Guns n' Roses
@ OAKA
22/7/2023
photo from official High Priority Promotions fb page
Η αγαπημένη φίλη Lia Hide, singer/songwriter και επαγγελματίας μουσικός, βρέθηκε στο ΟΑΚΑ το περασμένο Σάββατο για να δει τους Guns n' Roses. Κατέθεσε τις εντυπώσεις της στο προφίλ της στο facebook και μεις "τσιμπήσαμε" το εξαιρετικό κείμενό της για να το μοιραστούμε μαζί σας. Την ευχαριστούμε θερμά.
Ένα ποστ/σεντόνι all inclusive, ή αλλιώς, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Πριν απο αρκετά χρόνια και για αρκετά χρόνια ήμουν στην συντακτική ομάδα ενός αξιολογότατου γκρουπ, που αντικείμενο είχε τα μουσικά δρώμενα και τις κυκλοφορίες νέας μουσικής. Αν έγραφα ακόμα, κι αν υπήρχε η ομάδα, θα έγραφα, για την χθεσινή συναυλία τα εξής - όχι έτσι, βέβαια, πιο.. εκλεπτυσμένα, ξέρετε εσείς τώρα:
Ναι, ο Axl Rose δεν τραγουδούσε όπως παλιά (duh...). Ναι, ο Axl Rose έχει υπάρξει από τις μορφές που -τραγουδιστικά μιλώντας- εξέλιξε το στυλ και την τεχνική του μοντέρνου τραγουδιού, όπως και πολλοί άλλοι, και την ανοιγουμε την κουβέντα και την ξεχειλώνουμε όσο θέτε. Είναι απο μόνος του μία μορφή που αδιαμφισβήτητα σημάδεψε την ροκ μουσική και κατάφερε με τους Guns n' Roses να γίνει αυτό το είδος mainstream, ένα mainstream σχεδόν ποπ, με τον δικό του τρόπο, και μπορείτε να κάνετε όσες γκριμάτσες θέλετε, αλλά μιλάμε για μια μπάντα που πέραν της συναυλιακής της ιστορίας, άφησε πίσω της κάποια από τα σημαντικότερα κομμάτια αλλά και βίντεο κλιπ όλων των εποχών, μια ολόκληρη κουλτούρα από μόνοι τους, τότε που δεν είχε και η κουτσή Μαρία ένα drone/κάμερα. Ναι, ο Axl δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου, αλλά ήταν από τους καλύτερους. Ναι, θα μου πεις, ο Iggy Pop είναι πιο μεγάλος και αντέχει καλύτερα, αλλά ποτέ δεν τραγούδησε όσο απαιτητικά τραγουδούσε ο Axl, πχ. Και ναι, συνομήλικοι του Axl "κρατάνε" καλύτερα, βλέπε Halford, που είναι και 71, ενώ ο Αxl 61. Και; Το ξέραμε οτι δεν θα τα πει όπως τα έλεγε, δεν τα λέει εδώ και χρόνια. Αλλά! Αλλά τα πήγε πολύ καλύτερα απ' ό,τι περιμέναμε και αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ενα πρόβλημα με την αντοχή του στις ανάσες (δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι π.χ. κι ο Robbie Williams λίγες μέρες πριν, με αισθητά long covid παρατρεχάματα, είχε το ίδιο θέμα). Αnyway, δεν είμαι ο ΩΡΛ του Alx, but (!) το μοντέρνο τραγούδι είναι το επάγγελμά μου και, ναι, και ως "ειδικός" το ευχαριστήθηκα και δεν με ένοιαξαν τα 2-3 θέματα που ξεκάθαρα είχε ο άνθρωπος. Ο ροκ σταρ άλωσε την σκηνή και επί τρεις ώρες δεν σταμάτησε να κάνει το performance που αντιστοιχούσε και στα κιλά και την ηλικία του. Δεν 'έσπασε' μέση όπως παλιά στο "Sweet Child Ο' Mine" για παράδειγμα, αλλά θα θέλαμε πραγματικά να το κάνει; Είχε ωραιότατο, σωστότατο και περιέργως ευγενέστατο attitude και ήταν εξαιρετικός οικοδεσπότης.
Στις λεπτομέρειες, οι περισσότερες από τις ψηλές του νότες ήταν αξιοπρεπέστατες, και δεν έμοιαζε να το προσπαθεί, έμοιαζε να κάνει την δουλειά του με άνεση. Ναι, είχε κι άτυχες στιγμές, πχ το "Locomotive" το σκότωσε το έρμο, αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Επίσης, να πούμε οτι παρατήρησα 2-3 φορές να έχει πρόβλημα και με το in-ear του, ίσως να υπήρχε κάποιο πρόβλημα, ίσως οι απανωτοί και ατελείωτοι στίχοι του "Locomotive" να τον παιδέψανε, who knows, όπως παρατήρησα ότι μπήκε μόνος του στο ending part (με το πιάνο) του "November Rain" 25 bpm πιο γρήγορα, με τον ντράμερ να τον επαναφέρει στο τέμπο. Ποιός ξέρει...
photo from official High Priority Promotions fb page
Ο ντράμερ. Αχ, Mat Sorum αγάπη μου, γύρνα πίσω. Σόρρυ Frank Ferrer, δεν σε αγάπησα - εξαιρετικό ξύλο, σούπερ μπράβο σου, αλλά καπ-καπ κατ-κατ κατ-καν γκαπ-γκαπ. Κάτι δεν.
Θέλοντας να μιλήσω για τον αγαπημένο μου Gunner, τον Duff McKagan, που λατρεύω και είναι ο λόγος που έμαθα μπάσο, να πω ότι ο ήχος τον αδίκησε, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν εγώ. Δεν κατάλαβα χορδούλα-πένα ούτε δευτερόλεπτο. Ήταν θεός τι να λέμε τώρα, σε όλα, και ναι, πια μοιάζει με τον David Bowie με έναν γλυκύτατο τρόπο.
Πριν πιάσουμε τα βαριά πυροβολικά, ο ήχος. Τελικά ναι, μπορείς να είσαι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών και να μην έχεις καλό ηχολήπτη ή να μην είναι η μέρα του ή να μην κατάφερε το συγκεκριμένο στάδιο χθες. Αλλά, επειδή το είδα και στον Herbie Hancock στο Ηρώδειο, ίσως να είναι μια καινούρια μόδα έξω, το "τώρα κάνει αυτός σόλο = τώρα θα ακούτε μόοοοοοονο αυτόν και τους άλλους καπου εκεί πίσω στο background". Αυτό απο μόνο του δεν εξυπηρέτησε και τον Axl, που αν ήταν πιο "μέσα" στην μίξη, θα ήταν και λιγότερο εκτεθειμένος (δηλαδή ώρες-ώρες ήθελα να πάω στον ηχολήπτη να του πω, μαναράκι, μήπως ξέχασες να βάλεις κομπρέσορα; - λέμε τώρα) ή την Melissa Reese στα φωνητικά, που ώρες-ώρες ήταν ξέμπαρκη (but gorgeous + outstanding outfit!).
Γενικά, το rythm section ήταν λασπωμένο και χωρίς διαύγεια και ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω μπασογραμμές, σνιφ, κλάψ. Τον Dizzy Reed πάλι, αν δεν τον ανέφερε ο Axl δεν θα τον έπαιρνα χαμπάρι, ούτε η κάμερα τον έδειξε, ούτε ο ήχος τον ανέδειξε, τσκ τσκ τσκ.. Στο "Estranged" όλος ο ήχος έπεσε 5-10 dB έτσι χωρίς λόγο. Να πω εδώ οτι και στο μικρό ακουστικό σετάκι που έγινε με Slash-Duff καθισμένους, πάλι υπήρξαν μικροπροβλήματα, but ok, φαντάζομαι δεν έγιναν αντιληπτά από όλους (δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ο Duff με τον Slash δεν είναι .. χαχαχα.. προβαρισμένοι ή δεμένοι, οπότε ναι, θα το ρίξω ή στην "κακή μέρα" ή στο κάτι έπαιζε με τον ήχο).
Ο Richard Fortus που ναι μεν είχα ξαναδεί στην Μαλακάσα, αλλά τότε εκτελούσε και χρέη Slash και δεν τον θυμόμουν ή θυμόμουν κάτι του στυλ "για μη Slash καλός ήταν μωρέ", ε, χθες, ήταν φα-ντα-στι-κος, έκανε δύο σόλι που πραγματικά blew my mind, και τολμώ να πω πως όταν χρειάστηκε να κάνουν κοντρίτσες-φρασούλες με τον Slash, ε, σόρρυ guyz, ήταν γουάου, ήταν αμάν-παναγία μ΄ και τον... έφαγε τον Slash - don't shoot me (!). Φράσεις, ήχος, attitude, τα πάντα όλα. Δηλώνω σούπερ φαν του, από τώρα και στο εξής.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να πηγαίνεις να δεις έναν rock legend και να είναι ξεκάθαρο γιατί είναι legend, μιλώντας για τον Slash, που επί 3 ώρες δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο να είναι amazing (και να στάζει στον ιδρώτα από το πρώτο πεντάλεπτο, με αυτή την ζέστη). Προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ που η πλειοψηφία των φράσεων του ήταν αυτές του δίσκου. Ωραίες και οι live εκδοχές, δεν λεω, αλλά ήταν ωραία να ακους αυτό που αγάπησες - πόσο μάλλον όταν ήσουν super fan και ξέρεις τα σόλι νότα-νότα. Το ίδιο έκανε και ο Axl, όλα εκεί, όλα τα "yaouza", "yeah", "ayeayeaye", μπλα-μπλα εισαγωγικά και τα πάντα ήταν των δίσκων.
Για μένα, που μέχρι και το "Spaghetti Incident" ξέρω όλα τα κομμάτια απ'έξω και ανακατωτά, το live κοιλιά δεν έκανε. Ήταν χορταστικότατο, είχε πάρα πολλά από τα ούτως ή άλλως πάρα πολλά τους κομμάτια, κάποιες εκπλήξεις (π.χ. το προσωπικό μου αγαπημένο "Double Talkin' Jive", αλλά και το "Estranged" που δεν περίμενα να παίξουν, ή το "Down on the Farm") και το -για μένα ανούσιο- αλλά αγαπημένο του κόσμου, "Knockin on Heavens Door" - πολύ ωραίο σετ λιστ χορέψαμε, χτυπηθήκαμε, και χάρηκα πολύ που είδα ανθρώπους 40, 50, 60 χρονών (με τα μικρά τους παιδιά) και νέα παιδιά, και πολλούς ξένους να χτυπιούνται να το χαίρονται και να βγαίνουν όλοι χαμογελαστοί.
photo from official High Priority Promotions fb page
* Όχι, παιδιά, το "Don't Cry" δεν έλειψε, για-το-θεό δηλαδή, ναι μεν, οκ το αγαπάτε, αλλά είναι φως φανάρι ξεκάθαρο γιατί δεν το παίξανε, είπαμε ο άνθρωπος δεν ειναι φωνητικά εκεί που ήταν, γιατί δηλαδή έπρεπε να το ζήσουμε αυτό, και -σοβαρά- σας έλειψε η μπαλάντα; Jeeezas!
* Οι Guns n Roses είναι μια μπάντα που η πολιτική χροιά τους ήταν εκεί και, αν και δεν αναφέρθηκαν τσιτάτα από το μικρόφωνο, ήταν πολύ ωραία τοποθετημένο το "Civil War", και το βίντεο με την καταστροφή του Κιέβου που το συνόδευε και η "ενδυματολογική επιλογή" του Axl (φόρεσε την σημαία της Ουκρανίας σε μαύρο t-shirt) και πριν πείτε κάτι να θυμίσω ότι οι άνθρωποι είναι Αμερικάνοι, LA, πως το λένε, ε, αυτό.
* Η πιο πετυχημένη εκτελεση/η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν το "Live Αnd Let Die".
* Οι The Last Internationale ήταν εξαιρετική επιλογή, η Delila Paz είναι θεάρα, κουκλάρα, φωνάρα, και την σκηνή την κάνει να μοιάζει με το δικό της playground, και ο ντράμερ σούπερ, ο Edgey Pires (κιθάρα) δεν μου άρεσε καθόλου, σε σημείο που βρήκα ενοχλητικό τον ήχο και τις επιλογές του. Επίσης, εγώ σε live που σαπορτάρω τους Guns n Roses, με sunburst Gibson Les Paul δεν θα έβγαινα, just sayin'...
* Ήμουν αρένα παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορούσα να είμαι κερκίδες, χτυπήθηκα σαν 16χρονο επί 3 ώρες.
* edit - added info: είμαστε λοιπόν η τελευταία στάση της Ευρώπης πριν φύγουν για την Αμερική και τώρα βγάζει νόημα η συγκίνηση του Happy Birthday στον αγαπημένο Slash, άρα σούπερ εύγε και διπλά μπράβο που με ολη την προηγούμενη περιοδεία στην πλάτη, έδωσαν τέτοιο show!
* Ήταν ένα φανταστικό βράδυ, που άξιζε πέρα ως πέρα και ακόμα κι αν πήγαμε για το fomo, όχι μόνο άξιζε τα λεφτά του - είμαι λίγο πιο ευτυχισμένη σήμερα.
* Αυτό το "σεντόνι" για τους Guns ένιωσα την ανάγκη να το γράψω κυρίως γιατί από την ημέρα που ανακοινώθηκε η ρημάδα η συναυλία, μας εφάγαταν τα σκώτια, "που θα πας μωρε", "ελα με τα παππούδια", "αφου δεν τα λέει", "πόσο χρονών είσαι;" - λοιπόν, αγαπητοί, επειδή τυγχάνει να μπορω οικονομικά να το στηρίξω, θα πάω σε όσες συναυλίες θέλω και μου αρέσουν και μακάρι να μπορούσα να πάω σε ακόμα περισσότερες. Αν μη τι άλλο, η μουσική και ειδικότερα οι συναυλίες ειναι μια γιορτή, μια χαρά συνεύρεσης, και κάνουν καλο, 40 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν.
Να έχουμε ένα καλό υπόλοιπο καλοκαιριού κι ας σταματήσει γρήγορα αυτό το πρόσφατο μαρτύριο - οι φωτιες εχουν κατακάψει την χώρα και τις καρδιες μας.
peace. love. music.
