Release Athens, Day 4 (16/6)
Ta Toy Boy, Fontaines D.C.
Morcheeba, J. Marr, New Order
Τρεις Υπόγειοι γράφουν για την 4η Μέρα του Release Festival, τη "Βρετανική", καθώς από το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα εμφανίστηκαν οι Ιρλανδοί Fontaines D.C., οι εκ Κεντ και London-based Morcheeba, ο κιθαρίστας των Smiths Johnny Marr από το Manchester και οι θρυλικοί New Order, επίσης από το Manchester. Οι Έλληνες Ta Toy Boy άνοιξαν τη μέρα, αλλά δυστυχώς εμείς δεν ήμασταν ακόμα εκεί.
FONTAINES D.C. (18:15 - 19:00)
Γράφει ο George Dimitriadis
Τα τρομερά παιδιά από το Δουβλίνο, είχαν στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2019 (check review here). Το σκληρό και ωμό "Dogrel" άνετα χωρούσε ολόκληρο στα 45 λεπτά της εμφάνισης του Grian Chatten και της παρέας του.
Από το εναρκτήριο "Big" μπορούσες να καταλάβεις την ορμή και το θυμό των Fontaines D.C., καθώς και την διάθεσή τους να μας πάνε μέχρι τις 19.00 με τέρμα πατημένο το γκάζι, σε ένα ρεσιτάλ δεμένου ήχου. Τί και αν η ώρα ήταν εντελώς λάθος για εκείνους, τί και αν η μουσική τους και η απίθανη ζέστη δεν ταίριαξε σε κανέναν εκείνη την ώρα, κανένα πρόβλημα. Χορός και post-punk κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσης.
Πολύ καλός ήχος και στα 9 τραγούδια που διάλεξαν να παίξουν από το ντεμπούτο τους, εξαιρετική σκηνική παρουσία από μια μπάντα που θα μπορούσε να είναι το act της ημέρας. Στο Υπόγειο τους προτιμάμε σε κλειστό χώρο και βραδινές ώρες, όμως τους απολαύσαμε πέρα για πέρα.
Όσο απότομα ανέβηκαν στη σκηνή, άλλο τόσο απότομα κατέβηκαν, λίγο μετά το κλείσιμο του "Boys in the Better Land". Ούτε ένα γεια, ούτε ένα thank you. Τους περιμένουμε πάλι!
Fontaines D.C. Setlist:
Sha Sha Sha
Too Real
Hurricane Laughter
Roy's Tune
The Lotts
Chequeless Reckless
Liberty Belle
Boys in the Better Land
MORCHEEBA (19:30 - 20:30)
Γράφει ο Mike Nikolitsis
Σε ιδανικές για τη μουσική τους συνθήκες, σούρουπο και με ελαφρύ θαλασσινό αεράκι, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Release οι Morcheeba. Μια μπάντα που αγάπησα βαθιά από τα πρώτα της βήματα όντας φοιτητής στο Λονδίνο, το οποίο ήταν και ο τόπος γέννησης της trip hop/r'n'b μπάντας. Παρόλο, λοιπόν, που ήμουν εκεί όταν οι Morcheeba έβγαζαν τις δύο πρώτες δισκάρες τους ("Who Can You Trust"/1996 και "The Big Calm"/1998), δεν τους είχα δει ποτέ live. Δεν τους είδα ούτε τότε στο Λονδίνο στα ντουζένια τους ούτε -για διάφορους λόγους- τις προηγούμενες 4 φορές (2000, 2001, 2005, 2013) που επισκέφθηκαν τη χώρα μας. Η 4η μέρα του Release ήταν για μένα -εκτός των (πολλών) άλλων- η ευκαιρία να επανορθώσω τις πρότερες απουσίες μου και επιτέλους να δω τη Skye Edwards, τον εναπομείνατα αδελφό Godfrey (τον Ross, ο Paul έφυγε με διάφορους... τσαμπουκάδες το 2014) και τους υπόλοιπους νέους μουσικούς τους συντρόφους.
Με ένα setlist "Best Of", ιδανικό για τον... σκοπό μου, αυτόν του να καλύψω όσα τις προηγούμενες φορές είχα χάσει, οι Morcheeba μας χάρισαν περίπου μια ώρα υπέροχης μουσικής. Παικτικά ήταν καθ'όλη τη διάρκεια συμπαγείς και αξιοπρεπέστατοι, ενώ σε κάποια σημεία άκοπα και χαλαρά ξεπερνούσαν το μέσο όρο κάνοντας... παπάδες. Η φωνή της 45χρονης πια Skye ήταν σίγουρα κάπως "σπασμένη" σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν, παρόλα αυτά μας ταξίδευε και ενίοτε μας καθήλωνε, με το βάθος της και την έντασή της, τις εναλλαγές της και τη μοναδική χροιά της. Στη διασκευή του "Summertime" λίγο πριν το φινάλε του set ήταν εκπληκτική (George Gershwin cover), ενώ στον αντίποδα μέτρια ήταν η ερμηνεία της στην (αχρείαστη και ούτως ή άλλως ρισκαδόρικη) διασκευή του "Let's Dance" του τιτάνα David Bowie.
Έχοντας μπροστα σε αυτό το κείμενο τα reviews για τον Johnny Marr και για τους New Order από τους αγαπημένους μου Υπόγειους comrades Γιώργο Δημητριάδη και Τάσο Ζαννή αντίστοιχα, θα πω σαν καλός... ιερόσυλος, πως η παρουσία των Morcheeba ήταν αγαπημένη μου για την 4η μέρα του Release Festival (παύση για να πέσει φωτιά να με κάψει και να με κράξετε με την ησυχία σας). Πολύ καλοί, αλλά καμία σχέση με την Χειμωνιάτικη εμφάνισή τους στο Death Disco, και οι εκρηκτικοί Fontaines D.C., τους οποίους όμως είδα μόνο για 25 λεπτά, αφού (κλασικά) άργησα να φτάσω. Οπότε δεν πρόλαβα καθόλου τους δικούς μας Ta Toy Boy, που άνοιξαν τη μέρα.
Γενικά, να δώσω συγχαρητήρια στη διοργάνωση, που ήταν πληρέστατη και πολύ καλά προετοιμασμένη. Και τέλος να δηλώσω ευτυχισμένος για όλους τους (πάρα πολλούς) φίλους, που συνάντησα κανονισμένα ή τυχαία κατά τη διάρκεια του event. Καλό υπόλοιπο συναυλιακό Καλοκαίρι mates!!!
Morcheeba Setlist:
Never Undo
Friction
Never an Easy Way
Otherwise
The Sea
Trigger Hippie
Blaze Away
Let's Dance (David Bowie)
Blindfold
Let Me See
Summertime (George Gershwin)
Rome Wasn't Built in a Day
JOHNNY MARR (21:00 - 22:20)
Γράφει ο George Dimitriadis
1,5 ώρα με νοσταλγικές αναθυμιάσεις μιας μπάντας που στέκει, χρόνια τώρα, πάνω από το χρόνο.
Διαβάζω τις γραμμές του Mike, ακριβώς από πάνω, και σκέφτομαι ότι είναι μόλις η 3η φορά που διαφωνούμε κάπου. Μέχρι στιγμής, οι διαφωνίες μας περιορίζονταν στη σημαντικότητα των Oasis και των National (όχι τίποτα σοβαρό δηλαδή). Αυτή τη φορά, θα προσπαθήσω να περιγράψω το λόγο για τον οποίο η εμφάνιση του Marr, το βράδυ της Κυριακής ήταν η ευχάριστη έκπληξη και τελικά, η καλύτερη της 4ης μέρας του Athens Release Festival.
Ο Johnny Marr είναι ένας μύθος του Manchester. Είναι η μουσική ιδιοφυία των Smiths, ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες, με ένα τόσο χαρακτηριστικό signature play. Τα riffs που έχει παίξει σε τραγούδια των Smiths συγκρίνονται με τη στιγμή που ξεκλειδώνεις την πόρτα στο σπίτι στο χωρίο και μπαίνοντας μέσα σου σκάει η πρώτη νοσταλγική μυρωδιά, που σε πάει πίσω σε χρόνια ανέμελα.
Έχω δει τον Morrissey live 3 φορές. Είναι σημαντικό να ακούς τραγούδια των Smiths από την ίδια τη φωνή της μπάντας. Πάντα οι μπάντες που τον συνόδευαν αποτελούνταν από καλούς μουσικούς, όμως η κιθάρα είχε πάντα ταβάνι. Το στοίχημα το βράδυ της Κυριακής ήταν διπλό. Πρώτα, να βγει από το bucket list η φράση "Ειδα τον Johnny Marr" και στη συνέχεια, να προσπαθήσω να καταλάβω, πώς μπορεί το άλλο μισό του Μοζ, να έρθει να συμπληρώσει καύσιμο στην εκτόξευση της αγάπης για τους Smiths. Όπως όταν ακούς τα παράπονα ενός χωρισμένου ζευγαριού. Καλό είναι να ακούσεις και τις δύο πλευρές.
Φυσικά και έχει attitude o Marr. Και μπόλικο μάλιστα. Δεν βγήκε όμως με την αλαζονεία του Μοζ. Έπαιζε την κιθάρα του δαιμονισμένα, ενώ η σκηνική του παρουσία ήταν αρκετά πλούσια. Είχα σε όλη τη διάρκεια του live την αίσθηση ότι ήθελε να μας ευχαριστήσει, να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι η φωνή που λέει το "Stop Me If You Think" δεν είναι αυτή που έχουμε μάθει, σε έναν αγώνα δικό του να πάρει τη θέση που του αναλογεί, ανάμεσα σε εμάς και τον Morrissey.
Και μας έπαιξε ωραία μπάλα ο Τζόνι. Αφού ξεκίνησε με το "The Tracers", σε ένα statement τύπου πάρτε ένα γαμάτο τραγούδι από τη solo πορεία μου, μετά μας πέταξε έναν κουβά με παλιό συναίσθημα πάνω μας με το "Bigmouth Strikes Again". Και κάπως έτσι κύλησε όλο το βράδυ. Στιγμές από τη solo πορεία του, με τις απαραίτητες πινελιές καψούρας από τις εποχές που οι Smiths μεσουρανούσαν. Βέβαια η βουτιά στην πορεία μιας σπουδαίας μπάντας δεν έρχεται χωρίς συναισθηματική φόρτιση και χωρίς να έρθει στο πολύ μπροστά μέρος του κεφαλιού ο συμβολισμός, το δέος και τη μαγεία των στιγμών που ζήσαμς και συνδέσαμε με τα τραγούδια τους.
Και ναι, οκ. Κάποιες στιγμές, νόμιζες ότι στην επόμενη στροφή θα ακούσεις τη φωνή του Μοζ. Όμως, διάολε, ακούσαμε την κιθάρα των Smiths, ίδια, απαράλλαχτη και κρυστάλλινη, με τις χορδές της να συντονίζονται με την καρδιά μας και να χτυπάνε σε όλες τους νευρώνες ταυτόχρονα. Μέχρι τη στιγμή που ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ένα μελαγχολικό χαμόγελο, για να καταλήξει σε μια μεγάλη αγκαλιά. Μιλάω για τη στιγμή που το intro του "How Soon Is Now?" άρχισε να γεμίζει τον ουρανό του Φαλήρου με την αύρα ενός έρωτα από τα παλιά, με νέο πρόσωπο και διάθεση να κάνετε μαζί καινούργια λάθη. Όχι τα ίδια.
Johnny Marr Setlist:
The Tracers
Bigmouth Strikes Again (The Smiths)
Armatopia
Day In Day Out
New Dominions
Stop Me If You Think You've Heard This One Before (The Smiths)
Hi Hello
Walk Into the Sea
Getting Away With It (Electronic)
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me (The Smiths)
Spiral Cities
How Soon Is Now? (The Smiths)
Get the Message μαζί με τον Bernard Sumner (Electronic)
Easy Money
I Feel You (Depeche Mode)
There Is a Light That Never Goes Out (The Smiths)
NEW ORDER (23:00 - 0:35)
Γράφει ο Τάσος Ζαννής
Dance, dance, dance, dance, dance to the radio
Ώρα 23:00 ακριβώς και το Μάντσεστερ χορεύει ξανά. Τρεις γενιές ανθρώπων μαζεύτηκαν γύρω από τη σκηνή. Και οι τρεις αυτές γενιές έχουν ζήσει διαφορετικά πράγματα αλλά όταν βγήκαν οι New Order ήταν σαν να «ενωθήκαμε» και αρχίσαμε να μοιραζόμαστε μουσικές ιστορίες και αναμνήσεις διαφορετικών εποχών.
Ξεκίνημα με το "Singularity" από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, Music Complete (2015), καθώς πίσω στο video wall έπαιζε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού που είναι σκηνές από την ταινία για τη ζωή του Mark Reeder ‘Lust & Sound in West-Berlin 1979-1989’. Η συνέχεια το ίδιο χορευτική με τα "Regret" και (το δικό μου αγαπημένο από το Music Complete) "Restless" να παίρνει σειρά και να ξεσηκώνουν τον κόσμο.
Ακολουθεί η ερώτηση του Bernard αν υπάρχουν φαν των Joy Division στο κοινό, το οποίο βροντοφωνάζει ένα μεγάλο «ναι». Φορώντας το κλασικό t-shirt με το Unknown Pleasures, και με αφορμή την 40ή επέτειο κυκλοφορίας του, μας δίνει τρία απανωτά δώρα. Το stage αποκτά black and white αισθητική και οι New Order παίζουν τρία τραγούδια των Joy Division (She’s Lost Control, Shadowplay και Transmission).
Ο νευρώδης και σκοτεινός ήχος των Joy Division και του Ίαν Κέρτις αναβίωσαν για λίγα λεπτά, με τον κόσμο να τραγουδάει συνεχώς. Το κενό του Peter Hook καλύπτεται επάξια στο μπάσο από τον Tom Chapman, και σίγουρα η φωνή του Bernard δεν ήταν όπως ήταν κάποτε. Παρ’ όλα αυτά, φαινόταν να το απολαμβάνει.
Μετά το πρώτο χρονικά tribute στους Joy Division, επανέρχονται στα δικά τους hits. Στο "Your Silent Face", από το υπεροχότατο δεύτερο άλμπουμ τους (Power, Corruption & Lies (1983), μας βάζουν σε ονειρικό κλίμα, παρά το γεγονός ότι η μελόντικα του Bernard δεν του έκανε τη χάρη να λειτουργήσει και την πέταξε στο κοινό, ενώ ακολουθεί το Bizarre Love Triangle, ο electro-pop ύμνος των ‘80s.
Ο χορός συνεχίζεται αμείωτος με τραγούδια παλιά (Subculture) και καινούρια (Plastic) να δίνουν τον ρυθμό, για να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος με τρία πολύ ξεχωριστά και αγαπημένα μου τραγούδια.
Ήθελα πολύ να ακούσω και να χορέψω με την ψυχή μου το "The Perfect Kiss". Και μόλις άκουσα το αλησμόνητο μπάσο του Hooky και μετά τον Bernard να τραγουδάει «I know, you know, we believe in a land», ένιωσα μια αφάνταστη ικανοποίηση. Πόσες και πόσες φορές έχω δει το τρομερό (σχεδόν 11λεπτο) βιντεοκλίπ του Jonathan Demme που πέθανε το 2017.
«I get this feeling I'm in motion, a sudden sense of liberty» και "True Faith" για τη συνέχεια, ένα τραγούδι που ο ρυθμός και οι στίχοι του με έχουν σημαδέψει και πάντα, μα πάντα, όσο χάλια κι αν νιώθω, αυτό καταφέρνει να μου φτιάχνει τη διάθεση. Χορός, χορός και πάλι χορός μπροστά, πίσω και δίπλα μου.
Και μετά, έχοντας ξημερώσει πια Δευτέρα, έρχεται το "Blue Monday". Τα κινητά γύρω μου παίρνουν… φωτιά αλλά αυτό δεν με ενοχλεί απ’ το να ορίσω την περιοχή που θα κινηθώ. Χωρίς να με βαραίνει τίποτα, χωρίς να κρατάω κάτι, αφήνομαι ελεύθερος, τραγουδάω και χορεύω σαν να μην υπάρχει αύριο. How does it feel to treat me like you do?
Μετά το Blue Monday βγαίνω off. Τα πόδια μου δεν με κρατούν πλέον και στο "Temptation" που έκλεισε το setlist, παρατηρώ τη ντισκόμπαλα στο stage και σιγοτραγουδάω ρυθμικά “Oh, it's the last time. Oh, I've never met anyone quite like you before”.
Ο Bernard μας ευχαρίστησε, μας χαρακτήρισε “fantastic audience” και αποχώρησε μαζί με τους υπόλοιπους. Αλλά επέστρεψαν για το encore, όπου μας ενημέρωσε ότι θα παίξει ακόμα κάποια τραγούδια των Joy Division.
Η βραδιά, δικαιωματικά, κλείνει με Joy Division. Σε μια απόλυτα συγκινητική στιγμή, οι New Order παίζουν το "Atmosphere" και στη γιγαντοοθόνη βλέπουμε σκηνές από το βιντεοκλίπ του Anton Corbjin και φυσικά του Ίαν. ‘Don’t walk away, in silence’.
Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να κλείσει αυτή η βραδιά; Το εμβληματικό "Love Will Tear Us Apart" ακούγεται σε όλο το Φάληρο, ο Bernard μοιράζεται τα keyboards με τη Gillian Gilbert και ξανά πίσω ασπρόμαυρες εικόνες του Ίαν με τα ωχρά, γαλαζοπράσινα μάτια του.
Και μετά η επιγραφή FOREVER JOY DIVISION.
Όλα για σένα, Ίαν.
Η παρουσία μιας απουσίας.
Ευχαριστίες, χειροκρότημα και μια βαθιά υπόκλιση στους ανθρώπους που άλλαξαν τον τρόπο που ακούμε μουσική.
Και μετά τα λόγια του Bernard ‘fabulous city, fabulous country, we love you’ μαζί με ένα φιλάκι για καληνύχτα.
New Order Setlist:
Singularity
Regret
Restless
She's Lost Control (Joy Division)
Shadowplay (Joy Division)
Transmission (Joy Division)
Your Silent Face
Bizarre Love Triangle
Subculture
Plastic
The Perfect Kiss
True Faith
Blue Monday
Temptation
Encore:
Atmosphere (Joy Division)
Love Will Tear Us Apart (Joy Division)
