Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Μάρτιος 2025
Ξεκινάω να σου γράφω τα Κομμάτια του Μήνα για τον Μάρτιο με θετικό mood, παρόλο που νιώθω σούπερ κούραση - και σωματική και ψυχική. Ταλαιπωρούμαι αρκετά τον τελευταίο χρόνο από την μάστιγα της ρουτίνας μου και ώρες-ώρες νιώθω εγκλωβισμένος φουλ στη ζωή που εγώ ο ίδιος έχω φτιάξει. Κάθομαι κάτι ξέμπαρκα βράδια ή κάτι διαολεμένα πρωινά και φιλοσοφώ - την έχω φτιάξει εγώ αυτήν τη ζωή ή με έχουν έμμεσα αναγκάσει άλλοι να ζω έτσι; Σκλάβος του χρόνου και όμηρος του φόβου, άβουλος κυνηγός χρήματος για να μπορώ να καλύπτω ανάγκες, αληθινές ή μήπως πλασματικές και (προ)κατασκευασμένες από μία ανώτερη δύναμη, από ένα δαιμόνιο σύστημα που με θέλει κατάκοπο στρατιώτη του, ανήμπορο να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να προβληματίσει;
Κάτι τέτοια περίεργα σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, όποτε προλαβαίνω. Γενικώς, διάγω αρκετά αντικοινωνικός, κάπως απομονωμένος, αρκετά εσωστρεφής και μακρινός, κάτι που πάει κόντρα στην πρωτογενή φύση μου, όμως έχω αρχίσει να αμφιβάλλω και γι'αυτή, για την φύση μου, αισθάνομαι πως και αυτή αλλάζει, σταδιακά και ύπουλα, χωρίς να το καταλαβαίνω, ειδικά από τον κόβιντ και μετά.
Μια που είπα κόβιντ, τον Μάρτιο είχαμε πάλι επέτειο, 9 Μαρτίου του 2020 ανεστάλησαν όλες οι πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, 10 Μαρτίου έκλεισαν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, 12 Μαρτίου είχαμε τον πρώτο θάνατο, 13 Μαρτίου έκλεισαν όλα τα εμπορικά καταστήματα, οι χώροι εστίασης, τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι. Τη συνέχεια τη θυμάσαι υποθέτω - sms, απαγόρευση κίνησης σε δήμους και περιοχές μακριά από το σπίτι μας, όχι χειραψίες και αγκαλιές και άλλα αμέτρητα τρελά, που ίσως να ήταν και ορθά. Δεν εξετάζω πια την ορθότητά τους ή όχι. Έγινε ό,τι έγινε και ποτέ δεν θα ξέρουμε τι θα γινόταν αν δεν γινόταν ό,τι έγινε. Πέρασε πάντως, αλλά εγώ ένα βράδυ του Μαρτίου -με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα για το χρονικό του κορωνοϊού στην Ελλάδα- έφαγα μέγα σκάλωμα. Μαλάκα τι ζήσαμε, αναρωτήθηκα και κοίταξα το ταβάνι. Λες και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει ή λες και το έχω ξεχάσει. Ύστερα άνοιξα την τηλεόραση για να ξεκολλήσω και μπήκα στο netflix και το μάτι μου έπεσε σε μία άρτι αφιχθείσα νέα σειρά, "Adolescence".
Διάβασα την περίληψη της υπόθεσης και είπα εδώ είμαστε, βρετανικό "whodunnit" με εφήβους, με πρωταγωνιστή τον θεούλη και διαχρονικά αγαπημένο Stephen Graham, "that's exactly my fucking cup of tea", φύγαμε! Επιτόπιο play και μάτια γουρλωμένα στην οθόνη. Το είδα όλο μονορούφι, και -οκέι- το "Adolescence" δεν ήταν ένα χαλαρό "whodunnit", δεν ήταν μια επ'ουδενί αστυνομική σειρά, δεν ήταν ένα detective-fiction pop corn μυστηρίου τετράωρο. Ούτε καν. Ήταν ένα μπουνίδι στο στομάχι και μια σφαλιάρα στη μάπα, ήταν μια αδυσώπητη, αδιάκοπη, uncut βύθιση σε ένα θέμα που κάθε μέρα στον σύγχρονο κόσμο σαν ηφαίστειο φλέγεται. "Σε ένα θέμα" = λάθος. Είναι πολλά τα θέματα που το "Adolescence" αγγίζει - και το κάνει αυτό από πολλές μεριές και οπτικές, και δεν διδάσκει ποτέ, όμως ούτε απλώς περιγράφει, ούτε μονάχα καταγράφει, μέσα στις 4 ώρες της διάρκειάς του καταφέρνει να ανοίξει συζήτηση ολιστική, με τρόπο συγκλονιστικό, με τέχνη αληθινή, υποκριτική - σκηνοθετική - σεναριακή. Η "Εφηβεία" -η σπουδή σε αυτό το... χιλιοτραγουδισμένο αναπτυξιακό στάδιο του ανθρώπου- είναι το όχημα και η αρχή, μα το σχόλιο κατευθύνεται σαν βέλος στην κοινωνία ολόκληρη, απ'την κορφή ως τα νύχια της, η σειρά είναι ένα βαθύ μαχαίρωμα μέχρι τραύμα να σχηματιστεί και να βγει αίμα. Κι αν τόσα κενά και αναπάντητα ερωτήματα στο τέλος απομένουν, επιτήδες θαρρώ χάσκουν εκεί, σε τούτες τις μαύρες τρύπες μας καλούν οι δημιουργοί να βουτήξουμε και να βρούμε τις δικές μας αλήθειες, τα δικά μας λάθη και τα δικά μας πάθη. Είτε είμαστε γονείς είτε παιδιά και έφηβοι είτε μπερδεμένοι στο μεταίχμιο νεανίες. Ναι, η σειρά είναι must watch για κάθε ηλικία - μην ακούς που κάποιοι λένε "αν είσαι γονιός, πρέπει να τη δεις. H σειρά απευθύνεται στους γονείς και είναι για τους γονείς." και πως "η σειρά είναι για τους εφήβους - κάθε έφηβος πρέπει να την σπουδάσει". Για όλους είναι η σειρά, είναι ένα φαρμακερό δώρο, όπλο για μια ζοφερή και στοιχειωμένη εποχή.
Καταλαβαίνεις πως μου άρεσε πολύ, σταματάω εδώ γιατί αν πω περισσότερα θα μπλέξω με spoilers. Πριν κλείσω, να πω πως το viral που ακολούθησε (μου) ήταν κάπως κουραστικό, αλλά κάτα βάθος πέρα για πέρα δημιουργικό. Αυτό ήταν ένα ζητούμενο - η αρχή μιας συζήτησης για το "θέμα" και τα πολλά παρακλάδια του. Είτε σου άρεσε η σειρά είτε όχι, κατάφερε το πιο σημαντικό - να ανοίξει έναν φάκελο που όλοι ξέρουμε πως μέσα γράφει για σκοτάδια και θάνατο, μα κανείς μας δεν θέλει να διαβάσει, δεν τον ανοίγει καν. Σήμερα διάβασα πως η σειρά θα προβάλλεται στα Γυμνάσια στα Λύκεια της Μεγάλης Βρετανίας... Έχω ξαναγράψει στο Υπόγειο γι'αυτά τα ζητήματα με διάφορους τρόπους, με διάφορες αφορμές και σε διάφορες στήλες. Νιώθω ότι γίνομαι κουραστικός, μα το χειρότερο ανεπαρκής. Σε φάση πως δεν έχω καταφέρει να περιγράψω κα να μεταδώσω την ανησυχία μου και τη στενοχώρια μου, ούτε καν την όση γνώση μου και την όση σκέψη μου. Ίσως το "Adolescene" εμπεριέχει στα 4 επεισόδιά του όσα θέλω να πω και δεν μπορώ, ίσως γι αυτό με συγκλόνισε τόσο πολύ.
Αυτά, υποθέτω. Σας αφήνω με την παρακάτω φωτογραφία - ό,τι πιο σουρρεαλιστικό και κωμικοτραγικό είδαν τα ματάκια μου τον Μάρτιο του 2025. Οι φύλακες του -ξεκάθαρα, και αναμφίβολα πια- δικτάτορα Ερντογάν συλλαμβάνουν ένα Πικατσού.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Μάρτιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Dan Appears - Curter Burwell (2023)
Ένα βράδυ του Μαρτίου, ήθελα κάτι να δω, μια ταινία να περάσει η νύχτα. Επέλεξα το "Το Catch A Killer", την επιστροφή του σκηνοθέτη Damián Szifron, δημιουργού του καταπληκτικού "Ιστορίες για Αγρίους" (2014). Τίμια η ταινία, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο, είχε όμως φανταστικό soundtrack, συνθέσεις του Αμερικανού Curter Burwell. Ειδικά το track που σου έχω εδώ είναι μεγάλο κόλλημα, ακούγεται τη στιγμή που πρωτοεμφανίζεται ο "κακός" της ταινίας και με στοίχειωσε ακαριαία. "Dan Appears"...
2. Fragile - Aaron May, David Ridley (2025)
Οκ, στα έπρηξα στο εισαγωγικό μου κείμενο με το "Adolescence", δεν ξεμπέρδεψες όμως έτσι εύκολα μαζί του, μιας και εδώ έχουμε ένα track από το OST της σειράς. Πρόκειται για μια καταπληκτική διασκευή στο "Fragile" του Sting - το βρίσκεις στο δίσκο του "... Nothing Like The Sun" από το μακρινό 1987. Η εκδοχή των Aaron May και David Riley είναι ευρηματική, βασίζεται στην χορωδία του σχολείου, όπου γυρίστηκε το δεύτερο επεισόδιο της σειράς και στη φωνή της Emilia Holliday, που στη σειρά υποδύεται την Katie. To κομμάτι στέκεται υπέροχο και χωρίς την εικόνα του, από την άλλη η σκηνή που ακόυγεται είναι από τις πιο δυνατές και πιο συγκινητικές και δένει με το κομμάτι με έναν μαγικό τρόπο. Ταυτόχρονα, οι στίχοι του Sting είναι εξαρχής και εκ προιμοίου μεγαλειώδεις.
Δεν επέλεξα το YouTube video με τη σκηνή από τη σειρά, για να αποφύγω τα spoilers.
3. My Body's A Zombie For You - Dead Man's Bones (2009)
Οι χορωδίες του "Fragile" με έστειλαν συστημένο στην Silverlake Conservatory Children's Choir, με την οποία είχαν συνεργαστεί στα τέλη των 00's ο Ryan Gosling και ο Zach Shields για τον υπέροχο -έναν και μοναδικό- δίσκο τους "Dead Man's Bones". Ολόκληρος ένα αριστούργημα, εδώ επιλέγω το επικό "My Body's A Zombie For You".
Για περισσότερες λεπτομέρειες για τούτο το εξαιρετικό και απείρως ξεχωριστό δισκογράφημα και για το πώς ο Ryan -προτού γίνει ένα από τα πιο hot ονόματα του Hollywood- "έμπλεξε" στο underground project των Dead Man's Bones, μπορείς να διαβάσεις το σχετικό album story.
4. For The Cold Country - Black Country, New Road (2025)
Έπειτα από το "Besties", που κυκλοφόρησε σαν leading single στα τέλη του Γενάρη, και το εξαιρετικό "Happy Birthday" που μας ήρθε στις αρχές του Μαρτίου, στις 26 Μαρτίου κατέφθασε και το τρίτο κομμάτι από τον επερχόμενο νέο δίσκο των Black Country, New Road: Ονομάζεται "For The Cold Country" και είναι και αυτό πολύ πολύ καλό, ξεκινάει σαν ένα συμπαθητικό track και καταλήγει σαν έπος...
Ο δίσκος θα ονομάζεται "Forever Howlong" και θα κυκλοφορήσει στις 4 Απριλίου μέσω της Ninja Tune. Είναι ο τρίτος της μπάντας από το Cambridgeshire της Βρετανίας και ο πρώτος έπειτα από την αναπάντεχη και πόσο-κρίμα αποχώρηση του τραγουδιστή της μπάντας, Isaac Wood, λόγω ψυχικής νόσου. Τα φωνητικά στο δίσκο αναλαμβάνουν τα τρία κορίτσια του σχήματος - η μπασίστρια Tyler Hyde, η βιολίστρια και κιθαρίστρια Georgia Ellery και η πιανίστρια Georgia Ellery. Την παραγωγή ανέλαβε και έφερε εις πέρας ο πολύς κύριος Ford (Fontaines D.C., Arctic Monkeys, Depeche Mode, Blur).
5. The Fall - The Murder Capital (2025)
Στις 21 του περασμένου Φλεβάρη, οι Δουβλινέζοι The Murder Capital κυκλοφόρησαν τον 3ο δίσκο τους, "Blindnes". Σπέρνει για τα καλά το album, ίσως όχι όπως οι προκάτοχοί του, όμως τη δουλειά του την κάνει και με το πολύ παραπάνω. Ειδικά το "The Fall" που σου έχω εδώ με έχει βιδώσει στα αυλάκια του από το πρώτο άκουσμα.
Σημειώνουμε πως στις 30 Μάιου (αγαπημένοι μπασκετόφιλοι, μην ανησυχείτε, το final four είναι 29 και 31 Μάη) θα πραγματοποιηθεί στο Gagarin η εξ αναβολής συναυλία της μπάντας. Άχαστη.
6. The Bog Body - Viagra Boys (2025)
"The Bog Body", το τρίτο single των Viagra Boys ενόψει του νέου δίσκο τους, "viagr aboys", που θα κυκλοφορήσει στις 25 του Απρίλη.
Το "The Bog Body" είναι κανονικός οδοστρωτήρας και διαθέτει ένα ανθεμικό πορωτικό ρεφρέν, ενώ συνοδεύεται και από video-έπος... Το track διαδέχεται τα "Man of Meat" και "Uno II" που είχαν προηγηθεί σαν singles του νέου LP και είχαν κυκλοφορήσει τον περασμένο Γενάρη και Φλεβάρη αντίστοιχα.
7. Love - Lambrini Girls (2025)
Ladies and gentlemen, από το Brighton, με παραδοσιακή pub punk υστερική αγάπη και αστείρευτη ενέργεια, σας παρουσιάζω το τρίο των Lambrini Girls, απαρτιζόμενο από την Phoebe (φωνή, κιθάρα), την Lilly (μπάσο) και τον Bansky (τύμπανα). Η μπάντα πρωτοσχηματίστηκε στα χρόνια του covid, το 20 μας έδωσαν το πρώτο τους single, το 23 το πρώτο τους EP ("You're Welcome") και φτάνοντας στον Ιανουάριο του 25 κυκλοφόρησαν και το debut LP τους, "Who Let The Dogs Out". Από εκεί, το εκρηκτικό "Love".
Πριν σας αφήσω στο play, να σημειώσω πως το "Lambrini" ουδεμία σχέση φαίνεται να έχει με την... Λαμπρινή. Πρόκειται για μια φτηνή μάρκα οινώδους ποτού, που συνηθίζουν να πίνουν οι σεξεργάτριες στη Βρετανία. Τώρα αν κάποια δικιά μας Λαμπρινή, έχει δώσει το όνομά της στο εν λόγω ποτό, δεν το γνωρίζω.
8. She's In The Void - V.V.I.A. (2025)
Αν έχεις νοσταλγήσει τους Strawberry Pills και ακόμα ψάχνεις τον δεύτερο δίσκο τους (που μάλλον δεν θα βρεις ποτέ), εδώ θα βρεις μια επική παρηγοριά. Και, οκέι, πέρα από αυτόν τον ενδεχομένως παρορμητικό συνειρμό μου, το "She's In The Void" είναι υπεργαμάτο track, ένα electro-punk διαμάντι που η αδυσώπητη δυναμική του με αιχμαλώτισε από το πρώτο του δευτερόλεπτο.
Το βρίσκεις στο debut LP των V.V.I.A., του ντούετου δηλαδή της Ελληνίδας Venus Volcanism (Ρένα Ρασούλη) και της Δανής In Atlas. Το album, που ονομάζεται "I Know You Before We Met", μόλις (28/3) κυκλοφόρησε από την Inner Ear και -trust me- είναι μια στοιχειωμένη synth/dark wave μαγεία. Απίθανος δίσκος, ηχογραφημένος σε μια απομονωμένη καλύβα στη μέση ενός δάσους στη Δανία. Τι; Χρειάζεσαι κάτι άλλο; :)
* Stay tuned - review + interview coming soon.
9. Άδειασαν - VΙΝΑ ΚΑΙ JOHNY (2025)
Τον Απρίλη του 2024, πριν ακριβώς ένα χρόνο δηλαδή, σας είχα πληροφορήσει -μέσω της στήλης Nice To Meet You- για τη σύμπραξη της Βίνας Σέργη (The Bad Poetry Social Club) και του Γιάννη Μητρούση (check nice to meet you here). Αφορμή ήταν το debut single του σχήματος, "Μα Δε Λύπη". Το εν λόγω κομμάτι συμπεριλαμβάνεται στο 5-track extended play της Βίνας και του Γιάννη, "Love n Anarchy", που κυκλοφόρησε στις 14 του Μαρτίου. Το τραγούδι που κλείνει το ep, το "Άδειασαν", είναι ένα αφοπλιστικό spoken word δημιούργημα, βουτηγμένο σε ήχο απείρως ευρηματικό και εμπνευσμένο, σε λέξεις μαχαίρια και σε μια ερμηνεία σπαρακτική και καθηλωτική. Τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο γράφουν από μόνα τους, σαν αυτονόμως κατευθυνόμενα, τις λέξεις "μπράβο ρε Βίνα, μπράβο ρε Γιάννη, σας ευχαριστώ"...
10. Το Νιώσιμο - Pan Pan x Λαμπρινή Γκόλια (2025)
Ο Pan Pan παίρνει από το χέρι τη Λαμπρινή Γκόλια και φεύγουν για δίσκο.
Leading single "Το Νιώσιμο" - track καταδικασμένο για repeats, χορό και πόρωση. Κι αν μιλάμε για ένα καθαροαίμο μπιτάτο hit που σου κολλάει σαν τσιχλόφουσκα, κατορθώνει την ίδια στιγμή να φτύνει λέξεις ακριβές και αιχμηρές και να ενεργοποιεί τα βαθιά στρώματα της σκέψης σου. Στερεονοβική συνταγή και αισθητική, καταφθάνει σαν πύραυλος στο τώρα - μεγαλοφυής σύνθεση, αναμένω με ορθάνοιχτα αυτιά τα επόμενα.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
