by Stergios Kostoulas (18/11/2019)

Desert Monks+The Honeybadger

@ Temple

15/11/2019

Τους Desert Monks μου δόθηκε πέρσι η ευκαιρία να τους γνωρίσω μέσω της δουλειάς τους. Τους γνώρισα με τον καλύτερο τρόπο, ακούγοντας πολλές φορές και κάνοντας στη συνέχεια το review (check here) για το debut album τους καθώς και για το live που έδωσαν στο πλαίσιο της επίσημης κυκλοφορίας του. Επίσης, τους έμαθα και με τον πλέον ευχάριστο τρόπο, αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ένα πραγματικά απολαυστικό interview (check here) μαζί τους στο studio που ηχογράφησαν την πρώτη τους δουλειά. Ήξερα πάνω – κάτω δηλαδή τι να περιμένω από τα παιδιά στο αποψινό τους live. Όμορφες ροκ ιστορίες, οικείοι ήχοι και τραγούδια που τα έχω ακούσει δεκάδες φορές και γνωρίζω σχεδόν απ’ έξω. Τα πάντα υπέρ μου δηλαδή για να δω ένα καλό και «δυνατό» live τους.

Για τους Honeybadger (check Nice To Meet You, here) δεν ήξερα και πολλά πράγματα. Για την ακρίβεια, πριν μάθω για το live τους και διαβάσω κάτι γι’ αυτούς, δεν ήξερα τίποτα. Διάβασα για τις επιρροές τους, γι’ αυτό το ανακάτεμα των διάφορων μουσικών ειδών (stoner/desert, grunge) με τον βαρύ ήχο για επικάλυψη και άκουσα δυο-τρία τραγούδια τους που βρήκα στο Youtube. “Καθόλου άσχημα” σκέφτηκα και παρά το γεγονός ότι ακούγοντάς τους σίγουρα δεν ανακάλυψα τον τροχό ή έμεινα με το στόμα ανοιχτό (δεν θα μπορούσα ούτε καν να μιλήσω για προσωπικό στίγμα), πήρα την απόφαση πως αξίζει να τους δούμε ζωντανά και -παρά τις όποιες υποχρεώσεις- να πάμε από νωρίς στο Temple. Πάμε στο live…

Οι Honeybadger ανέβηκαν στη σκηνή μετά τις δέκα κι έπαιξαν περίπου αυτό που περίμενα ότι θα παίξουν και θα ακούσω. Heavy μελωδίες, άπειρες stoner/desert στιγμές, λίγη grunge και κάτι από garage. Πολλές stoner στιγμές όμως…Ο ήχος αρκετά καλός, ένας κιθαρίστας που έπαιζε ακριβώς όπως έπρεπε να παίζει και που έπαιζε καλά ό,τι έπρεπε να παίξει, κι ένας frontman που μάλλον τα live του πάνε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το studio. Καλή φωνή, δυνατή φωνή και clutchική σκηνική παρουσία, κάτι το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα αφού στο youtube, μάλλον είχε περάσει κάπως απαρατήρητος. Δυνατές στιγμές τους το “The Rain”, το οποίο ξεσήκωσε και το κοινό, το “That Feel” και το “Firebirds”. Σημειώνω κι ένα πολύ καλό solo κιθάρας στο “That Feel”, αν δεν κάνω λάθος. Έπαιξαν μια ώρα, έπαιξαν τίμια (άσχετα αν αρέσουν ή όχι) και σίγουρα κανένας δεν έκλαψε τα λεφτά του ερχόμενος να τους δει. Ένα πολύ φιλότιμο live.

Οι Desert Monks ανέβηκαν μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, και με την εμφάνισή τους δικαιολόγησαν απόλυτα, θέλω να πιστεύω, το ότι σε κάποια στέκια και κύκλους έχει αρχίσει σιγά σιγά να αναφέρεται «δυνατά» το όνομά τους. Alternative καταστάσεις, ήχοι, εμπνεύσεις και μελωδίες, πολύ καλός ήχος (αν εξαιρέσουμε ένα μέτριο ξεκίνημα στα δύο πρώτα κομμάτια) κι ένα μεγάλο μέρος από το κοινό, που –προς έκπληξή μου- γνώριζε και τραγουδούσε τους στίχους των τραγουδιών τους… όμορφα πράγματα. Δυνατή στιγμή το συναυλιακό “I Don’t Mind” και το αγαπημένο “The Devil”. Η πιο δυνατή στιγμή όμως ολόκληρης της βραδιάς, ήρθε στο τέλος με τη διασκευή του “Far Away” του Jose Gonzalez (σ.σ. πρόσφατα η μπάντα κυκλοφόρησε και live video της διασκευής (άκουσε το εδώ). Να χρησιμοποιήσω δύο κλισέ φράσεις; “Το απογείωσαν το κομμάτι” και “Το έκαναν δικό τους”. Δεν θέλω να τα πηγαίνω καλά με τα κλισέ όμως, θα πω απλώς ότι γουστάρω το “Far Away” περισσότερο από τους Monks. Το διασκεύασαν τόσο μα τόσο εξαιρετικά και το έκαναν ν’ ακούγεται τόσο δυνατό. Θα πω ότι ανατρίχιασα. Απολαμβάνοντάς τους επάνω στη σκηνή στο “Far Away” και ακούγοντας τις κιθαριστικές εξάρσεις και την ψυχεδελική κορύφωση της διασκευής, μου πέρασε από το μυαλό το ποιο μουσικό μονοπάτι θ’ ακολουθήσουν ίσως στον επόμενο δίσκο τους. Αναμένουμε…

Ένα όμορφο live λοιπόν στο αγαπημένο μας κέντρο. Στρίβω το τσιγάρο εκτός του Temple και περπατώ στον πεζόδρομο δίπλα από τα glamour και mainstream μπαράκια των νεόπλουτων και wanna be celebrities. Σε συνδυασμό με κάποιες εξελίξεις και περιστατικά των ημερών στην τηλεόραση και στη ζωή, σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ακριβώς αυτό: μουσική σκηνή, μεράκι και κ@ύλα. Διασκέδαση, τραγούδι, χορός, αλκοόλ και καπνός. Αφύπνιση, έρωτας, χαμόγελα και αμφισβήτηση. Το πρόγραμμα είναι ακατάλληλο για όλους!

Δύσκολες μέρες…

(*) Την ώρα που φτάσαμε, γύρω στις δέκα παρά, το Temple ήταν σχεδόν γεμάτο, για να φτάσει ο αριθμός του κόσμου τελικά στα 270-300 άτομα (σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες), πράγμα τόσο μα τόσο αισιόδοξο για τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας. . Μπράβο και στις δύο μπάντες.

Setlist Honeybadger