Top-15 Διεθνή Albums
από το 2022
by Mike Nikolitsis
Κι εδώ κλείνει η τετράδα μου με τις λίστες των πιο αγαπημένων μου τραγουδιών και δίσκων από το 2022. Τα 100 αγαπημένα τραγούδια - 50 Διεθνή και 50 Εγχώρια- και τα 15 αγαπημένα εγχώρια albums, διαδέχονται οι 15 πιο αγαπημένοι ξένοι δίσκοι από τη χρονιά που πέρασε. Η λίστα εμπεριέχει κάποια ακλόνητα... φαβορί, αλλά και κάποιες μικρές όμορφες εκπλήξεις. 8 από τα 15 entries προέρχονται από τη Βρετανία - μάλιστα οι 3 πρώτες θέσεις καταλήφθηκαν από το Νησί. Ενδεικτικό ίσως τούτο, της μουσικής άνθησης και αναγέννησης που λαμβάνει χώρα στη Γηραιά Αλβιώνα τα τελευταία 4-5 χρόνια. Μιας άνθησης που δείχνει να κορυφώνεται μέσα στα 20's και ενδεχομένως να μας δώσει ακόμα περισσότερους σημαντικούς δίσκους αλλά και νέες αξιόλογες μπάντες στο εγγύς μέλλον.
Καλή Χρονιά mates - με αγάπη, υγεία, δημιουργικότητα και πολλή μουσική!
15. Heart Under - Just Mustard (out 27/5)
Εκ του Dundalk της Ιρλανδίας ορμώμενοι, οι Just Mustard παραδίδουν τον δεύτερο εξαιρετικό δίσκο τους, "Heart Under". Ένα σκοτεινό και θορυβώδες μίγμα post-punk, shoegaze και trip-hop, που αφήνει ακαριαία στο άκουσμά του εντονότατο και ξεχωριστό μουσικό αποτύπωμα, στο οποίο συμβάλλει τα μέγιστα η φωνή της frontwoman, Katie Ball.
14. Cave World - Viagra Boys (out 8/7)
Δίσκος Νο3 για τους φοβερούς και τρομερούς Σουηδούς. Το "Cave World" δεν ανακαλύπτει τον τροχό, όμως σίγουρα του δίνει μια τεράστια ώθηση και τον κάνει να γυρίζει σαν δαιμονισμένη σβούρα. Η πολυαναμενόμενη και... πολυακυρωμένη συναυλία τους στα μέρη μας, που εντέλει πραγματοποιήθηκε στις 4/7 στο ΟΑΚΑ, ήταν ένα έπος...
13. Anywhere But Here - Sorry (out 7/10)
Τους έμαθα από την περσινή τους συνεγρασία με τους Metronomy. Και αμέσως ξεχώρισα την βελούδινη μα κοφτερή φωνή της τραγουδίστριας Asha Lorenz και βάλθηκα να ακούω το προ διετίας debut του Λονδρέζικου σχήματος, "925". Εξαιρετικό. Η ανυπομονησία μου για την sophomore κυκλοφορία τους δικαιώθηκε, μιας και το "Anywhere But Here" ήταν και αυτό σούπερ. Όχι σαν το πρώτο, αλλά πολύ πολύ καλό...
12. The Dream - alt-J (out 11/2)
Ίσως έχουν γίνει κάπως αχρειάστα -ενδεχομένως και επιτηδευμένα- πολύπλοκοι, όμως παραμένουν δημιουργικότατοι, ξεχωριστοί και αρκούντως ρηξικέλευθοι. Το αυτό πιστοποίησαν και με τον 4ο studio δίσκο τους, "The Dream", ο οποίος μου έκανε υπέροχη παρέα αρκετά βράδια του 2022.
11. Stumpwork - Dry Cleaning (out 21/10)
Το spoken word της Florence Shaw εμπεριέχει μαγεία και η μπάντα γύρω της ξέρει πολύ καλά πώς να την αναδεικνύει, για την ακρίβεια να την απογειώνει. Το κουαρτέτο από το Λονδίνο παρέδωσε ένα εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ, αντάξια και εξελιγμένη συνέχεια του δοξασμένου -από κοινό και τύπο- ντεμπούτου τους ("New Long Leg"/2021).
10. Cool It Down - Yeah Yeah Yeahs (out 30/9)
Από τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές που έχουν καταγράψει τα σκονισμένα κιτάπια μου... Μεγαλούργησαν και έπιασαν τις όποιες indie-alternative κορφές στα 00's, παρήκμασαν και ψιλοδιαλύθηκαν στα 10's και -εν έτει 2022, 9 χρόνια έπειτα από το κάτω του μετρίου "Mosquito"- επανέρχονται με έναν αληθινά γαμάτο 5ο δίσκο. Ομολογώ πως δεν το περίμενα κι όμως βρέθηκα να τον ακούω στο repeat και να κάνω φάλτσα singalongs πάνω στην αξεπέραστη φωνή της Karen O. Ακριβώς όπως πριν περίπου 20 χρόνια... Μαγικό.
9. Ants From Up There - Black Country, New Road (5/2)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 15/11 από τον συντάκτη Mike N.]
Το δεύτερο άλμπουμ των Βρετανών (Cambridgeshire) Black Country, New Road ήρθε ακριβώς 12 μήνες ύστερα από την κυκλοφορία του εξαιρετικού πρώτου LP τους, "For The First Time". Ο διάδοχος ακούει στο όνομα "Ants From Up There" και έφτασε στα ηχεία μας στις 5 Φεβρουαρίου. Υπήρξε στην ατμόσφαιρα μια αίσθηση επείγοντος τους προηγούμενους μήνες, μια αίσθηση που από τους περισσότερους, και εμού φυσικά συμπεριλαμβανομένου, αναγνώστηκε ως ανάγκη από την πλευρά της μπάντας μοιράσματος καινούριας μουσικής. Και, ναι, το εφταμελές σχήμα από το Νησί που δημιουργήθηκε το 2018 έχει πολλά να πει και πολλά να δώσει, αλλά δυστυχώς ο λόγος που όλα όσον αφορά στη δεύτερη κυκλοφορία τους έγιναν "σφαίρα", ήταν η αποχώρηση από την μπάντα του τραγουδιστή και κιθαρίστα, Isaac Wood, λόγω ψυχικής νόσου. Ανακοινώθηκε επίσημα από τον ίδιο λίγες μέρες πριν το release του δίσκου, την 1η του Φλεβάρη.
Με αυτό το σκυθρωπό δεδομένο λοιπόν, και με την μελαγχολική αίσθηση πως οι Black Country, New Road δεν θα ακούγονται ποτέ ξανά το ίδιο -το επιβεβάιωσε και η μπασίστρια, υποψήφια διάδοχος του Wood στη φωνή, Tyler Hyde, "τώρα δεν θα βγάλουμε έναν 'κανονικό' δίσκο, θα ήταν πολύ cool να δουλέψουμε με μία συμφωνική ορχήστρα ή να γράψουμε ένα soundtrack για κάποια ταινία"- ξεκινάει η ακρόαση του "Ants From Up There". Κι όλα μοιάζουν υπέροχα από τα πρώτα 54 δευτερόλεπτα και το απογειωτικό "Intro". Κι ύστερα το καταπληκτικό "Chaos Space Marine", το οποίο o Isaac Wood το θεωρεί ως το "καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ η μπάντα". Και δεν διαφωνήσω διόλου με τούτο τον ισχυρισμό. Στα υπερπεριπετειώδη και αγωνιώδη τρεισήμισι λεπτά του στέκω καθηλωμένος και εκστασιασμένος, ενώ την ίδια στιγμή βλέπω τις αχνές μορφές του Bowie και του Jarvis Cocker να περιφέρονται στο χώρο. Α, και των Arcade Fire βεβαίως-βεβαίως - να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου η μπάντα είχε λιώσει το "Funeral". To album προχωράει εξίσου εντυπωσιακά με το κομψό και παντοδύναμο "Concorde", που ξεκινάει ήπια και απαλά, για να καταλήξει σε ένα επικό -εξίσου ArcadeFire-ικό φινάλε. ArcadeFire-ικό ή και WolfParade-ικό θα μπορούσες να πεις - όπως και να χει, καταιγιστικό και σπαρακτικό.
Οι τόνοι πέφτουν στο συγκινητικό "Bread Song" και παραμένουν σε σχετικά χαλαρές εντάσεις στο ευφυές, μα όχι ιδιαίτερα συγκλονιστικό, "Good Will Hunting". Ένας μικρός πνευστός και πιανιστικός βυθός παραμονεύει στο "Haldern", για να έρθει το διακριτικό, σε βαθμό που περνάει και κάπως απαρατήρητο, ορχηστρικό "Mark's Theme".
To album ξεδιπλώνει για τα καλά τον φλεγόμενο και αγωνιωδώς παλλόμενο πυρήνα του με την καταληκτική τριάδα των αριστουργηματικών "The Place Where He Inserted The Blade", "Snow Globes" και "Basketball Shoes" με διάρκειες 7'13", 9'13" και 12'37" αντίστοιχα. Αν το προαναφερθέν "Chaos Space Marine" είναι η κορφή, εδώ έχουμε τα σύννεφα... Το γκρουπ μας πετάει ψηλά και μας αφήνει να αιωρούμαστε εκεί για 29 λεπτά, με ήχους μαγικούς και λέξεις κοφτερές και βουρλισμένες. Και είναι πια ξεκάθαρο εδώ το αποτύπωμα των Black Country, New Road στη μουσική των 20's, είναι ένα αποτύπωμα ξεχωριστό και μόνο δικό τους, ένα αποτύπωμα που ο χρόνος θα το σκεπάσει πολύ πολύ δύσκολα.
Εξαιρετικός δίσκος το "Ants From Up There", ένας από τους πιο αγαπημένους μου στη δεκαετία που τρέχει. Εύχομαι η μπάντα να συνεχίσει το ίδιο δυνατά στη νέα μετά-Wood εποχή, αλλά πάνω απ'όλα εύχομαι αυτός o γλυκύτατος και έξτρα ταλαντούχος τύπος να βρει την άκρη και να επιστρέψει...
8. Gulliver - Condor Gruppe (out 23/9)
Μεγάλη η αγάπη μου και εκτίμησή μου για τούτη την Βέλγικη (Αμβέρσα) ορχηστρική μπάντα. Αγάπη με την πρώτη ματιά, από το debut τους "Latituds Del Cavall" το 2014, που μετουσιώθηκε σε έρωτα με το EP "Frog Bog" το 2016 και με την sophomore κυκλοφορία τους "Interplanetary Travels" το 2018. Τέσσερα χρόνια μετά, επέστρεψαν με το "Gulliver", λαξεύοντας πάλι με μαεστρία μορικονικά κινηματογραφικά μονοπάτια.
7. Cheat Codes - Danger Mouse & Black Thought (out 12/8)
Η ολιστική/genreless και υπερεμπνευσμένη απόψη, με την οποία ο Danger Mouse αγγίζει τη μουσική, βρίσκει τούτη φορά το πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει μέσα από τη συνεργασία του Αμερικανού παραγωγού και συνθέτη με τον ράπερ Black Thought. Καταπληκτικός δίσκος...
6. Entering Heaven Alive - Jack White (out 22/7)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 15/11 από τον συντάκτη Mike N.]
Μέσα σε λιγότερο από 4 μήνες, όπως μας είχε τάξει και επίσημα ανακοινώσει, ο Jack White κυκλοφόρησε έναν ακόμα δίσκο. Κι αν το "Fear of The Dawn" του περασμένου Απριλίου, που παρόλο που στην αρχή καπως με έψησε, εντέλει απότομα εφθάρη και στα περισσότερα (και βαθύτερα) ακούσματα αποκαλύφθηκε κάπως μέτριο και μπερδεμένο, το άρτι αφιχθέν (22 Ιουλίου) "Entering Heaven Alive" μοιάζει πάρα πολύ καλό και ικανό να αντέξει στο χρόνο. Για την ακρίβεια, και θα το πω εξαρχής για να είμαι ήσυχος, είναι ο καλύτερος δίσκος του White ύστερα από το μακρινό και εντυπωσιακό solo debut του, το "Blunderbuss" του 2012.
Το "Entering Heaven Alive" είναι βασισμένο στην ακουστική κιθάρα και στο πιάνο. Tριγύρω τους πλέκονται όμορφες και στιβαρές μελωδίες και προστίθενται διάφορα όργανα (όπως βιολί, synths, ηλεκτρική κιθάρα) δίνοντας άπλετο και εμπνευσμένο μουσικό χώρο, ώστε να απλωθούν οι λέξεις του Jack. Λέξεις τρυφερές, λέξεις φαρμακερές, λέξεις κατά τόπους -μετά από καιρό- συγκινητικές. Ο White ακούγεται απλός και ξάστερος, αποφεύγοντας τις πολύπλοκες -ενίοτε φλύαρες- ενορχηστρώσεις και παραγωγές του πρόσφατου παρελθόντος και μάλλον αυτός είναι τελικά ο λόγος που το νέο του άλμπουμ αναδεικνύεται ως το πιο όμορφο των τελευταίων πολλών ετών. Φυσικά, για τη δύναμη του άλμπουμ "ευθύνονται" και 4 κομματάρες: το εναρκτήριο "A Tip From You To Me", το ακόλουθο υπεργαμάτο (το έχω ακούσει 30 φορές σε δυο μέρες) "All Along The Way", το leading single του δίσκου "If I Die Tomorrow" και το περιπετειώδες "A Madman From Manhattan". Υπέροχη και η gypsy jazz εκδοχή του "Taking Me Back" που κλείνει το δίσκο. Η αυθεντική του ηλεκτρική εκτέλεση ανοίγει το προαναφερθέν "Fear of The Dawn".
Όμορφος δίσκος, τρυφερός και απαλός, ξεδιπλώνει μαεστρικά και με έμπνευση μια γλυκόπικρη γοητεία, που όμοιά της είχαμε καιρό να γευτούμε από τον άλλοτε "Jack The Great". Μου είχε λείψει όλο αυτό και αποχωρώ από τούτο το review αρκούντως ενθουσιασμένος...
5. Wilderness of Mirrors - The Black Angels (out 16/9)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 15/11 από τον συντάκτη Mike N.]
Οι The Black Angels, κατά τη γνώμη μου μία από τις πιο ξεχωριστές και σταθερές μπάντες των τελευταίων 15 χρόνων, επέστρεψαν πριν λίγες μέρες (16/9) με τον 6ο δίσκο τους, "Wilderness of Mirrors". To άλμπουμ είναι πολύ καλό και λαμβάνει περίοπτη θέση, πλάι στους 5 προγόνους του. Η μπάντα από το Τέξας ξεκίνησε και εξέλιξε την πορεία της με μία καταιγιστική και σχεδόν αψεγάδιαστη τριλογία - "Passover"/2006, "Directions To See A Ghost"/2008, "Phosphene Dream"/2010. Πάνω σε αυτές τις κυκλοφορίες, οι The Black Angels έχτισαν το όνομά τους και απέκτησαν σημαντική δυναμική, μαγεύοντας τους ακροατές με αγνές κι αμόλυντες ροκ εν ρολ ψυχεδέλειες, ριζωμένες βαθιά και στέρεα στα 60's και στα 70's, προτείνοντας όμως ταυτόχρονα κάτι το νεωτεριστικό και πέρα για πέρα ενδιαφέρον. Η συνέχεια έφερε δύο πιο αδύναμους δίσκους - αδύναμους μα όχι κακούς, να το ξεκαθαρίσω αυτό. Το "Indigo Meadow" του 2013 και το "Death Song" του 2017 είχαν τις στιγμές τους και τις κομματάρες τους, αλλά ξεκάθαρα εμφάνισαν -κυρίως το "Death Song"- μία κάμψη της μπάντας, μία κάτω καμπύλη σε επίπεδο νέων ιδεών και έμπνευσης. Με αυτό το δεδομένο, η είσοδος των Black Angels στα 20's και ο επόμενος δίσκος τους έμοιαζε με ενός είδους στοίχημα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Στοίχημα αν το χουν ακόμα, στοίχημα αν μπορούν ακόμα να δώσουν καλούς δίσκους, στοίχημα αν μπορούν να παραμείνουν σε υψηλό επίπεδο και να κρατήσουν τη σημαία της ψυχεδέλειας ψηλά. Μιας σημαίας, που στα 10's ανέμισε σχεδόν ως τα ταβάνια του mainstream κι ύστερα -μοιραία- εφθάρη και χαμήλωσε μεσίστια...
Το "Wilderness of Mirrors" - πυκνότατο και σε διάρκεια αρκετά μεγάλο (15 tracks - 58 λεπτά) - κατάφερε εντέλει τα προαναφερθέντα. Είναι ένας δίσκος απολαυστικός, γεμάτος από ευφυείς και δυνατές συνθέσεις, μελωδίες πλούσιες και μαγικά εναλλασσόμενες, έχει -σε σημεία του- στιχάρες, ο Maas (φωνή) είναι και πάλι σε φόρμα, το ίδιο και ο δαιμόνιος και δαιμονισμένος Christian Bland (κιθάρες). H μπάντα παραδίδει και πάλι τους γνωστούς fuzz-αριστούς ψυχεδελικούς δυναμίτες της ("Without A Trace", "History of the Future", "Make It Known" ενδεικτικά), όμως εδώ προσπαθεί να το πάει και λίγο πιο κει, αποκαλύπτοντάς μας και πιο ακουστικές και μελωδικές εκφάνσεις της - το track "The River" είναι ένα τέτοιο δείγμα και πρόκειται για μία κομματάρα ολκής, το ακούω ολημερίς (ολονυχτίς για την ακρίβεια). Το αυτό ισχύει και για το "Here & Now", στο οποίο αν δεν ξεχώριζε η φωνή του Maas αποκλείεται να πήγαινε το μυαλό σου πως πρόκειται για Black Angels.
Πολλά μπράβο λοιπόν στους "Μαύρους Άγγελους" από το Texas, στο νέο τους πόνημα άνοιξαν και πάλι τα μεγαλόπρεπα φτερά τους και πέταξαν πολύ ψηλά. Και μιας και έχουν καιρό να εμφανιστούν στα μέρη μας (το έχουν κάνει 4 φορές και έχω το 4/4), τους περιμένουμε για μία στάση...
4. Close - Messa (out 11/3)
Δαιμόνιος και δαιμονισμένος δίσκος - αριστοτεχνικά φτιαγμένο και παιγμένο σκληρό ροκ, που με μαεστρία στριφογυρίζει στά αχανή ηλεκτρισμένα πεδία του prog και στις παρυφές του doom και του metal. Αλλά όλα αυτά τα είδη και τα υποείδη μικρή σημασία στο τέλος της ημέρας έχουν, αφού αυτό που οι Ιταλοί Messa παρέδωσαν με τον 3ο δίσκο τους είναι ένα -ούτως ή άλλως- κομψοτέχνημα γεμάτο ενέργεια και ψυχή.
3. A Light For Attracting Attention - The Smile (out 13/5)
Η σύμπραξη του Thom Yorke και του Jonny Greenwood των Radiohead με τον ντράμερ Tom Skinner της jazz μπάντας Sons of Kemet γέννησε μια δισκάρα. Το "A Light For Attracting Attention" είναι περιπετειώδες και πολυδαίδαλο, εμπεριέχει στα αυλάκια του κομματάρες και έχει την τύχη να βρίσκει τον κύριο Yorke σε δαιμονιώδη φόρμα - τόσο συνθετικά/στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά. Να πω πως το εν λόγω άλμπουμ το χάρηκα σαν σύνολο περισσότερο από τους δύο τελευταίους δίσκους των Radiohead ("King of Limbs"/2011, "Α Moon Shaped Pool", 2016); Το είπα...
2. The Line Is A Curve - Kae Tempest (8/4)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 3/5 από τον συντάκτη Mike N.]
“The record is about letting go. Of shame, anxiety, isolation and falling instead into surrender. Embracing the cyclical nature of time, growth, love.”
Kae Tempest
Αν όλοι οι μουσικόφιλοι μιλούμε τις τελευταίες μέρες για τον δίσκο της χρονιάς αναφερόμενοι στο “Skinty Fia” των φοβερών και τρομερών Fontaines D.C. που κυκλοφόρησε την Μεγάλη Παρασκευή (23/4), επιτρέψτε μου να θέσω μία ακόμα παράμετρο στο ζήτημα, σημειώνοντας εφτά μονάχα λέξεις: "The Line Is A Curve" - Kae Tempest.
Η 36χρονη Βρετανίδα, singer/songwriter-ποιήτρια-συγγραφέας- που προσφάτως (2020) καθόρισε εαυτόν ως non binary και μας ζήτησε να αναφερόμαστε στο πρόσωπό της ως they/them, όπερ και θα κάνουμε εφεξής στο παρόν άρθρο, κυκλοφόρησαν λίγες μέρες πριν το προαναφερθέν διαμάντι των Fontaines, το δικό τους νέο δισκογράφημα, το 4ο κατά σειρά, στην 8ετή solo δισκογραφική τους πορεία.
Το “The Line Is A Curve” είναι ένα spoken word μεγαλούργημα. Οι λέξεις ρέουν σαν λάβα, οι λέξεις είναι μυριάδες, είναι αμέτρητες μα μετρημένες, μία προς μία καμία τους δεν πάει χαμένη και καμία τους δεν προφέρεται χωρίς βάρος, βάρος ειδικό και υπολογισμένο, προγραμματισμένο να μεταμορφώσει το λόγο σε τέχνη. Και από κοντά η μουσική, που κουβαλάει μέσα της όλη τη Βρετανίλα των 90’s, των 00’s, των 10’s... Η μουντή Βρετανία των Massive Attack, των Portishead, και των Streets χαμογελάει. Η Βρετανία συννεφιασμένη, αλλάζει εποχές με γκρίζα σύννεφα που πάνε κι έρχονται, με ομίχλες που θολώνουν και ξεθωριάζουν το βλέμμα και τη σκέψη σου, με κίτρινα φύλλα που σκεπάζουν τα πεζοδρόμια, τους ήσυχους δρόμους και τους ανήσυχους ύπνους σου, τα τρένα που μουγκρίζουν κάτω απ’τη γη, τα κόκκινα λεωφορεία που σταματούν κουρασμένα στις στάσεις και στα φανάρια, απ’τα θολά τζάμια τους μπορείς και βλέπεις τη ζωή να σταματά, να ξεκινά, να στέκεται σε παύση και να αναρωτιέται.
Οι παμπ και τα pints, τα γέλια και τα δάκρυα, φιλιά στο στόμα που ανοίγουν το σύμπαν στο για πάντα, φιλιά στο κενό που κλείνουν τα μάτια σου πριν το ταβάνι πέσει πάνω σου. To Λονδίνο δεν είχε ποτέ κανονική αγάπη να σου δώσει, η αγάπη η ατόφια και η αληθινή κρύβεται κάτω από τις καρέκλες στα βαγόνια του tube, στα πράσινα λιβάδια των πάρκων, στα μηχανήματα που φτύνουν τις travel card, η Λονδρέζικη αγάπη κρύβεται τέλοσπάντων κάπου που δεν την βρίσκεις εύκολα, ούτε την νιώθεις εύκολα, οι Kae Tempest σε αυτό το δίσκο την βρήκαν, την επικοινώνησαν, ύστερα την έχασαν και στο τέλος την ζήτησαν πίσω. Ένα αριστουργηματάκι είναι ο νέος τους δίσκος, που δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω, να το τραγουδώ/απαγγέλλω, ξανά και ξανά, ταξιδεύω στις λέξεις και στους ήχους, σκουντουφλάω συνέχεια πάνω του και δεν μ'αφήνει σε ησυχία...
Στην παραγωγή βρίσκουμε τον κύριο Dan Carey, ο οποίος κουβαλά στις πλάτες του μεγάλο μέρος της σύγχρονης British Invasion: Fontaines D.C., Wet Leg, Squid, black midi, Pumarosa είναι μερικές από τις μπάντες με τις οποίες έχει προσφάτως συνεργαστεί. Στην περίπτωση του "The Line Is A Curve", ο Carey κατορθώνει με μαγικό τρόπο να συγκεράσει τον spoken word καταιγισμό της rap, με την pop και την rock, με την blues και την jazz, την electronica. Σε 4 κομμάτια έχουμε συμμετοχές στα φωνητικά - o Grian Chatten των Fontaines είναι εδώ, η Lianne La Haves, o Confucius MC, η ãssia, ο Kevin Abstract.
“I knew I wanted my face on the sleeve. Throughout the duration of my creative life, I have been hungry for the spotlight and desperately uncomfortable in it. For the last couple of records I wanted to disappear completely from the album covers, the videos, the front-facing aspects of this industry. A lot of that was about my shame but I masked it behind a genuine desire for my work to speak for itself, without me up front, commodifying what felt so rare to me and sacred. I was, at times, annoyed that in order to put the work out, I had to put myself out. But this time around, I understand it differently. I want people to feel welcomed into this record, by me, the person who made it, and I have let go of some of my airier concerns. I feel more grounded in what I’m trying to do, who I am as an artist and as a person and what I have to offer. I feel less shame in my body because I am not hiding from the world anymore”.
Kae Tempest
Με flow που ρέει απνευστί, με κάποια κομμάτια που ηχούν στ'αυτιά μου σαν αριστουργήματα ("Priority Boredom", "Salt Coast", "Don't You Ever", "These Are The Days", "Move"), με ερμηνεία συγκινητική και (απο)καθηλωτική, το "The Line Is A Curve" είναι ένας πάρα πάρα πολύ σημαντικός δίσκος. Και επιστρέφοντας στον πρόλογό μου και στην αναφορά μου για τον δίσκο της χρονιάς, αυτά είναι χαζομαρούλες να περνάει όμορφα η ώρα. Το θέμα είναι πως μέσα στον Απρίλιο, το Νησί μας έστειλε ακόμα δύο δισκάρες για να έχουμε να ακούμε και να γουστάρουμε: "Skinty Fia" των Fontaines D.C. και "The Line Is A Curve" των Kae Tempest. Τώρα ποιος είναι ο δίσκος της χρονιάς, θα έχει μια κάποια σημασία τον Δεκέμβριο που θα φτιάχνουμε τις παραδοσιακές ετήσιες λίστες μας, ένα μουσικόφιλο γαμάτο παιχνίδι - τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
1. Skinty Fia - Fontaines D.C. (out 22/4)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 3/5 από τον συντάκτη George Dimitriadis]
Skinty Fia. Μια έκφραση των Ιρλανδών, που πέρα από την κυριολεκτική του έννοια - "damnation of the deer" / αναφορά στο εξαφανισμένο πια μεγάλο Ιρλανδικό ελάφι, χρησιμοποιείται και για τις περιπτώσεις που θέλουν να βρίσουν κάποιον, χωρίς να βρίσουν κάποιον. Ένα εκλεπτυσμένο fuck off.
Κάπως έτσι μας πέταξαν κατάμουτρα ένα ακόμη αψεγάδιαστο άλμπουμ οι αγαπημένοι Fontaines D.C. Το τρίτο κατά σειρά μετά τις βόμβες "Dogrel" & "A Hero's Death". Το ίδιο υπέροχο, αλλά συνάμα και διαφορετικό "Skinty Fia" ξεχειλίζει από λυρισμό και όσο προχωράει η δισκογραφία τους, τόσο δυσκολεύομαι πια να τους κατατάξω κάπου. Πάντως, λίγη σχέση έχουν με την post punk ταυτότητα του debut δίσκου τους. Παράλληλα, ακούγοντας το "Skinty Fia" αποκαλύφθηκε ολάκερη μπροστά μου η σημαντικότητα του "A Hero's Death". Η μεγάλη βουτιά προς το βυθό πριν βγάλεις το κεφάλι στην επιφάνεια της θάλασσας και αφήσεις το φως να σε λούσει ξανά.
Πίσω στα του νέου δίσκου, είχαμε πάρει μια πρώτη ιδέα με την κυκλοφορία του πρώτου single, του "Jackie Down The Line" τον Ιανουάριο. Αψεγάδιαστο, κοφτερό track - ιδανικό ξεκίνημα.
Στα μέσα Φεβρουαρίου μας έδωσαν το "I Love You". Ο παραπλανητικός τίτλος δεν προϊδέαζε για την πολιτική χροιά του κομματιού. Η τέλεια καταιγίδα που ξεκινάει 2 λεπτά μετά την έναρξη του κομματιού και σε παίρνει, σε σηκώνει και σε ξερνάει στον ουρανό.
But this island's run by sharks with children's bones stuck in their jaws
Now the morning's filled with cokeys tryna talk you through it all
Is their mammy Fine Gael and is their daddy Fianna Fáil?
And they say they love the land, but they don't feel it go to waste
Hold a mirror to the youth and they will only see their face
Makes flowers read like broadsheets, every young man wants to die
Say it to the man who profits, and the bastard walks by
And the bastard walks by, and the bastard walks by
Say it to him fifty times and still the bastard won't cry
Would I lie?
Μετά ήρθε το "Skinty Fia", το τρίτο single και εκεί συνειδητοποίησα πως οι κυκλοφορίες τους είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Σκεφτόμουν "τί δισκάρα μας έχουν ετοιμάσει".
Για να φτάσει η ώρα του "Roman Holiday", μια ωδή στην brit pop με μια εσάνς από τις κιθάρες των QOTSA. Πέρα από αυτό, περιγράφει υπέροχα το πόσο άσχημα μπορεί να νιώσει ένας Ιρλανδός στο Λονδίνο, προσπαθώντας να χωρέσει κάπου που ίσως και να μη θέλει τελικά.
Κάπου εδώ εντοπίζεται και το μειονέκτημα του δίσκου. Ίσως το μόνο. Με αφορμή τα singles που προηγήθηκαν είχα προσδοκίες για γκάζια ανάλογα του "Dogrel". Τα λοιπά κομμάτια που δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας και συνθέτουν το όλο του "Skinty Fia" ήταν πιο κοντά στην εποχή του δεύτερου δίσκου, παρά στο εμβληματικό ντεμπούτο της μπάντας.
Τα “Big Shot”, “How Cold Love Is”, “The Couple Across The Way” σε βυθίζουν σε μια πηχτή μελαγχολία, η οποία δε φαινόταν να έρχεται κατά πάνω σου. Η ατελείωτη μάχη της ελπίδας να επιβιώσει εν μέσω τραγωδίας.
Σε κάθε περίπτωση το άλμπουμ είναι άρτιο και μεγαλώνει την μπάντα, η οποία συνεχίζει να πειραματίζεται, να ανοίγει τον ήχο της και να φεύγει προς τα μπροστά. Το εναρκτήριο “In ár gCroíthe go deo” είναι μια μουσική ιδιοφυία, η οποία με κάνει να σκέφτομαι τη μετακίνηση της μπάντας από το Δουβλίνο στο Λονδίνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κουλούρα και την εσωτερική μάχη των Fontaines. Και αυτό το μπάσο. Θυμίζει έντονα Joy Division.
Για τον ίδιο λόγο λάτρεψα το ήσυχο “Bloomsday”. Μεθυστικό, μελαγχολικό αντίο στην Ιρλανδία της καρδιάς τους. Η μπάντα ζορίζεται μακριά από την Ιρλανδία, εμφανίζεται ultra συναισθηματική και μάχεται να βρει το βήμα της, παρουσιάζοντας έναν δίσκο τρυφερά σκληρό.
Το statement του δίσκου έρχεται στο τέλος. “Nabokov”, μια βόμβα που σκάει, απλά για να σου θυμίσει να κατηφορίσεις στην Πλατεία Νερού το απόγευμα της 15ης Ιουνίου, για να δεις μια από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας. Και ας επιμένουν οι εγχώριοι διοργανωτές να της φέρονται σαν νεοεμφανιζόμενη μπάντα που θα εμφανιστεί στις 7 το απόγευμα μέσα στη ντάλα.
