Ορίζοντες EP
Track by Track από τον
Παναγιώτη Κελάνδρια
Τον Κερκυραίο τραγουδοποιό κι ερμηνευτή Παναγιώτη Κελάνδρια τον είχαμε γνωρίσει εκ βαθέων στην προ διετίας συνέντευξή του στο Υπόγειο (check here). Ο διακριτικός, μα φαρμακερός στην τραγουδοποιία του, μουσικός επιστρέφει στις σελίδες μας δύο χρόνια μετά, με αφορμή την κυκλοφορία του extended play "Ορίζοντες" και καταθέτει 5 back stories για τα ισάριθμα τραγούδια της κυκλοφορίας.
Οι "Ορίζοντες" κυκλοφόρησαν τον περασμένο Μάιο κι έχουν προλάβει ήδη να κερδίσουν τα ηχεία μας και να απλώσουν για τα καλά το αέρινο και συγχρόνως συμπαγές πέπλο τους στους τοίχους του Υπογείου. Τα τραγούδια του δίσκου είναι ένα κι ένα καλοφτιαγμένα διαμαντάκια, με εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση, σημαντικούς με παντοδύναμο λόγο στίχους, που επικοινωνούνται με στιβαρές-συγκινητικές ερμηνείες από τον ίδιο τον Κελάνδρια, αλλά και από την Αφροδίτη Διαβάτη ("Παράκληση") και από το Γιάννη Νικολάου ("Καθρέφτης").
Σας αφήνω με τα λόγια του ίδιο του Παναγιώτη, παραθέτοντας πρώτα το Δελτίο Τύπου που συνοδεύει την κυκλοφορία.
Ο Παναγιώτης Κελάνδριας επιστρέφει στη δισκογραφία με τον τέταρτο δίσκο του καταθέτοντας μια νέα, ολοκληρωμένη εργασία με πρωτότυπο και καινούργιο υλικό, απόσταγμα της δημιουργικής «σοδειάς» των τελευταίων μηνών.
Αν και ανοιχτός σε συνεργασίες, όπως φανερώνει η δισκογραφική του διαδρομή, αυτή τη φορά υπογράφει ο ίδιος τόσο τους στίχους όσο και τη μουσική κάτι που έχει επιχειρήσει και σε παλιότερη του δουλειά με το συγκρότημα του τους Μικρόκοσμους.
Πρόκειται για 5 καινούργια τραγούδια που «γεννήθηκαν» μέσα από τα live του Παναγιώτη με την μπάντα που έστησε στην Κέρκυρα εδώ και ενάμιση χρόνο. Μια μπάντα με ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις από τις οποίες αναβλύζουν ξεχωριστά ηχοχρώματα.
Αυτά τα ηχοχρώματα μεταφέρθηκαν και στο στούντιο όπου όλα τα τραγούδια είναι ενορχηστρωμένα για βιολοντσέλο, φλάουτο, κιθάρα και παραδοσιακά κρουστά, κάτι που επιχειρείται για πρώτη φορά και σπανίζει στην σύγχρονη εγχώρια μουσική πραγματικότητα αποτελώντας έτσι μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη άποψη. Η συνοχή και το δέσιμο των τραγουδιών τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά αποτελούν πρόταση για τη μουσική του σήμερα σε μια εποχή που καταγράφει περισσότερο μουσικές «στιγμές» παρά ολοκληρωμένα πρότζεκτ. Έτσι γεννήθηκαν οι «Ορίζοντες», ένα ανοιχτό μουσικό τοπίο κόντρα στη ζοφερή εποχή και τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Το τραγούδι Καθρέφτης ερμηνεύει ο αγαπημένος τραγουδοποιός Γιάννης Νικολάου ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το master επιμελήθηκε ο σπουδαίος Θύμιος Παπαδόπουλος.
Αύριο πάλι απ’ την αρχή
Για ν’ αγαπήσεις τους ανθρώπους πρέπει να τους γνωρίσεις. Να δεις βαθιά μέσα τους και να καταλάβεις ό,τι κουβαλάνε, πόνο, καημούς, αγωνίες, προβλήματα. Γιατί, εν τέλει, οι άλλοι είμαστε εμείς και όποια θυσία κάνουμε για τους άλλους την κάνουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Καθρέφτης
Ο Σενέκας είχε πει ότι οι καθρέφτες εφευρέθηκαν για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του. “Μαγικό” όργανο που μπορεί να σου δείξει όχι μόνο πώς είσαι αλλά και ποιος είσαι και, συνήθως, αυτό το τελευταίο είναι κάτι που δεν θέλουμε να δούμε. Οι περισσότεροι από εμάς φτιάχνουμε μια αλλιώτικη εικόνα του εαυτού μας για δημόσια χρήση και καταλήγουμε να πιστεύουμε πως είμαστε αυτό που δείχνουμε. Μέχρι να πάρουμε την απόφαση να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αν δεν φοβηθούμε να τρομάξουμε με αυτό που θα δούμε τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Τα πρώτα δώδεκα μέτρα αυτού του τραγουδιού είναι διασκευή ενός παραδοσιακού ιρλανδικού τραγουδιού. Θέλησα να δοκιμάσω να ξεκινήσω έναν διάλογο ανάμεσα σε δυο διαφορετικές μουσικές κουλτούρες κι ελπίζω το αποτέλεσμα να δικαιώσει αυτή την προσπάθεια. Κι επειδή είναι ένα τραγούδι εξομολογητικό αναζήτησα μια φωνή ζεστή και πιο βαθειά από τη δική μου, όπως αυτή του υπέροχου καλλιτέχνη και ανθρώπου, του Γιάννη Νικολάου που το αγάπησε, το έκανε δικό του και το ερμήνευσε μοναδικά.
Παράκληση
Μια προσέγγιση της πεντάκτινου των Πυθαγορείων από μια κάπως πιο ανατρεπτική σκοπιά. Η αρμονία των τεσσάρων στοιχείων της ύπαρξης (αέρας, νερό, γη, φωτιά) διαμορφώνει τη συνείδηση που χρειάζεται για το πρώτο βήμα της επανάστασης και της ανατροπής: την άρνηση. Προϋπόθεση είναι να κάνουμε δικό μας τον πόνο του άλλου, να μην μας κατακλύζει ο θυμός και το μίσος -κατ’ εξοχήν εχθροί της ορθολογικής σκέψης- και να είμαστε γεμάτοι αγάπη για όσους υποφέρουν άδικα. Τότε ίσως πάψουμε να φοβόμαστε να πούμε όχι. Κι επειδή η συνείδηση, η άρνηση και η επανάσταση είναι γένους θηλυκού, αυτό το τραγούδι έπρεπε να ερμηνευτεί από μια γυναίκα. Επέλεξα την Αφροδίτη Διαβάτη να το ερμηνεύσει γιατί διαπίστωσα όλον αυτό το διάστημα που δουλεύω μαζί της ότι πέρα από πανέμορφη φωνή έχει κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό για έναν ερμηνευτή: ψυχή.
Για ένα χαμόγελό σου
Τα πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος και είχε δίκιο. Έτσι και η ζωή μας. Τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν είναι βέβαιο, δεν υπάρχει ευτυχία παρά μόνο μικρές στιγμές χαράς, κάποια μικρά πράγματα που όμως είναι τόσο όμορφα που μας κάνουν ν’ αντέχουμε το μαρτύριο της ύπαρξης. Από αυτά τα μικρά πράγματα, το πιο δυνατό, το πιο όμορφο, εκείνο που κανείς δεν μπορεί με τίποτα να μας πάρει, είναι το χαμόγελο που μας χαρίζει εκείνη που αγαπάμε.
Πόσα θέλεις;
Αν ο Θόδωρος Πάγκαλος δεν είχε πει εκείνο το περίφημο “μαζί τα φάγαμε” αυτό το τραγούδι μάλλον δεν θα είχε γεννηθεί. Διότι, όταν μου πέρασε ο θυμός, κάθισα και σκέφτηκα πως δεν είχε εντελώς άδικο. Όλοι δεν έφαγαν βέβαια. Το μεγάλο φαγοπότι όμως έγινε -και συνεχίζει να γίνεται. Όμως δεν τρώνε όλοι οι συνδαιτημόνες το ίδιο. Κάποιοι, λίγοι, τρώνε πολύ και καλά. Κάποιοι άλλοι, λίγο περισσότεροι, τρώνε αρκετά αλλά όχι τόσο πολύ. Και, τέλος, οι περισσότεροι που τους αφήνουν να φάνε τα ψίχουλα και τ’ αποφάγια απ’ το τραπέζι με αντίτιμο τη σιωπή και την ανοχή τους. Άνθρωποι χαμένοι, άδειοι, χωρίς ψυχή και συνείδηση, που κοιτάνε τη δουλειά τους, πάντα έτοιμοι ν’ ανεχτούν και να δικαιολογήσουν κάθε ασχήμια και προστυχιά. Γι’ αυτούς τους τελευταίους είναι γραμμένο αυτό το τραγούδι αν και είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να τους αγγίξει.
