by Alexandros Kotsis (26/09/2022)

Arcade Fire

Live in Mediolanum Forum

17/9/2022

Λένε ότι η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται ποτέ. Ειδικά αν η προσμονή για αυτήν ήταν μακροχρόνια, σίγουρα η ανάμνηση θα σε συντροφεύει για πάντα. Είχα την τύχη, μετά από χρόνια προσπάθειας, να καταφέρω να βρεθώ το Σάββατο 17/9/2022, στο Forum του Μιλάνου, για τη συναυλία των Arcade Fire. Έχοντας φτάσει πολύ κοντά στο να τους δω στο Βέλγιο κατά την προηγούμενη περιοδεία τους για την προώθηση του "Everything Now", όπου, όμως, τελικά, τα πράγματα στράβωσαν τελευταία στιγμή και δεν τα κατάφερα, έκτοτε αποδύθηκα σε μια καταβύθιση στο YouTube, κατά την οποία μετά μανίας ρουφούσα ό,τι σχετικό βίντεο υπήρξε με συναυλίες της μπάντας. Ήμουν πεπεισμένος ότι πρόκειται για μια μπάντα, η οποία κάνει εκπληκτικά live.

Τίποτε, όμως, δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα βίωνα με όλες μου τις αισθήσεις και με την ψυχή μου το Σάββατο 17/9/2022, μέσα στο Forum του Μιλάνου...

Προγραμματισμένη ώρα έναρξης, 21:00, άνευ support, κατόπιν της απόσυρσης της Feist, υπό τη σκιά των ισχυρισμών που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά του Win Butler. Ισχυρισμοί που μένει να φανεί κατά πόσον ευσταθούν, δεν είναι, ωστόσο, εδώ ο χώρος και η ώρα για να αναλυθεί τι έχει συμβεί. Νομίζω ότι αρκεί να ειπωθεί ότι δεν θα απορρίψουμε ισχυρισμούς ως αναληθείς μόνο επί τη βάσει του ότι αγαπάμε το έργο ενός καλλιτέχνη, ούτε, όμως, από την άλλη, θα γίνουμε δικαστές, ένορκοι και εκτελεστές ποινών, χωρίς να γνωρίζουμε τι πραγματικά έχει διαμειφθεί.

Ώρα 17:30 είμαστε έξω από τον συναυλιακό χώρο, αποφασισμένοι να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή. Με το άνοιγμα των θυρών, στις 19:00 εισερχόμαστε στο χώρο που η Εθνική Ελλάδος μπάσκετ, λίγες μέρες πριν, έκανε το 5Χ5.

Πιάνουμε «στασίδι», μπροστά μπροστά στο κάγκελο, ελαφρώς αριστερά όπως βλέπουμε τη σκηνή, η οποία, όμως, είναι τοξωτή, ομοίως και το διαχωριστικό κάγκελο, πράγμα που μας δίνει τη δυνατότητα απευθείας οπτικής επαφής με την μπάντα, όπως θα διαπιστώσουμε σύντομα. Έχουμε 2 ώρες μπροστά μας, οπότε τα Aperol Spritz υπό τους ταιριαστούς και uplifting Caribbean ήχους του DJ Cosmo Gonik είναι, ούτως ή άλλως, μονόδρομος.

Ώρα 21:10 και από αριστερά μας κάνουν την εμφάνισή τους οι Arcade Fire. Το Forum σείεται! Μετά από δεκάδες High five ανεβαίνουν στη σκηνή και ξεκινούν ένα οπτικοακουστικό θέαμα διάρκειας σχεδόν 2 ωρών, που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λόγια.

Αφού ξεκινούν με το "Age of Anxiety I", με το οποίο φροντίζουν να μας καταστήσουν σαφείς τις προθέσεις τους, σε ό,τι αφορά τη ενέργεια που θα βγάλουν στη σκηνή, αμέσως μετά μας παρασύρουν στη φρενίτιδα του πολυαγαπημένου anthem "Neighborhood #1 (Tunnels)", όπου αρχίζει και η εναλλαγή των μελών της μπάντας στα μουσικά όργανα (περί τα 16 τον αριθμό!). Η χαρά και το ζωγραφισμένο στα χείλη μας από την ευδαιμονία χαμόγελο λίγο έλειψαν να παγώσουν, όταν ο Win, κατεβαίνοντας στο τέλος του κομματιού από το μόνιτορ που ήταν ανεβασμένος, παραπατά και σωριάζεται στη σκηνή,γυρίζοντας άτσαλα τον αστράγαλο. Ευτυχώς σηκώθηκε και συνέχισε με το απρόσμενο "Half Light I", προτού στη συνέχεια μας προσφέρουν το πρώτο ντουέτο της βραδιάς με τη Régine, με το "Put Your Money On Me". O ήχος είναι εξαιρετικός, ακούμε την παραμικρή λεπτομέρεια πεντακάθαρα, σαν να φοράμε εξαιρετικής ποιότητας, υψηλής πιστότητας επαγγελματικά ακουστικά – ίσως να παίζει ρόλο ότι είμαστε μπροστά μπροστά και ακούμε από τα μόνιτορ της σκηνής; - ενώ βλέπουμε τους Arcade Fire σαν να βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού μας!

Από εκεί και πέρα, η συνέχεια είναι καταιγιστική. Μας απογειώνουν και μας εκτοξεύουν με έναν τρόπο που δεν σου συμβαίνει συχνά σε συναυλία. Με τα "Afterlife", "Reflektor" (φόρος τιμής το snippet από το Fame του Bowie στο τέλος του κομματιού, ενώ έχω την αίσθηση ότι στο σημείο που τραγουδούσε ο εκλιπών, ο Win έδειξε και κοίταξε ψηλά στον ουρανό), "Age of Anxiety II (Rabbit Hole)" – ίσως η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας με συγκλονιστικό δεύτερο μισό του κομματιού, ακόμα καλύτερο από τη στούντιο εκτέλεση και με ασύλληπτο laser show – "The Lightning I, II" – όπου η τοξωτή οθόνη άνωθεν της σκηνής έχει πάρει “φωτιά” από τους κεραυνούς και τις λάμψεις που προβάλλει - κάνουν όλο το Forum να χοροπηδά ντελιριακά. 12.000 ψυχές και πλέον χορεύουν και τραγουδούν με την ψυχή τους. Ακολουθεί το "Generation A", αλλά είναι στα "Rebellion (Lies)", "Ready To Start", "The Suburbs", που νομίζεις ότι θα πέσουν οι τοίχοι και τα ταβάνια. Ένα ανεπανάληπτο sing-along, που όμοιό του δεν έχω ξαναζήσει σε συναυλία! Πάνω στη σκηνή, μια διονυσιακή κατάσταση ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας με τον Win μπροστάρη και από κοντά τη Régine,πότε με τα φωνητικά της, πότε με τις αλλόκοσμες χορευτικές φιγούρες της, πότε με το ακορντεόν ή το πιάνο, αλλά και τον Paul Beaubrun, ο οποίος, έχοντας αναλάβει, εκτός από χαρισματικός πολυοργανίστας, και τον ρόλο της περσόνας του γκρουπ μετά την αποχώρηση του Will, με το τύμπανό του μας δίνει τον ρυθμό σε ένα κάλεσμα να γίνουμε κοινωνοί – όχι ότι περιμέναμε αυτό βέβαια! – της μέθεξης που βιώνουμε συλλογικά σε μια νύχτα που ελπίζουμε να μην τελειώσει ποτέ.

Για το τέλος του κυρίως σετ, μας προσφέρουν τον ύμνο των νέων πατεράδων και μαμάδων της γενιάς μας, το "Unconditional I (Lookout Kid)", με την υπέροχη catchy μελωδία του. Και μετά... Και μετά αναλαμβάνει δράση το αλλόκοσμο, εξωπλανητικό πλάσμα, που ακούει στο όνομα Régine Chassagne. Και μα την αλήθεια, ακόμα αναρωτιέμαι από ποιον κόσμο προέρχεται! Απίθανο, ανεπανάληπτο performance από τη Régine, είτε τραγουδά είτε χορεύει είτε παίζει πιάνο ή ακορντεόν είτε διασχίζει όλη την αρένα για να ανέβει στη σκηνή Β, καταμεσής της αρένας, πάνω στο πιάνο με ουρά που υπάρχει εκεί, για να μας πάρει το μυαλό με την εκτέλεση του "Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)" και να επιστρέψει στην κυρίως σκηνή εν μέσω άπειρων επευφημιών και High five, όπου ο Paul ανεμίζει τη σημαία της πατρίδας του – αλλά και τόπου καταγωγής της Régine, της Αϊτής, για να κλείσει έπειτα το κυρίως πιάτο με το επικών διαστάσεων abbaesque "Everything Now", όπου απλά επικρατεί πανικός από τον χορό και το ουρανόμηκες sing-along.

Για το encore, σύσσωμη η μπάντα μεταφέρεται στη σκηνή Β, για να ερμηνεύσουν τα "End of the Empire I-III", "End of the Empire IV (Sagittarius A)", "Neon Bible", για να κλείσουν, εν μέσω αποθέωσης και παροξυσμού, με τι άλλο, το "Wake Up", με ένα ανεπανάληπτο γλέντι να έχει στηθεί απ’ άκρη σε άκρη του Forum, με το κοινό να τραγουδά παθιασμένα σαν να μην υπάρχει αύριο. Η βραδιά κλείνει με την μπάντα να εξέρχεται της αρένας, συνεχίζοντας να παίζει τη μελωδία και το ρυθμό και να τραγουδά «ωωωω ωωωωω ωωωωω ωωωω», με τον κόσμο να ακολουθεί σε αυτό το μοτίβο μέχρι να αδειάσει το Forum και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το μετρό, πιο γεμάτοι από ποτέ μετά το πέρας μιας συναυλίας και συνεχίζοντας την υμνωδία του "Wake Up".

Εν κατακλείδει, ήταν ένα απίστευτο, αδιανόητο live, που όμοιό του, μάλλον, δεν έχω ξαναβιώσει, χωρίς υπερβολή. Μια βραδιά με απίστευτο vibe - προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν αν δεν είχαν προηγηθεί όσα προηγήθηκαν τον τελευταίο καιρό. Και, οκ,, μπορεί να μου έλειψαν τα "No Cars Go" και "Intervention", αλλά αυτό, εν τέλει, δεν αφαιρεί τίποτε από τη συγκλονιστική εμπειρία του να είσαι κοινωνός της διονυσιακής, πανηγυρικής δίωρης λιτανείας των Arcade Fire. Μιας μπάντας που απολαμβάνει τέτοιας ταύτισης από το κοινό, τέτοιας «πίστης και αφοσίωσης» από τους πιστούς τους, που προσωπικά, μόνο με αυτήν που απολαμβάνουν οι Depeche Mode μπορώ να τη συγκρίνω. Άλλωστε, έχουν τόσα υπέροχα τραγούδια να παίξουν, ώστε πάντα κάτι θα λείπει, από την άλλη όμως, αυτό δίνει τη δυνατότητα να παίζουν αρκετά διαφορετικά και πλήρη set list. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τώρα στην περιοδεία, σε 15 συναυλίες, πέραν 16 κομματιών που δεν αλλάζουν, έχουν παίξει άλλα 27 (!!!) διαφορετικά τραγούδια, ως επιλογές για τα υπόλοιπα 5-6 τραγούδια του σετ κάθε συναυλίας.

Παρότι, δεν ήταν λίγοι αυτοί που βιάστηκαν να διαγράψουν την μπάντα και να προδιαγράψουν το τέλος της, δεν είδαμε κάτι τέτοιο στο Forum, ούτε έχει φανεί και σε κάποιον άλλο από τους μέχρι τώρα σταθμούς της περιοδείας τους. Τι θα φέρει το μέλλον για την μπάντα, θα φανεί κατά το βορειοαμερικανικό σκέλος της περιοδείας και δη μετά το πέρας της. Τελευταίος σταθμός το Μόντρεαλ, σε ένα homecoming gig στις 3 Δεκεμβρίου 2022. Ό,τι και να έχει συμβεί, πάντως, η μουσική των Arcade Fire θα συνοδεύει πάντα τις αναμνήσεις μας, γιατί απλούστατα είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας. Κι αυτό δεν αλλάζει. Κι ελπίζουμε να τους δούμε κάποτε και στα μέρη μας.

Εδώ ολόκληρη η συναυλία.

Setlist

Age of Anxiety I
Neighborhood #1 (Tunnels)
Half Light I
Put Your Money on Me
Afterlife
Reflektor (with David Bowie's ''Fame'' snippet)
Age of Anxiety II (Rabbit Hole)
The Lightning I
The Lightning II
Generation A (Tour debut)
Rebellion (Lies)
Ready to Start
The Suburbs
The Suburbs (Continued)
Unconditional I (Lookout Kid)
Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) (Regine in the crowd and on B-stage)
Everything Now