capétte
Νόμος: Κάθε χρόνο, όταν ετοιμάζουμε το μεγάλο άρθρο-λίστα του Υπογείου "Οι Μουσικοί για τη Μουσική", εντοπίζω στις λίστες των μουσικών μια-δυο δισκάρες της χρονιάς που πέρασε και εμένα που είχαν ξεφύγει παντελώς. Το 2021 δεν αποτέλεσε εξαίρεση και μία από τις κυκλοφορίες που μου μου διέφυγαν ήταν το "Moskau" του δημιουργού capétte, το οποίο μας ήρθε στις 12 Δεκεμβρίου του 21 από την Vinyl Records. Είναι ο δεύτερος δίσκος του εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου καλλιτέχνη - είχε προηγηθεί το "Electra" τον Σεπτέμβριο του 2020.
Με ηχητική απαρχή τα synths και στιχουργικό πυρήνα που στροβιλίζεται σε έναν απαλό μα ευδιάκριτο queer άξονα, ο capétte καταθέτει ένα πολυσυλλεκτικό και βαθύ δισκογράφημα, που άπαξ και το ξεκινήσεις πατώντας το play, δεν σ'αφήνει σε ησυχία. Ο capétte πλέκει με μαεστρία τις μελωδίες του και απλώνει σιγά-σιγά, κομμάτι με το κομμάτι - νότα με νότα και λέξη με λέξη- το δικό του προσωπικό πέπλο πάνω από το μυαλό και την ψυχή του ακροατή. Το "Moskau" είναι ένα καθηλωτικό και υπερεμπνευσμένο δημιούργημα που θα μου κάνει παρέα για χρόνια. Και καθόλου δεν με εκπλήσσει που ο capétte είναι υποψήφιος στα φετινά ΗΕΜΙ Music Awards...
Με μεγάλη χαρά, καλωσορίζω τον capétte στις σελίδες του Υπογείου και παραθέτω την πρόσφατη διαδικτυακή κουβέντα που είχαμε μαζί.
Moskau (out 11/12 via Vinyl Records)
Το Υπόγειο: capétte σε καλωσορίζουμε στο Υπογειο και σε συγχαίρουμε για το νέο σου δίσκο. Και θα θέλαμε να ξεκινήσουμε ακριβώς απο εκεί, από το “Moskau”. Ποια περίοδο γράφτηκαν τα κομμάτια και σε τι φάση ήσουν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του;
Ευχαριστώ πολύ, αρχικά. Σε αυτό το δίσκο είχα αποφασίσει ότι θα δώσω χρόνο στο να τον οργανώσω πριν γράψω νότα και θα αφήσω περιθώριο να ωριμάσει μέσα μου αφού τον έχω γράψει για να δω όλες τις ατέλειες. Ξεκίνησα να γράφω μερικούς σκόρπιους στίχους από την άνοιξη του 21 και στη συνέχεια κατέληξα πάνω στην ενιαία θεματολογία: την αναζήτηση της ευτυχίας. Άρχισα να γράφω από το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβρη είχα πλέον ολοκληρώσει το δίσκο, αφήνοντας ένα περιθώριο περίπου δυο μηνών στους οποίους μπορούσα απλά να ακούω κατ’επανάληψη σε κάθε δυνατό ηχοσύστημα το δίσκο αναζητώντας λάθη. Ήταν μια πολύ φορτισμένη περίοδος για μένα, διότι όλη η απομόνωση που ζήσαμε και η εντατικοποίηση που είχα από μόνος μου με οδήγησαν αναπόφευκτα σε μια παραίτηση από την πίεση και με ανάγκασαν να κάνω βαθειά ενδοσκόπηση. Γιατί κάνω ο,τι κάνω; Ποιο είναι το νόημα, αν υπάρχει; Αναρωτιόμουν (και ακόμα αναρωτιέμαι) τι είναι η ευτυχία και τι μπορώ να κάνω για να την πλησιάσω στο ελάχιστο. Ξέρω, ψυχοπλάκωμα, αλλά αυτό το έβλεπα και σε άλλο κόσμο. Για πρώτη φορά ρωτούσες κόσμο αν είναι καλά και αντί να σου δώσει την τυπική απάντηση, σε κοιτούσε με ένα βλέμμα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Δε μπορώ να πω ότι έχω ξεφύγει από αυτό το υπαρξιακό αδιέξοδο περί ευτυχίας, αλλά η σύνθεση του άλμπουμ πέρα από τον αγχολυτικό χαρακτήρα που είχε, ήταν μια ψυχανάλυση που με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και , ίσως, τους γύρω ανθρώπους.
Το Υπόγειο: Φαίνεται πως ο δίσκος χτίζεται πάνω σε ένα κεντρικό concept. Και αν κρίνουμε απο τον τίτλο του, αλλά και κάποιες αναφορές στα τραγούδια, οι Τρεις Αδελφές του Τσεχωφ μάλλον είναι ο ενιαίος κύκλος που περικλείει τα τεκταινόμενα στο άλμπουμ. Ισχύει αυτή η σκέψη μας; Και αν ναι, πώς προέκυψε η ιδέα και η έμπνευση γι αυτο;
Πέσατε αρκετά μέσα. Ο δίσκος προβληματίζει το θέμα της ευτυχίας γενικά. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας και συνδετικός κρίκος. Αποφάσισα κάθε κομμάτι να δείχνει αυτό το ταξίδι για την ευτυχία μέσα από διαφορετικές οπτικές, κρατώντας πάντα το βιωματικό στοιχείο στο κέντρο. Τις «Τρεις αδερφές» τις αγαπώ πολύ ως έργο και θεωρώ πως μιλάνε με σπαραχτικό τρόπο για την ευτυχία, πράγμα στο οποίο πολύς κόσμος δεν εστιάζει λόγω του πλήθους χαρακτήρων, διαλόγων κλπ. Η Μόσχα είναι ένα σύμβολο ευτυχίας στο έργο και ένα μέρος στο οποίο δεν πηγαίνουν ποτέ οι τρεις αδερφές. Γι’αυτό ήθελα να ονομάσω έτσι και τον δίσκο. Περνάμε μια ζωή με την ελπίδα πως θα πάμε στην δικιά μας «Μόσχα» και πεθαίνουμε στην αναζήτηση. Αυτή η διαδικασία αναζήτησης, όμως, έχει και το μεγαλύτερο νόημα. Τη μεγαλύτερη ομορφιά, αν θες. Στο δίσκο ήθελα να μιλήσω μόνο για το δικό μου προσωπικό βίωμα στην αναζήτηση αυτήν.
Το Υπόγειο: Ποια είναι η δική σου “Μόσχα”; Τι είναι αυτό που αναζητάς στη ζωή;
Αν υπάρχει άτομο που έχει έτοιμη απάντηση σε αυτή την ερώτηση και ειλικρινά την πιστεύει, θα ήθελα το γνωρίσω. Δε μπορώ να πω ότι η «Μόσχα» είναι, για παράδειγμα, το να κάνω το τάδε ή να είμαι με τους δείνα ανθρώπους, γιατί δεν μπορώ να ξέρω ότι κάνοντας το οτιδήποτε θα είμαι ευτυχισμένος. Κυρίως γιατί η «Μόσχα» δεν υπάρχει, και κάθε φορά που θα πιστεύουμε ότι την πλησιάσουμε θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Το θέμα είναι να βρούμε ουσία όσο την πλησιάζουμε. Ίσως, λοιπόν, αυτό που αναζητάω να είναι να τρέφω συνεχώς το ενδιαφέρον μου να ψάχνω τη «Μόσχα». Να είμαι χαρούμενος κατά τη διάρκεια χωρίς να περιμένω τον όποιο σταθμό ευτυχίας, με την ελπίδα πάντα να μην παραιτηθώ. Μας έχουν μεγαλώσει για να ζούμε για το μετά. Να περνάμε με πίεση και άγχος τη δεύτερη δεκαετία της ζωής μας για να είμαστε χαρούμενοι τη τρίτη δεκαετία της ζωής μας κάνοντας κάτι που μας αρέσει. Και μετά μας λένε ότι πρέπει να θυσιάσουμε πράγματα που μας γεμίζουν ευφορία και «να φάμε και λίγο σκατό» για να μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, ώριμοι και ανεξάρτητοι ενήλικες. Βλέπετε πού το πάω. Η «Μόσχα» είναι εύθραυστη. Αν σταματήσουμε να την κυνηγάμε, κοιτώντας την ως κάτι που «θα έρθει» θα πεθάνουμε δυστυχισμένοι. Μάλλον.
Το Υπόγειο: Το πρώτο που με εντυπωσίασε στο δίσκο ήταν ο ήχος του - ένας δημιουργικός και μαγικός συγκερασμός πλείστων ηχοτοπίων. Η ηλεκτρονική μουσική είναι ο βασικός άξονας, όμως εγώ σε κομμάτια «είδα» και ένιωσα από ρεμπέτικα ως και Χατζιδακι... Ποιες οι αναφορές και οι συνιστώσες σου όσον αφορά στα ακούσματα και στις επιρροές σου;
Χαίρομαι πολύ που αναγνωρίστηκαν αυτά τα στοιχεία. Είμαι ένα άτομο που άκουγε πάντα μουσική και πάρα πολλή, μάλιστα. Μεγάλωσα ακούγοντας Γαλάνη και Χατζιδάκι, οπότε δεν μπορώ να αγνοήσω ότι έφτιαξα ένα μουσικό αισθητήριο με βάση αυτές τις επιρροές. Ακουγόταν, όμως, πάντα το είδος της ροκ στο σπίτι μου και δεν μπορούσα να αγνοήσω και την pop τάση της εποχής. Αργότερα στη ζωή μου άρχισα να ακούω πανκ, ραπ και εν τέλει και ηλεκτρονική. Μένω, βέβαια, σε μια πόλη που η ραπ τρέχει πιο πολύ από όλα, οπότε έχω επηρεαστεί πολύ από τον ήχο της και ιδίως από κάποια στοιχεία της drill μουσικής. Ο ηλεκτρονικός ήχος, βέβαια, είναι πραγματικά ερωτεύσιμος γιατί ανοίγει άπειρους δρόμους ηχοχρωμάτων και ύφους. Γράφω μουσική στον υπολογιστή και κρατάω τον ηλεκτρονικό ήχο ως μέσο για να μπερδέψω όλα τα στοιχεία που με ενδιαφέρουν μεταξύ τους. Νομίζω έχει ξεπεραστεί το είδος του μονοδιάστατου καλλιτέχνη. Δεν γίνεται να ακούς ένα είδος και, συνεπώς, δεν μπορείς να γράφεις με τις παρωπίδες του είδους. Θέλω να βάλω κλασσική μουσική με ηλεκτρονικό ήχο και ροκ αναφορές, όπως έκανα στη «Mascara». Θέλω να πάρω τα στοιχεία που ξεχωρίζω από το ρεμπέτικο (το οποίο ως φοιτητής ακούς παντού) και να τα δέσω με glitch aesthetics ή ο,τι άλλο. Δεν με νοιάζει το είδος. Αν θέλω να βάλω ένα στοιχείο στο κομμάτι το βάζω γιατί πολύ απλά μπορώ.
Το Υπόγειο: Εστιάζοντας και στον πολύ δυνατό σου στίχο, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τον τρόπο που γεννιούνται μέσα σου οι λέξεις, οι οποίες στο νέο σου δίσκο είναι αρκούντως σκοτεινές…
Λειτουργώ νομίζω αντιμετωπίζοντας τις λέξεις ως ηχητικά αντικείμενα πρώτα από όλα. Ξέρω τι θέλω πάνω κάτω να πω όταν γράφω στίχους, γιατί έχω επιλέξει ένα συγκεκριμένο θέμα που θέλω να προβληματίσω. Μου αρέσει να μιλάω για θέματα κοινωνικοπολιτικά, συνήθως, γιατί με αφορούν και καταλαμβάνουν ένα μεγάλο κομμάτι των καθημερινών μου σκέψεων. Θέλω, δηλαδή, η μουσική μου να είναι και πολιτική. Να προβληματίσει, να σοκάρει. Σε αυτό το άλμπουμ, όμως, στιχουργικά έχω ως κεντρικό άξονα τα προσωπικά μου βιώματα. Από κει και πέρα, λοιπόν, το θέμα είναι να επιλέξω τις λέξεις που «μου γεμίζουν το στόμα». Γι’αυτό κιόλας συχνά χρησιμοποιώ ορολογία βιολογίας (ίσως πιο πολύ σε πιο παλιά κομμάτια), γιατί ακούγεται υπέροχο. Όσο να πεις, η γλώσσα μέσα σε ένα ηχητικό κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από το μέσο για να περάσεις ένα μήνυμα. Είναι ένα συνονθύλευμα συλλαβών, φωνηέντων και κρουστών στοιχείων που τραβάνε πολύ προσοχή από το έργο. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το κάνεις όσο πιο ακουστικά ενδιαφέρον μπορείς. Εκτός αυτού, ειδικά σε αυτό το άλμπουμ ήθελα να είμαι πιο ωμός στιχουργικά. Να μη το μετριάσω καθόλου με περιττό φθηνό ρομαντισμό. Ειδικά στους «Πίνακες του Μιρό» θα μπορούσε να πει κανείς ότι απλά παραθέτω «καλές απόψεις» χωρίς καν ιδιαίτερη ποιητικότητα. Με λίγα λόγια δεν ήθελα να είναι όμορφο. Ήθελα να είναι αλήθεια. Να είναι ειλικρινές και αυθεντικό. Εξαίρεση είναι, όμως, νομίζω τα «Ροζ Γυαλιά». Εκεί, χωρίς να θέλω να αποκαλύψω την πρόθεση του κομματιού, προσπαθώ ενοχλητικά έμμεσα να περάσω το μήνυμά μου. Αυτό έγινε γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω ελληνικό κομμάτι με άξονα τον έρωτα χωρίς να ακουστώ cringe ή υπερβολικά «εντεχνίζων».
To Υπόγειο: Πολλές στιχουργικές αναφορές σου παραπέμπουν σε LGBTQI+ θεματολογία. Το θεωρώ γενναίο και θαρραλέο. Συμμερίζεσαι μια τέτοια άποψη; Σου έχει στοιχίσει με κάποιο τρόπο η συγκεκριμένη επιλογή;
Δεν το είδα ποτέ ως κάτι το γενναίο, αν και μου το λένε συχνά. Το θεωρώ αναγκαίο και αναπόφευκτο να μιλάς για το LGBTQI+ βίωμα. Είναι κάτι που, εννοείται, με απασχολεί ως queer άτομο και θεωρώ χρέος προς τον εαυτό μου και το κίνημα να συζητάω για αυτό όσο περισσότερο μπορώ στη καθημερινότητα ή και στη μουσική μου. Μέχρι τώρα εκτός από διάφορα κακεντρεχή και ανώριμα σχολιάκια στο youtube που τα ανέμενα, δεν έχει συμβεί κάτι άλλο δυσάρεστο. Ίσως είναι καλό σημάδι. Δε θα κρύψω ότι από τη στιγμή που άρχισα να εκθέτω δημόσια την queer ταυτότητά μου άρχισα να φοβάμαι λίγο παραπάνω στο γυρισμό προς το σπίτι και άλλες παρόμοιες καταστάσεις. Θεωρητικά δεν έχω λόγο, εφόσον δεν έχει συμβεί κάτι. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ ποτέ να αισθάνομαι ασφαλής όσο υπάρχει ακόμα τόση ομοφοβία. Δε μπορώ να κρύβομαι, όμως, από τον κόσμο. Έχω περάσει και εγώ από την ντουλάπα και ξέρω ότι σου δίνει ένα συναίσθημα ανελευθερίας στο οποίο δε μπορώ να επιστρέψω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ριζοσπαστικοποιούμαι, να κινητοποιούμαι και να διεκδικώ με κάθε μέσο, ακόμα κι αν αυτό είναι και μέσω της μουσικής. Δε θα αλλάξω εγώ για τον κόσμο. Ο κόσμος θα αλλάξει για μένα. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε όλα τα άτομα μαζί.
Το Υπόγειο: Ξεχωρίζω το track «Πλατεία Αμερικής». Θα θέλαμε αν μπορείς να μοιραστείς μαζί μας το back story της δημιουργίας του.
Στιχουργικά ήθελα να μιλήσω αρχικά για τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να φύγουν στο «εξωτερικό» για να βρουν εκεί την «Μόσχα» τους. Εννοείται έβαλα την πολιτική μου πινελιά μέσα. Δεν ήθελα να φανεί σαν να θρηνώ το ξεπούλημα του έθνους, καθώς δεν πιστεύω στην έννοια του έθνους και διαφωνώ ιδεολογικά με την ύπαρξη κρατών. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω πως το να φεύγεις από το μέρος που μεγάλωσες και να ενταχθείς βίαια σε μια κουλτούρα με άλλη γλώσσα και πολλά διαφορετικά στοιχεία, είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη στην οποία μάλλον θα βρεθώ κι εγώ στο κοντινό μέλλον. Αυτή ήταν και η αφορμή για το κομμάτι: οι σκέψεις για το μέλλον αλλού και κατά πόσο θα είναι όντως ευτυχές. Ήθελα εννοείται, όμως, ταυτόχρονα να χλευάσω όσο περισσότερο γινόταν την έννοια του ελληνικού έθνους. «Μιλάνε για του έθνους ξανά τη τιμή» που λέει κι ο Μπρεχτ, κι εγώ κοροϊδεύω αυτή την τιμή. «Το γαλάζιο ύφασμα (είναι) Κριστόμπαλ» (Μπαλενθιάγα) στη καλύτερη και τίποτα παραπάνω. Ενώ ταυτόχρονα, θέλουμε να πάμε στην μεγάλη «Ευρώπη» να ζήσουμε εν τέλει το καπιταλιστικό όνειρο («Ζιβανσί τα όνειρα») στο μεγαλείο του. Δεν του φαίνεται αλλά σε αυτό το κομμάτι καταδικάζω τα πάντα. Τον κόσμο που φεύγει να ζήσει το νέο-αμερικάνικο όνειρο, το φασίζων ξεπουλημένο στον υλισμό έθνος, τον κόσμο που γυρνάει στο έθνος και «του φτύνουνε το κατιτίς», ακόμα και τα δήθεν ρεφορμιστικά «θα κάνω καλό από μέσα ως υψηλόβαθμος φιλελεύθερος της μεγαλοαστικής τάξης». Η «Πλατεία Αμερικής» επικοινωνεί με το κομμάτι «Σαφράν» του προηγούμενου δίσκου. Μου αρέσει σε ένα άλμπουμ, ένα κομμάτι να το αφιερώνω στην αρμονική ελάσσονα κλίμακα που έχει το χαρακτηριστικό τριημιτόνιο που παραπέμπει σε ανατολική αισθητική. Αυτή τη φορά ήθελα βέβαια να κάνω ένα λίγο μέτα τσιφτετέλι. Σαν να χορεύεις πάνω στην ανασφάλεια για το μέλλον. Τι άλλο να κάνεις;
Το Υπόγειο: Πώς ήρθε η συνεργασία με τη Vinyl Records;
Ο Mike Anson που το τρέχει, με βρήκε αφού έγραψα το πρώτο μου άλμπουμ «Electra» και από τότε έχουμε φτιάξει μια πολύ όμορφη συνεργατική συνθήκη, στην οποία αλληλοϋποστηριζόμαστε, μαθαίνουμε όλα τα άτομα από τα υπόλοιπα κλπ.
Το Υπόγειο: Γενικά ποια είναι η άποψη σου για τα τεκταινόμενα στην περίφημη ανεξάρτητη ελληνική μουσική σκηνή;
Νομίζω είναι στα πάνω της τώρα και καιρός ήταν. Σιγά σιγά απομυθοποιούμε τον ελληνικό στίχο, δεν μας φαίνεται τόσο cringe και βλέπουμε ότι μπορείς να κάνεις ελληνική μουσική και να μην κάνεις ούτε ποπ ούτε ραπ ούτε έντεχνο. Μπορείς να κάνεις ο,τι θες. Εγώ γουστάρω την οικειότητα μεταξύ καλλιτεχνών. Είμαστε λίγα άτομα στον greek indie χώρο και έχουμε άνεση να στείλουμε μηνύματα, να επικοινωνούμε, να συνεργαζόμαστε. Αυτό δε το βρίσκεις συχνά χωρίς δυο γερές δόσεις αλαζονείας και δηθενιάς. Ενδεχομένως να ήθελα να δω λίγη παραπάνω πολιτικοποίηση σε αυτή τη μουσική. Βλέπω ότι στεκόμαστε αρκετά στην αισθητική και την ομορφιά και δεν τοποθετούμαστε. Δικαίωμα, φυσικά, του κάθε ατόμου να κάνει ο,τι μουσική θέλει. Εγώ απλά θα ήθελα να δω περισσότερο πολιτικό ή και κοινωνικό στίχο σε μουσικές εκτός της ραπ.
Το Υπόγειο: Πως προέκυψε η σύμπραξή σου με τη Nalyssa Green και τη Vassilina;
Απλά και όμορφα. Τους έστειλα μήνυμα, τους έστειλα τα κομμάτια και τους στίχους και ψήθηκαν. Και τα δυο αυτά κομμάτια όπως και το κομμάτι μου με τον Kristof είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Έκατσε και τέλεια η πρώτη live παρουσίαση των δύο αυτών τραγουδιών να γίνει με το ντουέτο κανονικά, στη μια περίπτωση σε live της Nalyssa στη Θεσσαλονίκη και στην άλλη σε live που κάναμε με τη Vassilina το Δεκέμβρη.
Το Υπόγειο: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Σκέφτεσαι τη συναυλιακή παρουσίαση του άλμπουμ;
Θέλω να κάνω κι άλλα λαιβ, με μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση δίσκου στην Αθήνα και όχι μονο. Ο κοβιντ δεν έχει βοηθήσει καθόλου προφανώς, αλλά, νομίζω θα τη παλέψουμε.
Το Υπόγειο: Πηγαίνοντας λίγο πίσω, πότε πρώτοξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική και το τραγούδισμα;
Πάντα τραγουδούσαμε με τη μαμά μου στο σπίτι, ήμασταν πολύ μουσική οικογένεια. Πέρασα από διάφορα στάδια με τη μουσική. Έκανα κλασσική κιθάρα πιο μικρός, σπουδές στο πιάνο αργότερα και στο γυμνάσιο έκανα και αρμονία. Ήμουν και τραγουδιστής σε ένα συγκρότημα τότε, το οποίο μου έδωσε έξι χρόνια εμπειρίας κάπως στον συναυλιακό χώρο, με εξοικείωσε με την έκθεση on stage και με ανάγκασε να μάθω να προσέχω παραπάνω τη φωνή μου. Ειδικά στην αγγλόφωνη εναλλακτική ροκ που παίζαμε, μπορούσες άνετα να χαλάσεις τη φωνή σου. Πλέον σπουδάζω μουσική στο Α.Π.Θ. οπότε δεν ξεφεύγω με τίποτα. Έχω το μικρόβιο από μικρός και τώρα το έκανα και επάγγελμα.
To Υπόγειο: Πώς προέκυψε το ψευδώνυμο capétte;
Είναι ένας εναλλακτικός πιο fancy τρόπος γραφής του πρώτου μέρους του επιθέτου μου, το οποίο δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανένας.
Το Υπόγειο: Ποιο κομμάτι του εαυτού σου γεμίζει η μουσική δημιουργία;
Η ακρόαση μουσικής μπορώ να πω ότι με γεμίζει. Την χρειάζομαι, καθορίζει τον τρόπο θέασης της ζωής σε καθημερινό επίπεδο. Όταν γράφω, όμως, γράφω κατά βάση ορθολογικά. Δεν συνηθίζω να κάθομαι πάνω από το πιάνο με θλίψη και τσιγάρο στο χέρι περιμένοντας κάπως την έμπνευση. Αν και μερικές φορές το κάνω κι αυτό, συνήθως κάθομαι στον υπολογιστή και κατασκευάζω το υλικό μου με βάση τους ήχους με τους οποίους θέλω να παίξω κάθε φορά. Οπότε η μουσική δημιουργία για μένα είναι πιο πολύ μια διαδικασία απόλυτης συγκέντρωσης που με διαχωρίζει από το υπόλοιπο σύμπαν για ώρες και με κάνει να νιώθω ότι είμαι ποιητής. Ότι ποιώ.
To Υπόγειο: Διάβασα πως μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή του Χαριλάου, όπου πρόσφατα συντελέστηκε μια τραγωδία - Χούλιγκανς σκότωσαν με μαχαίρια, λοστάρια και δρεπάνι τον 19χρονο Άλκη. Ποιο το σχόλιό σου για τον φανατισμό στην ελληνική κοινωνία, ποιο το σχόλιό σου για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία γενικότερα;
Ναι το περιστατικό συνέβη λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου και ήταν πολύ περίεργο πώς δεν κατάλαβα τίποτα από τα γεγονότα ενώ ήμουν σπίτι και ξύπνιος. Λυπάμαι πολύ για το παιδί και την οικογένειά του, δε μπορώ να φανταστώ αυτό που περνάνε. Ειδικά σκεφτόμενος το πλαίσιο στο οποίο συνέβη το γεγονός αηδιάζω και απορώ. Στα μάτια μου η όλη φάση σύνδεσμοι, φανατισμός, οπαδιλίκι και τα σχετικά δεν έχουν κανένα νόημα γιατί το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται όπως περίπου αντιμετωπίζεται το άλμα εις μήκος ή η ενόργανη. Είναι άθλημα για τα άτομα που εργάζονται σε αυτό το χώρο και ψυχαγωγία για τους θεατές. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Δε ξέρω, βέβαια, τι γίνεται στο χώρο της ενόργανης, αλλά δε φαίνεται να υπάρχει η ίδια κατάσταση με το ποδόσφαιρο. Τις προάλλες γνώρισα μια φυσικοθεραπεύτρια που δούλευε για άλλη ομάδα από αυτή που ήταν, ενώ δήλωνε και φανατική της ομάδας της. Εκεί βρήκε δουλειά, γιατί οι ομάδες είναι επιχειρήσεις με λεφτά-εργοδότες και καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό. Πίσω από οπαδικές δολοφονίες βρίσκεται ένα κεφάλαιο το οποίο τρέφεται από αυτές και με κάθε χουλιγκανιλίκι κερδίζει λεφτά. Το ζήτημα είναι πολιτικό. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Αντί να ασχολούμαστε με την καταγωγή των δολοφόνων διαιωνίζοντας τον ήδη έντονο ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας, ας διερωτηθούμε έστω για μια φορά τι ρόλο έχουν οι μεγαλοεπιχειρήσεις σε αυτό. Ποιοι δικηγόροι αναλαμβάνουν το κάθε πρόσωπο και τι σκοπιμότητες κρύβονται από πίσω; Αν και σίγουρα δεν έχω αρκετές πληροφορίες και γνώσεις πάνω στο ζήτημα ώστε να κάνω μια πιο λεπτομερή και ακριβή ανάλυση.Γενικά, πάντως, παρατηρώ έναν έντονο διαδικτυακό κανιβαλισμό που δεν περιλαμβάνει και πολύ προβληματισμό από πίσω ούτε διάθεση για συζήτηση, ενώ η πολιτικοποίηση μένει στάσιμη στη κουλτούρα του πληκτρολογίου. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες τις ενστάσεις μου πάνω στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και να κριτικάρω την υπάρχουσα τάξη. Παρόλα αυτά, θα πω ότι καλό είναι να διευρύνουμε τους πολιτικούς μας ορίζοντες πέρα από την οθόνη, να βρούμε χώρους να συζητάμε, να προβληματίζουμε θέματα και να δρούμε έμπρακτα διεκδικώντας συλλογικά αυτά που θέλουμε μέσω ριζοσπαστικοποίησης. Η κοινωνία αγαπάει την συντήρηση και τον κομφορμισμό. Εμείς, ως πολιτικά όντα, όμως, πρέπει να διαταράσσουμε την υπάρχουσα κατάσταση για ένα λίγο πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Στο κάτω κάτω, είμαστε τα υπεύθυνα άτομα να φτιάξουμε τη κοινωνία που θέλουμε.
Το Υπόγειο: capétte σε ευχαριστούμε πάρα πολύ! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλα τα κομμάτια της ζωής σου!