The Bonnie Nettles (2)
Πριν καμιά δεκαριά μέρες, Κυριακή μεσημέρι, κατέβηκα με τον αδερφό μου στον “Μπλε Παπαγάλο” στο Μεταξουργείο, για να πάρουμε μία συνέντευξη από τους ανερχόμενους με μεγάλη ταχύτητα και φόρα στην Ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή, τους The Bonnie Nettles. Ήταν η δεύτερη φορά που θα συναντιόμασταν με την παρέα από την Ανάκασα της Δυτικής Αττικής για τον ίδιο σκοπό, μία συνέντευξη. Η πρώτη ήταν πριν περίπου ένα χρόνο, το Δεκέμβριο του 2016 (check here), στα στούνιο του enforadio.gr κατά τη διάρκεια της ραδιοφωνικής εκπομπής του Υπογείου, Music From The Basement. Με δεδομένο πως η μπάντα ετοιμάζεται για την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου πρώτου της δίσκου και εν όψει της συναυλίας τους στο Six D.O.G.S (12/10 μαζί με τους Cosmic Shadows και Monochromatic Visions), είχαμε αρκετά και πολύ ενδιαφέροντα να πούμε. Ο Ανέστης (Anestis Nine / κιθάρες) και ο Διονύσης (Dennis Lounges / φωνή, percussion, visuals) μας περίμεναν χαλαροί και cool, χαμογελαστοί και αληθινοί, όπως κάθε φορά που τους συναντούμε.
Οι Bonnie Nettles μετράνε λιγότερο από δύο χρόνια ζωής, παρόλα αυτά τους αγαπάμε τρελά, μιλάμε για έρωτα με την πρώτη ματιά και με το πρώτο...αυτί, ένα κόλλημα που γεννήθηκε από το πρώτο ουσιαστικά live τους, στο συνονόματο Υπόγειο των Εξαρχείων τον Ιούνιο του 2016. Έκτοτε τους έχω δει τουλάχιστον άλλες πέντε φορές, είναι μια μπάντα που προσπαθώ να μην χάνω όταν εμφανίζεται κάπου, είναι μια μπάντα που όταν τη βλέπω στη σκηνή με γεμίζει πανέμορφα και πολύ έντονα συναισθήματα “τριπαριστής” ελευθερίας και ψυχεδελικής ξεγνοιασιάς, είναι μια μπάντα που μου φτιάχνει τη μέρα (τη νύχτα, για την ακρίβεια). Κι αν η καψούρα με τους Nettles βασίζεται -μοιραία και αναπόφευκτα- σε υποκειμενικά ως επί το πλείστον κριτήρια, θα ήθελα να σταθώ και σε ένα αντικειμενικό και αδιαπράγματευτο κομμάτι, που συνθέτει το παζλ της ύπαρξής τους: Η εργατικότητα και το πείσμα που διέπουν την μπάντα είναι παροιμιώδεις. Το “work rate” που λέγαμε και στο Football Manager. O Dennis και ο Anestis, μαζί με τον Sir Johnathan (τύμπανα), τον Nick K.Vlachiotis (κιθάρες), τον Vagelis Falliera Karabelas (Percussion) και τον John Deam (μπάσο), αλλά και τον αφανή ήρωα ηχολήπτη τους Nikolas Stavrianoudakis, δουλεύουν πολύ σκληρά και με μεγάλη συνέπεια για να φτάσουν στους στόχους τους, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες και κάνοντας πολλές θυσίες. Όπως μας λένε στην παρακάτω συνέντευξη, “ήρθαν από το δρόμο”, αλλά έχουν βαλθεί να ανοίξουν μεγάλους και πλατιούς αεροδιαδρόμους, πάνω στους οποίους θα τρέξουν, για να μπορέσουν εντέλει να απογειωθούν. Τους το εύχομαι γιατί το αξίζουν και αλήθεια θα ήθελα να τους δω κάπότε πέρα για πέρα ευτυχισμένους και διακαιωμένους για όλη τους την μεγάλη προσπάθεια...
Αυτά. Εδώ η συζήτηση που είχαμε με τον Dennis και τον Anestis, λίγες μέρες πριν την αυριανή εμφάνισή τους στο Six D.O.G.S.
To Υπόγειο: Ας ξεκινήσουμε από εκεί που μείναμε στην πρώτη συνέντευξη στον enforadio τον Δεκέμβριο του 2016. Σε τι φάση είστε όσον αφορά στις ηχογραφήσεις; Υπάρχουν κάποια κομμάτια έτοιμα για τον δίσκο;
Dennis: Έχουμε γράψει 10-11 κομμάτια, αλλά από τότε έχει περάσει ένα εξάμηνο και στο μεσοδιάστημα έχουμε γράψει άλλα 3-4. Τώρα σκεφτόμαστε να μπούμε στο στούντιο και να μιξάρουμε τα 10; Να τα μιξάρουμε όλα, και τα 14; Να τα πετάξουμε όλα και να γράψουμε 14 καινούρια; Το σκεφτόμαστε, έχουμε χρόνο, μας παίρνει ακόμα η φάση με τα live.
Anestis: Εγώ απ'την άλλη νομίζω είμαστε οριακά με το ότι δεν έχει βγει ο δίσκος ακόμα. Αν και ξεκινήσαμε να τον γράφουμε τον Μάρτιο, δεν είμαστε όμως ακόμα σίγουροι. Οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για κανέναν από εμάς και κάπου το αφήσαμε. Στο μεσοδιάστημα, αν και δεν είχαμε χρόνο, γράψαμε και μερικά τραγούδια επιπλέον και αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη -προς το παρόν τουλάχιστον- κάποια από τα δέκα πρώτα και να πάρουμε μονάχα 4 από αυτά. Και μαζί με τα 4 καινούρια που γράψαμε να βγάλουμε έναν δίσκο με 8 ή 9 κομμάτια.
Το Υπόγειο: Πότε δηλαδή να περιμένουμε την πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Bonnie Nettles;
Dennis: Μέσα στο 2018.
Anestis: Πολύ νωρίς μέσα στο 2018.
Dennis: Θα φοράμε ακόμα μακρυμάνικα.
Το Υπόγειο: Υπάρχει εταιρεία που...περιμένει στη γωνία ή που να έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον;
Dennis: Υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά δεν έχει γίνει καμία επίσημη συζήτηση ακόμα.
Το Υπόγειο: Θα μας πείτε το όνομα της εταιρείας;
Dennis: Όοοοχι!
Αnestis: Θα γράψουμε τον δίσκο και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε. Υπάρχει η σκέψη να βγει ο δίσκος και να παει στο εξωτερικό. Μετά βλέπουμε...
Dennis: Θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε 20-30 συναυλίες στο εξωτερικό. Πρέπει να αποφασίσουμε αν προτιμάμε 1000 άτομα στην Αθήνα ή 100 στην Αυστρία για παράδειγμα.
Το Υπόγειο: Ποιος ήταν υπεύθυνος για την παραγωγή;
Dennis: Στο Zero Gravity το κάναμε, η παραγωγή έγινε από εμάς, ηχολήπτη είχαμε τον Δημήτρη Δημητριάδη. Βασικά, ήταν ομαδική δουλειά, το κάναμε όλοι μαζί. Εγώ, ο Ανέστης και ο Δημήτρης. Τώρα, σε επίπεδο μίξης, θα δούμε τι θα κάνουμε. Τα κομμάτια είναι γραμμένα έτοιμα, αλλά αμιξάριστα. Προς το παρόν παίζουμε live και γράφουμε κομμάτια.
Anestis: Νιώθουμε ότι κάθε πρόβα είναι και ένας δίσκος. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να διαθέσουμε όλο τον χρόνο μας στην μπάντα.
Το Υπόγειο: Ανέστη είσαι ακόμα και manager της μπάντας;
Anestis: (γέλια) Εντάξει, είμαι περίπου manager... Απλά κανονίζω τα live και ό,τι άλλο πρέπει να γίνει, γιατί αλλιώς δε βγαίνει. Τώρα υπάρχει μια πρόταση να γίνει κάποιος manager μας, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρο. Θα δείξει.
Το Υπόγειο: Χωρίς κυκλοφορία ακόμα, χτίζετε όμως ένα -ολοένα μεγαλύτερο και αρκετά φανατικό και αφοσιωμένο- fanbase μέσα από τις συναυλίες σας. Πώς εξηγείται το γεγονός πως οι περισσότεροι που σας βλέπουν μένουν μ’ανοικτό το στόμα και συνήθως επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, σας ψάχνουν δηλαδή για να σας ξαναδούν; Ποιο πιστεύετε πως είναι το μυστικό των Bonnies στα live;
Anestis: Ισχύει αυτό, προσπαθούμε να εξελισσόμαστε σαν μπάντα πάνω στη σκηνή και στα κομμάτια. Όσον αφορά ένα live, πας για να ακούσεις, αλλά και για να δεις, διαφορετικά θα μπορούσες να βάλεις να ακούσεις και τον δίσκο. Δε ξέρω τι μπορεί να τραβάει το κοινό σε εμάς. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που κάνουμε live, το στήσιμο στα φώτα το επιμελούμαστε εμείς, πηγαίνουμε και τους εξηγούμε τι ακριβώς θέλουμε. Συνήθως παίζουμε με δύο φώτα και πολύ πολύ καπνό. Για να μην φαινόμαστε... (γέλια)
Το Υπόγειο: Τώρα κάνατε και την προσθήκη με την Νεφέλη... Πότε ξεκίνησε και πώς πρωτοέπεσε η ιδέα;
Anestis: Το λέγαμε καιρό να το κάνουμε, ξεκίνησε στο Saristra Festival, νωρίτερα δεν μπορούσε η νεφέλη γιατί ήταν στο "So You Think You Can Dance". Έτσι λοιπόν το ξεκινήσαμε, σε μια φάση που είχαμε όλοι χρόνο. Είμαστε φίλοι, ένα χρόνο περίπου, ξέραμε ότι χορεύει και είπαμε να το ξεκινήσουμε να δούμε πώς θα είναι. Ταιριάξαμε, γιατί δεν έχει ως πρώτο στόχο την τεχνική στο χορό, αλλά το να βγαίνει ατμοσφαιρικό το όλο σύνολο. Έτσι σκεφτόμαστε και εμείς την μουσική που κάνουμε.
Το Υπόγειο: Αυτό το έκαναν και οι Happy Mondays, νομίζω είχαν ένα χορευτή με ντέφι, τον Bez.
Dennis: Εμείς το έχουμε μοιράσει αυτό σε Βαγγέλη και Νεφέλη...
Anestis: Βέβαια, δεν είναι και τόσο εύκολα να το κάνουμε παντού, δεν μπορούν να το υποστηρίξουν όλες οι σκηνές στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, στη σκηνή του six d.o.g.s, ίσα-ίσα που θα χωράμε εμείς. Βέβαια, κάπως θα το κάνουμε και εκεί. Αλλά είναι έκπληξη το πώς, θα το δείτε…
To Υπόγειο: Το προηγούμενο διάστημα κάνατε τρεις μεγάλες συναυλίες: Saristra, Indie Free και ΨΧ. Πώς τα περάσατε και τι feedback πήρατε έκει;
Dennis: Αυτές οι τρείς συναυλίες ήταν, πώς να στο εξηγήσω, τα συνδύασαν όλα, βουνό και θάλασσα. Δηλαδή στο indiefree ήταν το πρώτο gathering για εμάς σε εξωτερικό χώρο. Νύχτα, ψιλοκρύο, πολύς κόσμος. Μετά ήταν το Saristra, που ήταν καπάκια η δεύτερη συναυλία μας σε εξωτερικό χώρο, σε νησί. Ο χώρος ήταν τέλεια στημένος, ήταν μπάντες που μας αρέσουν και είχαμε μαζί και φίλους μας, ήταν όλα τέλεια. Τέλος, ήταν το ΨΧ, που ήταν το πρώτο μεγάλο live που κάναμε σε κλειστό χώρο. Έτσι όπως κάτσανε και τα τρία ήταν κάτι πάρα πολύ ωραίο. Ειδικά στην Κεφαλλονιά…
Anestis: Στο Saristra μας άρεσε πολύ και στεναχωρηθήκαμε που τελικά δε παίξαμε την ίδια μέρα με τους Acid Baby Jesus, λόγω κάποιων αλλαγών της τελευταίας στιγμής στο line-up. Αλλά το ότι βρεθήκαμε μαζί με τόσο μεγάλα ονόματα, ενώ μέχρι τότε τα περισσότερα live μας τα κανονίζαμε μόνοι μας, και μόνο που μας κάλεσαν εκεί να παίξουμε μαζί με όλους αυτούς, μέτρησε πολύ και για την μπάντα πώς φαίνεται προς τα έξω, αλλά και για εμάς τους ίδιους. Μαζέψαμε εμπειρίες, επειδή δεν έχουμε πολλά live στην πλάτη μας. Κάθε φορά υπάρχει και κάτι καινούριο να μάθεις. Αυτό που έχουμε καταλάβει είναι ότι μας αρέσουν πιο πολύ οι σκηνές που δεν είναι πολύ στημένες και μικρές, στο ΕΜΠΡΟΣ για παράδειγμα μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε πάνω στην σκηνή.
Το Υπόγειο: Υπάρχουν οι fans, μα υπάρχουν πάντα και οι haters... Έχετε γνωρίσει κάποιον τέτοιο; Τι είχε να σας προσάψει;
Dennis: Το καλύτερο σχόλιο που έχουμε ακούσει είναι ότι αυτό που παίζουμε είναι μπούρδες με delay, το καλύτερο σχόλιο by far... Και το δεύτερο είναι να φέρουμε μια κοπέλα να τραγουδήσει. Αυτά είναι τα δύο καλύτερα σχόλια που έχω ακούσει. Επίσης, ένας μας είχε πει "οκ, αν νομίζετε ότι αυτή είναι η μουσική του μέλλοντος, μπράβο σας…"
Το Υπόγειο: Ζούνε τώρα αυτοί οι δυο άνθρωποι ή τους συνέβη κάποιο ατύχημα;
Dennis: (γέλια) Ναι, ρε, ζούνε κανονικά και τους ευχαριστούμε για τα σχόλιά τους. Είναι ό,τι καλύτερο μας έχουν προσάψει ποτέ.
Anestis: Έχουν πει και άλλα. "Κάνετε ψυχεδέλεια ή μήπως κάνετε απλά ό,τι κάνουν και όλοι οι άλλοι;". Τώρα, από ποιο μάτι το είδε αυτός και από ποιο αυτί το άκουσε, δεν ξέρω...
To Υπόγειο: Διονύση τι γίνεται με το Sam France; Μεγάλος έρωτας; Τον βλέπουμε να σε επηρέαζει και μέσα από τη σκηνική σου παρουσία στα live, αλλά και στο προφίλ σου στο facebook. Αναρτήσεις με τραγούδια των Foxygen, φωτογραφίες κλπ.
Dennis: Εντάξει, στοιχήματα είναι αυτά, πώς να στο πω; Kill your idols. Κλέβεις από δω κι από κει και όποιος κλέβει καλύτερα φαίνεται. Να κάτσω να λέω έχω επιρροές από δω και από κεί, ακούω αυτό ή το άλλο, δεν έχει νόημα. Πρέπει να είσαι ειλικρινής με κάποια πράγματα. Δηλαδή να λες όταν ήμουν μικρός ήθελα να κάνω αυτό, να αντιγράψω αυτόν. Και τώρα που μεγάλωσα αντιγράφω τον δείνα, μαζί με τον τάδε. Αντιγράφω όχι με την έννοια κοπιάρω, αλλά τι να πω; Οκ, αυτοί που μας διαβάζουν τώρα, ξέρουν τι λέμε.
Anestis: Ναι, ρε φίλε, όλες οι μπάντες έχουν επιρροές από κάπου. Αν κάτσεις και ακούσεις προσεκτικά αυτά που έχουν τοπ, θα δεις άπειρα κοινά στοιχεία σε κάθε μπάντα.
Dennis: Γενικά, το να παίζεις τέτοια μουσική το 2017 σημαίνει αναγκαστικά ότι κάνεις αντιγραφή της αντιγραφής. Έχεις τις επιρροές κάποιου, που έχει τις επιρροές κάποιου, που έχει τις επιρροές κάποιου. Είμαι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη.
Αnestis: Γενικά, το να δημιουργήσεις κάτι τελείως διαφορετικό, είναι σχεδόν αδύνατο. Πάντα όταν πας να βγάλεις κάτι, έχεις στο μυαλό σου references, δηλαδή ότι θα βγει κάπως έτσι, πρέπει να έχεις κάτι στο μυαλό σου. Ανεξάρτητα τι θα πεις στους υπόλοιπους. Δηλαδή, δεν θα πας στο στούντιο να πεις «Παιδιά σήμερα θα γράψουμε ένα κομμάτι σαν αυτό», καμία σχέση. Απλά θα έχεις στο μυαλό σου αυτό που έχεις, στον άλλο όμως δε θα πεις κάνε το όπως ο τάδε. Θα του περιγράψεις πώς το σκέφτεσαι, για να το πάρει εντελώς ακατέργαστο και να βάλει και το δικό του στοιχείο. Του δίνεις το κύτταρο και όλο το υπόλοιπο εξελίσσεται με βάση τους μουσικούς που έχεις δίπλα σου. Μπορεί εγώ να γράψω ένα κομμάτι σκεφτόμενος τον Χ μουσικό ή κομμάτι, αλλά όταν θα πάω να το πω στους υπόλοιπους και εκείνοι θα προσθέσουν το δικό τους στοιχείο, θα το πάρουν εντελώς διαφορετικά, γιατί θα τους το δώσω σαν κάτι που δημιούργησα εξ’ ολοκλήρου εγώ, που έτσι είναι επί της ουσίας, αλλά επηρεάστηκα από κάπου αλλού.
Το Υπόγειο: Διονύση το «Hang» σου άρεσε (σ.σ. το τελευταίο άλμπουμ των Foxygen);
Dennis: Ναιιιι μου άρεσε, είναι άλλη φάση, είναι μιούζικαλ. Αφού μπορούν τα παιδιά, γιατί να μην το κάνουνε; Οκ, σαν δίσκος συνολικά δεν με τρέλανε εντελώς, αν και έχει μέσα 2-3 κομματάκια. Σου ξαναλέω, όμως, είναι μιούζικαλ γι’αυτό το κρίνω έτσι.
Το Υπόγειο: Πώς βλέπετε τα πράγματα στην Ελληνική σκηνή;
Dennis: Στο ίδιο επίπεδο που είναι τον τελευταίο καιρό. Η μια μπάντα πάει και βλέπει την άλλη, οι φίλοι της μιας πηγαίνουν στην άλλη.
Το Υπόγειο: The scene that celebrates itself...
Anestis: Επίσης, αυτό που συζητούσαμε μεταξύ μας τις προάλλες, είναι το πού μπορείς να παίξεις στην Αθήνα; Δηλαδή να μπορείς να πεις κάνω συναυλιάρες στα τοπ; Ποια είναι τα τοπ; Το Gagarin 205, το Fuzz και το Πειραιώς Academy. Aυτοί είναι χώροι, αν εξαιρέσεις το Gagarin που τώρα τελευταία έχει αρχίσει και το αλλάζει λίγο το κόλπο, τα άλλα απλά περιμένουν να φέρουν ένα όνομα απ’ έξω, για να τους ανοίξει κάποιος από εμάς. Γιατί; Δηλαδή αν ξαφνικά με κάποιο τρόπο δεν μας ήξερε κανείς και κάπως σκάγαμε σαν μπάντα από το εξωτερικό, θα ερχόμασταν εδώ να μας ανοίξει κάποιος… Δεν έχει νόημα. Φέρε τους ξένους να ανοίξουν εμένα, κάποιον από την εγχώρια μουσική σκηνή! Δηλαδή δεν είναι cool, επειδή μιλάμε Eλληνικά και δεν είμαστε από το Seattle;
Το Υπόγειο: Εννοείς συναυλίες που κάνουν όχι και τόσο μεγάλα ξένα ονόματα...
Anestis: Αν το προμοτάρουν σωστά οι ίδιοι, είτε κάνουν συναυλία οι Bonnie Nettles είτε κάποια άλλη ελληνική μπάντα που έχει τρεις δίσκους, θα έχει 1000-1500 άτομα. Δεν σου λέω ότι θα είναι όπως στο Nick Cave και θα γεμίσει ένα στάδιο, αλλά αν το διαχειριστούν σωστά και πιστέψουν ότι οι Ελληνικές μπάντες είναι σοβαρές και όχι να το βλέπουν του στιλ "έχουμε και αυτούς που παλεύουν σε ένα στούντιο στο Μεταξουργείο", θα βγει ένα πολύ καλό live.
Dennis: Γενικά, οι συνθήκες για μια μπάντα στην Ελλάδα δεν είναι και οι καλύτερες.
Anestis: Αν το δεις λίγο απ’ έξω, είμαστε 40-50 μουσικοί σε μια πόλη, σε μια χώρα, που παλέυουμε όλοι να βγούμε προς τα έξω. Έρχονται π.χ. oι The Black Angels ή οι Slowdive και πάνε όλοι, τι είναι αυτοί θεοί; Άνθρωποι είναι σαν και εμάς, απλά έχουν γίνει τα πράγματα με την σωστή σειρά, με τον σωστό τρόπο. Φυσικά και έχουν ταλέντο, δεν είναι τυχαίοι μουσικοί. Δεν μπορείς να πεις "εντάξει μωρέ τι παίζει αυτός; Κιθάρα". Απλά σίγουρα υπάρχουν και εδώ μουσικοί που ίσως είναι και καλύτεροι από πολλές μπάντες του εξωτερικού.
Dennis: Ότι κάποιες ελληνικές μπάντες είναι καλύτερες, το βλέπεις και όταν πας σε συναυλία, πολλές φορές το support είναι καλύτερο από το main act.
Anestis: Απλά εδώ δεν υπάρχουν υποδομές.
Το Υπόγειο: Έχετε συναντήσει στην ελληνική σκηνή κυκλώματα, τύπου κλίκες;
Dennis: Σίγουρα κάτι παίζει.
Anestis: Αυτό που με βάζει εμένα προσωπικά σε σκέψεις -δεν με ενοχλεί, αλλά μου κάνει εντύπωση- είναι ότι υπάρχουν δέκα μπάντες και όλες έχουν ένα ή δυο κοινά μέλη. Εμείς μπορεί να συμμετέχουμε σε κάποιον άλλο δίσκο ή να κάνουμε και μια άλλη δουλειά με άλλη μπάντα, αλλά η ταμπέλα είναι «αυτός που παίζει κιθάρα στους Bonnie Nettles, ή drums κλπ.». Αυτό εμπεριέχει ένα στοιχείο ρομαντισμού και μου αρέσει. Τώρα να φτιάξω μια άλλη μπάντα με τον Διονύση και μετά να φτιάξω και μία με τον Γιάννη, νομίζω θα ανακυκλώνεται πολύ η όλη κατάσταση. Αν και το έχω σκεφτεί, γιατί έχει άλλα οφέλη... Αλλά δεν το κάνω, δεν μου αρέσει.
Dennis: Ανακυκλώνεται η μουσική και οι ίδιοι οι μουσικοί μέσα στην μουσική. Μπερδεύουν το τρόλλεϋ με το βόλεϊ, όταν παίζουν μπάσκετ.
Το Υπόγειο: Έχουμε ακούσει κάποιο κομμάτια σου Ανέστη στο soundcloud που είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με αυτά που παίζουν οι Bonnies...
Anestis: Είναι κάτι τελείως διαφορετικό απο τους Bonnie Nettles. Tα κομμάτια αυτα είναι απο τα πρώτα που είχα γράψει και ειναι όλα one take οπως μου αρέσει πάντα να κάνω οταν παω να φτίαξω κατι μόνος μου.Για αυτο και αν μου πεις να τα παίξω πάλι θυμάμαι μονο κάποιες μελωδίες. Αποφάσισα να ανεβάσω και να δώσω και σε άλλους πρόσβαση να τα ακούσουν. Δεν εχω δοκιμάσει να προμοτάρω ομως παρα μονο να στείλω σε καποια άτομα να ακούσουν. Απλά υπαρχουν δηλαδή. Γράφτηκαν σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν οι Bonnie Nettles και λίγο αργοτερα αρχίσαμε να έχουμε επαφή με Διονύση και φτιάξαμε τους Bonnie.
Το Υπόγειο: Έχετε κάπως αισθανθεί ότι η σκηνή δεν είναι φιλόξενη για τους Bonnie Nettles? Υπάρχουν εμπόδια;
Dennis: Δεν το κάνουμε σε συνθήκες της μουσικής που παίζουμε, το κάνουμε σε συνθήκες σαν να παίζουμε ραπ εν έτει 1997.
Το Υπόγειο: Αυτό θέλει εξήγηση…
Dennis: Κάνουμε μόνο νύχτα πρόβες, είμαστε 5-6 άνθρωποι μόνοι μας τελείως, άλλοι τρέχουν με τις άλλες τους δουλειές, γενικά το κάνουμε μέσα από πολλές κακουχίες σε σχέση με κάποιους άλλους. Γενικά ήρθαμε από αλλού. Από μια γειτονιά στην Ανάκασα είμαστε. Από τον δρόμο.
Anestis: Πάντα υπάρχει για κανένα μήνα μια ατάκα που λέμε συνέχεια, αυτή ήταν από τις πρώτες και έμεινε για πολύ περισσότερο. Από τον δρόμο, ναι, ήρθαμε από το δρόμο. Φορτώνουμε ένα αμάξι και πάμε.
Το Υπόγειο: Πιστεύετε ότι με τον δίσκο, θα αλλάξουν λίγο τα πράγματα; Στο οικονομικό κομμάτι εννοώ και συνεπώς και σε αυτό του εξοπλισμού σας;
Anestis: Σίγουρα αλλάζει και το οικονομικό... Kαι μετά μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτά τα όποια χρήματα σε κάτι άλλο, αλλά όσο ανεβαίνουν τα οικονομικά, τόσο μειώνεται ο χρόνος. Οπότε τώρα αναγκαζόμαστε και πιεζόμαστε με την έννοια ότι κάναμε 10 πρόβες τον μήνα - μετά κάναμε τέσσερις την εβδομάδα, τετράωρες, για έναν χρόνο. Τώρα κάνουμε 5 το μήνα και αυτές είναι 3ώρες. 2-5 το πρωί και μετά στις 7 πάμε καπάκια για δουλειά.
Dennis: Υπάρχει μεγάλη δυσκολία, δεν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο να οραματιστούμε όσο θα θέλαμε. Να κάτσουμε να σκεφτούμε το Α και το Β και να πούμε πάμε στη μέση. Δεν ξέρω, ίσως και να μας βγει σε καλό αυτό.
Το Υπόγειο: Πάντως αν το δεις σαν εξωτερικός παρατηρητής, όπως εμείς, η εξέλιξη της μπάντας τα δυο αυτά χρόνια είναι μεγάλη. Τόσο ηχητικά όσο και στην αναγνωρισιμότητα. Θέλω να πω, ίσως άξιζει όλος αυτός ο κόπος...
Anestis: Αν είχαμε το χρόνο που θα θέλαμε για να γράψουμε το δίσκο, και τους γνωστούς, (με μια φωνή και οι δυο), θα εξελισσόμασταν ακόμα περισσότερο. Εμείς δεν έχουμε καν επαφή με το κέντρο, στο κέντρο γίνονται όλα. Έχεις δει κανέναν να κάνει συναυλία στα προάστια; Όλα είναι εκεί, στο κέντρο. Δεν είχαμε καμία επαφή. Κάναμε ένα live, εκεί κάπου μας είδε ο Φρελίνι (σ.σ. o Spiros Frelini των My Drunken Haze και των The BackDoor Freaks). Μετά έγινε το επόμενο live μας είδε ο τάδε και πάει λέγοντας. Δηλαδή κάπως έτσι πηγαίνει με εμάς, τους γνωρίζουμε όλους τώρα.
Dennis: Η δυσκολία πάντως να γίνει όλο αυτό, αποκτά έναν εξαναγκαστικό ρομαντισμό. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ, αλλά έτσι είναι.
Anestis: Επειδή είχαμε και έχουμε πολλά να κάνουμε, αυτό που λέμε μεταξύ μας είναι το «κάθε πρόβα και δίσκος». Αν δηλαδή είχαμε το χρόνο να ασχοληθούμε μόνο με αυτό, θα βγάζαμε τρεις δίσκους το χρόνο.
Dennis: Τρεις δίσκους το μήνα.
Το Υπόγειο: King Gizzard & The Lizard Wizard…
Anestis: Δεν υπερβάλλω, το πιστεύω αληθινά. Σκέψου ότι με τόσο περιορισμένο χρόνο και παρόλα αυτά σε κάθε συναυλία έχουμε και ένα καινούριο κομμάτι να δώσουμε. Κάτι καινούριο, γιατί και εμείς τα «βαριόμαστε» τα παλιά όλη την ώρα.
Το Υπόγειο: Ναι, φαίνεται πως τώρα έχει έρθει η ώρα να κυκλοφορήσουν τα παλιά, έχει φτάσει ο σωστός χρόνος να τα μοιραστείτε και να πάτε παρακάτω.
Anestis: Ναι, να βγούν, να μπουν κάπου αυτά που είναι έτοιμα και να συνεχίσουμε.
Το Υπόγειο: Τι να περιμένουμε στο Six D.O.G.S.; Αναφέρατε ήδη μία έκλπηξη, που όμως δεν θα μας πείτε, γιατί μετά δεν θα είναι έκλπηξη... :)
Dennis: Παίζουμε με δυο μπάντες που μας αρέσουν, φίλοι μας πάνω απ’ όλα, και οι Monochromatic Visions και οι Cosmic Shadows. Με τους Cosmic Shadows, με τον Γιάννη ειδικά, είμαστε φίλοι από τα πολύ πρώτα-πρώτα-πρώτα και τον κυνηγάμε να παίξουμε μαζί άπειρα live και έκατσε επιτέλους.
Anestis: Μαζέψαμε αυτούς που μας αρέσουν και πάμε να κάνουμε συναυλία. Πάντα αυτό κάναμε, δεν διαλέγουμε μπάντα επειδή μπορεί να είναι καλοί και θα φέρουν και τον κόσμο τους. Και οι άλλες δυο μπάντες παίζουν μουσικάρες, αξίζει να πας να τους δεις. Και εμείς πάμε στις συναυλίες για να δούμε άλλες μπάντες. Στο Saristra π.χ. πιο πολύ πήγαμε να δούμε τους Acid Baby Jesus, παρά για να παίξουμε.
Dennis: Όπως και να 'χει, ελάτε στο live! Υπάρχει πολύ μεγάλη σύμπλευση με τις άλλες μπάντες. Θα έχουμε και καινούριο κομμάτι...
Anestis: Θα παίξουμε σίγουρα μια ώρα και κάτι… Θα βγάλουμε και λίγο τα jam, μάλλον θα κάνουμε μόνο ένα maximum.
Το Υπόγειο: Γιατί; Ήταν πολύ καλή φάση τα jams…
Anestis: Συμφωνώ, είναι ωραία, αλλά ίσως το γουστάρουμε εμείς πιο πολύ απ'τον κόσμο που είναι από κάτω. Όχι ότι το κοινό δεν τα θέλει, απλά συνήθως οι μπάντες που κάνουν jam το κάνουν προβαρισμένο, ενώ εμείς το κάνουμε εκείνη την στιγμή και ό,τι βγει. Έτσι υπάρχει το ρίσκο να βγει αρκετά μεγάλο σε διάρκεια, δέκα λεπτά για παράδειγμα, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κάνει κοιλιά το live.
To Yπόγειο: Διονύση Το «όλα καλά» πως προέκυψε μετά το τέλος του κάθε κομματιού; Είναι το αγγλικό "alright, alright", το συνήθιζε και ο Morrison πολύ, αλλά σπάνια το ακούμε στα ελληνικά.
Dennis: Δεν ξέρω, δεν ξέρω, τώρα το έχω κόψει λίγο. Αλλά το προτιμώ από το να πω ας πούμε ένα «Ευχαριστούμε» ή κάτι παρόμοιο.
Το Υπόγειο: Το μίγμα της μπάντας, είναι πολύ ωραίο και συμπαγές πάνω στη σκηνή. Έχετε πολύ δυνατή χημεία. Αυτό φάνηκε από την πρώτη φορά που σας είδαμε, στο συνονόματο Υπόγειο στα Εξάρχεια με 45 βαθμούς Κελσίου.
Anestis: Είμαστε σαν τους Foxygen που λέγαμε πριν, αλλιώς είναι και αυτοί όταν ακούς τους δίσκους τους και αλλιώς στα live, είναι και είμαστε πιο ωμοί. Μετράει πολύ που είμαστε έξι. Ο drummer παίζει τύμπανα jazz, ο άλλος αν του πεις παίξε λίγο funk στο μπάσο, θα το τερματίσει. Αλλά στην μπάντα δε κάνουμε αυτό. Όλοι μαζί δουλεύουμε διαφορετικά απ’ ό,τι ο καθένας μόνος του. Αλλά με τα στοιχεία που βάζει ο καθένας μας, έρχεται η στιγμή που όλο αυτό δένει πάρα πολύ καλά. Για τα live που είπες, μετά το Ρομάντσο δεχτήκαμε πάρα πολλά θετικά σχόλια. Μας προσέγγισαν άνθρωποι, είχαμε κάποιες επαφές. Φοβάμαι για όλα αυτά όμως, γιατί πολλές μπάντες χάθηκαν ή έμειναν στο φαίνεσθαι και θέλουμε να το αποφύγουμε αυτό...
Το Υπόγειο: Το φαίνεσθαι με ποια έννοια το λες; Το τουπέ ας πούμε;
Anestis: Ναι, κάπως έτσι... Αλλά οκ, γαμώ, και εμείς με attitude ανεβαίνουμε στη σκηνή και τα δίνουμε όλα. Αυτό είναι και το έχεις μπροστά σου. Είτε παίζουμε για τρία άτομα στα Τρίκαλα είτε για τριακόσια εδώ. Αυτό θα κάνουμε και στο six d.o.g.s.
Το Υπόγειο: Τα λέμε εκεί λοιπόν Bonnies! Κλείνουμε με το εξής: πείτε λοιπόν ότι ο δίσκος βγαίνει, όπως είπε πρωτύτερα και ο Διονύσης, "πριν βάλουμε κοντομάνικα", πριν παίξουμε Europa League εμείς οι γαύροι δηλαδή, τι περιμένετε να αλλάξει στην μπάντα μετά από την κυκλοφορία;
Anestis: Δεν ξέρω, ούτε καν πάει ο νους μου στο τι μπορεί να συμβεί. Αν καταφέρουμε, όμως, και το στείλουμε έξω το ντεμπούτο μας, τότε όντως θα αλλάξουν τα πράγματα. Είμαστε όλοι διατεθειμένοι αν δούμε ότι υπάρχει εκεί μπροστά μας ανοιχτή μια πόρτα, να πάμε και να παραιτηθούμε απ'τις δουλειές μας το επόμενο πρωί και να ακούμε τον δίσκο όλη μέρα...
Το Υπόγειο: Παιδιά ευχαριστούμε πάρα πολύ! Σας ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν όλα όσα μας είπατε και θέλετε και ακόμα περισσότερα.
The Bonnie Nettles: Και μεις ευχαριστούμε. Τα λέμε στο live.
Οι The Bonnie Nettles στο facebook: https://www.facebook.com/thebonnienettles/
Check also:
Nice To Meet You: The Bonnie Nettles
Live Review: The Bonnie Nettles στη Θεσσαλονίκη
