Top-15 Εγχώρια Albums
από το 2022
by Mike Nikolitsis
Και αφού σας παρουσίασα τα αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς, 50 εγχώρια και 50 διεθνή, ήρθε η ώρα να στραφώ στους δίσκους, ξεκινώντας με τα 15 πιο αγαπημένα μου ελληνικά albums. Και αυτή τη χρονιά, όπως και πολλές προηγούμενες, υπήρξαν πολλές δυνατές και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, ικανές να ικανοποιήσουν κάθε γούστο. Η ελληνική σκηνή στέκεται ψηλά - με αξιοθαύμαστη έμπνευση, δημιουργικότητα και ποιότητα.
Εδώ λοιπόν οι πιο αγαπημένοι μου εγχώριοι δίσκοι για το 2022, τα λέμε σύντομα και με τους ξένους.
15. Honest - Sworr. (out 4/3)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 21/12 από τον συντάκτη Mike N. ως εισαγωγικό για το track by track της μπάντας στο album]
Ένας πανέμορφος και πολύ ξεχωριστός δίσκος, μια ηλεκτροφόρα υπνωτιστική σπουδή, που όμως υποδόρια κοχλάζει ενέργεια και δύναμη. Το "Honest", το δεύτερο LP των Αθηναίων Sworr., είναι κοντά μας από τον περασμένο Μάρτιο μέσω της United We Fly και έχει καταφέρει αυτούς τους μήνες της ζωής του να μας συντροφεύσει αμέτρητες νύχτες και να ξετυλίξει μέσα μας πολύ έντονα συναισθήματα. Είναι ένας απαλός, μα "δύσκολος" δίσκος - η ακροάσή του απαιτεί προσοχή και συγκέντρωση, καταφέρνει όμως εντέλει να απλώσει στον ακροατή την ιδιαίτερη δυναμική του και την πολυσήμαντη αύρα του.
14. Arsenal of Hope - Deaf Radio (out 11/11)
Στον τρίτο τους δίσκο, οι Αθηναίοι Deaf Radio εδραιώνουν εαυτούς ως μία από τις πιο σημαντικές και δημιουργικές εναλλακτικές ντόπιες μπάντες, τούτη τη φορά αναμειγνύοντας στον ήχο τους ηλεκτρονικά beats και synths. Και τα καταφέρνουν για ακόμα μια φορά παραπάνω από καλά, με συνθέσεις συμπαγείς και εθιστικές, με παιξίματα άψογα και με τη φωνή του Πάνου Γκλίνου να απογειώνει.
13. Odalisque - Church of The Sea (out 8/4)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 21/10 από τον συντάκτη Mike N. ως εισαγωγικό για το track by track της μπάντας στο album]
Τους Church of The Sea, το... σκοτεινό τρίο που αναδύθηκε από τη διάλυση των Lower Cut, τους πρωτογνώρισα τον Οκτώβριο του 2018, μέσα από το εντυπωσιακό πρώτο δείγμα της μουσικής τους, το extened play "Anywhere But Desert". Εκεί, η Ειρήνη Αργύρη (φωνή), ο Αλέξανδρος Δαρμής (πλήκτρα, samples) και ο Βαγγέλης Σταυρουλάκης (κιθάρες) ξεδίπλωσαν τον ξεχωριστό ατμοσφαιρικό ήχο τους και άφησαν το στιβαρό και ξεκάθαρο στίγμα τους. Κατέστησαν σαφές πως θα μας απασχολήσουν βαρέως και ευχάριστα στο μέλλον.
Το μέλλον τελικά έκρυβε μια τρελή και αδιανόητη εξέλιξη, την πανδημία του κορωνοϊού. Ήρθε η έκπληξη και ο φόβος, οι καραντίνες και τα lockdowns, τα πάντα μπήκαν σε μια αμήχανη έως και βασανιστική παύση. Η μουσική, αν και πάλαιψε, δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση...
Η Άνοιξη του 22 ήταν η πρώτη κανονική Άνοιξη ύστερα από 2+ χρόνια. Και ήταν τότε που ήρθε και το δεύτερο δισκογραφικό δείγμα των Church of The Sea. Το πρώτο τους LP, το μεγαλοπρεπές, βουτηγμένο στην έμπνευση, "Odalisque". Στα 6 κομμάτια του ορθώνεται σαν ψηλό τείχος το διαμέτρημα της μπάντας, ένα απροσπέλαστο doom πλέγμα, που ακαριαία -από το εξαιρετικό opening track "No One Desereves"- εγκλωβίζει τον ακροατή και τον κρατάει εκεί μετέωρο και μαγεμένο ως το φινάλε, εκεί που καταφθάνει το φαντασματικό "Me As The Water Me As The Tree".
12. Πονέμελα - Logοut (out 7/10)
O ξεχωριστός κύριος Logοut μας έδωσε τον 6ο δίσκο του, τον δεύτερο διαδοχικό με ελληνικό στίχο, και για ακόμα μία φορά ξετυλίγει ένα τρυφερό γλυκόπικρο -"πονέμελο"- μουσικό παραμύθι, που απαλά απλώνει στο χώρο ακρόασής του κι ύστερα στην ψυχή σου. Με κιθάρες και πλήκτρα και με στίχους παντοδύναμους και γεμάτους αλήθεια. Κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, track του δίσκου το "Αδιάβροχο", που το έλιωσα στα repeats τους τελευταίους τρεις μήνες. Από κοντά, όμως, και τα υπόλοιπα 8 τραγούδια - όλα τους καλοφτιαγμένα και με κάτι σημαντικό να πουν και να καταθέσουν.
11. Mild Conquest - The Steams (out 10/6)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 16/11 από τον συντάκτη George Dimitriadis, ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη της μπάντας στη σελίδα μας]
Οι The Steams κυκλοφόρησαν ψηφιακά την πολυαναμενόμενη δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο “Mild Conquest” τον περασμένο Ιούνιο λαμβάνοντας και πάλι εξαιρετικές κριτικές. Το “Mild Conquest” είναι πλέον διαθέσιμο σε μορφή βινυλίου σε απλή και συλλεκτική έκδοση σε διανομή της Sound Effect Records.
To “Mild Conquest” περιέχει 9 τραγούδια σε μουσική των The Steams και σε στίχους του Πάνου Δημητρόπουλου. Το άλμπουμ δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε την περίοδο της καραντίνας. Η παραγωγή πραγματοποιήθηκε από τον Άλεξ Μπόλπαση στο Suono Studio (Αθήνα) και το mastering έγινε από τον Nick Townsend στα Infrasonic Sound Studios (Nashville, ΤΝ). H φωτογράφηση του εξωφύλλου πραγματοποιήθηκε από τον διεθνούς φήμης φωτογράφο, κινηματογραφιστή και διευθυντή του Desillusion Magazine, Sebastien Zanella, σε συνεργασία με το συγκρότημα, σε μια βραχώδη ακτή της Αττικής.
Δεύτερος δίσκος για τους Steams. Οι ίδιοι περιγράφουν τη νέα δουλειά τους ως μια σύγχρονη τραγωδία που επεκτείνει τον ήχο τους πέρα από τα όρια του «κλασικού» ροκ παντρεύοντας παραδοσιακά όργανα, πολυφωνίες και διηγήσεις με groovy ρυθμούς, ογκώδεις κιθάρες και διονυσιακά ξεσπάσματα. Εγώ θα πω πως το νέο άλμπουμ τους είναι ο ορισμός του μεστού δίσκου, με αρχή, μέση και τέλος. Η μπάντα ακούγεται δεμένη όσο ποτέ, συμπαγής ήχος που ξεκινάει από τη βάση του ψυχεδελικού ροκ - που οι ίδιοι έχουν ορίσει στην εγχώρια σκηνή - και συνεχίζει ως ένα μουσικό ψηφιδωτό, ένα χαλί ήχων που καταδεικνύει την απίστευτη μουσική γκάμα των μελών των Steams.
Πέρα από τη μουσική, η ζεστή φωνή του Πάνου καθορίζει τις ταχύτητες, το tempo του δίσκου, το οποίο ανεβοκατεβαίνει με μαεστρία, σαν ένα τρυφερό rollercoaster, που οδηγεί στην πιο γλυκιά τραγωδία. Οι ιστορίες των τραγουδιών είναι και εδώ η δύναμη της μπάντας. Στίχοι που δημιουργούν καταιγισμό από εικόνες, αντανακλούν συναισθήματα και ξεθάβουν αναμνήσεις ετών, που είχαν κρυφτεί χρόνια κάπου βαθιά.
Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος δεν έχει ακούσει ξανά τους Steams, δύσκολα θα πιστέψει ότι είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους. Και ας είχε και το debut album μουσικάρες και δυνατούς στίχους. Εδώ είναι όλα βάλμένα σε νέα σειρά, χωρίς αυτό να στερεί κάτι από την ιδιοσυγκρασιακή ταυτότητα της μπάντας. Το ακούς και ξέρεις ότι είναι Steams.
Και αυτό είναι μια κάποια σημαντική κατάκτηση.
10. The Missing Fourth Guest - Lia Hide (out 4/4)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 31/7 από τον συντάκτη Mike N. ως εισαγωγικό για το track by track της μπάντας στο album]
Ο δίσκος της Lia Hide "The Missing Fourth Guest" κυκλοφορεί ανάμεσά μας από τις 4 του περασμένου Απρίλη. Πρόκειται για ένα δισκογράφημα πυκνότατο σε ιδέες και ήχους, συμπαγές και στιβαρό από την αρχή ως το τέλος του. Είναι σκοτεινό και "επικίνδυνο", χωρίς όμως να ακούγεται βαρύ και αποπνικτικό, χωρίς να πιέζει και να βαρυγκομά. Ρέει υπερεμπνευσμένα και άκοπα, σχηματιζόντας ένα χειμαρρώδες ποτάμι εικόνων και απορρέοντων συναισθημάτων και εντέλει δημιουργώντας μια σπάνια και διαμαντένια μουσική ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες της Lia Hide είναι φαρμακερές και συγκινητικές, ενώ η μπάντα που συνοδεύει το έργο της ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Μια εξαιρετική κυκλοφορία εν γένει, που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής - "απαιτητικός" δίσκος και βαθύς, συνάμα όμως ευθύς και ξεκάθαρος, καθηλωτικός και σκοτεινά γοητευτικός.
9. Κάπου Αλλού - Bazooka (out 21/10)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 15/11 από τον συντάκτη Mike N., ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη της μπάντας στη σελίδα μας]
Οι Bazooka έχουν νέο δίσκο, τον τέταρτο στην σχεδόν 15ετή μουσική πορεία τους. Μια πορεία γεμάτη δημιουργία και περιπέτεια, μια πορεία γεμάτη ωμή rock 'n' roll αλήθεια, μια πορεία γεμάτη τραγούδια και συναυλίες. Βόλος-Αθήνα, με ενδιάμεσες στάσεις δεκάδες πόλεις - εντός και εκτός επικρατείας. Βόλος-Αθήνα, με κιθάρες-μπάσο-τύμπανο (ενίοτε και synths) ανά χείρας, βαλίτσες κλείνουν-βαλίτσες ανοίγουν, όνειρα χτίζονται και ποτέ δεν γκρεμίζονται. Ο Ξάνθος, ο Άρης, ο Γιάννης και ο Βασίλης ποτέ δεν έπαψαν να κοιτάζουν μπροστά, να εξελίσσονται και να ανεβάζουν τον πήχυ.
Οι Bazooka έχουν νέο δίσκο. Το "Κάπου Αλλού" είναι "κάπου εδώ", τριγύρω μου ηχεί όλη μέρα και όλη νύχτα στο Υπόγειο, ένας δίσκος πανταχού παρών, γιατί τα 10 κομμάτια που τον απαρτίζουν είναι ένα προς ένα κόλλημα, έχει το καθένα τους μια δική του ξεχωριστή γοητεία, μια δική του ξεχωριστή ιστορία να πει. Οι κιθάρες πρωταγωνιστούν - δένει η μία με την άλλη σε έναν σφιχτό κόμπο, βγάζοντας ήχους πορωτικούς, ενώ στο πλάι τα τύμπανα και το μπάσο κρατάνε το ρυθμό, άλλοτε διαολεμένος και άλλοτε πιο ήπιος, αλλά πάντοτε στιβαρός και συμπαγής.
Οι Bazooka έχουν νέο δίσκο και, όπως τους αναφέρω και σε μια ερώτησή μου, φαίνεται για μένα να είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο μεστός τους ως τώρα. Υποκειμενικός σίγουρα ένας τέτοιος ισχυρισμός, το αντικειμενικό της υπόθεσης, όμως, είναι πως το "Κάπου Αλλού" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και πλούσιο punk άλμπουμ, ικανό να σε (ταρα) κουνήσει, να σε ξυπνήσει και σε σημεία του να σε συγκινήσει.
8. The Grand Design - Iam Nothe (out 16/9)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 15/11 από τον συντάκτη Mike N.]
To "Arhetypes" των Cyanna Mercury (2016) είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου εγχώριους δίσκους των τελευταίων 10-15 χρόνων. Κι αν λυπήθηκα όταν πληροφορήθηκα την διάλυση της μπάντας, αρκούντως παρηγορήθηκα όταν έμαθα πως ο τραγουδιστής και εκ των βασικών songwriters του Αθηναϊκού σχήματος, Σπυρέας Σιδηρόπουλος, θα συνεχίσει solo με το moniker Iam Nothe. Τον πάω τον Σπυρέα, γουστάρω τους στίχους του και τις συνθετικές ιδέες του και πορώνομαι με την Morrison-ική φωνή και ερμηνεία του.
Το "The Grand Design" είναι ένας πολύ καλός δίσκος, στιβαρός και συμπαγής. Ξετυλίγεται γεμάτος δύναμη και πρωτοτυπία, στα 8 κομμάτια του και στη σχεδόν 40λεπτη διάρκειά του αποκαλύπτει πληθώρα ήχων και ειδών. Αν και η κεντρική ηχητική βάση του δείχνει προς τη Δύση, εκ βαθέων και αδιάκοπα αναδύονται ανατολίτικες ψυχεδελικές ατμόσφαιρες, δημιουργώντας ένα εύφλεκτο και πέρα για πέρα απολαυστικό μίγμα. Οι στίχοι του Σπυρέα ποτέ δεν αστειεύονται, τουναντίον κόβουν σαν μαχαίρια, το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Κι όσο για το τραγούδισμά τους, απλά θα αναφέρω πως η φωνή του Σπυρέα είναι για ακόμα μια φορά άψογη, συγκινητική.
Το "Holding On", στη θέση 3 του tracklist, είναι θαρρώ εκ των κορυφαίων tracks του δίσκου και ενδεικτικό των όσων προανάφερα, καθώς στα αυλάκια του παγιδεύει όλο το μουσικο-στιχουργικό και ερμηνευτικό άστρο του δημιουργού του, αλλά και τον συνοδοιπόρων του μουσικών, συμπεριλαμβανομένου και του χαρισματικού αδελφού του Σπυρέα, Nick Sid. Το ακόλουθο "Babylon Burn", ήδη γνωστό μας σαν ένα εκ των singles που προλόγισε την κυκλοφορία, είναι... κολαστήριο, ενώ το ending track "Damn You Devil Damn You" είναι ένα ακούραστο (σχεδόν 6 λεπτά σε διάρκεια) πληκτροφόρο μεγαλούργημα, ελίσσεται και εναλλάσσεται μέχρι που φλέγεται στα ηχεία σου και σε αφήνει σύξυλο. Τα υπόλοιπα tracks στέκονται από κάθε άποψη ισάξια με τα προαναφερθέντα - εδώ απλά κατέγραψα τα δικά μου πιο αγαπημένα.
Hats off σε όλους τους συντελεστές και τους μουσικούς του "Grand Design" και ιδιαιτέρως στον συμπαραγωγό (μαζί με τον ίδιο τον Σπυρέα) Αλεξ Μπόλπαση, που για ακόμα μία φορά έσπειρε...
7. Wanderlust - Sugar For The Pill (out 18/3)
Δίσκαρος, που με προπύργιο το shoegaze εφορμά στο post-punk και στο ευρύτερο indie/alternative, με έμπνευση άπειρη και 10 κομματάρες για να ακούς ολημερίς και ολονυχτίς. Δικαίως το "Wanderlust" αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε φουλ τη χρονιά που σε λίγες ώρες μας αφήνει και εξίσου δικαίως συνόδεψε τις συναυλίες του Cave το περασμένο Καλοκαίρι και των Ride πριν λίγες μέρες...
[ακολουθεί το κείμενο του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 26/5 από τον συντάκτη Mike N., ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη της μπάντας στη σελίδα μας]
Για τους Sugar For The Pill σας είχαμε "προειδοποιήσει' μέσω της στήλης μας Nice To Meet You τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν και η Αθηναϊκή indie/shoegaze μπάντα είχε κυκλοφορήσει το παρθενικό της single, "Falling Back To You". Τρεις μήνες μετά, η παρέα που δημιουργήθηκε από την ένωση τριών μελών των Skinner Box -του Στέφανου Μανούση, της Vana Rose και του Σπύρου Μητροκώστα- με τον Ηλία Κωστακόπουλο (Dead Buildings) και τον Κώστα Αθανασόπουλο (ντράμερ των Skinner Box στις live εμφανίσεις τους), έχει δίκαια δημιουργήσει στο ελληνικό μουσικό κοινό τον δικό της ξεχωριστό μελωδικό θόρυβο, έχει προλάβει να κυκλοφορήσει και να... ξεπουλήσει το αψεγάδιαστο debut LP της, "Wanderlust", και έχει ήδη ανακοινωθεί για το Καλοκαιρινό Release Festival την ημέρα του Cave, των Mogwai και των Fontaιnes D.C. (15/6, Πλατεία Νερού).
6. Φαντασμαγορία Τρία - Pan Pan (out 30/9)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 7/11 από τον συντάκτη George Dimitriadis]
Πέρασε καιρός μέχρι να καταφέρω να βρω τα λόγια για το τελευταίο μέρος της Φαντασμαγορίας του Pan Pan.
Ο Παναγιώτης βρήκε ένα κάρο λόγια, ιστορίες ολόκληρες να χωρέσει στα 7 κομμάτια του δίσκου. Εγώ χρειάστηκε να σκάψω βαθιά για να βρω τις λέξεις που περιγράφουν αυτό το διαμάντι. Και τελικά αυτή είναι η αποστολή του άλμπουμ. Ένιωσες όμορφα στο Ένα, χόρεψες στο Δύο, το Τρία έχει δουλειά πολλή. Σκάψε να βρεις τις απαντήσεις, οι οποίες χορεύουν μέσα σου.
Η "Φαντασμαγορία Τρία" θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο ή η πιο ωραία ταινία που έχεις δει εδώ και καιρό. Ποτέ ξανά η μελαγχολία δε με σκέπασε με τόσο uplifting beat.
Τα λόγια απλά, αλλά η δεινότητα των λέξεων του Παναγιώτη είναι αδιαπραγμάτευτη. Και ας σκεπάζει τις μουσικές τομές που επιχειρούνται εδώ με τη χρήση κιθάρας και μπάσου. Οι λέξεις είναι όλο το ζουμί.
Μεγάλωσες με συνέπεια σε σένα; Φρόντισες το παιδί που ήσουν; Θα ήταν περήφανος για σένα ο 16χρονος εαυτός σου; Αυτές οι ερωτήσεις έρχονται σαν απανωτά χαστούκια που σε ωθούν μια σκληρή ενδοσκόπηση. Μια παύση, γύρνα πίσω, σκέψου, θυμήσου όλα όσα δε θες, κάνε μια σούμα, σήκωσε το κεφάλι, συνέχισε να χορεύεις.
Όλα αυτά με φωτεινή μουσική υπόκρουση, η οποία όχι μόνο δε χαλάει τη συνοχή ενός concept album σαν αυτό, αλλά την ενισχύει αντιπαραβάλλοντας παραδειγματικά την εναλλαγή των συναισθημάτων με τη μουσική.
Τρανή απόδειξη ο κόσμος που ακολουθεί τον Pan Pan στα live του. Παιδιά που δεν ένιωσαν ούτε μια φορά κανονικά, ταυτίζονται εδώ και φωνάζουν θριαμβέυοντας τους στίχους από το "Φωτιά Στις Κεραίες", το οποίο είναι ίσως το καλύτερο κείμενο του Πανταζή.
Ο Pan Pan έκανε μια τριλογία με την πιο απλή συνταγή. Καρακλισέ, αλλά το απλό είναι το πιο δύσκολο, σωστά;
Και γω από τη μια νιώθω συγκίνηση για τον κύκλο που κλείνει, σαν να φέυγει κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, σαν να τελειώνει κάτι. Από την άλλη έχω μια μεγάλη αγωνία για το αύριο που έρχεται. Και έτσι, ήδη από τώρα, ο επόμενος δίσκος του Pan Pan είναι ο πιο σημαντικός. Πάντα θα είναι ο επόμενος.
5. Pillow Shifter - Demetria (11/2)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 24/2 από τον συντάκτη Mike N., ως εισαγωγικό για τη συνέντευξη της μπάντας στη σελίδα μας]
Με μεγάλη χαρά και τιμή, καλωσορίζουμε στο Υπόγειο την Demetria. Αν και μόλις 22 ετών, η Θεσσαλονικιά μουσικός έχει ήδη κυκλοφορήσει 4 δίσκους. Τελευταίος, το "Pillow Shifter", ο οποίος εγκαινιάζει και τη συνεργασία της με την Puzzlemusik. Απόφοιτος του Μουσικού Λυκείου της συμπρωτεύουσας και στην παρούσα περίδο σπουδάστρια στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου, από το home studio-ορμητήριο που έχει στήσει στην Κέρκυρα μας στέλνει τη μουσική της, και την τέχνη της γενικώς, μιας και οι δραστηριότητές της περιλαμβάνουν και τη δημιουργία οπτικών απεικονίσεων του ήχου και της μουσικής της (όπως artworks, video art και mini animations).
Ακούγοντας το άρτι αφιχθέν νέο της δισκογράφημα, συνειδητοποιείς πως στην περίπτωση της Demetria έχεις να κάνεις με ένα "wonderkid", μία χαρισματική singer/songwriter που το ταβάνι της δεν είναι καν ορατό. Ο ξεχωριστός τρόπος που πλέκει τις μελωδίες της, το ολοζώντανο πιάνο, τα ζωηρά κρουστά, ο ρυθμός που σε τραντάζει ακόμα και όταν χαμηλώνει, οι συγκινητικές ερμηνείες, η αδιάκοπη διακίνηση συναισθημάτων, η αεικίνητη ενέργεια, η πολυμορφικότητα των μαεστρικά εναλλασσόμενων ηχητικών τοπίων... To "Pillow Shifter" είναι πάμπλουτο και αστείρευτο. Αμέτρητες ακροάσεις στο repeat και πολλά Υπόγεια συγχαρητήρια στη Demetria.
4. Ματαίωση - METAMAN (out 15/6)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε την 1/7 από τον συντάκτη Mike N.]
Αφου σταδιακά μοιράστηκε μαζί μας τα 8 tracks του δίσκου, στις 15 του Ιούνη ο METAMAN επίσημα μας παρουσίασε και ανέβασε στις μουσικές πλατφόρμες ολοκληρωμένη τη "ΜΑΤΑΙΩΣΗ", τον δεύτερο δίσκο του. Άκουσα το άλμπουμ αρκετά βράδια, άλλοτε ανεβασμένος και κεφάτος, άλλοτε στις μαύρες μου και ακίνητος στο βυθό μου. Η "ΜΑΤΑΙΩΣΗ" ήταν μια σταθερή και συγκινητική παρέα για μένα κι έτσι θα συνεχίσει. Είναι ένας πάρα πολύ καλός ηλεκτρονικός δίσκος, πανάξιος απόγονος του εντυπωσιακού debut του ΜΕΤΑΜΑΝ, "IRINA", του 2020.
Εδώ, στο νέο του πόνημα, ο Αθηναίος μουσικός εμβαθύνει περαιτέρω στον αστικό ποιητικό του πυρήνα, με βλέμμα οξύ προς όσα συμβαίνουν έξω του, αλλά και στα ενδότερα μέσα του. Οι στίχοι του Θωμά Γουναρόπουλου εμπεριέχουν μια σπάνια και μαγική πρώτη ύλη, η οποία απογειώνεται (ή τη γη τρυπάει και βαθιά από κάτω προσγειώνεται) με την καταλυτική αρωγή της μουσικής του. Στη "ΜΑΤΑΙΩΣΗ" τα beats έχουν κάπως "αγριέψει" σε σχέση με την "IRINA", τόσο στην ταχύτητα όσο και στην πολυπλοκότητά τους. Και είναι όμως θαυμαστό πως κατορθώνει ο ΜΕΤΑΜΑΝ να προσαρμόζει μελωδίες, μελωδίες αιθέριες κι εθιστικές, γύρω από τούτους τους δαιμονισμένους κτύπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο (καταπληκτικό) track "Ματαίωση" αλλά και το (εξίσου εξαιρετικό) "Αντίο σου Λοιπόν".
Στα φωνητικά του δίσκου, ο METAMAN επιστρατεύει εκλεκτούς φίλους: τον.... μυθικό Ζωρζ Πιλαλί ("Γραία"), τον one of a kind mister Pan Pan ("Αντίο σου Λοιπόν"), τον ΦΩΝΟΠΤΙΚΟΝ ("Robot"), την Αλεξάνδρα Επίθετη ("Ματαίωση"), τον Sam Albatros ("Κουνούπια"), τη VASSIŁINA, που δίνει μια καθηλωτική ερμηνεία στο ούτως ή άλλως ανατριχιαστικό "4 Χρόνια". Ο ίδιος ο METAMAN τραγουδά/απαγγέλει τη θεοσκότεινη "Meta Rumba".
Τον δίσκο κλείνει το πρώτο κομμάτι που μοιράστηκε μαζί μας ο METAMAN τον περασμένο Δεκέμβρη, το ορχηστρικό και... καταραμένο "Φωτόμετρο". Από τα πιο αγαπημένα μου στο άλμπουμ.
Αυτά, λοιπόν, για τη "ΜΑΤΑΙΩΣΗ" του METAMAN. Μια electro ποιητική μυσταγωγία που ακούγεται στο repeat, κυρίως νύχτα, κατά προτίμηση με τα ηχεία δυνατά ή με τα ακουστικά στ'αυτιά. Ο ΜΕΤΑΜΑΝ εδραιώνει εαυτόν ως έναν από τους πιο σημαντικούς και αντιπροσωπευτικούς εγχώριους μουσικούς δημιουργούς της περίεργης δεκαετίας που διανύουμε.
3. ANIME - Φοίβος Δεληβοριάς (out 6/5)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 20/5 από τον συντάκτη Mike N.]
Η Άτυπη Τριλογία
Στις αρχές της δεκαετίας των 10’s, ο Φοίβος Δεληβοριάς άφησε την πολυεθνική στέγη της Sony για να μετοικήσει στην ανεξάρτητη Πατρινή Inner Ear, που -σημειωτέον- μετρούσε μόλις μια τριετία ζωής και -προφανώς- δεν είχε ακόμα τη δυναμική που έχει σήμερα. Η μετακόμιση του Αθηναίου singer/songwriter συνδυάστηκε και με μία σχεδόν δραματική αλλαγή στον ήχο του και στην εν γένει καλλιτεχνική εικόνα του, από το κυρίως ηλεκτρο-κιθαριστικό και αρκούντως εξωστρεφές (όπως λέει και το όνομά του) “Έξω” του 2007, στον ηλεκτροφόρο και σκοτεινό “Αόρατο Άνθρωπο” του 2010.
Η αλλαγή πλεύσης του Φοίβου αιφνιδίασε ακόμα και τους πιο ανοιχτόμυαλους και “έτοιμους για όλα” πιστούς του (με αποκορύφωμα τις βαριές και ασήκωτες παραστάσεις “Big Band” στο ιστορικό “Μετρό” στου Γκύζη), όμως στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ήταν τότε που ακόμη και οι πιο εναλλακτικοί και ροκοαναθρεμμένοι φίλοι μου άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον ως και θαυμασμό για την Δεληβορική εμμονή που κουβαλούσα μέσα μου από τις αρχές κιόλας της μετεφηβείας μου (1995).
Ο “Αόρατος Άνθρωπος” έκλεινε με ένα κομμάτι που στη δική μου σκέψη ήταν η γέφυρα για τα επόμενα. Σε έναν δίσκο χωρισμού και αποχωρισμού, σύγκρουσης και σχίσματος, το “Καταφύγιο” ήταν το happy end, μια νέα περιπέτεια που θα οδηγούσε στη λύτρωση και στην ένωση.
Κι ύστερα ο Φοίβος παντρεύτηκε τη Βάσω και έγινε μπαμπάς.
Κάποιες φορές, όταν γίνεσαι σύζυγος και πατέρας, τον πρώτο καιρό, μια υπόγεια εσωτερική δύναμη σε σπρώχνει στο παρελθόν σου. Όχι μόνο νοερά και εγκεφαλικά - η ανάγκη αποκτά και μία πιο απτή διάσταση. Θες να δεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να αγγίξεις και να γευτείς την πρότερη ζωή σου, να την αντιμετωπίσεις και να την αρχειοθετήσεις στην ιστορία σου ως ένα κεφάλαιο με αρχή, μέση και τέλος. Κι έτσι ο Φοίβος επέστρεφε για λίγο στο πατρικό του και έγραψε την “Καλλιθέα” (2015). Με ηλεκτρονικούς ήχους να αναβλύζουν νοσταλγία και μνήμη, στέλνοντας μηνύματα στα μακρινά 80’s και 90’s…
Εφτά χρόνια μετά και εν μέσω κοσμογονικών περιστάσεων στη χώρα και στον πλανήτη ολόκληρο, ο Φοίβος Δεληβοριάς καταθέτει το “ANIME”, ως το τελευταίο μέρος μιας περιπετειώδους και γεμάτης έμπνευσης άτυπης τριλογίας.
“Τραγούδια που γεννήθηκαν στην κινούμενη άμμο των ετών 2018-2022, με την ψυχή ταραγμένη, μειλίχια ή σε έκσταση και με την κιθάρα σαν ένα είδος προέκτασής της.
Ο έρωτας και η επικαιρότητα, η κοινωνία και ο εαυτός, η βία και το δόσιμο, ο πόλεμος και το παιδί, είναι μερικά απ’ τα παράθυρά του.”
Ψυχογραφώντας την Ψυχή
Το ΑΝΙΜΕ (= ψυχή) ανοίγει τα πρώτα φύλλα της καρδιάς του με... “Ψέματα”. Μια κιθαριστική μπαλάντα ήδη γνωστή στο κοινό, κομμάτι του setlist των τελευταίων του ζωντανών εμφανίσεων, αλλά και επικοινωνημένη από τον Φοίβο στην περίοδο της καραντίνας, όταν σε ένα παγκάκι της πλατείας Βαρνάβα το τραγούδησε με μια κιθάρα και τη Νεφέλη Φασούλη, μπροστά στην κάμερα του Δημήτρη Μακρή. Εμένα αυτό το κομμάτι μου το είχε στείλει ο Φοίβος εν τη γενέσει του, τον Αύγουστο του 18. Εξαρχής, στο πρώτο άκουσμα στο μπαλκόνι κάτι ενοικιαζόμενων δωματίων στην Κίμωλο, με είχαν αιχμαλωτίσει η μελωδία, αλλά και η χρήση του β’ενικού προσώπου και της προστακτικής στο ρεφρέν, που προσδίδουν στο τραγούδι μία ξεχωριστή αμεσότητα. Θεωρούσα μέχρι προσφάτως πως απευθύνεται (αποκλειστικά) σε έναν ερωτικό σύντροφο, όμως το “back story” του κομματιού, όπως αυτό μου αποκαλύφθηκε στην παρουσίαση του δίσκου στο ΣΠΙΤΙ Bar, κατά κάποιον τρόπο προέκτεινε και απογείωσε την -ούτως ή άλλως- αφοπλιστική ποιητική του ματιά.
[...] “Η όρεξη λοιπόν μού ήρθε το καλοκαίρι του ‘18, είχαμε την Ταράτσα του Φοίβου για δεύτερη χρονιά και πηγαίναμε μετά την παράσταση στο Κεραμείο ή σε μπαράκια στο Παγκράτι που ξενυχτούσαν. Εκεί άρχισα πάλι να γίνομαι απών. Να κλείνομαι σαν στρείδι, ένας άνθρωπος που ακούω τις συζητήσεις των άλλων αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω γιατί μέσα μου καίγομαι. Αυτό είναι πάντα ένα σημάδι ότι θέλω να γράψω κάτι. Σε αυτές τις συζητήσεις, κάποιος μου έλεγε να δω τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο από μία σειρά στο Netflix αλλά να αγνοήσω τον τρίτο, άλλοι μου έλεγαν για τις σχέσεις τους, άλλος για μια πρώην του, άλλος για μια νυν του και όλα αυτά μου έμοιαζαν υπέροχα ψέματα. Ότι όλοι κάτι κρύβουμε, ότι όλοι ζούμε μια ζωή φτιαγμένη από μία ηχηρή πραγματικότητα αλλά κάτι μέσα μας δεν λέγεται ποτέ και καλύπτεται πάντα από ψέματα.”
Ακολουθεί το “Απόψε Είμαι Κοντά Σου”, που ήταν και το κομμάτι που προλόγισε το δίσκο εν είδει single, συνοδευόμενο και από video φτιαγμένο από τον Boy. Το ethiopian jazz στιβαρό ηχητικό πλέγμα, με το καταιγιστικό σαξόφωνο του Θοδωρή Ρέλλου ως αιχμή του δόρατος, δίνουν στο τραγούδι το κυκλωτικό και αλληλέγγυο - ενσυναισθητικό άλμα που προστάζουν οι στίχοι.
Το “Κάποια Παιδάκια” είναι ένα κομμάτι που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις. Αν όχι, να βουρκώσεις. Αν όχι, να συγκινηθείς. Αν όχι, τι να σου πω - κάτι δεν πάει καλά με σένα... :) Πέρα απ’την πλάκα, εδώ ο Φοίβος καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα, παρατηρητής τρυφερός και οξυδερκής της παιδικής ηλικίας, ξεφυλλίζοντας και σκίζοντας ταυτόχρονα τα διαγνωστικά και στατιστικά εγχειρίδια της παιδοψυχολογίας και της παιδοψυχιατρικής. Κι ύστερα παίρνει τις δικές του λευκές καινούριες σελίδες και τις γεμίζει με έναν ύμνο στην αξία και στη μαγεία της διαφορετικότητας. Και παίρνει και μια ζεστή αγκαλιά, όχι μόνο τα “κάποια παιδάκια”, αλλά και τους μεγάλους ενήλικες, που αγωνιούν και υποφέρουν σε μια ζωή που μετράει συνεχώς επάρκειες και ανεπάρκειες, σωστά και λάθη, επιτυχίες και αποτυχίες.
Ο “Λωτοφάγος”, που γράφτηκε στο παραπέντε και ήταν το τελευταίο κομμάτι που μπήκε στο άλμπουμ, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου στο δίσκο. Μου προσφέρει άπλετο πεδίο στιχουργικής ταύτισης (η αιώνια «κατάρα» με την τραγουδοποιία του Δεληβοριά). Το «μη φοβάσαι άντρα μου, άλλο μην φοβάσαι» του ρεφρέν σαλπίζει μέσα μου σαν μια λυτρωτική εξιλέωση, πετώντας από τις πλάτες μου ένα καινούριο και πρωτόγνωρο βάρος, αυτό που νιώθω από τα 40 μου κι έπειτα. Η μνήμη είναι δώρο, αλλά μπορεί να είναι και βραχνάς - μερικές φορές το να ξεχνάς σημαίνει ανακούφιση, ίσως ήρθε η ώρα να φας και κάνα λωτό. Ο χρόνος περνάει, μεγαλώνουμε όσο να πεις, και «ο κόσμος δεν σου ανήκει πια, ούτως ή άλλως». Εδώ είναι συγκινητική και καθηλωτική η ερμηνεία του Φοίβου, η φωνή του ακούγεται (εσκεμμένα;) βαριά και κάπως κουρασμένη, είναι αυτή (η φωνή) που δίνει τον τόνο και το σύνθημα για να ξετυλιχθεί η ιστορία και να χτιστεί το σύμπαν του τραγουδιού.
“Ένα Σάββατο που Μοιάζει Κυριακή” και αρκεί μονάχα ένας τίτλος για να πιαστείς ξανά στον ιστό της μελαγχολίας και του νόστου. Και τούτον τον ιστό, όσο λυρικά και ποιητικά κι αν τον πλέκει ο Φοίβος, άλλο τόσο μαεστρικά και μάγκικα καταφέρνει να αποφεύγει το μελό και τα κλισέ. Καταπληκτικό κομμάτι, με παραγωγή και ενορχήστρωση αδιανόητης ευφυίας και έμπνευσης.
Στην “Άγρια Ορχιδέα” ο Δεληβοριάς έχει νεύρα και τις φορές που του συμβαίνει αυτό οι στίχοι του ορθώνονται σαν κραδαίνοντα τσεκούρια έτοιμα για μακελειό. Στο “Τρένο Στην Κορυφογραμμή” του 2003 συνέβη κάτι παρόμοιο θαρρώ, έτσι κι εδώ. Η λέξη “αρχίδια” ακούγεται συχνά και με στόμφο, έχει συγκεκριμένο στόχο (παλαιάς κοπής αντρίλα και πατριαρχία), τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον χείμαρρο, το punk περίβλημα κάνει τις λέξεις να ρέουν ακόμα πιο ορμητικές, ενώ το βιολί του Φώτη Σιώτα απλά τελειοποιεί το... έγκλημα σε ένα ήδη εξαιρετικό και ξεχωριστό τραγούδι.
Στο “Αταίριαστο”, ένα πλέγμα αντιθέσεων και οξύμωρων σχημάτων, με τη συνοδεία της κιθάρας, δίνουν την ευκαιρία στον Φοίβο να μιλήσει σε βαθύ πρώτο ενικό κι ύστερα να απευθυνθεί με σπάνιο και ατόφιο ρομαντισμό στον έρωτα και στην αγάπη. Οι λέξεις του είναι από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ και κουβαλάς μαζί σου για χρόνια...
Σε neo-noir κινηματογραφικό κλίμα ξετυλίγεται η μικρή ιστορία του “Ποιητή και το Ποίημα”. Το νιώθω -στιχουργικά- σαν ένα sequel του αριστουργηματικού “Δεν Ξέρω Τι Είναι” (2003). Το κομμάτι έχει εξαιρετικό ηχητικό πυρήνα και μια μελωδία που απλώνει σαν μαγεία.
Το τραγούδι που γράφτηκε για την “Ελένη Τοπαλούδη” είναι σίγουρα από τα καλύτερα του άλμπουμ. Το ήξερα αυτό εξαρχής, απ’όταν το πρωτοάκουσα τον Χειμώνα του 19 στις παραστάσεις στο Κύτταρο. Είναι δύσκολο, όμως, να γράψεις ένα τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη. Είναι δύσκολο να γράψεις τραγούδια για το πιο ζοφερό σκοτάδι και για το πιο εξοργιστικό και ακατανόητο άδικο. Είναι δύσκολο να γράψεις για την πιο τραγική απώλεια και τους πιο απάνθρωπους ανθρώπους. Και για τον Φοίβο θα ήταν δύσκολο νομίζω να γράψει το τραγούδι. Το έκανε, όμως, και εκεί που στην αρχή αναρωτιέται “αν θα χε τον σκοπό του ένα τραγούδι”, η απάντηση είναι ένα τεράστιο “ΝΑΙ”, που όταν με φαντάζομαι να το προφέρω μου ρχονται δάκρυα στα μάτια.
Μια σχεδόν επτάλεπτη “Μπαλάντα” προσφέρει στο ΑΝΙΜΕ το φινάλε που του αξίζει, αλλά και το όνομά του - η ιστορία λέει πως στην έξοδο του τραγουδιού και του δίσκου, στα ορχηστρικά τελευταία δυόμιση λεπτά του, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων Το Πράγμα (Κωστής Χριστοδούλου - πλήκτρα) αναφώνησε “επικό! Ούτε ΑΝΙΜΕ να ήταν!”, αναφερόμενος στα Γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια.
Η “Μπαλάντα” λοιπόν κλείνει το δίσκο, τρυφερά και απαλά, την ίδια στιγμή επικά. Ο Φοίβος Δεληβοριάς κατέθεσε το 8ο προσωπικό του δημιούργημα και είναι και αυτό, όπως και οι πρόγονοί του, ο “καλύτερος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά ως τώρα”. Ναι, έχω πολλές φορές διαβάσει και ακούσει-συζητήσει αυτή την φράση - και στο παρελθόν και τώρα. Ξέρω ποιος για μένα είναι ο "καλύτερος δίσκος του Δεληβοριά", αλλά δεν έχει καμία σημασία να το αναφέρω εδώ. Σημασία έχει πως το “ΑΝΙΜΕ” είναι ένα εξαιρετικό δισκογράφημα που αναβλύζει έμπνευση και αλήθεια. Ο Φοίβος έκανε ένα ακόμα μεγάλο βήμα μπροστά και συνέθεσε ένα ακόμα αψεγάδιαστο κεφάλαιο στην καλλιτεχνική του πορεία. Με το βλέμμα του σε εγρήγορση και την ψυχή και το νου του ορθάνοιχτα σε όσα πολλά και συνταρακτικά συμβαίνουν στο “έξω” αλλά και στο “μέσα” του, κατάφερε να αποτυπώσει μιαν ακόμα ολόκληρη εποχή σε ένα άλμπουμ.
Μαζί του, η “καλλιτεχνική του οικογένεια”, όπως συνηθίζει να την αναφέρει ο ίδιος, η σφιχτοδεμένη και παιχταράδικη μπάντα: ο προαναφερθείς Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρα), ο Yoel Soto (μπάσο), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), η Νεφέλη Φασούλη (φωνητικά). Και στην απείρως ευφυή και γεμάτη σπουδαίες ιδέες παραγωγη, ο Βασίλης Ντοκάκης. Συμμετείχαν ακόμα ο Θοδωρής Ρέλλος, ο Φώτης Σιώτας, ο Δημήτρης Σιάμπος, ο Τζιμ Σταρίδας και ο Δημήτρης Κούρτης.
2. Libation - Echo Train (out 5/3)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 12/5 από τον συντάκτη Mike N. ως εισαγωγικό για το track by track της μπάντας στο album]
To 2022 ξεκίνησε με την Ηχώ του Τρένου να τρυπάει τους τοίχους του Υπογείου. Tο πρώτο κομμάτι που έπαιξε για το νέο έτος, το πρώτο “play” της νέας χρονιάς. Στις 00:01 οι Echo Train ανέβασαν στο YouTube το “Earthian Monsters” – το πρώτο επίσημο track από τον πολυαναμενόμενο και επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους, “Libation”. Ακολούθησε μια σειρά από απολαυστικές Σαββατιάτικες παρουσιάσεις-πρεμιέρες (την πρώτη είχαμε την τιμή να την κάνουμε εμείς) για κάθε κομμάτι του δίσκου, μέχρι το παζλ να συμπληρωθεί με το τελευταίο track “Bora” στις 5 του περασμένου Μάρτη. Έκτοτε, το “Libation”, που ήρθε 7 ολόκληρα χρονιά ύστερα από το debut “Memento Mori”, είναι διαθέσιμο προς ακρόαση στην ολότητά του, είναι διαθέσιμο να ανοίξει τις πύλες του και να ξεκλειδώσει τα πολύτιμα μυστικά του για κάθε επίδοξο ακροατή.
Πρόκειται για έναν δίσκο πλούσιο και γενναιόδωρο, έναν δίσκο που με εμπνευστική απαρχή την ψυχεδέλεια των 60’s-70’s και το μυστικιστικό θολό φως του occult movement, καταφθάνει στο σήμερα ολόφρεσκος και παντοδύναμος. Περιπετειώδες και συναρπαστικό από την αρχή ως το τέλος του, με φλογερά και σφιχτοδεμένα παιξίματα, ευφυέστατες μουσικές ιδέες και ενορχηστρώσεις, ποιητικούς στίχους και καθηλωτικές ερμηνείες από την τραγουδίστρια του group, Ren, το “Libation” κατορθώνει –άκοπα και ακαριαία- να λογίζεται ως ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και συμπαγή εγχώρια άλμπουμ της χρονιάς, και –γενικότερα και ουσιαστικότερα ενδεχομένως μιλώντας- ως ένα απολαυστικό και διαχρονικό δισκογράφημα που θα μας κάνει παρέα για πολλά πολλά χρόνια. Ο ιδρυτικός πυρήνας της μπάντας, η Ren (φωνή, theremin) και ο Greggy (κιθάρα), παρέα με τους νεοεισελθόντες Nick Sid (πλήκτρα), Gregorio Perico (τύμπανα) και Eddie Theofanidis (μπάσο), κατέθεσαν τόνους ταλέντου και ψυχής και τους αξίζουν συγχαρητήρια...
1. Άγρια - Λόλεκ (out 16/9)
[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 10/10 από τον συντάκτη Mike N.]
Αυτός ο δίσκος, από τα πρώτα του δευτερόλεπτα και από το πρώτο του play, αποπνέει μια ξεχωριστή σκοτεινή μαγεία, εξαρχής σου επιβάλλει την ξεχωριστή πυκνή ατμόσφαιρά του, σε πνίγει στις λέξεις του και στα αχανή βαθιά μηνύματά του.
Αυτός ο δίσκος είναι η μουσική και τα λόγια μιας ιστορικής εποχής, της περίεργης νέας εποχής, αυτής που ορίστηκε από τους τοίχους των σπιτιών μας, από τις κάμερες, που χάσκουν σαν κλούβια μάτια πάνω από τις οθόνες των υπολογιστών μας ή κρύβονται σε μια γωνιά των κινητών μας, από τα ατέλειωτα timelines και τα αγωνιώδη chats στο Facebook και στο instagram, από την αστική αποξένωση και την εύθραυστη γυάλινη επιφάνεια που σκεπάζει τις μπερδεμένες σχέσεις μας.
Όμηροι στη νέα μοναξιά. Όμηροι στο νέο φόβο. Όμηροι στην παλιά οικογένεια. Και ο δίσκος γυρίζει σαν σβούρα ξανά και ξανά ψάχνοντας την απόδραση και φωνάζοντας ελευθερία.
Ο εσωτερικός πυρήνας του δημιουργού εδώ φλέγεται και ανατινάσετται, μπροστά μας, μέσα στα πύρινα αυλάκια του άλμπουμ. Ο δημιουργός παραδίδει στον ακροατή ολόκληρη την ψυχή του. Κυνικός και σκληρός, μα στο βάθος ανήσυχος και ευαίσθητος σαν παιδί που το πέταξαν με βία στη λύσσα των πιο σκοτεινών ημερών μας, προσπαθεί να περιγράψει τα όσα ζοφερά αντικρίζει και να χτυπήσει συναγερμούς. Δεν διδάσκει και δεν κουνάει δάχτυλα, μονάχα ασθμαίνει και με -περισσή έμπνευση και ποίηση- ξεσηκώνει.
Το “Άγρια” είναι ένας καταπληκτικός δίσκος. Ο Λόλεκ, στο 4ο δισκογραφημά του -με τη συνδρομή του Νίκου Βελιώτη στην παραγωγή- καταθέτει ένα άλμπουμ «προσευχητάρι», ένα άλμπουμ «σταθμό» για τα πολύπαθα 20’s (και όχι μόνο).
* Διάβασε την πρόσφατη συνέντευξη του Λόλεκ στο Υπόγειο εδώ.
"Οι Άλλοι". Ο Λόλεκ επέστρεψε και μου θύμισε να ξεκολλήσω από πάνω μου το «βαρετό μου δέρμα». Αυτό που φοράω από συνήθειο εδώ και πολλά χρόνια, αυτό που κρύβει την όση ζωή που έχει μείνει μέσα μου ύστερα από 46 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Κάτι παρόμοιο μου είχε ζητήσει και ο Αγγελάκας το 1993, όταν ήμουν 17 χρόνων: «Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ´τη μάσκα που φοράς». Η ιστορία και το ψέμα επαναλαμβάνονται…
[από τα 10 Κομμάτια του Μήνα, Ιούνιος]
Το "Κυνήγι" είναι ένα βαριά συννεφιασμένο ποιητικό ταξίδι, που περιφέρεται με αγωνία και υπόκωφη (υπερ)ένταση μέσα στα σκοτεινά λαγούμια του μυαλού και της ψυχής, κουτουλώντας σε σπασμένες οθόνες και εγκλωβιζόμενο ανάμεσα σε γράμματα και αριθμούς σκονισμένων πληκτρολογίων, προσπαθώντας να βρει τα λόγια να περιγράψουν το ψέμμα μήπως και ξεμείνει τελικά κάπου μόνη της αλήθεια, μακριά από τις κάμερες των smart phones και από τα timelines του Facebook. του Instagram και του Tik Tok. Στα inbox ο έρωτας παραμένει στο "διαβάστηκε" και ύστερα από λίγο σβήνεται - πεθαίνει...
[από τα 10 Κομμάτια του Μήνα, Σεπτέμβριος]
