Desert Monks
@ ΙΛΙΟΝ Plus
8/2/2019
photo by Cristina Alossi
Οι όμορφες alternative rock ιστορίες, όμορφα διηγούνται.
Οι Desert Monks live. Ιστορίες της πόλης…
Πριν από κάθε συναυλία, αυτή η γλυκιά αναμονή. Νωχελικά απογεύματα, καφεδάκι, πληροφορίες για τον καλλιτέχνη/μπάντα που θα δεις και κάποια προσμονή. Προσμονή για μία μπάντα της οποίας έχεις ακούσει την παρθενική της δουλειά, μία δουλειά που σου άρεσε πάρα πολύ και που περιμένεις να πας στο live και να φύγεις με την ίδια εντύπωση. Να φύγεις με την εντύπωση ότι αυτό που είδες κι άκουσες σου άρεσε εξίσου. Βασικός δικός μου κανόνας: Δεν ακούς, κάποιες ώρες πριν, τίποτα από τον προαναφερόμενο καλλιτέχνη. Χάνεται η μαγεία…
Έτσι, διάλεξα να με συνοδεύσει στο απογευματινό μου καφεδάκι η P.J. Harvey με το “Stories from the City, Stories from the Sea”. Η επιλογή του εν λόγω album με το συγκεκριμένο τίτλο, μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να είναι. Δικαιολογείται αφενός μεν από το γεγονός ότι το θεωρώ ένα από τα καλύτερα studio album των 00s, αφετέρου δε από τις ιστορίες της πόλης που μας διηγήθηκαν οι Desert Monks στο ντεμπούτο τους “Dark Grooves”. Ένα Road Trip ή μάλλον ένα Town Trip μέσα από την αγαπημένη μας πόλη με πολύ καλό soundtrack.
Θέλεις λοιπόν ν’ ακούσεις αυτές τις ιστορίες ζωντανά και σίγουρα θέλεις να τις ακούσεις τη βραδιά που επίλεξε να παρουσιάσει η μπάντα το debut album της στο Ίλιον plus. Ήδη η διαδρομή προς το κέντρο, από την Πατησίων με κίνηση, σε βάζει σε αυτή τη διάθεση. Ένας μικρός πρόλογος της ιστορίας που θα ακολουθήσει.
Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 21:00 αντί για 20:30 - απόλυτα δικαιολογημένα σε τέτοια gigs - με πρώτους τους Valeries Bones και στη συνέχεια τους Mind Departure (τις δύο support μπάντες) να προσπαθούν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Τα κατάφεραν αρκετά καλά θα έλεγα, με τους Mind Departure να κερδίζουν στα σημεία. Στα υπ'όψιν φυσικά!
Το Ίλιον plus έχει ήδη γεμίσει αρκετά, όχι ασφυκτικά, αλλά έχει πάρα πολύ κόσμο. Πώς είναι να παρουσιάζεις άραγε ζωντανά, για πρώτη φορά, το debut album σου; Έχεις άγχος; Είσαι νευρικός; Απόμακρος; Πώς είναι να παίζεις μπροστά σε τόσο κόσμο, γνωστούς και μη;
Όλες οι απαντήσεις δόθηκαν σε λίγα λεπτά. Οι Desert Monks ξεκίνησαν δυνατά, ακομπλεξάριστα και με ενθουσιασμό, ορμώμενοι από τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου και πάνω απ‘ όλα με ένα αίσθημα δικαίωσης. Μία δικαίωση για τις τόσες χαρές αλλά και τις λύπες, το άγχος, την κούραση, τις ατελείωτες ώρες στο στούντιο, το χαβαλέ και τις όποιες καλλιτεχνικές μεταξύ τους συγκρούσεις. Συγκρούσεις, συμφωνίες και διαφωνίες, πράξεις που είχαν όμως ένα όμορφο αποτέλεσμα. Αυτό που μας παρουσιάζουν απόψε, ήδη από τα πρώτα λεπτά.
Ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός και η μπάντα είναι άψογη τεχνικά κι αλάνθαστη (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά), «πειράζοντας» στο ελάχιστο τα κομμάτια της σε σχέση με τα ηχογραφημένα του δίσκου (σε κάθε επόμενο live θα προστίθεται όλο και κάποια παραπάνω πινελιά πιστεύω) και όλα αυτά τόσο μα τόσο οικεία. Οι αφήγηση των alternative ιστοριών της πόλης καλά κρατεί, ιστορίες που για την εν λόγω μπάντα δεν θα είχε νόημα να τις πουν αν δεν ήταν παρέα και οικογένεια.
Θα ξεχωρίσω τη στιγμή του “The Rain” με τα δύσκολα riff στην αρχή και τη χορευτική διάθεση στη συνέχεια, το “Rip My Soul”, ως το απόλυτο συναυλιακό κομμάτι της μπάντας, το “I Don’t Mind” για την πολύ καλή ερμηνεία και τις κιθάρες, και τέλος, φυσικά το ψυχεδελικό “The Devil”, ως το καλύτερο κομμάτι τους. Απίθανη και η διασκευή τους στο “Faraway” του Jose Gonzalez. Τα παιδιά γουστάρανε πολύ κι εμείς το ίδιο. Χαμόγελα, αρκετές μπίρες και η ικανοποίηση ότι είδαμε κι ακούσαμε κάτι πραγματικό καλό (το περιμέναμε…).
Κοδριγκτώνος, 3ης Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια Πατησίων. Το αποψινό Town Trip φτάνει στο τέλος του, κρατάει μέχρι και τη στιγμή που θα παρκάρεις, στο σπίτι ή κοντά σε ένα αγαπημένο σου στέκι, για ποτό, τσιγάρο κι απολογισμό της βραδιάς.
Καλές μουσικές, θα έχεις άλλωστε για αρκετή ώρα απόψε στα αυτιά και στο μυαλό σου. Το soundtrack μένει…
Setlist:
1. Dark Grooves
2. Heart To Break
3. I Don’t Mind
4. Tame You
5. Northern Star
6. Even Then
7. The Rain
8. Rip My Soul
9. I’ll Be There
10. Lighthouses
11. The Devil
12. Faraway
(*) Και κάτι αρνητικό από τη χθεσινή βραδιά, κάτι αρνητικό που δεν έχει να κάνει βέβαια με την μπάντα, το χώρο ή την οργάνωση:
Όταν πας σε ένα live, πας για να χορέψεις, να τραγουδήσεις και να θαυμάσεις-απολαύσεις έναν αγαπημένο σου καλλιτέχνη. ΔΕΝ πας για να φτιάξεις πηγαδάκι σε κύκλο 5-6 ατόμων, όπου ο καθένας θα βγάλει τα εσώψυχά του, θα σου πάρει τα αυτιά με το τι δουλειές έκανε στο σπίτι, θα μιλήσει για την επικαιρότητα και θα εκφράσει, φωνάζοντας σε πολύ ενοχλητικό βαθμό, την άποψή του…για τον πατσά (ναι, καλά διαβάσατε, για τον πατσά!). Πάτε σε μια χασαποταβέρνα ρε παιδιά, σε μία καφετέρια ή σε ένα στέκι σας. Σεβαστείτε αυτό που ονομάζεται καλλιτέχνης και μουσική.
