Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Ιανουάριος 2021
Ήρθε το 2021, πέρασαν και οι γιορτές πέρασε κι ο Γενάρης κι ύστερα ήρθε πάλι σκοτάδι. Τα φτερά μας κρεμασμένα στις κρεμάστρες.
Οι άνθρωποι τώρα κλείνονται στα σπίτια τους. Απορροφώνται στους μικρούς τους κόσμους, πίσω από τους γκρίζους τοίχους και τις ορθογώνιες πόρτες τους, μεσα σε χαμηλόφωτα δωμάτια μπροστά στις φωτεινές οθόνες τους, ροκανίζουν το μπουκιές από τα φαγητά τους, μαζί με χρόνο και συνηθισμένο ίδιο βαρετό πόνο, μαζεύουν δυνάμεις για να αντέξουν το τρίτο κύμα και το νέο λοκντάουν, υφαίνουν πού και πού με κάποιο δισταγμό και με κάποια εγκράτεια τα όνειρά τους, αυτά που είναι σε παύση ένα χρόνο τώρα, ίσως και από πιο παλιά, ίσως και μια δεκαετία τώρα, ίσως και από πιο παλιά. Μέσα στους μικρόκοσμους των ταινιών και των σειρών, των δίσκων και των μουσικών, της αριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς, της φιλοζωίας, του βετζετεριανισμού, του χορού, του me too, του φεμινισμού και της πατριαρχίας, της γεωγραφίας και της φυσικής, σωματική άσκηση, ανάβαση-κατάβαση, ποδηλασία και καιροφιλία, gamers και YouTubers, άθεοι και χριστιανοί, παγανιστές και flat earthers, μικρόκοσμοι έτοιμοι να εκστασιαστούν, μικρόκοσμοι έτοιμοι να εκραγούν και να σπάσουν μια για πάντα, εξόν κι αν πιάσει το εμβόλιο, εξόν κι αν οι επόμενες κρίσιμες δυο εβδομάδες κυλήσουν ομαλά - προς το παρόν όλα είναι πέρα για πέρα ανώμαλα, αν μια μέρα σηκωθώ από το κρεβάτι και δεν βρω πουθενά τον ήλιο παίζει να μην εκπλαγώ, το σίγουρο είναι πως δουλεύω κανονικά και βγάζω λεφτά, άρα όλα είναι καλά και σε τάξη, το ότι δεν έχω δει άνθρωπο ένα χρόνο τώρα θα το συζητήσω με τον εαυτό μου σε ένα online session διαλογισμού και λογικά θα το (αυτο)ρυθμίσω. Στην τελική δεν μου χρειάζονται οι άνθρωποι, έχω τον μικρό μου κόσμο, τον δικό μου προσωπικό μικρόκοσμο κι εκεί μέσα κάποια μέρα θα πεθάνω. Μάλλον όχι από κορωνοιό...
[Μου έχει λείψει να πάω σε ένα δισκάδικο και να κάτσω μέσα με τις ώρες και να το "ξεκοκκαλίσω". Κι ύστερα να πάω για έναν καφέ και να χαζεύω τη... λεία μου, ξέρεις να ανοίγω τα βινύλια, να διαβάζω τα ένθετα κλπ. Και να ναι μαζί και κάνας φίλος και να συζητάμε για μουσική ώσπου να δύσει ο ήλιος και ο παγωμένος χειμωνιάτικος ουρανός να γίνει πορτοκαλής.]
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Ιανουάριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους.Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Nemesis - Benjamin Clementine (2015)
Στη μέση του Mercury Prize Winner debut album του, "At Least For Now", το "Nemesis" αποτελεί μια τύπου κορύφωση του διάχυτου και απέραντου ταλένου του Βρετανού 33χρονου singer/songwriter. Το θυμήθηκα βλέποντας την εξαιρετική σειρά "The Morning Show" - το κομμάτι είναι στους τίτλους αρχής.
2. California Dreamer - Wolf Parade (2008)
Σάββας, γκαρσονιέρα στο Αιγάλεω, 2009.
Το έχω ξαναγράψει: όταν μετά από χρόνια θυμάσαι το πώς, το πού και το πότε πρωτοάκουσες ένα τραγούδι, πάει να πει πως το τραγούδι μάλλον είναι αριστούργημα.
Το "California Dreamer" είναι το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από τους δαιμόνιους και δαιμονισμένους Wolf Parade και έκτοτε οι Καναδοί εξελίχθηκαν σε μία από τις πιο αγαπημένες μου 00's-10's μπάντες. Θυμήθηκα το τραγούδι ένα βράδυ του Γενάρη που άκουγα τον περσινό πια (2020) δίσκο τους, "Thin Mind". Καλός δεν λέω, αλλά τελικά εγώ κατέληξα στα παλιά τους μεγαλουργήματα και συγκεκριμένα στο δεύτερο LP τους, "At Mount Zoomer", που κυκλοφόρησε στις 17 Ιουλίου του 2008. Από εκεί και το "California Dreamer"...
3. Rest In Blue - Little Barrie & Malcolm Catto (2020)
Όταν φτάνει ο Δεκέμβριος και παλεύω τις νύχτες να βγάλω τις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς, μια πάλη υπέροχη και ατέλειωτη, είναι άγραφος νόμος πως θα εντοπίσω δισκάρες που μέσα στο χρόνο δεν είχα ακούσει σωστά και είχα υποτιμήσει ή που μου είχαν παντελώς ξεφύγει. Για τη χρονιά που πέρασε, ένας τέτοιος δίσκος ήταν το "Quatermass Seven", το καθηλωτικό μουσικό αποτέλεσμα της σύμπραξης των Βρετανών Barrie Cadogan (Little Barrie) και Malcolm Catto (The Heliocentrics). To album, που κυκλοφόρησε στις 16 Οκτωβρίου της περασμένης χρονιάς, δεν είχε φτάσει στα μουσικά μου ραντάρ ως και τα μέσα του Δεκεμβρίου, παρόλα αυτά χαλαρά και άνετα έφτασε στη δεύτερη θέση της λίστας μου με τους πιο αγαπημένους δίσκους του 2020 (check here). Το "Rest In Blue" είναι ο βρώμικος και ανίκητος πολιορκητικός κριός τούτου του εξαίσιου δίσκου.
4. Death of a Party - Blur (1997)
Όταν οι Blur -εγκαίρως, προφητικώς και πρωτοποριακώς- απαρνήθηκαν την Britpop μαγική συνταγή τους, μας έδωσαν ένα αριστούργημα επαναπροσδιορισμού και επανασύστασης, εξού και η self-titled επιλογή στο άλμπουμ: "Blur", 10 Φεβρουαρίου 1997. Από τα αβυσσαλέα βάθη και πάθη τούτου του δίσκαρου, το περιέργως επίκαιρο και το για πάντα καταπληκτικό "Death of a Party".
5. Faceless Angel - The Coral (2021)
Οι Coral είναι μπαντάρα και τα αδέρφια Skelley το 'χουν εκ βαθέων, τα lads από το Merseyside ξέρουν και μπορούν να φτιάχνουν μουσικάρες. Ακόμα και στις μέτριες περιόδους τους και στους μέτριους δίσκους τους, δυο-τρεις κομματάρες θα μας τις δώσουν. Δεν ξέρω πόσο καλό θα είναι το επερχόμενο, 10ο κατά σειρά, άλμπουμ τους "Coral Island" (30 Απριλίου), αλλά το leading single "Faceless Angels" είναι γαμάτο.
6. Creatures - Viagra Boys (2021)
Περιπτωσάρα ο Sebastian Murphy και οι Viagra Boys γενικώς, ο πολυαναμενόμενος δεύτερος δίσκος τους, "Welfare Jazz", δονεί τα ηχεία μας εδώ και λίγες μέρες (8/1) και είναι απολαυστικός. Από την παγωμένη Στοκχόλμη με αγάπη, "Creatures". Ένα IggyPop-ίζον super track, που ρέει σαν ήρεμη λάβα μέσα στα τρεισήμιση υπερεμπνευσμένα λεπτά του...
7. Nudge It - Sleaford Mods ft. Amy Taylor (2021)
Και κει που λες πως το οργισμένο spoken word δημιούργημα των Sleaford Mods μοιάζει να έχει πιάσει ταβάνι, έρχεται ο νέος τους δίσκος "Spare Ribs" να σου σπάσει τα ηχεία και το κεφάλι. Και ένα "gimme me, gimme me" σαν εναρκτήριος στίχος στο κορυφαίο του δίσκου "Nudge It" να σου ξεσκίσει την ψυχή και να σε κάνει να θες να βγεις στους δρόμους παρανόμως μεσάνυχτα, χωρίς μάσκα και χωρίς sms, και να αρχίσεις να ουρλιάζεις τους στίχους μέχρι ο πρώτος αστυφύλαξ να σε κυνηγήσει και συ να τον κεράσεις ένα γαμημένο pint of Guinness κι ένα σφηνάκι Jameson σε ένα μπαρ, του οποίου τις πόρτες θα γκρεμίσεις και το πικάπ του θα ρημάξεις μέχρι να βγει ο ήλιος.
* Διάβασε την πρόσφατη (22/1) των Sleaford Mods στο Υπόγειο εδώ.
8. Hocus Pocus - Jamie T (2009)
Κάποτε ο Jamie T γκρέμιζε τοίχους κι έκλεινε σπίτια...
Μαγείες και ξόρκια, από τον δεύτερο δίσκο του, "Kings & Queens", που κυκλοφόρησε στις 7 Σεπτεμβρίου του 2009.
9. White Sands - Still Corners (2021)
Για μένα δεν θα ξεπεράσουν ποτέ και με τίποτα το ντεμπούτο τους "Creatures of an Hour" (2011), ούτε ποτέ θα ξαναγράψουν καλύτερο τραγούδι από το στοιχειωμένο "I Wrote In Blood", που προφανώς βρίσκεται σε αυτόν το δίσκο. Κι έτσι απόλυτα, προκατειλημμένα και κολλημένα, παραδέχομαι συγχρόνως όλη την ένδοξη πορεία και επιτυχία τους, συμπεριλαμβανομένου και του άρτι αφιχθέντος (22/1), 5ου κατά σειρά, δισκογραφήματός τους, "The Last Trip". Το desert noir όραμά τους βρίσκει τον τέλειο και πιο καλοφτιαγμένο αντιπρόσωπό του στο "White Sands". Hats off...
* Διάβασε την πρόσφατη (28/1) συνέντευξη των Still Corners στο Υπόγειο εδώ.
10. Perfect Grey Day - Moderate Rebels (2021)
Την λατρεύω τούτη την ξεχωριστή περίεργη μπάντα/κολεκτίβα που δεν έχει facebook page και twitter και λοιπά. Τους λατρεύω έτσι που τραγουδούν όλοι μαζί με καθαρές και ξάστερες Λονδρέζικες φωνές, προφέροντας λέξεις ξεσηκωτικές και συγκινητικές, λέξεις άλλοτε σκληρές και άλλοτε τρυφερές, λέξεις πάντα αληθινές και δυνατές. Ο πρώτος τους δίσκος ("The Sound of Security", 2017) ήταν αποκάλυψη, ο δεύτερος ("Shared Values", 2018) κάπως πιο άνισος και κάπως πιο αδύναμος. Τώρα ετοιμάζονται για τον 3ο και το uplifting γλυκύτατο "Perfect Grey Day" με έψησε τρελά...
* Διάβασε την παλιά (5/2/18) συνέντευξη των Moderate Rebels στο Υπόγειο εδώ.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
