Albums of 2024
by Michael Apostolou
Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ο -εκ συμπρωτευούσης ορμώμενος- Μιχάλης Αποστόλου παραθέτει τη λίστα με τους 20 αγαπημένους τους δίσκους για την χρονιά που πέρασε. Πάντα με απεριόριστη αγάπη για τη μουσική, πάντα σε διαρκή αναζήτηση, πάντα με τυχαία σειρά... :)
Klaus Johann Grobe - Io Tu Il Loro
Οι Ελβετοί Klaus Johann Grobe, δηλαδή οι Sevi Landolt και Daniel Bachmann, έπειτα από τα δυο EP’s του 2012 και 2013 με τα οποία άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, κυκλοφορούν στην Αμερικάνικη Trouble in Mind τον πρώτο τους δίσκο την άνοιξη του 2014. Παρότι γραμμένο με στίχους στα Γερμανικά, αυτό δεν θα τους εμποδίσει να γίνουν περισσότερο γνωστοί με αφορμή εκείνη την κυκλοφορία, οπότε και η δική μας συνάντηση με τις μουσικές τους. Αφού ακολούθησαν άλλοι δύο δίσκοι το 2016 και το 2018, φέτος έχουν και πάλι την τιμητική τους με το “Io Tu Il Loro”, που τους επαναφέρει στο προσκήνιο με τον καλύτερο τρόπο.
Με εννέα κομμάτια γεμάτα ζεστά synthesizer που σε τυλίγουν μέσα στη μελαγχολία τους -που τελικά δεν είναι και τόσο μελαγχολικά όσο νόμιζες- το νέο τους άλμπουμ φλερτάρει ανάμεσα στη σιγουριά της krautrock και την ωριμότητα της neo-funk. Ο δίσκος σίγουρα δεν είναι ντίσκο για τις μάζες. Είναι περισσότερο μια αρκετά cool συλλογή τραγουδιών. Όσο cool χρειάζεται για να σου αφήσει στο μυαλό με άνεση τις μελωδίες της στο τέλος της ημέρας. Όλος ο κομψότατος δίσκος τους ΕΔΩ.
Fat White Family - Forgiveness Is Yours
Από την Trashmouth Records το 2013, στην Domino του 2024. Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που πριν 11 χρόνια όταν πρωτοξεκίνησαν, ήταν περισσότερο ένα μπερδεμένο κουβάρι από επαναστάτες, μουσικά και ιδεολογικά. Πόσο υπέροχο είναι όμως να τους παρατηρείς καθώς ωριμάζουν σε όλη αυτή τη διαδρομή από το “Champagne Holocaust” στο “Forgiveness Is Yours”; Η ωρίμανση βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ήχος τους μαλάκωσε ή ότι έγινε λιγότερο ριζοσπαστικός. Η μπάντα απλά πλέον είναι περισσότερο διαχειρίσιμη αν και ακόμα σιγοβράζει μέσα στους σοκαριστικούς στίχους και σε μια rock που ξεθωριάζει εντός της, αφήνοντας σιγά σιγά πίσω μια ολόκληρη εποχή.
Το “Forgiveness Is Yours”, αποδεικνύει την εφευρετικότητα των Fat White Family, που θα ισορροπήσουν ανάμεσα σε αυτό που τους έκανε να είναι οι “Fat White Family” και στην προς πολλές κατευθύνσεις αλλαγή ήχου και τεχνοτροπίας. Τα “What’s That You Say” και “Work” είναι η απόδειξη του γεγονότος ότι οι Βρετανοί εγκαταλείπουν σήμερα την σκληρή προβοκατόρικη τους πλευρά και συγκεντρώνονται στο να είναι ένα συγκρότημα που αντικειμενικά έχει τη στόφα για να ξεχωρίζει από κάθε άλλο του είδους. Όλο το άλμπουμ ΕΔΩ.
Lone Assembly - That Never Happened
To κουαρτέτο Lone Assembly από τη Γενεύη κυκλοφόρησε φέτος ένα αληθινά συγκινητικό πρώτο EP, που όπως οι ίδιοι λένε, είναι φόρος τιμής στην αδελφή ενός από τα μέλη του συγκροτήματος, που έφυγε από τη ζωή. Σκοτεινό και περνώντας απαραιτήτως από την post-punk και synth-pop αισθητική, μοιάζει να βρίσκει την τέλεια ισορροπία μεταξύ της pop των Editors, της ψυχρότητας των Joy Division και του ρυθμικού χαρακτήρα των Idles. Όχι τυχαία διεισδυτικό και καθηλωτικό.
Ανακαλύψαμε τη μουσική τους μέσα από το “Seven Souls”, το πρώτο τους single που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2023 και από μόνο του ήταν αρκετό για να καταλάβουμε ότι εδώ έχουμε κάτι περισσότερο από ένα ενδιαφέρον συγκρότημα. Η φωνή και ο τρόπος που τραγουδούσε ο Raphaël Bressler, ήταν αρκετά για να αιχμαλωτίσουν όλες τις αισθήσεις μας και να μας συνεπάρουν. Η μουσική τους, μελωδική, με συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος. Κάθε επανάληψη των κομματιών έφερνε και άλλη μια επιβεβαίωση για το πόσο καλοδουλεμένη ήταν η προσπάθεια τους.
Το “That Never Happened”, ευτυχώς δεν ήταν ακόμη μια τετριμένη μετριότητα σαν αυτές που μπορεί κανείς να βρει παντού και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Το EP θα κλείσει με το “Backwards”, μια εκπληκτική ακουστική μπαλάντα, πιθανότατα μια φυσική συνέπεια της υπέροχης ροής του EP. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι τους, κάθε φορά που ξανακούω τον δίσκο, μοιάζει με μια επανεξερεύνηση. Ανυπομονώ για το επόμενο μουσικό κεφάλαιό τους και ελπίζω να είναι εξίσου μεγαλειώδες. Όλο το εξαιρετικό EP ΕΔΩ.
Grace Cummings - Ramona
Η Αυστραλιανή Flightless records δεν υπέγραψε τυχαία την πρώτη της δουλειά πίσω στο 2019. Η καλλιτέχνης από τη Μελβούρνη, δούλεψε στο τρίτο της άλμπουμ “Ramona” με παραγωγό τον, χωρίς φυσικά να χρειάζεται συστάσεις, Jonathan Wilson και αυτό νομίζω ήταν το κερασάκι στην σαντιγί της τούρτας που είχε ήδη σερβίρει η υπέροχη και τόσο γεμάτη folk φωνή της. Η ίδια θεωρεί ότι έδωσε προς τα έξω στον κόσμο τον εαυτό της συναισθηματικά και φωνητικά αφιλτράριστο. Και τελικά αυτό είναι που θέλουμε, καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τον γυμνό εαυτό τους και αναζητούν καθρέπτες του “είναι” τους στους ακροατές. Αλλιώς, τι νόημα έχει η τέχνη; Η μουσική κλίνει προς τα εύκολα και εύπεπτα και στην ταχύτατη εξέλιξη των πάντων, folk δίσκοι όπως το “Ramona”, μας δίνουν ένα φρένο να πατάμε όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από την λογική και τα ουσιώδη. Θα επιμείνουμε στη λογική του όμορφου και του ‘εκ βαθέων’, κατεβαίνοντας στο καταφύγιο ενός άλμπουμ όπως το “Ramona”: Με χαρούμενα αλλά και μελαγχολικά τραγούδια με βαθιά υποκείμενη δύναμη. Όλη η εθιστική κυκλοφορία ΕΔΩ.
Ellroy - Lost Tapes Pt.3
Ο βαρύτονος Βέλγος Wim Janssens δεν μας είναι γνωστός μόνο ως Joy Wellboy. Με το καλλιτεχνικό Ellroy ξεκίνησε να δισκογραφεί από το 2006, όταν είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο “Sun Circus”. Το ότι έγραφε μπόλικη και καλή μουσική, το γνωρίζαμε. Αυτό που δεν γνωρίζαμε όμως είναι πως από το 1997, κρατούσε κρυμμένα σαν αιχμαλώτους του, τρία ολόκληρα ακυκλοφόρητα άλμπουμ, αν θέλουμε να μιλήσουμε με αριθμούς κομματιών. Τον Μάιο του 2023, ξεκίνησε να κυκλοφορεί ψηφιακά αυτά τα τραγούδια, υπό τύπον συλλογών “Lost Tapes” σε τρία μέρη. Και κάπως έτσι τον φετινό Δεκέμβριο, ήρθε το part 3 μιας πραγματικά συναρπαστικής τριλογίας, αφού κάθε μια περιείχε τουλάχιστον 2-3 κομμάτια που άνετα μπορούσαν να μπουν σε λίστες ραδιοφωνικής μετάδοσης. Κομμάτια όπως το “Nothing Will Tear Us Apart” και το “Look At What You've Got”, παρότι διαφέρουν μουσικά μεταξύ τους, μοιάζουν να διηγούνται ιστορίες από το ίδιο βιβλίο, που γράφτηκε 25 χρόνια πριν. Ο αφηγηματικός χαρακτήρας και η βραχνάδα της φωνής του Janssens, είναι κάτι παραπάνω από συνεκτικά στοιχεία με την όλη alternative rock αισθητική. Σας προτρέπω να ακούσετε όλη την τριλογία, παρότι στη φετινή εικοσάδα τοποθετήθηκε μόνο το τρίτο μέρος της. Όλος ο δίσκος ΕΔΩ.
No-Man - Swagger: Lost Not Lost Volume One, 1989-1990
Το “Swagger” είναι το ηχητικό απαύγασμα της ενδιάμεσης περιόδου για τους Βρετανούς No-Man (Tim Bowness και Steven Wilson), που ήρθε μετά τους πρώτους, εξαιρετικούς πειραματισμούς τους με την εκλεκτική μουσική πίσω στα 1987 και 1988, πριν από την υπογραφή της πρώτης τους δισκογραφικής δουλειάς με την One Little Indian το 1991. Ο βιρτουόζος Ben Coleman, παίζει βιολί και ενώνει την αισθητική του με την prog. electro-rock μουσική των No-Man, για να φέρει ένα φρέσκο και πιο θεαματικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Ένας μοναδικός ήχος σε 45 λεπτά μουσικής, που συμπεριλαμβάνει 6 ακυκλοφόρητα τραγούδια και 3 διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών που ήδη είχαν έρθει στη δημοσιότητα σε επόμενες κυκλοφορίες, κάνοντας το “Swagger” να ξεχωρίζει από ο,τιδήποτε άλλο έχει δημιουργήσει η μπάντα.
Οι δύο βασικές παρατηρήσεις μου για αυτή την κυκλοφορία είναι πρώτον ότι υπάρχει πολύ περισσότερη κιθάρα. Ο Steven Wilson θα βάλει μετέπειτα σε δεύτερη μοίρα την κιθαριστική του προσέγγισή αν και στο “Swagger” παίζει περίφημα. Δεύτερη παρατήρηση είναι φυσικά τα φωνητικά του Tim Bowness, που σχεδόν σε όλο τον δίσκο είναι πολύ διαφορετικά σε σύγκριση με αυτά που ακολούθησαν στη συνέχεια της δισκογραφίας τους. Οι art rock επιρροές (Roxy και Bowie) είναι ολοφάνερες στο άλμπουμ, όμως κομμάτια όπως τα ‘See No Angels’ και ‘Learn To Fear’, έχουν τη δική τους electro-pop σύλληψη και μοναδική εκτέλεση. Όλη η αξιολογότατη κυκλοφορία ΕΔΩ.
Perilymph - Progressions Imaginaires
Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες progressive και psychedelic rock δίσκους της χρονιάς, κυκλοφόρησε φέτος από τους Γάλλους Perilymph. Περίλεμφος λοιπόν ελληνιστί, που πάει να πει "έσω ους". Το project του Fabien de Menou, ενός Γάλλου πολυοργανίστα που ζει στο Βερολίνο. Και ξαφνικά, με το “Progressions Imaginaires”, την τέταρτη τους δουλειά, μεταφερόμαστε στις ενορχηστρώσεις του τέλους της δεκαετίας του 1960, όταν το psych και το prog rock ήταν και τα δύο στην περίοδο γέννησης τους. Το νέο άλμπουμ των Perilymph, ωστόσο, θα έχει κατεύθυνση ξεκάθαρα περισσότερο προοδευτική. Οι τόνοι και οι υφές είναι τόσο πλούσιες και ψυχεδελικές, όμως η σύνθεση των τραγουδιών είναι πιο δυναμική, πιο ώριμη και εφευρετική. Πολύπλοκος και συναρπαστικός ο ήχος τους, ισορροπεί αβίαστα αυτές του τις ιδιότητες και καταφέρνει να γίνει μια απίστευτα ικανοποιητική μουσική εμπειρία. Ακόμα και τα interludes (ο δίσκος διαθέτει 4), είναι τοποθετημένα εκεί που πρέπει, για να κάνουν τις συνδέσεις ανάμεσα στα κομμάτια, με άριστο και ευχάριστο τρόπο. Με μία λέξη: Απόλαυση ! Ακούγεται μονορούφι ΕΔΩ.
Cassandra Lewis - Lost in a Dream
Υπάρχει μια απερίγραπτη ποιότητα στη φωνή της Cassandra Lewis. Από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα της, ο ακροατής χάνεται σε έναν διαφορετικό τόπο και χρόνο από το σήμερα. Κι ενώ το απίστευτο βιμπράτο της μπορεί να θυμίζει Dolly Parton, Patsy Cline και Joni Mitchell, η φωνή της είναι ταυτόχρονα τόσο θεατρική, όσο αυτή της Adele. Σαν ρομαντικό western, το “Lost in a Dream” περιέχει απείρου μεγέθους ποιοτική americana, μαζί με μια προσωπική εξομολόγηση της ίδιας της Cassandra. Όλος ο δίσκος άλλωστε βασίστηκε σε αυτόν τον ένα άνθρωπο που ερωτεύτηκε τρελά και απλά δεν βρήκε ανταπόκριση.
Τα διαπεραστικά φωνητικά της Lewis μεταφέρουν ζωντανή την απογοήτευση της συνειδητοποίησης ότι είχε ψηλά σε ένα βάθρο κάποιον ο οποίος δεν μπορούσε να σταθεί εκεί. Η σκοτεινή κατάθλιψη που την πνίγει, αντικατοπτρίζεται σε όλα τα τραγούδια και ειδικότερα σε κομμάτια όπως το ‘So Bad, I Surrender’ και το ξεχωριστό ‘Hold The Door’. Ωμά και εξομολογητικά, η αφήγηση της ξεπερνά τα μουσικά είδη ενώ το ότι μπορεί να είναι τόσο αυθεντική, είναι αλήθεια ένα σπάνιο δώρο που της χαρίστηκε. Η Lewis βάζει την ψυχή της μέσα στον δίσκο κι αυτό είναι το κάτι παραπάνω που πάντα θα αναζητά ο κόσμος της μουσικής. Στις μέρες μας, οι αυθεντικές φωνές μπορεί να είναι ελάχιστες, όμως η αμερικανίδα ερμηνεύει τα τραγούδια της με τόση αγνότητα και ομορφιά που απλά δεν γίνεται να μην λατρέψεις τον φετινό της δίσκο. Όλο το αριστούργημα ΕΔΩ.
Enjoyable Listens - Trapped In The Cage Of A Hateful Bird
Μόλις σήμερα διαπίστωσα ότι η διάρκεια του ‘Trapped In The Cage Of A Hateful Bird’ του Luke Duffett είναι μόλις 27 λεπτά. Καθόλου άσχημα λοιπόν για έναν δίσκο που δεν σε αφήνει ούτε δευτερόλεπτο να βαρεθείς. Η βαρύτονη ζεστασιά της φωνής του Λονδρέζου καλλιτέχνη, είναι στην πραγματικότητα αυτό που λέμε, ‘ευτυχές γεγονός’. Ο δίσκος είναι ένα σύνολο 8 κομματιών pop γοητείας, synthesizer-ικής ανθοφορίας, μελωδικής κατάπληξης και ιδιοφυούς τραγουδοποιίας. Μπορεί να περιπλέκουμε τις λέξεις όμως αυτό που θα ακούσετε σε αυτό άλμπουμ, θα σας κάνει να αναζητάτε κοσμητικά επίθετα και αυτό, αν μη τι άλλο, λέγεται επιτυχία.
Ο Luke κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο το 2022 και έπειτα το φετινό άλμπουμ με κάποια καθυστέρηση από τις αρχικές ανακοινώσεις. Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των κομματιών του, είναι η μαγεία που αποκτούν από τη φωνή του. Ακόμα κι αν γραφόταν ένα μέτριο κομμάτι, το τραγούδισμα του Λονδρέζου είναι ικανό να το εκτοξεύσει. Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν ακόμη και σήμερα ο Bryan Ferry και ο Jarvis Cocker γνωρίζουν την ύπαρξη του. Δε μπορεί αυτή η φωνή να έμεινε ‘στα αζήτητα’, απλά δεν γίνεται ! Και μια τελευταία προσπάθεια για να σας πείσω ότι πρέπει να ακούσετε αυτή την κυκλοφορία: Σκεφτείτε μια φωνή ανάμεσα σε Rick Astley και Nick Cave, προσθέστε πάθος, βάθος και φρουτώδεις pop μελωδίες και είστε μέσα. Ολόκληρο το άλμπουμ ΕΔΩ.
MRCY - Volume 1
Από τη φετινή λίστα με τα 20 άλμπουμ της χρονιάς, δε θα μπορούσε να απουσιάζει και η soul πλευρά της μουσικής. Οι MRCY είναι ο παραγωγός Barney Lister και ο τραγουδιστής Kojo Degraft-Johnson και το “Volume 1” είναι το ντεμπούτο τους, με έναν ιδιαίτερα ζωντανό και επεκτατικό soul ήχο, που δεν θα αφήσει παραπονεμένους ούτε τους λάτρεις των ωραίων στίχων. Συνδεδεμένοι με μια κοινή αγάπη για τη Northern Soul κουλτούρα και τη Motown αλλά και για σύγχρονους καλλιτέχνες της soul και funk, όπως οι Khruangbin και SAULT, οι MRCY δείχνουν ότι το Volume 1 θα έχει και συνέχεια και μάλιστα πολύ σύντομα.
Τα πάντα, μέσα στα 30 λεπτά του δίσκου, φαίνεται να κυλούν με τόσο φυσικό τρόπο. Μια αυθεντική αυτοέκφραση ανάμεσα σε ζεστές μελωδίες και έγχορδα που δημιουργούν ατμόσφαιρα λυρισμού και μεγαλείου. Κομμάτια όπως το προτελευταίο στη σειρά “Powerless”, είναι σημάδια επιδέξιας παραγωγής ενός πλήρους και με διαχρονικές νότες δίσκου. Εντυπωσιακό και για έναν ακόμα λόγο το “Volume 1”: Περιέχει συνθέσεις που κυμαίνονται από uptempo έως και υποτονικές, πράγμα που ολοφάνερα δείχνει την σύγχρονη οπτική των MRCY, που δεν πλησιάζει καθόλου τη μονοτονία της πλειοψηφούσας υπερπροσφοράς εύκολης μουσικής. Μια πανέμορφη Βρετανική έκπληξη για φέτος, με 8 υπέροχα τραγούδια που ήδη μας έχουν βάλει στην αναμονή για το επόμενο τους ! Όλο το άλμπουμ ΕΔΩ.
Brigitte Calls Me Baby - The Future Is Our Way Out
Αν έψαχνα για τον ορισμό του ‘γοητευτικού’ στη μουσική, ίσως σε κάποιο λήμμα να έβαζα και αυτό τον δίσκο. Γοητευτικοί σε βαθμό που αναρωτιέσαι αν το “The Future Is Our Way Out” είναι ένα γράμμα αγάπης προς το παρελθόν, γραμμένο με φώτα νέον. Μια συλλογή τραγουδιών που ακούγεται σαν να χει βγει από τη δεκαετία του 1960 αλλά μιλά για τις αγωνίες του σήμερα. Ο frontman Wes Leavins ακούγεται σαν πρώιμος Morrissey (δε θέλω ξινίλες!), γαλουχημένος με μουσικές από δίσκους του Roy Orbison. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία βέβαια, αφού η δική του φωνή είναι επαρκώς ρομαντική όσο και μελαγχολική όταν θέλει.
Αυτό το άλμπουμ είναι μια ρετρό πύρινη σφαίρα που παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Ποιητικό; Ίσως. Ας μείνουμε στην παράσυρση όμως, γιατί κομμάτια σαν το "Impressively Average" και το “Eddie My Love” σε παίρνουν και σε σηκώνουν και παρακάτω μπορεί να θυμηθείς και λίγο από Depeche Mode με το “We Were Never Alive”. Το “The Future Is Our Way Out” θα σε κάνει πανεύκολα να θέλεις να χορέψεις ενώ προσπαθείς να καταλάβεις τι σου θυμίζει το τραγούδι που σε κουνάει. Ένα ντεμπούτο που δίνει την αίσθηση του διαχρονικού και του επίκαιρου ταυτόχρονα, παρά τις αναρίθμητες επιρροές του. Άλλωστε αν όπως λένε, 'οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική', εδώ η φρενήρης ενέργεια και η ακαταμάχητη ειλικρίνεια των Αμερικανών, δεν θα αφήσει καμία αμφιβολία περί αυτού! Όλος ο εξαιρετικός δίσκος ΕΔΩ.
Loren Kramar - Glovemaker
Αν με ρωτούσαν να αναφέρω τους λόγους για τους οποίους επέλεξα αυτό τον δίσκο για τη φετινή 20αδα, ο πρώτος θα ήταν αναμφισβήτητα η καθηλωτική φωνή του Αμερικανού Loren Kramar. Όχι ότι οι στίχοι και τα τραγούδια δεν σε συνεπαίρνουν σε αυτή την κυκλοφορία, κάθε άλλο. Το άλμπουμ είναι μια έκσταση ονείρων και φαντασιακών διαδρομών. Στο “Gay Αngels” ο τραγουδιστής δίνει τα ρέστα του σε μια ωδή θριάμβου δημιουργικότητας και ανοίγματος χώρου για σκέψεις στο μυαλό του καθένα μας.
Στο “Glovemaker” ο Kramar χρησιμοποιεί επιδέξιους στίχους για να περιγράψει προσωπικές ιστορίες όπως το να ανακατευτεί ανάμεσα σε διάσημους ανθρώπους του Los Angeles, ικανοποιώντας την εμμονή του ή το πως η αποδοχή της σεξουαλικής του ιδιαιτερότητας τον βοήθησε να ξεφύγει από έναν τόσο περιοριστικό και στρυφνό κόσμο. Το ντεμπούτο άλμπουμ του Kramar είναι μια αφιλτράριστη έκφραση του εαυτού του, γεμάτο αγάπη, πόθο, απώλεια, μυστικά και μια φωνή κάπου ανάμεσα σε Cat Stevens και Jeff Buckley. Από το ραδιοφωνικό “Hollywood Blvd” μέχρι τη μελαγχολική τρομπέτα του “No Man” στο κλείσιμο του, το “Glovemaker” είναι ένα πανέμορφο ερωτικό γράμμα σε μια άλλη εποχή και μέρος. Ένα υπέροχα όμορφο και ντελικάτο πρώτο άλμπουμ. Όλος ο δίσκος ΕΔΩ.
Liela Moss - Transparent Eyeball
Το “Transparent Eyeball” είναι ο τέταρτος solo δίσκος για τη Βρετανίδα καλλιτέχνη που από το 2003 είναι μέλος και των The Duke Spirit. Ένα σύνολο μαγευτικών ήχων, για να φτιαχτεί μια πολυσύνθετη art-pop και ηλεκτρονική φόρμουλα. Με έξυπνα dream-pop ξεσπάσματα όπως στο "Conditional Love" και αλά Massive Attack trip-hop ενέσεις όπως στα “Sticky” και “Freedom Likes Goodbye”, η Leila τοποθετεί τη δική της σκοτεινή μαγεία στο πεδίο.
Πόσοι πειραματισμοί πια στην trip-hop; Αλήθεια δεν περίμενα την καινοτομία σε αυτό το άλμπουμ της Moss. Αυτό που περίμενα όμως και τελικά μας έδωσε αυτή η κυκλοφορία, είναι κομμάτια 'highlights' όπως το “Prism”, που ανοίγει τον δίσκο με στόμφο και μπλέκει ανατολίτικους ήχους με ένα τόσο εθιστικό αποτέλεσμα. Οι οπαδοί του Gary Numan και των Ultravox, σίγουρα θα απολαύσουν το δυστοπικό ηχητικό ύφος του “Transparent Eyeball” και μια Liela Moss που αποτινάζει τον synth pop παλιό εαυτό της για να ντυθεί την ολοκαίνουργια στολή που μόλις έβγαλε από μια gothic ντουλάπα. Όλος ο δίσκος ΕΔΩ.
Johnny Delaware - Para Llevar
Ένας από τους πιο απολαυστικούς americana δίσκους για φέτος, ήρθε από τον αμερικανό από τη Νότια Καρολίνα, John Kuiper, που έχει ήδη αρκετή μουσική περιπλάνηση, για να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Ο καλλιτέχνης ξεκίνησε την solo πορεία του πριν μια δεκαετία, με την πρώτη κυκλοφορία να έρχεται το 2013. Αφού έδωσε χρόνο και ενέργεια σε μπάντες που είχε ιδρύσει ή απλά συμμετείχε (SUSTO και The Artisanals), το 2022 κυκλοφορεί και πάλι ως Johnny Delaware το “Energy of Light”. Το φετινό του άλμπουμ είναι σχεδόν αποκλειστικά δικής του σύνθεσης, ενορχήστρωσης και ηχογράφησης και σαφέστατα διαθέτει περισσότερη σιγουριά από ότι έχει γράψει μέχρι τώρα.
Το ‘Para Llevar’ που στα ισπανικά σημαίνει ‘Να Πάω’, περιέχει όμορφες country folk μελωδίες, που ο περιπλανώμενος παραμυθάς Johnny Delaware δεν θα μπορούσε να κάνει πιο παραστατικές, όπως στο κλείσιμο με το "Mexico City Blues”. Ένας δίσκος με μουσική παλιάς κοπής της σχολής της folk rock, όπως στο “Jungle Full of Ghosts”, στο ταξιδιάρικο “Running” και ίσως στο πιο αγαπημένο μου “Stubborn Faith”, με τη western αισθητική. Κι επειδή λέμε για περιπλανήσεις, ο Delaware επικεντρώνεται στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, την αίσθηση της ασφάλειας. Ανεξάρτητα από το που ταξιδεύουμε και που καταλήγουμε, πρέπει να αναζητούμε το καλό και να αφοσιωνόμαστε στο να τα καταφέρουμε μέσα μας και να βρίσκουμε την αληθινή ευτυχία. Όλος ο πανέμορφος δίσκος ΕΔΩ.
Jules Ahoi - MAGNOLIA (The Bauhaus Tapes)
Ο γερμανός indie folk καλλιτέχνης Julian Braun, από την Κολωνία, έχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα που γίνονται αντιληπτά εν πρώτοις: η ιδιάζουσα και πολύ χαρακτηριστική προφορά του και φυσικά η ζεστή βαρύτονη φωνή του. Το νέο του άλμπουμ είναι το τέταρτο κατά σειρά και αντικατοπτρίζει μια βαθιά σχέση με τη μουσική, την ποίηση και τις εικαστικές τέχνες. Εμπνευσμένο από την καλλιτεχνική του προσέγγιση στο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς Bauhaus στο Dessau της Γερμανίας, το ‘MAGNOLIA’ εσωκλείει πλούσιες, γεμάτες νοσταλγία ορχηστρικές συνθέσεις, παιγμένες από το τσέλο του Muriel Bonn.
Ο Jules Ahoi παρά τον DIY χαρακτήρα του δίσκου του, δεν είναι μόνος του πλέον σε όλο αυτό. Μαζί με το κουιντέτο του δημιουργούν συγκινητικές indie art-folk στιγμές σαν αυτές που μας είχαν συνηθίσει δημιουργοί όπως ο Bon Iver και ο Jose Gonzalez. Το ‘MAGNOLIA’ άλλοτε ηλιόλουστο και άλλοτε μελαγχολικό, γίνεται γρήγορα τόσο οικείο για τον ακροατή, ένα αληθινό έργο τέχνης ! Μια υπόκλιση όχι μόνο στην τέχνη και τη μουσική αλλά και στη γη και την ομορφιά της φύσης. Όλη η εμπνευσμένη κυκλοφορία ΕΔΩ.
Mondo Cozmo - It's PRINCIPLE!
Ας γίνουμε λίγο παραπάνω ρυθμικοί με την τέταρτη δουλειά του αμερικανού Mondo Cozmo. Το 2017 με το “Plastic Soul”, o Joshua Ostrander κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου της μουσικής με ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, παρότι τα επόμενα χρόνια ο ίδιος έμοιαζε απλά να προσπαθεί να μην τα παρατήσει. Φέτος, με νέα αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα και με συνεργασίες όπως αυτή με τον Mark Rankin (Queens of the Stone Age, Iggy Pop), που ανέλαβε την παραγωγή, κυκλοφόρησε το “It's PRINCIPLE!”. Ένα άλμπουμ που δε θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη επανεκκίνηση για τον ίδιο, όντας ίσως η πιο ολοκληρωμένη του δουλειά μέχρι σήμερα.
Αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν καλλιτέχνη να πατήσει το κουμπί της επανεκκίνησης. Ο Ostrander όμως κάνει “Sundown In The Age of The Fear” στις δικές του σκοτεινές στιγμές, αλλάζει με θράσος σελίδα και τελικά γίνεται θριαμβευτής στα αυτιά μας, μέσα από έναν επικό νέο δίσκο. Από το alt-rock αργό και πανεύκολα radio hit "Wild Horses”, μέχρι το φρενήρους ρυθμού “It's PRINCIPLE!”, ο Mondo Cozmo βάζει παντού φωτιά με μια τόσο συνεκτική λίστα 10 τραγουδιών, που επιλέχθηκαν από τα 70 που αρχικά παρουσίασε στον παραγωγό του. Ένα άλμπουμ που με συγκίνησε τόσο πολύ το 2024, ειδικά με το “Leave A Light On” και το απλά μαγικό του πιάνο, δε θα μπορούσε να μην έχει θέση στην φετινή εικοσάδα. Ολόκληρη η μαγική κυκλοφορία ΕΔΩ.
Ed Harcourt - El Magnifico
Ο Ed Harcourt θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι είναι ίσως ένας από τους πιο υποτιμημένους τραγουδοποιούς της Βρετανίας. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες καριέρας, ο Ed Harcourt σπάνια μας έχει απογοητεύσει. Τέσσερα χρόνια μετά το ήδη πολύ καλό “Monochrome To Color”, επέστρεψε με έναν ακόμα καλύτερο δίσκο, το “El Magnifico”. Έχει δίκιο για τον τίτλο που έδωσε στο νέο του άλμπουμ καθώς όντως αποδεικνύεται ένα πραγματικό στολίδι. Ίσως ποτέ στο παρελθόν ο Λονδρέζος να μην έφτασε στο επίπεδο που φαίνεται να πιάνει φέτος με αυτή τη δουλειά.
Το “El Magnifico” είναι ένας δίσκος με άψογη σύνθεση και απόλυτη κομψότητα. Πραγματικά μαγευτικό από την αρχή μέχρι το τέλος του. Από το πολύ συγκινητικό pop “1987” που ανοίγει την δωδεκάδα, στο μεγαλειώδες “El Magnifico” που την ολοκληρώνει, θα έχουμε ήδη περιηγηθεί ανάμεσα σε διαμάντια που δεν έχω ‘χώρο’ για να αναφέρω ένα-ένα ξεχωριστά. Η γοητεία και η γλυκύτητα του “Broken Keys”, το πιάνο στο “My Heart Can't Keep Up With My Mind” που αγγίζει καρδιές και η μίξη της φωνής του Ed Harcourt με αυτή του Stevie Parker στο “At The Dead Of The World”, είναι όλα μαζί μια θαυματουργία.
Ο Ed Harcourt ήταν πάντα καλλιτέχνης επιπέδου αλλά μάλλον έπρεπε να δώσει περισσότερη προσοχή στη δική του καριέρα, για να φτάσει εκεί που του άξιζε. Ίσως ο ρόλος του στα πλήκτρα για λογαριασμό άλλων καλλιτεχνών όπως η Marianne Faithfull (στα άλμπουμ του 2014, 2016, 2018), τον εμπόδισαν να το πράξει. Με σιγουριά πάντως αυτό το άλμπουμ είναι η ατράνταχτη απόδειξη για το ότι ο Βρετανός είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς των δεκαετιών που διανύουμε. Ολόκληρο το αριστούργημα του ΕΔΩ.
Donna Blue - Into The Realm of Love
Στους ρετρό δίσκους του 2024, αν αναζητούσε δηλαδή κάποιος κάτι αντίστοιχο τη φετινή μουσική χρονιά, συγκαταλέγεται σίγουρα αυτός του Ολλανδικού retro-pop (και στη ζωή) ζευγαριού Donna Blue. Το “Into the Realm of Love” κρατιέται γερά στη γνωστή πετυχημένη συνταγή: προσεκτικά γραμμένα ερωτικά τραγούδια, που θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν η psych rock έπαιζε παντού. Ο Bart van Dalen και η Danique van Kesteren αναλαμβάνουν εναλλάξ τα φωνητικά, με τον Van Dalen να δουλεύει διπλοβάρδια παίζοντας και κιθάρα με παλιακά πετάλια που ακούγονται τόσο ζεστά και ευχάριστα.
Με στίχους σε αγγλικά αλλά και γαλλικά, το ντουέτο επιλέγει κάθε φορά την κατάλληλη γλώσσα για να φτιάξει διάθεση και σκηνικό. Ονειρικά ψυχεδελικά ηχητικά τοπία για το “Fantasy Girl”, ye-ye pop για το “Mains De L'Amour” (με πολλά επιφωνήματα και μοτίβα πλήκτρων σε λούπα) και για το "Labyrinthe" και baroque pop για το “Aphrodite”. Κάθε νότα παίρνει επαρκώς τον χρόνο της για τη σύνθεση του τέλειου soundtrack μιας φωτεινής ανοιξιάτικης μέρας. Αν δώσετε στο “Into the Realm of Love” τον χρόνο και την υπομονή που του αξίζει, θα αντιληφθείτε πως δεν είναι ένας δίσκος ‘μία από τα ίδια’. Μη βιαστείτε να το προσπεράσετε γιατί εντός του κρύβονται πολύτιμα πετράδια που μπορεί να χάσετε με μια πρώτη ακρόαση. Οι Donna Blue μας έδωσαν ένα δεύτερο άλμπουμ στο οποίο επέστρεψα αρκετές φορές μέσα στη χρονιά, κυρίως όταν ήθελα να θυμηθώ γιατί το συμπάθησα τόσο… Όλος ο δίσκος ΕΔΩ.
The The - Ensoulment
Είμαι πολύ ‘μικρός’ για να σχολιάσω άλμπουμ του Matt Johnson όμως θα το κάνω επειδή πρέπει να εξηγήσω τον λόγο που προσωπικά εκτιμώ και θαυμάζω τόσο τις μουσικές του. Έπειτα λοιπόν από σχεδόν 25 χρόνια από το “Naked Self” του 2000, ο Βρετανός δημιουργός μουσικών θαυμάτων επανήλθε με έναν αψεγάδιαστο νέο δίσκο. Το “Ensoulment” περιέχει 45 λεπτά σκοτεινής, πένθιμης ομορφιάς, φτιαγμένης με τις κατάλληλου mood αργές ακουστικές κιθάρες, όπως στο “Cognitive Dissident” και την ξερή βαρύτονη φωνή του Johnson να παλεύει μέσα σε κύματα ηλεκτρικού πιάνου, πνευστών και μπάσου. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ ακολουθεί ένα μοτίβο εναλλαγής μεταξύ έντονης πολιτικής εσωτερικής συζήτησης και πιο προσωπικών σκέψεων, που όπως πάντα είναι κοντά στο γνωστό στιλ και σήμα κατατεθέν των The The.
Ο Johnson νοσηλεύθηκε το 2020 με ένα σχεδόν θανατηφόρο απόστημα στο λαιμό του, οπότε όταν η είδηση έγινε γνωστή, όλοι ανυπομονούσαμε για καλά νέα. Αυτή η δύσκολη στιγμή, που παραλίγο να του κοστίσει τη φωνή, αποτυπώθηκε σε ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια του δίσκου, το “Linoleum Smooth To The Stockinged Foot”. Σημαντική πληροφορία επίσης, είναι και η συμμετοχή του αγαπημένου Barrie Cadogan (Little Barrie), που παίζει κιθάρα και κάνει backing vocals σχεδόν σε όλα τα τραγούδια της κυκλοφορίας. Μια καλή συνήθεια που είχε ο Matt ή και γνώση για το πως κανείς τελειώνει έξυπνα έναν δίσκο, ήταν να τοποθετεί μερικά από τα κορυφαία κομμάτια του στο κλείσιμο. Φαίνεται πως το κάνει κι αυτή τη φορά, με το “Rainy Day In May”, που θα έχει τη θέση του βάλσαμου για όσους από εμάς δεν ήταν αρκετά τα 12 τραγούδια με καινούργια μουσική από έναν εκ των κορυφαίων από τη δεκαετία του ’80 ακόμη. Θα το ψιθυρίσω όπως ο Johnson: “The sun may fall but the moon will rise” και ήταν υπέροχο που τον είχαμε και πάλι κοντά μας. Όλος ο μαγικός δίσκος ΕΔΩ.
Elias Jung - The Great Divide
Δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξή του, ούτε τις προηγούμενες δουλειές του. Κι όμως, αυτός έμελε να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από τη χρονιά που φεύγει. Ο Stian Høyer Grønbech, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είναι ένας Νορβηγός καλλιτέχνης που ζει στο Tromsø. Ξεκίνησε να γράφει μουσική ως solo project το 2004 ενώ στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μπάντα. Στις 23 Αυγούστου 2024 κυκλοφόρησε την πέμπτη του δουλειά “The Great Divide”, που όπως είναι λογικό κέντρισε την προσοχή σε μουσικόφιλο κοινό μόνο στα βόρεια της Ευρώπης. Ευτυχώς για εμάς εδώ στο νότο, υπάρχουν web sites με λίστες για κάθε νέα κυκλοφορία και ευτυχώς που στο Spotify πλέον μεταφορτώνεται σχεδόν το σύνολο τους και μας δίνεται η δυνατότητα για ακρόαση.
Και μιλάω για ευτύχημα γιατί κατά την άποψη μου θα ήταν δυστύχημα να μην έχει την ευκαιρία να ακούσει κάποιος αυτό το άλμπουμ. Η μουσική του Elias Jung τοποθετείται κάπου ανάμεσα στην americana, τη Nordic noir, την indie και την country rock. Μπορεί να μη λένε πολλά οι κατηγορίες και τα είδη, όμως το ηχητικό αποτέλεσμα θα αφήσει με ανοιχτό το στόμα όσους ακόμη πιστεύουν ότι η ανεξάρτητη σκηνή έχει κάτι να ζηλέψει από το hype και τα παχυλά συμβόλαια των μεγάλων label. Σε κάθε περίπτωση, οι fan των National, των The War on Drugs και των Arcade Fire, για να αναφέρω ενδεικτικά μερικά παρεμφερή συγκροτήματα, έχουν κάθε λόγο να αναθεωρήσουν αν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία.
Το “The Great Divide” είναι ένα concept άλμπουμ όπου οι στίχοι και η μουσική κινούνται τόσο στο υποσυνείδητο όσο και σε αναγνωρίσιμες σκέψεις και συναισθήματα της καρδιάς και του μυαλού και αφηγούνται ιστορίες πνευματικού σκότους αλλά και διεξόδων, ελπίδας και φωτός. Όλα τα κομμάτια, συνδέονται αρμονικά και πανέξυπνα μεταξύ τους και κάνουν το δίσκο ένα σύνολο συμπαγές και κομψό. Τα “January Sky” και “The Great Divide” που στάθηκαν περίφημα και σε ραδιοφωνική μετάδοση, ξεχωρίζουν με ευκολία ανάμεσα σε μια ούτως ή άλλως πανέμορφη συλλογή τραγουδιών. Χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία να πω μερικές λέξεις για τον συγκεκριμένο δίσκο, ήταν για εμένα κάτι σημαντικό που θα θυμάμαι από το 2024. Ολόκληρο το χαρισματικό άλμπουμ ΕΔΩ.
* Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Δευτέρα βράδυ στον OFF Radio, 21:00 - 23:00.
