Φοίβος Δεληβοριάς,
Δημήτρης Μέντζελος, Νεφέλη Φασούλη
Η Πρεμιέρα στη Villa Vox (25/2/22)
photo by Dimitris Makris
Την 1η Φεβρουαρίου του 2020 είχα πάει στο Κύτταρο για να δω τον Φοίβο στην πρεμιέρα της παράστασής του “Μόνο Ψέματα”. Στολισμένος, ξυρισμένος και με πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο. Ο Δεληβοριάς έδωσε μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα, ενέργεια και -σε αντίθεση με το όνομά της- αλήθεια. Όταν τελείωσε η συναυλία και βγήκα έξω, αργά τη νύχτα, στάθηκα στο πεζοδρόμιο της Ηπείρου και άναψα μανιασμένος ένα τσιγάρο (αν το θυμάσαι, είχε μόλις απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους). Είχα ξετρελαθεί με την παράσταση γενικώς και είχα καραπορωθεί με τα νέα κομμάτια. Οκτώ στον αριθμό. "Το άλλο Σάββατο θα ξανάρθω στάνταρ", μονολόγησα κοιτώντας την αφίσα στον τοίχο. Δεν υπήρξε, όμως, επόμενο Σάββατο. Ήρθε η πανδημία και τα lockdown - οι υπόλοιπες παραστάσεις του Φοίβου ακυρώθηκαν, η ζωή μας η ίδια ακυρώθηκε, τα Σάββατα μαράζωσαν, όλες οι μέρες γίναν ίδιες, περίεργες και κάποιες φορές ασήκωτες. Ο χρόνος εφθάρη και γκρεμίστηκε. Ήρθαν οι αριθμοί κρουσμάτων και νεκρών, ήρθαν οι μάσκες, ήρθε ο φόβος. Κι ύστερα τα κύματα -1,2,3,4,5- τα εμβόλια -1,2,3- οι μεταλλάξεις -1,2,3,4,5- τα εμβόλια, οι διαμάχες, ο νέος φόβος, ο νέος κόσμος.
Και σχεδόν δύο χρόνια μετά, στην αυγή του 22, ένας νέος πανικός που έμελλε να γίνει σωσμός, η μετάλλαξη Όμικρον, αυτή που εντέλει μοιάζει με απλή γρίπη, η σωτηρία. Τα ξέρεις, μην στα ξαναλέω. Και ο Φοίβος και οι φίλοι του, η Νεφέλη, το Πράγμα, ο Yoel, ο Ντούβας και ο Παντέλης, μαζί με τον εμβληματικό κύριο Μέντζελο των Ημισκούμπριων, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη σκηνή. Στη Villa Vox της Ιεράς Οδού, στο νούμερο 16, για μια σειρά παραστάσεων που σκοπό θα είχαν να ξορκίσουν το κακό...
«Στο VOX βγάζουμε επιτέλους έξω τη ζωή που μαζεύτηκε μέσα μας όλη την περίοδο της πανδημίας. Τα διάφορα σαράκια που μας έτρωγαν, τους έρωτές μας, την παραμερισμένη τέχνη, τα τραγούδια που ήθελαν να ακουστούν από πολλά στόματα μαζί, σαν ξόρκια.Δεν θέλουμε άλλο τις ταχυκαρδίες να τις περνάμε μόνοι μας, ούτε να χορεύουμε ολομόναχοι στη μέση του σαλονιού. Πόσο πια να σιχτιρίζεις μέσω πληκτρολογίου, να παίζεις παντομίμα μέσω Skype, να κάνεις τον Ρωμαίο στο messenger; Πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον- τραγουδώντας και γιορτάζοντας την παράλογη, δύσκολη, μοναδική, αληθινή και ωραία ζωή μας»
(από τη συνέντευξη στο Αθηνόραμα).
Κι όμως, η ζωή τρέχει με τα χίλια και τελευταία δεν την προλαβαίνουμε. Χαράματα Τσικνοπέμπτης, παραμονή της πρεμιέρας. Πόλεμος στην Ευρώπη. Οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία.
“Ετοιμάζαμε χτες το ξεκίνημά μας στο VOX - Official και σε όλη τη διάρκεια της πρόβας έρχονταν αγγελιαφόροι αρχαίας τραγωδίας-μας έλεγαν για τον Πούτιν και τις κτηνωδίες του και την γνωστή παρατηρήτρια Δύση που αφήνει το ζάρι ξανά να πέσει και σκρολάρει τις διεθνείς συνθήκες προς τα κάτω με το δάχτυλο-για να πατήσει βιαστικά "συμφωνώ".
Τις τελευταίες μέρες , όλως τυχαίως, διαβάζω στην κόρη μου τον "Μεγάλο περίπατο του Πέτρου". Χτες βράδυ το έκανα με έναν κόμπο στο λαιμό. Ρωτούσε τα αναπόφευκτα και εγώ απαντούσα αποφεύγοντας. Λες και δεν τα καταλαβαίνει όλα.
Σήμερα όμως; Σήμερα συναντιόμαστε μετά από όλον αυτόν τον καιρό. Έχοντας μαζέψει -μουσικοί και ακροατές- ό,τι πάρτι ήταν κλεισμένο μέσα μας, για να το μοιραστούμε με ένταση και γέλιο και συγκίνηση.
Πώς να τα συνδυάσουμε όλα αυτά; Που σε κάθε μας ξεκίνημα εδώ και 12 πια χρόνια, έρχεται ο "άρχων του τρόμου" και ταρακουνάει τον πολυέλαιο;
Θα τα συνδυάσουμε, φίλοι μας. Όπως το έκαναν τόσοι και τόσοι πριν από μας. Εξ ίσου ανήμποροι απέναντι στο Τέρας. Και εξίσου ασυγκράτητοι στη λαϊκή τους εορταστική αναρχία.
Με τον Dimitris Mentzelos και τη Nefeli Fasouli, τη φοβερή μας μπάντα και όλους τους υπέροχους ανθρώπους της καλλιτεχνικής αρμάδας μας, θα ξεκινήσουμε. Με το μυαλό στα παιδιά της Ουκρανίας που αρχίζουν από χτες τον "μεγάλο περίπατό τους" και σε όσους μέσα στη Ρωσία αντιπαρατίθενται στον ολιγάρχη και στα εξογορασμένα μέσα του, με κίνδυνο της ζωής τους.
Ανοίγουμε απόψε το δικό μας καταφύγιο της Παρασκευής. Κάνουμε τη δική μας κατάληψη στην πραγματικότητα. Να είμαστε μαζί!”
(ανάρτηση του Φοίβου στη σελίδα του στο facebook)
photo by Claire
Να μαστε, λοιπόν, 10 φίλοι στο “καταφύγιο” του Vox για μία ακόμα πρεμιέρα του Φοίβου Δεληβοριά. Τα φώτα ανοίγουν και η παράσταση αρχίζει. Και ταξιδεύουμε για 3 περίπου ώρες στον πολυδαίδαλο κόσμο του Αθηναίου μουσικού, στον ολάνθιστο νέο κόσμο της Νεφέλης Φασούλη, αλλά και στο μπαρουτοκαπνισμένο σύμπαν του Μέντζελου. Τραγούδια από τους δίσκους του Φοίβου, από το debut LP της Νεφέλης, αλλά και από τη δισκογραφία των ΙΜΙΖ και του Δημήτρη. Και διασκευές. Στη σκηνή άλλοτε όλοι μαζί, άλλοτε ο καθένας μόνος του ή ανά δυάδες... Ένα μουσικό ταξίδι μεστό και συμπαγές - σε κάποιες στροφές συγκινητικό και μυσταγωγικό, σε κάποιες άλλες παρτιάρικο και χαβαλεδιάρικο. Καθαρτικό και εξιλεωτικό σε όλες τις εκφάνσεις του, αληθινό και με υψηλή αισθητική σε όλη τη διάρκειά του.
Ο Δεληβοριάς, δίνοντας χώρο και χρόνο στους δύο εκλεκτούς φίλους του, παραλείπει αρκετά must κομμάτια του από το πρόγραμμα, ενώ -σε αντίθεση με την προ διετίας παράσταση στο “Κύτταρο”- παρουσιάζει μόνο δύο από την επερχόμενη νέα κυκλοφορία του. Το “Απόψε Είμαι Κοντά Σου” και τα “Ψέματα”. Και εμφανίζονται φυσικά και ο “Μπάσταρδος Γιος”, “Αυτή που Περνάει”, ο “Πατώκος”, ο “Σκύλος στο Κολωνάκι”, τα “Χάλια”, η “Μπόσσα Νόβα”, η “Υβρεοπομπή”, ο “Καθρέφτης”, το “Θέλω να σε Ξεπεράσω”, και η μία και μοναδική “Εκείνη”, αφιερωμένο στη σύζυγο Βάσω και στη θυγατέρα Ιόλη, που μας κοιτάζει από τον εξώστη...
Το “Το Πα το Κανα” ήταν η ιδανική γέφυρα για να προλειάνει την έλευση του Μέντζελου. Και με αυτόν στο πλάι του, ο Δεληβοριάς τραγουδά τον “Φώτη”, που έχει γράψει για τον πατέρα του. Και με αυτόν τον τρόπο, ανοίγει την πόρτα για να τραγουδήσει και ο Δημήτρης το κομμάτι που έχει γράψει για τον δικό του μπαμπά, που τον έχασε στην εφηβεία του, το βαθιά συγκινητικό “Α, ρε Πατέρα”.
Το να βλέπεις το Μέντζελο στη σκηνή είναι το δίχως άλλο μια σημαντική εμπειρία. Νιώθεις πως μέσα στις φαρμακερές ρίμες του κρύβεται η απαρχή και η εξέλιξη της ελληνικής hip hop και rap σκηνής. Νιώθεις πως ο χρόνος που καθρεφτίζει στα ακόμα γεμάτα φωτιές μάτια του είναι παντοτινός και άφθαρτος. Μια εποχή που συνέβη και είναι παρελθόν και για σένα δεν θα χαθεί ποτέ. Κομμάτια όπως “Ο Κύρης του Σπιτιού”, “Το Σεξ”, “Μεθ στο Βολάν”, "Πάμε Όλοι Μαζί σε Μια Παραλία" είναι μνημεία. Ξέρεις, από αυτά που κάποιοι έχουν κολλήσει τσίχλες στα μάρμαρά τους, έχουν χαράξει την πέτρα τους και τα έχουν γράψει με σπρέι. Ζωντανά μνημεία που στέκουν αγέραστα σε πλατείες και όχι μέσα σε αποστειρωμένα μουσεία, μνημεία εξελισσόμενα από τις γενιές που φύγαν, ήρθαν και θα ρθουν. Σε αυτά φυσικά ανήκουν -σε περίοπτη θέση- και η “Ντισκοτέκ” (καταπληκτική εκδοχή με όλο το τρίο -Μέντζελος, Φοίβος, Νεφέλη- να δίνει πόνο) και το “Je Suis Bossu” (εκθαμβωτικό σούπερ νοσταλγικό ντουέτο με τον Φοίβο).
Η Νεφέλη Φασούλη μεγάλωσε πολύ. Δεν αναφέρομαι στην ηλικία της, προς Θεού. Δεν ξέρω πόσο χρονών είναι, μα όσο και να είναι, παραμένει μικρή και υπέροχη. Όταν λέω μεγάλωσε, λοιπόν, εννοώ σαν μουσικό μέγεθος. Η σκηνική της παρουσία σφύζει από αυτοπεποίθηση και άνεση, οι ερμηνείες της είναι στιβαρές και αλάνθαστες σε οποιοδήποτε μουσικό είδος και αν απλώνει το πηγαίο ταλέντο της. Στο Vox την περασμένη Παρασκευή ήταν άψογη και έδωσε και αυτή τη δική της ξεχωριστή άποψη στην παράσταση. Με κομμάτια από το δίσκο που της σκάρωσε ο Φοίβος (το ομώνυμο “Ο Κόσμος Σου” ήταν ανατριχιαστικά όμορφο), με διασκευές (καταπληκτική ερμηνεία στο “Batida de Coco” - φόρος τιμής στην Μαριανίνα Κριεζή που μας άφησε στις 6 του Φλεβάρη) και με εν γένει καταλυτική συνοδεία και παρουσία καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Η μπάντα, “σεσημασμένη” πια, στάθηκε στο ύψος της. Ένα ύψος που πλέον δεν μετριέται εύκολα. Η χημεία και το δέσιμο του σχήματος παραπέμπουν σε γκρουπάρα ολκής και οι παραγόμενοι ήχοι αγγίζουν κατά τόπους την έκσταση. Είναι ευλογία για το Πράγμα, τον Παντέλη, τον Yoel και τον Ντούβα να παίζουν με τον Φοίβο, αλλά είναι και ο Φοίβος πολύ τυχερός που τους έχει κοντά του. Γιατί είναι και παιχταράδες, αλλά και ψυχάρες.
Η παράσταση έκλεισε με την “Κική”, η οποία τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει αντικαταστήσει την “Εκείνη” στο κλείσιμο των συναυλιών. Στην “Κική” ο Δεληβοριάς βγάζει ένα ορμητικό χειμαρρώδες πάθος και δίνει μιαν εσώψυχη σπαρακτική ερμηνεία που μέσα της κουβαλάει πανηγυρικά όλη την τριακονταετή (και βάλε) πορεία του στο απέραντο μουσικό στερέωμα. Η “Κική” σαν τραγούδι, χωρίς να το ξέρει, είναι ο φλεγόμενος πυρήνας μιας υπέροχης μουσικής ιστορίας. Αυτής του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά.
Ένα ακόμα κεφάλαιο αυτής της ιστορίας θα γραφτεί και θα μας έρθει στη μορφή LP τον ερχόμενο Απρίλιο. Θα ονομάζεται “Anime” και ανυπομονώ να το ακούσω. Ως τότε, κάθε Παρασκευή θα κάνω κατάληψη στο νέο μου καταφύγιο. Villa Vox, Ιερά Οδός 16 - Φοίβος, Μέντζελος, Νεφέλη και η σούπερ μπάντα...
photos by Claire
