To ypogeio.gr

Μάρκος Δεληβοριάς

Ο Μάρκος Δεληβοριάς είναι ένας αξιόλογος τραγουδοποιός με πλούσια και σταθερή εδώ και χρόνια δισκογραφία. 
Βασική προτεραιότητα για τον ίδιο ήταν πάντα –πρώτα και πάνω απ’όλα-  να συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά: Να γράφει δηλαδή όμορφα τραγούδια.
Μια τέτοια συλλογή όμορφων τραγουδιών αποτελεί και το ολόφρεσκο άλμπουμ του “In Search Of Love”,  κι αυτή είναι η βασική αφορμή για αυτή τη συνέντευξη.
Εγώ ως περήφανος συντάκτης του Υπογείου, δεν υπήρχε περίπτωση να του χαριστώ καθόλου, «αναγκάζοντας» τον  να δώσει πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε μια συζήτηση που περιέχει από Beatles μέχρι… Καρβέλα. Η συνέχεια στον ίδιο….


Το Υπόγειο: Μάρκο, νέα επίσημη κυκλοφορία μετά από 4 χρόνια και το ελληνόφωνο «Κάτω Από Τη Γή», γυρνώντας στα γνωστά σου αγγλόφωνα λημέρια με το “In Search Of Love”. Μίλησε μας για τη θεματολογία του άλμπουμ. Υπάρχει κάποιο concept πίσω από τον τίτλο;
Το θέμα του δίσκου είναι οι ερωτικές σχέσεις, αλλά ίσως λίγο γενικότερα η αγάπη και η αναζήτησή της.


Το Υπόγειο: Η αγάπη και έρωτας είναι μια συνεχής αναζήτηση για σένα; «Απάνεμα λιμάνια» υπάρχουν  σε αυτή τη ζωή ή όλα τελικά είναι μια διαρκής προσπάθεια να βρούμε το «ιδανικό»;
Χμ... Εγώ πάντα έψαχνα το ιδανικό. Πρόσφατα αισθάνθηκα ότι το βρήκα, όμως το ''ιδανικό'' δεν είχε βρει εμένα! Και τέλος πάντων το ιδανικό είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ας πούμε εγώ εξιδανίκευσα  μια κοπέλα που μόνο ιδανική δεν είναι, αλλά είναι όμως ιδανική για μένα! Αλλά ανήκει τώρα στο παρελθόν...

 

Το Υπόγειο: Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά του άλμπουμ, είναι το γεγονός πως σχεδόν αποκλειστικά, ανέλαβες μόνος σου να ηχογραφήσεις όλα τα όργανα και όλες τις φωνές.Τι σε οδήγησε σε αυτή την  -πραγματικά σπάνια για τραγουδοποιό- απόφαση;
Μού αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου σαν μουσικό, σαν κάποιον που παίζει κιθάρες, μπάσο, πιάνο, και άντε και λίγα ντραμς. Και φυσικά σαν κάποιον που γράφει μουσική. Οι στίχοι μου μού αρέσουν, αλλά περισσότερο βλέπω τον εαυτό μου σαν μουσικό. Αν έπρεπε να κάνω το ένα από τα δύο, δηλαδή μουσική ή στίχους, θα διάλεγα να είμαι μουσικός. Οι στιχουργοί μου φαίνονται λίγο σαν τους πολιτικούς, δηλαδή νιώθω ότι πουλάνε λόγια! Αυτό που με ελκύει στον ''μουσικό'' είναι ότι στην τελική ανάλυση κάνει χειρωνακτική εργασία. Έτσι μου αρέσει να παίζω ο ίδιος τα όργανα, αντί να βάζω άλλους να τα παίζουν. Ο χειρώναξ μουσικός μετά από κάποιες ώρες παιξίματος έχει πληγώσει τα δάχτυλα του. Και πάντα μου αρέσανε οι τεχνικοί, οι άνθρωποι που ανακατευόντουσαν με καλώδια. οι ηχολήπτες ας πούμε. Έχω περάσει από την φάση που έκανα και τον ηχολήπτη (στο σπίτι). Αλλά και ένας κιθαρίστας ανακατεύεται με καλώδια, πετάλια κλπ.


Το Υπόγειο: Το άλμπουμ αποτελείται από τραγούδια  με  όμορφες μελωδίες, πότε σε πιο κλασικές rock φόρμες, πότε με πιο ατμοσφαιρική διάθεση, ακόμα και στα όρια της ψυχεδέλειας σε κάποιες στιγμές, ωστόσο ένα χαρακτηριστικό τους είναι ότι –συνειδητά απ’ τη μεριά σου- έχουν σχεδόν όλα μικρή διάρκεια.
 Το τραγούδι για σένα είναι απλώς η ιστορία που μπορεί να ειπωθεί σε 2,3, άντε 4 λεπτά; Το λέω αυτό γιατί γνωρίζω ότι τρέφεις αγάπη για τη σύνθεση, σου αρέσει πολύ και η ορχηστρική μουσική, και έχω την αίσθηση ότι κάποια τραγούδια θα μπορούσες να τα αναπτύξεις περισσότερο. Το σχόλιο σου…

Αισθάνομαι ότι αν έχω πει ότι ήθελα να πω μέσα σε ενάμισι λεπτό δεν υπάρχει υποχρέωση να επεκταθώ. Οπότε ναι, υπάρχουν μέσα στον δίσκο δύο κομμάτια που είναι κάτω από δύο λεπτά. Τα περισσότερα όμως ακολουθούν την ποπ λογική των τριών πάνω κάτω λεπτών. Νιώθω ότι ένα κομμάτι με ένα ωραίο κουπλέ και ένα ωραίο ρεφραίν δεν πρέπει να έχει ντε και καλά μεγάλο intro ή μουσικές γέφυρες και outro. Και με εκνευρίζει όταν ακούω κομμάτια πέντε λεπτών με μέρη που μοιάζουν περιττά. Από την άλλη αποτελεί φιλοδοξία μου να γράψω μια μέρα κάτι σαν το Tubular Bells του Mike Oldfield, οπότε σε αυτήν την περίπτωση θα μιλάμε για ένα συνεχόμενο ορχηστρικό των τριάντα πέντε λεπτών...


Το Υπόγειο: Ποια συγκροτήματα και καλλιτέχνες σε ακολουθούν πάντα σαν επιρροή, και ποιες μουσικές ενδεχομένως λειτούργησαν επιδραστικά πάνω σου στη δημιουργία του “In Search Of Love”;
Θεωρώ σταθερές επιρροές μου τους Beatles και ιδίως τον McCartney, τον Mark Knopfler των Dire Straits, τον Tom Petty, τους Pink Floyd και τον David Gilmour. Ας πούμε στην ηλεκτρική κιθάρα που έχω παίξει στο τραγούδι Aliki, εγώ αισθανόμουνα παίζοντάς την ότι ακούγομαι σαν τον Gilmour στο ''Where We Start''. Σε πολλά από τα vocals μου αισθάνομαι ότι έχω ξεσηκώσει το στυλ του Tom Petty, ακόμα και την νότια προφορά του. Η Αμερικανίδα πρώην γυναίκα μου όταν της έστειλα κάποιες πρόσφατες ηχογραφήσεις μέσω ίντερνετ μού είχε πει ότι ''it is scary how much you sound like Tom Petty''! Άλλοι μού έχουν πει ότι η φωνή μου τους θυμίζει Lou Reed ή Roger Waters. Εγώ πιστεύω ότι σίγουρα ο τρόπος που τραγουδάω έχει στοιχεία από τους τραγουδιστές που αγάπησα, αλλά ότι τελικά είμαι ο εαυτός μου. Νομίζω όλοι έχουν πάρει στοιχεία από τους τραγουδιστές με τους οποίους μεγάλωσαν. Π.χ. ο McCartney ξεσήκωσε στοιχεία από τον Presley και τον Little Richard. Εγώ μπορώ να κάνω πετυχημένες μιμήσεις. Π.χ. McCartney, Knopfler, Petty. Και μπορω να σου τραγουδήσω και Frank Sinatra! Σε δύο γηροκομεία που το δοκίμασα βρήκε αποδοχή ο Sinatra μου. Και λογικά το κοινό ήξερε!    


Το Υπόγειο: Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε cd σε μια πολύ ωραία έκδοση από τον Μετρονόμο. Μίλησε μας για αυτή τη συνεργασία.
Ο Θανάσης ο Συλιβός κυκλοφορεί το όμορφο και αναγνωρισμένο περιοδικό ''Μετρονόμος'', αλλά παράλληλα κυκλοφορεί δίσκους και βιβλία. Είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μοιραζόμαστε την αγάπη μας για την όμορφη έκδοση. Συγκεκριμένα μιλώντας για δίσκους, είναι ανάγκη σε μια εποχή απαξίωσης του υλικού φορέα, ή του ''ενσώματου αντικειμένου'' όπως λέει ένας φίλος (δηλαδή του CD ή του βινυλίου έναντι του άυλου digital αρχείου), να δημιουργείς εκδόσεις που να έχουν μία ενδιαφέρουσα εικαστική, γραφιστική πρόταση. Να φτιάξεις ένα αντικείμενο που σαν φορέας audio αλλά και graphic στοιχείων να είναι κάτι όμορφο που να θέλει κάποιος να το έχει σπίτι του, να το αγγίξει, να το επεξεργαστεί. Στο In Search of Love, στον καινούριο δίσκο μου, δουλέψαμε σκληρά για να το πετύχουμε αυτό. Πολύωρη φωτογράφιση από την Erika Anatoli, άπειρες ώρες και πολλά προσχέδια και συνεννοήσεις μέσω ίντερνετ με την Βασιλεία Ουσταμπασίδου για να καταλήξουμε στο τελικό σχέδιο του εξωφύλλου (το οποίο είναι ένα σχέδιο βασισμένο σε μία υπέροχη φωτογραφία της Ειρήνης Μιχοπούλου), η κατασκευή μιας χειροποίητης ζωγραφισμένης στο χέρι γραμματοσειράς από τον Διονύση Γαλάνη (λατινικοί χαρακτήρες αλλά με ιαπωνικό στυλ, κατεύθυνση που μάς έδωσε το ίδιο το σχέδιο), τελική γραφιστική επιμέλεια από τον Δημήτρη Γκοροβέλη.

Το Υπόγειο: Η δισκογραφία –σε παγκόσμια κλίμακα- στη μορφή τουλάχιστον που τη γνωρίσαμε τα προηγούμενα πολλά χρόνια, έχει πεθάνει. Ποια είναι η άποψη σου για τη σημερινή κατάσταση της;
Υποτίθεται ότι έχουν πεθάνει οι δισκογραφικές. Αυτό που στα αλήθεια αργοπεθαίνει είναι ο υλικός φορέας και κυρίως η ουσιαστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων. Είναι πιστεύω προς το συμφέρον της μουσικής να προστατευτούν και τα δύο.

Το Υπόγειο: Όλη αυτή η ιστορία με το internet, τα social media κλπ πιστεύεις ότι βοηθάει τελικά τους μουσικούς; ‘Η μήπως είναι συγχρόνως απλώς ένα τεράστιο σύμπαν που χωνεύει τα πάντα και δυσκολεύει να ξεχωρίσουν αυτά που αξίζουν;
Το ίντερνετ και τα social media έχουν δημιουργήσει ένα χάος. Σίγουρα υπάρχουν καλές μουσικές, αλλά είναι αδύνατον να βρουν τον δρόμο προς τους πολλούς ακροατές. Είναι σαν τα web radios. Όλοι έχουν από ένα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι σπουδαίες παραγωγές του παρελθόντος, ο Sgt. Pepper, το The Wall, το A Night at the Opera και άλλα, ήταν παραγωγές που δεν μπορούσε κάποιος να τις φτιάξει σε ένα home studio. Και επίσης ότι οι δισκογραφικές, που πολλοί με τόση χαρά τις ζωγραφίσανε σαν τους ''κακούς'' της ιστορίας, με τα έσοδα από επιτυχίες σαν τα άλμπουμ που μόλις ανέφερα, μπορούσαν να χρηματοδοτούν καλλιτέχνες, πολλές φορές εναλλακτικούς (με την ελπίδα ότι θα βρουν μια νέα τάση). Ενώ τώρα κανείς δεν χρηματοδοτεί τίποτα. Συνοψίζοντας: πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη την βοήθεια μιας υγιούς δισκογραφικής, γιατί είναι λάθος το μοντέλο του καλλιτέχνη που είναι και manager και λογιστής κλπ. Και επίσης πιστεύω ότι πρέπει να προφυλάξουμε τον υλικό φορέα και τα δικαιώματα.


Το Υπόγειο: Μάρκο είσαι ένας δημιουργός που βρίσκεται στη δισκογραφία πολλά χρόνια, με πολλές  αξιόλογες επίσημες -και όχι μόνο- κυκλοφορίες. Αν και έχεις ένα σεβαστό όνομα στη «πιάτσα», μέχρι στιγμής δεν έχεις καταφέρει να φτάσεις στο σημείο που θα υπάρχει ένα σταθερά μεγαλύτερο κοινό που θα στηρίζει τη προσπάθεια σου. Τι νομίζεις ότι φταίει για αυτό; Πριν 2 χρόνια άλλωστε δημιούργησες ένα ντοκιμαντέρ για τη πορεία σου, με τον χαρακτηριστικό αυτοσαρκαστικό τίτλο «Τα Πολλά Πρόσωπα ενός Αποτυχημένου Τραγουδοποιού»…
Οι λόγοι για τους οποίους δεν με ακολουθεί ένα μεγάλο κοινό είναι πολλοί. Πρώτον ενώ έφτιαχνα καλούς δίσκους δεν τους υποστήριζα με live εμφανίσεις. Πρόσφατα έχω ανεβάσει και την συχνότητα και την ποιότητα των live μου. Άλλος λόγος ήταν ότι η μουσική μου ήταν έξω από μόδες. Άλλος λόγος είναι ότι απέχω από αυτό που αόριστα θα ονομάσω δημόσιες σχέσεις... Το ντοκιμαντέρ δεν το έχω φτιάξει εγώ. Σκηνοθέτης του είναι ο Θωμάς Κατσικαδάκος. Είμαι όμως ο νονός του αυτοσαρκαστικού τίτλου...    

 

Το Υπόγειο: Παρακολουθώντας κάποιος τα posts σου στο facebook, διαπιστώνει ότι συχνά-πυκνά, άμεσα ή έμμεσα, βάλλεις κατά του ελληνικού μουσικού κατεστημένου, με το τρόπο τουλάχιστον που το αντιλαμβάνεσαι εσύ. Χαρακτηριστικό μάλιστα παράδειγμα, είναι η προσπάθεια σου να επιχειρηματολογήσεις εναντίον του, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για το νέο δίσκο του… Νίκου Καρβέλα. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην ελληνική μουσική πραγματικότητα; Και πέρα από αυτά που σε ενοχλούν, διαπιστώνεις στη χώρα σήμερα, και με την γνωστή υπάρχουσα κατάσταση, να παράγεται καλή μουσική;  Και αν ναι, μπορείς να αναφέρεις κάποια ονόματα που έχεις ξεχωρίσει;
Δεν βρίσκω ποιοτικές (για τα δικά μου γούστα) τις περισσότερες μουσικές που κυριαρχούν ως τέτοιες. Ας πούμε δεν μου αρέσει καθόλου το ''έντεχνο''. Και πιστεύω ότι ένα τεράστιο μέρος αυτής της μουσικής έχει γίνει κτήμα του λαού επειδή κάποιοι κρατάνε καλά κάποιο καρπούζι και κάποιο μαχαίρι. Οπότε δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση να τους βλέπω με συμπάθεια ή με ''συναδελφική'' αλληλεγγύη. Συναδελφικότητα που κάποιοι την επικαλούνται μόνο όποτε τους βολεύει. Υπάρχουν όμως μουσικές όμορφες. Μου αρέσει ο Socos, ο Moa Bones, η Μαρία Βουμβάκη, ο Δημήτρης Μπαλογιάννης, ο Παύλος Παυλίδης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Σταύρος Λογαρίδης. Όσο για τον Καρβέλα, πιστεύω στα αλήθεια ότι η τελευταία του δουλειά είναι ενδιαφέρουσα. Όχι στο σύνολο της. Αλλά έχει κάποια κομμάτια καλά. Ας πούμε η "Θεωρία των Δεδομένων" ή το "Rottweiler" μου αρέσουν περισσότερο από τον "Μπάσταρδο Γιο" του ξαδέλφου μου. Και θεωρώ ότι είναι δικαίωμα μου. Και ότι δεν θα έπρεπε να λιθοβοληθώ για αυτό, ούτε εγώ ούτε ο Καρβέλας. Γιατί έχω βαρεθεί αυτήν την φασίζουσα λογική με την οποία ορίζεται η ποιότητα. Όπως έχω βαρεθεί το political correctness που σού επιβάλει να καταπιέζεσαι από ένα σύστημα χωρίς να εκφράζεις την δυσαρέσκεια σου για αυτό, στο όνομα της ''συναδελφικότητας'', της συγγένειας ή του οποιουδήποτε άλλου πράγματος.

 

 

Το Υπόγειο: Κρίση χωρίς τέλος στην Ελλάδα, προσφυγικό, τρομοκρατία πάλι τώρα, και όλα δείχνουν να πηγαίνουν μόνο από το κακό στο χειρότερο. Πως τα βλέπεις τα πράγματα; Έχει βγει τίποτα καλό από όλες αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια; Υπάρχει κάπου κάποιο ψήγμα έστω ελπίδας ή απλώς το βαρέλι δεν έχει πάτο;
Πιστεύω ότι σε εθνικό επίπεδο το βαρέλι δεν έχει πάτο. Από εκεί και πέρα διατηρούμε το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι ο καθένας σε ατομικό επίπεδο, εφόσον επιθυμούμε.

Το Υπόγειο: Και μετά το “In Search Of Love” τι; Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σου;
Θέλω να υποστηρίξω το In Search of Love γιατί πιστεύω ότι έχω κάνει έναν καλό δίσκο. Μετά τι άλλο; Θα κάνω κάποια στιγμή καινούριο δίσκο!

Το Υπόγειο: Πέρα από αποτυχίες, επιτυχίες, καλές και κακές στιγμές, τι σημαίνει τελικά η μουσική για σένα;
Μοιάζει με αναγκαιότητα. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην φτιάχνει μουσική.

Το Υπόγειο: Και επειδή στο Υπόγειο λατρεύουμε τις λίστες, θα θέλαμε να μας πεις τα 5 πιο αγαπημένα σου άλμπουμ ever. Ή πέντε πιο αγαπημένα… οτιδήποτε!
Ου... Δύσκολο... Θα προσπαθήσω... Πέντε αγαπημένα άλμπουμ (με τυχαία σειρά):
The White Album – Beatles
Wish You Were Here - Pink Floyd
Wildflowers - Tom Petty
The Closing Time - Tom Waits
Tubular Bells - Mike Oldfield.

Το Υπόγειο: Μάρκο σε ευχαριστούμε πολύ! Κλείσε αυτή συνέντευξη όπως θες…
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία...

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Diesel Cindy
A Video Interview
by Ophelia.D.
(19/03/2024)
ypogeio.gr
Radio Sect
(23/01/2024)
ypogeio.gr
Moa Bones
Δημήτρης Αρώνης
(20/05/2015)
ypogeio.gr
Hide N Seek
(The Basement Goes To Schoolwave)
(20/06/2017)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ