ως τώρα. Η... μεταμόρφωση του Κύρη -προειδοποιητική "βολή" της οποίας ήταν το εξαίσιο single "Angels Yearn" το 2022- είναι μια υπερεμπνευσμένη απόδειξη φυσικής και ανεπιτήδευτης αλλαγής, της εκ των (πολύ) έσω δυναμικής εξέλιξης.

Το "Ghost Flower" αποτελείται από 9 τραγούδια και δύσκολα κάποιος θα μπορούσε ένα από αυτά να το περάσει στα γρήγορα και να το αγνοήσει. Είναι όλα τους διαμαντάκια, είναι και τα 9 υπέροχα. Προσωπικό αγαπημένο το "Phantosmia", αλλά -το τονίζω ξανά- ο δίσκος στέκεται ολόκληρος ως ένα άρτιο και αψεγάδιαστο δημιούργημα.

5 Εxtended Plays

1. Heterntropy - Sediment Bruise (out 8/11)

2. 2, a.m. - dear beetroot (out 15/12)

3. Το Πάρτυ - Tony Bluebird (out 3/11)

4. Χανζαπλάστ - MAZOHA (out 10/11)

5. Εντάξει Χιούστον - Rockamora (out 12/12)

+ 1 Θαύμα

To Νέο Νέο Κύμα (out 12/12)

Μία από τις πιο συγκινητικές και πολύτιμες εκπλήξεις του 2023.

Μία ξεχωριστή και πολύ σημαντική κυκλοφορία μας επιφύλασσε η Veego Records λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Μία συλλογή με τραγούδια από εγχώριους μουσικούς και δημιουργούς "αφιερωμένη στους μικρούς και μεγαλύτερους ήρωες που έχουν διαγνωστεί με αυτισμό και τις οικογένειές τους". Το "νέο Νέο Κύμα" είναι μια συγκινητική ιδέα και μια εκ προοιμίου εμβληματική πρωτοβουλία που αξίζει συγχαρητηρίων και στήριξης. Όλα τα έσοδα του δίσκου θα διατεθούν σε ιδρύματα που φιλοξενούν, εκπαιδεύουν, υποστηρίζουν και απασχολούν άτομα στο φάσμα του αυτισμού.

Παραγγελία: https://veegorecords.com/product/various-artists-to-neo-neo-kyma/

To tracklist της συλλογής το βρίσκεις παρακάτω και είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακό, καθώς μέσα του παρελαύνουν εξαιρετικοί ντόπιοι δημιουργοί των τελευταίων χρόνων, όμως εδώ το παν είναι η ιδέα, η κίνηση και η χειρονομία. Μια χειρονομία αγάπης και απέραντης ανθρωπιάς.

Δελτίο Τύπου

Το «νέο Νέο Κύμα», είναι ίσως ο δίσκος που, ως Veego Records, μας κάνει πιο περήφανους από οτιδήποτε έχουμε κυκλοφορήσει έως σήμερα. Είναι μια συλλογή, εμπνευσμένη αλλά, και αφιερωμένη, στους μικρούς και μεγαλύτερους ήρωες που έχουν διαγνωστεί με αυτισμό και τις οικογένειες τους.

Ο αυτισμός είναι η συχνότερη νευροαναπτυξιακή διαταραχή σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Δεν κάνει διακρίσεις, ούτε γνωρίζουμε τι τον προκαλεί. Δεν είναι ιάσιμος, ούτε ανιχνεύεται με προγεννητικό έλεγχο. Κάθε αυτιστικό άτομο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και τις δικές του δυσκολίες. Κάποια άτομα μπορεί να είναι πλήρως λειτουργικά και να εξελιχθούν σε αυτόνομους ενήλικες και κάποια, μη λειτουργικά, με ισόβια ανάγκη υποστήριξης. Κάποια, ίσως να είναι εξαιρετικά χαρισματικά σε ορισμένους τομείς και να διαπρέψουν, και κάποια μπορεί να μη μιλήσουν ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε ο αυτισμός είναι φάσμα.

Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι όλα τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού, όπως και οι οικογένειες τους, θα βρεθούν στη ζωή τους αντιμέτωποι με την προκατάληψη, την άγνοια, την αμάθεια και τον αποκλεισμό.

Το «νέο Νέο Κύμα» κυκλοφορεί με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να τον φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτά τα ιδιαίτερα άτομα. Να παρακινήσει τον καθένα που θα κρατήσει στα χέρια του αυτό το δίσκο να ενημερωθεί και να ανοίξει την αγκαλιά του.

Όλοι οι καλλιτέχνες, που συμμετέχουν στο δίσκο, μας χάρισαν με χαρά τα τραγούδια τους, για το σκοπό αυτό. Είναι 23 τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει μόνο σε ψηφιακές πλατφόρμες. Τους ευχαριστούμε ολους ιδιαίτερα για την συμπαράστασή τους.

Ο τίτλος του δίσκου πιστεύουμε ότι εκφράζει απόλυτα τη μουσική που αντιπροσωπεύει αυτή η νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών, που εκτός από τη συνάντησή τους στο δίσκο, αποτελούν μια μουσική σκηνή που φέρνει την αλλαγή στα μουσικά πραγματα.

Το εξώφυλλο του δίσκου και το artwork έχει επιμεληθεί ο εικαστικός Γιώργος Μαραζιώτης.

Ο δίσκος κόπηκε με την ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση και κυκλοφορεί σε 1000 βινύλια.

Όλα τα έσοδα του δίσκου θα διατεθούν σε ιδρύματα που φιλοξενούν, εκπαιδεύουν, υποστηρίζουν και απασχολούν άτομα στο φάσμα του αυτισμού.

Όπως γράφει για το εξώφυλλο του δίσκου η παιδίατρος – αναπτυξιακή παιδίατρος, Αλεξάνδρα Κλημεντοπούλου : «Οι κοινωνίες ωριμάζουν όταν συμπεριλαμβάνουν αντί να αποκλείουν την διαφορετικότητα. Γιατί ο αυτισμός δεν είναι επιλογή, η αποδοχή του όμως είναι.»

Tracklist

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ – ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & Β-MOVIES

ΚΑΝΕΝΑΣ – ΛΟΥΝΤΕΜΗ ΜΟΥΡ

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ – ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ

ΤΟ ΦΥΤΟ – ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΡΙΧΡΩΜΗ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ ΝΗΣΙ – LIBYS

YATOSAKE (Brigiol 2.0) – TURBOFLOW 3000

ΑΓΙΟΣ – ΛΕΠΥΡ

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ – BILLLIE KARK

ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ – CAPETTE

ΠΛΑΣΤΙΚΟ – EDDIE DARK

ΣΑΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ – DRAMACHINE