Selefice - Live & Documentary
@ Underground Music Studios
10/11/2018
Σάββατο βράδυ στο Περιστέρι.
Είχα πολύ καιρό να βγω Σάββατο. Είχα πολύ καιρό να βγω στο Περιστέρι.
Δεν θα μπορούσα όμως να μην είμαι το περασμένο Σάββατο στα Underground Music Studios για να δω τον αιώνιο φίλο μου, τον Πέτρο Μιχόπουλο, και τον μετεφηβικό ήρωα, τον Μίλτο Τζαλαγιάννη, σε ντοκιμαντέρ (!) για την παλιά, προσφάτως επανενωμένη, μέταλ μπάντα τους, τους Selefice. Μαζί τους στη νέα πορεία (και στο εν λόγω documentary), ο Βαγγέλης Βαφίας και ο Μάνος Μιχαηλίδης. Μπορείτε να διαβάσετε πολλά (πάρα πολλά) για την ιστορία της μπάντας, την επανένωσή τους, αλλά και τα μελλοντικά τους σχέδια στην πρόσφατη (Απρίλιος 2018) συνέντευξή τους στο Υπόγειο εδώ. Στο παρόν άρθρο, εστιάζω στο φιλμάκι που επιμελήθηκε το ντουέτο των MVP Project, αλλά και στο live της μπάντας που ακολόυθησε.
Κατέφθασα στο venue μαζί με ιστορικούς εκ Χαϊδαρίου φίλους, ο χώρος ήταν φίσκα και ένιωσα σαν να είχα πάει σε ένα πάρτυ σε σπίτι. Διότι τα Underground Music Studios είναι ένας χώρος ζεστός και φιλικός, ένας χώρος cool και εμπνευστικός, αν ποτέ ηχογραφούσα τον post math alternative rock δίσκο που έχω απωθημένο (εδώ γελάμε όσο θέλουμε), θα το έκανα ασυζητητί εκεί.
Το ντοκιμαντέρ, που ονομάζεται "This Death Is Back", προλόγισαν οι δημιουργοί του, ο Γιώργος Τζώρτζης και η Ελπίδα Πουρνάρα. Μας... προετοίμασαν για λαθάκια ελέω απειρίας και ζήτησαν την επιείκιά μας. Εγώ, να σας πω την αλήθεια, λαθάκια κλπ. δεν εντόπισα, πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού καθ'όλη τη διάρκεια της προβολής ήμουν για τα καλά συγκινημένος και φουλ στον κόσμο μου, διότι το ταξίδι στο χρόνο, που "επιστημονικά" μέσω οπτικού και ηχητικού υλικού έστησαν ο Γιώργος και η Ελπίδα, με πήγε σε πολύ γνώριμα και νοσταλγικά τοπία. Και, όχι, δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινή γενέτειρα που μοιράζομαι με τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, το Χαϊδάρι, αναφέρομαι και στα δισκάδικα της Αθήνας, αναφέρομαι και στα Εξάρχεια, στο Next και στο An, αναφέρομαι και στις μπάντες της... διπλανής πόρτας, στα Διάφανα Κρίνα και στη Λευκή Συμφωνία. Αναφέρομαι σε μια εποχή, τις αρχές της δεκαετίας του 90, που αντικειμενικά είναι πολύ μακρινή (κοντεύουν 30 χρόνια φίλε!), αλλά υποκειμενικά, μέσα μου, είναι σαν χτες. Άντε, προχτές... Αυτό το υποκειμενικό μέσα μου ξύπνησε για τα καλά όσο ο Πέτρος και ο Μίλτος μιλούσαν μέσα από τις δύο τηλεοράσεις στα Underground Music Studios. Στη συνέχεια, στις οθόνες εμφανίστηκαν και τα δύο νέα μέλη των Selefice, o Βαγγέλης και ο Μάνος. Κι έτσι, πολύ αρμονικά και ομαλά, το ντοκιμαντέρ στράφηκε με εξίσου ζωντανό και παραστατικό τρόπο και στην επόμενη μέρα της μπάντας, στο τώρα και στο αύριο.
Εγώ, λοιπόν, όχι μόνο δεν εντόπισα λάθη στο ντοκιμαντέρ, αλλά ίσα-ίσα το θεώρησα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και πλήρες. Συγχαρητήρια στο Γιώργο και στην Ελπίδα - τους εύχομαι τα καλύτερα και πολλά πολλά μουσικά (και όχι) μόνο ντοκιμαντέρ.
Ακολούθησε η συναυλία των Selefice. Μαζευτήκαμε όλοι σε ένα δωμάτιο που πάλι θύμιζε σπίτι και αυτό ήταν και πάλι υπέροχο :) . Τα αγόρια ανέβηκαν στη σκηνή και σε δευτερόλεπτα μετέτρεψαν το στούντιο σε κολαστήριο (όπως ακριβώς είχαν κάνει τον περασμένο Απρίλη στο Crow Club που είχα πάει να τους δω). Κομμάτια από το μοναδικό και ιστορικό άλμπουμ τους "Where Is The Heaven?" (1993), από το εξίσου ιστορικό demo τους (από εκεί έπαιξαν το "Drop Dead"), το παλιό ακυκλοφόρητο "Damned" (θα είναι στο δεύτερο άλμπουμ), αλλά φυσικά και καινούρια: το σκαλωματικό τρομακτικό "Mora", το "Kol Hanesema", το"I Met A God" και το "Innsmouth". Η μπάντα ήταν σαν σφιγμένη ιδρωμένη γροθιά, η χημεία τους ήταν πανίσχυρη και προκαλούσε απανωτές ηχητικές εκρήξεις. Ο Μίλτος απέδειξε για ακόμα μία φορά την χαρισματική σκηνική του παρουσία, ο Πέτρος έπαιζε παπάδες, οι "καινούριοι" Μάνος και Βαγγέλης έμοιαζαν σαν δαιμονισμένοι συνθέτοντας μία αλάνθαστη ρυθμική δυάδα και κάπως έτσι η βραδιά έφτασε σε ένα υπέροχο peak. Δεν είμαι μεταλάς, ποτέ δεν ήμουν. Οι συναυλίες όμως των Selefice είναι κάτι ανώτερο από ταμπέλες και είδη, είναι κάτι πιο γενικό και βαθύ, είναι μία υπερηχητική μυσταγωγία σε μια μουσική που δεν χωράει στα στεγανά των genres και των (υπο)κατηγοριών. Hats off mates!
Υ.Γ. Χίλια μπράβο και εύσημα και στον αγαπημένο μας "Πρόεδρο" για τη συμβολή του στη συναυλία.
* all photos by Elpida Pournara.
