Active Member
Θέατρο Πέτρας
20/6/2017
Γράφει η Νένα Π.
Εκεί λοιπόν που νομίζω πως όλα έχουν τελειώσει, ανακοινώνεται live των Active Member με αφορμή τα 25 χρόνια από την ίδρυση του group, για τις 20/6/2017 και μάλιστα στο μαγικότερο όλων Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη. Από μέρους μου δεν υπήρξαν βέβαια δεύτερες σκέψεις και υπεραναλύσεις σχετικές με τα "ψέματα" του Μιχάλη και την αχόρταγη του επιθυμία για λεφτά… Μόνο ενθουσιασμός και ανυπομονησία για όσα θα ξαναζούσα εκείνη την Τρίτη. Εξάλλου, έχω μεγαλώσει αρκετά για να με απασχολεί το ποιος είναι στ’ αλήθεια ο B.D. Foxmoor. Έφτασε η μέρα που περίμενα, έφτασα κι εγώ στο θέατρο που σχεδόν αυτόματα στέλνει το μυαλό μου σε γνωστά μονοπάτια ομορφιάς. Μπαίνοντας, οι χτύποι της καρδιάς μου άρχισαν να χάνουν το ρυθμό τους και μέσα στο κεφάλι μου οι αναμνήσεις "σκούνταγαν" ανεξέλεγκτα. Ήξερα ήδη ότι θα περνούσα τη βραδιά που χρειαζόμουν. Το θέατρο σιγά σιγά γέμιζε με κόσμο όλων των ηλικιών (περίπου 4500 άτομα) και η ατμόσφαιρα διαμορφωνόταν κατάλληλα από τα ίδια "παλιά" δυνατά συναισθήματα, σα να μην είχε αλλάξει τίποτα. Δεν είχε αλλάξει. Η συναυλία αυτή ξεχώρισε μέσα μου και για έναν ακόμη λόγο. Tο group είχε μοιράσει 100 δωρεάν προσκλήσεις σε 100 πρόσφυγες που διαμένουν σε Σχιστό και Σκαραμαγκά (ήταν μάλιστα και η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων) και σε 20 νέους ανθρώπους από το 18άνω. Το σκηνικό που στήθηκε από αυτή την πινελιά αγάπης και ουσίας ήταν μοναδικό. Θα επανέλθω σε αυτό παρακάτω.
Το live ξεκίνησε και οι πρώτες φωνές χαράς και επιδοκιμασίας ταρακούνησαν το βουνό που μας περικύκλωνε και μας φιλοξενούσε μέσα του όλα αυτά τα χρόνια. Μετά από λίγο, τα πρώτα καπνογόνα, που έκτοτε δεν σταμάτησαν δίνοντας τρελό παλμό και ενέργεια κάθε φορά που άναβαν. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ο ενοχλητικός τους καπνός περνούσε σχεδόν απαρατήρητος. Ο Μιχάλης και η Γιολάντα σε μεγάλη φόρμα, μου έδιναν από την αρχή έως το τέλος την αίσθηση ότι αυτό το live ήταν μια εσωτερική τους ανάγκη, ότι έπρεπε να έρθουν πάλι σε επαφή με όλους εμάς, με όλο αυτό τέλος πάντων που οι λέξεις μου εδώ δεν αρκούν για να το περιγράψουν. Τραγουδήθηκαν κομμάτια που έχουν χρόνια να ακουστούν ή έχουν σπανίως ακουστεί. Υπήρξαν αρκετές αξιοσημείωτες στιγμές αλλά αυτές που πρώτες μου έρχονται στο μυαλό είναι οι δύο φορές που όλοι μαζί με μια φωνή, τραγουδήσαμε το "Φυσάει Κόντρα". Η δεύτερη φορά ήταν προς το τέλος και τότε συνέβη το αναπάντεχο, ο Μιχάλης πήδηξε στα χέρια των παιδιών που στέκονταν μπροστά του και τον προκαλούσαν ώρα να το κάνει! Το έκανε λοιπόν και μας ξεσήκωσε όσο ποτέ! Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Ο B.D. Foxmoor ξέρει πάντα πώς να μας απογειώσει… Πρέπει ακόμα να αναφέρω πόσα χαρούμενα πρόσωπα προσφύγων είδα εκείνη την βραδιά. Τους έβλεπα να χορεύουν και να χαμογελούν και ένιωθα κι εγώ κομμάτι της χαράς τους. Συνειδητοποιώντας μάλιστα ότι η ευχαρίστηση τους δεν προκλήθηκε από τα λόγια ή από τα τραγούδια (αυτά ίσως να τους ήταν και παντελώς ακαταλαβίστικα), αλλά από κάτι βαθύτερο που είχε να κάνει με το άνοιγμα μιας αγκαλιάς ή από την αίσθηση του ανήκειν σε αυτή τη μικρή μας έστω κοινωνία, τότε ένιωσα ακόμα πιο καλά. Ένιωσα την αγάπη αυτή, που λειτουργεί όταν ο αποδέκτης της δεν έχει ονοματεπώνυμο.
Κλείνοντας θέλω να γράψω για τον χαμό που έγινε όταν ο Μιχάλης στο τέλος ανακοίνωσε το επερχόμενο Active Member album (Ζαλίκι) τον Δεκέμβρη του ΄17. Κάναμε σαν τρελοί! Σαν παιδιά που τους έδωσε πίσω το παιχνίδι που τους είχε πάρει το Νοέμβρη του ΄15. Πήραμε και μια πολύ μικρή γεύση (καθώς το album θα περιέχει 50 κομμάτια), όταν μετά τα νέα, έπαιξε το intro του δίσκου "Όλα Εδώ Χρεώνονται". Κάπως έτσι και αφού όπως πάντα, γίναμε όλοι ένα απαγγέλοντας το "Σκιάχτρο", αποχαιρετήσαμε μία ακόμα low bap νύχτα, γεμάτοι και έτοιμοι για όσα έχουμε και πάλι να προσμένουμε. Δεν με αγγίζει τίποτα άλλο, ποτέ δεν με άγγιξε. Το μυαλό μου υστερεί μπροστά στα συναισθήματά μου κι έτσι πάντα στερεύω από λέξεις. Έτσι πάντα δεν ξέρω πώς να βγάλω το μέσα μου έξω. Θα ήθελα να το μοιράσω, να μπορώ μαγικά να κρατήσω στα χέρια μου την ουσία όλων των στίχων και των στιγμών και να την δώσω σε όσους αγαπώ. Until next time…
