Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Νοέμβριος 2023
The Smashing Pumpkins: Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)
Καλό Δεκέμβρη mates.
Ο Νοέμβριος κυλούσε με μένα σαν σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, ανεβοκατεβαίνοντας την Εθνική Αθηνών Λαμίας, πάνω-κάτω, με κίνηση συνήθως ή και χωρίς κίνηση πιο σπάνια, με τον ήλιο από πάνω να κοιτά μελαγχολικός και παράταιρος συνήθως ή και με μια γκρίζα συννεφιά να αγκαλιάζει την καμένη Πάρνηθα πιο σπάνια, μπαινοβγαίνοντας σε γιατρούς για το μάτι μου, το δόντι μου, το πόδι μου -κάπου έλεος οργανισμέ μου!- , διαβάζοντας ώρες με την κόρη μου για τα -κενά ουσίας και βαρβαρικώς εξ εκπαιδευτικού συστήματος προκατασκευασμένα- τετραμηνιαία διαγωνίσματα. Ξέρω πως γράφω κάπως μπερδεμένα, μακροσκελείς και εν συγχύσει πεταμένες προτάσεις, ώρες-ώρες είναι θεραπευτικό να γράφεις έτσι, πάντως συγγνώμη αν σας ταλαιπωρώ για να καταλάβετε τι θέλω να πω.
Στα ραδιόφωνα των ταξί και στα εξώφυλλα των sites, οι ατέλειωτες δυσάρεστες δυστοπικές ειδήσεις εξακολουθούσαν σαν ξεκούρδιστοι συναγερμοί να ηχούν στα αυτιά μου και σαν αξέφυγες κατάρες να χάσκουν στα μάτια μου.
Ένα βράδυ είδα στ'όνειρό μου τον εαυτό μου παιδί να παίζει μπάλα, ήμουν ένα παιδάκι ελαφρύ σαν πούπουλο από την ξεγνοιασιά και χαμογελαστό σαν τους ήλιους που ζωγράφιζα πάντοτε στο πάνω μέρος των ζωγραφιών μου, μα σε μια στιγμή ο μικρός εαυτός μου σταμάτησε να τρέχει και να κλωτσά την μπάλα και γύρισε το πρόσωπο του στην κάμερα του ονείρου, κοίταξε προς τον εμένα του τώρα, κι είχε ένα βλέμμα απορίας και λύπης. Πετάχτηκα στον ύπνο μου και νομίζω ψέλλισα ένα κάτι σαν "γαμώ το κέρατό μου, τι ήταν τώρα αυτό;".
Το πρωί σηκώθηκα και πήγα στην κηδειά της αγαπημένης μου καλής μου θείας, που έφυγε άρον-άρον από τον γαμω-καρκίνο.
Μετά ήπια έναν καφέ με την Κλαίρη σε έναν λόφο της Πετρούπολης και είδα όλη την Αθήνα μπροστά μου. Η γλυκειά Αθήνα, η κουρασμένη και φρικαρισμένη Αθήνα, κυνηγάει -χρόνια τώρα- σαν σκύλος την ουρά της. Περιμένει όπου να ναι τα Χριστούγεννα για να στολιστεί και να φωτιστεί, όμως τα σωθικά της είναι πια παμβρώμικα και θεοσκότεινα.
Πάντως θέλω να ξαναδώ τον μικρό εαυτό μου στ'όνειρό μου και αν με κοιτάξει πάλι με αυτό το στενοχωρημένο βλέμμα θα τον προλάβω -δεν θα ξυπνήσω- θα τον αγκαλιάσω και θα του πω "έλα ρε Mike, το χουμε. Παίξε τη μπάλα σου και όλα θα πάνε καλά..."
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Νοέμβριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Now And Then - The Beatles (2023)
Το "The Last Beatles Song" ήταν απολύτως αναμενόμενο και αναπόφευκτο να λάβει μπερδεμένη υποδοχή κια να προκαλέσει διφορούμενες εντυπώσεις, εμένα πάντως μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Kαθόλου, όμως, δεν μου άρεσε το video clip (άβολο στην καλύτερη, kitch στη χειρότερη, βέβηλο στην ακόμα χειρότερη), γι'αυτό παρακάτω παραθέτω το audio και όχι το video.
Εδώ το σχετικό κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στα News του Υπογείου:
Η ιστορία του ξεκινάει το 1994, 14 χρόνια από τη δολοφονία του John Lennon, όταν η σύζυγος του Lennon, η Yoko Ono, έδωσε στον Paul McCartney μια κασέτα που περιείχε μια ηχογράφηση του τραγουδιού στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη. Τα τρία εναπομείναντα Σκαθάρια -ο McCartney, o Starr και ο Harrison- σκέφτηκαν πως ο John θα το ήθελε, θα το ήθελε να φτιάξουν ένα νέο Beatles κομμάτι και προσπάθησαν να δώσουν ζωή στην πιανιστική μελωδία και στη φωνή που συγκινητικά ανάβλυζαν μέσα από την μπαρουτοκαπνισμένη ταινία της κασέτας. Οι προσπάθειές τους, όμως, δεν είχαν αποτέλεσμα. Σε κάποια σημεία, το πιάνο "σκέπαζε" εντελώς τη φωνή του Lennon και το εγχείρημα εντέλει εγκαταλείφθηκε.
28 χρόνια μετά, και με τον Harrison να έχει φύγει και αυτός από τη ζωή από το 2001, ο McCartney και ο Starr επέστρεψαν στην κασέτα... Αφορμή, μια νέα τεχνολογία που είχε τη δυνατότητα να απομονώνει τους ήχους μιας κασέτας σε ξεχωριστά κανάλια, αλλά και να τους αναπαράγει και να τους μιμείται με βάση το αρχικό τους αποτύπωμα. O Peter Jackson και η ομάδα του ανέλαβαν τη δουλειά κι έτσι, η τεχνητή νοημοσύνη "γέννησε" την φωνή του Lennon στα σημεία που χρειαζόταν. Είναι ανατριχιαστικό και συγχρόνως συγκινητικό, είναι κάπως συγκλονιστικό και συνάμα κάπως τρομακτικό.
Το παρακάτω short film για το τραγούδι παρουσιάζει και εξηγεί πιο αναλυτικά όσα παραπάνω περιέγραψα. Και κάτω από το video, το τραγούδι. Το τραγούδι αυτό καθαυτό. Είναι όμορφο. Όταν το ακούω νιώθω περίεργα, την πρώτη φορά ψιλοβούρκωσα, τη δεύτερη για κάποιο λόγο θύμωσα, από την τρίτη και μετά το απολαμβάνω και σκέφτομαι πως είναι μια αλλόκοτη σπουδή στην αθανασία... Δικές μου -ενδεχομένως χαζές- σκέψεις. Το ακούτε και κάνετε τις δικές σας, το ακούτε και νιώθετε και σεις ό,τι σας βγει.
"Now And Then". Το τελευταίο κομμάτι των Beatles.
2. Trippin' - 33 Lovers (2023)
Το "Ghost Flower" (out 13/10 via Inner Ear) των 33 Lovers, του Στράτου Κύρη δηλαδή, δεν χορταίνω να το ακούω. Μέρες που έρχονται (βλ. ετήσιες λίστες), να πω πως είναι εκ των πιο αγαημένων μου δίσκων για τη χρονιά που όπου να ναι μας αποχαιρετά. Δεύτερο συνεχόμενο entry στη στήλη, "Trippin'"...
Ραντεβού για τις 28/12 στο Death Disco για την επίσημη παρουσίαση του δίσκου.
* Διάβασε την πρόσφατη συνέντευξη του Στράτου στο Υπόγειο εδώ.
3. Nocturnal - Moa Bones (2023)
Άλλο ένα εγχώριο και διαδοχικό entry στα Κομμάτια του Μήνα. Ο Moa Bones aka Δημήτρης Αρώνης κυκλοφόρησε έναν εξαιρετικό 4ο δίσκο, "Gimme A Hand" (out 3/11), και εδώ το στοιχειωμένο "Nocturnal", που μου θυμίζει έντονα το "The Carny" του Nick Cave.
Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του Δημήτρη πάνω στο κομμάτι, όπως τα μοιράστηκε μαζί μας στο πρόσφατο track by track του άλμπουμ για το Υπόγειο (read in full here):
"Καθόμουν που λες ένα βράδυ κάτω απ'το πάπλωμα, κι εκεί που σκεφτόμουν κάτι δικά μου ακούω έναν παράξενο θόρυβο. Σηκώνομαι πάνω ψιλοχεσμένος από φόβο, πάω στο μπάνιο στις μύτες των ποδιών, ανάβω φως και ξαφνικά εμφανίζεται κάποιος. Μιλάμε βγάζω μια κραυγή μ' ακούσανε μέχρι τη Λάρισα.Τι ποιος ήτανε ρε. Εγώ ήμουν. Είχα ξεχάσει ότι είχε καθρέφτη το μπάνιο. Μετά άρχισα να με παρατηρώ προσεκτικά Κι όσο με κοίταζα τόσο το πρόσωπο μου άλλαζε μορφές. Πρώτα έγινα Ινδιάνος, μετά μπαλαρίνα που χόρευε σε τεντωμένο σκοινί, και κατέληξα μαύρος πάνθηρας να κουνάω την ουρά μου στρογγυλοκαθισμένος στο νιπτήρα. Μυστήρια πράματα. Λέω μάλλον με πείραξαν τα noodles."
4. Wall of Eyes - The Smile (2023)
Περί των μέσων του Νοέμβρη, η παρέα του Thom Yorke, του Jonny Greenwood και του Tom Skinner, οι The Smile, ανακοίνωσαν τον διάδοχο του εξαιρετικού "A Light For Attracting Attention", που κυκλοφόρησε πέρσι. Η sophomore κυκλοφορία τους θα ονομάζεται "Wall of Eyes" κα εδώ το εξαιρετικό ομώνυμο single.
Λίγες μέρες μετά, το Release Festival ανακοίνωσε το τρίο και ένας δίκαιος παροξυσμός επήλθε ανάμεσα στους εγχώριους μουσικόφιλους. 20 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού, μαζί με τους Pulp.
5. Bubblegum Dog - MGMT (2023)
Έξι ολόκληρα χρόνια έπειτα από το "Little Dark Age", οι MGMT καταφθάνουν με το 5ο LP τους. Πρόκειται για το "Loss of Life", σε συμπαραγωγή των ιδίων και του Patrick Wimberly. Ημερομηνιά κυκλοφορίας η 23η του Φλεβάρη.
Στις 31 του περασμένου Οκτώβρη μας έδωσαν το single "Mother Nature", ενώ λίγες μέρες πριν -στις 29/11- ... απελευθέρωσαν το τρομερό "Bubblegum Monster".
Και στα δύο κομμάτια, και κυρίως στο περί ου λόγος εδώ "Bubblegum Dog", φαίνεται πως το ντουέτο των Andrew VanWyngarden και Ben Goldwasser δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις κιθάρες και παραμερίζουν σε εμφανή βαθμό τα synths, τα οποία παραδοσιακά "προεξείχαν" και χαρακτήριζαν τον ήχο τους.
6. Daphne Descends - The Smashing Pumpkins (1998)
Με αφορμή την ανακοίνωση των The Smashing Pumpkins από την ομάδα του Plissken για τις 16 Ιουλίου στο ΣΕΦ, έκατσα και έγραψα μέσα στο Νοέμβρη ένα άρθρο για μία από τις πιο αγαπημένες μου ever μπάντες: "Thru The Eyes of Ruby: 3000 Λέξεις για τους 'Κανονικούς' The Smashing Pumpkins".
Το ευχαριστήθηκα αυτό το άρθρο, καθώς το ετοίμαζα ένιωθα πως τελικά είχα ανάγκη πολύ καιρό να το γράψω. Το καλύτερο όταν καταπιάνεσαι με τέτοια άρθρα-αφιερώματα είναι ότι όσο ψάχνεις και καταγράφεις, τόσο θυμάσαι όσα έχεις ζήσει και όσα έχεις περάσει με την μουσική της κάθε μπάντας. Και φυσικά, τις 4-5 μέρες που ασχολήθηκα με το άρθρο, άκουγα ασταμάτητα όλη τη δισκογραφία των Pumpkins. Album by album - track by track.
Και κάπως έτσι η κεντρική φωτό του παρόντος κειμένου είναι από τα artworks του "Mellon Collie And The Infinite Sadness" (1995) και κάπως έτσι κατέφθασε στη λίστα μας το θαυματουργό και κάπως υποτιμημένο "Daphne Descends", από τον 4ο δίσκο του γκρουπ από το Chicago, "Adore", που κυκλοφόρησε το 1998.
7. Ι Suppose - Puressence (1996)
Ο Νοέμβρης έκρυβε στις μέρες του και την επανένωση των υπόγειων και σκοτεινών Puressence, μαζί με την ανακοίνωση μιας συναυλίας στη γενέτειρά τους, το Manchester (29/6 - Albert Hall, ήδη sold out). Η είδηση σκόρπισε ενθουσιασμό στους απανταχού εγχώριους fans της μπάντας, που ως γνωστόν είναι πολλοί και ορκισμένοι. Ο ενθουσιασμός συνοδεύτηκε σχεδόν ακαριαία και από προσμονή πως οι Puressence θα έρθουν και στα μέρη μας, κάτι που δεν αποκλείεται καθόλου, καθώς η αγάπη και η αφοσιώση του κοινού για την μπάντα είναι αποδεδειγμένα και διαχρονικά αμοιβαία.
Οι Puressence κυκλοφόρησαν το 1996 ένα από τα πιο ξεχωριστά και άρτια debuts εκείνης της δεκαετίας. Από εκεί, από το s/t debut, το αφοπλιστικό "I Suppose"...
8. The Crawl - Placebo (1998)
Λίγο το αφιέρωμα που έγραψα για τους Pumpkins, λίγο το γεγονός της επανένωσης των Puressence, με έβαλαν το Νοέμβριο σε ένα νοσταλγικό και κάπως επίπονο 90's mood. Δεν είναι η πρώτη φορά, μάλλον αφορμή ψάχνω. Θυμήθηκα και τους Placebo, που τότε είχα αγαπήσει πολύ, αλλά για κάποιο λόγο δεν τους έχω ακούσει "σοβαρά", από τα 00's και μετά. Δεν ξέρω το γιατί, πάντως το σχήμα από το Λονδίνο τη δεκαετία του 90 κυκλοφόρησε δύο εξαιρετικές δισκάρες, το s/t debut το 1996 και τον... δύσκολο διάδοχό του "Without You I'm Nothing" το 1998. Από εκεί, το βυθιστικό και κατατονικό "The Crawl" - ένα από τα πιο αγαπημένα μου Placebo tracks ever.
9. Underdog - Kasabian (2009)
Η γέννηση του πρώτου μου παιδιού, του γιου μου του Νικόλα, με βρήκε στην Kasabian mania era μου - μια φάση που κράτησε ως και περίπου το 2014, όταν και η μπάντα από το Leicester κυκλοφόρησε το μετριότατο "48:13". Ως τότε, άκουγα ασταμάτητα τα τραγούδια από 4 πρώτους δίσκους τους (self titled, 2004/ "Empire", 2006/"West Ryder Pauper Lunatic Asylum", 2009/"Veliciraptor",2011), με τα Basement mates τρέχαμε στας Ευρώπας για να τους δούμε, φτιάχναμε το ελληνικό Kasabian Fan Club και άλλα πολλά τέτοια που τα έχω ξαναγράψει εδώ στο Υπόγειο (κυρίως στο άρθρο "Είναι οι Kasabian Φλώροι;").
Ήθελα λοιπόν να πω πως ο γιος μου μεγάλωσε τα πρώτα του 5-6 χρόνια με τις μουσικές των Kasabian να τριβελίζουν τα αυτιά του - τον θυμάμαι να τραγουδάει με αυτοσχέδια αγγλικά το "L.S.F." και το "Thick As Thieves", να χτυπιέται με το "Club Foot" και το "Fast Fuse". 10 χρόνια μετά -γιατί ως γνωστόν τα παιδικά βιώματα "γράφουν" και πάντα επιστρέφουν- ο Νικόλας ακούει σαν τρελός Kasabian, φτάνει και αυτός (ευτυχώς) ως το "48:13", το μετά για τα lads ήταν ένα δράμα - τόσο καθαρά μουσικά όσο και γενικότερα. Κάπως έτσι θυμήθηκα τον έρωτά μου για τους Kasabian και κάπως έτσι το καταιγιστικό "Underdog" εισήλθε στην παρούσα λίστα. Από το "West Ryder Pauper Lunatic Asylum", που κυκλοφόρησε στις 5 Ιουνίου του 2009.
10. Αλωστη - ΟΥΤΕΚΑΝ (2023)
Ένα πράγμα φοβάμαι
Τον ύπνο
Ένα πράγμα φοβάμαι
Μην πεθάνω κι είμαι ακόμα κοιμισμένος
Πολύ πολύ ενδιαφέρον μουσικό project αυτό του Γιώργου Καπή με το όνομα ΟΥΤΕΚΑΝ. Παραθέτω μέρος του σχετικού άρθρου μου για τη στήλη Nice To Meet You (check in full here), καθώς και τα λόγια του ίδιου του Γιώργου για το κομμάτι "Άλωστη", που το Νοέμβριο μου πήρε τα μυαλά και "κούμπωσε" φουλ με τις σκέψεις μου και τη γενικότερη φάση που βρισκόμουν.
Nice To Meet You #78 και παραμένουμε Αθήνα για να γνωρίσουμε το πολύ ενδιαφέρον project ονόματι ΟΥΤΕΚΑΝ, πίσω από το οποίο κρύβεται ο δαιμόνιος κιθαρίστας και δημιουργός Γιώργος Καπής. Frontman των Valletta Str. Project που μας έδωσαν το πολύ καλό “Random Conclusion” το 2019, αλλά και υπερδραστήριος στον underground χώρο της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής - ξεχωρίζω την παρουσία του στον τελευταίο γαμάτο δίσκο των Ρόδες United του Νικήτα Κλιντ, "ΙΝΤΕΡΝΕΤ", αλλά και την πιο πρόσφατη συνεργασία του με τον Πέτρο Πατουχέα στο τραγούδι "Τα Δάκρυα του Νόλαν".
Ένα πρωί μέσα στην καραντίνα, που καθόλου δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι και σε στερητικό από ό,τι μου δίνει δύναμη, λαιβ, φίλους, πρόβες, κοινωνικοποίηση, με ξυπνάει μια σειρήνα που χτυπούσε ασταμάτητα για ώρες.
Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση, σηκώθηκα κι άρχισα να γράφω.
«Mayday mayday!!
Άνοιξε μια το παράθυρο.
Η σειρήνα δε λέει να σταματήσει.
μέρες, μήνες, χρόνια.
Τ' ακούς;
Αν δεν ακούς την σειρήνα τότε να αρχίσεις να ανησυχείς…
Το κομμάτι αυτό με “σήκωσε” απ το κρεβάτι.
ΑΛΩΣΤΗ. Άλωσε την πόλη.
Μιλάει για την ανάγκη μου να βγω και να τρέξω στους δρόμους.
Δεν μιλάει για στρατό και βία αλλά για ψυχική εκτόνωση και ανάταση. Για αντίσταση απέναντι σε τοξικά κοινωνικά ρεύματα, τοξικά πληκτρολόγια και ανθρώπους.
Προσπαθεί να εκπέμψει ένα σήμα κινδύνου.
Mayday!
Δικό σας ελπίζωντας να κοπανηθείτε και να εκτονωθείτε, να αλώσετε και να ξεσαλώσετε, να φτάσετε σε κάθαρση κυριαρχώντας όποιο οχυρό σας κρατάει πίσω.
Τα 10 Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
