Nalyssa Green (2)
Photo Credits: Vilma Kokka
Το ραντεβού μας με την Nalyssa Green είχε κλειστεί για την Δευτέρα 20/05, στη 1 το μεσημέρι. Το αρχικό πλάνο έλεγε να αράξουμε στην πλατεία σε κάποιο παγκάκι και να μιλήσουμε για μουσική και όχι μόνο. Βέβαια, ένα κάποιο φθινόπωρο καταμεσής του Μαϊου μας χάλασε τα σχέδια. Από την άλλη, τις καλύτερες βόλτες τις έχουμε κάνει μετά από σχέδια που χάλασαν ή χωρίς καθόλου σχέδιο.
Ένα inbox από τον Δημήτρη, κατά τις 5 παρά ξημερώματα Δευτέρας μας ενημέρωνε να τον ξυπνήσουμε το πρωί, γιατί δεν ήθελε με τίποτα να χάσει την Nalyssara! Ο Δημήτρης ήταν μαζί μας εκεί τελικά, αλλά για να ξυπνήσει χρειάστηκαν μερικά τηλέφωνα από τον Μιχάλη και εμένα, η Ελένη, η μητέρα του Δημήτρη, 5-6 γείτονες που επιστρατεύτηκαν όπως-όπως, η Πυροσβεστική, μια όμάδα εθελοντών διασωστών του Δήμου Χαιδαρίου, η ΕΜΑΚ και ορισμένα μέλη μιας ομάδας υποβρύχιων καταστροφών.
Όλα καλά στο τέλος. Δεν θα έχανε την Nalyssara.
Με τον Μιχάλη φτάσαμε στην ώρα μας. Αυτό συνέβη γιατί οδηγούσα εγώ. Τα αδέρφια Νικολίτση δεν έχουν τρομερά διαφορετικό DNA σχετικά με την αντίληψη του χρόνου. Κατά βάθος τους ζηλεύω, να ξέρετε. Ο ψυχαναγκασμός μου να είμαι πάντα στην ώρα μου δεν είναι κάτι το οποίο με έχει βοηθησει κάπου. Οπουδήποτε.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί. Συναντήσαμε τον Δημήτρη, ήρθε και η Βίλμα. Η Nalyssa μου είχε στείλει ήδη ένα μήνυμα ότι θα αργήσει ένα μισαωράκι δεκάλεπτο. Ο καιρός είχε αρχίσει να φουσκώνει, σαν την αγωνία μας, που επρόκειτο να συναντήσουμε την Nalyssa, οπότε κατευθυνθήκαμε στον Μπλε Παπαγάλο, μιας και οι πρώτες σταγόνες είχαν αρχίσει να πέφτουν από τον ουρανό.
Ο Δημήτρης είχε αράξει στο κάθισμα του με όλο το coolness του κόσμου. Ο Μιχάλης ήταν σε mood καπνίζω-iqos-δεύτερη-μέρα-χωρίς-τσιγάρο-έχω-τα-νεύρα-μου και του ήταν αδύνατο να βολευτεί στην καρέκλα του. Εγώ από την άλλη, όταν έχω αγωνία μου συμβαίνει το εξής: είτε μιλάω ακατάπαυστα είτε το βουλώνω. Με είχε πιάσει το πρώτο. Για κάποιο λόγο, που δεν θυμάμαι, ξεκινήσαμε με τον Δημήτρη να μιλάμε για γιατρούς, εξετάσεις, καρδιές, νεφρά, ενδοκρινολόγους, σκεπτόμενοι αν έπρεπε να έχουμε παραγγείλει πράσινο τσάι. Ο Δημήτρης εξακολουθούσε να έχει όλο το coolness του κόσμου και για αυτό το λόγο δεν είχε απομείνει καθόλου από αυτό για τον Mike και εμένα, που τρωγόμασταν με τα ρούχα μας.
Η Βίλμα μας κοιτούσε με ένα ύφος που έλεγε ότι ίσως και να κάνει λάθος που αποφάσισε να δουλέψει μαζί μας! Η Βίλμα έβγαλε αυτές τις καταπληκτικές φωτογραφίες που ντύνουν αυτήν εδώ τη συνέντευξη.
Ώσπου από τον απέναντι δρόμο έκανε την εμφάνισή της, αυτή που περιμέναμε.
Η Nalyssa Green aka Βιολέτα Σαραφιανού από κοντά είναι περίπου εκάτο χιλιάδες φορές πιο όμορφη από αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες και στα βίντεο. Μέσα και έξω όμορφη.
Εμείς καθόμασταν σε τρία σκαμπό άναυδοι, την κοιτούσαμε και την ακούγαμε προσεκτικά. Εκείνη μας κοιτούσε με εκείνα τα μεγάλα μάτια της με το πεντακάθαρο βλέμμα.
Εκπέμπει ένα φως η Nalyssa και με την απλότητα και την σεμνότητα που τη διακρίνει, μας μάγεψε - μετά από τα τραγούδια της - και με τον λόγο της.
Photo Credits: Vilma Kokka
Με την Nalyssa περάσαμε μια ολόκληρη ζωή, μια Δευτέρα σε αυτή την πόλη.
Until next time!
Photo Credits: Vilma Kokka
Το Υπόγειο: Nalyssa, θέλουμε να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από την πρώτη συνέντευξη σου στο Υπόγειο, το 2013, έναν χρόνο περίπου μετά το “Seed”, ενώ τώρα είμαστε 8 μήνες μετά το "Μπλουμ". Γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος για να έχουμε νέο δίσκο;
Νομίζω ότι αυτό είχε να κάνει με τα θεατρικά μου, γιατί από τότε – από το 2014 βασικά – ξεκίνησα φουλ να ασχολούμαι με τη σύνθεση πρωτότυπης μουσικής για θεατρικές παραστάσεις. Έπεσαν λοιπόν πολλές παραστάσεις μαζί και είχα αρκετή δουλειά, οπότε δεν μπορούσα να βρω τον χρόνο και την δημιουργική διάθεση να κάτσω να ασχοληθώ με επόμενο άλμπουμ. Όλο αυτό, είχε το δυσάρεστο αποτέλεσμα να πηδήξω ένα άλμπουμ (γέλια). Ήδη από όταν τελείωσα το “Seed” είχα έτοιμα τραγούδια για έναν επόμενο δίσκο, τα οποία εν τέλει δεν κατάφεραν να βγουν ποτέ, γιατί περάσαν τα χρόνια και μετά ήρθαν τα επόμενα τραγούδια και προτίμησα να κυκλοφορήσω εκείνα. Οπότε έχω χάσει ένα δίσκο μέσα σε όλο αυτό.
Το Υπόγειο: Τι είδους αλλαγές πιστεύεις ότι έχουν συντελεστεί στον χαρακτήρα σου και στην προσωπικότητά σου αυτά τα τελευταία 6 χρόνια;
Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά, αλλά μάλλον πρέπει κάποιος άλλος, κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, να μας πει. Φαντάζομαι ότι είμαι πιο ώριμη σε σχέση με τότε, πιο έμπειρη σίγουρα, αλλά με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως στην αρχή.
Το Υπόγειο: Μια μεγάλη αλλαγή από τότε ήταν και η αλλαγή συνεργάτη – παραγωγού, από τον Σπύρο Λιβάνη στον Βασίλη Ντοκάκη των No Clear Mind. Η γνωριμία με τον Βασίλη πώς προέκυψε;
Τα παιδιά τα γνώρισα Άυγουστο του 2015 στη Δονούσα. Πολύ ωραία παρέα και πολύ ωραία φάση τότε που γνωριστήκαμε. Ήταν το καλοκαίρι που είχα γράψει τα τραγούδια που είναι τώρα στο "Μπλουμ", οπότε τους τα έπαιζα στην παραλία και θυμάμαι τους αρέσανε.
Το Υπόγειο: Τρομερό σκηνικό αυτό, να περνάς από εκεί και να ακούς νέα Nalyssa Green, χωρίς καν να το ξέρεις.
Ήταν μαγικό καλοκαίρι εκείνο! Τέλος πάντων, γνωριστήκαμε, εγώ τους έπαιζα δικά μου τραγούδια, εκείνοι μου έπαιζαν τα δικά τους (εκεί πρωτοάκουσα το “Makena” και έπαθα πλάκα) και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα να συνεργαστούμε με τον Βασίλη, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μαζί ενορχηστρωτικά και σαν παραγωγή με αυτά τα καινούργια ελληνόφωνα τραγούδια.
Το Υπόγειο: Ωραία πάσα για την επόμενη ερώτησή μας, η οποία λέει για την μετάβαση από τον αγγλικό στίχο στον ελληνικό, τον οποίο χρησιμοποιείς πρώτη φορά στο «Μπλουμ». Πώς συνέβη αυτή η μετάβαση;
Μάλλον έγινε σιγά σιγά μέσα στα χρόνια. Πάντα με ενδιέφερε η ελληνόστιχη, η ελληνική μουσική, πάντα την άκουγα, αλλά όταν ξεκίνησα να παίζω μου βγήκε πολύ φυσικά να τραγουδάω στα αγγλικά.
Το Υπόγειο: Δεν είχε, δηλάδή, κάποια σκέψη από πίσω; Λένε, για παράδειγμα, καμιά φορά, πως όσοι γράφουν και τραγουδάνε αγγλικό στίχο, προσπαθούν να "κρυφτούν" από κάτι.
Υπάρχει αυτό και σίγουρα θα ήταν ένας από τους λόγους που πολύ αυτόματα σκέφτηκα να γράψω στα αγγλικά. Βολεύει αυτό. Ας πούμε, είναι κάποια πράγματα που δεν νιώθεις πολύ ασφαλής να τα βγάλεις προς τα έξω και η μάσκα αυτή που λές, της αγγλικής γλώσσας, βοηθάει στο να μη νιώθεις τόσο εκτεθειμένος. Από την άλλη, όταν φέυγει αυτή η μάσκα και μιλάμε στη μητρική μας γλώσσα, ξαφνικά γίνονται όλα πιο έντονα. Έχουν πολύ πιο άμεσο impact. Άγγλικα ξέρουμε, οκ, αλλά είναι άλλο να λες "σ΄αγαπώ" και άλλο "I love you". Έχει άλλη ένταση. Για καιρό σκεφτόμουν ότι θέλω να πω πράγματα με ελληνικό στίχο που να είναι ποπ, αλλά αυτή η ποπ που μ΄αρέσει. Όχι mainstream, πιο εναλλακτική, αλλά ποπ!
Το Υπόγειο (George): Indie Pop. Εμένα αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη μουσική σου.
Το Υπόγειο (Mike): Εμένα η παραγωγή και η ενορχήστρωση μου θύμισε την Καλλιθέα του Δεληβοριά.
Ο Φοίβος Δεληβορίας, τον οποίο λατρεύω για τη γραφή του και για όλα του, έχει αυτό το εναλλακτικό ποπ στοιχείο στη γραφή του. Και η “Καλλιθέα” αλλά και ο προηγούμενος δίσκος του “Ο Αόρατος Άνθρωπος” ήταν φανταστικές παραγωγές και πολύ κοντά στα δικά μου γούστα, αυτά που θέλω να ακούω σαν ακροατής. Οπότε είχα την ανάγκη για ελληνικά τραγούδια, αλλά σε αυτό το ύφος και στυλ. Μετά, μου έσκασαν και κάτι τραγούδια στα ελληνικά – ξέρεις αυτό δεν το προγραμματίζεις ποτέ – και από τότε γράφω ελληνικό στίχο.
Το Υπόγειο: Αυτή ήταν και η επόμενη ερώτησή μας, αν θα συνεχίσεις έτσι...
Δεν το έχω βγάλει εντελώς από το μυαλό μου. Καταρχάς, αυτόν τον δίσκο που σας είπα πριν ότι πήδηξα, ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή θέλω κάτι να τον κάνω. Θέλω τα τραγούδια του να βγούνε, είναι ένα βάρος για μένα. Δεν είναι καλό να κάθονται.
Το Υπόγειο (Dimitris): Αφού τα έγραψες, πρέπει να βγούνε στο φως.
Ναι! Αλλά και γένικα δεν έχω όρεξη να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Μπορεί να επανέλθω στα αγγλικά. Απλά τώρα, τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω εστιάσει στον ελληνικό στίχο.
Το Υπόγειο: Με βάση τα όσα είπαμε για τον στίχο, θα έλεγες ότι το “Μπλουμ” είναι ο πιο προσωπικός σου δίσκος;
(το σκέφτεται για ακριβώς 7 δευτερόλεπτα)
Όχι. (γέλια) Και οι άλλοι πολύ προωπικοί δίσκοι ήταν.
Το Υπόγειο (Mike): Σίγουρα, στιχουργικά όλοι προσωπικοί είναι,. Το λέω με την έννοια του ξεγυμνώματος, χωρίς τη μάσκα που λέγαμε πριν.
Η άποψή μου είναι πως και οι 3 δίσκοι μου είναι πολύ προσωπικοί, απλά τώρα φαίνεται πολύ.
Το Υπόγειο (George): Ισχύει στην περίπτωσή σου, αυτό που λένε, ότι δηλαδή οι δημιουργοί έχουν πάντα μια αδυναμία στο debut άλμπουμ τους;
Ναι! Το “Barock” κάπως νιώθω ότι είναι το πιο προσωπικό μου άλμπουμ. Με την έννοια ότι ήταν μια τόσο μεγάλη ανάγκη μου. Έπρεπε να βγει. Είχε μια ορμή τεράστια – βέβαια ήταν άλλη η ηλικία, ήταν το πρώτο υλικό. Ήταν επίσης ιδιαίτερος και ο τρόπος που έγινε, με τον Σπύρο το κάναμε πολύ χειροποίητα.
Το Υπόγειο (George): Ωμό άλμπουμ.
Ναι, και ακούγεται ωμό και αυτό μ’ αρέσει. Οπότε αν έπρεπε με το πιστόλι στον κρόταφο να διαλέξω, το “Barock” θα διάλεγα ως πιο προσωπικό δίσκο.
Το Υπόγειο: Θέλουμε να μας πεις ένα back story για το "Αιγάλεω". Εκεί είναι το πατρικό μας και νομίζω ότι είναι και το πρώτο τραγούδι που γράφεται για την ηρωική συνοικία των Δυτικών προαστίων.
Και να σας πω ότι χρονολογικά είναι το πρώτο από τα τραγούδια του «Μπλουμ» που γράφτηκαν; Το πρώτο κουπλέ του κομματιού το είχα γράψει στο Άμστερνταμ το 2013- 2014 στο σπίτι του Logout. Είχα πάει εκεί για ένα φεστιβάλ και τελευταίο βράδυ, πριν φύγω, μου λέει θα κάνουμε ένα δίσκο! Και γράψαμε 2-3 ελληνικά δικά του και το Αιγάλεω. Και σκέψου ότι το πρώτο κουπλέ το βάλαμε με τον Ντοκάκη ατόφιο, όπως γράφτηκε εκείνο το βράδυ στο Άμστερνταμ. Ακούγεται και στη φωνή, αν προσέξεις. Στο πρώτο κουπλέ ακούγεται πιο μικρή Nalyssa, ενώ μετά δεν είναι πια μικρή.
(γέλια)
Το Υπόγειο (Dimitris): Πού είναι τα υπόλοιπα τραγούδια που γράψατε εκείνο το βράδυ;
Έλα ντε! Ρωτήστε τον Logout! (γέλια).
Η ιδέα για το τραγούδι, τώρα. Λοιπόν, τότε έμενα στη Νίκαια ακόμα και έπαιρνα το μετρό στην Πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω. Βγαίνω μια μέρα από το σταθμό, μεσημεράκι προς απόγευμα και είχε ένα πολύ ωραίο, περίεργο φως. Και κάτι μου έκανε εκείνη η εικόνα. Μετά θυμάμαι να μπαίνω σε ένα ταξί και να γράφω τα πρώτα στιχάκια.
Photo Credits: Vilma Kokka
Το Υπόγειο: Η επόμενη ερώτηση ψάχνει απάντηση για την περιέργειά μας σχετικά με τις ηχογραφήσεις που έγιναν στην Μάνη. Έχεις καταγωγή από εκεί;
Ναι, φορτώσαμε δύο αυτοκίνητα και φύγαμε. Αρχικά να πω πως και οι προηγούμενοι δίσκοι έγιναν εκτός Αθήνας - το “Barock” στην Πάτρα και το “Seed” στο χωριό του Σπύρου (Λιβάνη), κάπου στην Ορεινή Κορινθία. Οπότε γενικά συνηθίζω να φεύγω για να γράφω.
Από την αρχή, όταν συζητούσαμε για το πώς θα κάνουμε τον δίσκο, κάπως το ξέραμε ήδη, πως σαν έρθει η στιγμή που όλα είναι έτοιμα, θα πάμε αλλού να τον κάνουμε. Είπαμε λοιπόν για το “Mπλουμ” να πάμε στο χωριό μου, που είναι φανταστικό!
(γέλια)
Στήσαμε στο σαλονάκι, που έχει και μια πολύ ωραία θέα προς τη θάλασσα. Ήταν θυμάμαι Χριστούγεννα με πάρα πολύ κρύο. Στήσαμε τα όργανα, ο Βασίλης οργάνωσε τη γωνιά του, είχαμε τις βασικές ιδέες έτοιμες και κάτσαμε και γράψαμε.
Το Υπόγειο (George): Πώς είναι να γράφεις τα τραγούδια σου σε ένα μέρος/σπίτι που έχεις παιδικές μνήμες από κει, βιώματα και εικόνες; Επιδρά ο συναισθηματικός χρωματισμός εκείνη την ώρα;
Σίγουρα ήταν πολύ επιδραστικό όλο αυτό που φτιάξαμε εκεί. Το στήσιμο, η παρέα, η χημεία μεταξύ μας. Ότι ήμασταν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που έκατσαν να κάνουν αυτό το πράγμα. Προφανώς, σε ένα βαθμό, έπαιξε ρόλο ότι κάποια στιγμή ο παππούς μου έζησε εκεί, αλλά μάλλον κάπου πιο βαθιά. Δεν ξέρω, ας μας πει ο ψυχολόγος (δείχνει τον Mike).
(Γελάμε. Πολύ.)
Το Υπόγειο: Η αποδοχή του “Μπλουμ” ήταν πολύ θερμή από κοινό και κριτικούς και δικαίως, μιας και ήταν πολύ πολύ καλός δίσκος. Αυτό ήταν κάτι που το περιμένατε με τον Βασίλη, όσο φτιάχνατε το άλμπουμ;
Το ξέραμε, το νιώθαμε ότι κάναμε κάτι καλό. Είχαμε επίγνωση, ναι. Περιμέναμε ότι ίσως να έχει μια καλύτερη αποδοχή από τα προηγούμενα τα αγγλόφωνα, γιατί είχε βγει ήδη και το “Κοκτέιλ”…
Το Υπόγειο (Mike): …το οποίο έκανε έναν χαμό!
Ναι! (ντρέπεται και χαμηλώνει το βλέμμα), μου άρεσε αυτό το τραγούδι, το πίστευα σαν ένα εξωστρεφές pop κομμάτι, το ένιωθα σαν κάτι δυνατό, αλλά τόσο πολύ δεν το περίμενα. Οπότε είχαμε μια ιδέα ότι θα πήγαινε καλά, ότι θα άρεσε. Αλλά όχι τόσο πολύ.
Αυτό που νιώθω, ας πούμε στα live, που ο κόσμος από κάτω τραγουδάει κάποια κομμάτια ολόκληρα, από την αρχή ως το τέλος, δεν το φανταζόμουν. Σκέψου ότι στο “Πάλι Καλά” η φωνή μου δεν ακούγεται πια. Αυτό ακόμα δεν το πιστεύω. Τελικά, αυτό είναι το πιο συγκινητικό μέρος αυτού του δίσκου. Έχω δημιουργήσει σχέσεις, έχω επικοινωνήσει με κόσμο βαθιά. Το βιώνω όταν τραγουδάω επί σκηνής, μετά που μου μιλάνε ή στα social. Έχουμε έρθει κοντά και αυτό το έκαναν τα τραγούδια τα ελληνικά.
Το Υπόγειο (Dimitris): …το “Πάλι Καλά” αν ήταν στα αγγλικά θα ήτανε μισό.
Το Υπόγειο: Πώς ένας μουσικός της εποχής μας, της εποχής της κρίσης, και του συγκεκριμένου μουσικού χώρου, της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, εξαργυρώνει ένα επιτυχημένο άλμπουμ; Τού εξασφαλίζει κάποια οικονομικά οφέλη; Τού δίνει “πάτημα” για περισσότερες συναυλίες και ευνοϊκότερες συνθήκες δουλειάς εν γένει;
Σχετικά με το συναυλιακό κομμάτι, αν δηλαδή προσέρχεται περισσότερος κόσμος στις συναυλίες, αν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας λίγο πιο εύκολα, σίγουρα βοηθάει, νιώθω ότι έχουμε ανέβει ένα σκαλοπάτι. Στην παρουσίαση του δίσκου, στο Ρομάντσο, το μαγαζί ήταν sold out. Αυτό εγώ δεν το είχα ξανακάνει. Και στην Θεσσαλονίκη το ίδιο. Πολύς κόσμος για τα δικά μου δεδομένα. Αυτό είναι ενθαρρυντικό για να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα.
Οικονομικά. Ντάξει…Όχι (γέλια). Μπορεί να φτιάχνουμε κάτι που αφορά τον κόσμο, όμως αυτό δεν έχει οικονομικό όφελος ή αντίκτυπο κάπου. Οι πωλήσεις δίσκων είναι σε χαμηλά επίπεδα, ενώ το κοινό δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα εξοικειωμένο με τις ψηφιακές πλατφόρμες, ώστε να αγοράζει από εκεί. Το μεγάλο θέμα της ΑΕΠΙ παραμένει, τώρα είναι σε μια φάση που υπολειτουργεί όντας σε αναδιοργάνωση. Από τα live είμαστε κάπως καλύτερα, αλλά δε φτιάχνεις νέο δίσκο από τις αμοιβές των live. Τέλος πάντων, σιγά σιγά, αλλά γίνονται βήματα.
Το Υπόγειο: Κάνεις και dj sets στην πόλη τα βράδια, σωστά;
Ναι, αμέ. Παίζω αρκετά.
Το Υπόγειο (George): Ποια ανάγκη σου καλύπτει αυτή η δραστηριότητα, πέρα από την οικονομική, ενδεχομένως;
Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω soundtrack, είναι στην ίδια λογική με το ότι μου αρέσει να γράφω για παραστάσεις. Μου αρέσει η ιδέα να ντύνω με ήχο τις στιγμές. Και το dj set κάπως έτσι είναι. Μου αρέσει η νύχτα, σκέψου ότι όταν δεν παίζω, βγαίνω για να ακούσω μουσική.
Το Υπόγειο (Mike): Θέλουμε να μας πεις ορισμένα αγαπημένα σου κομμάτια, τραγούδια που συνηθίζεις να παίζεις στα sets σου.
Το Υπόγειο (George): Αυτά θα τα κάνουμε Nalyssa Green λίστα στο Spotify.
(γέλια)
Λοιπόν, τα τελευταία 2-3 χρόνια παίζει σχεδόν πάντα το "Silver Timothy" του Damien Jurado.
Τελευταία, Billie Eilish, παίζω 3-4 τραγούδια από τον δίσκο της.
Επίσης, Evripidis and His Tragedies τα “Δεν Ήταν Δύσκολο” και “Κάτι Για Μένα”.
Metronomy – "The Look", σχεδόν πάντα!
Kevin Morby – "Harlem River" έχω παίξει πολύ.
Και Boy βάζω πάντα, έστω ένα.
Το Υπόγειο (Dimitris – φωνάζοντας, σχεδόν πέφτοντας από το σκαμπό): ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΑΠΟ THE BOY;
Όταν περνάω σε πιο χορευτικά βάζω το “Πολύδροσο”, το “Έτοιμοι” και το “Aπαιτώ”.
Παίζω και Κόρε Ύδρο στα sets μου, επίσης.
Childish Gambino, επίσης τελευταία, το “Me and Your Mama”
Έχω πει 10;
Το Υπόγειο (Mike): Ναι, ναι υπερπλήρης!
Μια playlist με τα τραγούδια που συνηθίζει να παίζει η Nalyssa στα sets της...
Το Υπόγειο: Μιας που αναφέραμε τον Boy, θα θέλαμε να μας πεις πως πρόκυψε η συνεργασία στο βίντεο του “Πάλι Καλά” και να μας δώσεις λίγα στοιχεία από το making of.
Προέκυψε μέσω της Inner Ear, εκείνοι το πρότειναν να κάνουμε κάτι. Προφανώς δεν είχα καμία αντίρρηση! Μετά συζητούσαμε με τον Αλέξανδρο σχετικά με το ποιο κομμάτι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί και νομίζω και οι δύο θέλαμε αυτό το κομμάτι, και στον Αλέξανδρο αρέσει πολύ. Από κει και πέρα, το βίντεο είναι εντελώς δικό του. Σενάριο, σκηνοθεσία και όλο το στήσιμο. Για μένα είναι από τα πιο ωραία βίντεο κλιπ.
Το Υπόγειο (George): Και για μας.
Το κάναμε σε μια μέρα, μια μέρα που ήμουν άρρωστη, αλλά περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Όλο το crew που έχει μαζί του ο Boy είναι όχι μόνο φανταστικοί επαγγελματίες, αλλά και ωραίοι άνθρωποι. Τα γυρίσματα έγιναν κυρίως στο σπίτι που φαίνεται στο βίντεο, με αυτή τη γάτα (γέλια) και μετά γυρίσαμε την Αθήνα και κάναμε κάποια εξωτερικά πλάνα, στο δρόμο, σε ένα μπαρ. Είναι γυρισμένο όλο σε φιλμ και νομίζω για αυτό το λόγο έχει αυτή την ιδιαιτερότητα στην εικόνα, η οποία είναι πολύ ζεστή. Είμαστε όλοι πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, εγώ το βρίσκω φανταστικό.
Το Υπόγειο: Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή και πόσο χαρούμενη είσαι με αυτό που έχεις φτάσει να είσαι σήμερα;
Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος – συγγραφέας, μετά την ηλικία των 2-3 που ήθελα να γίνω νοσοκόμα (γέλια). Μάλιστα πέρασα και σε σχολή δημοσιογραφίας, αυτό ήθελα, αλλά μετά δεν ήθελα πια!
Το Υπόγειο (George): Το κομμάτι συγγραφή, το πέτυχες κατά κάποιο τρόπο.
Ε, ναι, νομίζω ψιλοκοντά.
Το Υπόγειο: Θες να μας πεις για κάποιους δίσκους, που είτε τους βρήκες στο σπίτι που μεγάλωσες είτε τους ανακάλυψες μόνη σου, που κάπως σε καθόρισαν;
Είχαν κάτι βινύλια οι δικοί μου που τα ακούγαμε πολύ με την αδερφή μου – κάναμε και κάτι χορευτικά. "Dark Side of the Moon" των Pink Floyd, χιλιάδες φορές, χιλιάδες όμως. Doors είχαμε, Beatles επίσης. Είχαμε και A-Ha στο σπίτι, το "Crying in the Rain" το άκουγα μετά μανίας. Είχαμε ABBA. Αυτά άκουγα μικρή. Μόνη μου όταν άρχισα να ασχολούμαι άκουγα Spice Girls. Α! και Nirvana. Πέμπτη δημοτικού Spice Girls, έκτη δημοτικού Nirvana, κάτι τέτοιο (γέλια). Αργότερα στην εφηβεία άκουγα rock και παρυφές metal...
Το Υπόγειο (Mike): System of a Down, Metallica και τέτοια;
Και Savatage! Και ελληνικό rock, επίσης.
Το Υπόγειο (George): Τρύπες, Σπαθιά, Κρίνα ε;
Ναι! Κρίνα ειδικά, με μανία. Αλκίνοο Ιωαννίδη, Φοίβο Δεληβοριά.
Το Υπόγειο (Mike): Με τον Φοίβο είχατε παίξει μαζί; Νομίζω σε θυμάμαι σε κάποια παράστασή του.
Με τον Φοίβο παίξαμε μαζί όταν είχε βγάλει τον Αόρατο Άνθρωπο, είχε κάνει κάποια live στο Μετρό. Εμφανιζόταν εκεί Παρασκευές και Σάββατα και κάθε εβδομάδα έφερνε και άλλη κοπέλα, που έλεγαν μαζί ένα ντουέτο και μετά εκείνη ένα δικό της. Έτσι είχα πάει και εγώ μια φορά.
Το Υπόγειο (Mike): Σε θυμάμαι, νομίζω ήμουν εκεί εκείνη τη μέρα.
Το Υπόγειο (Dimitris): Mike, ήσουν εκεί όλες τις μέρες!
(γέλια)
Το Υπόγειο: Ας έρθουμε στο σήμερα. Γυρίσατε μόλις, με την μπάντα σου, από μια μίνι περιοδεία. Πώς περάσατε;
Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Σκόπια, εμφανιστήκαμε στις 3 αυτές πόλεις. Ήταν πολύ ωραία, περάσαμε φανταστικά. Καταρχάς, ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε full band σε 3 live, 3 μέρες on the road. Ήταν και τα 3 live φοβερά, το καθένα με τον τρόπο του. Στην Λάρισα ήταν μια από τις περιπτώσεις που είπα πριν, που ο κόσμος τραγουδούσε όλα τα τραγούδια απ’ έξω. Στα Σκόπια δεν μας ήξερε κανείς – όπως ίσως φαντάζεστε – και παίξαμε και μικρότερο set, μιας και εμφανιστήκαμε στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Η ανταπόκριση βέβαια ήταν φοβερή, ο κόσμος έδειχνε ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε και άκουγε. Γενικά, ήταν πολύ ωραία εμπειρία, γιατί κανείς μας δεν είχε επισκεφτεί ξανά τα Σκόπια και δεν είχαμε ιδέα πως θα είναι και τι θα βρούμε, οπότε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Φοβερά φιλικός κόσμος, γελαστός, η πόλη εντυπωσιακή, αρκετά ευρωπαϊκή, αλλά με βαλκανικά στοιχεία παρόντα επίσης. Το tour έκλεισε στην Θεσσαλονίκη, όπου πάντα εκεί είναι πιο συναισθηματικά τα πράγματα. Οι Θεσσαλονικείς φίλοι πάντα είναι πιο συναισθηματικά φορτισμένοι. Είναι πάντα πολύ εκεί και μπαίνουν βαθιά μέσα σε αυτό που κάνουμε εκείνη την ώρα, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.
Το Υπόγειο (Mike): Πολλοί φίλοι μας που ζουν στην Θεσσαλονίκη και ακούν αυτό το είδος μουσικής, μας λένε συνέχεια ότι αυτά που βλέπουμε εμείς εδώ στην Αθήνα κάθε μέρα – που τελευταία είναι πάρα πολλά – έχουμε φτάσει σε σημείο να τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ εκείνοι περιμένουν καιρό για να δουν κάποιους μουσικούς.
Αυτό συμβαίνει γενικά στην επαρχία. Απλά στην Θεσσαλονίκη, επειδή είναι πιο μεγάλη πόλη, με πολλούς νέους, αυτό συμβαίνει πιο έντονα εκεί.
Το Υπόγειο: Επόμενα σχέδια; Κάποιο live το καλοκαίρι;
Θα κάνουμε ένα live, από αυτά που εγώ ονομάζω κλείσιμο σχολικής σεζόν! Θα είναι 31/05 στον Νιάρχο στα Πανοραμικά Σκαλιά, με ελεύθερη είσοδο. Μετά το tour, είμαστε λίγο σε mood που έχουμε εκστασιαστεί κάπως με όλο αυτό και περιμένουμε πώς και πώς να κάνουμε αυτό το live. Μετά θα παίξουμε στην Κύπρο στο Φεστιβάλ Φέγγαρος, στις 2 Αυγούστου. Επίσης, έχω πολλά κλεισμένα dates με την άλλη μου μπάντα, που κάνουμε tributes στον Leonard Cohen και θα κάνουμε διάφορα. Αυτά από συναυλιακά.
"Την τελευταία νύχτα του Μαΐου, αποχαιρετάμε την άνοιξη μαζί με τη Nalyssa Green και προετοιμαζόμαστε για τον ερχομό του καλοκαιριού με μια συναυλία στα Πανοραμικά Σκαλιά."
Το Υπόγειο: Nalyssa μας, πριν σε αποχαιρετίσουμε, θέλουμε να σε ρωτήσουμε αν έχεις νέο υλικό που δουλεύεις αυτή την περίοδο.
Υπάρχει νέο υλικό, ναι και νομίζω ότι πλέον έχω υλικό που είναι αρκετό για δίσκο. Ήδη λέω κανά δυο σε live και τώρα είμαι σε μια φάση που θέλω να αρχίσω να τα στήνω κάπως καλύτερα σαν demos, για να τα δείξω στον Ντοκάκη, να δούμε τι μπορούμε να τα κάνουμε.
Το Υπόγειο (Dimitris): Οπότε μέσα στον επόμενο χρόνο νέο άλμπουμ!
Αυτός είναι ο στόχος – όνειρο, ελπίζω να συμβεί.
Το Υπόγειο: Nalyssa ευχαριστούμε πολύ για την παρέα και την κουβέντα, ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα.
Εγώ ευχαριστώ παιδιά, ήταν πολύ όμορφα.
Photo Credits: Vilma Kokka
