Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Ιούλιος 2022
photo by Nikos Poulitsis
Πάει και ο Ιουλιος mates. Αποχωρεί λαχανιασμένος και κάπως εξαντλημένος.
Τη νύχτα της 19ης Ιουλίου δεν κοιμήθηκα λεπτό. Τρίτη προς Τετάρτη, ξενύχτησα βλέποντας αποσβολωμένος στις ειδήσεις τις πελώριες φλόγες, τα πύρινα τέρατα, να κατασπαράζουν τα δάση της Πεντέλης και τα σπίτια στους πρόποδές της. Τις βασικές μου σκέψεις για τούτη την -αποκαρδιωτικά επαναλαμβανόμενη- τραγωδία τις έγραψα αναλυτικά και κάπως παρορμητικά εδώ. Δεν έχω εγώ να προσθέσω κάτι επιπλέον, το τραγικό όμως είναι πως από τότε που έγραψα το άρθρο, προστέθηκαν κι άλλες καταστροφικές φωτιές στον κατάλογο - Δαδιά, Λέσβος, Βάλια Κάλντα, Αλεποχώρι…
Σε αλλά Ιουλιανά νέα, ο Λιγνάδης καταδικάστηκε σε φυλάκιση 12 ετών και εν συνεχεία αφέθηκε ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. Ω, ναι, αφέθηκε ελεύθερος και πήγε σπιτάκι του!!! Τι δεν καταλαβαίνεις; Κι έκτοτε ένα ηρωικό πανό ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, από θέατρο σε θέατρο και από συναυλία σε συναυλία, που πάνω του αναγράφει «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ». Κι έφτασε τούτο το ηρωικό πανί και σε μια συναυλία του Μάλαμα στην Κρήτη, όπου ο Σαλονικιός τραγουδοποιός, αφού ξεκαθάρισε ξεκάθαρα και καθαρά πως συμφωνεί με το περιεχόμενό του, ζήτησε να το κατεβάσουν επειδή τον αποσυντονίζει. Και όλοι -σχεδόν όλοι- όρμησαν να τον φάνε, πως τάχα ξεπλένει, πως τάχα δεν παίρνει θέση, πως είναι βολεμένος και ισαποστάκιας κλπ. Δεν συμφωνώ, εξού και η χρήση της λέξης «τάχα». Δέχομαι πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να αποσυντονιστεί από ένα πανό που παραπέμπει σε άθλιες και απάνθρωπες πράξεις, δέχομαι πως ένας καλλιτέχνης έχει δικαίωμα, την ώρα που παρουσιάζει το έργο του και ανοίγει την ψυχή του, να αποκοπεί από την όποια επικαιρότητα και την όποια δυσωδία. Προφανώς, γουστάρω και καλλιτέχνες που μετατρέπουν τη συναυλία τους σε κοινωνικό-πολιτικό μανιφέστο, έχουμε ανάγκη για τέτοιους καλλιτέχνες στις μέρες μας, αλλά αν ο Μάλαμας και ο κάθε Μάλαμας δεν επιλέγουν κάτι τέτοιο δεν μου είναι λόγος για να τους την πέσω. Θα έκανα κάτι τέτοιο, αν τα λόγια ή οι πράξεις κάποιου μουσικού ήταν ΥΠΕΡ του Λιγνάδη και του κάθε Λιγνάδη, η ξεκάθαρα ΥΠΕΡ της (αρκετά δημοφιλούς) στάσης «νίπτω τας χείρας μου». Κάτι που δεν έκανε ο Μάλαμας.
Την πέσαμε σαν κοράκια και στον κύριο μουσικό που με σαγιονάρες και βερμούδα έσκασε μύτη στο Προεδρικό Μέγαρο με αφορμή τη γιορτή της Δημοκρατίας. Αποδείχτηκε βέβαια αργότερα πως η φωτογραφία είχε τραβηχτεί πολύ πριν την πραγματοποίηση της εν λόγω εκδήλωσης και ενώ ο μουσικός πήγαινε απλά στις πρόβες. False Alarm. Αποδεχτήκαμε χωρίς συγγνώμη και με «έξυπνο» χιούμορ το στραπάτσο και το «λαθάκι» και ανοίξαμε πανιά για άλλες περιπέτειες. Θα βρούμε αλλού αίμα να ρουφήξουμε, θα βρούμε άλλο «άπλυτο» ανθρωπάκι να ξεφτιλίσουμε.
Γενικώς, αναρωτιέμαι εδώ και 4-5 χρόνια, γιατί να ψάχνουμε -εναγωνίως και απεγνωσμένα- ασήμαντες και ανυπόστατες ως επί το πλείστον αφορμές για να βγάλουμε μίσος και απανθρωπιά. Δεν μας φτάνει το ζοφερό γύρω-γύρω; Θέλουμε και επιπλέον;
Και μέσα σε όλα αυτά (και πολλά άλλα που δεν προφταίνω να αναφέρω), ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε ενέσεις για να μεγαλώσει τα αρχιδάκια του και τούτο το θεματάκι έγινε viral. Not surprised anymore…
Εξίσου πολύ, σε σημείο που έσκασε από μέσα μου αυθορμήτως κι εκείνη η περίεργη λέξη «γκώσαμε», ασχοληθήκαμε και με το καπνογόνο που άναψε συνδαιτυμόνας στη συναυλία των Iron Maiden στο ΟΑΚΑ. Εξοργίσθη ο μιστερ Bruce Dickinson και αφού αναφώνησε την φαρμακερή ατάκα «You fucking Greek cunt!», αποχώρησε για λίγο από τη σκηνή κι ύστερα επέστρεψε για να τραγουδήσει επίτηδες (;) σφάλτσα το άσμα ασμάτων “Number of The Beast”. Η γνώμη μου; Καλό είναι να μην ανάβουμε καπνογόνα στις συναυλίες γιατί είναι επικίνδυνα και μπορεί να κάψουμε κάναν άνθρωπο. Καλό είναι και οι διοργανώτριες αρχές να ελέγχουν καλύτερα τι περνάει ο κάθε γηπεδόβιος στα live. Και καλό θα είναι και ο κάθε ροκ σταρ να προσέχει λίγο τα λόγια και το τουπέ του, γιατί όταν από κάτω έχεις 5-10-15 χιλιάδες κόσμο δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αν κάποιοι από αυτούς τα πάρουν στην κράνα και αρχίσουν τις καφρίλες. Τώρα το πόσο υποφέρει ο Dickinson, που με αφορμή το συμβάν ο Atlantis FM αποφάσισε να του κάνει εμπάργκο και να παίζει κομμάτια των Maiden μονάχα από τις Paul Di Anno και Blaze Bayley eras, δεν το γνωρίζω. Φαντάζομαι, πως τα πράγματα θα είναι κάπως δύσκολα για τον Bruce και του εύχομαι κουράγιο. Αυτό και τίποτα άλλο.
Αυτά. Καλό Αύγουστο mates. Το Σάββατο αποχωρώ προς την αγαπημένη μου νήσο, την Σέριφο βεβαίως-βεβαίως, και θα σας στέλνω από εκεί τις σκέψεις μου και τις μουσικές μου. Have fun όσο και όπως μπορείτε, οι καιροί είναι χαλεποί και ο Χειμώνας προβλέπεται ζόρικος.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Ιούλιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Pulsar - Kavinsky (2022)
Τον Kavinsky, κατά κόσμον Vincent Belorgey, οι περισσότεροι τον μάθαμε από την κομματάρα “Nightcall”, που έπαιζε στους τίτλους αρχής της ταινίας “Drive” του 2011.
Ο Γάλλος παραγωγός και DJ εξαργύρωσε την επιτυχία το εν λόγω τραγουδιού και κυκλοφόρησε σε ηλικία 38 ετών το debut album του, “OutRun”, το 2013 (στο οποίο φυσικά συμπεριλαμβανόταν και το “NIghtcall”). Εννέα ολόκληρα χρόνια μετά, επέστρεψε με το πολύ καλό “Reborn” τον περασμένο Μάρτη. Από εκεί, το track που ανοίγει το δίσκο και μου χει πάρει τα μυαλά, το ορχηστρικό και υπέροχο “Pulsar”.
2. Hand Me Down Your Love - Hot Chip (2010)
Σχήμα με συγκεκριμένο και όχι και πάρα πολύ ψηλό ταβάνι αποδείχθηκαν εντέλει οι Hot Chip. Το οποίο ταβάνι άγγιξαν αναμφισβήτητα το 2010, με το πολύ καλό δισκάκι τους “One Life Stand”. To είχα ψιλολιώσει τότε και ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, από το πουθενά “μου τα σκασε”, που λένε και οι νέοι, και το έβαλα και το ξανάκουσα μετά από χρόνια. Το “Hand Me Down Your Love” ήταν το αγαπημένο μου από τότε και παραμένει ακόμα...
3. Cracker Island - Gorillaz ft. Thundercat (2022)
Νέο κομμάτι από τον Damon Albarn και την κόμικ παρέα του. Όχι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, το συμπεριέλαβα όμως στα Κομμάτια του Μήνα, γιατί το συμπαγές disco περίβλημά του, το κολληματικό του μπιτάκι και τα φωνητικά του έχουν κάτι το Καλοκαιρινό. Ένα αδιόρατο party mood, που μου έχει λείψει βαθέως τα τελευταία (αρκετά) χρόνια.
Το “Cracker Island” λογικά προλογίζει ένα νέο album - το αναμένουμε μάλλον μέσα στη χρονιά.
4. Death II - Pulp (1992)
Στις 25 του Ιουλίου, οι Βρετανοί PULP ανακοίνωσαν την επανένωσή τους, με σκοπό μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων μέσα στο 2023 (check news here). Στο άκουσμα της είδησης έβαλα νυχτιάτικα το “Death II” να παίζει στη διαπασών και άρχισα να ονειρεύομαι μια συναυλία τους στην Πλατεία Νερού. Ή και στο Terra Vibe. Ή και κάπου αλλού. Οπουδήποτε...
To κομμάτι το βρίσκεις στον τρίτο κατά σειρά δίσκο της μπάντας "Separations", που ηχογραφήθηκε το 1989, αλλά κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά, στις 19 Ιουνίου του 1992.
5. Ready Able - Grizzly Bear (2009)
Τούτη η κομμάτάρα των Αμερικανών (New York) έφτασε στις λίστα του Ιουλίου κάπως... αστεία: Το τραγούδησα μια μέρα γκαρίζοντας στο μπάνιο (!), μόλις βγήκα το έβαλα να παίζει στο spotify στο repeat μέχρι να ετοιμαστώ για δουλειά, το τραγουδούσα μέσα στο κεφάλι μου στο ταξί, το έβαλα πάλι στο κινητό μου όταν έφτασα στο γραφείο μέχρι να έρθουν τα ραντεβού και όταν γύρισα στο σπίτι μου το βράδυ, αποφάσισα με αφορμή το κομμάτι να συνεχίσω ύστερα από τρία χρόνια το μεγάλο μου αφιέρωμα στη μουσική των 00’s. Well done!
Από τον καταπληκτικό δίσκο των Grizzly Bear, “Veckatimest”, που κυκλοφόρησε στις 26 Μαϊου του 2009.
6. The Rip - Portishead (2008)
Και αφού ξεκίνησα πάλι να ξεσκονίζω τα αρχεία μου για το προαναφερθέν αφιέρωμά μου “Then We Take The 00’s”, έμπλεξα πάλι με έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους εκείνης της δεκαετίας: “Third” - Portishead. Δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι εκεί μέσα, είναι όλα αριστουργήματα, εδώ ένα από αυτά, το “The Rip”…
7. New Dawn Fades - Moby (1995)
Ένα ραστωνοειδές μεσημέρι του Ιουλίου, από αυτά που βαριέσαι να πας και μέχρι το ψυγείο να πάρεις νερό, μιλούσαμε με το γιο μου το Νικόλα για ταινίες και ηθοποιούς.
- Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σου ηθοποιός μπαμπά;
- Χμμμ... Μάλλον ο Αλ Πατσίνο.
- Ποιος είναι αυτός;
- Νικόλα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να μάθεις τον Πατσίνο! Και τον Ντε Νίρο μαζί!
Και έβαλα στα καπάκια να δούμε το “Heat”. Κι ήρθε και η κλασική σκηνή με το ελικόπτερο που ο Πατσίνο κατεβαίνει για να πιει εκείνο τον περίφημο καφέ με τον Ντε Νίρο και από πίσω παίζει τη διασκευή του Moby στο “New Dawn Fades” των Joy Division. Και ανατρίχιασα πάλι, όπως και την πρώτη φορά που είχα δει την ταινία, όπως και τη δεύτερη, όπως και την τρίτη, και την τέταρτη και πάει λέγοντας.
Η εκδοχή του Moby στο ιστορικό κομμάτι των Joy Division (“Unknown Pleasures”, 1979) ακούστηκε πρώτη φορά στην ταινία το 1995, ενώ κυκλοφόρησε επίσημα δύο χρόνια αργότερα στο άλμπουμ του Αμερικάνου μουσικού “I Like To Score”.
8. Quicksand - Deaf Radio (2022)
Όπως πολύ εύστοχα έγραψε και ένας φίλος σε ένα σχόλιο στο fb του Υπογείου, “θα είναι σαν να μην ακούς Deaf Radio, αλλά είναι Deaf Radio”. Και είναι εύστοχο, γιατί πολύ γλαφυρά υποδηλώνει την αλλαγή της μπάντας και ταυτόχρονα τη συνεχή της διάθεση για εξέλιξη και πειραματισμό. Και τα κάνουν τούτα όμως οι Deaf Radio, κρατώντας ακέραιη και ατσαλάκωτη την ξεχωριστή ταυτότητά τους.
Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο για το κομμάτι, όπως το έγραψα στα “Νέα” του Υπογείου λίγες μέρες έπειτα από την κυκλοφορία του:
Οι Deaf Radio, που μετρούν πια εφτά χρόνια (υπέροχα εξελικτικής και επιτυχημένης) ζωής είναι έτοιμοι για τον τρίτο δίσκο τους.
Ο διάδοχος των εξαιρετικών "Alarm" (2017) και "Modern Panic" (2019) πλησιάζει και έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζει μέρος του επιβλητικού και εντυπωσιακού διαμετρήματός του. Αυτό συμβαίνει φυσικά με τα singles που προλογίζουν την κυκλοφορία. Πρώτα το "Model Society", ύστερα το "Supersonic" και πρίν λίγες μέρες το απίστευτο και υπεργαμάτο "Quicksand" - κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο ολοκληρωμένα (μουσική - στίχος - ερμηνεία - παραγωγή) κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα...
9. All Along The Way - Jack White (2022)
Δεύτερος δίσκος μέσα σε λιγότερο από 4 μήνες από τον μίστερ Jack White. Το μέτριο και κάπως μπερδεμένο “Fear of The Dawn” του Απρίλη διαδέχτηκε το πολύ όμορφο και δυνατό, μέσα στην απλότητά του, “Entering Heaven Alive” (check album review here). Μιλάμε, κατά τη γνώμη μου, για τον καλύτερο σόλο δίσκο του White από το debut “Blunderbuss” και δώθε. Το “All Along The Way” είναι ένα υπέροχο τραγούδι, που μου θύμισε τον παλιό καλό Jack, των White Stripes και των Raconteurs.
10. As Tears Go By - The Rolling Stones (1965)
Ένα βράδυ του Ιουλίου τα παιδιά μου με κάτι φίλους τους έπαιζαν ως αργά εδώ στο σπίτι. Τα παρατηρούσα και ένιωθα τόσο ωραία, ένιωθα τόσο υπέροχα, πόσο χαίρομαι που δεν μασάνε απ’όσα γίνονται και απ’όσα δεν γίνονται γύρω τους. Κι ύστερα με θυμήθηκα και μένα παιδί να παίζω με τους φίλους μου. Κι ύστερα σκέφτηκα πως ψιλογέρασα και αναρωτήθηκα πού είναι οι φίλοι μου, οι πολύ παλιοί, οι παλιοί και οι τωρινοί...
It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
