Φοίβος Δεληβοριάς
Σταυρός του Νότου
22/10/2016
Ακόμη Ένα Βράδυ στο Φοίβο
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Φοίβο live, ήταν στο Zυγό πίσω στο 2004. Τότε ήμουν 19 χρονών, ήταν νομιζώ Κυριακή και απλά είχα πάει μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Θυμάμαι χτύπησε το κινήτο μου και βλέπω εις την οθόνη "Μπράδα". Το σηκώνω και μου λέει "έλα πού είσαι;", τού δηλώνω συντεταγμένες κι ύστερα αυτός με απόλυτη φυσικότητα μου λέει "ωραία! Δίπλα είσαι, έλα στο Ζυγό, πάω στο Φοίβο". Το παίζα δύσκολος -δεν έχω λεφτά και τέτοια- ευτυχώς με τα πολλά με έπεισε. Ειλικρινά, ακόμα και σήμερα, σήμερα που έχω δει τον Δεληβοριά αμέτρητες φορές, εκείνο το πράγμα που έζησα εκείνο το βράδυ στο Ζυγό ήταν απίστευτο, τόση χαρά και τόση ζωντάνια πάνω και κάτω από την σκηνή που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις.
Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν και ας έρθουμε στο σήμερα και συγκεκριμένα στις 22 Οκτωβρίου στο Σταυρό Του Νότου. Πάντα πηγαίνω στις παραστάσεις του με βαρια καρδιά σκεφτόμενος "ένα βράδυ έχεις ρεπό, πάλι στο Φοίβο θα πας;". Δεν έχει υπάρξει όμως φορά που στο τέλος να μην πω "παλι καλα που ήρθα!".
Σάββατο βράδυ λοιπόν, το Υπόγειο και οι συν αυτώ ήμασταν εκεί, εγω, ο Mike, η Κλαίρη, η Ελένη, ο Στέφανος, η Δήμητρα, η Ντόρα και ο Παμούκ. Έβαλα το πρώτο gin tonic και σκεφτόμουν τι να περιμένω σήμερα... Δεν είχα απάντηση. Η ώρα πρέπει να ήταν 11 παρά και ο Φοίβος ανέβηκε στη σκηνή παρέα με τους πιστούς του φίλους και συνεργάτες: Yoel Soto στο μπάσο, Κωστή Χριστοδούλου ή αλλιως To Πράγμα στα πλήκτρα, τον Κώστα Παντέλη στην κιθάρα, τον Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα και την Χριστίνα Μαξούρη να τους συνοδεύει με την υπέροχη φωνή της ουκ ολίγες φορές.
Ξεκινήσαν λοιπόν, σε ένα μαγαζί πήχτρα όπως συμβαίνει πάντα στις παραστάσεις του Φοίβου, και η πρώτη εκπλήξη δεν άργησε να έρθει: Καθώς τέλειωνε το ένα κομμάτι και έμπαινε το επόμενο, άρχισα να καταλαβαίνω ότι σήμερα θα είναι δύσκολο βράδυ, αφού ο Δεληβοριάς είχε φτιάξει μια setlist, η οποία ξεκινούσε από τον Ταχυδρόμο του 1989 κι έφτανε ως και τα τραγούδια της Καλλιθέας του 2015 και ήταν ως επί το πλείστον χτισμένη πάνω στα πιο σκοτεινά του τραγούδια, πολλά περισσότερα απο κάθε άλλη φορά. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται αυτά τα κομμάτια στα δικά μου αυτιά, σκοτεινά είναι αυτά τα τραγούδια που σε βγάζουν απο το σώμα σου και νιώθεις να αιωρείσαι στο χώρο σαν να είσαι μόνος χωρίς παρέα, εσύ και οι σκέψεις σου, οι φόβοι σου και το παρελθοντικό μέλλον σου. Τουλάχιστον αυτή την φορά δεν είχαμε ομαδικά κλάματα στο τραπέζι στο άκουσμα του "Φώτης".
Το καλύτερο με τις παραστάσεις του Φοίβου είναι ότι δε γίνεται να βαρεθείς ποτέ, τη μια θα σε κάνει να γελάσεις με τις μοναδικές του ιστοριές του γύρω απο το πώς, το πού και το γιατί έγραψε το κάθε τραγούδι του, και την άλλη θα σε μπερδέψει αλλάζοντας τις ενορχηστρώσεις στα τραγούδια του κάθε season. Από εκείνο το βράδυ, κράτησα δυο 'επαναπροσεγγίσεις' που μου άρεσαν πολυ: Η μια ήταν στο "Περίπτερο" και η άλλη στο "Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι". Ένα μεγάλο μπράβο στους 4 παιχταράδες που έχει μαζί του, γιατί η συμβολή τους στο όλο 'μεγαλούργημα' είναι ανεκτίμητη.
Η παράσταση κράτησε περιπού 4 ώρες, ο Φοίβος φαινόταν πολύ πιο χαλαρός και απελευθερωμένος σε σχέση με τα τελευταία χρόνια, έπαιξε σχεδόν τα πάντα, μέχρι και τον Όρκο απο το δεύτερο album του (Η Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία/1995), το οποίο δεν θυμάμαι να το έχω ξανακούσει σε live του. Ο τίτλος της παράστασης ήταν "Best Of" και τον τίμησε με περισσή ευκολία και τρυφερή νοσταλγία. Μέσα σε αυτά τα 240 λεπτά μουσικής πανδαισίας, ακούσαμε από την δεσποινίδα Μαξούρη μέχρι και το "Σεράχ" της Μαρίκας Νίνου. Όταν το ρολόϊ έδειξε δυο και κάτι είχε μόλις τελειώσει το encore, και είπα "εντάξει δυο-τρία τραγούδια ακόμα και τέλος". Μα όχι, ο Φοίβος γυρίζει στην σκηνή και μας λέει "θα παίξω παραγγελιές αλλα πριν θα ανέβουν στην σκηνή οι φίλοι καλλιτέχνες που είναι εδώ μαζί μας σήμερα". Έτσι κι έγινε: ακούσαμε ντουέτα του Φοίβου με τον Σπύρο Γραμμένο, την Μαρίζα Ρίζου και την Μαρία Παπαγεωργίου. Μετά από όλο αυτό το τζέρτζελο, ο Φοίβος δυστυχώς ξέχασε τις παραγγελιές μας και ήμουν έτοιμος να ξελαρυγγιαστώ για να παίξει το "αποκυρηγμένο" "Στου Καπνού Τα Δαχτυλίδια" και το στοιχειωμένο "Διπλοπαντρεμένος", το οποίο όμως τον είχα καταφέρει να το παίξει σε παρόμοια φάση πριν λίγα χρόνια. Η a capela εκτέλεση του "M'Αεροπλάνα Και Βαπόρια" του μεγάλου Νιόνιου κατά κάποιο τρόπο με αποζημίωσε...
Όπως και να 'χει, για ακόμα μια φορά φύγαμε γεμάτοι απο τον Φοίβο. κάπως χαρούμενοι και κάπως μελαγχολικοί, μα σίγουρα λίγο αλλαγμένοι, λίγο ακόμα διαφορετικοί. Έχω δει τον Φοίβο αρκετές φορές απο κοντά -μέχρι και για συνεντεύξεις στο Υπόγειο έχει έρθει ο άνθρωπος!- μα ποτέ δεν έχω καταφέρει να του πω ένα "σε ευχαριστώ για όλα τα μελοποιημένα σου ποιήματα, τα οποία κατά καιρούς και εντέλει αέναα αποτελούν το soundtrack της ζωής μου". Δεν το έκανα ούτε εκείνο το βράδυ, όταν ο αδερφός μου με το ζόρι (φάση τραβάτε με κι ας κλαίω) με έσουρε στα παρασκήνια για να τον χαιρετήσουμε. Το λεω εδώ λοιπόν, μήπως και το διαβάσει. Φοίβο σε ευχαριστώ και εις το επανιδείν...
