• Αρθρα
• Συνεντευξεις
  • Global
  • Local
  • Track by Track
• Νεες Κυκλοφοριες
  • Global
  • Local
• Νεα
  • Global
  • Local

• Λιστες
  • Τα Κομματια του Μηνα
  • Top 11
  • Θεματικες
  • Ετησιες - Δεκαετιες
• Αρχειο
  • Album Stories
  • Song Diaries
• Live
  • Upcoming
  • Reviews
  • Agenda
• Περι Υπογειου

• Nice to Meet you
  • Global
  • Local
• Mixtapes
• BSMNT Radio
• Οθονη
  • Official Videos
  • Live Videos
  • Movies and TV

Church Of The Sea

 

Διεθνή

Anna von Hausswolff – Dead Magic
Μία απο τις επιρροές των Church of the Sea, στην κορυφαία της στιγμή μέχρι σήμερα. Σκοτάδι και μαγεία (των νεκρών) μαζί.
 

Zeal and Ardor – Stranger Fruit
Ο προηγούμενος δίσκος δημιούργησε το hype, αλλά εδώ είναι που όλα τα ετερόκλητα κομμάτια που απαρτίζουν τους Zeal and Ardor μπήκαν στην σωστή τους θέση.
 

Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel
Ένας απο εμάς κατάφερε να την δεί live κάπου στο εξωτερικό πριν λίγους μήνες και ακόμα παραμιλάει…
 

Esben and the Witch – Nowhere
Metal? Post punk; Λίγο και απο τα δύο; Εμείς ξέρουμε πως είναι ένας απίστευτα απόκοσμος δίσκος με μία εξίσου απόκοσμη φωνή.
 

Soft Moon – Criminal
Άλλη μια μπάντα που την ακολουθούμε χρόνια, και κάθε κυκλοφορία της μας σημαδεύει πάντα.
 

Εγχώρια

The Man & his Failures – Persona Non Grata
Λίγοι μπορούν να παντρέψουν τον Αμερικάνικο Νότο με το συννεφιασμένο αγγλικό τοπίο που γέννησε τις dark wave μπαντες που αγαπήσαμε τόσο εμείς οσο και ο ίδιος ο Μάνος Καρακατσάνης, και να ακούγεται τόσο φανταστικό. 
 

Holy Monitor – II
Ο 1ος τους δίσκος είχε τα riff, ο 2ος την ατμόσφαιρα. Τους αγαπάμε το ίδιο.
 

Nochnoy Dozor – Nochnoy Dozor
Τρέφουμε μόνο σεβασμό σε μπάντες που τολμούν, και το doom/trip hop/pop των Nochnoy Dozor θέλει ταυτόχρονα τόλμη και ευφυία.
 

Spineless – Speaking of Chaos and Relative Peace
Βαριά riff και ατμοσφαιρικά σημεία. Μελωδία και κραυγές. Χάος και σχετική ηρεμία.
 

Automaton – Talos
Η εν γένει doom σκήνη οδεύει επικίνδυνα προς τον κορεσμό, αλλά δίσκοι όπως το Talos σου δείχνει πως υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα.
 

 

Deaf Radio

Πόσο εύκολη λύση είναι κάθε χρόνο να είσαι εκείνος ο γέρος στη γωνία του τραπεζιού που μουρμουρίζει "Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΛΙΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ"? Για άλλον έναν χρόνο θα το αποφύγουμε, λέγοντας πως και το `18 μας αποχαιρετά με κάποια αληθινά αγαπημένα άλμπουμ.
 

1. Ξεκινάμε με τους Βρετανούς Idles και το λατρεμένο Joy As An Act Of Resistance. "Danny Nedelko", "Colossus" για πολλά χρόνια στις playlists μας.

2. Ίσως το 18 να ήταν η χρονιά των επιτυχημένων δεύτερων άλμπουμ γιατί εκτός από τα παιδιά από το Bristol, και η επιστροφή των Khruangbin με το Con Todo El Mundo ήταν εξαιρετική.

3. Thom Yorke - Suspiria. Ο πολυμήχανος και ευαίσθητος Thom Yorke ανέλαβε το soundtrack για το remake του Suspiria με κομμάτια που θα μπορούσαν να βρίσκονται κάλλιστα στο In Rainbows ή στο Kid A. Το απόλυτο πάντρεμα μελαγχολίας και δυστοπίας προσφέρει μερικές ανατριχιαστικές στιγμές.

5. All Them Witches - ATW. Μετά από αρκετά χρόνια επέστρεψαν με πραγματικά ωραίο δίσκο. Το heavy-blues κοινό έζησε μεγάλες στιγμές με αυτην την κυκλοφορία.

5. Shame - Songs of Praise. Την κατηγοριοποίηση της μπάντας απο το google ως Alternative/Indie την θεωρούμε απολύτως λανθασμένη. Απο τις πρώτες νότες ο δίσκος μας βγάζει αρκετή punk αλητεία, που πιστεύουμε πως εχει εκλείψει κάπως απο την Αγγλία τον τελευταίο καιρό.

 

Decy Bell (The After Maths)

 

Ευτυχώς που είμαι μια απλή μουσικός και δεν έιμαι μουσικοκριτικός ή δημοσιογράφος, ώστε να χρειάζεται να αριθμήσω. Με την άδειά σας, η λίστα αυτή είναι αλφαβητική. Ευχαριστώ πολύ!

Arctic Monkeys :Tranquility Base Hotel and Casino

A Perfect Circle :Eat Τhe Εlephant

Daron Malakian And Scars On Broadway : Dictator

Dead Can Cance : Dionysus

Florence + The Machine : High Αs Ηope

Ghost : Prequelle

Greta van Fleet : Anthem Of The Peaceful Army

Nine Inch Nails : Bad Witch

Ty Segall : Freedom's Goblin

Zeal And Ardor : Stranger Fruit

 

Θοδωρής Δημητρίου (Λευκή Συμφωνία)

 

1.Current 93 - The Light Is Leaving Us All

2. Anna von Hausswolff - Dead Magic

3. Soft Kill - Savior

4. Portal – ION

5. Tribulation – Down Below

6. Dead Can Dance - Dionysus

7. Behemoth - I Loved You at Your Darkest

8. King Dude - Music To Make War To

9. Preoccupations - New Material

10. Whispering Sons ‎- Image
 

 

Elle Terse (St. Guilt)

 

MGMT - Little Dark Age 
Προσωπικά δεν μπορούσα ποτέ να ακούσω ολόκληρο album επειδή συνέχεια πήγαινα στο Little Dark Age και TSLAMP πιο πίσω για να απολαύσω το σόλο του μπάσου ξανά και ξανά. Απο τα καλύτερα LP που εχω ακούσει.
 

Lykke Li - So Sad So sexy
Guilty pleasure of my summer. Θα πρόσθετα όμως μια λέξη ακόμη στο όνομα του LP. So sad so sexy..so wet.
 

Father John Misty - God’s Favorite Customer
Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν σε μια δική τους διάσταση και ο Josh Tillman είναι ένας απο αυτούς. Η ανακάλυψη της χρονιάς ίσως. Ένας απο τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες πλέον, στο λαιβ του οποίου έτυχε να παω προόφατα στη Γερμανία. "Everything's cool, I'm great, it's fine".
 

Βeach Ηouse - 7
Mπορούν να σου μεταφέρουν το μύνημά τους (μουσικά- στιχουργικά) με πολυ λακωνικό τρόπο. «Girl of the Year» on repeat.
 

Interpol - Marauder
Δεν ειναι απο τα αγαπημένα μου LP των Interpol ωστόσο δεν γίνεται να μην τους αναφέρω στη λίστα. Όπως πάντα απόλυτα πιστοί στο στύλ τους.

 

Harry Eugene Kane (Acid Barretts)

 

Δεν είμαι καλός με τις ιεραρχήσεις, όλα με τον τρόπο τους ήταν στο νούμερο 1 για μένα
 

A Place To Bury Strangers - Pinned

Beak> ‎- >>>

The Buttertones ‎- Midnight in a Moonless Dream

Colin Stetson ‎- Hereditary (Original Motion Picture Soundtrack)

Idles - Joy as an Act of Resistance

Jetski - Santana Mythos for Bob T. Thomas

Mac Miller - Swimming

MGMT - Little Dark Age

Spiritualized - And Nothing Hurt

Windows96 - One Hundred Mornings
 

 

Lip Forensics

 

Ξένοι δίσκοι

Rival Consoles - Persona

George Fitzgerald - All That Must Be

Beach House - 7

A.A.L. - 2012-2017

Roman Flügel - Themes I-XIII

 

Ελληνικοί Δίσκοι

Ocean hope - Rolling Days

The Steams - Wild Ferment 

Sworr - Sworr

Τhe Noise Figures - Telepath

Stereo Nova - Ουρανός


 

CHICKN

 

Tο 2019, ας είναι επιτέλους η χρονιά που θα σταματήσουμε να διαχωρίζουμε μίζερα τις κυκλοφορίες σε ελληνικές και ξένες, με την ευχή να συνεχίσουν να εμφανίζονται άνθρωποι και ομάδες που θολώνουν αυτόν τον διαχωρισμό. Αυτή είναι μία λίστα με δεκαπέντε κυκλοφορίες του 2018 που παίξαμε παραπάνω την χρονιά που μας πέρασε και μας κράτησαν παρέα στις πρόβες, στο βαν, στο ξύπνημα και τις πιθανότητες πάρτι. Ας μην κάνουμε και εμείς το γούστο μας σημαία, εχουμε χορτάσει από αυτό.
 

1. Ryley Walker - Deafman Glance
Οικεία τοπία, μέσα στους δρόμους της πόλης. Οδυνηρό τραγούδι, με βαθύ συναισθηματισμό. Στο 22 days, το τοπίο καταρρέει...
 

2. Villagers - The Art of pretending to swim.
Τα καλά παλιομοδίτικα τραγούδια παραμένουν τόσο σημαντικά όσο ποτέ.

My heart is spilling over

Crashing on the ground

I can't see what's around me 

But soon I'll come round
 

3. Marianne Faithfull - Negative Capability
Αναζητώντας μια μυστικιστική βασίλισσα.
 

4. The Good the Bad & the queen - Merrie Land
Ο αγωνιώδης αφηγητής της σύγχρονης ζωής, Albarn ,με μερικά υπέροχα θλιβερά παραμύθια.
 

5. The Innocence Mission - Sun on the Square
Άλμπουμ βινυλίου που λάμπει, όμορφο, ακουστικό, με μια μελαγχολική αίσθηση αθωότητας στα φωνητικά.
 

6. Super Stereo -3
Κριτική, προς την κοινωνία και το σήμερα που ζούμε . Έντονο και ογκώδες. 
 

7. John Greenwood - Phantom Τhread Soundtrack
Η θλίψη της μουσικής του Greenwood είναι τέλεια εδώ.
 

8. Kacey Johansing – The Hiding
Ονειρικό, μελαγχολικό, γεμάτο αστραφτερές κιθάρες που θα έπρεπε να ηχογραφήσουν τα ηλιοβασιλέματα.
 

9. Connan Mockasin - Jassbusters
Μια περίεργη, αργό-καμένη μπαλάντα που αιωρείται όπως ο εκπνεόμενος καπνός.


10. Amen Dunes – Freedom

 

Στέφανος Μανούσης (Skinner Box)

Διεθνή

1. Idles: Joy as an Act of Resistance

2. Low: Double Negative

3. Spiritualized: And Nothing Hurt

4. Preoccupations: New Material

5. Beach House: 7 
 

Εγχώρια

1. The Steams: Wild Ferment

2. Vagina Lips: Generation Y

3. The Last Drive: The Last Drive

4. Selofan: Vitrioli

5. Στερεο Νοβα: Ουρανός

 

Marcia Israilides

International:

1. Orbital - Monsters Exist

2. Dead Can Dance - Dionysus

3. Thievery Corporation - Treasures from the Temple

4. Still Corners - Slow Air

5. Jon Hopkins - Singularity
 

Greek:

1. Στέρεο Νόβα - Ουρανός

2. Μαρία Λατσίνου & Mokita - Λάρυμνα

3. The Mute - Ωmega

4. Selofan - Vitrioli

5. Ocean Hope - Rolling Days

(plus 2 για φέτος: Παιδί Τραύμα - Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις και ΛΕΞ- 2ΧΧΧ)

 

Top 10 tracks

1. Orbital - Monsters exist

2. Jon Hopkins - Singularity

3. Thom Yorke - Suspirium

4. Blow - Last Sunset, Last Goodbye

5. Editors - Counting Spooks

6. Someone Who Isn’t Me - Gomenaki

7. Στέρεο Νόβα - Βίντεο Κλαμπ

8. Thievery Corporation - Voyage Libre

9. MGMT - Little Dark Age

10. Moby - The Tired and the Hurt

 

Marva Von Theo

Ακολουθούν κάποιες προτάσεις ξένων και ελληνικών κυκλοφοριών που ξεχωρίσαμε από την χρονιά που πέρασε!

EΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ 

Rolling Days by Ocean Hope, Released May 2018
https://hushhushrecords.bandcamp.com/album/rolling-days

Touched On The Raw by Kriistal Ann, Released October 2018
https://kriistalann.bandcamp.com/

This Τown by Ta toy boy, Released February 2018
https://tatoyboy.bandcamp.com/releases

85 by Soannefair, Released September 2018
https://soannefair.bandcamp.com/releases

No. 4 by Christina Vantzou, Released April 2018
https://christinavantzou.bandcamp.com/
 

ΞΕΝΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Harbour Boat Trips Vol. 02 Copenhagen by Trentemøller
https://trentemoller.bandcamp.com/album/harbour-boat-trips-vol-02-copenhagen-by-trentem-ller

Power by Lotic, Released July 2018
https://loticmusic.bandcamp.com/

Singularity by Jon Hopkins, Released May 2018
https://jonhopkins.bandcamp.com/

Image by Whispering Sons, Released October 2018
https://whisperingsons.bandcamp.com/album/image

 

Αμαλία Μουχταρίδη

1. Hunter - Anna Calvi
Σκοτεινό και χορευτικό οτι πρέπει δηλαδή. Ξεχωρίζουν το Don't Βeat Τhe Girl Out of My Boy και το Wish.

2. Amir - Tamino
Ατμοσφαιρικός και υπαρξιακός. Ο Tamino έχει μια αποστασιοποιημένη ερμηνεία και ποιητικό στίχο που μου αρέσει πολύ. Ξεχωρίζει το Cigar και το Indigo Night.

3. Transangelic Exodus - Ezra Furman
Ένα concept album για τον έρωτα ενός άντρα με έναν άγγελο σε μια κοινωνία που αυτό είναι παράνομο. Enough said. Ξεχωρίζουν τα Suck the Βlood From My Wound και Love You So Bad.

4. All At Once - Screaming Females
Πανκ με βιμπράτο. Ξεχωρίζουν τα I'll make you sorry και Black Moon.

5. King Princess - Make My Bed EP
Statement pop. Πολύ τσιλ ηχος. Ξεχωρίζουν τα 1950 και Upper West Side.

6. Hope Downs - Rolling Blackouts Coastal Fever
Πολύ κιθαριστικό αλμπούμ.Αίσθηση χειμερίνου ήλιου. Ξεχωρίζουν τα Bellarine και Air Conditioned Man

7. Chris - Christine And The Queens
Όχι απλό ποπ. Ξεχωρίζει το The Walker.

8. μπλουμ - Nalyssa Green
Ανοίκειο. Ξεχωρίζουν τα Αιγάλεω και Πάλι Κάλα.

9. Vitrioli - Selofan
Και λίγη νταρκίλα τωρα. Ξεχωρίζουν τα I'm Addicted και Vitrioli.

10. 2AM - Daphne and the Fuzz
Unicorn pop και ωραία συναισθήματα. Ξεχωρίζουν τα Early Morning και Space and Sound
 

 

Σωκράτης Μπαρμπουνάκης (αστρογόνο)



Με τυχαία σειρά

Oh Leaking Universe - My Autumn Empire

Konoyo - Tim Hecker

Suspiria (Music for the Luca Guadagnino Film) - Thom Yorke

7 - Beach House

Double Negative - Low

The Whole Thing is Just There - Young Jesus

The Art Of Pretending To Swim - Villagers

Aviary - Julia Holter

Bloom - Nalyssa Green

Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις - Παιδί Τραύμα
 

 

Naxatras


All Them Witches - ATW

The Babe Rainbow - Double Rainbow

Wooden Shjips - V

Orb - The Space Between

Kikagaku Moyo - Masana Temples

Electric Octopus - Pipe Dream Train

Timestone - Unspoken

Chickn - WOWSERS!

Sadhus - Big Fish

Last Rizla - Mount Machine

 

 

The Noise Figures

 

 Ξένα:

1. All Them Witches - ATW

2. Kikagaku Moyo - Masana Temples

3. Oh Sees - Smote Reverser

4. Idles - Joy As An Act of Resistance

5. Ty Segall - Freedom's Goblin

6. Parquet Courts - Wide Awake

7. Kurt Vile - Bottle It In
 

Ελληνικά:

1. The Steams - Wild Ferment

2. Chickn - Wowsers!

3. The Vagina Lips - Generation Y

 

Emi Path

 

Ομολογώ ότι έκλεψα λίγο αλλά τουλάχιστον στο σύνολο είναι 10. 3+7 λοιπόν για το 2018.
 

Ελληνικές

1. Mohammad – Hagazussa
Ανατριχιαστικοί ψίθυροι του σύμπαντος. Συχνότητες που σε στοιχειώνουν. Απλά θέλω να δω την ταινία.!

2. Stereo Nova – Ουρανός
Αν και δεν αγωνιούσα τόσο όσο άλλοι άνθρωποι γύρω μου για αυτήν την κυκλοφορία, τελικά ήταν πολλές οι ώρες της ακρόασης!

3. Nalyssa Green - Μπλουμ
Το να θες να ξανακούσεις ένα κομμάτι για να ανακαλύψεις κάτι ακόμα είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μπορούν να συμβούν. Τρομερή Παραγωγή!
 

Διεθνείς

1. Tim Hecker – Konoyo
Πάντα εκτιμούσα στον Hecker το γεγονός ότι η πηγή του ήχου του προέρχεται από ηχογράφηση οργάνων που στη συνέχεια επεξεργάζεται, άσχετα που τουλάχιστον εγώ προσωπικά δύσκολα ξεχώριζα τί είναι φυσικό και τί όχι. Ε, φέτος ήρθε το Konoyo και μαζί με αυτό η στιγμή που με μεγάλη χαρά άκουσα την ισορροπία μεταξύ οργάνων και τεχνολογίας. Η ένταση δεν είναι πάντα το ζητούμενο σε αυτόν τον δίσκο με αποτέλεσμα να έρχονται πλέον στο προσκήνιο τα ηχοχρώματα των οργάνων αλλά με τέτοιον τρόπο που αν αφεθείς μέσα στο άκουσμα δεν συνειδητοποιείς πότε ξεκινάει το ένα και πότε το άλλο.

2. Puce Mary – The Drought
Πάρε την σαπίλα σου αγκαλιά και βούλιαξε. Κινηματογραφικό!

3. Grouper – Grid of Points
Σοκ καθαρότητας ήχου, για έμας τους συνηθισμένους στα ηχητικά κύματα της Liz. Αλλά το εφέ του χάους παραμένει, μέσα από τα απλά patterns και την σταθερή φόρμα που σε βυθίζει σε κάποια εσωτερικότητα. Όμως, γιατί είναι μόνο 20 λεπτά;;; Το χάος στο repeat λοιπόν.!!

4)Dead Can Dance - Dionysus

Εκτιμώ πολύ σε έναν δίσκο την ύπαρξη βαθύτερης σκέψης και αναζήτησης. Και εδώ ακούς την μουσική εξερεύνηση ως προς τις ευρωπαικές παραδόσεις σε συνδυασμό με τον συμβολισμό των διαφόρων όψεων του Διονύσου. Επιλέγοντας την χρήση μιας επινοημένης γλώσσας καταφέρνουν τελικά να σε παρασύρουν  σε μια αρχέγονη ατμόσφαιρα απαλλαγμένη από το βάρος των λέξεων.

5.Anna Von Hausswolff – Dead Magic
Ένας δίσκος που φαίνεται να έχει πάει ένα βήμα παραπέρα. Φωνητικά, η ερμηνεία και τα ηχοχρώματα ποικίλουν με μια περισσότερο άγρια διάθεση, τα κομμάτια, εκτενεί σε διάρκεια όπως ήδη μας έχει συνηθίσει, συνεχώς εξελίσσονται δίνοντάς μας κάτι περισσότερο πέρα από την ρυθμική σταθερότητα που σε καρφώνει. Τέλος, τα δύο τελευταία,The Marble Eye και Källans återuppståndelse, πιο χαοτικά και απλωμένα στον χρόνο, κάνουν την διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα. Ένας δίσκος που ξεκίνησε από ένα –Α- και κατέληξε σε ένα –Β-.

6. Skee Mask- Compro
Μπορώ είτε να χορέψω είτε να τον ακούσω σαν «ηρεμιστικό». Δεν υπάρχει κάτι με το οποίο να μπορώ να πω ότι μοιάζει, όχι μόνο το ηχητικό  αποτέλεσμα αλλά και η ενέργεια αυτού του δίσκου.

7. Jim O’Rourke – Sleep Like it’s Winter
Ίσως αυτή τη χρονιά να με αντιπροσωπεύει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Είναι από τα ακούσματα που αν έπρεπε να εντάξω κάπου θα έλεγα ambient αλλά πραγματικά δεν θέλω να βάλω ταμπέλα. Είναι ένας δίσκος με αφηρημένες δομές που, όμως, θα σε κουνήσει, θα σε ξεβολέψει, διαφορετικά δεν μπορείς να τον ακούσεις, δεν μπορείς να τον αντιληφθείς. Και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Μακάρι να μπορούσαμε να ακούμε έτσι τον «ήχο» (=μουσική) αλλά και την ησυχία.
 

 

Puta Volcano 

 

σε τυχαία σειρά

Idles - Joy As An Act of Resistance

Alice in Chains - Rainier Fog

Ghost - Prequelle

The Noise Figures - Telepath

Vodka Junior - Warrior Anthems

The Steams - Wild Ferment

Action Bronson - White Bronco

Jon Hopkins - Singularity

Graham Coxon - The End of The F***ing World

Young Fathers - Coca Sugar
 

 

Orestis Tentzeris (Breath After Coma)

 

Καλησπερίζω την ομάδα του Υπογείου. Χαίρομαι που συμμετέχω στο άρθρο ως μουσικός. It’s all about music και φυσικά βγαίνει νέα μουσική γεμάτη έμπνευση και είμαι ενθουσιασμένος να μοιραστώ ο,τι ξεχώρισα .
 

• Boy Azooga - 1,2 Kung Fu
  Δεν χρειάζεται να το ορίσω κάπως. Φρεσκάδα. Το κομμάτι Jerry, ειδικότερα, βγάζει μια απίστευτη παιδικότητα που με κάνει να ταυτίζομαι αμέσως.
   
• Shame - Songs Of Praise
  Δέκα στα Δέκα. Αγγλάρες μόνο. Μαζί με Idles και Fontaines DC που είναι τα δύο επόμενα που θα πω.
   
• IDLES - Joy As An Act of Resistance
  Ο τίτλος τα λέει όλα.
   
• Fontaines DC - Chequeless Reckless/Boys In The Better Land
  Τους έχασα στο live της Αθήνας και το μετανιώνω πικρά.
   
• Tom Misch - Geography
  Άλλη ιστορία τελείως. ElectroSoul, είδος που έχω τεράστια αγάπη. Ήχος, ενορχήστρωση άλλο λεβελ. Το μέλλον.
   
• BODEGA - Endless Scroll
  New York groovy post punk. Ιδιαίτερη φάση. Concept album για τη μάστιγα του ίντερνετ σήμερα. Με επηρέασε πολύ στα lyrics του νέου μας άλμπουμ με τους Breath.
   
• The Tibbs - Takin Over
  Όπως θα έλεγε ο Frank Turner, αυτό το άλμπουμ είναι Positive Songs for Negative People.
   
• Father John Misty - God’s Favorite Customer
  Αγαπημένο κομμάτι το "Mr Tillman".
   
• Jungle - For Ever
  Λιώνω για τη φάση αυτής της μπάντας. Μου άρεσε λίγο περισσότερο το ντεμπούτο βέβαια. Αλλά το essense τους το κράτησαν και στο φετινό τους.
   
• The Noise Figures - Telepath
  Το φετινό ελληνικό που μπορώ να πω ότι όντως το άκουσα αρκετά.
   

Και του χρόνου!

 

Παιδί Τραύμα

 

Ήταν μια χρονιά με πληθώρα καλών δίσκων ειδικά στην underground, indie rock αλλά και post punk σκηνή. Δυστυχώς πρέπει να διαλέξω μόνο πέντε ελληνικές και πέντε ξένες παραγωγές οπότε θα αφήσω αναγκαστικά κάποια όμορφα άλμπουμ απ’ έξω.
 

Διεθνής σκηνή
Σε μια μίνι περιήγηση του 2018: Οι Underworld έντυσαν ηλεκτρονικά την εμβληματική περσόνα του Iggy Pop με αηδιαστικά ειλικρινή στίχο και ο Julian Casablancas αφήνει ξανά το στίγμα του με τους Voids. Εντυπωσιάστηκα από το τρίτο άλμπουμ των Hookworms και με το πως συνδύασαν το synth στο psych-punk ενώ οι Low με παραγωγό τον BJ Burton δείχνουν ότι μπορούν εδώ και δεκαετίες να πουσάρουν την μουσική τους σε νέα όρια. Τέλος, με γοήτευσαν ξανά οι Still Corners που πάντα παίζουν με την αγαπημένη μου συνήθεια: τη νοσταλγία.

#5 Underworld & Iggy Pop - Teatime Dub Encounters (EP)

#4 The Voidz - Virtue

#3 Hookworms - Microshift

#2 Low - Double Negative

#1 Still Corners - Slow Air

Ελληνική σκηνή
Η ιδέα της ηπειρώτικης πολυφωνίας ανέκαθεν με συνάρπαζε, καθώς πάντα βρίσκω ροκ στοιχεία μέσα σ’ αυτή. Στα πιο «μοντέρνα» τώρα, μου άρεσε ο τρόπος που προσέγγισε ο Κτίρια τη Νύχτα τα κομμάτια άλλων μουσικών ενώ Ο Prins Obi και οι Dream Warriors ήταν σίγουρα η αποκάλυψη της χρονιάς στο αθηναϊκό underground. Εξαιρετικά καλοδουλεμένη και ολοκληρωμένη η τελευταία προσπάθεια της Nalyssa Green είναι νομίζω η καλύτερή της δουλειά. Τέλος και εντελώς υποκειμενικά (ακόμα και μπουζούκια να έβγαζαν θα μ’ άρεσε), λάτρεψα το reunion των Στέρεο Νόβα.

#5 Διώνη - Ηπειρώτικα πολυφωνικά τραγούδια

#4 Κτίρια τη νύχτα - Ένοικοι

#3 Prins Obi & The Dream Warriors - Prince Obi The Warriors

#2 Nalyssa Green - Μπλουμ

#1 Στέρεο Νόβα - Ουρανός
 

 

Ren (Echo Train)

 

Τα 10 άλμπουμ που ξεχώρισα το 2018. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, και μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, άκουσα πολύ μα πολύ μουσική φέτος, όμως ανήκει σε μακρινές εποχές, γιατί ανακάλυψα οτι τα περισσότερα νέα ακούσματα με μελαγχολούν και μου στερούν την έμπνευση για δημιουργία. Παρόλα αυτά, στις πιο καλές και ήρεμες στιγμές μου, εκείνες που εχω πιο ανάλαφρη διάθεση και δεν υπεραναλύω τα πάντα όπως τωρα, μου δημιουργειται η ανάγκη να ψάξω και λίγο το σήμερα για αλλαγή - τα παρακάτω είναι μερικά απο αυτά που μου κίνησαν την περιέργεια.  

1. Green Seagull - Scarlet Fever
Μπαρόκ ψυχεδέλεια. Με το πρώτο ακουσμα, το άφησα να παίξει ολόκληρο μέχρι το τέλος. Υπάρχει βέβαια και μιά αδυναμία στον συγκεκριμένο ήχο.

2. Octopus Syng - Victorian Wonders
Αυτή η μπάντα απο την Φινλανδία με ξαγρύπνησε θυμαμαι μια βραδιά!

3. Kikagaku Moyo - Masana Temples
Ισως να φταίει η εξωτική τους γλώσσα και οι κλίμακες που χρησιμοποιούν στις μελωδίες τους, που με ταξίδεψαν ευχάριστα.

4.  Wooden Shjips - V
Good stuff!!

5 .Trembling Bells - Dungeness
Απο τη Σκωτία, με νεραϊδίσιες μελωδίες απο .. Aυτή τη φωνή της Lavinia Blackwall !!!

6. Khruangbin -  Con Todo El Mundo  
Εδώ ομολογώ, ποτέ δεν έχω προφέρει το όνομά τους σωστά, για μένα είναι πάντα τα "κουρκουμπίνια", κι ας λένε αυτοί ό,τι θέλουν!    

7. Tommy Gerrero - Road to Κnowhere
Γιατί ο Tommy Gerrero ήταν γνωστός skateboarder το ’80 στο San Francisco και είναι κάπως σαν να μεταφέρει αυτή την αίσθηση ελευθερίας και ανεμελιάς και στη μουσική του. 

8. Damien Jurado - The Horizon Just Laughed 
Μου άρεσε ..ετσι απλά, η χροιά της φωνής του.

9. Jack White – Boarding House Reach 
Ειναι ο Jack White, και κάνει ότι θέλει... "Everything you ‘ve ever learned”….yeaaahhh!!! 

10. Beggars – The Day I Lost My Head
Γιατί αυτός είναι ο πιο φευγάτος δίσκος τους! - John ..tell me about “Medusa”

Και τέλος...(τυμπανοκρουσίες κάπου απο το βάθος..)

…11. The Αfter Maths – Hotel Gilbert
Και τι να κάνω εγω τωρα που οι φίλοι μου έβγαλαν τον δίσκο τους τέλος Δεκεμβρίου του ’18, Μike; Δεν φταίω εγω! 11 λοιπόν για να μη χαλάει το γούρι, οι μονοί αριθμοί είναι καλύτεροι. Οπως οταν πηγαίνεις λουλούδια, θα πεις 3 ή 7 ή 11 τριαντάφυλλα, έτσι δεν είναι;

Love & Peace 
Ren

 

Sons Of Zevedeus

Οι Sons of Zevedeus συνέλεξαν και αποφάνθηκαν - για λογαριασμό του καθενός εξ αυτών ή και ομόφωνα - πως οι καλύτερες προτάσεις για albums του 2018 σε ελλάδα και εξωτερικό είναι οι παρακάτω:
 

1. Daughters – You Won't get What you Want
H αμερικάνικη post-hardcore/math metal/noise/experimental μπάντα, έπειτα από επανένωσή της μας δίνει αυτό το δίσκο. Η αίσθηση που δημιουργεί είναι πως βρίσκεσαι στο πιο σύγχρονο θεατρικό musical. Φρενήρεις ιδέες με άψογη συνέχεια (απαιτεί βέβαια και την προσοχή σου αδιάκοπα) και φωνητικά που μπορεί να σου θυμίσουν απ' τη μία M.Gira κι απ' την άλλη μία ακραία εκδοχή του D.Byrne.

2. Viagra Boys – Street Worms
Μαζί με το «Joy as an act of resistance» των Idles, ίσως να ακούγεται όπως η πανκ θα έπρεπε να ακούγεται μέσα στο 2018.

3. Khruangbin – Con Todo el Mundo
Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα απ το τέξας. Σεξουαλικό, απλό, ουσιώδες οργανικό άκουσμα. Σίγουρα έχει ακούσει κανείς το Maria Tambien στο ραδιόφωνο. Και τώρα που διανύουμε την περίοδο των Χριστουγέννων μην ξεχάσετε να ακούσετε και το  single τους «Christmas Time Is Here», διασκευή απ' το αυθεντικό των Vince Guaraldi Trio.

4. Cavern of anti-matter – Hormone Lemonade
Καθώς αγαπάμε και παρακολουθούμε τις δουλειές των Stereolab και των γενεαλογικών τους δέντρων, προτείνουμε τον ήχο των Cavern of anti-matter. Αφορμή για να τους ανακαλύψουμε ήταν η ταινία «In Fabric» ( P.Strickland, 2018 ),
ταινία για την οποία γράψανε καταπληκτική giallo αισθητικής μουσική. Θυμίζουν Kraftwerk, Tortoise, Neu! μα πάνω απ'όλα ο ήχος τους διακατέχεται από την ξεχωριστή και ιδιαίτερη μουσική γλώσσα των Stereolab.

5. Kamasi Washington – Heaven and Earth
O Kamasi είναι ό,τι καλύτερο έχει να πει η τζαζ σήμερα. Όχι μόνο από άποψη σολιστικής ιδιοφυίας, ο δίσκος καταφέρνει να έχει στίγμα σε πολλαπλά επίπεδα: ενορχήστρωση, εναρμόνιση, δομή, παραγωγή. Με λίγα λόγια, έχουμε πραγματικά πολύ καιρό να ακούσουμε δίσκο τζαζ που να μην αφήνει αυτή την αίσθηση του ντετόλ και του άζαξ. Ίσως ο Kamasi απ' το «The Epic» και μετά να αποτελεί την αναγέννηση του είδους.

6. John Zorn – Highlights From The Book Beri'ah
Οι συλλογές μουσικής είναι κάτι που έχει εκλείψει αρκετά στις μέρες μας, πόσο μάλλον οι καλές! Ο αγαπημένος μας υαλοφόρος τρελός έκανε αυτό που έπρεπε μετά από κάνα δυο χρόνια «στασιμότητας». Έβγαλε τη συλλογή που ο φιλόμουσος άνθρωπος που θα πρωτακούσει Zorn μέσω αυτής, θα αγαπήσει, θα κολλήσει και θα πρήξει και τους γύρω του.

7. Julia Hotler – Aviary
Μπρος στο δρόμο που χάραξε η Kate Bush, η Laurie Anderson και μεταγενέστερα η Bjork, η Julia Hotler συνεχίζει και ανοίγει με την τσουγκράνα της ένα δικό της μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό οδηγεί σε ηχοτοπία όπου τα έγχορδα
μετασχηματίζονται σε synthesizers και καταλήγουν να γίνονται φωνές σε abstract σχηματισμούς. Στη φύση, η μουσική αυτή ανταποκρίνεται κάλλιστα και στην πόλη μεταμορφώνει τις καταστάσεις.

8. Fire! – The Hands
Πρόκειται για το 6ο άλμπουμ που κυκλοφορεί το σουηδικό τρίο. Αν μπορεί κανείς να μιλήσει για fusion jazz, τότε αυτό που κάνουν οι Fire! αποτελεί την πιο σωστή προσέγγιση του είδους. Πιο συγκεκριμένα ο ήχος τους θυμίζει stoner/sludge με άγριο σαξο-«φονικό» ηχόχρωμα όπως αυτό του Gato Barbieri. 

Δύο ελληνικά albums για το 2018

9. Sister - untrue
Ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας αυτής, τα λόγια είναι περιττά, γι’ αυτό ακούτε instrumental. Τραχύ ηχόχρωμα πάνω σε μουσική γλώσσα ιδιαίτερη με noise και ψυχεδελικές αναφορές που ούτε φλυαρεί, ούτε λέει λόγια του αέρα. Θα μπορούσαμε να το βάλουμε για κάποιο λόγο σε ίδιο playlist με Amon Tobin, Tortoise αλλά και Mike Patton.

10. Κυριάκος Σφέτσας – Greek Fusion Orchestra Vol.1
Ο δίσκος αυτός ηχογραφήθηκε το 1977, και κυκλοφόρησε ουσιαστικά 41 χρόνια μετά. Πρόκειται για 6 εκτενείς συνθέσεις του Κ. Σφέτσα με κύρια πηγή την παραδοσιακή ελληνική μουσική και πιο συγκεκριμένα το μουσικό ιδιωματισμό της ηπείρου σε μίξη με την τότε σύγχρονη αισθητική της fusion jazz της δεκαετίας του '70. Χωρίς να αποτελεί στις μέρες μας τη μεγαλύτερη καινοτομία ( διότι σίγουρα θα υπήρξε τέτοια την εποχή που ηχογραφήθηκε ) το «greek fusion orchestra vol.1» είναι μία αξιολογότατη δουλειά από έναν εργατικό συνθέτη που παρόλη την παραγωγικότητά του μέχρι τις μέρες μας δεν ξεχνά να δώσει τη ζωή και τη σημασία που πρέπει στα «μεγαλύτερά» του παιδιά.

 

The Steams 

Για το tour που κάναμε τον Νοέμβρη, ο Άλεξ (παραγωγός και μπασίστας) έφερε ένα στικάκι με πάνω από 60 άλμπουμ που βγήκαν το 2018. Μετά από 1600χλμ καταλήξαμε στα παρακάτω 10.

σε τυχαία σειρά
 

Mitski - Be the Cowboy

Kikagaku Moyo - Massana Temples

Delta Sleep - Ghost City

Idles - Joy As An Act of Resistance

The Brian Jonestown Massacre - Forgotten Graves

Emma Ruth Rundle - On Dark Horses

Brockhampton - 1999 Wildfire

Kamaal Williams - The Return

Thee Oh Sees - Smote Reverser

Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel and Casino

 

Selefice (Μάνος Μιχαηλίδης – μπάσο/δεύτερη φωνή, Πέτρος Μιχόπουλος – κιθάρα/δεύτερη φωνή)


Το 2018 ήταν το έτος επιστροφής για τη μπάντα μας μετά από 24 ολόκληρα χρόνια και μια φουλ δημιουργική χρονιά που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Με το ολοκαίνουργιο Mini LP μας σχεδόν έτοιμο, το 2019 αναμένεται εξίσου συναρπαστικό!

Παρακάτω έχουμε μια μικρή ενδεικτική λίστα από τις άπειρες μουσικές που ακούσαμε και φέτος, με 5 άλμπουμ από τη διεθνή παραγωγή και 5 ελληνικά, επικεντρωμένα λόγω και του ύφους της μπάντας μας κατά κύριο λόγο στον ευρύτερο σκληρό ήχο, αλλά όχι μόνο. Μια μικρή σύνθεση ενός παλιού και ενός νέου μέλους των Selefice χωρίς σειρά αξιολόγησης. Ευχαριστούμε το Υπόγειο και όλους τους φίλους της μπάντας για την υποστήριξη! Ευχόμαστε σε όλους υγεία και μουσικάρες για τη νέα χρονιά!


ΔΙΕΘΝΗ LPs

Sleep - The Sciences

Harakiri For The Sky – Arson

Behemoth - I Loved You at Your Darkest

Necros Christos - Domedon Doxomedon

Judas Priest – Firepower


ΕΛΛΗΝΙΚΑ LPs

Varathron - Patriarchs Of Evil

On Thorns I Lay - Aegean Sorrow

Raw In Sect – Kitro

Selofan – Vitrioli

Ραμμένος Άσσος ‎– Καταραμμένος

 

Jacob Gale (CORETHEBAND)

 

Σε αυτή την λίστα θα μιλήσουμε για τους αγαπημένους μας δίσκους της χρονιάς. Δεν μιλάμε για τους καλύτερους δίσκους, μιλάμε για τα projects που μας επηρέασαν περισσότερο από άλλα σαν ανθρώπους, αλλά και σαν καλλιτέχνες. Θα θέλαμε μέσα από αυτό τον τρόπο να μπορέσουμε να διαδώσουμε κάποια album που ίσως να μην τα έχουν ακούσει όλοι φέτος. Ελπίζουμε να σας αρέσει η λίστα και οι μικρές ιστοριούλες που έχουμε γράψει για τις εμπειρίες που ζήσαμε και τα συναισθήματα που νιώσαμε ακούγοντας αυτά τα projects. 

Πριν αρχίσουμε, θέλω να αναφέρουμε μερικούς δίσκους που αγαπήσαμε φέτος, αλλά για διάφορους λόγους, δεν κατάφεραν να μπουν στη λίστα:

Travis Scott – ASTROWORLD
The Neighborhood – Hard To Imagine The Neighborhood Ever Changing!
Twenty One Pilots – Trench
Jeff Goldblum & The Mildred Snitzer Orchestra – The Capitol Studio Sessions
J. Cole – K.O.D
Joji – BALLADS 1
U.S Girls – In a Poem Unlimited 
 

10. Various Artists – A Very Spidey Christmas
Αυτός ο δίσκος είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στην λίστα μας. Δεν ξέρουμε αν θα έπρεπε να ανήκει στην ίδια λίστα με τους υπόλοιπους δίσκους, αλλά τον έβαλα γιατί θεωρώ πως είναι το καλύτερο Christmas album που θα μπορούσε να έχει ένας fan του Spider-Man. Το album έχει πέντε κομμάτια, τα οποία είναι διασκευές κλασσικών χριστουγεννιάτικων τραγουδιών, όπως το “Jingle Bells” και το “Joy to the world”, και τα ερμηνεύουν διάφορα μέλη του cast της ταινίας «Spider-Man: Into the Spider-Verse». Το αγαπημένο μας τραγούδι είναι το “Spidey Bells”, ένα τραγούδι σε ερμηνεία του Chris Pine. O Chris Pine στην ταινία παίζει τον αρχικό Spider-Man και κατά τη διάρκεια του τραγουδιού τον ακούμε να τραγουδάει για το πως σώζει την πόλη της Νέας Υόρκης και ύστερα να αναρωτιέται ο ίδιος γιατί συμφώνησε να ηχογραφήσει ολόκληρο Christmas Album. Ο δίσκος έχει πολύ χιούμορ και κρατάει το πνεύμα των Χριστουγέννων ζωντανό… Ho, Ho, Ho!
 

9. Leon Of Athens – Xenos 
Στις αρχές του ’18, είχαμε την τύχη να ανοίξουμε την συναυλία του Leon of Athens, στο Passport της Αθήνας. Η συναυλία είχε λειτουργήσει ως release party για τον νέο του δίσκο, “Xenos”. Θυμάμαι πως είχα πάει να αγοράσω τον δίσκο με κάρτα, αλλά προσπάθησα άδικα γιατί δεν υπήρχε μηχάνημα για POS. Ο Leon ήρθε μετά και μου έδωσε έναν δίσκο από μόνος του, πράγμα που εκτίμησα πολύ και που με έκανε να θέλω να ακούσω τον δίσκο ακόμα περισσότερο. Τον δίσκο τον άκουσα πρώτη φορά μια μέρα μετά, όταν άρχισα την διαδρομή με το αυτοκίνητο για να πάω στο λιμάνι του Πειραιά, αφού θα γυρίζαμε Χανιά εκείνο το βράδυ. Ακούγοντας τον για πρώτη φορά, κατάλαβα τον κόπο που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος για να μπορέσει να παρουσιάσει ένα τόσο καλό Αγγλόφωνο Ελληνικό προϊόν, στον χώρο της indie μουσικής. Το “Aeroplane” είναι το εναρκτήριο κομμάτι, καθώς και το πρώτο single του δίσκου, αν δεν κάνω λάθος. Είναι ένα τραγούδι που μας ταξιδεύει στις εποχές του πρώτου μας έρωτα με στίχους όπως “your love is my cage” και “be the first to hit or you fall in vain”. Στην συνέχεια μπαίνει το “Xenos”, το οποίο μοιράζεται το όνομα του με τον τίτλο του album. Το βιντεοκλίπ αυτού του κομματιού είναι το καλύτερο που έχουμε δει από Έλληνα καλλιτέχνη τα τελευταία χρόνια. Το “Utopia”, άλλο ένα single του album, είναι το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Υπάρχει ένα sample που παίζει μετά τους στίχους “I don’t know if I’m I starting now or I’ve just arrived”, το οποίο μου θυμίζει πάρα πολύ την φωνή του R2D2 από το Star Wars και με κάνει να το αγαπάω άλλο τόσο. Το αποκορύφωμα του δίσκου για εμένα, είναι το “Fire Inside you”, μια διασκευή από το κομμάτι «Έλα κοντά μου» του Παύλου Παυλίδη. Μπορώ να ακούω αυτό το κομμάτι με τις ώρες και να ταξιδεύω Μ ’αρέσει, επίσης, να το ακούω καμιά φορά πριν κοιμηθώ. Άλλα highlights του δίσκου, είναι τα : Letters to my father, Serpent’s Egg και Corfu. 
 

8. Tropical Fuck Storm – A Laughing Death in Meatspace 
Τι όνομα και αυτό; Οι TFS (για να μη γράφω ολόκληρο το όνομα συνέχεια), είναι μια νέα μπάντα και ανήκουν στην κατηγορία των “supergroup”, αφού τα μέλη της προέρχονται από διάφορες άλλες διάσημες Αυστραλέζικες μπάντες, όπως οι “The Drones” και “High Tension”. Θα ομολογήσω πως δεν ήξερα καμία από αυτές τις μπάντες πριν μάθω τους TFS, αλλά γι’ αυτό υπάρχει και η μουσική άλλωστε, για να μαθαίνεις νέα πράγματα. Τώρα, μπορώ να πω πως έχω ακούσει αρκετά τραγούδια από τους The Drones και μου αρέσουν. Δυσκολεύομαι να κατατάξω τους TFS σε ένα είδος. Συνδυάζουν στην μουσική τους είδη όπως post-punk με psychedelic και noise rock, αλλά υπάρχουν και γεύσεις από blues και industrial ήχους. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο project που μιλάει κατά βάση για κοινωνικό-πολιτικά θέματα, είναι εθιστικό και παραδόξως πολύ εύηχο, ακόμα και για άτομα που δεν ακούνε τέτοιου είδους μουσική. Κάθε φίλος-γνωστός που του έβαλα να ακούσει κάποια κομμάτια, εντυπωσιάστηκε και ήθελε να ακούσει όλο τον δίσκο. Το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο είναι και το πρώτο που άκουσα, με τίτλο “Let My Tyres Down”.  Είναι στιγμές στον δίσκο που ο τραγουδιστής αφηγείται μια ιστορία, άλλες τραγουδάει, άλλες φωνάζει και μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές, καταφέρνει να ακούγεται συνεχώς κουρασμένος και αποθαρρημένος, ένα στοιχείο που ενισχύει την εμπειρία του δίσκου σαν σύνολο. Κάθε τραγούδι αρχίζει με σχετικά χαλαρές μελωδίες και χτίζεται καθώς προχωράει, με αποτέλεσμα στο τέλος να περικυκλώνει τα αυτιά του Σήφη μια ορχήστρα τελειότητας. Αν δεν θέλει κάποιος να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο, πρέπει έστω να ακούσει το κομμάτι που ανέφερα πριν, καθώς και τα “A laughing death in meatspace” και “Chameleon Paint”.
 

7. FY – Lingo
Best ad-libs in Greece. Ο FY, Prince FY, Prince FY captain, είναι ο δεκαοκτάχρονος Φίλιππος Γιαγκούλης. Σε μια τόσο μικρή ηλικία, ο FY έχει καταφέρει να παρουσιάσει το καλύτερο, για εμάς, Ελληνικό trap album της χρονιάς, χωρίς να έχει την ανάγκη για beef ή flex. Είναι ο εαυτός του και μιλάει για απλά πράγματα. Στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, έχουμε κάποιους από τους αγαπημένους μας στίχους. Μας άρεσε ιδιαίτερα το σημείο όπου λέει “Στη μαμά μου έδωσα VV δώρα σαν να ήτανε Thanksgiving. Τα μάτια μου ψηλά όχι η μύτη. Δεν μιλάω για τη Minaj, μα θέλω νίκη.” Τα έξυπνα references και wordplays εμφανίζονται παντού κατά την διάρκεια του δίσκου και ενισχύουν τον χαρακτήρα του. Στην συνέχεια ακούμε το νέο hit του δίσκου, “Δεν με θέλουν”, όπου ο FY αποδεικνύει για άλλη μια φορά την εμπορικότητα του και την ικανότητα του να βγάζει “Bangers”. Ένα από τα αγαπημένα μας κομμάτια είναι το “Τι έχεις να τους πεις», το , στο οποίο μιλάει για τις δυσκολίες που έχει περάσει σαν άνθρωπος, σαν νέος καλλιτέχνης, αλλά και σαν ερωτευμένος, λέγοντας «Πες μου σ ’αγαπώ πριν κλείσεις. Μου λείπεις.» Στο Keys, φαίνεται σε ένα σημείο να περιγράφει τους γονείς του να συζητάνε για το πως ο γιός τους είναι κάθε βράδυ στο στούντιο και ηχογραφεί. Άλλα highlights του δίσκου είναι τa «Μόνοι μας μείναμε» και «Trip». To Lingo είναι ένας πολλά υποσχόμενος δίσκος από έναν πολλά υποσχόμενο καλλιτέχνη και θα ήταν κρίμα να μην παίρναμε την ευκαιρία να αναρωτηθούμε «Τι άλλο έχει να μας πει;» 

 

6. Mac Miller - Swimming 
Το πιο ώριμο και σκοτεινό album του Mac Miller, ήταν δυστυχώς και το τελευταίο του, αφού φέτος χάθηκε στον αγώνα του με τα ναρκωτικά. Σε αυτόν τον δίσκο, βλέπουμε τον Mac να τραγουδάει πιο πολύ από ποτέ και να μας δείχνει μια διαφορετική πλευρά από αυτήν που έδειχνε στις προηγούμενες του δουλειές. Σε αντίθεση με τα δυναμικά και θετικά κομμάτια του παρελθόντος που μιλούσαν για την άνοδο του σαν καλλιτέχνη και για θέματα αγάπης, εδώ πέρα μιλάει ανοιχτά για τον εθισμό του στα ναρκωτικά και για την ψυχολογική του κατάσταση και ευελπιστεί πως το μήνυμα του θα ακουστεί και θα μπορέσει να βοηθήσει τις ζωές άλλων που περνάνε αντίστοιχα προβλήματα. Είναι ένα πανέμορφο album που πρέπει να ακουστεί από αρχή μέχρι τέλος, άρα για το συγκεκριμένο δεν θέλουμε να μιλήσουμε για αγαπημένα τραγούδια. Ελπίζουμε να σας αρέσει όσο άρεσε σε εμάς. 
 

5. Cardi B – Invasion of Privacy
Το “Invasion of Privacy” είναι η απόδειξη ότι η Cardi B είναι η νέα βασίλισσα της Rap. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Highlights του δίσκου για εμάς: Money Bag, Ring Feat Kehlani, Best Life (Με τον θεό Chance The Rapper), Be Careful και φυσικά τα παγκόσμια hit Bodak Yellow και I Like it. She run this shit like cardio!

4. Pusha-T – Daytona 
Το “Daytona” είναι ο τρίτος δίσκος του Pusha-Τ και ταυτόχρονα ο πρώτος του δίσκος με υποψηφιότητα για καλύτερο Rap Album στα Grammy. Αξίζει την υποψηφιότητα κατά την γνώμη μας, καθώς είναι ένα project για το οποίο ο Terrence μας προετοίμαζε χρόνια τώρα και για να είμαστε ειλικρινείς, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Kanye West και οι δύο μαζί φρόντισαν να βγει ο δίσκος όσο πιο αλάνθαστος γινόταν. Το artwork του δίσκου μας δείχνει μια εικόνα ενός κατεστραμμένου μπάνιου της “Whitney Houston”, όταν ήταν στα χειρότερα της και δυστυχώς ή ευτυχώς, ταιριάζει απίστευτα με την όλη αισθητική του δίσκου. Ο δίσκος έχει μόνο 7 κομμάτια, αλλά δεν υπάρχει ούτε στιγμή όπου σκέφτεσαι πως κάτι λείπει. Το sampling στον δίσκο είναι το υπέρτατο παράδειγμα του πως πρέπει να λειτουργεί η τέχνη του sampling στην εποχή μας. Στο “Santeria” ο Pusha-T μας δίνει τους στίχους “Of all of the things I ever paid for, know that there's no price tag when I wage war» και στην πορεία μας παρουσιάζει τα Ισπανικά φωνητικά μιας γυναίκας, τα οποία λειτουργούν σαν γέφυρα για το κομμάτι και μας στοιχειώνουν κάθε φορά που τα ακούμε. Το “If you know, you know”, είναι ότι πιο κοντινό σε “hit” του δίσκου, αφού το ρεφρέν του είναι το καλύτερο και πιο ενεργητικό του δίσκου. Αυτό που μας έμεινε ήταν η αρχή του κομματιού, αφού ακούμε τον Pusha-T να επιτίθεται στο σύστημα των charts του σήμερα λέγοντας «these ain’t the same type of hits boy” και “Your numbers don’t add up on the blow. That was ten years ago"». Αγαπημένο σημείο στον δίσκο είναι οι στοίχοι του «Come Back Baby», όπου γίνεται αναφορά στον Lil Wayne και τον δικαστικό αγώνα που περνάει με την δισκογραφική του, λέγοντας “Flash without the fire/Another multi-platinum rapper trapped and can’t retire.” O δίσκος είναι γεμάτος αναφορές για ναρκωτικά, beef με άλλους καλλιτέχνες και σχόλια για διάφορες καταστάσεις. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τις διάφορες απόψεις που εκφράζει μέσα στον δίσκο, αλλά είναι πάρα πολλές. Θα ήταν καλύτερο να κάτσει κανείς να μελετήσει τον δίσκο από μόνος του. Αυτό που κατάφερε ο Pusha-T στα 21 λεπτά του “Daytona”, είναι αξιοθαύμαστο από μόνο του. Αν δεν σε ενδιαφέρουν, λοιπόν, οι στοίχοι, τουλάχιστον μπορείς να επικεντρωθείς στην παραγωγή και το flow του δίσκου. 

 
3. Poppy – Am I a Girl?
H Poppy είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο της μουσικής. Η καριέρα της ως online persona άρχισε από ένα βίντεο που ανέβασε το 2015 στο κανάλι της στο YouTube, το οποίο λεγόταν “I’m Poppy”. Σε αυτό το βίντεο βλέπουμε ένα ξανθό κορίτσι που θυμίζει κούκλα barbie ή και ρομπότ, να κάθεται μπροστά σε ένα λευκό φόντο και να λέει στην κάμερα την φράση «I’m Poppy»… για 10 λεπτά συνεχόμενα. Όλοι γνωρίζουμε   πως το ίντερνετ είναι ένα περίεργο μέρος φτιαγμένο για περίεργα πράγματα που περιμένουν να γίνουν viral.  Για κάποιο άγνωστο λόγο, αυτό το βίντεο ήταν ένα από αυτά και έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να συγκεντρώσει 18 εκατομμύρια προβολές. Λίγος καιρός πέρασε και η Poppy κυκλοφόρησε το πρώτο της τραγούδι, με τίτλο “Low Life”. Το κομμάτι έκανε επιτυχία με αποτέλεσμα να συνεχίσει την καριέρα της στην μουσική. Σήμερα, η Poppy έχει κυκλοφορήσει δύο στούντιο album και το φετινό της είναι ένα από τα album που «κάψαμε». Φέτος, η Poppy μας έδειξε γιατί είναι το ρομποτικό fashion icon της καρδιάς μας.  Ο δίσκος είναι γεμάτος bubble pop τραγούδια που μιλάνε για την μόδα και άλλες φορές για το τέλος του κόσμου, ενώ προς τα τέλη του δίσκου μας παρουσιάζει τρία κομμάτια που έχουν στοιχεία deathcore, pop-punk και nu-metal.  Στο κομμάτι “Chic Chick”, έχουμε μουσική που θα μπορούσε να έχει κλαπεί από δίσκο της Lady Gaga και ακούμε την Poppy να μας τραγουδάει “I’m a chic chick! If you don’t like it, suck my dick!” (αγαπημένοι στίχοι του δίσκου). Στο  «Time is Up”, ένα τραγούδι σε παραγωγή του Diplo, έχουμε την Poppy να μετατρέπεται στο ρομποτικό της alter-ego, αφού το τραγούδι ξεκινάει με την Poppy να «γεννιέται» σε ένα εργοστάσιο και να μην θυμάται τίποτα από το παρελθόν της. Στην πορεία του τραγουδιού διαπιστώνει πως ο πλανήτης μας έχει καταστραφεί από εμάς τους ανθρώπους και μας αναφέρει ως «κατσαρίδες» και λέει πως η μόνη ελπίδα για την διάσωση του πλανήτη, είναι  εξόντωση μας. Αργότερα, ο δίσκος μας δίνει το ομώνυμο τραγούδι «Am I a girl?», το οποίο λειτουργεί ως ύμνος του album, αφού ακούμε δυνατές κιθάρες και synth να συνοδεύουν την πρωταγωνίστρια μας όσο αυτή αναρωτιέται για την σεξουαλικό της προσανατολισμό και ζητάει στον ακροατή να αναρωτηθεί και ο ίδιος, αν έχει σημασία το φύλο του. Το κλείσιμο του δίσκου αναλαμβάνει το “X”, το οποίο αν μπορούσα να το περιγράψω με μια ψυχολογική ασθένεια, θα διάλεγα την διπολική διαταραχή. Το τραγούδι αρχίζει με ένα deathcore breakdown και ξαφνικά μετατρέπεται σε ένα χαρούμενο indie pop τραγούδι. Στην συνέχεια γυρνάει σε deathcore ρεφρέν, όπου η Poppy τραγουδάει “Please get me bloody”, και πρώτού προλάβεις να κουνήσεις το κεφάλι σου, «πέφτει» μια γέφυρα Trap. Το κομμάτι ξαναπερνάει από τις ίδιες εναλλαγές και μας δίνει ένα τελευταίο ρεφρέν, Pop-punk αυτή τη φορά, στο οποίο ακούμε την Poppy να μας λέει “Take me back to the place where we began”. Άρα και εμείς σαν καλοί fans την ακούσαμε και ξαναβάλαμε τον δίσκο να παίξει. Πολλές φορές. 

 

2.  The 1975 – A Brief Inquiry into Online Relationships
O 3ος δίσκος των Άγγλων από την θρυλική πόλη του Manchester, είναι για εμάς ο καλύτερος τους.  Ίσως να αποτελεί μια από τις πρώτες μουσικές μαρτυρίες της επιρροής του internet στον άνθρωπο του 21ου αιώνα και τις σχέσεις του. Ο τίτλος του δίσκου μεταφράζεται ως «Μια σύντομη έρευνα πάνω στις διαδικτυακές σχέσεις», και είναι ακριβώς αυτό. Έχει διάρκεια 58 λεπτά και θεωρούμε πως είναι μια σεβαστή διάρκεια για να αναλύσει η μπάντα ένα τόσο μεγάλο θέμα. Τα στοιχεία της Pop των 2000s, το Glamour των 80s, τα Anthems των 90s και η ηλεκτρονική μουσική της δεκαετίας μας, συνυπάρχουν σε έναν δίσκο που αποσκοπεί να δείξει ότι ο Matt Healy και η παρέα του είναι πραγματικοί rock-stars του σήμερα, αφού «κάνουν ότι θέλουν και δεν τους νοιάζει τι θα πουν οι υπόλοιποι»!  Το intro του δίσκου είναι για άλλη μια φορά μια παραλλαγή των παλιών τους introductions, πράγμα που λειτουργεί σαν διαχρονικό Easter-egg στην δισκογραφία των “The 1975” και φέρνει πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Συνεχίζουμε με το “Give Yourself A Try”, όπου ο Matty μας δίνει διάφορες «σοφές γνώσεις» για το πώς είναι να πλησιάζεις την ηλικία των 30. Στη συνέχεια, ακολουθεί το  “TOOTIMETOOTIMETOOTIME”, ένα από τα πιο απλά, γυμνά και ρομαντικά κομμάτια του δίσκου. Μετά, γυρίζουμε στο “Love it if we made it”, το επαναστατικό anthem που όλοι χρειαζόμαστε, με στίχους που κατά καιρούς κάνουν επίθεση στον Donald Trump και την μόλυνση του πλανήτη, και άλλοτε κάνουν γλυκές αναφορές στον χαμένο καλλιτέχνη “Lil Peep” και στην θετική επιρροή της τέχνης στη ζωή μας.  Αναφορές σε ακριβές μάρκες, σε όπλα και στον καταναλωτισμό γίνονται στο “I like America and America Likes Me“ και στο “The Man Who Married a Robot” ακούμε την ρομαντική, αλλά και τρομακτική ιστορία ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκε την προσωποποίηση του διαδίκτυού και αφιέρωσε όλη του τη ζωή σε αυτό. Άλλα highlights του δίσκου αποτελούν το “Sincerity is Scary”, το “It’s not Living (if it’s not with you) και το φανταστικό φινάλε, “I Always Wanna Die (Sometimes)”, το οποίο έχει επηρεαστεί πολύ από μπάντες των 90’s όπως τους “Radiohead” και τους “The Verve”. Μπορεί η γενιά μας να έχει πολλά προβλήματα, αλλά τουλάχιστον έχει τους “The 1975” για παρηγοριά. 

1. Kids See Ghosts – Kids See Ghosts 
Το 2018, ο Kanye West, κυκλοφόρησε 5 δίσκους, δύο δικούς του και 3 στους οποίους υπήρξε παραγωγός. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και το project του με τον Kid Cudi, «Kids See Ghosts”, ένα project που περιμέναμε με αγωνία από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, στις 19 Απριλίου του 2018. Ο Kanye έχει υπάρξει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα τα τελευταία χρόνια, έχοντας κάνει διάφορα headlines χάρη σε εκρήξεις του στο twitter, φιλικά σχόλια απέναντι στον Donald Trump, καθώς και φιάσκα που προκάλεσε σε διάφορα award shows. Πέρα από αυτά, όμως, εξακολουθεί να μας παρουσιάζει νέα πράγματα στον χώρο της μουσικής,  και χαιρόμαστε πολύ για αυτό, διότι με την βοήθεια του μοναδικού Kid Cudi, δημιούργησαν τους Kid See Ghosts και μας έδωσαν έναν ομώνυμο δίσκο που μας μάγεψε. Την ημέρα που κυκλοφόρησε είμασταν στο αυτοκίνητο και κατευθυνόμασταν προς ένα φεστιβάλ, είχαμε ώρα μπροστά μας, άρα ήταν η τέλεια ευκαιρία για να ακούσουμε τον δίσκο. Συνδέσαμε το κινητό στο AUX  και αφήσαμε τους Ye και Kudi να μας ταξιδέψουν σε έναν κόσμο που συνδύασε τόσο όμορφα και γρήγορα (αφού αποτελείται από μόλις 7 τραγούδια) γεύσεις από hip-hop, ψυχεδέλεια, grunge, πόνο και τρέλα. Το «feel the love»  αρχίζει με ένα intro από τον Pusha T, ο οποίος για άλλη μια φορά με το αλάνθαστο και καθαρό του flow, επιτίθεται στο κύμα των νέων Rapper (πράγμα που μάλλον έγινε τάση φέτος από πιο «παλιούς» rapper, καθώς ακολούθησε και ο EMINEM αργότερα μέσα στη χρονιά) και μας προετοιμάζει για το «ρεφρέν» όπου το κομμάτι σκάει (βλέπε CTB να γκρουβάρουν μέσα στο αμάξι) χάρη στις φρέσκες, ακαταλαβίστικες κραυγές του Ye σε συνδυασμό με ένα δυνατό beat που μας θύμισε το, πλέον, κλασσικό κομμάτι της δεκαετίας του 2000, “Power”. Το “Reborn”είναι ίσως το μόνο χαρούμενο κομμάτι του δίσκου.  Μας θυμίζει εποχές εφηβείας, όταν βλέπαμε το “Project X”, «έμπαινε» το “Pursuit of happiness” του Cudi και ονειρευόμασταν την ημέρα που θα κάναμε και εμείς μεγάλα, αξέχαστα πάρτι. Ο δίσκος κλείνει με το “Cudi Montage”,  ένα κομμάτι στο οποίο ο Kid Cudi «χώνει» πάνω από ένα sample του Kurt Cobain από το “Burn The Rain” , ένα κομμάτι από το soundtrack της ταινίας “Montage of Heck”. Το κομμάτι μας προσφέρει άλλο ένα παράδειγμα για το πού κατευθύνεται η Rock στον χώρο της mainstream μουσικής. Γεμάτος βαθυστόχαστα νοήματα για τα ψυχολογικά προβλήματα και την αντιμετώπιση τους, φρέσκες ιδέες πάνω στην  ψυχεδέλεια, στην μουσική παραγωγή και τα όρια της στην mainstream σκηνή, αυτός ο δίσκος είναι ο αγαπημένος μας για το 2018. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε κι άλλα για αυτόν.