Ejekt Festival Day 2
Kasabian
14/7/2017
φώτο από C.alossi
Γράφει ο Mike N.
«Πώς τα πέρασες στη συναυλία;», με ρώτησε η σύζυγος το πρωί του Σαββάτου, λίγο αφότου (με χαρακτηριστική δυσκολία απ’την κούραση – γεράσαμε Μιχάλη!) σηκώθηκα απ’το κρεβάτι.
«Τέλεια… Κλασική Υπόγεια παρέα σε απαρτία μετά από χρόνια, αδελφός μου και η Ελένη, Μιχάλης και Νένα, Φάνης, Μάμοθ (‘σκαστός’ απ’τον μπέμπη του με απροσδόκητη εμφάνιση τελευταίας στιγμής), Στέφανος, κουμπάρος Ψηλός σε φεστιβάλ μετά από αιώνες, είδα επιτέλους τον Καλούδη και Κωνσταντάρα μετά από κάτι μήνες, την Ιουλία και την Άντυ, τον Διονύση, γνώρισα τον δαιμόνιο Τάσο Κέρτις και τον τιτανομέγιστο Γιώργο Συρίγο, πέτυχα στην αρένα τον Σπυρέα, πίσω στα μπαρ τον Πέτρο και λίγο μετά τη Θοδώρα και τον Άρη, είχαν μαζί και τον μικρό Ιάσονα. Τέλειο βράδυ, απ’τα καλύτερα που έχω περάσει τους τελευταίους μήνες…»
«Μπράβο! Βέβαια, εγώ για τη συναυλία σε ρώτησα, αλλά τελοσπάντων…»
Α, ναι, ήταν και η συναυλία...
Αφού έχασα, επειδή δούλευα, τους Of Montreal, που ήθελα πολύ να δω, και φτάνοντας στην Πλατεία Νερού κατά τη διάρκεια του set των Peter Hook & The Light, ο οποίος δεν μου άρεσε και πολύ -κάπως περίεργα ένιωσα να ακούω Joy Division με αυτή την (άγρια) φωνή και με τη συγκεκριμένη (noise) προσέγγιση/ενορχήστρωση- κι έτσι αποφάσισα να αράξω στην άκρη της Πλατείας Νερού, στη θάλασσα και στο ηλιοβασίλεμα. Εκεί «χτίσαμε» σιγά-σιγά (με τα προαναφρθέντα πολλά ονόματα) ένα επικό σουαρέ, το οποίο ήταν τόσο cool και ξέγνοιαστο, που με εμπόδισε να το αφήσω και να πάω να δω τους πάλαι αγαπημένους μου Jesus And Mary Chain – οπότε δεν έχω ούτε από αυτούς εικόνα, μόνο ήχο και κάποιες 10λεπτες επισκέψεις στην αρένα για να τους βλέπω κι από κοντά. Θα μιλήσω μόνο για τους Kasabian, τα lads από το Leicester που στα 00’s με «ανάγκασαν» να ακούω ασταμάτητα τους δίσκους τους, και στα 10’s να τρέχω στις Μπολόνιες και στα Μιλάνα για να τους δω live, να παλιμπαιδίζω ιδρύοντας fan clubs και διοργανώνοντας πάρτυ. Η επικείμενη εμφάνισή τους στο EJEKT θα ήταν η 3η στη χώρα μας τα τελευταία 5 χρόνια και η 5η φορά που θα τους έβλεπα live, αρχής γενομένης από το 2010.
Αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή οι Kasabian έχουν εμφανιστεί επί Ελληνικού εδάφους 3 φορές σε μια πενταετία, μπορεί να εξηγήσει εν μέρει τη σχετικά περιορισμένη προσέλευση του κόσμου στo live. Ο (αρκετά κακός) τελευταίος τους δίσκος, For Crying Out Loud, είναι όμως ξεκάθαρα ένας ακόμα λόγος, πόσο μάλλον όταν και ο αμέσως προηγούμενος, το 48:13 του 2014, ήταν εξίσου μετριότατος. Φυσικά, το ότι η 2η μέρα του EJEKT αποτέλεσε στην ουσία την τελευταία μέρα ενός ακόμα μεγάλου και ένδοξου συναυλιακού Καλοκαιριού, με σημαντικά ονόματα και φέτος να έρχονται στη χώρα μας, σημαίνει πως πολλοί ροκ φανς, έχοντας ενδεχομένως ξεμείνει από χρήματα, όρεξη και δυνάμεις, αποφάσισαν να απέχουν από τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ.
Εγώ πάντως, σαν πιστός και αμετανόητος Kasabian fan, ήμουν στις 10.30 στο κέντρο της αρένας της Πλατείας Νερού, περιμένοντας τον Tom, τον Serge, τον Ian, τον Chris και τον Tim. Βγήκαν (κάπως αργοπορημένοι) περίπου στις 11.30 και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος (όχι όμως τόσος όσος τις προηγούμενες δύο φορές στον ίδιο χώρο). Ξεκίνησαν με το opening track του νέου τους δίσκου, το ανθεμικό και μπιτάτο Ill Ray (The King). Το μπάσο ήταν τόσο εκκωφαντικό και δυνατό, που ο ηχολήπτης αναγκάστηκε να το χαμηλώσει (λίγο απότομα και ατσούμπαλα η αλήθεια είναι). Αυτή του η σοφή κίνηση όμως αποδείχτηκε κακή ‘προίκα’ για μεγάλο μέρος του υπόλοιπου live, μιας και στη συνέχεια ξέχασε (;) να επαναφέρει την ένταση στα αρχικά της επίπεδα κι έτσι ακούσαμε πολλά κομμάτια του set κάπως υποτονικά και άψυχα, με το κρίμα να πέφτει άδικα στην μπάντα. Χμμμ… Όχι τελείως άδικα: Και οι ίδιοι οι Kasabian έμοιαζαν για πρώτη φορά κάπως κουρασμένοι και διαδικαστικοί, παρόλο που τα “Love u Athens” του Meighan πήγαιναν σύννεφο, παρόλο που ο Pizzorno κατέβηκε κατά τη διάρκεια της συναυλίας στο κοινό για χαιρετούρες. Η φωνή του Tom κάποιες φορές ζοριζόταν, ειδικά στο υπεραγαπημένο μου Shoot The Runner, όπου στην αλλαγή μιας οκτάβας τα χρειάστηκε για τα καλά.
φώτο από Veronica
Όλα αυτά ειλικρινά δεν θα με ένοιαζαν (ίσως και να μην τα πρόσεχα καν) και θα πέρναγα άλλη μία υπέροχη ιστορική νύχτα παρέα με τα lads από το Leicester, εάν δεν υπήρχε το πρόβλημα που συνοψίζεται στην παραπάνω φωτογραφία, στο setlist δηλαδή της συναυλίας. Ξεκαθαρίζοντας πως είναι προφανές δικαίωμα κάθε μπάντας να επιλέγει ποια τραγούδια θα παίξει, να προσθέσω πως είναι εξίσου αναφαίρετο δικαίωμα κάθε fan να γκρινιάξει γι’αυτές τις επιλογές και να αρχίσει τις προσθαφαιρέσεις – ω,ναι! οι περίφημοι ‘προπονητές της εξέδρας’ υπάρχουν και στη μουσική. Και το πρόβλημα του γράφοντος... προπονητή είναι πως θεωρεί τους τελευταίους δύο δίσκους των Kasabian κακούς - αναφέρθηκε ήδη αυτό προηγουμένως. Βλέποντας λοιπόν τις setlists της μπάντας κατά την τρέχουσα περιοδεία, ήξερα καλά πως θα είχα να αντιμετωπίσω 7-8 μέτρια ως αχώνευτα κομμάτια από τις εν λόγω κυκλοφορίες. Παρόλα αυτά, θεωρούσα μικρό το κακό, αναλογιζόμουν και υπολόγιζα πως τούτα θα σκεπαστούν από το παλιρροιακό κύμα των υπολοίπων. Didn't happen - υποτίμησα τον... αντίπαλο. Τα τραγούδια από το For Crying Out Loud, αλλά και από το 48:13, επηρέασαν σε τεράστιο βαθμό το ρυθμό και τον παλμό της συναυλίας, ήταν σαν να την έκοβαν στη μέση, το ένιωσα έντονα αυτό στον εαυτό μου, αλλά και στους γύρω μου. Για κάθε Bless This Acid House και για κάθε Eez Eh, εγώ σκεφτόμουν το Fast Fuse και το Where Did All The Love Go?. Και για κάθε δευτερόλεπτο του 8λεπτου Treat. εγώ σκεφτόμουν το Doberman και το Days Are Forgotten. Μην πω για Processed Beats και Switchblade Smiles, La Fee Verte και Thick As Thieves, γιατί θα με πείτε γραφικό και αιθεροβάμων... Σε μία facebook συζητησούλα επί του θέματος, μία κοπέλα ρώτησε σε σχόλιο "και τι να πρωτοπούν ρε παιδιά;". Και έχει δίκιο και η αλήθεια είναι πως είναι μία δύσκολη ερώτηση, οι Kasabian έχουν (ακόμα τους έχουν και δεν μπορεί να τους τούς πάρει κανείς, ούτε οι haters που τελευταία έχουν αυξηθεί επικίνδυνα) 4 δισκάρες, αρχής γενομένης από το s/t debut του 2004 και καταλήγοντας στο Velociraptor! του 2011. Από την άλλη, μία ερώτηση στην οποία θα μπορούσα να απαντήσω πανεύκολα, θα ήταν "τι να ΜΗΝ πρωτοπούν;"...
Μ΄αυτά και μ'αυτά φτάσαμε σε ένα επικό και πανηγυρικό encore με Comeback Kid (τέλειο στο live, αν και από τον τελευταίο δίσκο), Vlad και Fire. Δεν υπήρξε "εξτραδάκι", παρόλο που έτσι μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν στις Αθηναϊκές εμφανίσεις τους, παρόλο που μας το είχαν (ψιλο)υποσχεθεί και οι διοργανωτές με ένα σχόλιό τους στο fb. Ίσως η μισάωρη καθυστέρηση της έναρξης της συναυλίας να έπαιξε ρόλο σ'αυτό.
Έφυγα με ανάμικτα συναισθήματα, τα lads έκαναν τη δουλειά σχετικά καλά, υπήρξαν στιγμές στο live που χάθηκε η μπάλα και έπαιξαν παπάδες (Underdog, ID, Empire), στιγμές που μας πήραν και μας σήκωσαν (Shoot The Runner, Club Foot, ολόκληρο το encore), αλλά υπήρξαν και στιγμές αμηχανίας και ψιλοβαρεμάρας (Eez Eh, Bless This Acid House, Put Your Life On It). Καλό live, αλλά για Kasabian μέτριο...
Σε μια από τις αγαπημένες μου ever ελληνικές ταινίες, στους 'Απόντες' του Γραμματικού (1996), παίζει ο εξής διάλογος, μεταξύ του Νίκου (άρτι αφιχθέντα στη Σαλαμίνα από τις ΗΠΑ, όπου σπούδαζε για χρόνια) και του κολλητού του, Αντρέα (ριζωμένος στο νησί όλη του τη ζωή):
Νίκος: Τα χάλασε τα σουβλάκια του ο "Βύρωνας" (σουβλατζίδικο) ή μου φαίνεται;
Αντρέας: Δεν τις αντέχεις τις αλλαγές, ε; Τα σουβλάκια μια χαρά είναι, εμείς τα τρώγαμε αλλιώς κάποτε...
Και ίσως αυτός ο μικρός μαγικός διάλογος είναι μία ακόμα εξήγηση όσων έγραψα παραπάνω. :)
*If you like this, check also this:
5 Κείμενα Για το νέο Δίσκο των Kasabian
Είναι οι Kasabian Φλώροι;