Florence + The Machine
@ GALATSI OLYMPIC HALL, ATHENS
21/9/2019
Nena Prmth
Εγώ και η Florence.
Χρόνια πριν, ίσως 10, οι φίλτατοι Δημήτρης και Σάκης, ένα από τα αμέτρητα βράδια αράγματος, μου έδειχναν με φοβερό ενθουσιασμό κάποια βίντεο από τα τότε live της Florence. Δε την ήξερα καν, την έβλεπα για πρώτη φορά και χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία είπα στα παιδιά ''σιγά, φωνάζει πολύ, δε μ΄ αρέσει''.
Ο καιρός περνούσε και λίγο λίγο όλο και κάπου την πετύχαιναν τα αυτιά μου και τα μάτια μου, μέχρι που η αρχική μου αδιαφορία μετατράπηκε σταδιακά σε λατρεία. Δεν σταματούσα λοιπόν από ένα σημείο και μετά να λέω πόσο πολύ θέλω να την δω live, πόσο μου αρέσει η φωνή της και η παρουσία της, πόσο με τρελαίνουν κάποια κομμάτια της. 'Ολα αυτά πάντα με μια χροιά απογοήτευσης, καθώς ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα έρθει ποτέ (ξανά) στην Ελλάδα και ότι θα πρέπει να εξετάσω σοβαρά το ενδεχόμενο ενός ταξιδιού στο εξωτερικό προκειμένου να μη μείνω με αυτό το απωθημένο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ανακοίνωση του ονόματός της απ΄ το Ejekt Festival, ανορθόδοξη προπώληση εισιτηρίων, ακαριαία και εξοργιστικά sold outs, δύο νέες ημερομηνίες και τα λοιπά (περισσότερες λεπτομέρειες και ανάλυση στο άρθρο Florence + The Machine: Το Μαύρο Κουτί Τριών Ακαριαίων Sold Outs). Ήμουν εν τέλει από εκείνους που κατάφεραν να πάρουν εισιτήριο για τη συναυλία του Γαλατσίου, για την οποία και θα γράψω δυο λόγια.
Ξεκινώ λοιπόν με τα αρνητικά. Η υπερβολική κατά την γνώμη μου παράκληση, πριν την έναρξη του live, σχετικά με το τσιγάρο και τον καπνό που ''δημιουργεί πρόβλημα στη φωνή της καλλιτέχνιδος''. Οκέι ρε παιδιά, δεκτό, αλλά τι ακριβώς εννοείτε; Ένας απ΄ τους λόγους που προτιμούσα έτσι κι αλλιώς τελικά το Γαλάτσι σαν χώρο, ήταν αυτός. Στο Ηρώδειο, όπως είναι φυσιολογικό, απαγορεύονται όλα, τσιγάρα, ποτά κλπ. Ε, κι εγώ σαν γνήσιος ελληνάρας (το λέω με μια δόση ντροπής βέβαια αυτό), θέλω στη συναυλία που θα πάω και να καπνίσω και να πιω και να είμαι γενικώς ανεξέλεγκτη. Το αποδέχτηκα ωστόσο και έκανα μόνο δύο ή τρία τσιγάρα. Και από όσο παρατήρησα και γύρω μου, λίγοι ήταν αυτοί που κάπνιζαν και μάλιστα κάπνιζαν με μέτρο. Μας το δίνω αυτό, γιατί παρά το ξενέρωμα και την γρίνια και το κράξιμο, η ατμόσφαιρα του χώρου παρέμεινε καθαρή μέχρι τέλους.
Στα αρνητικά θα προσθέσω την επίσης υπερβολική σε κάποιες φάσεις, επικοινωνία της Flo με το κοινό. Υπερβολική ως προς τη διάρκεια και ως προς το περιεχόμενο. Κάπου σα να χάθηκε μια μπάλα στο ''γήπεδο'' του φεμινισμού και της γυναικείας δύναμης και άλλη μια σα να χάθηκε στο ''γήπεδο'' της επιδοκιμασίας της Ελληνίδας μάνατζέρ της. Παροτρύνσεις χωρίς φρένο του τύπου ''αγαπηθείτε, αγκαλιαστείτε ακόμα κι αν δεν γνωρίζεστε" και εξομολογήσεις του στυλ "όλοι κάνουμε λάθη, όλοι έχουμε τους δαίμονές μας", με έκαναν να νιώσω πως συμμετέχω είτε σε ένα τεράστιο group therapy, είτε σε ένα είδος αίρεσης με χίπικο προσανατολισμό. Σε αυτή μου την αίσθηση σίγουρα συνέβαλε ο περίεργα ήρεμος και σχεδόν creepy τρόπος που μιλούσε.
Τώρα όμως θα γράψω γι αυτό το κατά τα άλλα χάρμα οφθαλμών, όπως το χαρακτήρισε και μια φίλη που ήταν μαζί μας. Δεν θα αναλύσω τις λεπτομέρειες, δεν έχουν σημασία. Αυτό που εκπέμπει η τύπισσα είναι απλά μαγικό. Η ενέργειά της, η θεατρική της σκηνική παρουσία, ο τρόπος που χορεύει και χοροπηδά, το πώς τρέχει πέρα-δώθε ενώ τραγουδά... Μου άρεσε πολύ όταν ζήτησε κάπως επιθετικά να κρύψουμε τα κινητά μας, ακόμα κι αν λίγο μετά ήθελε να ανάψουμε τους φακούς τους για να αναπαραστήσουμε τα αστέρια στο ''Cosmic Love''. Λιγάκι παράδοξο, αλλά δημιούργησε ακαριαία έναν φωτισμό και μια εικόνα που ήταν κάτι σαν την κοσμική πινελιά που χρειαζόταν το live εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Δεν γίνεται επίσης να μην αναφέρω αυτό που συνέβη στο ''Dog Days Are Over''. Όταν ακούσαμε αυτό το κομμάτι να μπαίνει, ξεσηκωθήκαμε ακραία. Χοροί και ουρλιαχτά παντού. Κάπου στη μέση λοιπόν του τραγουδιού, η ένταση χαμήλωσε πολύ και η Flo ξεκίνησε ένα μονόλογο χωρίς τελεία για την αγάπη, για την αγάπη και για την αγάπη... Αναρωτιόμουν ''γιατί μας χαλάει τώρα αυτή την τέλεια φάση;". Ο μονόλογός της όμως έφτανε σιγά σιγά σε μια κορύφωση, έδινε κάτι. Κι έδινε κι άλλο, κι άλλο... Μέχρι που με το πρόσταγμά της και πριν να ξαναμπεί το τραγούδι κανονικά, σηκώθηκαν όλοι μα όλοι όρθιοι, σε όλο το στάδιο! Καθήμενοι και μη, χοροπηδούσαν και χτυπούσαν παλαμάκια σαν μαγεμένοι. Αξέχαστη αίσθηση, πραγματικά. Τέλος, θέλω να πω για όταν κατέβηκε απ΄ την σκηνή και έγινε στ΄αλήθεια ένα με το κοινό των πρώτων σειρών. Το έβλεπα απ΄την οθόνη και ένιωθα σα να πήγε κοντά τους με σκοπό να τους προσφερθεί, να δώσει κάτι πίσω από όσα πήρε. Ήταν υπέροχη αυτή η ολιγόλεπτη σύνδεσή της μαζί τους.
Όταν η mainstream μουσική του σήμερα υπηρετείται από γυναίκες που πρώτα απ΄ όλα πουλάνε το σώμα, τη γύμνια, το sexyness και την ομορφιά τους, πόσο μπορεί να σε κερδίσει κάποια όχι τόσο όμορφη, όχι τόσο βαμμένη, όχι τόσο γυμνή; Κι όμως μπορεί. Και μπορεί ακριβώς γι αυτό. Γιατί καταρρίπτει εντελώς τα παρακμιακά σεξιστικά πρότυπα που έχουν καταλάβει πλέον τον εγκέφαλό μας σε σημείο που τα θεωρούμε αποδεκτά. Όχι, δεν είναι. Ούτε αποδεκτά, ούτε αναγκαία. Και μια καλλιτέχνις σαν την Florence Welch, το αποδεικνύει. Χωρίς καν να το προσπαθήσει.
photo by Lillie Eiger
Dimitris Nikolitsis
Ήμουν και εγώ στη Florence. Ένα τέτοιο μπλουζάκι θα πρέπει να κυκλοφορήσει. Ήμουν στο Γαλάτσι στις 21 Σεπτεμβρίου, δεν κατάφερα να πάω στο Ηρώδειο. Αλλά ίσως καλύτερα έτσι τελικά, γιατί ήπια μπύρα και κάπνισα, αν και δεν άρεσε αυτό στην Δεσποινίδα Flo. Όταν δεν κατάφερα να πάρω εισιτήριο για τις δυο μέρες στο Ηρώδειο, έγραψα ένα post στο facebook λέγοντας πάνω-κάτω "ποιος χέστηκε;, Boy (Αλέξανδρο Βούλγαρη) να βλέπω live και δεν με νοιάζει τίποτα". Karma is a bitch όμως. Βγάζει η Florence την ημερομηνία για το Γαλάτσι, παίρνω εισιτήριο και μετά σκάει παρουσίαση δίσκου από τον Αλέξανδρο την ίδια μέρα στο Death Disco. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν σας φαίνεται παράξενο (υποθέτω θα σας φαίνεται), αλλά για μένα ήταν πολύ μεγάλο το δίλημμα. Αποφάσισα εντέλει να πάω στην Florence και μετά να προλάβω τον Boy στου Ψυρρή. Και πρόλαβα. Πήγα στην Flo σίγουρα όχι επειδή μου αρέσει περισσότερο από τον Άλεξ, αλλά επειδή οι δυο πρώτοι δίσκοι της είναι κάτι σαν το Άγιο δισκοπότηρο. Αντίθετα, οι δύο που ακολούθησαν πέρασαν αλλά δεν ακούμπησαν. Για όσα έζησα με τους δύο πρώτους δίσκους πήγα και επειδή μάλλον δεν θα έχω την ευκαιρία να την ξαναδώ.
Μπήκα στο κλειστό του Γαλατσίου, λίγο ζαλισμένος από το gin και έβαλα τα δυνατά μου να αφήσω στην άκρη την στεναχώρια μου για το live που έχανα και για όλους τους φίλους που ήταν εκεί. Τα κατάφερα και αφοσιώθηκα σε αυτό που άκουγα και έβλεπα μπροστά μου. Για την σκηνική παρουσία της Florence δεν μπορώ να πω κάτι και μάλλον κανείς δεν μπορεί. Είναι μια ξυπόλυτη αιθέρια κοκκινομαλλούσα ύπαρξη γεμάτη σπάνια, θα έλεγες θεϊκή, ενέργεια. Ίσως λίγη λιγότερη θεατρικότητα δεν θα έβλαπτε. Αλλά οκέι, 10/10. Μουσικά, αντικειμενικά και ξεκάθαρα, η μπάντα είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή - όπως ακριβώς το λέει και το όνομά της (Machine)... Μέχρι και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι εκεί, ακριβώς όπως πρέπει να είναι.
Η συναυλία όμως στο σύνολό της δεν μου άρεσε και τόσο πολύ και σίγουρα δεν μπαίνει με κανέναν τρόπο στα top μου. Τι με χάλασε; Η ίδα η Αυτού Μεγαλειότης η Florence Welch. Έβγαλε δυο τρεις λόγους, έναν κάπως φεμινιστικό, που μια χαρά το θέμα, αλλά έδωσε τόση βάση και τόση ενέργεια στα λόγια που χρησιμοποιούσε που μου φάνηκε too much. Με χάλασε στο «Cosmic Love» που ζήτησε να βγάλουν όλοι τα κινητά τους και να ανοίξουν τους φακούς για να υπάρξει μια προσομοίωση των αστεριών - οκέι, εγώ δε είμαι αυτή της φάσης και ξενερώνω πολύ πάρα πολύ με τα κινητά στις συναυλίες. Το χειρότερο είναι ότι και η ίδια η Florence είπε αυτό ακριβώς δύο κομμάτια πίσω, ζητώντας μας να τα βάλουμε στην τσέπη («put the fucking thing away»). Σε κάποια φάση μας είπε να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε κτλ κτλ. και πάλι σόρυ, αλλά δεν τα μπορώ αυτά. Εδώ κλείνω με τις προσωπικές μου υποθέσεις με την Florence και πάω στο κομμάτι του setlist. Όσο το σκέφτομαι στεναχωριέμαι, θα μπορούσε να είναι το live της δεκαετίας, αρκεί να ήμασταν μια δεκαετία πίσω χωρίς τους δυο τελευταίους δίσκους. Όταν έπαιξε το «Dog Days Are Over», η αρένα σείστηκε, οι καθιστοί δεν ήταν πια καθιστοί, όλοι χόρευαν και χοροπηδούσαν. Τόση και τέτοιας εμβέλειας είναι η ενέργεια της Flo και νιώθω πως την έχει καταπνίξει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, τόσο που στα δικά μου μάτια χαραμίζεται. Της χρωστάμε όμως ένα ευχαριστώ γιατί ακούσαμε το «You ve Got The Love», ενώ στις δύο βραδιές στο Ηρώδειο δεν ακούστηκε, όπως και το «Caught», το οποίο είχε να παίξει από το 2016. Το «Patricia» αφιερώθηκε στην θρυλική Patti Smith, με λόγια που δεν περιγράφονται και δείχνουν ξεκάθαρα το σεβασμό και την αγάπη που έχει η Florence για την Αμερικανίδα υπερμουσικό.
Προφανώς, μιλάμε ξεκάθαρα για ένα πολύ δυνατό live που με παρέσυρε σε μονοπάτια που είχα ξεχάσει και είχε και άλλες στιγμές πολύ έντονες πέρα απ'όσες αναφέρθηκαν παραπάνω, όπως στο «Delilah» και το «What Kind Of Man», που τα τραγούδησε αγκαλιασμένη με το κοινό στις πρώτες σειρές και φυσικά το κλασικό κλείσιμο του live με τον δυναμίτη «Shake It Out»... Το απήλαυσα και το νιωσα το φινάλε και ας έκατσα μόνο για χάρη της Νένας, γιατί κατά βάθος ήθελα να φύγω τρέχοντας για το Death Disco.
Εν κατακλείδι, ξαναζώντας την συναυλία όσο γράφω αυτό το review, θα ξανάβλεπα την Florence και θα έδινα το νεφρό μου για να την δω σε δέκα χρόνια να παίζει μόνο το «Lungs». Είναι μια οπτασία πάνω στην σκηνή και η φωνή της ανασταίνει και νεκρούς, με χάλασε λίγο, ίσως και πολύ, αυτή η φάση με τους λόγους και τους διδακτισμούς, αλλά respect - περνάει τη φάση της ή ίσως περνάω εγώ τη δική μου. Νομίζω, με το hype που έκανε στη χώρα μας, δεν θα αργήσει να επιστρέψει. Και ίσως τώρα που της έφυγε η κάψα να παίξει στο Ηρώδειο να την απολαύσουμε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο χώρο, σε ένα μεγάλο ατέλειωτο Flo πάρτυ...
photo by Lillie Eiger
