Dry Cleaning
@ Gagarin 205
1/6/2023
Οι Dry Cleaning κατέφθασαν για πρώτη φορά στη χώρα μας ως μία από τις πιο όμορφες μουσικές εκπλήξεις των 20’s και έχοντας στις αποσκευές τους ήδη δύο εξαιρετικούς δίσκους, το αποστομωτικό debut “New Long Leg” του 2021 και τον άμεσο και εξίσου δυνατό διάδοχό του, “Stumpwork” του 2022. Η spoken-word μαγεία της Florence Shaw, συνδυασμένη με τις μουσικάρες της μπάντας στο πλάι της, δοξάστηκε δεόντως από το μουσικό κοινό και τον τύπο, δημιουργώντας ένα (δίκαιο) hype γύρω από το όνομα της μπάντας.
Το live των Λονδρέζων ήταν σημαδεμένο από μεριάς μου από την ημέρα ανακοίνωσής του κι έτσι την περασμένη Πέμπτη, με το που σχόλασα από το γραφείο πήρα τον όμορφο δρόμο προς την Λιοσίων και το Gagarin. Πάλι μόνος και στο δρόμο σκεφτόμουν πως τελευταία έχω πάει σε πολλές συναυλίες μοναχός - πού είναι οι εποχές που στα live reviews μου για το Υπόγειο έγραφα “σύσσωμη η ομάδα του Υπογείου...” ή “έφτασα στο venue κι εκεί συνάντησα φίλους και αδελφούς...” κλπ. κλπ. Με τέτοιες υπαρξιακές μελαγχολικές αναζητήσεις πήγα στην μπάρα να πάρω το πρώτο Finsbury Tonic. Όσο περίμενα στην ουρά, έριξα μια πανοραμική ματιά στο κοινό -πολύς κόσμος, μπράβο μας!- κι ύστερα στη σκηνή. Άδεια μα επιβλητική περίμενε την Florence και τους μουσικούς συντρόφους της να την γεμίσουν και να την ζωντανέψουν.
Αυτό δεν άργησε να συμβεί, λίγο πριν τις 10.30 οι Dry Cleaning βγήκαν και άρχισαν να πλέκουν τον μουσικό ιστό τους. Αναμενόμενο, στα πρώτα λεπτά της συναυλίας, τα μάτια μου να έχουν καρφωθεί στην frontwoman Shaw. Το λευκό ριχτό φόρεμά της και τα ξανθά μακριά μαλλιά της γερμένα μπροστά την έκαναν να μοιάζει σαν μια νεράιδα ή σαν ένα ξωτικό. Είχε τα χέρια της σηκωμένα στο ύψος του κεφαλιού της και με μικρές απαλές κινήσεις των δαχτύλων της συνόδευε τις απαγγελίες της, συγκινητικές και παντοδύναμες. Η φωνή της σκληρή και απαλή την ίδια στιγμή, μια εντυπωσιακή αντιθετική δύναμη αντηχούσε στη χροιά της, μια αντίθεση γοητευτική και υπνωτιστική.
Όταν ήρθε η ώρα μου να περιεργαστώ με λεπτομέρεια την μπάντα, έπαθα πλάκα. Παικτικά ήταν όλοι τους "μάστορες", με τον κιθαρίστα να παίζει παπάδες (Tom Dowse) και τον μπασίστα να εξαπολύει διαολεμένες πορωτικές μπασογραμμές (Lewis Maynard). Ο ντράμερ (Nick Buxton) αψεγάδιαστος, όπως και ένας τύπος που έπαιζε τα… πάντα και ήταν σχεδόν κρυμμένος πίσω από τις κονσόλες - με δεδομένο πως οι Dry Cleaning είναι κουαρτέτο, μάλλον πρόκειται για αποκλειστικά συναυλιακό μέλος της μπάντας.
Πολύ γρήγορα η μουσική υπόκρουση του spoken word μεγαλείου της Shaw, απέκτησε μια δαιμονισμένη post-punk δυναμική, που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Το οποίο φυσικά συμβαίνει και στους δίσκους, όμως εδώ -στο live- ήταν ακόμα πιο έντονο, καταιγιστικό. Και σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα να εντοπίσω τη μοναδική αδυναμία της συναυλίας - μια καθαρά υποκειμενική σκέψη: θα περίμενα (ήθελα) η Shaw να ανεβάσει σε κάποια σημεία την έντασή της, να αλλάξει την οκτάβα της προς τα πάνω, να… τσιρίξει! Και, συγχρόνως, να «χτυπηθεί» κάπως στη σκηνή, να μετακινηθεί και να στροβιλιστεί γύρω από τον ούτως ή άλλως επιβλητικό πυρήνα της. Είχα την αίσθηση πως όλη αυτή η υπόκωφη υπερδύναμη που χτίζει η Shaw και τα bandmates της, χρειαζόταν κάποιες έξτρα φωνητικές ή σκηνικής παρουσίας σπίθες για να απογειωθεί και να μας αποτελειώσει.
Προφανώς, η Shaw ουδόλως νοιάζεται για τις σκέψεις μου και είναι αυτή που είναι - μια κάπως στατική performer, που όμως σαν ιέρεια απλώνει τη μαγεία της στο χώρο, μια ποιήτρια που γενναιόδωρα σκορπίζει τις παντοδύναμες λέξεις της. Και γύρω της, μια καταπληκτική σφιχτοδεμένη γκρουπάρα μουσικών να φτιάχνει ένα νευρώδες αγωνιώδες ηχητικό σύμπαν, που -από την πρώτη νότα του- μέσα του σε φυλακίζει.
All in all, ένα γαμάτο live - ιδανικό ξεκίνημα για το μεγάλο συναυλιακό Καλοκαίρι που μας περιμένει…
* Όπως προανάφερα στην αρχή του review, έφτασα στο Gagarin λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Dry Cleaning, αυτός είναι και ο λόγος που δεν έγινε κάποια αναφορά στο support, τους Αθηναίους commuter.
Setlist
