Notowns
Ενας από τους δίσκους που έχω χιλιοακούσει και λιώσει τον τελευταίο μήνα είναι το debut των Notowns, “Joyride”. Το εκ Πειραιώς/Αθήνας punk τρίο κατέθεσε -μέσω Inner Ear- ένα άλμπουμ δυναμίτη, που από τα αυλάκια του αναβλύζει ατόφια ροκ εν ρολ ενέργεια και ασίγαστο νεύρο. Μπάσο, κιθάρα, drum machine και synths χτίζουν ένα συμπαγές και πηχτό ηχητικό τοπίο, το οποίο, αν και έχει τις ρίζες του και τις εμφανείς επιρροές του στα μακρινά 80’s, κατορθώνει από την πρώτη νότα του δίσκου να ορθώσει το δικό του ξεκάθαρο ανάστημα στο τώρα. Οι στίχοι είναι εξίσου δυνατοί, διόλου συμπληρωματικοί, μα τουναντίον με αυτόνομο και αυτόφωτο λόγο ύπαρξης. Η φωνή; -μια λέξη μόνο από μένα- ανατριχιαστική. Μια απροσδόκητη και υπέροχη η έκπληξη η μπάντα, ένας ηλεκτρισμένος punk κεραυνός εν αιθρία...
Την ερχόμενη Παρασκευή (2 Ιουνίου), οι Notowns θα ανέβουν στη σκηνή του Death Disco για το πρώτο τους ever live, στο οποίο θα παρουσιάσουν το “Joyride”. Θα φροντίσω να είμαι εκεί.
Ακολουθεί η συνέντευξη της μπάντας στο Υπογειο, με χαρά και τιμή καλωσορίζουμε τους Notowns στις σελίδες μας…
Joyride - Notowns (out 21/4 via Inner Ear)
Οι Notowns ξεκίνησαν ως ντουέτο με έδρα την Αθήνα και τον Πειραιά το 2021, περισσότερο σαν ένα αντίδοτο για την πλήξη και τον αποπροσανατολισμό της καραντίνας. Σύντομα όμως εξελίχθηκαν σε ένα συγκρότημα τριών μελών και σε μια πολύ εθιστική κακή συνήθεια.
Με αγάπη για τις δυστοπικές προβλέψεις, το μαύρο χιούμορ και τις αμήχανες χορευτικές κινήσεις, σκέφτηκαν ένα πλάνο για να ξεφύγουν από το χάος.
Ο ήχος τους - ένας συνδυασμός δυσλειτουργικού post punk και νευρωτικής ντίσκο - είναι εμπνευσμένος από εγκαταλελειμμένα καρότσια σούπερ μάρκετ, ηλιοκαμένες ταράτσες, ξυπνητήρια που ουρλιάζουν και παραμορφωμένες ουρές αναμονής.
Με ένα πλούσιο αλλά αγνοούμενο παρελθόν στην τοπική πανκ σκηνή, η ιδιοσυγκρασία των Notowns έχει τις ρίζες της στο DIY, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στον τρόπο που γράφουν και ηχογραφούν τα τραγούδια τους, σχεδιάζουν τα εξώφυλλα και τα βίντεό τους.
Το ντεμπούτο album τους Joyride, στο οποίο έχουν κάνει οι ίδιοι τις ηχογραφήσεις, την μίξη και την παραγωγή, αποτελείται από μια γερή δόση επιθετικών drum machines, ισοπεδωτικές μπασογραμμές και κιθάρες, μια πρέζα από αναλογικά synth στοιχεία και όλα αυτά με μια γαρνιτούρα βιτριολικών στίχων.
Το Υπόγειο: Notowns σας καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Είστε μια νέα μπάντα, όποτε θα θέλαμε τις απαραίτητες συστάσεις. Ποιο είναι το line up της μπάντας; Ποιοι είστε; :)
Καλώς σας βρήκαμε, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Οι Notowns είμαστε τρεις: Παναγιώτης (φωνητικά) Γιώργος (Μπάσο, synths) Κώστας (κιθάρα).
Το Υπόγειο: Πότε και υπό ποιες συνθήκες δημιουργήθηκαν οι Notowns;
Οι Νοtowns δημιουργήθηκαν ουσιαστικά εν μέσω καραντίνας. Ο Γιώργος είχε κάποιες ιδέες τις οποίες μου έστειλε, και αρχίσαμε να τις δουλεύουμε. Κάναμε κάποια sessions με διάφορους φίλους, πειραματιστήκαμε τόσο με τις συνθέσεις όσο και με τα όργανα. Όταν ήρθε ο Κώστας σε μια πρόβα και παίξαμε μαζί καταλάβαμε ότι η συνταγή έδεσε και έτσι κλείσαμε σαν ομάδα.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας;
Το Νotowns είναι μια λέξη που φτιάξαμε για να περιγράψει τη δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε στις Μητροπόλεις. Κάτι σαν πόλεις του τίποτα, του πουθενά.
Το Υπόγειο: Σε αυτό το σημείο να σας συγχαρώ θερμά για το debut σας - εξαιρετικό! Μιλήστε μας λίγο για τη δημιουργία του - την περίοδο που φτιάξατε τα κομμάτια αλλά και την περίοδο των ηχογραφήσεων…
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια! Όπως είπαμε παραπάνω, ο Γιώργος είχε κάποιες ιδέες και μου τις είχε στείλει για να με ρωτήσει αν γνωρίζω κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται. Αυτό έγινε εν μέσω καραντίνας. Μου άρεσε πάρα πολύ το υλικό οπότε αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Τις δουλεύουμε για αρκετό καιρό μαζί, και αυτές ήταν στην ουσία η ραχοκοκαλιά του άλμπουμ. Όταν ήρθε και ο Κώστας, μετά το τέλος της καραντίνας αρχίσαμε να δουλεύουμε όλοι μαζί στο στούντιο, ήρθαν και τα υπόλοιπα κομμάτια και κάπως έτσι καταλήξαμε στο υλικό του «Joyride». Στην ουσία δηλαδή μιλάμε για 2 διαφορετικές περιόδους, προ και μετά καραντίνας. Τις ηχογραφήσεις τις κάναμε μόνοι μας στο στούντιο οπότε ήταν μια δημιουργική διαδικασία μεν, αλλά δώσαμε πολύ χρόνο και αρκετή δουλειά.
Το Υπόγειο: Ένα back story για το αγαπημένο μου “Beware”;
Το Βeware ήταν από τα κομμάτια που γράφτηκαν μετά Καραντίνας, βγαίνοντας από μια πολύ δύσκολη περίοδο – για τον περισσότερο κόσμο – με πολύ στρες, προσωπικές απώλειες, αλλά και θυμό. Αυτό σίγουρα βγήκε και στο κομμάτι. Επίσης θυμόμαστε χαρακτηριστικά ότι όταν έφτασε κοντά στην τελική του μορφή και το προβάραμε ανατριχιάσαμε και οι τρεις.
Το Υπόγειο: Το ηχητικό σας εφαλτήριο είναι το αγνό και αμόλυντο post-punk. Πώς πρώτο-προέκυψε η σχέση σας με το εν λόγω genre και ποιες μπάντες του είδους θεωρείτε κορυφαίες;
Η σχέση μας με το post punk ξεκινάει πολύ καιρό πριν, από τα χρόνια του σχολείου. Έκτοτε και παράλληλα με το punk, ήταν πάντα εκεί. Στις κορυφαίες μπάντες θα βάζαμε τους Joy Division, Fall, New Order, Killing Joke, Wire, Gang of 4, Magazine, Minutemen και μια αγαπημένη ελληνική για το φόρο τιμής, τους Reporters.
Το Υπόγειο: Συνυφασμένο παραδοσιακά το punk με την αντίδραση και την εναντίωση στο κατεστημένο. Κατά πόσο οι συνθήκες στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, «σηκώνουν»κόντρα με το σύστημα και την εξουσία της;
Δεν νομίζω ότι ο αντίλογος, η σύγκρουση με την κάθε μορφής εξουσίας σταματάει ποτέ. Δυστυχώς ποτέ δεν λείψανε οι συνθήκες γι’ αυτό. Το punk είναι ένα χρήσιμο εργαλείο αν χρησιμοποιηθεί σωστά, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ουσιαστική δράση. Η κοινωνικές ανισότητες, η καταπίεση, η βία, η διαφθορά, ήταν και θα είναι πάντα εκεί, και δεν θα πάψουν μόνο με το τραγούδι.
Το Υπόγειο: Νιώθετε πως υπάρχουν ελπίδες για ουσιαστικές αλλαγές;
Π: Μεγάλη κουβέντα…Τώρα που πέρασαν και οι εκλογές θα πούμε όχι. Μια άλλη μέρα μπορεί να πούμε ναι.
Το Υπόγειο: Έχουμε και την trap… Κάποιοι θεωρούν το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα ως το όχημα αντίδρασης και επαναστατικότητας της νέας γενιάς, παρομοιάζοντάς την μάλιστα και με το κίνημα της punk στη Θατσερική Αγγλία. Ισχυρίζονται, δηλαδή, πως όπως τότε οι μεγαλύτερες και πιο συντηρητικές γενιές θεωρούσαν πως το πανκ καταστρέφει τους νέους, έτσι και τώρα οι μεγαλύτεροι θεωρούν το trap του… διαβόλου και επικίνδυνο. Η γνώμη σας;
Το trap σαν παρακλάδι του hip hop θα λέγαμε ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν είναι καθόλου το διαβόλου. Το ότι μέσα στα όρια του υπάρχουν και τύποι ατάλαντοι και λοβοτομημένοι δεν έχει να κάνει με το είδος. Άλλωστε τέτοιους συναντάμε σε όλα τα μουσικά ιδιώματα. Επίσης τα ελληνικά ΜΜΕ παίζουν το γνωστό τους παιχνίδι, όπως με «μάνα raver”, θα θυμόνται οι παλαιότεροι. Το τραπ δεν είναι αυτό που θέλουν με το ζόρι να μας παρουσιάσουν. Πίσω από τα 2-3 ονόματα που ακούμε συνέχεια και είναι τουλάχιστον αδιάφορα μουσικά και στιχουργικά, υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά.
Το Υπόγειο: Τι μας περιμένει στο live στο Death Disco;
Στο death disco να περιμένετε την παρουσίαση του πρώτου μας δίσκου και κάτι παραπάνω. Eίναι κάτι για το οποίο ανυπομονούμε πολύ αφού θα είναι και το πρώτο μας live.
Το Υπόγειο: Μιλώντας για live, ποιες είναι οι δικές σας πιο αγαπημένες συναυλίες που έχετε δει;
Ramones, Specials, JoeStrummer & Mescaleros, Κilling Joke, Carter USM
Το Υπόγειο: Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν ασχολείστε με τη μουσική;
Π: Να ακούμε μουσική Συναυλίες, περιοδείες σε bar και καφενεία, σχεδιασμός κόμικς, συλλογή δικαιολογιών.
Το Υπόγειο: Ποια είναι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες των Notowns;
Π: Να παίξουνε σε προεκλογική συγκέντρωση κομμάτι μας που θα έχει ανάποδα μηνύματα και να γίνει ένα τεράστιο όργιο στο Σύνταγμα.
Το Υπόγειο: Σας ευχαριστώ παρά πολύ και σας εύχομαι τα καλύτερα παντού. Πριν σας χαιρετήσω θα ήθελα τους 5 αγαπημένους σας ever δίσκους…
Π: 1) The Clash – Super Black Market Clash
2) The Specials – S/T
3) Killing Joke – S/T
4) Μάρκος Βαμβακάρης – Αυθεντικές εκτελέσεις
5) Gang of four - Entertainment!
Γ: 1) Τhe Cure – Pornography
2) Carter USM – 30 Something
3) New Order – Movement
4) Wipers – Is this real
5)The Zounds – The curse of…
K: 1) Clash – Sandinista
2) Sharp Ties - Get that beat
3) Sound - Jeopardy
4) Wipers - Youth of America
5) Τρύπες - Παρτυ στον 13ο όροφο