Godspeed You! Black Emperor
@ Gazi Music Hall
29/4/2018
Οι συντάκτες του Υπογείου Mike N. και Στέργιος Κωστούλας γράφουν για όσα έζησαν στο live των Godspeed You! Black Emperor στο Gazi Music Hall την περασμένη Κυριακή (29/4).
Στην πάνω τελευταία σειρά ενός εξώστη που σε βάθος χωρούσε μετά βίας 3 άτομα, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ανάμεσα σε 10 φίλους μου, είδα μία συναυλία από αυτές που σε καθηλώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο και σε αφήνουν στο πέρας τους σχεδόν ημιθανή από την μουσική ηδονή και πανδαισία. Με καμία απολύτως λέξη από το στόμα τους και με μονάχα μία (“HOPE”) από τα video walls στην αρχή της σχεδόν δυομισάωρης συναυλίας τους, οι Godspeed You! Black Emperor κατάφεραν να επικοινωνήσουν μαζί μας εκατομμύρια πράγματα, μέσα από ολοκληρωτικά υπέροχες μακροσκελείς μουσικές συνθέσεις, δωσμένες ζωντανά με έναν ισοπεδωτικό και υψηλά αριστοτεχνικό τρόπο. Ανάμεσα στα πολλά που έχω διαβάσει για την Καναδέζικη post-rock κολεκτίβα, μου έχουν κάτσει τρεις λέξεις που αμφισβητούν αυτό που μόλις έγραψα, το “post-rock”. Συγκεκριμένα, ένα άρθρο χαρακτήριζε τη μουσική τους “μοντέρνα κλασική μουσική” και -ναι!- αυτό μάλλον είναι οι GY!BE και αυτό έπαιξαν χτες στο κατάμεστο Gazi Music Hall. Μουσικές ιδιοφυίες παλαιάς και σπάνιας κοπής βρίσκονταν πάνω στη χαμηλά φωτισμένη μουσική σκηνή και επί 140 συνεχόμενα λεπτά μας άνοιξαν μία μυστική μουσική πύλη, που μέσα της φώτιζαν όλα τα είδη μουσικής που ξέρεις, συνθέτοντας και δομώντας τελικά μία νέα εμπειρία, έναν νέο κόσμο που οι ίδιοι έχουν χτίσει -με απαράμιλλη συνέπεια και εργατικότητα- τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια.
Ήξερα τι με περιμένει, τους είχα δει και τον Ιούνιο του 2003 (βλ. Τα 10 Καλύτερα Live της Ζωής μου), αλλά αυτό που τελικά έζησα ξεπέρασε τις ήδη υψηλότατες προσδοκίες μου. Το ότι ακούσαμε το… σουξέ “The Sad Mafioso” (part του “East Hastings”), ήταν σίγουρα ένα ανατριχιαστικό bonus της βραδιάς, η οποία όμως θα ήταν ούτως ή άλλως ένα μαγεμένο ταξίδι σε μία άλλη διάσταση, ένα συγκινητικό βύθισμα στον πανανθρώπινο πυρήνα, μία φαντασματική αιώρηση ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στον πόνο και στην κάθαρση...
Mike N.
Πώς μπορείς να περιγράψεις ένα live; Αυτά που έζησες και αισθάνθηκες τις σχεδόν δύο ώρες της διάρκειάς του; Η διάθεσή σου μετά και τα όποια σημάδια, καλά ή κακά, που σου άφησε;
Μπορείς να πέσεις στη παγίδα των κλισέ και να μιλήσεις για μια μαγική βραδιά, για μια ανεπανάληπτη συναυλία, για ένα φανταστικό κοινό και πως ο καλλιτέχνης ξεπέρασε τον εαυτό του. Οκ, θα σου πούνε όλοι, αναμενόμενο ίσως αν λάβουμε υπόψιν το μέγεθος του καλλιτέχνη. Πάλι, αν θέλεις να κάνεις την περιγραφή σου πιο εύγευστη προς κατανάλωση του φίλου/ης που δεν πήγε, μπορείς να προσθέσεις και τις προτάσεις «έπαιξαν τόσο τέλεια, που ακούγονταν σχεδόν ηχογραφημένοι», «έγιναν ένα με το διψασμένο κοινό» και φυσικά «μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω».
Ποια η σχέση μας με τα κλισέ; Μπορείς να τα αποφύγεις; Πως θα εξιστορούσες μια εμπειρία σαν αυτή που έζησες στο Gazi Music Hall το βράδυ της Κυριακής την 29η Απριλίου; Ένιωσες ή ταυτίστηκες με κάποιον αγαπημένο ήρωα κατά τη διάρκεια της; Είσαι ένας Harry Haller που δίνει μάχες με το είναι του, ένας άνθρωπος που τιθασεύει το λύκο και που πάντα έχει σημάδια από τα κοφτερά του δόντια; Ένα φάντασμα, ένας Tom Joad που μονολογεί και φωνάζει για το δίκαιο ή ένας Goethe που θεωρεί πως ζωή είναι όμορφη, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή;
Τα συναισθήματα έγιναν μουσική και η μουσική μας πλημμύριζε με συναισθήματα. Είδα κι ένιωσα έναν άντρα να πέφτει. Είδα κι ένιωσα έναν άντρα να παθαίνει κλειστοφοβία μέσα σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, να βγαίνει στο φως, να ανασαίνει ευτυχισμένα και να δακρύζει. Είδα κι ένιωσα έναν άντρα να γεμίζει φόβο, χαρά και στο τέλος ελπίδα.
Μόλις έγραψα για το live των Godspeed You! Black Emperor στο Gazi Music Hall. Μόλις έγραψα για μια εμπειρία που θα μπορούσε να αλλάξει ένα μέρος της μουσικής μας ζωής. Μόλις έγραψα για την μουσική που σε πάει απλά «αλλού». Μετά από τέτοια live μπορούμε άνετα να απαντάμε ως εξής:
- Τι μουσική ακούς;
- Όσο περισσότερη καλή μουσική μπορώ!
Ωραίο να βρίσκεσαι με γνωστούς σε μια συναυλία, μοιράζεσαι πράγματα. Ωραίο να βλέπεις έναν συναυλιακό χώρο γεμάτο με 3500-4000 άτομα διαφόρων ηλικιών, γνωρίζεις ότι ο κόσμος ακούει ακόμη καλή μουσική. Ωραίο να γίνεσαι μάρτυρας μιας φανταστικής τελετής και παράστασης, ξέρεις ότι θα έχεις να πεις κάτι στα παιδιά σου μεγαλώνοντας. Ωραίο να ισοπεδώνεσαι όμορφα και με την καλή την έννοια (οκ, το έχω γράψει και παλιότερα), ανακαλύπτεις όρθιος πάλι νέες μουσικές αλλαγές στη ζωή σου.
Ένιωσα έναν άντρα να πέφτει, να σηκώνεται, να γελά και να κλαίει κι όμως πρόλαβα να κάνω ευχή…hope όπως διάβασα στο video wall!
(είδα έναν άντρα να πέφτει,
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή
Γιάννης Αγγελάκας - «Υπέροχο Τίποτα»)
Στέργιος Κωστούλας
Setlist
1. Hope Drone
2. Mladic
3. Bosses Hang
4. Fam/Famine
5. Undoing A Luciferian Towers
6. Dead Metheny
7. The Sad Mafioso
Encore
8. Moya
