Nalyssa Green
photo by imatiothiki.com
* Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στο "παλιό" Υπόγειο τον Ιούνιο του 2013.
Το Καλοκαίρι του 2007 είχα την τύχη να κάνω διακοπές με τον Σπύρο (Λιβάνη) στα Κύθηρα. Ήταν μία "είχα ένα φίλο, που ήξερε ένα φίλο, που ήξερε ένα φίλο κ.ο.κ" υπέροχη συγκυρία... Παρόλο που μόλις είχαμε γνωριστεί και παρόλη τη δεδομένη διαφορά ηλικίας :), δεν δυσκολευτήκαμε να κολλήσουμε: για πέντε συνεχόμενες μέρες τραγουδούσαμε κάθε βράδυ σ'εναν κήπο τα άπαντα του Φοίβου Δεληβοριά (και όχι μόνο). Ο Σπύρος κιθάρα, και γω και κάποιοι άλλοι φίλοι στα... φωνητικά. Παροιμιώδης η υπομονή του στα φάλτσα και στην εξ αλκοόλης προκαλούμενη στιχο-αμνησία μας. Μετά τις διακοπές, χαθήκαμε. Συναντήθηκαμε τυχαία σε μια συναυλία του Δεληβοριά στο Θέατρο Βράχων λίγο μετά κι ύστερα ήρθε το K-44 τον περασμένο Απρίλιο. Ήμουν εκεί για να δω τους My Drunken Haze και τους Monovine. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα 'τοκ-τοκ' στον ώμο: "Τι κάνεις Μιχάλη;". Τον κοίταξα λίγο απορημένος..."Δε με θυμάσαι, ρε;". "Σε θυμάμαι, είσαι ο Σπύρος, αλλά δεν θυμάμαι από πού". Με κοιτάζει, μου χαμογελά και μου λέει: "Κύθηρα - Δεληβοριάς". Ο κωδικός έπιασε αμέσως τόπο, το μυαλό μου αυτομάτως ταξίδεψε στο Καλοκαίρι του 07. Αγκαλιαστήκαμε και αρχίσαμε το μπούρου-μπούρου. Σε μια φάση με ρωτάει: "Για ποιους είσαι εδώ; Monovine ή My Drunken Haze;". "Και για τους δύο", του απαντάω. "Stratos εγγύηση - διαχρονική αξία, My Drunken Haze - καινούρια καψούρα". Και κάπου εκεί μου ανέφερε ο Σπύρος πως και αυτός ασχολείται με τη μουσική ακόμα και μάλιστα σοβαρά, είναι και αυτός στο...χώρο. "Nalyssa Green, την ξέρεις;".
Και βέβαια την ήξερα, αλλά δεν την είχα ακούσει 'επιστημονικά' και επισταμένως. Με αφορμή τον αγαπημένο φίλο Σπύρο λοιπόν, ο οποίος είναι κιθαρίστας και παραγωγός και στις δύο δισκογραφικές δουλειές της Nalyssa (Barock/2010 και The Seed/2012), έκατσα και έψαξα ενδελεχώς την περίπτωση της Βιολέτας Σαραφιανού (αυτό είναι το πραγματικό όνομά της) και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: Πρόκειται για μία από τις πλέον ταλαντούχες και ειλικρινείς περσόνες στην εγχώρια 'indie' σκηνή. Η μουσική της και οι στίχοι της είναι 'one of a kind' για τα ελληνικά δεδομένα, ουδεμία σχέση έχουν με την καινούρια μόδα, "Νέα Greek Female Singer-Songwriter Mόνη Mάχνει", που ξεκίνησε με την κυρία Monika προ πενταετίας. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το εν λόγω ρεύμα, ίσα-ίσα ξεπηδούν συχνά διαμαντάκια από κει, απλώς δεν μπορώ να παραβλέψω το εμφανές 'trend' και σπέυδω να διαχωρίσω τη Nalyssa από αυτό. Κι αυτό διότι η μουσική της είναι πιο σκοτεινή και 'grungy', η παραγωγή είναι σκόπιμα λιτή και πρωτόλεια, DIY/lo-fi προσέγγιση και 'απεγνωσμένα' φωνητικά που τραγουδούν υπέροχους και πρωτότυπους στίχους. Αυτά από μένα, ο λόγος στην ίδια τη Nalyssa...
Το Υπόγειο: Στίχοι, σύνθεση, πλήκτρα, κιθάρα, θέρεμιν... Φαίνεται πως αναπνέεις και ζεις μέσα από τη μουσική. Πώς και πότε πρωτοξεκίνησες να ασχολείσαι μαζί της;
Η συνειδητή και εξωτερικευμένη ενασχόληση μου με τη δημιουργία μουσικής ξεκίνησε κάπου στα τέλη του 2009. Τότε ένιωσα μια επείγουσα, επιτακτική ανάγκη να παίξω ζωντανά μουσική και να μοιραστώ με τους ανθρώπους τις μουσικές και τους στίχους που έφτιαχνα καιρό μόνη μου και μόνο για μένα. Έτσι ξεκίνησα να παίζω με διάφορες μπάντες της Αθήνας και σύντομα ηχογράφησα και τα δικά μου τραγούδια που αποτέλεσαν τον πρώτο μου δίσκο Barock που εκδόθηκε το 2010.
Το Υπόγειο: Πώς το Βιολέτα Σαραφιανού μετατράπηκε σε Nalyssa Green; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός;
Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική θέλησα να χρησιμοποιήσω ένα διαφορετικό όνομα, ένα ψευδώνυμο για τη μουσική μου περσόνα. Το Nalyssa ήταν πάντα το ιντερνετικό μου ψευδώνυμο, το όνομα του διαδικτυακού μου avatar. Το υιοθέτησα πρώτη φορά ως όνομα του χαρακτήρα μου όταν έπαιζα ένα role playing game στο ίντερνετ, και έπειτα για όλα τα μέσα που χρειάζονταν ψευδώνυμο: το email μου, το myspace, το facebook...Οπότε και για τα μουσικά ήταν η εύκολη και η πρώτη επιλογή. Θέλησα και ένα επώνυμο και χρησιμοποίησα το green μιας και το πράσινο χρώμα είναι το αγαπημένο μου.
Το Υπόγειο: Ποιες ήταν οι προσδοκίες σου όταν το 2010 ξεκίνησες να δουλεύεις και να ηχογραφείς τα πρώτα σου κομμάτια μαζί με το Σπύρο; Περίμενες την αποδοχή που ακολούθησε, τόσο από τους κριτικούς, όσο και από το κοινό;
Αυτό που κάναμε τότε με το Σπύρο Λιβάνη -τον παραγωγό και των δύο δίσκων μου- ήταν κάτι πολύ απλό, κάτι πολύ μεταξύ μας. Εγώ είχα κάποια τραγούδια που ήθελα να δουλέψω και να ηχογραφήσω, γνώρισα το Σπύρο και τη μουσική του τυχαία, μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε και του ζήτησα να με βοηθήσει να φτιάξουμε τα τραγούδια μου. Απλά για να υπάρχουν. Γράψαμε το δίσκο στο σπίτι του, με πολύ απλά μέσα. Καθόλου επαγγελματικά και μην περιμένοντας απαραίτητα κάποια συνέχεια σε όλο αυτό. Παρόλα αυτά πήγε το όλο πράγμα απρόσμενα καλά, ήμασταν και οι οι ίδιοι φοβερά ευχαριστημένοι με το υλικό, και όλο αυτό από μόνο του ήταν η αρχή μιας πορείας. Δεν το περίμενα ότι ο κόσμος θα δεχτεί τα τραγούδια μου με τόση αγάπη, αλλά δε μου έκανε και φοβερή εντύπωση γιατί πιστεύαμε και οι ίδιοι πολύ σε αυτά.
Το Υπόγειο: Το 'Barock' λοιπόν ήταν γεγονός, ένας από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια κατά τη γνώμη μας. Σύντομα, όμως, ξεκινάς να δουλεύεις καινούριο υλικό και έρχεται το εξίσου δυνατό 'The Seed' (2012). Ποια στοιχεία το διαφοροποιούν από το ντεμπούτο σου κατά τη γνώμη σου;
Στο The Seed επιμείναμε στην ζεστή σπιτική ατμόσφαιρα του diy, αλλά θελήσαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Να είναι ένας δίσκος σπιτικά φτιαγμένος, αλλά παρόλα αυτά πολύ προσεγμένος και δουλεμένος. Θεωρώ πως το The Seed είναι η εξέλιξη του Barock, είναι η φυσική του συνέχεια, βάζοντας όμως στο παιχνίδι και νέα δεδομένα και καινούριες ενέργειες. Κατ’αρχάς τα τραγούδια του The Seed φτιάχτηκαν και δουλεύτηκαν όσο καιρό ήμασταν live μπάντα και κάναμε συναυλίες. Οπότε έχουν τη δυναμική του ζωντανού. Και έχουν φτιαχτεί πιο ομαδικά. Ηχογραφήσαμε τρεις άνθρωποι πια –εγώ, ο Σπύρος και ο Βαγγέλης, o drummer μας- και νιώθω πως βγαίνει στον ήχο αυτή η ενέργεια της παρέας. Ο ήχος είναι αρκετά πιο δυναμικός και γεμάτος. Όσον αφορά τη θεματολογία του, είναι αρκετά διαφορετική από το Barock. Νιώθω πως ενώ ο πρώτος δίσκος μου είναι αρκετά εσωστρεφής, εσωτερικός, γραμμένος για εσωτερικούς χώρους –σκέψεις που βγαίνουν μέσα από ένα κλειστό προστατευμένο δωμάτιο-, στο The Seed είναι σα να βγήκα έξω. Όλα τα τραγούδια μιλάνε για το έξω. Έχουν προβληματισμούς κοινωνικούς και διερευνούν τη σχέση μας με τη φύση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλά από αυτά γράφτηκαν έξω από τοίχους, σε παραλίες και δρόμους, και ότι και ο ίδιος ο δίσκος ηχογραφήθηκε στην εξοχή, σε ένα χωριάτικο σπίτι μακρυά από τις κλειστοφοβικές μας πόλεις.
Το Υπόγειο: Όπως και το 'Barock', έτσι και το 'Seed' ηχογραφείται σε DIY και lo-fi συνθήκες... Ποια τα πλεονεκτήματα της εν λόγω επιλογής και προσέγγισης;
Πάντα με γοητεύει ο ήχος του σπιτικού και ατημέλητου. Θεωρώ πως η diy και lo-fi νοοτροπία καταφέρνει να διατηρεί με μεγαλύτερη επιτυχία αυτή τη γοητεία του πρωτόλειου, της πρώτης φοράς που έρχεται ένα τραγούδι, όταν είναι ακόμα αγνό και τόσο συναισθηματικά φορτισμένο. Διατηρεί μια κάποια αμεσότητα και ειλικρίνεια. Επίσης με βοηθάει πολύ να γράφω σε τέτοιες συνθήκες σπιτικές, γιατί έτσι νιώθω βολικά και άνετα και μπορώ να αποδώσω καλύτερα. Μπορώ να εκφράσω αυτά που είναι μέσα στην ψυχή μου χωρίς να νιώθω την πίεσηκαι τη μη φυσικότητα πιο επαγγελματικών και αποστηρωμένων συνθηκών. Χωρίς να νιώθω ότι απειλούμαι σε μια κατάσταση που από μόνη της με κάνει αρκετά ευάλωτη.
Το Υπόγειο: Η φύση είναι σχεδόν πανταχού παρούσα στους στίχους του δεύτερου album σου, αλλά και στον ίδιο τον τίτλο του. Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη, που -δυστυχώς- δεν είναι αυτονόητη στις μέρες μας. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που υπολογίζουν τη φύση στις μέρες μας, πόσο μάλλον να γράψουν στίχους και μουσικές γι'αυτήν...
Αυτές οι σκέψεις μου σχηματίστηκαν τα τελευταία καλοκαίρια της ζωής μου όπου και έτυχε να ζήσω πολύ μέσα στη φύση. Και συνειδητοποίησα πως αυτό μου φέρνει μια ισορροπία και μια ευτυχία. Αυτόματα. Χωρίς κόπο. Και αν φαινόταν δύσκολο να ζήσεις φυσικά, αν φαινόταν γεμάτο εμπόδια, ταλαιπωρία και φόβο, τελικά αυτές οι σκέψεις ήταν μόνο αστικοί μύθοι. Εντελώς αστικοί. Η κουλτούρα μας, μας έχει αποκόψει εντελώς από το φυσικό μας περιβάλλον. Από εκείνο το περιβάλλον στο οποίο έχουμε φτιαχτεί να ζούμε. Στο οποίο νιώθουμε ευτυχείς. Όλο αυτό ήταν αποκαλυπτικό για μένα. Δεν το περίμενα. Και με διαμόρφωσε πολύ. Βέβαια κάθε φορά που γυρνάω στην πόλη, αφού περάσει λίγος καιρός περνάει και αυτή η συνειδητοποίηση. Χάνω αυτό το αίσθημα της ελευθερίας και ισορροπίας που μου δημιουργείται κοντά στη φύση. Κρατάω τα τραγούδια, κάποιες εικόνες, και ελπίδες για επόμενα καλοκαίρια.
Το Υπόγειο: Ποιες θεωρείς βασικές μουσικές επιρροές σου; Εμάς μάς θυμίζεις αρκετά την P.J. Harvey...
Θεωρώ πως οι βασικές μου επιρροές είναι αυτά που άκουσα όσο μεγάλωνα και ειδικά στην εφηβεία μου. Νομίζω πως αυτά τα πράγματα με έχουν διαμορφώσει. Όχι ότι τα ακούω στη μουσική μου, αλλά θεωρώ πως είναι εκεί σε ένα δεύτερο επίπεδο. Αυτές οι μουσικές είναι σίγουρα ροκ. Τα παλιά κλασσικά που ακούγαμε σπίτι μου: Beatles, Doors, Pink Floyd. Ο κιθαριστικός ήχος. Οι Nirvana. Οι Radiohead που αποτέλεσαν το soundtrack της εφηβείας μου. Η ποπ τηςπεριρέουσας ατμόσφαιρας: η Madonna, η Kylie Minogue.. Και κάποια ελληνικά. Ο Σταυρός του Νότου, η Αρβανιτάκη, ο Φοίβος Δεληβοριάς, τα Διάφανα κρίνα... Και τα ακούσματα της μετεφηβικής μου ηλικίας. Darkwave (Joy division, Bauhaus) και Indie αγγλική μουσική (Smiths, Pulp, Blur). Ε και τελευταία ακούω πολύ folk. Και πολλά κορίτσια. Ή και κορίτσια που παίζουν folk. Ναι έχω μια αδυναμία στη γυναικεία μουσική. Και θεωρώ την Pj Harvey ιέρεια της γυναικείας μουσικής.
Το Υπόγειο: Ποιοι σύγχρονοι μουσικοί/μπάντες θεωρείς πως κρατάνε ψηλά τη σημαία της ελληνικής μουσικής και την πάνε ένα βήμα παραπέρα;
Όταν λέμε ελληνική μουσική θαρρώ πως μιλάμε για μουσική ελληνικού ύφους ή με ελληνικό στίχο. Άρα δε θα μιλήσω για όλες αυτές τις ελληνικές μπάντες που παίζουν αγγλόφωνη δυτικότροπη μουσική(αν και αυτές είναι μάλλον οι αγαπημένες μου-και έχουμε πολλές και πολύ καλές.) Υπάρχουν πολλοί που υπηρετούν την ελληνική μουσική με αγάπη και ποιότητα και φτιάχνουν υπέροχα τραγούδια. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Παύλος Παυλίδης παραδείγματος χάριν. Από νέους εκτιμώ πολύ τα ελληνόφωνα του The Boy (ναι και τα αγγλόφωνα αλλά άσχετο) την Nefeli Walking Undercover και τους Λάμδα.
Το Υπόγειο: Η γνώμη σου για το ίσως πιο αμφιλεγόμενο συναυλιακό γεγονός του Καλοκαιριού; (βλ. Lana Del Rey...). Ποιo ξένο συγκρότημα θα ήθελες να δεις live στην Ελλάδα;
Είμαι η μεγαλύτερη φαν της Lana. Περιμένω πως και πως τη μέρα του live. Lana και ξερό ψωμί. Βέβαια θα προτιμούσα να ερχόταν μόνη της σε κάποιον χώρο πιο προσβάσιμο. Είναι πάρα πολλά τα συγκροτήματα που δεν έχω δει και θα ήθελα πολύ. Θέλω σίγουρα να δω πριν αφήσω τούτο τον μάταιο κόσμο τους Arcade fire. Αν ήταν αυτό και στην Ελλάδα θα ήταν μια σύμπτωση ευχάριστη πολύ.
Το Υπόγειο: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Nalyssa Green και τους συνεργάτες της; Έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε νέο υλικό;
Είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για νέο υλικό. Είμαι στη φάση εκείνη που συγκεντρώνω όλες τις ιδέες και προσπαθώ να δω που θα τις πάω. Σίγουρα πάντως τα νέα πράγματα που θα φτιάξουμε θέλω να είναι πολύ διαφορετικά από αυτό που κάνουμε ως τώρα.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι κακοτοπιές που κατά τη γνώμη σου θα πρέπει να αποφύγει ένας νέος μουσικός ή ένα καινούριο συγρότημα; Ποιες είναι οι 'παγίδες' που κρύβει το ελληνικό μουσικό σύστημα;
Επειδή είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι διαφορετικό και κάπως ποιοτικό σε αυτή τη χώρα, διότι δεν υπάρχει το ανάλογο κοινό, μια παγίδα που μπορεί κάποιος να συναντήσει είναι να σκεφτεί να κάνει εκπτώσεις στις αρχές και την ποιότητα του έργου του, ώστε να ταιριάξει στο υπάρχον κλίμα. Αυτό είναι ένα από τα πιο στενάχωρα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ για τη σύγχρονη δημιουργία.
