To ypogeio.gr

Selefice


Μεγάλωσα στο Χαϊδάρι, στο Δαφνί για την ακρίβεια, μία όμορφη μικρή συνοικία στο Δυτικό άκρο του λεκανοπεδίου (ναι, το Δαφνί δεν είναι μόνο το διαβόητο ψυχιατρείο). Κι αν τώρα το Δαφνί μετράει αρκετούς κατοίκους και απολαμβάνει γενναίες δόσεις πολιτισμού, τη δεκαετία του ‘80 μιλούσαμε για ένα κανονικό κι αυτόνομο Γαλατικό χωριό, με τα όποια πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα μπορεί να εμπεριέχει αυτός ο όρος. Όλοι γνώριζαν όλους, τι καπνό φουμάρει κι από πού κρατάει η σκούφια του... Τα απογεύματα τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους και οι μεγάλοι άραζαν στα πεζοδρόμια και μιλούσαν (κουτσομπόλευαν) με τις ώρες. Ο δικός μου δρόμος ήταν τύπου πέρασμα, καθώς από εκεί περνούσε όποιος ήθελε να πάει στο μοναδικό ψιλικατζίδικο της περιοχής. Έτσι πρωτογνώρισα και συναναστράφηκα τον κατά 4 χρόνια μεγαλύτερό μου Πέτρο Μιχόπουλο. Κάθε μέρα περνούσε μπροστά απ’το σπίτι μου -συχνά κουβαλώντας μια κιθάρα- για να πάει να πάρει εφημερίδα. Με μαλλιά μέχρι τη μέση και ένα αυστηρό ως και βλοσυρό ύφος, μου προκαλούσε φόβο, παρόλα αυτά ήταν πάντα ευγενικός μαζί μου, έστρεφε για λίγες στιγμές το βλέμμα του στο πρόσωπό μου και με χαιρετούσε:

- Γεια σου Μιχαλάκη.
- Γεια σου Πέτρο.

Λίγα χρόνια μετά, το 1993, στα χέρια του 17χρονου πια... Μιχαλάκη έπεφτε ένα βινύλιο που στο οπισθόφυλλό του είχε τη φωτογραφία του Πέτρου. Μπροστά έγραφε “Selefice - Where’s The Heaven”. Αν και στο μέταλ -και τότε και ακόμα και σήμερα- γνωρίζω μόνο τα βασικά, δεν είχα παρά να υποκλιθώ (και να χτυπηθώ) στην αδιαπραγμάτευτη αλήθεια εκείνου του δίσκου, μια αλήθεια που ξεχείλιζε σαν λάβα μέσα από τα αυλάκια του, μία αλήθεια που στέκει ακόμα περισσότερο δυνατή και φλογερή 25 χρόνια μετά. 

Τον Πέτρο λοιπόν τον ήξερα από παιδί, το 95 όμως γίναμε κανονικοί φίλοι, κολλητοί, και η φιλία μας πια μετράει 2 1/2 δεκαετίες. Είχε μόλις απολυθεί από το στρατό όταν ξεκινήσαμε τις επιδρομές στο Mo Better και στο Next των Εξαρχείων, όταν παίρναμε σβάρνα όλα τα live στη σειρά στο An και στο Ρόδον... Παίζει να περνούσε μία από τις καλύτερες εποχές της ζωής του, ξέγνοιαστος και... φρεσκοαπολυμένος, αν εξαιρέσεις ένα “αγκάθι”, για το οποίο συχνά μιλούσε με αρκετό παράπονο και "γαμώτο": τη διάλυση των Selefice.

Κοντά στο Δαφνί, εμείς οι λίγοι κάτοικοι του... ακριτικού χωριού, είχαμε την πρωτεύουσά μας και τη Μέκκα του πολιτισμού μας: Το Δάσος Χαϊδαρίου. Εκεί πηγαίναμε Λύκειο (το Δαφνάκι μας δεν είχε δικό του), εκεί κάναμε τις πρώτες μας βόλτες, εκεί ήπιαμε τους πρώτους μας καφέδες και τις πρώτες μας μπιρίτσες. Εκεί γνώρισα το 1996 και άλλους δύο Selifice, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Μίλτο Τζαλαγιάννη και τον ντράμερ Βαγγέλη Καλλέργη. Ο Μίλτος ήταν από τις περιπτώσεις ανθρώπων που δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να μην τους προσέξεις, είναι από τους τύπους που δεν περνάνε με την καμία απαρατήρητοι. Άλλοτε οικείος και ψυχή της παρέας, άλλοτε σιωπηλός και απόμακρος, άλλοτε κωμικός και ξεκαρδιστικός, άλλοτε σκοτεινός και τύπου καταθλιπτικός. Ο Βαγγέλης... Νευρώδης και σκληρός, αλλά κατά βάθος τρυφερός και πέρα για πέρα ψυχάρα.

Αυτοί οι τρεις, o Πέτρος, ο Μίλτος, ο Βαγγέλης, μαζί με τον μπασίστα Χρήστο Παπαδάτο αρχικά και τον Δημήτρη Βραχίδη στη συνέχεια, ήταν οι Selefice. 25 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ιστορικού ντεμπούτο τους, ο Μίλτος και ο Πέτρος επιστρέφουν και ξαναφτιάχνουν την μπάντα. Μαζί τους αυτή τη φορά, ο Βαγγέλης Βαφίας στα τύμπανα και ο Μάνος Μιχαηλίδης στο μπάσο. Το Σάββατο θα ανέβουν στη σκηνή του Crowclub (Σινώπης 27, Αθήνα), για ένα live που στην ουσία σηματοδοτεί τη μεγάλη επιστροφή τους. Μαζί τους, οι Perseptik

Πριν λίγες μέρες ήπιαμε εναν καφέ και μιλήσαμε για όσα έγιναν στα 90's, όσα μεσολάβησαν και όσα με φόρα έρχονται τώρα...
 


Where's The Heaven? - Selefice (1993)

 


To Υπόγειο: Αλόχα Selefice, καλώς ήρθατε στο Υπόγειο! Πάμε απευθείας στα τέλη των 80’s και πείτε μας πώς γνωριστήκατε και φτιάξατε την μπάντα...

Πέτρος Μιχόπουλος: Άκουγα για το Μίλτο και το Βαγγέλη απ’το Γυμνάσιο. Ήταν κάτι σαν θρύλοι τότε στον ευρύτερο κύκλο, μου έλεγαν κάποιοι μεγαλύτεροι φίλοι μου “Πρέπει να γνωρίσεις το Μίλτο και το Βαγγέλη”. Γνωριστήκαμε τελικά στο Λύκειο - όταν εγώ πήγαινα Α’Λυκείου, αυτοί πήγαιναν Γ’. Η μπάντα έγινε αργότερα, όταν τελειώσαμε το σχολείο, το 1990. Αυτοί είχαν ένα άλλο συγκρότημα, τους Deja Vu, dark wave φάση, κάτι μεταξύ Cure και Λευκή Συμφωνία. Εγώ βολόδερνα με κάτι άλλα συγκροτήματα - Vein, Attic Dreams- έπαιζε και ο Μίλτος στους Attic Dreams…

Μίλτος Τζαλαγιάννης: Μπάσο αναγκαστικά έπαιζα εγώ εκεί, δεν είχαν μπάσο.

Π.Μ.: Κι έτσι δημιουργήθηκε η μπάντα, τέλη νομίζω του 1990. Εγώ κιθάρα, ο Μίλτος κιθάρα και φωνή, ο Βαγγέλης τύμπανα και ο Χρήστος ο Παπαδάτος μπάσο.


Το Υπόγειο: Το όνομα πώς προέκυψε;

Μ.Τ.: Το όνομα είναι το δικό μου βίτσιο. Έχω μια τρέλα με τον Lovecraft κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι Selefice είναι Λαβκραφτική μπάντα. Ούτε αίματα, ούτε βάζω κόκκινα και άσπρα χρώματα στη μούρη και είμαι τέρας, τίποτα τέτοιο. Το μυστήριο κρύβεται μες στο μυαλό ενός ανθρώπου και μεις προσπαθούμε να λύσουμε κάποια θεματάκια και να ερευνήσουμε κάποια στοιχεία για να βρούμε κάτι. Όλη αυτή η Λαβκραφτική φιλοσοφία υπάρχει στους νέους Selefice, δεν έρχεται σε αντίθεση για παράδειγμα με ένα καινούριο κομμάτι που είναι από τη Βίβλο. Συνδέονται. 


Το Υπόγειο: Πώς ήταν η πορεία της μπάντας μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου το 1993;

Π.Μ.: Πρόβες και πολλά live. 

Μ.Τ.: Ναι, πολλά live. Όπου μπορούσαμε να παίξουμε, παίζαμε.

Π.Μ.: Μέχρι και στο σχολείο εδώ είχαμε παίξει... (ο Πέτρος δείχνει ένα σχολείο κοντά στην καφετέρια που καθόμαστε). Ήταν Χειμώνας, είχαμε παίξει στο αμφιθέατρο, είχε σπασμένα τζάμια, μιλάμε για πολύ κρύο. Παίζαμε και σε διάφορα τοπικά φεστιβάλ και με τα Διάφανα Κρίνα πολλές φορές μαζί.

Μ.Τ.: Πολλές φορές με τα Διάφανα...


Το Υπόγειο: Κι ύστερα ήρθε ο δίσκος...

Π.Μ.: Ναι, τον είχαμε ηχογραφημένο ήδη εμείς σχεδόν ένα χρόνο. Αρχικά ήταν να βγει από την εταιρεία “Black Power”, αλλά τελικά κυκλοφόρησε από τη “Molon Lave”. 


Το Υπόγειο: Ποια ήταν η αρχική αποδοχή του άλμπουμ και τι vibes απορροφήσατε από κοινό και κριτικούς;

Π.Μ.: Στην ουσία δεν προλάβαμε να καταλάβουμε και πολλά. Παίξαμε δυο live μόνο μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Μετά πήγα εγώ στρατό.  


Το Υπόγειο: Κι αυτός ήταν και ο λόγος που διαλύθηκε η μπάντα;

Π.Μ.: Ένας λόγος ήταν αυτός, ναι.


Το Υπόγειο: Οι άλλοι λόγοι;

Π.Μ.: Ήμασταν ανώριμοι. Δεν μπορούσαμε να βάλουμε σε μια σειρά τα πράγματα. Ο Μίλτος ήταν στους Red Mist, μετά είχαμε μαλώσει κάποια περίοδο, γενικά είχαμε γίνει λίγο μπάχαλο. Τελικά τα ξαναβρήκαμε, αλλά αφού είχαν στο μεταξύ διαλυθεί οι Selefice. Οι Selefice διαλύθηκαν το 1994, στην ουσία από τη στιγμή που βγήκε ο δίσκος, το συγκρότημα δεν υπήρχε. 


Το Υπόγειο: Αργότερα όμως φτιάξατε μαζί με το Μίλτο τους “Άκρον Άωτον”...

Π.Μ.: Ναι, μετά φτιάξαμε τους “Άκρον Άωτον”. Περάσαμε καλά εκεί... Δεν κυκλοφορήσαμε τίποτα όμως, γι’αυτό και δεν θυμούνται πολλοί αυτή την μπάντα.


Το Υπόγειο: Εγώ έχω το demo. Προσωπικά, παιδιά, τους λάτρεψα τους "Άκρον Άωτον". Θέλουμε κι άλλο reunion! Οπότε, η μπάντα των Selefice μένει ανενεργή για πόσα χρόνια;

Π.Μ.: Για 20 χρόνια...


Το Υπόγειο: Ποια ήταν η αφορμή για να επανενεργοποιηθεί και να ξαναφτιαχτεί το σχήμα;

Π.Μ.: Αφορμή ήταν το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια το συγκρότημα είχε feedback. Επί χρόνια γνώριζα κόσμο που μου έλεγε πως γουστάρει το δίσκο, που ρωτούσε γιατί διαλύθηκαμε κλπ. Στο YouTube ανέβαζαν ολόκληρο το δίσκο είτε μεμονωμένα κομμάτια άγνωστοι τύποι, παίρναμε respect από άλλα παιδιά που ήταν σε μπάντες της εποχής, που τότε μπορεί να μην μας γούσταραν, αλλά μετά ένιωσαν πως είχαμε κάνει κάτι καλό. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως εμείς οι ίδιοι νιώθαμε πως το είχαμε αφήσει στη μέση όλο αυτό το πράγμα, γι’αυτό λέω πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία επανασύνδεση, όσο με ένα “ξεπάγωμα”. Δεν είχαμε και καμιά καριέρα πίσω μας με 3-4 άλμπουμ και επανασυνδεθήκαμε. Ήταν σαν να ήμασταν σε πάγο και μετά από 25 χρόνια αυτός ο πάγος έλιωσε και μεις το πήραμε από κει που μείναμε... 


Το Υπόγειο: Εγώ πάντως έχω διαισθανθεί πως υπάρχει ένα ρεύμα για τους Selefice. Η μπάντα έχει αποκτήσει μία τύπου ιστορική υπόσταση.

Π.Μ.: Μπορείς να το πεις κι έτσι. Για την ακρίβεια, ο δίσκος θεωρείται ιστορικός...



Το Υπόγειο: Πότε και πώς πρωτοέπεσε η ιδέα για την επανασύνδεση;

Π.Μ. Είναι χρόνια τώρα, είχαμε κάνει κάποιες προσπάθειες, αλλά αν δεν βρίσκαμε τα παιδιά (σ.σ. ο Πέτρος εννοεί τα νέα μέλη της μπάντας Βαγγέλη Βαφία και Μανώλη Μιχαηλίδη), δεν νομίζω πως θα γινόταν κάτι τελικά. Το συζητούσαμε με το Μίλτο, παίζαμε και σπίτι καμιά φορά, μετά κάναμε μια-δυο πρόβες με κάτι άλλους φίλους μας, αλλά δεν προχώρησε. Άλλαξαν όλα τον περασμένο Δεκέμβριο. Έπιασα κουβέντα με τον Μάνο τον μπασίστα, ο οποίος ήταν και οπάδος των Selefice - είχε αγοράσει τον δίσκο από το ebay 80 ευρώ. Τα παιδιά έχουν και αυτοί μια μπάντα, τους Necromancy. Τον ρώτησα αν θα τον ενδιέφερε σε περίπτωση reunion να παίξει και μου απάντησε θετικά χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Τον ρώτησα αν ξέρει και κάποιον drummer και μου είπε τον Βαγγέλη που ήδη έπαιζαν μαζί στην άλλη μπάντα. Δηλαδή αν δεν ήταν τα παιδιά δε θα γινόταν τίποτα. Ήρθε και έκατσε, είναι λίγο συμπαντικό όλο αυτό. Όπως επίσης το ότι σχεδόν ταυτόχρονα επανακυκλοφόρησε ο δίσκος τον Γενάρη από την Floga Records. Πολλοί ήθελαν τον δίσκο και δε τον έβρισκαν. 

 

Το Υπόγειο: Τι κάνατε όλα αυτά τα 20 και βάλε χρόνια;

Μ.Τ.: Εγώ ήμουνα στο ψυχιατρείο. Τώρα βγήκα! (γέλια)

Π.Μ.: Εγώ πήγα και τον πήρα. (γέλια) Εντάξει, εγω συνέχισα, έκανα τους Soho 6, παίζαμε indie/alternative, βγάλαμε και ένα ep. Μετά έπαιζα με τον Simon Bloom για 2-3 χρόνια, άλλα μόνο στα live. Για μια τριετία, 2006-2009, δεν έκάνα τίποτα απολύτως. Μετά έφτιαξα και κυκλοφόρησα τον σόλο δίσκο μου, το “Γλυκόπικρο”. Παράλληλα, είχα τους Widow Pit, αλλά και αυτό δεν προχωρούσε τόσο. Υπάρχει ακόμα βέβαια η μπάντα... Παίζουμε heavy ψυχεδέλεια και προσπαθούμε να το συνεχίσουμε. Γενικά, έχω συνεργαστεί και με διάφορους μουσικούς και τραγουδοποιούς, αλλά οι Selefice ήταν πάντα η αδυναμία μου.


Το Υπόγειο: Είναι το παιδί σου…

Π.Μ.: Όλα είναι παιδιά μου, αλλά αυτό ήταν ένα παιδί που μου έφυγε πάνω που τα πήγαινε καλά και επέστρεψε σαν Άσωτος υιός μετά από 24 χρόνια, το βρήκε η Νικολούλη...


Το Υπόγειο: Μίλτο;

Μ.Τ.: Ήταν περιέργα γενικώς... Ασχολήθηκα με μαγαζιά, αλλά είχα πολλά προβλήματα και επαγγελματικά και προσωπικά και ακόμα έχω. Μαυρίλα, αλλά κάπου μέσα στην μαυρίλα βρήκα το κωμικό μου στοιχείο


Το Υπόγειο: Πάντα το είχες…

Μ.Τ: Ναι, πράγματι. Το εκμεταλλεύτηκα, με βρήκε κάποιος όταν έκανα θέατρο, έτσι έκανα stand-up comedy, έκανα δίσκους, έχω κάνει τηλεόραση, διάφορες βλακείες.


Το Υπόγειο: Πώς είναι η τηλεόραση;

Μ.Τ.: Είναι πολύ ωραία και έχει ενδιαφέρον ως ένα σημείο, μετά γίνεται αηδία. Αναλόγως τι κάνεις... Είναι δύσκολη δουλειά, εγώ ήμουν παρουσιαστής. Βέβαια, είχα και πολύ καλές προτάσεις, γνώρισα πολύ ωραίο κόσμο, αλλά γνώρισα και κακό κόσμο. Ανθρώπους που θέλουν να σε εκμεταλλευτούν, ανθρώπους επιθετικούς που θέλουν να σε φάνε. Έχω πολύ καλό υλικό για τους Selefice, όπως καταλαβαίνεις...


Το Υπόγειο: Τα 25 χρόνια όμως είναι 25 χρόνια... Πώς μπορεί να προσαρμοστεί ο ήχος των Selefice στο 2018; Μπορεί αυτό το “ξεπάγωμα” να γίνει εύκολα και να φτάσει στο σήμερα “φρέσκο”;

Π.Μ.: Τελικά, εκ του αποτελέσματος και όπως το ζούμε, ναι. 

Μ.Τ.: Κι εγώ συμφωνώ! Ώπα, φτάσαμε επιτέλους στο 2018; Αφήσαμε τα 90’s και τα μαλώματα; (γέλια) Εντάξει, μανούρες συμβαίνουν, αυτά είναι μες στο πρόγραμμα.


Το Υπόγειο: Ο Πέτρος είπε πως ο βασικός λόγος που διαλυθήκατε ήταν πως ήσασταν ανώριμοι ώστε να βάλετε τα πράγματα σε μια σειρά. Συμφωνείς Μίλτο; Τώρα νιώθετε ώριμοι για κάτι τέτοιο;

Μ.Τ.: Ήταν διάφοροι παράγοντες που επηρέαζαν την κατάσταση τότε. Δεν με νοιάζουν πια αυτά. Eίμαστε μια χαρά τώρα και σ’αυτό μας έχουν βοηθήσει πολύ και τα δύο νέα παιδιά. Ο Μάνος και ο Βαγγέλης από τους Necromancy. Είναι σημαντικό το γεγονός πως έπαιζαν ήδη μαζί, γνωρίζονταν μεταξύ τους και ήταν δεμένοι - και σαν άνθρωποι και σαν μουσικοί. Υπάρχει πολύ καλή ενέργεια, έχουν ενσωματωθεί πλήρως μαζί μας και η κατάσταση είναι ιδανική. Αν και θα μπορούσες να πεις πως ήταν πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για τα νέα παιδιά, είναι πολύ δύσκολο να παίξει ένας metal μουσικός ένα δίσκο, τον όποιο δεν γέννησε ο ίδιος.


Το Υπόγειο: Εννοείς δεν είναι απλά ακόρντα σε μια απλή ακολουθία…

Μ.Τ: Ναι, ακριβώς αυτό και όχι μόνο αυτό. Ακόμα και για εμάς ήταν δύσκολο και εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι έπαιζα σε κάποια σημεία. 

Π.Μ.: Ναι, και εμείς παιδευτήκαμε στην αρχή δεν ήταν τόσο εύκολο.


Το Υπόγειο: Μίλτο, υπήρξε κάτι που σε ανησυχούσε σε σχέση με το πριν και το τώρα;

Μ.Τ.: Ένιωθα πολύ σίγουρος στο θέμα της έντασης, μπορώ να παίξω με ένταση... Είχα όμως πολύ μεγάλο θέμα και άγχος με το αν θα μπορούσα να καταφέρω τα φωνητικά. Αν θα μπορούσα να ουρλιάξω με την ίδια δύναμη όπως παλιά.


Το Υπόγειο: Να πούμε σε αυτό το σημείο πως ο μύθος λέει πως στο δίσκο στα φωνητικά σου δεν υπάρχει η παραμικρή παραμόρφωση, ό,τι ακούμε είναι καθαρά η φωνή σου.

Μ.Τ.: Δεν υπάρχει καμία παραμόρφωση, σωστά τα λέει ο μύθος. Υπάρχει ίσως ελάχιστη βότκα Absolut που έπινα όταν γράφαμε, ελάχιστη όμως, δεν πίνω πολύ.



Το Υπόγειο: Ναι, ποτέ δεν έπινες πολύ...

Μ.Τ.: Αλήθεια είναι αυτό. Νομίζω εντέλει πως μια χαρά μου βγήκε η φωνή, είμαι ευχαριστημένος και με την ένταση και με την ποιότητα. Νομίζω τα καταφέρνω τελικά.

Π.Μ.: Και μένα μ’αρέσουν πάρα πολύ τα σημερινά φωνητικά. Και όσοι έχουν ακούσει έχουν πάθει πλάκα... Είναι σε άλλο επίπεδο. Δεν είναι τόσο growl που λέμε στο μέταλ, είναι περισσότερο... βγάζουν πόνο, πώς να στο πω;

Βαγγέλης Βαφίας: Συγγνώμη να κάνω κι εγώ μια ερώτηση; Αυτή η φωνή βγήκε μετά από 20 τόσα χρόνια; Έχω την απορία...

Μ.Τ.: Εντάξει τραγούδαγα συνέχεια, αλλά όχι μέταλ και τέτοια. Αλλά είναι αυτό που λένε “μάθε τέχνη κι άστηνα, κι άμα πεινάσεις πιάστηνα”. (γέλια)

Π.Μ.: Γενικά αυτό με το θέμα του χρόνου, το χω σκεφτεί πολύ τελευταία. Είναι πολύ σχετικό πράγμα ο χρόνος. Το 2000 οι Selefice μου φαίνονταν κάτι πάρα πάρα πολύ μακρινό. Σήμερα μου φαίνεται λες και δεν σταματήσαμε ποτέ. Εντάξει, στην αρχή ήταν λίγο περίεργο μέχρι να βρούμε το feeling, αλλά μετά λυθήκαμε πάρα πολύ γρήγορα, λες και είναι στο DNA μας.   

Μ.Τ.: Ήταν πολύ συγκινητικό. Την πρώτη φορά που κάναμε πρόβα πιάσαμε ένα κομμάτι, έτσι σαν δείγμα και οδηγό, ήταν τρομακτικό - ακόμα και για μας- να ακούς αυτό το πράγμα να βγαίνει κάπως μετά από 25 χρόνια. Εντυπωσιακό. Πλέον, όμως, όταν ακούς ένα καινούριο κομμάτι μας ακούγεται σαν φυσική συνέχεια του τότε.


Το Υπόγειο: Έχουμε λοιπόν και καινούρια κομμάτια;

Μ.Τ.: Έχουμε τρία καινούρια κομμάτια και ένα παλιό ακυκλόφορητο, το Damned. 


Το Υπόγειο: Μίλτο για πες μας λίγο για το στίχο στα νέα κομμάτια.

Μ.Τ.: Λοιπόν, υπάρχει μια διαφοροποίηση στα νέα τραγούδια και στο νέο υλικό που θα βγαίνει γενικότερα. Έχω αποφασίσει κάτι που ήθελα να κάνω από παλιά, αλλά με κόβανε οι υπόλοιποι - να σου πω την αλήθεια κι εγώ το φοβόμουν. Στα νέα κομμάτια, υπάρχει ένα μπλέξιμο μεταξύ ελληνικών και αγγλικών στίχων. Στη ουσία η γραφή είναι στα ελληνικά. Για παράδειγμα, ένα ποίημα, στο οποίο θα υπάρχει και μετάφραση και στα αγγλικά για να καταλαβαίνουν και όσοι δεν ξέρουν ελληνικά. Όμως αυτά που λέω εγώ δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέρει ο καθένας, είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι στιχομυθία και ουρλιαχτολέξεις που όμως εκφράζουν πράγματα. Υπάρχουν και κομμάτια όπως το “Μόρα” που είναι σε αγγλικό στίχο, αλλά έχει μερικά από αυτά τα στοιχεία. Υπάρχει και ένα νέο κομμάτι που λέγεται “Συνάντησα Ένα Θεό”, το οποίο είναι όλο έτσι. Οι λέξεις δημιουργούν συναίσθημα και αποπνεόυν ενέργεια. Βγάζουν ενέργεια. 


To Yπόγειο: Θα τα ακούσουμε όλα αυτά στο live;

Π.Μ.: Ναι, ναι. Μαζί με αρκετά βέβαια από το “Where’s The Heaven” και ένα-δύο από το demo. Καμιά ώρα και κάτι μας κόβω να παίζουμε...      

B.B.: Μέσα σε δύο μήνες βγήκαν τα νέα κομμάτια.

Π.Μ.: Ναι, σε δύο μήνες. Είναι σε δαιμονιώδη φόρμα ο τύπος (δείχνει το Μίλτο), και στη φωνή που λέγαμε πριν, αλλά και συνθετικά. Απίστευτος... 


Το Υπόγειο: Υπάρχει στην ατζέντα πλάνο για δεύτερο δίσκο;

Μ.Τ.: Μιχάλη, θα πω κάτι αποκλειστικά σε σένα και στο Υπόγειο. Θα βγάλουμε ένα δίσκο το Καλοκαίρι ή κάπου στα Χριστούγεννα, μετά θα ξαναδιαλυθούμε και θα κάνουμε μία πανηγυρική επανένωση πάλι σε 20 χρόνια. (γέλια) Ε, βέβαια παμε για δεύτερο δίσκο, γι’αυτό κάνουμε ό,τι κάνουμε.

Π.Μ.: Εγώ βασικά είμαι σκεπτικιστής με τα reunion. Δεν είμαι fan των reunion για την ακρίβεια. Όταν ακούω πως μία μπάντα επανενώθηκε, είμαι πάντα επιφυλακτικός. Για να έχει νόημα ένα reunion, πρέπει να έχεις τη διάθεση να επιστρέψεις και να γράψεις καινούρια πράγματα. Να στο πω αλλιώς, δεν βρίσκω κανένα νόημα στο να μαζευτούμε, να παίξουμε παλιά κομμάτια για να ξεκαυλώσουμε και να γυρίσουμε σπίτι μας. Το πρώτο πράγμα που με ενδιέφερε από τη στιγμή που ξαναβρεθήκαμε ήταν να προχωρήσουμε. Φυσικά να παίξουμε και τα παλιά κομμάτια που θέλει ο κόσμος να τα ακούσει, και μεις γουστάρουμε, αλλά όχι μόνο αυτό - για μένα το κυριότερο είναι να το πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Και υπάρχει τέτοια διάθεση, και από τα καινούρια παιδιά στην μπάντα, και αυτό είναι το συγκινητικό στοιχείο της υπόθεσης. Υπάρχει η διάθεση να το προχωρήσουμε όσο δεν πάει...


Το Υπόγειο: Απ’ό,τι έχω καταλάβει, τα δύο νέα μέλη παίζουν καταλυτικό ρόλο...

Π.Μ.: Τεράστιο ρόλο. Δεν θα γινόταν όλο αυτό, αν δεν ήταν ο Βαγγέλης και ο Μάνος. Θα βολοδέρναμε και θα ψαχνόμασταν με το Μίλτο ακόμα... Μία θα το συζητηγάμε, μία θα το ξεχνάγαμε και πάει λέγοντας... Είμαι βέβαιος γι’αυτό. Αλλά αυτό που συμβαίνει είχα να το νιώσω χρόνια. Είμαστε συνεπείς. Δεν χάνουμε ούτε μια πρόβα, σκάμε στο στούντιο κάτω υπο οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μετράει κούραση, δεν μετράνε υποχρεώσεις, είμαστε εκεί.   



Το Υπόγειο: Εσύ Βαγγέλη, πώς βίωσες την ένταξή σου στην μπάντα; Και πώς φανταζόσουν τη φάση όταν πρωτοσυζητήσατε με τα παιδιά το κεφάλαιο Selefice;

Β.Β.: Εγώ φανταζόμουν μια φάση reunion χαλαρή... Μου λένε θέλεις να πάμε να παίξουμε, απλά είπα πάμε. Είχαμε βγάλει και εμείς με τους Necromancy καινούριο υλικό, αλλά ήμασταν δύο. Οπότε το παλεύαμε, αλλά ήταν δύσκολο. Έτσι είπα γιατί να αναλωθούμε σε αυτό και να μην δώσουμε την ενέργεια μας κάπου αλλού; Κάπου που θα είμαστε όλοι μαζί, ολοκληρωμένη μπάντα, και να προχωρήσουμε έτσι όλοι μαζί αν κάτσει;. Έβγαλα ένα-δυο κομμάτια για να ξεκινήσουμε. Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα βλέψεις για συναυλίες, καινούρια τραγούδια, δίσκο κλπ. Νόμιζα ότι απλά θα κάναμε την τρέλα μας. Όπως πήγε η φάση, καταλήγω πως ήταν να γίνει, ήταν κάτι συμπαντικό...

Μ.Τ.: Ο άλλος (σ.σ. ο Μάνος Μιχαηλίδης) έχει κατσει κι έχει γράψει σε παρτιτούρες ακριβώς τι παίζω, έχει αναλόγια και τέτοια... Death Metal! Δεν γράφεται ρε φίλε, δεν γράφεται! Του είπαμε, όμως, στο live το αναλόγιο δεν θα το φέρεις! (γέλια)


Το Υπόγειο: Το καλό πάντως στην όλη φάση και στην επιστροφή σας, είναι πως η μέταλ έχει διαχρονικά μία πολύ σταθερή και δυνατή βάση στην Ελλάδα, με πολλούς και πιστούς fans.

Π.Μ.: Το πιο δυνατό μουσικό είδος στη χώρα μετά τα Ελληνικά. Σκυλάδικα, έντεχνα και γενικώς.


Το Υπόγειο: Πώς το εξηγείτε αυτό;

Π.Μ.: Αν έχεις μεγαλώσει με το μέταλ, δεν σου φεύγει ποτέ. Να, πάρε εμένα, με ξέρεις τόσα χρόνια, ακούω τα πάντα. Κι έχω παίξει και σε πολλά σχήματα, διαφόρων ηχητικών κατευθύνσεων. Ε, το μέταλ με εκφράζει διαχρονικά, πώς να στο πω; Είναι στο DNA μου. Το ίδιο ισχύει και για τους fans του μέταλ, φαντάζομαι. Εμείς, πάντως, πάντα ακούγαμε διάφορα πράγματα και ίσως γι’αυτό οι Selefice είχαν διαμορφώσει το δικό τους ήχο.  

Μ.Τ.: Εγώ, ας πούμε, στην ουσία δεν ακούω μέταλ. Ακούω συγκεκριμένα πράγματα, κυρίως παλιά και κάποια λίγα καινούρια. Είμαι πολύ δύσκολος με το μέταλ, δεν μ’αρέσουν πολλά πράγματα. Ο Πέτρος περισσότερο και ο Μάνος. Ο Μάνος τα ξέρει όλα. Και δεν έχει αφήσει συναυλία για συναυλία.

Β.Β.: Γενικά, όμως ακούμε τα πάντα. Αν κάτι είναι καλό και εύηχο στ’αυτιά μας, θα το ακούσουμε ανεξάρτητα από το είδος του. Ας είναι και Milli Vanilli που λέει ο λόγος...


Το Υπόγειο: Blame It On The Rain κομματάρα!

Β.Β.: Baby Don’t Forget My Number!

M.T.: Ήταν υποψήφια για διασκευή και τα δύο... (γέλια) 


To Υπόγειο: Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Σας βρίσκω πανέτοιμους, γεμάτους πάθος και τρελή όρεξη για το νέο ξεκίνημα. Τα λέμε το Σάββατο στο Crowclub!

Π.Μ.: Σκοτάδι, ατμόσφαιρα, συναίσθημα. 

B.B.: Καρκίνος, Θεέ μου, Αλητεία! (γέλια) [σ.σ δες εδώ!]   

Μ.Τ.: Ευχαριστούμε!


Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Diesel Cindy
A Video Interview
by Ophelia.D.
(19/03/2024)
ypogeio.gr
Radio Sect
(23/01/2024)
ypogeio.gr
Puta Volcano
(12/03/2016)
ypogeio.gr
Notowns
(29/05/2023)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ