Sophie Lies
(Μαρία Σαχπασίδη)
H Σόφι Λέει Ψέματα, μα τα τραγούδια της είναι γεμάτα αλήθεια…
Το Μάη του 2019 το Παιδί Τραύμα έπαιξε στο Six Dogs. Τη συναυλία άνοιξε η Sophie Lies. Μιας και δεν μου έλεγε κάτι το όνομά της, λίγες μέρες πριν το live έκανα τις απαραίτητες (αγαπημένες μου) ψαχτικές, μέσα από τις οποίες διαπίστωσα πως με έναν τρόπο την ήξερα, υπήρξε μέλος των Afformance, τους οποίους γνώριζα και τους δίσκους τους είχα ακούσει. Όπου Sophie Lies ίσον Μαρία Σαχπασίδη. Οι έρευνές μου εκείνες τις ημέρες με οδήγησαν και σε δύο πανέμορφα κομμάτια, τον «Χωρισμό» και τα «Χριστούγεννα». Και παρόλο που τελικά στη συναυλία δεν πήγα, τα τραγούδια τα αγάπησα και τα… έλιωσα δεόντως.
Και τα δυο τους τα βρίσκεις –σε μια πιο εξελιγμένη μορφή- στο debut της εκ Περάματος μουσικού, «Μια Πέτρα Σαν Σπίτι», που κυκλοφόρησε στις 5 του περασμένου Οκτώβρη. Μαζί τους είναι και άλλοι 8 συγκάτοικοι, άλλα 8 τραγούδια, το καθένα με τη δική του ξεχωριστή ενδιαφέρουσα δυνατή ιστορία, το καθένα με τη δική του αλήθεια, ειπωμένη με τρόπο άλλοτε τρυφερό και συγκινητικό, άλλοτε με τρόπο κάπως πιο σκληρό και κοφτερό. Συνθέτουν εντέλει ένα σύνολο αξιολογότατο και καθιστούν το «Μια Πέτρα Σαν Σπίτι» ως ένα από τα πιο αξιοσημείωτα debuts της χρονιάς. Ο πολυσυλλεκτικός ήχος, οι στίχοι που σκάβουν τις επιφάνειες και εισχωρούν στο βάθος ενός νεοσύστατου post-youth πυρήνα, αλλά και η ολόγιομη ακριβής ερμηνεία της Sophie Lies, αποτελούν τα πιο ασφαλή και μεγαλοπρεπή εχέγγυα για το παρόν, το άλμπουμ που έχουμε ήδη στα χέρια μας (στ’αυτιά μας), αλλά και για το μέλλον, το songwriting της Μαρίας έχει πάρα πολλά ακόμα να μας δώσει.
Η μουσική ομάδα που ανέλαβε να στηρίξει και να υλοποιήσει το έργο της Sophie Lies είναι αλάνθαστη, ενώ η παραγωγή του Παντελή Νικηφόρου (Λάμδα) είναι ευρηματική και ευφυής.
Το «Μια Πέτρα Σαν Σπίτι» κυκλοφορεί ελεύθερο κι ωραίο στο YouTube, ενώ όπως μας πληροφορεί η Μαρία στην παρακάτω κουβέντα μας, το περιμένουμε σύντομα και σε physical μορφή.
Με χαρά καλωσορίζουμε τη Sophie Lies στο Υπόγειο, ακολουθεί η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που είχαμε μαζί της…
Ο δίσκος αυτός περιέχει δέκα τραγούδια που γράφτηκαν μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια. Για την Σόφι, μπορεί να θεωρηθεί μια πρώτη, δέκατη, εκατοστή ή απειριοστή προσπάθεια να βρει ,να αφήσει ή να δημιουργήσει ένα σπίτι.
Μουσικοί συνοδοιπόροι της Σόφι είναι ο Ορέστης Πετράκης, ο Στέφανος Μουρούτσος και ο Χάρης Παρασκευάς.
Την παραγωγή και αισθητική κατεύθυνση του δίσκου φρόντισε ο Παντελής Νικηφόρος.
Το άρτγουορκ δημιούργησε η Κατερίνα Παπασηφάκη.
Θα ψάξω μια πέτρα μεγάλη σαν σπίτι
(λες αυτό να μας λείπει βαθιά τελικά;)
Το Υπόγειο: Μαρία σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Είναι η πρώτη φορά που “κατεβαίνεις” εδώ, οπότε πριν στραφούμε στον ντεμπούτο δίσκο σου, θα θέλαμε να δούμε όσα προηγήθηκαν. Αρχικά, λοιπόν, πώς και πότε πρωτοξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Χαιρετώ τους ενοίκους του πιο φωτεινού Υπογείου! Λοιπόν, ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική γύρω στα οκτώ σε κλασικό ωδείο. Μεγαλώνοντας είχα την τύχη να πηγαίνω σε ένα εξαιρετικό σχολείο, το 1ο Γενικό Λύκειο Περάματος στο οποίο είχαμε πληθώρα καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, με έναν τρομερό καθηγητή (φυσικό) ο οποίος είχε αναλάβει το στήσιμο της σχολικής μπάντας. Οπότε αν χρειαστεί να βάλω ένα σημείο στο χρόνο στο οποίο εκκινεί το πιο προσωπικό μου κοίταγμα προς τη μουσική, θα έλεγα στο λύκειο.
Το Υπόγειο: Οι πρώτοι σου στίχοι και το πρώτο σου δημόσιο τραγούδισμα;
Στην πρώτη λυκείου, στα 16 μου. Τότε έγραψα το πρώτο μου ολοκληρωμένο τραγούδι. Το έπαιξα στην ετήσια γιορτή του ωδείου, αντί για μια σονάτα του Μπετόβεν.
Το Υπόγειο: Ποια η εμπειρία σου από το πέρασμά σου στους Afformance;
Καταρχάς με τους Afformance συνέβη αυτό το πολύ όμορφο πράγμα, το οτι ήμουν φαν τους πριν τους γνωρίσω όλους προσωπικά και ενταχθώ στην μπάντα. Οπότε όταν γράψαμε μαζί μουσική, καθώς και όταν έβαλα δικά μου λόγια σε κάποια από τα τραγούδια μας, ήταν πολύ ιδιαίτερο για μένα. Επίσης, η περίοδος που ήμουν μέλος των Αφφορμανς ήταν και μια πολύ δημιουργική περίοδος για την μπάντα γενικότερα, είχε ηχογραφήσεις, λάηβ, πρόβες. Πολύ υλικό. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε το moniker Sophie Lies και τι συμβολίζει;
Το Sophie είναι ένα γυναικείο όνομα το οποίο βρέθηκε εκεί για σχεδόν ανεξήγητους λόγους. Τη βαρύτητα την έχει το lies, το οποίο θέλει να αναδείξει το στοιχείο του ψεύδους, όπως υπάρχει στην τέχνη και στον μύθο γενικότερα. Ένα τραγούδι είναι μια αφήγηση και η αφήγηση είναι μια ψεύτικη ιστορία, μια μυθοπλασία, που έχει τη δυνατότητα να πει πολλά πολύ αληθινά πράγματα.
Το Υπόγειο: Εστιάζοντας στο δίσκο, θα θέλαμε να μας πεις για την περίοδο του songwriting, τις έξω και έσω συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των τραγουδιών.
Τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι γραμμένα όλα την τελευταία πενταετία. Μια πενταετία με αρκετή ανισορροπία, πολλά έντονα βιώματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Για μένα, λόγω ηλικίας, ήταν η περίοδος που ξεκινούσε η βαθιά ενηλικίωση, μια διαδικασία βίαιη αλλά και ζωτική. Τώρα, αν το συνδυάσουμε αυτό με τις εξωγενείς εμπειρίες θα δούμε πως ουσιαστικά κάτι πίκαρε εκείνα τα χρόνια. Όταν έφτασε το 2015, εγώ ήμουν 24 χρονών.
Όταν θα έπρεπε ο δρόμος να ανοίγεται μπροστά μας γεμάτος ζωή, η γενιά μου ήταν ήδη αρκετά κουρασμένη και απογοητεύμενη. Αυτά τα στοιχεία μαζί με προσωπικές ιστορίες τις πενταετίας συνέθεσαν το υλικό των τραγουδιών.
Το Υπόγειο: Μας λένε συχνά μουσικοί εδώ στο Υπόγειο πως μόλις τελικά κυκλοφορεί ο δίσκος τους, μετά από τόσους “κόπους και βάσανα”, νιώθουν ένα περίεργο κενό... Πώς νιώθεις εσύ που η “Πέτρα Σαν Σπίτι” είναι πια εκεί έξω ελεύθερη;
Το κενό του τέλους, πράγματι. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη που ο δίσκος μας είναι εκεί έξω αλλά παράλληλα κυριαρχεί μια βαθειά εσωτερική σιωπή κατα συνέπεια της ολοκλήρωσης του δίσκου. Αυτό δεν το έχω ξαναβιώσει.
Το Υπόγειο: Μίλησέ μας λίγο για τους συνεργάτες σου μουσικούς…
Είμαι πανευτυχής που έχω αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου! Είναι ο Στέφανος Μουρούτσος στην κιθάρα, ο Ορέστης Πετράκης στα πληκτροφόρα και ο Χάρης Παρασκευάς στα τύμπανα. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα για αυτόν τον δίσκο είναι πως στο μεγαλύτερο μέρος του ηχογραφήθηκε λαηβ. Αυτό σημαίνει πως πριν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις, υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα προβών και συνδιαμόρφωσης με τα παιδιά ωστε να καταλάβουν “τι εννοώ” αλλά να καταλάβω κι εγώ με τη σειρά μου “τι θέλουν να πουν”. Το στήσιμο της μπάντας της Σόφι είναι το ακριβώς αντίθετο από το κόνσεπτ “παίρνω μουσικούς για να ηχογραφήσουν στο δίσκο μου”. Ως εκ τούτου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο μέχρι να μπορέσουμε να συναντηθούμε ουσιαστικά μουσικά. Τελικά, μπορώ με βεβαιότητα να πω οτι πολύ μεγάλο μέρος του δίσκου οφείλεται στην συνεισφορά του καθενός από τους προαναφερθέντες.
Η μουσική δυναμική αυτής της ομάδας κατάφερε να βγάλει τα τραγούδια μου από τη μοναξιά τους.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε η γνωριμία και η συνεργασία με τον παραγωγό του δίσκου, τον Παντελή Νικηφόρο των Λάμδα;
Ουσιαστικά τον γνώρισα μέσα από τον Στέφανο και τον Βασίλη (ιδρυτικά μέλη των Αστρογόνο). Οι ίδιοι είχαν γνωρίσει τους Λάμδα πριν από κάποιο καιρό (μιλάμε για το 2018 τώρα) και είχαν αρχίσει να γίνονται φίλοι και να μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες γενικά αλλά και όσον αφορά στη μουσική πιο συγκεκριμένα. Το ίδιο συνέβη και με μένα. Θαύμαζα τη δουλειά των Λάμδα, κι έτσι, όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι οτι πρέπει να ηχογραφήσω τον δίσκο μου, επεξεργαζόμουν ήδη τον δικό τους τρόπο κι έβρισκα μια κατεύθυνση που μου ταιριάζει και με εξέφραζε.
Κάπου εκεί, αποφασίσαμε με τον Παντελή να φτιάξουμε τον δίσκο παρέα. Μπορώ να πω, και πάλι με βεβαιότητα, πως ο μισός δίσκος οφείλεται στην αισθητική κατεύθυνση του Παντελή και στην εμπιστοσύνη που έδειξε στο υλικό. Δημιούργησε το πιο ειλικρινές και πρόσφορο έδαφος για τα τραγούδια μου.
Το Υπόγειο: Το artwork. Ποιος είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του και ποιοι οι συμβολισμοί του;
Το εξώφυλλο του δίσκου φαντάστηκε και δημιούργησε εξολοκλήρου η φίλη μου, Κατερίνα Παπασηφάκη. Προφανώς για να χτίσω ένα σπίτι χρειαστηκα κάπου έναν πραγματικό αρχιτέκτονα, κι έτσι απευθύνθηκα στην Κατερίνα η οποία το δούλεψε από την αρχή ως το τέλος. Κυρίως, όμως, άκουσε με έναν πολύ βαθύ και ουσιαστικό τρόπο το τι λέει κάθε τραγούδι. Και το τι εννοεί.
Πάνω στο σπίτι-πέτρα/βράχο είναι σμηλευμένα όλα τα τραγούδια-δωμάτια του δίσκου.
Πέρα από το πόσο απολαμβάνω προσωπικά το εξώφυλλό μας, πολύς κόσμος μέχρι στιγμής έχει εντυπωσιαστεί από αυτό.
Το Υπόγειο: Έχεις κάποιο αγαπημένο track;
Ναι, τις Πέτρες.
Το Υπόγειο: Το δικό μου πιο αγαπημένο είναι το “Χωρισμός”. Ποια η ιστορία πίσω από το συγκεκριμένο τραγούδι; Πώς το εμπνεύστηκες και τι θυμάσαι από τη φάση της δημιουργίας του;
Πολύ δύσκολη φάση, κυριαρχούσαν μόνο άσχημα συναισθήματα εκείνη την περίοδο. Αφορμή στάθηκε ένας αληθινός χωρισμός ενός ζευγαριού μέσα στην οικογένειά μου. Τις μέρες που το έγραφα ήμουν αρκετά λυπημένη.
Το Υπόγειο: Πολύ πολύ δυνατό και το κομμάτι που μοιράστηκες μαζί μας πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ. Αναφέρομαι στο καταιγιστικό στιχουργικά “Μεγάλα Παιδιά”. Ποιο είναι το background του εν λόγω τραγουδιού;
Τα Μεγάλα Παιδιά είναι το πιο παλιό τραγούδι του δίσκου. Γράφτηκε το φθινόπωρο του 2015. Συμπυκνώνει καλύτερα ίσως από όλα τα τραγούδια του δίσκου αυτή την φάση της ενηλικίωσης, μετάβασης που σου περιέγραψα και πιο πάνω. Τα Μεγάλα Παιδιά είναι κυριολεκτικά, ένα τραγούδι στιγμής. Μια συγκεκριμένη μέρα, έγινε ενα συγκεκριμένο πράγμα, το οποίο πυροδότησε και απελευθέρωσε όλες αυτές τις σκέψεις. Γράφτηκε μέσα σε ένα απόγευμα.
Το Υπόγειο: Η “Πέτρα Σαν Σπίτι” κυκλοφορεί διαδικτυακά και ανεξάρτητα. Είχες καθόλου ψαχτεί για εταιρεία και physical release; Το έχεις καθόλου στο μυαλό για το μέλλον;
Το να βγει ο δίσκος και σε φυσικό προϊόν είναι κάτι που θα γίνει οπωσδήποτε στο μέλλον, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όσο για το ενδεχόμενο να συνεργαστώ με κάποια εταιρεία, ενώ στην αρχή το είχα απορρίψει, τώρα το αφήνω ανοιχτό.
Το Υπόγειο: Σε μια... κανονική ζωή, ίσως τώρα να έδινες μια σειρά συναυλιών παρουσιάζοντας το δίσκο. Ποια η γνώμη σου για όσα συμβαίνουν με την πανδημία και ποια η γνώμη σου για τη θέση των μουσικών στο συγκεκριμένο ζήτημα;
Όσα συμβαίνουν από τον Μάρτη του 2020 εως τώρα είναι πραγματικά πολύ δύσκολα. Από πού να το πρωτοπιάσει κανείς. Στην αρχή ήταν πρωτόγνωρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τώρα είναι απλώς εξουθενωτικό, από όλες τις απόψεις. Στην πρώτη καραντίνα είχαμε κάποια αντανακλαστικά από τους μουσικούς, αν θυμάσαι. Με βιντεο, με live streaming, με διάφουρους τροόπους, είχαν μια παρουσία. Τώρα νομίζω πως όλοι ανεξαιρέτως θέλουν απλώς να τελειώνουμε, και επίσης θέλουν (θέλουμε) να μην συνηθίσουμε έτσι. Με υποκατάστατα της δια ζώσης ζωής.
To Yπόγειο: Ποια είναι η γνώμη σου για την παρούσα εγχώρια ανεξάρτητη μουσική σκηνή;
Είναι πολύ ζωντανή, δημιουργούνται πολύ όμορφα πράγματα διαρκώς. Ίσως θα ήθελα να γίνουν λίγο πιο ουσιαστικά αυτά τα όμορφα. Να μπορέσουν να μιλήσουν και να εκφράσουν πιο ειλικρινά σημεία. Χαίρομαι που γράφουν όλο και περισσότεροι στα ελληνικά, ας πούμε.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε η πρόσφατη συνεργασία σου με το Παιδί Τραύμα;
Είχα ακούσει τον πρώτο του δίσκο και τον είχα προσεγγίσει για μια πιθανή συνέντευξη για το Σαλιγκάρι (θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό παρακάτω). Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα, του είπα πως παίζω κι εγώ μουσική, άκουσε κάποια δικά μου τραγούδια και έτσι γνωριστήκαμε.
Από κει κι έπειτα, τα τελευταία δύο χρόνια δηλαδή, έχουμε μια αμοιβαία εκτίμηση και αλληλοϋποστήριξη, με λάηβ από κοινού, opening act, guest κι εν τέλει τη συμμετοχή μου στον τελευταίο του δίσκο. Είναι από της πολύ όμορφες συνεργασίες, τόσο γιατί μου αρέσει το υλικό, όσο κι επειδή υπήρξε πολύ γρήγορα μια σύμπλευση αλλά και στήριξη απο πλευράς του. Έκανα opening act στο Παιδί Τραύμα και δεν είχα βγάλει ούτε ένα τραγούδι επίσημα! Μου έδειξε κάποια εμπιστοσύνη τότε.
Το Υπόγειο: Ποιους καλλιτέχνες -μουσικούς και μη- θεωρείς σαν πηγές έμπνευσης και επιρροής σου;
Θα σου πω σε τι ακουμπάω περισσότερο τον τελευταίο καιρό, για να μειώσω λίγο το εύρος της απάντησης. Schubert, Chopin, Ουελμπέκ, Cortes, Αργύρη Χιόνη, Μερλώ Ποντύ, Πικάσο.
Το Υπόγειο: Πριν κλείσουμε, θα θέλαμε να μας μιλήσεις λίγο και για το Saligari…
Πολύ χαίρομαι που με ρωτάς για το Σαλιγκάρι διότι είναι άμεσα συνυφασμένο τόσο με τη Μαρία όσο και με τη Σόφι!
Λοιπόν, το Σαλιγκάρι είναι ένα ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό, κατα κύριο λόγο, με πρωτογενές υλικό. Ξεκίνησε από τους δύο καλύτερούς μου φίλους, τον Νίκο και τον Φωκά, το μακρινό 2015, ως ένας ηλεκτρονικός τόπος οπού θα μπορούσαν να συγκεντρώνονταν τα κείμενά τους.
Τώρα πια είμαστε μια ομάδα επτά ατόμων, έχουμε το γραφείο μας στα Εξάρχεια, το Σαλιγκάρι συνεχίζει να αποτελεί το μέρος όπου ο καθένας από μας παρουσιάζει τα κείμενά του, αλλά πλέον κάνει πολύ περισσότερα πράγματα. Κάποια από αυτά είναι προβολές ταινιών, θεματικές παρουσιάσεις/συζητήσεις, φιλοξενίες έργων άλλων ανθρώπων, κριτικές, και φυσικά λειτουργεί και σε αυτομορφωτικό πλαίσιο για μας με εβδομαδιαία μίτινγκς, συζητήσεις κλπ.
Προσωπικά, στο Σαλιγκάρι βρίσκει σπίτι ό,τι φτιάχνω και δεν είναι τραγούδι.
* το σαλιγκάρι ζει εδώ: https://saligari.net/
To Υπόγειο: Μαρία σε ευχαριστούμε πάρα πολύ! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα για το δίσκο, αλλά και γενικότερα - δημιουργία και ευτυχία παντού! Εγώ σας ευχαριστώ!
Εγώ σας ευχαριστώ! Αντεύχομαι τη δημιουργικότητα και την επιμονή σε αυτά που κάνουμε!
