by George Dimitriadis (21/07/2019)

Ejekt Festival 2019:

The Cure, Michael Kiwanuka, Ride,

Khruangbin, The Steams

Credits: Cristina Alossi

Η Cristina Alossi, για μια ακόμα φορά, δίνει εικόνα και κίνηση στις λέξεις μας, δίνοντας φως στο παρακάτω κείμενο, το οποίο και της αφιερώνουμε.

Mike - Dimitris - George

July 21, 2019.

Οι Cure > Όλες οι άλλες μπάντες.

Το Ejekt γιόρταζε φέτος τα 15α του γενέθλια και νομίζω πως όλοι περιμέναμε ότι κάτι σπουδαίο θα μας είχε ετοιμάσει. Έτσι, όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε ότι headliners της βραδιάς θα ήταν οι Cure, κύματα ενθουσιασμού μας κατέκλυσαν.

Τί λόγια να πει κανείς για αυτή τη μπάντα. Η μουσική τους αποτύπωσε με ακρίβεια αυτό που σήμαινε και ήταν, για τους περισσότερους από εμάς, τα 80s και τα 90s, ενώ οι μη εύπεπτοι στίχοι, αυτοί που μας "ταλαιπώρησαν" σε ευαίσθητες ηλικές, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που μάθαμε να ακούμε μουσική.

Έχουν περάσει κοντά 20 κάτι χρόνια από τότε που μου χάρισαν την κασέτα που έγραφε πάνω "Disintegration" και δεν είχα την παραμικρή ιδέα τί σημαίνει αυτή η λέξη. Έχουν περάσει 14 χρόνια από εκείνη την εμφάνιση στο Terra Vibe και στο ενδιάμεσο κατάλαβα πολύ καλά πως είναι να διαπερνά το σώμα σου όλο αυτό το αρνητικό συναίσθημα που σε αποτελειώνει.

Ένας φίλος με ρώτησε το βράδυ εκείνο στη Μαλακάσα "ρε μαλάκα, τι μουσική παίζουν οι Cure". Οι Cure παίζουν Cure.
Τόσο απλά.

Μια εβδομάδα πριν, παίζαμε με τη Βίκυ ένα από τα αγαπημένα μας παιχίδια. Top 3 λίστες από οτιδήποτε. Εκείνη τη μέρα - 4 μέρες πριν την εμφάνιση των Cure στο Ejekt - παίζαμε Top 3 συναυλιών που έχουμε δει. 4 μέρες μετά την εμφάνιση των Cure στο Ejekt, η τριάδα μου έχει αλλάξει.

40 χρόνια καριέρας και 14 χρόνια μακριά από την Ελλάδα, οι Cure μας γύρισαν πίσω στα παιδικά χρόνια της αθωότητας, σε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν συμβεί στη χώρα μας, χωρίς την παραμικρή δόση νοσταλγίας. Οι Cure έπαιξαν στο τώρα, για το τώρα, για αυτό που είναι εκείνοι και για αυτό που μας βοήθησαν να γίνουμε εμείς.

Ήταν μια καθηλωτική εμφάνιση, σαν να προσπαθείς να αναλογιστείς στο τώρα την εικόνα μιας άλλης εποχής, μιας εποχής αντισυμβατικής, αφιερωμένη στην αναζήτηση της εσωτερικής ελευθερίας.

Στο κλείσιμο της βραδιάς, ο Smith σήκωσε το χέρι του, σαν να μας έλεγε "Εις το επανιδείν, είναι η ώρα να αρχίσουμε".

Η ιστορία των Cure δεν έχει τέλος, ούτε αρχή.

Credits: Cristina Alossi

The Steams: 17:15 - 17:45

Στέλνουμε την αγάπη μας στους Steams. Δεν προλάβαμε την εμφάνισή τους. Αν και είχαμε όλη την καλή διάθεση, ήταν πρακτικά αδύνατο. Στα επόμενα.

Credits: Cristina Alossi

Khruangbin: 18:00 - 19:00

Φτάσαμε στην Πλατεία Νερού τη στιγμή που είχαν ανέβει οι Khruangbin. Κάπως στην κοσμάρα τους, λίγο ασυντόνιστοι μεταξύ τους, με low tempo επιλογές στα πρώτα τραγούδια του setlist, αποτέλεσαν την ιδανική μουσική υπόκρουση για όσο περιμέναμε στην ουρά να πάρουμε μάρκες για μπύρες, να χαιρετήσουμε φίλους και να βρούμε το spot που θα αράζαμε. Με λίγα λόγια, δε μας ενοχλούσε κάτι, αλλά δεν ήταν και κάτι που μας τραβούσε την προσοχή.

Μοναδική όαση στην εμφάνιση η σκηνική παρουσία της Laura, η οποία έτσι και αλλιώς τραβούσε τα βλέμματα με τη ροζ φούστα της και τον αισθησιακό τρόπο που χτύπαγε τις χορδές στο μπάσο της, ενώ μοίραζε αμήχανα χαμόγελα από τη σκηνή.

Το τελευταίο 20 λεπτο της εμφάνισής τους έσωσε κάπως την κατάσταση, καθώς τα "Evan Finds the Third Room", "Maria También"
και "People Everywhere (Still Alive)" παίχτηκαν με περισσότερο κέφι, λίγο πιο ζωντανά τύμπανα, αλλά πάντα με πολύ καλό ήχο.

Μια ιδιαίτερη εμφάνιση από μια μπάντα που μάλλον αδίκησε τον εαυτό της. Θυμάμαι όταν κατέβηκαν από τη σκηνή να σκέφτομαι τα λόγια του Sean Connery στο “Thunderball": Another time, another place.

Credits: Cristina Alossi

Ride: 19:15 - 20:15

Όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα για το φετινό Ejekt είχα θέσει ένα και μόνο όριο. Θα είμαστε εκεί, πανέτοιμοι, την ώρα που θα παίζουν οι Ride. Ήταν της κατηγορίας άχαστο για μένα. Βλέπετε, το 1993 που πραγματοποίησαν εκείνες τις θρυλικές εμφανίσεις στο Ρόδον, δε θα μπορούσα να έχω πάει.

Δεν θα καταλάβω ποτέ - και ας μου το εξήγησαν, διαφωνώ με όλο μου το είναι - τον λόγο για τον οποίο είχαν αυτή τη σειρά στο πρόγραμμα εμφανίσεων. Για μένα, αναντίρρητα, έπρεπε να βγουν πριν τους Cure. Period.

Φυσικά είναι μια μεγάλη μπάντα και οι μεγάλες μπάντες, συνήθως, κάνουν υπέροχα live. Οι Ride ήταν - τουλάχιστον - καταπληκτικοί. Το παίξιμό τους ήταν αρτιότατο και ο ήχος τους, απερίφραστα, ένας από τους καλύτερους που έχω ακούσει σε open air festival. Μπορούμε να συζητάμε για ώρες για το κάπως μπουκωμένο μπάσο, όμως Ride = bass. Επίσης, δεν είναι πάντα ασφαλής επιλογή να κρίνει κανείς shoegaze μπάντες σε ανοιχτό χώρο. Θυμηθείτε την αντίστοιχη περίπτωση των Slowdive.

Στα μείον της εμφάνισης των Ride, το κοινό. Την ώρα που οι Ride ήταν στη σκηνή, ο μεγαλύτερος όγκος του κόσμου είχε αρχίσει να μαζεύεται στην Πλατεία Νερού. Κόσμος που, κακά τα ψέμματα, είχε έρθει σε μεγάλο βαθμό για τους Cure. Νωχελικό και υποτονικό κοινό, το οποίο λίγη διάθεση είχε να δώσει τη δέουσα προσοχή σε μια σπουδαία μπάντα και είχε περισσότερη διάθεση για κουβεντολόι.

Ίσως κάτι τέτοιο να ένιωσε ο Andy Bell όταν κάποια στιγμή θεώρησε σκόπιμο να συστηθεί, αναφωνώντας "We are Ride, from England".

Andy, αν θυμάσαι εκείνο τον τρελό Έλληνα που σε πέτυχε πριν χρόνια έξω από το Bar Italia στο Soho και άρχισε να σε αγκαλιάζει και να σε φιλάει, ήμουν εγώ και ήμουν εκεί, με τα πιο όμορφα δάκρυα στα μάτια όταν μπήκαν οι πρώτες νότες του “Vapor Trail”.

Οι Ride δεν υπήρξαν ποτέ μια fancy, δημοφιλής μπάντα. Στο μυαλό μου θα είναι πάντα εκείνη η μπάντα που έκανε εκείνο το αναγκαίο ξεχορτάριασμα, για να κάνω βόλτες σε σκοτεινά, αλλά ήσυχα μονοπάτια. Σπουδαίοι.

Ride Setlist:
Future Love
Lannoy Point
Seagull
Charm Assault
Dreams Burn Down
Leave Them All Behind
Taste
Vapour Trail
Drive Blind
Kill Switch

Credits: Cristina Alossi

Michael Kiwanuka: 20:35 - 21:45

Ο Kiwanuka δεν είναι του γούστου μου. Μπορώ να αναγνωρίσω το ταλέντο του και την εμπορική απήχηση που ενδεχόμενα έχει, όμως δεν μπορώ να τον ακούσω. Για να είμαι ακριβής, μπορώ, αλλά βαριέμαι αφόρητα.

Έμεινα να τον ακούσω, έκανα σημαντική προσπάθεια να κάνω τη δουλειά, που είχα πει ότι θα πάω να κάνω. Μουσικά, η παρουσία του ήταν πάνω από συμπαθητική, τα μέλη της μπάντας του έχουν σπαταλήσει ώρες στις πρόβες και στα live και προφανώς έχουν δεμένο ήχο και συνοχή στο παίξιμό τους. Επίσης, σε γενικές γραμμές, είχαν πολύ καλό ήχο σε όσο μέρος της εμφάνισης τους παρακολούθησα.

Διότι δεν κατάφερα να αντέξω όλο το set του. Αποτραβήχτηκα σε μια γωνιά με τη μπύρα μου, ώστε να μην ενοχλώ όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν μια παράσταση, που σε εμένα φάνταζε άνευρη και νερόβραστη.

Παρακολουθώντας από πιο πίσω και από κάποια απόσταση, είχα την εντύπωση πως ο περισσότερος κόσμος μάλλον αδιαφορούσε για τον Μιχαλάκη, περιμένοντας την ώρα να περάσει.

Μετά έβγαιναν οι Cure.

Credits: Cristina Alossi

The Cure: 22:20 - End

I am no more unhappy than anyone else, and most humans are wretched creatures - cursed by the sadness of being. The world created me amd i am here - never realizing that i am in love until it gets me into trouble.

Δεν θυμάμαι την Πλατεία Νερού πιο γεμάτη. Κάποιοι είπαν για 30.000 κόσμου. Could be.

Η ώρα είχε πάει 22:30 όταν οι Cure ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt και ξεκίνησαν με το "Plainsong", το opening track του "Disintegration". Επιβλητικός ήχος, καταλάβαινες τη διαφορά εξαρχής. Το μπάσο στην αρχή του κομματιού είχε πιάσει τον τόνο των χτύπων της καρδιάς μου.

"Pictures Of You", "High" και "Just One Kiss" πήραν τη σκυτάλη στο setlist, για να μας φτάσουν μέχρι το πρώτο μεγάλο hit της βραδιάς, το "Lovesong", όπου τα πρώτα κύματα ενθουσιασμού από τον κόσμο έκαναν την εμφάνισή τους.

Το setlist είχε μια greatest hits εσάνς, χωρίς να λείπουν οι εκπλήξεις (Όπως το "39" από το Bloodflowers).

Σε κάθε περίπτωση η δεκαετία των 80s είχε την τιμητική της στο setlist και όχι άδικα, μιας και ήταν χρυσή για τους Cure. Ίσως να μου έλειψε μια αναφορά στο "Pornography", αλλά νομίζω πως κανείς δεν πρέπει να έφυγε παραπονεμένος από ό,τι άκουσε.

"Last Dance", "Burn", "Fascination Street", "Never Enough", "Push" με καθόλου ή έστω μικρά κενά μεταξύ τους μας πήγαν παρακάτω, με την μπάντα σε μεγάλα κέφια και τη φωνή του Smith εκεί, βαθιά, δυνατή, κρυστάλλινη να με κάνει να αναρωτιέμαι "πως διάολο το κάνει ακόμα, όπως το έκανε πριν 30 χρόνια;"

Special αναφορά αξίζει να γίνει σε δύο ακόμα παράγοντες που συνετέλεσαν στο να καρφωθεί μέσα μας η βραδιά ως μαγική.

Αυτός ο αδιανότος παίχτης που ακούει στο όνομα Simon Gallup. Το μπάσο του, όχι μόνο έχει καταφέρει να στιγματίσει μια ολόκληρη γενιά, αλλά και η συνεισφορά του στο build up των κομματιών στα live είναι απίθανη. Τυχεροί που ζούμε σε εποχές που παίζει για μας.

Στοιχείο δεύτερο, ο φωτισμός και τα εφέ είναι κάτι που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις, όμως η προσέγγιση ήταν μαγική, απογειώνοντας ορισμένες ενορχηστρώσεις, σκορπώντας μια μυστηριακή αύρα στον χώρο.

Ακολούθησε μια emotional εκδοχή του "In Between Days" και αμέσως μετά χωρίς κενό, οι Cure μας χάρισαν μια εκτέλεση του "Just Like Heaven" που έκοβε την ανάσα.

Ακολούθησαν ακόμη 9 τραγούδια, με προσωπικά highlights τα "A Forest" και "Want".

2 ώρες μετά οι Cure μας είπαν το πρώτο αντίο, μόνο και μόνο για να έρθουν πάλι μετά από λίγο.

Τα τελευταία κομμάτια πριν το encore δεν τα έλεγες και εύκολα και έτσι, όταν η μπάντα βγήκε ξανά στη σκηνή του Ejekt, μας υποσχέθηκε ένα δυνατό τέλος, όπερ και εγένετο.

Οι Cure έστησαν ένα μικρό πάρτυ:

Lullaby
The Caterpillar
The Walk
Friday I’m In Love (“It’s the wrong day, but there you go”)
Close To Me (Glorious, bright synth notes)
Why Can’t I Be You? (Νομίζω πως είδα τον Smith να προσπαθεί να χορέψει, σαν να μην τον κοιτάει κανείς)
Boys Don’t Cry (Δε θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς το βράδυ)

μας πήραν και μας σήκωσαν.

Φεύγοντας, άκουγα πολλούς γύρω μου να μιλούν για αποστομωτική εμφάνιση των Cure. Δεν νομίζω ότι μια μπάντα σαν τους Cure χρωστάει κάποια απάντηση να δώσει ή έχει ανάγκη να κλείσει στόματα.

Είναι μια μεγάλη μπάντα, ακριβώς γιατί δεν πλασάρεται ως τέτοια. Τα χρόνια πέρασαν, ο underground χαρακτήρας έχει μείνει αναλλοίωτος.

Ήρθαν και έπαιξαν 2,5 ώρες, χωρίς καμία έκπτωση, με συστολή και ευγνωμοσύνη και τελικά μας χάρισαν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, ακριβώς γιατί δεν τους ένοιαζε να κάνουν μια τέτοια.

Γιατί είναι οι Cure.