by Apostolou (04/09/2018)

Μελίνα Παξινού

Κατάθεση ψυχής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνέντευξης μας με τη Μελίνα Παξινού, όταν στέλνοντας τις ερωτήσεις μου της είπα: “μπορείς να είσαι όσο αναλυτική θέλεις”. Πολλές οι λέξεις, αλλά ήταν οι απαραίτητες για να μπούμε στην ψυχοσύνθεση μιας καλλιτέχνιδας που κατάγεται από τα Τρίκαλα, ζει μεταξύ Αμβούργου και Βερολίνου και σήμερα βρίσκεται και πάλι στην πατρίδα της για να παρουσιάσει live τον πρώτο της δίσκο. Στην avant garde Jazz ατμόσφαιρα των επτά συνολικά θεμάτων του "Circle of Oddness”, εύκολα διαπιστώνει κανείς την ανάγκη της για τη μεταφορά εμπειριών, βιωμάτων και ακουσμάτων από την άκρως επηρεασμένη από την παραδοσιακή μουσική, παιδική της ηλικία.

Η Μελίνα δεν είναι μια μουσικός που ακολουθεί πιστά και απαρέγκλιτα τις τεχνικές και τις νόρμες, παρότι διαθέτει και τις σπουδές και τα χρόνια μουσικής τριβής. Το συναίσθημα, οι μνήμες και το συγκινησιακό κομμάτι γενικότερα, καταλαμβάνει μεγάλο μέρος στις συνθέσεων της και αυτό είναι ολοφάνερο σε κομμάτια όπως τα “Odd 7” και “Non Odd 8”. Σε στιγμές μάλιστα του γκρουβάτου “Non Odd 8”, νομίζω πως ακούω ανεβάσματα του “Μη Σταματάς” της Ελένης Λεγάκη, ενώ δεν κατάφερα να προσδιορίσω τα παραδοσιακά κομμάτια που δίνουν μυρωδιές στο “Odd 7” και στο μελαγχολικό “Circle of Oddness”, όπου η Μελίνα παίζει soprano σαξόφωνο. Στο “For My Dad”, συμβαίνουν διάφορα: Ο ρυθμός ανατρέπεται αρκετές φορές και εκτός από το alto σαξόφωνο, εντός μπαίνει και ο ήχος από το τρομπόνι του Baron Arnold και το ούτι του Alaa Zouiten. Οι κορυφώσεις του, επαρκούν αριθμητικά για να δικαιολογήσουν και την σχεδόν επτάλεπτη διάρκεια ενός κομματιού που ναι μεν μοιάζει πολύπλοκο, έχει όμως αρχή, μέση και τέλος που του δίνουν τη μορφή διήγησης παραμυθιού.

Δεν έχω μουσικές σπουδές, πέρα από μια τριετία αρμονία, σολφέζ και ακορντεόν όμως αυτό που ακούω στα 27 λεπτά αυτής της ηχογράφησης μου άρεσε, με κράτησε και με έκανε να προσπαθώ να αναλύσω τα συνθετικά του στοιχεία. Η Μελίνα Παξινού συνέδεσε μέρη παραδοσιακής μουσικής, που υπάρχουν στον καθένα μας αποθηκευμένα ως ψήγματα ακουστικής μνήμης, με μια jazz αντίληψη την οποία αντιπροσωπεύει το μυαλό ενός σύγχρονου μουσικού. Άλλωστε για να πάμε παρακάτω, πάντα θα αναμειγνύουμε όσα ξέραμε με όσα μαθαίνουμε, το χθες με το σήμερα κι αυτό θα γίνεται ενστικτωδώς από καλλιτέχνες όπως η Μελίνα Παξινού. Παρακάτω, διαβάστε τις αναλυτικές της απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και μη χάσετε την ζωντανή παρουσίαση του ντεμπούτου της στις 16 Σεπτεμβρίου στο “The Zoo” στην Αθήνα.

Το Υπόγειο: Γεια σου Μελίνα, χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτή τη συνέντευξη αφού γίνεται ακριβώς πριν από την πρώτη σου επίσημη κυκλοφορία αλλά και επειδή τυγχάνει να γνωριζόμαστε από παλιά. Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείται με τη μουσική και τι αφορούσε αυτό ;
Την πρώτη μου επαφή με τη μουσική την έκανα μέσω της θήκης του μπουζουκιού του πατέρα μου. Εκεί χαλάρωνα συχνά, από τότε που θυμάμαι να ακούω τους πρώτους ήχους. Στο σπίτι πάντα κυριαρχούσαν ρεμπέτικοι ήχοι και ο κόσμος που μπαινόεβγαινε ή θα τραγουδούσε ή θα έπαιζε κάποιο όργανο. Εγώ τους παρατηρούσα μέσα από τη θήκη του μπουζουκιού, εκεί όπου συχνά με έπερνε και ο ύπνος. Επειδή οι γονείς μου με μεγάλωναν με πολλή ελευθερία, με άφηναν να κοιμηθώ εκεί μέσα, με σκεπάζανε και μετά με πήγαιναν στο κρεβάτι. Αυτή ήταν κι η πρώτη μου επαφή με ήχους - η κόκκινη φόδρα της θήκης του μπουζουκιού.

Επί χρόνια παρατηρούσα ό,τι άκουγα, μέχρι που μια μέρα, γύρω στα πέντε μου, ακούμπησα το πίανο. Η μαμά μου γνώριζε το κομμάτι “Für Elise” του Μπετόβεν μισό και λάθος, όταν μου το πρωτοέδειξε. Ώσπου γύρισε ο πατέρας μου από το γραφείο και μου το έδειξε σωστά κι ολόκληρο. Μετά από διάφορες ασκήσεις που έκανα μαζί του, παρατήρησε ότι είχα μουσικό αυτί σε ό,τι μου έδειχνε. Έτσι με πήγαν στο Ωδείο “Yamaha Music School Hamburg” στην ηλικία των επτά ετών και δύο χρόνια αργότερα κέρδισα στον διαγωνισμό σύνθεσης, όπου και πήρα υποτροφία.

Ο πατέρας μου, μου δίδαξε τα 9/8. Όταν με έπαιρνε στην αγκαλιά του χτυπούσε την πλάτη μου σε ρυθμό 9/8. Όλο το μουσικό πλούτο τον χρωστάω σε εκείνον. Στο σπίτι ακούγαμε μόνο ρεμπέτικα και Χατζιδάκι. Το μόνο παιδικό CD που είχαμε ήταν το “κάτω απο ένα κουνουπίδι” του Λοΐζου και το “Το Πρωινό Τσιγάρο” του Μαυρουδή. Η μαμά μου με προστάτευε από banal ήχους. Όπως αργότερα κατάλαβα, η ίδια δεν τραγουδούσε ποτέ ευχαρίστως κομμάτια με βάση το ματζόρε κι έτσι ο πατέρας μου της έγραφε πολλά κομμάτια σε μινόρε. Έτσι κι εγώ ασχολήθηκα με τα μινόρε. Η πρώτη μου σύνθεση ήταν η “ballad for mum”. Άρχισα να γράφω τα δικά μου κομμάτια κι οι γονείς μου ηχογραφούσαν τις μελωδίες.

To Υπόγειο: Από όσο ξέρω, η καταγωγή σου εν μέρει είναι από τα Τρίκαλα. Θέλεις να μας πεις τι αναμνήσεις έχεις από εκεί;
Τρίκαλα σημαίνει για μένα μια όμορφη τρέλα με πολλή ελευθερία. Στα Τρικάλα έκανα τις πρώτες μου εμφανίσεις με σαξόφωνο, όπου συνόδευα DJ’s σε διάφορα μπαράκια των Τρικάλων, όπως στο μοναδικό Splice Bar ή στην Κρύπτη Bar. Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για μένα, επειδή μόλις άρχιζα να ασχολούμαι περισσότερο με την ηλεκτρονική μουσική εκείνη την περιόδο καθώς έψαχνα τρόπο να συνδέσω περισσότερο το σαξόφωνο με αυτή. Όλο το vibe που μου έδινε αυτή η πόλη ήταν κάτι που δεν είχα αισθανθεί στο Αμβούργο. Οι αποστάσεις ήταν πιο κοντινές, πολύ φαγητό, πολλές έντονες μυρωδίες, μια μεγάλη οικογενεία σε μια πολυκατοικία που τα κλειδιά κρεμόντουσαν έξω από κάθε πόρτα. Όλα ήταν πολύ κοντά όχι μόνο σε απόσταση αλλά και σε συναίσθημα.

Επίσης Τρίκαλα σημαίνουν για μένα τον παππού μου τον ποδοσφαιριστή, τα πρώτα μου ξενύχτια, τις πρώτες μου επαφές με την ηλεκτρονική μουσική, τα πρώτα φιλιά, το κοκορέτσι, ένα σόι τρελό και ο Βασίλης Τσιτσάνης.

Τρίκαλα σημαίνει το σόι της μαμάς μου, η νέα μαμά και τα ξαδέρφια της που με παίρναν παντού μαζί. Η μαμά με έπαιρνε στο καρότσι και πηγαίναμε στα μπαράκια. Ναι - μόνο το καλοκαίρι άκουγα ηλεκτρονική μουσική - ή όπως την ονομάζει η μάνα μου: “boum boum”. Πάντα έλεγε ότι τα ματζόρια σου χαζεύουν το μυαλό κι ο μπαμπάς της απαντούσε: “χωρίς ματζόρε πως να σου γράψω ένα ωραίο μινοράκι ;” Εκείνη πάντα απόλυτη κι ο μπαμπάς μάγκας Πειραιώτης που τρελαινόταν για τα Τρίκαλα και για το κοκορέτσι τους. Ο πατέρας μου λάτρευε τον Τσιτσάνη και τις τρίλιες του. Τον τρίχορδο ήχο του μπουζουκιού του που επαίζε κι ο ίδιος και το παχύ το λάμδα !

To Υπόγειο: Το ξεκίνημα σου δεν έγινε με τη jazz αλλά με την ηλεκτρονική μουσική και συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες του είδους. Τι θυμάσαι από αυτή την περίοδο και πόσο επηρέασε το μετά;
Άρχισα με deep house κι ομολογώ ότι τα Τρίκαλα με έκαναν να θέλω ν’ ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με την ηλεκτρονική μουσική. Όταν έγινα 16 είχα φτάσει στο σημείο να έχω τόση πολλή τρέλα με DJ’s /DJanes κι όλη την μουσική σκηνή, που έκανα δυο χρόνια μαθήματα DJing στο “Vibra School of DJing Hamburg”. Παράλληλα, άρχισα να πειραματίζομαι με παραγωγή στο πρόγραμμα Logic κι εκεί παραμένω μέχρι σήμερα. Μέτα από ορισμένο καιρό και πολλά ταξίδια στο Βερολίνο, που είναι για μένα η πόλη της ηλεκτρονικής μουσικής, κατάφερα να έχω και releases σε ορισμένα Labels όπως η “With compliments”, η “Clubland records”‚ η “136 Grad records”, η “Stab Records”, η “Finn Records” και η “Interlabel”.

Το θέμα της παραγωγής μ’ ενδιέφερε όλο και περισσότερο κι ήθελα να σπουδάσω κάτι ανάλογο. Στο πώς με επηρέασε όλο αυτό, θα έλεγα ότι με επηρέασε πολύ στο να κάνω τα demos για τα τωρινά μου jazz κομμάτια. Συνήθως αρχίζω ένα κομμάτι στο πίανο με μελωδία και ακόρντα, έπειτα το ηχογραφώ στο logic, μετά παίρνω το σαξόφωνο και παίζω επάνω του για να δω σε ποια κατεύθυνση θα το πάω κι αν μου αρέσει το συνεχίζω και προσθέτω μπάσο και drums. Έπειτα όταν έχω αυτό το demo χρησιμοποιώ το Sibelius και γράφω τις νότες για την μπάντα με το sound demo που έχω φτίαξει. Ουσιαστικά με το πιάνο κάνω την σύνθεση, με το Logic τα arrangements και με το Sibelius γράφω τις νότες για τους μουσικούς μου.

To Υπόγειο: Πριν μερικά χρόνια αποφασίζεις να αφήσεις το Αμβούργο για σπουδές μουσικής στο Βερολίνο στο "Hochschule der populaeren Kuenste". Πως πήρες αυτή την απόφαση και τελικά ήταν όπως το φανταζόσουν;
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, έψαχνα να βρώ ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο θα μπορούσα να σπουδάσω κάτι σχετικό με τη μουσική παραγωγή, τη μουσική γενικά και να το συνδέσω με την αγαπημένη μου πόλη της Γερμανίας, το Βερολινό. Οπότε έκανα μερικά ταξίδια στο Βερολίνο κι εκεί που περπατούσα με την μαμά μου βλέπω μια μεγάλη πορτοκαλί αφίσα που έγραφε: Θέλεις να σπουδάσεις μουσική παραγωγή ; Το έβγαλα λοιπόν αμέσως φωτογραφία, γυρίσαμε στο Αμβούργο κι έκανα αίτηση για να επισκεφθώ το Πανεπιστήμιο, να δω αν θα μου αρέσει και τελικά μου άρεσε πολύ.

Κατά την επιλογή των σπουδών, είχα την απόλυτη ελευθερία να επιλέξω που θέλω να πάω. Ναι, αυτό ήταν μεγάλη τύχη να μεγαλώσω έτσι όπως μεγάλωσα, με πολύ χαρά για ότι έκανα ή δεν έκανα και κατανόηση σε ότι μπορούσα και δεν μπορούσα να κάνω. Ποτέ δεν με πίεσαν να διαβάσω ή να κάνω κάτι επειδή έπρεπε. Η μαμά έλεγε “πιάσε το πρέπει από το γιώτα και γδάρε το με το π, Οδυσσέας Ελύτης”.

To Yπόγειο: Στον δίσκο σου ακούμε jazz αυτοσχεδιασμούς με βάση το σαξόφωνο και επιρροές από ελληνική παραδοσιακή μουσική, σε μια avant garde jazz κατά κύριο λόγο ατμόσφαιρα. Πως έφτασες σε αυτό το αποτέλεσμα;
Πιστεύω ότι έφτασα σε αυτό το αποτέλεσμα λόγω πολλών ακουσμάτων που είχα. Μεγάλωσα με πολλά ακούσματα σε μικρή ηλικία με ρεμπέτικα και Χατζιδάκι, έτσι ακριβώς συνέχισα μόνη μου το σχολείο της μουσικής με ήχους που μου αρέσαν πολύ όπως του λυρικού τρομπετιστά Miles Davis ή του βιρτουόζου σαξοφωνίστα Kenny Garrett. Επίσης λατρέυω πολύ τη μουσική του μπασίστα Avishai Cohen που συνδέει το Ισραήλ με τη jazz και του πιανίστα Tigran Hamasyan, που συνδέει την Αρμενία με τη jazz όπως και της πιανίστριας Aziza Mustafa Zadeh, που συνδέει το Αζερμπαϊτζάν με τη jazz. Όλοι αυτοί οι καλιτέχνες έχουν κοινό τόπο τη jazz και την παραδοσιακή μουσική, που την έχουν στο αίμα τους και στην καρδία τους. Πιστεύω πως αυτή η μορφή είναι η πιο όμορφη παράδοση, το να συνδυάζεις κάτι παραδοσιακό με κάτι καινούριο, για να υπάρχει εξέλιξη.

To Υπόγειο: Οι συνθέσεις όλων των κομματιών του "Circle of Oddness" σου ανήκουν ; Υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα;
Ναι, οι συνθέσεις είναι όλες δικές μου. To “Circle of Oddness“ είναι ένα concept άλμπουμ που σημαίνει ο κύκλος του “μονού και του περιέργου”. Ήθελα να συνδέσω τα μουσικά μονά με τα ζυγά μέτρα μέσω ενός μουσικού κύκλου. To άλμπουμ αρχίζει με το Intro που είναι σε 4/4 και κλείνει με το Outro που είναι επίσης σε 4/4. Ενδιάμεσα έχω τα μέτρα 5/8, 6/8, 7/8, 8/8 (που είναι 4) και 9/8. Δηλαδή έχω φτίαξει ένα μουσικό κύκλο από 4-5-6-7-8-9-4. Με έναν ιδιαίτερο υπολογισμό (66:7:3) του άλμπουμ, παίρνουμε τη σταθερά π του Αρχιμήδη που είναι 3,14. Ο πατέρας μου ως ναυπηγός μηχανικός, θαύμαζε και κλείδωνε πάντα τις βαλίτσες του με τον κωδικό 3,14. (Κάποια τρέλα μου άφησε και εμένα μάλλον...). Περισσότερα για τον υπολογισμό μολίς κυκλοφορήσει το CD.

To Yπόγειο: Τι σημασία έχουν για εσένα τα παραδοσιακά μουσικά όργανα όπως το ούτι και πως τα συνδύασες με το σύγχρονο groove που ακούμε για παράδειγμα στο "For My Dad";
Contrasts! Μου αρέσει πολύ να συνδυάζω κάποια στοιχεία, που κανονικά δεν τα φαντάζεται κανείς να μπορούν να συμβιώσουν μεταξύ τους. Το Ούτι έχει έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο κι αν ο μουσικός είναι open minded, προσαρμόζεται εύκολα και σε μελωδία και σε groove και μας χαρίζει την ομορφή παράδοση μέσα από κάτι σύγχρονο.

To Υπόγειο: Στο "Odd 7" και ακόμα περισσότερο στο "Non Odd 8" που σε στιγμές μου θύμισε κάτι από "Μη Σταματάς" της Ελένης Λεγάκη, ακούω μπόλικες επιρροές από ελληνική παράδοση. Ποιά η σχέση σου με την παραδοσιακή μουσική;
Ρεμπέτικα. Όπως προανέφερα, ο πατέρας μου όταν ήταν μικρός κοιμόταν στους ντεκέδες, γιατί ο πατέρας του έπαιζε μαντολίνο και τον έπαιρνε μαζί του στις ταβέρνες. Εγώ ξενυχτούσα στο σπίτι ακούγοντας ρεμπέτικα στη θήκη του μπουζουκιού του, τη στιγμή που στηνότανε το ρεμπέτικο πρόγραμμα στο οποίο παιζόταν πολύ Τσιτσάνης. Όλα αυτά τα ακούσματα μπαίνουν στο σώμα, βρίσκουν μια θέση, κι εκεί μένουν. Έτσι έμειναν και σε μένα και βγαίνουν ξανά προς τα έξω μέσω της μουσικής μου.

To Υπόγειο: Ποιά είναι η MachenMachenMachen Records ; Πότε προγραμματίζεται η physical κυκλοφορία του δίσκου σου, πέρα από το ψηφιακό release στις 14 Σεπτέμβρη;
Η MachenMachenMachen ανήκει στον Γερμανό μουσικό παραγωγό, songwriter και μουσικό Franz Plasa, ο οποίος έχει κάνει πολλές pop παραγωγές στη Γερμανία. Του ανήκουν τα H.O.M.E Studios, στα οποία ηχογράφησαν μεταξύ άλλων και μεγάλα ονόματα, όπως οι Depeche Mode, η Laryn Hill και η Mariah Carey. Ο δίσκος μου του άρεσε τόσο που μου ζήτησε να το βγάλει οπωσδήποτε στο label του κι ας μην έχει κυκλοφορήσει πολλούς jazz δίσκους. To CD θα είναι διαθέσιμο μέσα στις επόμενες δυο με τρείς εβδομάδες και το βινύλιο θα στους επόμενους 3 μήνες.

To Υπόγειο: Πόσο χρόνο σου πήρε η ηχογράφηση και που έγινε ; Μίλησε μας για τους μουσικούς που συμμετείχαν και για την όλη διαδικασία.
Η ηχογράφηση έγινε στο AudioCue Berlin του ιδιοκτήτη και ηχολήπτη Rainer Robben, όπου είχα κάνει πρακτική εξάσκηση για το πανεπιστήμειο για έξι μήνες. Είδα ότι κάνει πολλές και καλές jazz ηχογράφησεις κι αποφάσισα να ηχογραφήσω εκεί όπου έμαθα πολλά περί ηχογραφήσης. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε μια μέρα (ο ντράμερ έπρεπε να προλάβει το αεροπλάνο και καμία άλλη ημερομήνια δεν βόλευε κανέναν μας...)

Οι μουσικοί είναι: ο Γιάννης Παπαδόπουλος που ήρθε από την Αθήνα, στο πίανο και στο rhodes, o Richard Mueller στο μπάσο, o Aidan Lowe στη drums και για το κομμάτι “For my Dad” είχα τον τρομπονίστα Baron Arnold και τον ουτίστα Alaa Zouiten. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη διαδικασία μετά την ηχογράφηση είναι να βρεθεί ένα Label που σου ταιριάζει, χωρίς να κρατήσει όλα τα δικαιώματα για τα κομμάτια αλλά και να σε βοηθήσει σε μερικά βασικά πράγματα. Δύο εβδομάδες μετά την ηχογράφηση, αρχίσαμε τη μίξη του με τον Rainer κι ήταν ήδη έτοιμη την επόμενη εβδομάδα. Ο δίσκος περίπου ένα μήνα μετά την ηχογράφηση ήταν έτοιμος και έψαχνα σαν μανιακή τους επόμενους 3-4 μήνες για label. Αυτοί οι 3-4 μήνες ήταν για μένα γεμάτοι με άγχος και ανασφάλεια σκεπτόμενη “γιατί δεν απαντάνε ποτέ τα label ;” ή “μήπως δεν είναι καλός ο δίσκος ;” κ.λ.π. Ευτυχώς όλα αυτά δεν με πτόησαν στο να συνεχίσω και τελικά βρήκα ένα label που μου ταιρίαζει. Δεν σταματάμε ποτέ λοιπόν !

To Υπόγειο: Θα ήθελα να μου σχολιάσεις τη μουσική παιδεία των Γερμανών χωρίς περιορισμούς σε μουσικά είδη, σε σχέση με αυτή των Ελλήνων.
Η μουσική παιδεία των Γερμανών είναι πολύ μπροστά ! Βέβαια δεν μπορώ να συγκρίνω απόλυτα, αφού δεν έχω ζήσει στην Ελλάδα και δεν έχω φοιτήσει σε ελληνικό μουσικό σχολείο. Αλλά πιστεύω ότι το σύστημα, η δομή και το πρόγραμμα που μας μετέδωσαν μας παρείχε γερές βάσεις. Η πρώτη μου κανονική δασκάλα πιάνου, ήταν η Rima Mueller (που τυχαία έμαθα πριν από τρείς μήνες ότι είναι η μαμά του μπασίστα μου !). Μου έμαθε να διαβάζω νότες και να παίζω ότι λένε οι παρτιτούρες αν και συχνά άκουγα το παίξιμο της και το έπαιζα με το αυτί. Αργότερα, στη Jazz Big Band του σχολείου όπου είχα επίσης έναν πολύ καλό δάσκαλο τον Lutz Kannenberg, που με έβαλε στη jazz μουσική κι εκεί άρχισα να παίζω τα σόλο στο σαξόφωνο και σιγά σιγά καταλάβαινα ότι μπορώ και με νότες αλλά και χωρίς. Δηλαδή είχα την βάση με τις νότες και την ελευθερία στα jazz solos.

Έπειτα με συνόδεψαν τέσσερις καλοί δάσκαλοι σαξοφώνου - ο Henner Depenbusch, o Jonas Schoen, o Sebastian Borkowski κι o Vladimir Karparov, που μου δώσανε φτερά αλλά μου έκαναν και σκληρή κριτική. Στο πανεπιστήμιο, στη μουσική παραγωγή με τον διευθυντή Robert Lingnau, μάθαμε πάρα πολλά. Πέρα από μαθήματα παραγωγής, είχαμε σύνθεση, ενορχήστρωση, θεωρία, ηχοληψία, ensemble, σύνθεση για ταινίες, μαθήματα στο όργανο μας, μαθήματα πιάνου, ιστορία μουσικής, Αγγλικά, ακουστικἠ και πολλά άλλα. Το μόνο κάπως δύσκολο στα αυτία μου ορισμένες φορές, ήταν ότι η γερμανική μουσική, εκτός από την κατά τη γνώμη μου ενοχλητική Schlager, δεν διαθέτει παραδοσιακή μουσική όπως το ρεμπέτικο, το tango ή το fado και σύνηθως ακούν ό,τι παίζει στο ραδιόφωνο.

To Υπόγειο: Και η ερώτηση που κάνω πάντα, παίρνοντας ενδιαφέρουσες απαντήσεις... Γιατί γράφεις μουσική;
Γράφω μουσική γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνώ με τον εαυτό μου χωρίς λέξεις και με τους ανθρώπους τριγύρω μου χωρίς να μιλάω. Είναι το μόνο είδος επικοινωνίας που έμαθα από μικρή ηλικία στον εαυτό μου, να γελάω και να κλαίω με ήχο. Στην μουσική μου βρίσκονται όλα όσα νιώθω και όλα όσα είμαι. Η μουσική είναι το μόνο που μένει. Μεγάλωσα με τη μουσική, με μεγάλωσε κι αυτή. Συμβιώσαμε πολλά χρόνια μαζί και εξακολουθούμε να συμβιώνουμε πολύ όμορφα!

To Υπόγειο: Ελεύθερος χρόνος σου μένει ; Τι κάνεις όταν δεν είσαι στα επί της μουσικής;
Στον ελεύθερο μου χρόνο γυμναστήριο, βόλτες με φίλες και φίλους, σκέφτομαι τα επόμενα μου μουσικά βήματα, μαγειρεύω (το χειμώνα συνήθως περισσότερο) παίρνοντας τις θείες μου στην Ελλάδα τηλέφωνο για να μου δώσουν τις συνταγές τους. Ναι μαγειρεύω ευχαρίστως, αυτό το έχω πάρει από τον πατέρα μου που ήταν της γκουρμέ μαγειρικής. Το σπίτι πάντα γεμάτο με μυρωδίες και μουσικές. Γενικά αφιερώνω πολύ χρόνο στην μουσική μου, είτε αυτό λέγεται εξάσκηση στο σαξόφωνο και το πίανο, είτε σε καινούρια ακούσματα, είτε απλά οργάνωση για τα επόμενα βήματα. Γενικά δεν μπορώ πολύ καιρό χωρίς μουσική.

To Υπόγειο: Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον ; Έμαθα πως ήδη είσαι έτοιμη να ηχογραφήσεις και τη δεύτερη σου δουλειά ;! Πες μας περισσότερα.
Ναι! Το δεύτερο μου άλμπουμ θα το έχει τίτλο “Athens” επειδή όλα τα κομμάτια εκτός από ένα, τα έγραψα στην Αθήνα και τα έπαιξα για πρώτη φορά φέτος το Μάϊο στο “The Zoo Athens”. Την επόμενη μέρα ξύπνησα κι είπα: αυτός θα είναι ο επόμενος μου δίσκος ! Μπαίνουμε στο στούντιο στα μέσα Σεπτεμβρίου κι η ηχογράφηση θα γίνει στα Sierra Studios. Οι μουσικοί σε αυτόν τον δίσκο θα είναι ο Γιάννης Παπαδόπουλος (πίανο), ο Δημήτρης Κλόνης (ντράμς), ο Ντίνος Μάνος (μπάσο) και σε ένα κομμάτι θα μας συνοδέψει ο μοναδικός Ross Daly με την λύρα του.

To Υπόγειο: Πως ήρθες σε επαφή με τον σπουδαίο λυράρη Ross Daly ; Ξέρω πως συμμετέχει σε πολλά άλμπουμ Ελλήνων καλλιτεχνών. Σχεδιάζετε κάτι;
Όπως και στο πρώτο μου άλμπουμ “Circle of Oddness”, όπου το ούτι χρησιμοποιείται ως παραδοσιακό όργανο σ’ ένα κομμάτι, έτσι και στο δεύτερο ήθελα να έχω ένα τέτοιο στοιχείο και σκέφτηκα τη λύρα. Μετά σκέφτηκα τον Ross Daly και βρήκα το τηλέφωνο του μέσω γνωστών των γονιών μου και τον κάλεσα. Μιλήσαμε, του άρεσαν τα κομμάτια μου και έτσι απλά έγιναν όλα...

Υ.Γ: Όταν ήμουν δυο ετών είχε έρθει ο Ross Daly στο Αμβούργο για ένα κονσέρτο κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους. Εκεί τον είχα ακούσει για πρώτη φορά. Για την ακρίβεια κοιμόμουν πάλι στην αγγαλία του πατέρα μου άλλα αυτή ήταν τότε κι η πρώτη μου επαφή με τη λύρα και τώρα θα παίξουμε μαζί !

To Υπόγειο: Ποια live σου να περιμένουμε μέσα στους επόμενους μήνες ; Συνεργάζεσαι με κάποιους μουσικούς στην πρωτεύουσα;
Στις 16 Σεπτεμβρίου θα παίξω στο “The Zoo” στην Αθήνα, επίσης παίζω και σε μία άλλη μπάντα στο Βερολίνο, τους “Dope est dope” που είναι πιο Hip-Hop/Soul/jazzy. Με αυτούς βρεθήκαμε στο Λονδίνο για ένα live session video για την Red Bull Music. Επίσης έπαιξα με την Kat Frankie στο Βερολίνο, έρχονται όμως και άλλα σύντομα. Ίσως να έχουμε και μια εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Θα χαιρόμουν πολύ παρεμπιπτόντως για κάτι τέτοιο, επειδή δεν γνωρίζω καθόλου την πόλη ! Για τα υπόλοιπα θα σας ενημερώσω, όταν έρθει η στιγμή :)

Το Υπόγειο: Μελίνα σε ευχαριστούμε για το υπέροχο "Circle of Oddness"... Καλοτάξιδο!