Top-10 Albums of 2016
By BSMNT's Friends
Ότι στο Υπόγειο έχουμε κόλλημα με τις λίστες μάλλον το έχετε καταλάβει, για ο,τιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε, θα μπορούσαμε να κάνουμε και την αντίστοιχη λίστα. Επίσης, μάλλον έχετε καταλάβει ότι δε μας αρέσει η μοναξιά. Eίμαστε 2-3 άτομα πίσω από την σελιδά σταθερά και άλλοι 5-6 φίλοι που συνδράμουν όποτε έχουν όρεξη, αλλά δε μας φτάνει... Δε χάνουμε ευκαιρία να ανοίξουμε τις διαδικτυακές μας πόρτες για να υποδεχθούμε –έστω και για λίγο, σαν το χιόνι που πέφτει τώρα και ομορφαίνει τις ψυχές μας- όποιον το επιθυμεί για να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε τη μουσική άποψή του. Βέβαια, αυτή η λίστα δεν βγήκε ακριβώς έτσι: ήταν 19 Δεκεμβρίου μια ώρα μετά τα μεσανύχτα, όταν σκεφτήκαμε να προσκαλέσουμε κάποιους φίλους μας να μοιραστούν μαζί μας τα 10 καλύτερα album τους για την χρονιά που φεύγει, 5 εγχώρια και 5 διεθνή - με την αναλογία να είναι φυσικά... ελαστική και διαπραγματεύσιμη. Βάλαμε τα καλά μας και στείλαμε προσκλήσεις σε κάποιους από τους πολύ αγαπημένους. Αν και τους ενημερώσαμε τελευταιά στιγμή, οι πιο πολλοί δεν μας χάλασαν χατιρί και μας έκαναν την τιμή. Το Υπόγειο τους ευχαριστεί μέσα απο την καρδιά του έναν-εναν: τον Άκη Καπράνο, τους Playground Theory, τους Deaf Radio, τον Spyreas Sid. από τους Cyanna Mercury, τους Bonnie Nettles, τον Spir Frelini των My Drunken Haze και των BackDoor Freaks, τον Σωτήρη Ντούβα, τον Νικόλα Αλαβάνο των The BitterSweet, τους Echo Train και τον Αντώνη Κωνσταντάρα των Le Page.
Αυτά. Ας λιστέψουμε τώρα... :)
Ακης Καπράνος
Εγχώρια
Ερχόμενος από την περίοδο των φτωχών παραγωγών και των ατελέσφορων πειραματισμών, αισθάνομαι πως ο ευρύτερος χώρος που αποκαλούμε ελληνική μουσική σκηνή διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους του μέσα στη τρέχουσα δεκαετία. Σε ό,τι αφορά την πρώτη θέση, οι «Οδός 55» κέρδισαν μάλλον εύκολα. Ο (δεύτερος κατά σειρά) δίσκος τους, δεν αναπαράγει απλά το – σκούρο – χρώμα της ελληνικής post-punk σκηνής, όπως αυτή «έδρασε» μέσα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά προσθέτει σε αυτό το πεδίο μια επική διάσταση που δυναμιτίζει όλες αυτές τις αναφορές. Ακριβώς από κάτω, η βιωματική μελοποίηση του Κτίρια Τη Νύχτα ακούγεται πιο θαρραλέα και καθαρή από ποτέ, ενώ οι Hail Spirit Noir, Vagina Lips και ο Θύτης εξώθησαν στα άκρα τις black metal, power pop και old school hip-hop αφετηρίες τους.
1. Οδός 55 (άτιτλο) (Self Released)
2. Κτίρια Τη Νύχτα “Συγκεκριμένα Διαμερίσματα” (Inner Ear)
3. Hail Spirit Noir “Mayhem in Blue” (Dark Essence Records)
4. Vagina Lips “Athanasia” (Self Released)
5. Θύτης “Ποίηση τουαλέτας” (Self released)
Διεθνή
Το «νέφος» του 2016 κοντοστέκεται πάνω από τις τρεις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς, όλες εμπνευσμένες από τον θάνατο – σε δυο περιπτώσεις μάλιστα, τον επικείμενο θάνατο των δημιουργών τους. Θα εκπλαγώ αν επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Η μεγάλη έκπληξη εδώ, ήταν αυτή της συνέπειας. Πριν αφήσει τον καρκίνο να τον σκοτώσει, ο Bowie κατόρθωσε να τον μετατρέψει σε performance art, ηχογραφώντας έναν από τους τρεις – τέσσερις καλύτερους δίσκους της καριέρας του. Ο Nick Cave που τόσα χρόνια περπατούσε παράλληλα μ’ αυτόν, σε ολόκληρη τη δισκογραφία του, τώρα τον αντιμετώπισε (ως όφειλε, τελικά) κατά μέτωπο με ένα άλμπουμ ανατριχιαστικής ειλικρίνειας. Και ο Cohen τον υποδέχτηκε σαν παλιό φίλο. Πέραν τούτου, το “Hollowed” ήταν μακράν η πιο ενδιαφέρουσα ηλεκτρονική δουλειά φέτος (ξεχώρισε όμως και το ambient διαμάντι της Fatima Al Qadiri) ενώ ο τσογλαναράς King Dude επέστρεψε με ένα απίστευτα κολλητικό άλμπουμ.
1. David Bowie “Blackstar” (Columbia Records)
2. Nick Cave “Skeleton tree” (Bad Seed ltd)
3. Leonard Cohen “You Want It Darker” (Sony)
4. Ital Tek “Hollowed” (Planet Mu)
5. King Dude “Sex” (Van Records)
Playground Theory
Εγχώρια
1. Gioumourtzina - Blakk Metall
2. Xylouris White - Black Peak
3. Magenta Flaws – Corridor
4. Serafim Tsotsonis - She Swims
5. Lefteris Moumtzis - Now Happiness
Διεθνή
1. Radiohead - A Moon Shaped Pool
2. Moderat - III
3. Andy Stott -Too Many Voices
4. Daughter- Not to Disappear
5. Trentemøller – Fixion
Deaf Radio
Το 2016 ήταν μια χρονιά χωρίς το μεγάλο breakthrough, που σε διεθνές επίπεδο χαρακτηρίστηκε από την δισκογραφική επιστροφή «βαριών» ονομάτων (David Bowie, Radiohead κ.α), ενώ σε εγχώριο επίπεδο παρά τις οικονομικές δυσκολίες παρουσιάστηκαν πολύ αξιόλογες δουλειές αποκαλύπτοντας την ποιότητα και τις δυνατότητες των «ντόπιων» καλλιτεχνών. Αυτοί λοιπόν είναι οι δίσκοι που ακούσαμε περισσότερο μέσα στο 2016:
Εγχώρια
1. Chickn - Chickn
2. Cyanna Mercury - Archetypes
3. Night Knight – God is a Motherfucker
4. Kid Flicks - Kid Flicks
5. Sundayman – Scene Missing
Διεθνή
1. Moderat - ΙΙΙ
2. Childish Gambino - Awaken, my Love
3. Radiohead - A Moon Shaped Pool
4. Nicolas Jaar - Sirens
5. Iggy Pop - Post Pop Depression
Spyreas Sid. (Cyanna Mercury)
Εγχώρια
1. Universe 217 - Change
2. Than.Eye - XI
3. Mani Deum - The Light Inside EP
4. Rotting Christ – Rituals
5. Gravitysays_i - Quantum Unknown
Διεθνή
1. The Cult - Hidden City
2. Zeal & Ardor - Devil Is Fine
3. King Dude - Sex
4. Iggy Pop - Post Pop Depression
5. Eric Clapton - I Still Do
The Bonnie Nettles
Τυχαία σειρά, ανακατεμένα διεθνή και εγχώρια... :)
Acid Baby Jesus - Vile Man
Night Knight - God Is A Motherfucker
No Clear Mind- Makena
David Bowie - Blackstar
Echo Train - Memento Mori
Vagina Lips - ATHANASIA
Nick Waterhouse - Never Twice
Alabama Shakes - Sound And Color
Chickn - Chickn
Cyanna Mercury - Archetypes
Spiros Frelini (My Drunken Haze, The BackDoor Freaks)
Από την εγχώρια σοδειά ξεχώρισα ένα... No Clear Mind - Makena. Το παραθέτω μαζί με άλλα εννιά διεθνή.
1. Pop Or Not - Whyte Horses
2. Who Sold My Generation - Night Beats
3. Something About April II - Adrian Younge
4. Never Twice - Nick Waterhouse
5. Third World Pyramid - Brian Jonestown Massacre
6.Luke Cage Ost. - Various Artists
7. Makena - No Clear Mind
8. Set Fire To The Stars - Gruff Rhys
9. Requiem - Goat
10. Calico Review - Allah Las
Σωτήρης Ντούβας
Τυχαία σειρά...
The Βoy - Ετοιμοι Ενα
David Bowie - Blackstar
Future Of The Left - Τhe Peace And Truce
Death Grips - Bottomless Pit
Radiohead - A Moon Shaped Pool
Anderson Paak - Malibu
Iggy Pop - Post Pop Depression
James Blake - The Colour In Anything
Frank Ocean - Blonde
Bruno Mars - 24k
Νικόλας Αλαβάνος (The BitterSweet)
Θα ξεκινήσω με έναν μικρό πρόλογο, εξηγώντας τάχιστα γιατί θα αποφύγω να παραθέσω τα 5 αγαπημένα μου ελληνικά LPs του 2016 και θα περάσω κατόπιν στα αγαπημένα μου 5 διεθνή για την σιχαμένα φονική χρονιά που μας πέρασε και μας πήρε τους μισούς ροκ σταρζ που αγαπήσαμε και ξενυχτήσαμε κλαίγοντας κάποτε στην ευρύχωρη αγκαλιά τους ...
Η μη ακρόαση ελληνικών νέων κυκλοφοριών του 2016 οφείλεται σε δύο απλούστατους και κατ' εμέ σοβαρούς λόγους: Την αποξένωση που μου' χει προσφέρει απλόχερα τα τελευταία χρόνια η εγχώρια σκηνή με ένα στυλιζάρισμα και έναν τυπακισμό άνευ προηγουμένου, μια πειθήνια και ασπόνδυλη υποταγή στο ύφος και τον πανταχού παρόντα "Χιπστερισμό", το Βασίλειο του οποίου ακόμα δυστυχέστατα μεσουρανεί ανενόχλητο και επιβάλει συνειδήσεις, genres, lifestyles και τυφλή υπακοή στις επιταγές της μοδός, στερώντας μας από φαντασία, αυθορμητισμό, τόλμη και καινοτομία στη μουσική προσέγγιση. Για να μην αδικήσω όμως τις σοβαρές ελληνικές μπάντες, που σίγουρα κάπου εκεί έξω θα αγωνίζονται (τους συναδερφικούς μου χαιρετισμούς!) , ο πιο σημαντικός λόγος είναι η πυρετώδης ενασχόλησή μου με δύο projects που τρέχω με πάθος αυτή την περίοδο. Το αναμενόμενο και τραγικά καθυστερημένο δεύτερο lp των The BitterSweet, "The Age Of New Delirium" και το πρώτο προσωπικό μου lp, που μου αφήνουν ελάχιστο χρόνο και διάθεση να ασχοληθώ δημιουργικά με ο,τιδήποτε άλλο.
Πάμε τώρα στο top 5 μου :
1. Blackstar - David Bowie
Ο μπαγάσας ο Καμήληον το' πλασε πάλι το αριστούργημά του... Σχεδόν σχεδίασε και σκηνοθέτησε τον ίδιο του το θάνατο και την Τελευταία του Πράξη σ' αυτό τον μάταιο κόσμο με τέτοια Θεία Μαεστρία, που μας άφησε άλαλους να τον θρηνούμε βουβά, Αυτόν και το Ένα Ακόμα Θαύμα του. Και κατάφερε εν έτει 2016 και ελάχιστα πριν μας αποχαιρετήσει (εγώ προσωπικώς ακόμα αρνούμαι να δεχτώ το passing του ως γεγονός) να πάει για πολλοστή φορά τη Μουσική μπροστά, να ορίσει τα νέα genres, μην κoλώνοντας ΠΟΥΘΕΝΑ ο κερατάς ( γιατί, και πότε κώλωσε;;) και παίρνοντάς μας τυφλά απ' το χεράκι αποκαλύπτωντας μια ακόμα μουσική καινοτομία. Αυτή τη φορά ήταν η modern abstract acid tribal jazz fusion που γοήτευσε τον πασίτρελό Αυτοσχεδιαστή Σαμάνο μας...Και μας άνοιξε απλόχερα τις Πόρτες στις διδαχές της, στη μίξη της με το Goth Rock και το industrial κλειστοφοβικό αστικό minimal τοπίο που ο ίδιος δίδαξε με Έπη όπως το Low και το Heroes... Το αποτέλεσμα;; Ένα βραδείας καύσεως αριστούργημα που κερδίζει τρελά points με το πέρασμα του χρόνου και αποτυπώνει το αληθινό του Στίγμα. Αγαπημένα κομμάτια : Lazarus και T' is A Pity She's A Whore
2. A Moon Shaped Pool - Radiohead
Ένα ακόμα κομψοτέχνημα απ' τον θρηνώντα πλέον- ελέω Rachel - Thom Yorke και την κομπανία του... Ένα "δύσκολο" στο πρώτο άκουσμα album, που όμως και αυτό με τη σειρά του και τη βοήθεια του Πανδαμάτορος Σοφού Χρόνου αποδεικνύεται βραδείας καύσεως συγκλονίστικη μουσική κατάθεση. Ακόμα μια μπάντα που αρέσκεται να μας σοκάρει, να τολμά και να πηγαίνει τη μουσική πραγματικότητα σταθερά one step further σε βαθμό που πονοκεφαλιάζεις να τολμήσεις να μαντέψεις, να εικάσεις το επόμενο βήμα της... Kudos και θερμά μπράβο για την ατέρμονη έλλειψη φόβου τους και το μόνιμο "ρίσκο" τους (τι λέγαμε για τους δικούς μας χίπστερους;; Ουδεμία σχέση.) !!! Θα έλεγα ότι το Moon Shaped Pool είναι ελαφρώς περισσότερο ένα album του Greenwood, που με τα ορχηστρικά oriental landscapes του, μας ταξιδεύει σε Ωκεανούς Μυστικισμού και κλασικότροπης συγχρονίλας με ανατολίτικες πινελιές, όλα αυτά φυσικά μαεστρικά ενσωμετωμένα στο πάντα moody and blue τοπίο του γνώριμου πια ήχου τους, που άγεται και φέρεται απ'τα συγκλονιστικά φαλσέττα του Yorke. Αγαπημένα κομμάτια : Decks Dark και The Numbers Ελάττωμα : το "αρχαίο" σοροπιαστό college girl teenybop "True Love Waits" προσωπικώς δεν μου δένει καθόλου με το προχώ ηχοτόπιο του υπόλοιπου album. Μέγιστη παραφωνία.
3. Skeleton Tree- Nick Cave
Και εδώ φτάνει η πιο δύσκολη στιγμή για μένα...Φίλοι και συνάδελφοι γνωρίζουν πόσο φρικτά δυσκολεύτηκα να εκφέρω γνώμη για το τελευταίο πόνημα του Τεράστιου Nicholas Edward... Ναι, θα το παραδεχτώ, αρχικά το Skeleton Tree με ξένισε αρνητικά για δυο τρεις λόγους... Δεν ήθελα απ' το Ίνδαλμά μου να βιαστεί... Τον ήθελα να θρηνήσει περισσότερο. Από ανθρώπους σαν κ αυτόν, που όρισαν το μουσικό μονοπάτι που διαβαίνω, είχα άλλες "απαιτήσεις". Καμία υποταγή στη Μουσική Βιομηχανία και στο Κέρδος, κανένας φόβος ότι η Πραγματικότητα θα σε ξεπεράσει, ότι το κοινό θα σε ξεχάσει.. Γιατί σε λένε Nick Cave και δεν έχεις ανάγκη ΚΑΝΕΝΑΝ. Πρώτον λοιπόν μου φάνηκε ότι ο Νick βιάστηκε. Και το ίδιο το album...Σε μια πρώτη ακρόαση μου φάνηκε μια συλλογή από αλυχτίσματα, βουβά κρωξίματα και γρυλίσματα φάλτσας αγέλης άγρυπνων λύκων, μια βιαστική συρραφή ήχων με πλείστα όσα "λάθη" ...Ο Nick δεν υπήρξε ποτέ τόσο φωνητικά φάλτσος...σκέφτηκα αρχικά. Τι λέγαμε όμως για τον άτιμο τον Χρόνο; Κάνοντας υπομονή κυρίως λόγω της Λατρείας που του έχω, και επιβάλλοντας στον εαυτό μου πολλαπλές επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, συνειδητοποίησα ότι προφανώς και κάπου το πάει ο μπαγάσας, προφανώς και υπάρχει μια ενότητα κατεύθυνσης και ύφους, μια γοητευτική βουβή θλίψη, ένας άλαλος σιωπηλός θρήνος εκπορευόμενος από την τραγωδία που του χτύπησε την ίδια του την πόρτα. Και μολονότι ακόμα δεν μου'χει κάτσει το Skeleton Tree πλήρως κόντρα στη Διεθνή Θριαμβολογία και παρότι δηλώνω αποξενωμένος από το άγχος που μου βγάζει ο Ήρως μου για να μην ξεπεραστεί από την ίδια την Ιστορία, παραδέχομαι ότι έχει ομολογουμένως πλάσει ένα πολύ πρωτότυπο και ξεχωριστό μουσικό ηχοτόπιο σε αυτό το album. Κορυφαίες στιγμές του αυτές που αποπνέουν Γνήσιο θρήνο. Και μια ομοιότητα με το A Moon Shaped Pool...Και εδώ η ηχητική κατεύθυνση ορίζεται μαεστρικά απ'τον "υπαρχηγό" των Bad Seeds, Warren Ellis, τον παράφρονα αυτό "ινδιάνο" ασκητή- φιλόσοφο με τα πολύπλευρα μουσικά ταλέντα και τα απόκοσμα σύνθια .
Αγαπημένα κομμάτια: Magnetto, Girl In Amber, Anthrocene Παραφωνία το πολύ κακό I Need You...Ίσως στα πέντε χειρότερα κομμάτια του Nick ever.
4. The Rolling Stones- Blue And Lonesome
Ευχάριστη και πλήρως μη αναμενόμενη επιστροφή στις ρίζες από τους Αγέραστους Παλαιοντολιθικούς Δεινόσαυρους !! Ειλικρινά αν εξαιρέσει κανείς τη γερασμένη φωνή του Mick, μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να παρασυρθείς άφοβα και πειστικότατα στα πανέμορφα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60, και ειδικά στη διετία '63- '65 όπου οι Stones οδηγούσαν με bravado, guts και μαεστρία το r'n'b τρενάκι σε μια άνευ προηγουμένου φρενίτιδα, προξενώντας παροξυσμό και ταραχές οπουδήποτε κ αν εμφανίζονταν... Και να'σου, ζωντανεύουν μπροστά σου τα blues έπη τους, τα δύο πρώτα υπέροχα albums τους, το Ready Steady Go, το American Invasion, ο Ed Sullivan, οι μέρες που τους "έτρεχε" το όραμα του Chuck Berry και του Muddy Waters, ο νεαρός monkeyman Mick Jagger με ξυραφένια φωνή σαν ηλεκτρικό πριόνι εξακοσίων watts !!! Αγαπημένα κομμάτια : Just Your Fool, Blue And Lonesome, All Of Your Love, I Can't Quit You Babe ( τα ΣΠΑΕΙ ο γέροντας Mick....εύγε!!)
5. King Gizzard And The Lizard Wizard - Nonagon Infinity
Και τελευταία πρόταση για το Φονικό 2016 ,η πιο πρόσφατη παρακαταθήκη των πολυγραφότατων Αυστραλών KGATLW (την γνωριμία των οποίων οφείλω αποκλειστικά στον μοναδικό πληροφοριοδότη μου Ανδρέα, ο οποίος ευτυχώς κρατά μια γέρικη ψυχή διασωληνωμένη με το Μουσικό Παρόν και γι' αυτό τον θερμοευχαριστώ με άπειρη ευγνωμοσύνη). Σε ένα Μουσικό Παρόν που παρουσιάζει μια Πενία και μια έλλειψη φαντασίας άνευ προηγουμένου, και όπου τα πράγματα ορίζονται από την τελευταία ατάλαντη επίδειξη επιτηδευμένου Φρονταμντισμού και Αντριλικιού απ'τον Κόκκορα και μουσικώς Στοιχειώδη Alex Turner, μπάντες σαν τους σχετικά άσημους προαναφερθέντες Αυστραλούς μόνο έκπληξη, χαρά και ευγνωμοσύνη μου προσφέρουν. Είμαι ευγνώμων κυριότατα γιατί βλέπω ότι υπάρχει ακόμα Ελπίς thank God. Και εκεί έξω στους Ωκεανούς υφίστανται μουσικά σχήματα με όραμα, πρόταση, φαντασία, τόλμη, καινοτόμες ιδέες και σεβασμό στο Ένδοξο Παρελθόν- του british progressive pop rock, του avant garde rock και του space rock. Στο εξαίρετο Nonagon Infinity (kudos και για τον τίτλο), το οποίο είναι ένα φρενήρες non stop acid παραλήρημα, είναι σαφείς οι πινελιές της ψυχοτροπικής τρέλας των Gong, Hawkwind και ελαφρώς των King Crimson (απ'τους οποίους προφανεστάτως έχουν εμπνευστεί το ονοματάκι τους). Αφεθείτε λοιπόν άφοβα στα κελεύσματα της Άφοβης Αυστραλιανής μπάντας, η οποία- όπως μου εκμυστηρεύθηκε ο θρυλικός πληροφοριοδότης μου- ετοιμάζει 4 (!!!) album για το 2017...! Που πάτε ρε αθεόφοβοι, εγώ παλεύω ΕΝΑ album 4 χρόνια !!
Αγαπημένα κομμάτια: Κανένα, γιατί το album είναι non stop και ακούγεται as a whole ως one piece concept.
Παραφωνία: αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό: Η φρενίτιδα, το ντελίριο και οι συνεχείς κανονιοβολισμοί της ασταμάτητης ροής της μουσικής κάπου κουράζουν.
Echo Train
Το 2016 ήταν μια χρονιά που παρά τις απώλειες τόσο μεγάλων καλλιτεχνών και τις αντίξοες αισθητικές και κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε στη χώρα μας, εντούτοις μας χάρισε την πολυχρωμία και το ταξίδι πολύ ιδιαίτερων κυκλοφοριών. H λίστα μας είναι βασισμένη στα φετινά album που μας συντρόφευσαν, κυρίως στα διαλείματα των πολύωρων προβών και αναζητήσεων μας αυτή τη χρονιά. Με τελείως τυχαία σειρά είναι τα εξής:
Βlack Mountain - IV
Υπέροχοι ψυχεδελικοί ήχοι απο το Vancouver, μια πολύ καλοχτισμένη γέφυρα του χθες με το σήμερα.
Cyanna Mercury - Archetypes
Συνοδοιπόροι, αυθεντικοί και απόκοσμοι... Από τις καλύτερες και πιο προσεγμένες μπάντες που έχουμε την τύχη να έχουμε σε αυτή τη χώρα.
Kula Shaker - K2.0
Aκροβασίες ανάμεσα στη neo-psychedelia ,το brit pop και το raga ,ουκ ολίγες φορές μας έκαναν να βάλουμε τα κομμάτια τους στο repeat.
Goat -Requiem
Παγανισμός και πρωτογενείς ψυχεδελικοί ήχοι! Ένας δισκος ύμνος στη φύση και τον αιώνιο Διόνυσο. Εικόνες αυθεντικής ψυχεδέλειας και έκστασης!
Alexandros Livitsanos - Let's Not Argue
Η ένωση του κλασσικού με το ρομαντισμό της μεσογείου..Ένα από τα μικρά διαμάντια που κυκλοφόρησαν στη χώρα μας.Πολύ υψηλή σύνθεση και αισθητική!
The Last Shadow Puppets - Everything You've Come to Expect
O Alex και ο Miles αποδεικνύουν πόσο όμορφα μπορεί να ηχεί ακόμα και σήμερα το pop οταν έχει ισχυρές vintage αναφορές.
The Rolling Stones -Blue & Lonesome
Eπιστροφή στα blues απο την αγαπημένη μας μπάντα!!Στο studio μας στη Κυψέλη στον τοίχο θα δεις σχεδόν κάθε αλμπουμ τους,δε θα μπορουσαν να λειπουν απο τη λιστα μας.
La Femme - Mystere
Η Γαλλική electro pop αποδεικνύει σε αυτόν το μυστηριακό δίσκο το υψηλό της επίπεδο και μας ταξιδεύει στην αθώα πλευρά του "χάους"!
Chickn - Chickn
Δεν γνωρίζουμε προσωπικά τα παιδιά αλλά ο δίσκος τους για όσους πιστεύουμε στην αναβίωση της ψυχεδέλειας, είναι από τους πιο αξιόλογους που έφτασαν στα αυτιά μας. Υπέροχη παραγωγή εξαιρετικές συνθέσεις και pure vintage psychedelic στα καλυτερά του.
The Randen - Strange Times
Μετράμε μόνο μερικές μέρες από τη στιγμή που έφτασε στα αυτιά μας αυτο το κομψό σύνολο από ώριμες και καθαρόαιμες rock n roll συνθέσεις! Δυνατός στίχος και native κιθαριστική έκρηξη! Τα παιδιά υπόσχονται πολλά και αυτό θα φανεί.
Αντώνης Κωνσταντάρας (Le Page)
Εγχώρια
1. Rotting Christ - Rituals
Δεν φαίνομαι για τύπος που θα ψήφιζε ένα Black Metal άλμπουμ στα αγαπημένα του, όμως, οφείλω να ομολογήσω πως ο τελευταίος δίσκος των θρύλων της ελληνικής Metal σκηνής είναι καταπληκτικός. Προσωπικά, θεωρώ πως πρόκειται για ένα concept άλμπουμ επηρεασμένο από τις σκοτεινές πτυχές της Ελληνικής -θρησκευτικής και μή- παράδοσης. Οι Rotting Christ πειραματίζονται με παραδοσιακά όργανα και καταφέρνουν σε πολλά σημεία να σπάσουν τα «στεγανά» του Black Metal, δημιουργώντας ένα δικό τους ηχητικό τοπίο. Δίσκος που αξίζει να τον μελετήσεις χωρίς παρωπίδες και ενδοιασμούς.
2. The Callas - Half Kiss Half Pain
Πέμπτος δίσκος για τους δισκογραφικά συνεπέστατους -και αγαπημένους μου- Callas, που φέτος μας παρουσίασαν ένα πιο ήπιων, για τα δεδομένα τους, τόνων άλμπουμ, στο οποίο αποφάσισαν να δώσουν βάρος στους κιθαριστικούς πειραματισμούς. Ίσως αυτό να συνέβη επειδή έχουν επηρεαστεί από τη συνεργασία τους με τον Lee Ranaldo, κιθαρίστα των θρυλικών Sonic Youth. Στην παραγωγή βρίσκουμε ξανά τον Jim Sclavounos (Nick Cave and the Bad Seeds) και μπορώ να πω ότι, αν και το προηγούμενο άλμπουμ τους "Am I Vertical?", μου άρεσε περισσότερο, στο "Half Kiss Half Pain" ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ.
3. BAZOOKA - Useless Generation
Αρχικά, στο άκουσμα των νέων κομματιών των Bazooka, ένιωσα κάπως περίεργα από το γεγονός πως τραγουδούσαν στα Ελληνικά. Όμως, με τον καιρό με κέρδισαν και πλέον θεωρώ ότι το "Άχρηστη Γενιά" είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς. Τραγούδια όπως το "Οθόνη" αποδεικνύουν πως οι Bazooka, μπορούν να γράψουν κομματάρες. Αξίζει να αναφέρω και την πολύ καλή παραγωγή που πραγματικά, απογείωσε το υλικό της μπάντας.
4. Evripidis and his Tragedies - Futile Games In Space And Time
Κατά την άποψη μου, ο Ευριπίδης είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες pop τραγουδοποιούς κι έτσι, κάθε νέα του δουλειά αποτελεί είδηση στον «κόσμο» μου. Στο "Futile Games In Space And Time" μπορείς να βρεις όλα τα στοιχεία που τον κάνουν αγαπητό σε πολύ κόσμο. Έρωτας, νοσταλγία, κλάμα, γέλιο και όμορφες μελωδίες που μπορούν υπό προϋποθέσεις να σε ταξιδέψουν μακριά από τα προβλήματα σου.
5. The Boy - Έτοιμοι (Ένα)
Αν και δεν μπορώ να ξεπεράσω την εποχή που έκανε τους πάντες να απορούν και να σοκάρονται με τους Mary and the Boy, παραδέχομαι πως ο The Boy έχει κάνει πολύ σημαντικά πράγματα μόνος του. Ο νέος του δίσκος είναι ίσως και ο καλύτερος που έχει κυκλοφορήσει ως solo καλλιτέχνης. Ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Βούλγαρης, συνεχίζει να γράφει «ωμά» και συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια που σε δέκα χρόνια ίσως να αποτελούν σημείο αναφοράς σε όσους μπορεί να μελετούν -ή ακόμα και να αναπολούν- την ελληνική σκηνή των '10's.
Διεθνή
1. The Lemon Twigs - Do Hollywood
Όταν δύο πιτσιρίκια 17 και 19 ετών κυκλοφορούν έναν δίσκο γεμάτο αναφορές σε Beatles, Kinks, Knack και Bowie δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς. Πόσω μάλλον, όταν καταφέρνουν -με κάποιο περίεργο τρόπο- να έχουν τον δικό τους ήχο. Τους ανακάλυψαν οι Foxygen και πλέον, η δημοτικότητα τους ανεβαίνει κατακόρυφα. Πιστεύω πως θα μας απασχολήσουν αρκετά μέσα στο 2017.
2. Tacocat - Lost Time
Τους ανακάλυψα φέτος, αν και πρόκειται για μπάντα που μετρά χρόνια πορείας. Μπορεί η μουσική τους να μην έχει ίχνος πρωτοτυπίας, κατάφεραν όμως να με κερδίσουν με τα feel good κομμάτια τους, που έχουν κάποια από τα πιο κολλητικά ρεφρέν που άκουσα φέτος. Στη τελική, ακούμε μουσική για να περνάμε καλά και οι Tacocat μπορούν άνετα να σε ξεσηκώσουν με την «σπιντάτη» indie pop τους. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο γεγονός, ότι πρόκειται για τη μπάντα που ανέλαβε φέτος να γράψει τους νέους τίτλους αρχής του πασίγνωστου cartoon "Powerpuff Girls".
3. Adam Green - Adam Green's Aladdin
Ο νέος δίσκος του ήρωα της antifolk σκηνής, αποτελεί το soundtrack της ταινίας που σκηνοθέτησε και γύρισε μόνος του. Σε αυτήν εμφανίζεται ο Macaulay Culkin -κολλητός του Adam Green- και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί και μουσικοί. Όπως προδίδει και ο τίτλος, πρόκειται για μια νέα εκδοχή του γνωστού παραμυθιού, βγαλμένη όμως, μέσα από τον «ψυχεδελικό» εγκέφαλο του Green. O δίσκος περιέχει 19 κομμάτια και ηχητικά σημεία από τη ταινία που προτείνω να δείτε οπωσδήποτε.
4. David Bowie - Blackstar
To κύκνειο άσμα ενός εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών που έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτό τον πλανήτη. Το μαγικό με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι πως, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα σημαντικά έργα τέχνης, κάθε φορά που επιστρέφεις σε αυτόν, ανακαλύπτεις νέα στοιχεία που σε βοηθούν να λύσεις τους γρίφους του. Ας ελπίσουμε πως οι φήμες που θέλουν τον Bowie να έχει γράψει κάποια άλμπουμ ακόμα με σκοπό να κυκλοφορήσουν μετά τον θάνατό του, θα βγουν αληθινές. Η κόσμος της μουσικής θα ήταν πολύ πιο φτωχός χωρίς αυτόν, οπότε, ακόμα και ένα μέτριο για τα δεδομένα του έργο, όπως το The Next Day για παράδειγμα, είναι σημαντικό.
5. American Football - American Football
Όταν μία από τις αγαπημένες σου μπάντες κυκλοφορεί τον δεύτερο της δίσκο έπειτα από 17 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, δεν μπορείς παρά να ενθουσιαστείς σαν μικρό παιδί. Οι American Football επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που φέρει το ίδιο όνομα με το πρώτο τους και προσωπικά, ακούγοντας το, ένιωσα πάλι σαν έφηβος. Το ίδιο πρέπει να αισθάνθηκαν πάντως και οι τέσσερις φίλοι από το Illinois όταν αποφάσισαν να επανενωθούν πριν από δύο χρόνια.
