Sediment Bruise
Το Υπόγειο καλωσορίζει με χαρά και τιμή τους Sediment Bruise, μία πολύ ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή εκ Θεσσαλονίκης μπάντα, μία 6μελή μουσική παρέα που ζει και αναπνέει από το μακρινό 1999, ωστόσο -για λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω- μας έχει δώσει ως τώρα δύο δίσκους - το self-titled debut το 2007 και το εξαιρετικό πολυσχιδές και πολυσυλλεκτικό "A New Disease" του 2016. H μπάντα, απαρτιζόμενη από τους Vaggelis Moudouris [Vag Mood] (φωνή), Nikolaos Nikolaides (κιθάρες), Michelangelo Nikolaidis (πλήκτρα, κιθάρες, φωνητικά), Sotiris Fotinitsoglou (βιολί), Giorgos Moukos (τύμπανα) και Panagiotis Giannoudis (μπάσο), αναμειγνύει με αριστοτεχνικό και δημιουργικότατο τρόπο το ιστορικό indie-alternative των 90's και των 00's μαζί με με τις πιο σύγχρονες επιρροές και ηχητικές προσεγγίσεις, δίνοντάς μας ένα τελικό αποτέλεσμα αν μη τι άλλο πρωτότυπο και πάνω απ'όλα καλοφτιαγμένο - γεμάτο έμπνευση και μουσική δύναμη. Στις επιρροές τους, αναφέρουν μεταξύ άλλων τους μεγάλους Βέλγους dEUS, την αστείρευτη μουσική συμμορία του Tom Barman, οι οποίοι -ειδικά στα 90's- μας γέμισαν δισκάρες και κομματάρες. Και είναι τούτη η υπέροχη "θεϊκή" σκια, αυτή των dEUS, που σκεπάζει τα τραγούδια των Sediment Bruise, αλλά επ'ουδενί μην πάει ο νους σας σε... αντιγραφές κλπ. - οι Θεσσαλονικείς έχουν τη δική τους στιβαρή και ευδιάκριτη ταυτότητα, απλώς οι dEUS περιφέρονται τριγύρω και διακριτικά... επιβλέπουν τα (υπέροχα) μουσικά τεκταινόμενα...
Το 2018 η μπάντα αναμένεται να ηχογραφήσει νέο υλικό και να δώσει και κάποιες συναυλίες. Γι'αυτά και πολλά άλλα, μας μίλησε ο τραγουδιστής και frontman των Sediment Bruise, Vaggelis Moudouris [Vag Mood]...
To Υπόγειο: Sediment Bruise σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά και σας καλώσορίζουμε στο Υπόγειο. Σε τι φάση σας βρίσκουμε σε σχέση με την μπάντα; Ποια είναι τα σχέδιά σας για το 2018; Έχετε προγραμματίσει κάποιες συναυλίες για Ελλάδα ή/και εξωτερικό; Δουλεύετε νέο υλικό;
Καλή Χρονιά σε όλο τον κόσμο με υγεία πάνω απ' όλα. Όσο για τους Sediment Bruise, μέσα στο νέο έτος προβλέπονται ηχογραφήσεις νέου υλικού στις αρχές Μαρτίου και λογικά το νέο υλικό θα μας οδηγήσει σε κάποιες συναυλίες. Αυτός είναι ο σχεδιασμός, μιας και (σχεδόν) πάντα πέφτουμε έξω. Για παράδειγμα πέρυσι ό,τι είχαμε σχεδιάσει για συναυλίες στο εξωτερικό ακυρώθηκε λόγω άλλων υποχρεώσεων. Α ναι, μην ξεχνάμε και το οικονομικό...
Το Υπόγειο: Από τον πρώτο σας self-titled δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε το 2007, μεσολάβησαν ως τον δεύτερο, το “Α New Disease” που μας ήρθε το 2016, 9 ολόκληρα χρόνια. Ποιοι ήταν οι λόγοι αυτής της μεγάλης απόστασης; Θα περιμένουμε άλλο τόσο για το τρίτο σας δίσκο; :)
Ό,τι λέγαμε και πριν. Οι αποστάσεις, τα επαγγελματικά, οι γέννες, το οικονομικό καθυστέρησαν τον δίσκο για πάνω από πέντε χρόνια. Προφανώς και γι' αυτό το λόγο μάλλον ονομάστηκε έτσι ο δίσκος. Για να τελειώνουμε με αυτή την αρρώστια ας την πούμε νέα αρρώστια. Να σου πω δεν ξέρω πραγματικά από πού βγήκε αυτός ο τίτλος, μιας και προσωπικά δεν μου άρεσε ποτέ. Αλλά όχι, ο τρίτος δίσκος δεν θα αργήσει σίγουρα τόσο πολύ. Το υλικό είναι έτοιμο, μας αρέσει οπότε δεν πρόκειται να το αφήσουμε για χρόνια να μας αρρωστήσει...
Το Υπόγειο: Προς το παρόν βέβαια, έχουμε και ακούμε το πανέμορφο “A New Disease”. Πώς θα περιγράφατε τον δίσκο σε κάποιον που δεν τον έχει ακούσει ως τώρα;
Έχω την εντύπωση πως είναι δίσκος για τα γούστα αυτών που μεγάλωσαν με την αγγλική σκηνή στα τέλη 90's αρχές 00's. Θα τον βρει πιστεύω ενδιαφέρον κάποιος που εκτίμησε το Τhe Ιdeal Crash των dEUS ή κάποιον δίσκο των Six By Seven. Γιατί η δομή και η κατεύθυνση της μπάντας σε γενικές γραμμές "οριοθετήθηκαν" εκείνη την εποχή, άσχετα με τις νέες επιρροές που ενσωματώνουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Το Υπόγειο: Θεωρείτε την συνεργασία σας με τον παραγωγό Clive Martin σαν ένα κομβικό σημείο στην πορεία σας; Αλήθεια, πώς προέκυψε αυτή η πόρτα;
Πέρα από το αποτέλεσμα η διαφορά του Clive έγκειται στον επαγγελματισμό του. Επαγγελματισμός όχι με την ψυχρή έννοια αλλά στο ότι πρέπει να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα και για αυτόν αλλά και για εμάς. Η παραγωγή δεν ήταν μόνο δική του, αλλά και δική μας. Εμείς βάζαμε τις μπίρες και αυτός τις ιδέες...Τον είχαμε γνωρίσει στο Λονδίνο σε ένα από τα live μας. Μετά το live που ήρθε να μας δει, φτάσαμε να πίνουμε μπίρες και η ιδέα ήταν να έρθει και στα μέρη μας να πιούμε καμία. Τον περιμένουμε φυσικά πάλι αρχές Μαρτίου για τα νέα tracks.
Το Υπόγειο: Ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης του δίσκου - ποιο το background της δημιουργίας του και των ηχογραφήσεών του;
Τα ζόρια μας γενικά ή μάλλον τα περισσότερα ζόρια μας σε σχέση με πριν Τα ζόρια των συνανθρώπων μας. Όλα αυτά. Γενικά είμαστε καλά. Το δικαίωμα να υμνήσουμε τον πόνο, την μοναξιά, την φθήνια ωστόσο πιστεύω πως το έχουμε όλοι μας. Να πίνουμε και να γελάμε την ώρα που γράφουμε ας πούμε το “not you”...είναι αρκετά περίεργο. Ωστόσο όχι απαγορευτικό.
Το Υπόγειο: Θα θέλαμε και μία ειδική μνεία για το extra αγαπημένο μας “Who”. Ένα back story γι’αυτό το εξαιρετικό κομμάτι.
Το “who” ήταν μια ιδέα που δεν μου έκανε για αρχή καμία εντύπωση, έμεινε ώστε να ταρακουνάει τον δίσκο ανάμεσα στα πιο αργά tracks. Παρόλα αυτά με τον καιρό ωριμάζει όλο και περισσότερο και μου θυμίζει και όλο το άγχος τότε στο ξεκίνημα των μνημονίων. Δεν γνωρίζαμε τι έρχεται και πως θα το αντιμετωπίζαμε, ποιος θα μας προστατέψει, ποιος, ποιος... Άσχετα που τελικά απλά μάθαμε να ζούμε έτσι πια...
Το Υπόγειο: Αναφέρετε στις επιρροές σας τους φοβερούς και τρομερούς dEUS - το νιώθουμε ακούγοντας τόσο τον δεύτερο όσο και τον πρώτο δίσκο σας. Πότε πρωτογνωρίσατε τη μουσική παρέα του δαιμόνιου Tom Barman και ποιο στοιχείο της Βέλγικης μπάντας είναι αυτό που κατα τη γνώμη σας τους έκανε να ξεχωρίσουν;
Εγώ προσωπικά μεγάλωσα με τους dEUS. Από το Hotellounge του Worst Case Scenario ως και τα πρόσφατά τους. Μια αυθεντική ροκ και σπουδαία live μπάντα. Το μόνο που τους έλειπε μάλλον ήταν το ότι δεν γεννήθηκαν λίγο πιο βόρεια. Το ίδιο δεν ίσχυσε και για τους Ghinzu; Το ίδιο δεν θα ισχύσει και για τους τωρινούς Warhaus; Όσο καλοί και να είναι, η αναγνώριση δεν θα είναι η ίδια. Στο starιλίκι ας πούμε τον Tom Barman ελάχιστοι της γενιάς του τον πιάνουν, δεν είναι κρίμα;
Το Υπόγειο: Αυτοχαρακτηρίζετε τη μουσική σας indie και post-rock. Πώς αποφασίσατε να συνδυάσετε αυτά τα δύο είδη και πόσο εύκολο ήταν να συμβεί αυτό στην πράξη;
Δεν αποφασίζουμε τίποτα, τα πρώτα χρόνια το συμμαζέψαμε λίγο το πράμα και μετά τρέχει μόνο του. Έρχεται μια ιδέα και ο καθένας λέει την γνώμη του. Σιγά σιγά χτίζεται το κάθε κομμάτι από όλους μας, διάφορες αντίθετες (κυρίως) ιδέες γίνονται ένα.
Το Υπόγειο: Το όνομα της μπάντας, ενώ ταιριάζει με την ατμοσφαιρική απόδοση της μουσικής σας, πολλές φορές μας εκπλήσσει συνδυαστικά με τη δυναμική και την φωτεινότητα των στίχων σας. Ισχύει αυτό το παράδοξο;
Ναι, σου είπα και πριν, πολλές φορές η διάθεση μας διαφέρει με το μουσικό αποτέλεσμα. Παλαιότερα και στιχουργικά ήμασταν ή βασικά θέλαμε να το παίζουμε πιο θλιμμένοι, άλλες φορές όχι. Αλλά το όλο θετικό ή αρνητικό χαράζει την πορεία του πάνω στην σύνθεση. Όπου οδηγήσει η μουσική...
Το Υπόγειο: Πώς βλέπετε τα πράγματα στη νέα ελληνική μουσική σκηνή; Φαίνεται πως κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Συμμερίζεστε μια τέτοια άποψη; Υπάρχουν κάποιοι δημιουργοί ή μπάντες που ξεχωρίζετε;
Είναι λες και συνωμοτεί το σύμπαν να παιχτούν σπουδαία πράματα τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Δεν ξέρω για πόσο έχει να δώσει αυτή η σκηνή αλλά το σίγουρο είναι πως θα δώσει κι άλλο. Και το καλό είναι πως δίνει προς όλες τις κατευθύνσεις ροκ – πειραματικό – χορευτικό, ακόμη και όλα τα σπουδαία χίπ χόπ που μαθαίνω πως συμβαίνουν ΤΩΡΑ. Δεν μπορώ να βρω ας πούμε πολλούς δίσκους που να συγκρίνονται με τον τελευταίο των No clear Mind. Από το 2017 ξεχώρισα σίγουρα τα tango mangalore – dear shore και vagina lips – elixir.
Το Υπόγειο: Πώς θεωρείτε πως η οικονομική κρίση επηρεάζει την ελληνική μουσική εν γένει; Σε επίπεδο δημιουργίας, αλλά και σε επίπεδο εταιρειών, κυκλοφοριών και συναυλιών;
Μόνο σε καλό οδηγεί αυτή η όλη κατάσταση. Ο καθένας έχει το ελεύθερο της προσωπικής του δημιουργίας χωρίς περιορισμούς και παρεμβάσεις. Επίσης δεν έχει και προσδοκίες. Η ελληνική ανεξάρτητη σκηνή είναι μια απόλυτη DIY σκηνή. Απλά θα μάθουμε να μην περιμένουμε ξανά για τις νέες ΤΡΥΠΕΣ ή τα νέα ΣΠΑΘΙΑ. Αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό βέβαια. Θα δείξει ο χρόνος, είναι σαν όλα να έχουν γκρεμιστεί αλλά να υπάρχει τεράστια θέληση για χτίσιμο από την αρχή.
Το Υπόγειο: Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας ένα θεματάκι που έχουμε με τις λίστες... :) Οι δέκα καλύτεροι δίσκοι of all time για σας;
Vag Μood @ joy division – closer, sigur ros - ()
Nikolaidis Mikelantzelo @ radiohead – in rainbows, dEUS – the ideal crash
Fοteinitsoglou Sotiris @ pink floyd – animals, cure – 17 seconds
Moukos George - @ tool – aenima, porcupine tree - deadwing
Giannoudis Panos @ αυτός είναι μπασίστας...
Nikolaidis Nikos @ arcade fire – funeral, portishead - dummy
Το Υπόγειο: Sediment Bruise σας ευχαριστούμε πάρα πολύ! Τελευταία λόγια δικά σας...
Καλή συνέχεια στο ΥΠΟΓΕΙΟ. Μπράβο παιδιά!!! Θα έχετε νέα μας κάπου λίγο πριν το καλοκαίρι (ελπίζουμε). Και πάλι καλή χρονιά!!!
