Νέες Κυκλοφορίες
Skinty Fia
Fontaines D.C.
Skinty Fia. Μια έκφραση των Ιρλανδών, που πέρα από την κυριολεκτική του έννοια - "damnation of the deer" / αναφορά στο εξαφανισμένο πια μεγάλο Ιρλανδικό ελάφι, χρησιμοποιείται και για τις περιπτώσεις που θέλουν να βρίσουν κάποιον, χωρίς να βρίσουν κάποιον. Ένα εκλεπτυσμένο fuck off.
Κάπως έτσι μας πέταξαν κατάμουτρα ένα ακόμη αψεγάδιαστο άλμπουμ οι αγαπημένοι Fontaines D.C. Το τρίτο κατά σειρά μετά τις βόμβες "Dogrel" & "A Hero's Death". Το ίδιο υπέροχο, αλλά συνάμα και διαφορετικό "Skinty Fia" ξεχειλίζει από λυρισμό και όσο προχωράει η δισκογραφία τους, τόσο δυσκολεύομαι πια να τους κατατάξω κάπου. Πάντως, λίγη σχέση έχουν με την post punk ταυτότητα του debut δίσκου τους. Παράλληλα, ακούγοντας το "Skinty Fia" αποκαλύφθηκε ολάκερη μπροστά μου η σημαντικότητα του "A Hero's Death". Η μεγάλη βουτιά προς το βυθό πριν βγάλεις το κεφάλι στην επιφάνεια της θάλασσας και αφήσεις το φως να σε λούσει ξανά.
Πίσω στα του νέου δίσκου, είχαμε πάρει μια πρώτη ιδέα με την κυκλοφορία του πρώτου single, του "Jackie Down The Line" τον Ιανουάριο. Αψεγάδιαστο, κοφτερό track - ιδανικό ξεκίνημα.
Στα μέσα Φεβρουαρίου μας έδωσαν το "I Love You". Ο παραπλανητικός τίτλος δεν προϊδέαζε για την πολιτική χροιά του κομματιού. Η τέλεια καταιγίδα που ξεκινάει 2 λεπτά μετά την έναρξη του κομματιού και σε παίρνει, σε σηκώνει και σε ξερνάει στον ουρανό.
But this island's run by sharks with children's bones stuck in their jaws
Now the morning's filled with cokeys tryna talk you through it all
Is their mammy Fine Gael and is their daddy Fianna Fáil?
And they say they love the land, but they don't feel it go to waste
Hold a mirror to the youth and they will only see their face
Makes flowers read like broadsheets, every young man wants to die
Say it to the man who profits, and the bastard walks by
And the bastard walks by, and the bastard walks by
Say it to him fifty times and still the bastard won't cry
Would I lie?
Μετά ήρθε το "Skinty Fia", το τρίτο single και εκεί συνειδητοποίησα πως οι κυκλοφορίες τους είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Σκεφτόμουν "τί δισκάρα μας έχουν ετοιμάσει".
Για να φτάσει η ώρα του "Roman Holiday", μια ωδή στην brit pop με μια εσάνς από τις κιθάρες των QOTSA. Πέρα από αυτό, περιγράφει υπέροχα το πόσο άσχημα μπορεί να νιώσει ένας Ιρλανδός στο Λονδίνο, προσπαθώντας να χωρέσει κάπου που ίσως και να μη θέλει τελικά.
Κάπου εδώ εντοπίζεται και το μειονέκτημα του δίσκου. Ίσως το μόνο. Με αφορμή τα singles που προηγήθηκαν είχα προσδοκίες για γκάζια ανάλογα του "Dogrel". Τα λοιπά κομμάτια που δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας και συνθέτουν το όλο του "Skinty Fia" ήταν πιο κοντά στην εποχή του δεύτερου δίσκου, παρά στο εμβληματικό ντεμπούτο της μπάντας.
Τα “Big Shot”, “How Cold Love Is”, “The Couple Across The Way” σε βυθίζουν σε μια πηχτή μελαγχολία, η οποία δε φαινόταν να έρχεται κατά πάνω σου. Η ατελείωτη μάχη της ελπίδας να επιβιώσει εν μέσω τραγωδίας.
Σε κάθε περίπτωση το άλμπουμ είναι άρτιο και μεγαλώνει την μπάντα, η οποία συνεχίζει να πειραματίζεται, να ανοίγει τον ήχο της και να φεύγει προς τα μπροστά. Το εναρκτήριο “In ár gCroíthe go deo” είναι μια μουσική ιδιοφυία, η οποία με κάνει να σκέφτομαι τη μετακίνηση της μπάντας από το Δουβλίνο στο Λονδίνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κουλούρα και την εσωτερική μάχη των Fontaines. Και αυτό το μπάσο. Θυμίζει έντονα Joy Division.
Για τον ίδιο λόγο λάτρεψα το ήσυχο “Bloomsday”. Μεθυστικό, μελαγχολικό αντίο στην Ιρλανδία της καρδιάς τους. Η μπάντα ζορίζεται μακριά από την Ιρλανδία, εμφανίζεται ultra συναισθηματική και μάχεται να βρει το βήμα της, παρουσιάζοντας έναν δίσκο τρυφερά σκληρό.
Το statement του δίσκου έρχεται στο τέλος. “Nabokov”, μια βόμβα που σκάει, απλά για να σου θυμίσει να κατηφορίσεις στην Πλατεία Νερού το απόγευμα της 15ης Ιουνίου, για να δεις μια από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας. Και ας επιμένουν οι εγχώριοι διοργανωτές να της φέρονται σαν νεοεμφανιζόμενη μπάντα που θα εμφανιστεί στις 7 το απόγευμα μέσα στη ντάλα.
Release Date: 22/4
Βαθμολογία 4/5
