Desert Monks
“Και μόνο η απόφαση να κάνεις μουσική, είναι από μόνη της μια επαναστατική απόφαση. Αποφασίζεις σε κάποια στιγμή της ζωής σου να εκτεθείς, να βγάλεις αυτά που έχεις μέσα σου και να τσαλακώσεις τον εαυτό σου”.
Με ποιους τρόπους μπορείς να απολαύσεις μία μπάντα (Desert Monks); Μπορείς να ακούσεις αρκετές φορές και στο repeat ένα album της (Dark Grooves / check album review here). Να παρευρεθείς σε ένα live της (ειδικά όταν παρουσιάζει το δισκογραφικό της ντεμπούτο / check live review here) και τέλος, να βρεθείς μαζί της σε μία -δίχως κόμπλεξ- κουβεντούλα/συνέντευξη.
Το Υπόγειο, λίγο πριν κλείσει το 2018, άκουσε προσεχτικά και στο repeat αυτό το album, έζησε, στις αρχές του 2019, τη μαγεία του live και βρέθηκε με την μπάντα “in the place where your music is made” (Recover Studio – Νέα Φιλαδέλφεια). Τρία στα τρία λοιπόν… Χαλαρή διάθεση, όμορφη διάθεση, smoking allowed και μπίρες παγωμένες. O Αντρέας Ντρούλιας (κιθάρα, φωνή), ο Θάνης Παρασκευόπουλος (μπάσο, φωνή), ο Βαγγέλης Μπουγιατιώτης (κιθάρα) και ο Κώστας Αμαργιανιτάκης (τύμπανα) μου άνοιξαν τις πόρτες και όλα ήταν έτοιμα...
-Πάμε παιδιά;
-Πάμε!
Dark Grooves (out 18/12/2018)
Το Υπόγειο: Υπάρχουν στερεότυπα στη Ροκ μουσική; Ποια είναι τα μεγαλύτερα από αυτά;
Έχουμε την αίσθηση ότι υπήρχαν μέχρι το τέλος των 90s, αρχές 00s, μετά καταρριφθήκαν και άρχισαν άλλα στερεότυπα. Πάντα στη μουσική υπήρχαν στερεότυπα, σε όλα τα είδη, κι αυτό ακριβώς είναι που σε κάποια στο τέλος μένει και κρατεί. Εμείς για παράδειγμα, είμαστε ντυμένοι όπως ήμασταν ντυμένοι στην εφηβεία μας στο πιο «κυριλέ» κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ροκ, έχει να κάνει ίσως με την άποψη. Μερικοί ξεκινάνε σε μία πιο φάση ροκ και στη συνέχεια γίνονται πιο εναλλακτικοί.
Να σου πούμε ένα στερεότυπο; Στερεότυπο είναι ότι μετά το 2000 πρέπει να παίζεις με Jaguar ή Telecaster, δεν είναι όμως απαραίτητα κακό το ότι υπάρχουν, είναι μόδες. Στερεότυπα έχεις για παράδειγμα στο Stoner. Στα 80s στο metal είχες το μαλλί το φιλαριστό, τώρα έχεις τα μούσια … επομένως υπάρχουν, βεβαίως και υπάρχουν. Το θέμα είναι να μην εγκλωβίζεσαι στα στερεότυπα και να λειτουργείς με αυτά, αλλά να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά, να κάνεις αυτό που θέλει η μπάντα. Να μην εγκλωβιστείς για παράδειγμα στο «Α, τώρα όλοι παίζουν ψυχεδέλεια, πάμε να παίξουμε κι εμείς ψυχεδέλεια». Ή «Τώρα είναι της μόδας αυτό, πάμε να το κάνουμε κι εμείς», «Τώρα παίζουν όλοι με αυτό το μπάσο, πάμε να το αγοράσουμε κι εμείς». Αυτές είναι οι στερεοτυπίες οι «κακές». Υπάρχουν πράγματα που τα έχουμε συζητήσει ως μπάντα, και στη μουσική μας δεν τα ακολουθούμε, δεν ακολουθούμε αυτή την πορεία.
Το σκυλάδικο, έχουμε φύγει από το γνήσιο σκυλάδικο, το σκυλάδικο έχει γίνει πιο εναλλακτικό…(γέλια).
Το Υπόγειο: Πρέπει να υπάρχει η εικόνα του κακού παιδιού; Όχι απαραίτητα το τρίπτυχο Sex, Drugs and Rock N Roll.
Desert Monks: Ούτε καν. Αυτό είναι στον καθένα. Δε χρειάζεται να είσαι κακό παιδί για να παίξεις ροκ μουσική. Είναι θέμα χαρακτήρα, άσχετα αν παίζεις μουσική ή όχι. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα άποψη που λέει ότι : «Οι άνθρωποι έχουν την ίδια ποσότητα καλού και κακού μέσα τους, το θέμα είναι πως τη διοχετεύεις και που».
Δεν είναι απαραίτητα κακή η εικόνα που αναφέραμε, το θέμα είναι να μην το κάνεις επίτηδες. Δεν μπορούμε να είμαστε κακά παιδιά με το ζόρι βρε παιδί μου (γέλια). Το να αγαπάς το πάθος και τη ζωή, να τη ζεις έντονα και να είσαι μύστης της…αυτό σε κάνει κακό παιδί; Αν ναι, τότε όλοι κακά παιδιά είμαστε. Επομένως, για να απαντήσουμε κυριολεκτικά, δεν είμαστε κακά παιδιά. Όχι, δεν είμαστε.
Το Υπόγειο: Γράφεις και πουλάς μουσική για να κάνεις επανάσταση ή κάνεις επανάσταση για να πουλήσεις μουσική;
Κι αυτό το έχουμε απαντημένο ως μπάντα, γιατί το έχουμε συζητήσει μεταξύ μας και θεωρούμε πως πρέπει η κάθε μπάντα να αφήνει ένα πολιτικοποιημένο στίγμα, αν κι εφόσον πιστεύει σε κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό. Σίγουρα το κάνεις για να κάνεις επανάσταση και όχι για να πουλήσεις μουσική μέσω αυτής.
Και μόνο η απόφαση να κάνεις μουσική, είναι από μόνη της μια επαναστατική απόφαση. Αποφασίζεις σε κάποια στιγμή της ζωής σου να εκτεθείς, να βγάλεις αυτά που έχεις μέσα σου και να τσαλακώσεις τον εαυτό σου.
Το Υπόγειο: Η ροκ μουσική στην Ελλάδα. Ας μιλήσουμε ελεύθερα γι’ αυτό.
Η σκηνή, προφανώς, έχει ανοίξει πάρα πολύ κι αυτό οφείλεται –μη λέμε ψέματα- στην Stoner σκηνή, από 4-5 συγκεκριμένα συγκροτήματα που έχουν κάνει το «μπαμ» ειδικά στο εξωτερικό, με πολλές θυσίες κι ένα μεγάλο respect γι’ αυτό. Δεν ξέρω τι μπορούμε να πούμε για τους Planet of Zeus ή τους 1000Mods, ξέρουμε τι θυσίες έχουν κάνει η κάθε μία από αυτές. Το Stoner διεύρυνε την ελληνική ροκ σκηνή, κάτι το οποίο είναι και καλό και κακό. Καλό για το γεγονός το ότι υπάρχει μεγάλη αναγνωρισημότητα πλέον, κακό για το ότι υπάρχουν πολλά συγκροτήματα και είναι πιο δύσκολη και αργή η διαδικασία στο να ξεχωρίσει αυτό που πράγματι αξίζει και όχι αυτό που είναι μια «φάση» ή απλά η μόδα έξη μηνών ή ενός έτους.
Είναι και θέμα ακροατών, αν δύναται να ακούσουν κι ένα άλλο ροκ είδος κι έτσι να το κάνουν να ξεχωρίσει. Πάντα υπήρχαν πολλές μπάντες στην Ελλάδα, απλώς το «άνοιγμα» τώρα είναι τεράστιο. Καλό και κακό…
Το Υπόγειο: Events, festivals και πώς στήνονται οι ροκ συναυλίες ακόμη και μεγάλων ονομάτων στην Ελλάδα. Τα ροκ ραδιόφωνα. Η γνώμη σας;
Οι συναυλίες στήνονται «ελληνικά» τελείως και το λέμε σαν άνθρωποι του χώρου. «Ελληνικά» σημαίνει ότι εδώ απλώς δεν υπάρχει συνέπεια για το τίποτα. Εννοούμε πως αν κάνεις μαλακία, δεν θα ανοίξει και κανένα ρουθούνι, πάλι εσύ θα στήσεις το επόμενο live, η τάδε εταιρία και οι τάδε μηχανικοί. Βάλε και το γεγονός το ότι είμαστε και γκρινιάρηδες ως λαός. Γκρινιάζουμε για τον ήχο τη στιγμή που δεν έχουμε μάθει ποτέ να είμαστε ακροατές, κάτι το οποίο είναι πολύ βασικό. Οπότε, νομίζουμε ότι η πραγματικότητά των live στην Ελλάδα, έχει να κάνει πολύ με το ψυχολογικό στοιχείο και με το ταμπεραμέντο αν θέλεις. Είναι κακοστημένα, αλλά είμαστε κι εμείς κακό κοινό γενικότερα και νομίζουμε ότι δεν θα αλλάξει εύκολα αυτό το πράγμα. Αν δεν πηγαίνεις κι εσύ κάπου με απαιτήσεις, αν δεν έχεις τα κότσια να πεις ότι η συναυλία ήταν χάλια και δια της απουσίας σου ή της διαμαρτυρίας σου να απαιτήσεις να είναι καλή η συναυλία, να είναι καλοστημένη και να απαιτήσεις από το χ μαγαζί που σου παίρνει τα 50 ευρώ να είναι «καρφί», ε δεν θα αλλάξει εύκολα η κατάσταση.
Οι μπάντες επικοινωνούνε μεταξύ τους για το ποιο μαγαζί ή χώρος έχει καλό ήχο ή κακό ήχο. Αυτά μαθαίνονται κι αυτό έχει φυσικά αντίκτυπο.
Πιο πολύ πιστεύουμε πως γίνονται κινήσεις για να βγουν κάποια φράγκα, τυποποιημένες, με συγκεκριμένα ονόματα, συγκεκριμένα στιλ μουσικής, και παρά ένας πειραματισμός για να δοκιμαστούν νέες μπάντες και νέα σχήματα, είτε από το εξωτερικό, είτε από την Ελλάδα. Είναι μια επιχείρηση και πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να δίνονται πιο πολλές ευκαιρίες στην Ελλάδα σε μπάντες που δεν ακούγονται πολύ.
Για τα ραδιόφωνα είναι πολύ απλή η απάντησή μας. Είναι προβλέψιμα και βαρετά!
Το Υπόγειο: Δηλαδή φεστιβάλ τύπου Pinkpop, Reading, Glastonbury δεν θα έχουμε ποτέ στην Ελλάδα;
(Γέλια)…Μάλλον όχι, δε φαίνεται κανείς να θέλει. Το κοινό υπάρχει…ξέρεις τι; Πας ας πούμε στο Glastonbury, και θα δεις με ένα εισιτήριο -κάποιων λιρών- και γαμώ τις μπάντες όλη μέρα. Θα έχεις τέλειο ήχο, θα ξέρεις ότι εκεί είναι οι τουαλέτες, εκεί είναι ο σταθμός Α’βοηθειών κι ότι εκεί είναι οι μπίρες σου… ξέρεις τι γίνεται εκεί; Όλοι είναι στην επιχείρηση μέσα, αλλά ο καθένας έχει το ρόλο του, δουλεύει σωστά το σύστημα και δε δέχεται να βάλει νερό στο κρασί του. Θέλει να σου τα πάρει, αλλά θα στα πάρει με ωραίο τρόπο. Εδώ θέλουν να τα πάρουνε όπως όπως…
Σε ένα live open air δεν φταίει ποτέ ο ηχολήπτης. Φταίει αυτός που έχει στήσει το σύστημα. Ο ηχολήπτης μπορεί να κάνει να ακούγονται τα πράγματα λάθος συχνωτικά, να μην έχει καλή μίξη, χίλια δυο δηλαδή. Κακό ήχος όμως σημαίνει ότι ο ήχος δεν φτάνει στο χώρο, πήγαμε για παράδειγμα και στήσαμε το μεσημέρι σε έναν χώρο και δεν έχουμε πχ ένα υγρόμετρο να δούμε τι υγρασία έχει το βράδυ ή δεν υπάρχει ένας μηχανικός που θα πει ότι το σύστημα θέλει κούρδισμα γιατί η θερμοκρασία το μεσημέρι ήταν 35 βαθμούς Κελσίου και το βράδυ 27 και η υγρασία το μεσημέρι στο 70% και τώρα στα 87%. Αυτό είναι θέμα «ελληνικής φάσης», να αδειάσουμε τα φορτηγά, να στήσουμε όπως όπως και να αφήσουμε τον κακομοίρη τον ηχολήπτη στη σκηνή, να κοιτάει την μπάντα και το σύστημα. Μαλακία αντιμετώπιση δικιά μας.
Το Υπόγειο: Υπάρχει μουσική ανάμνηση που σας κάνει να αισθανόσαστε ασφάλεια; Μιλάω για τον καθένα σας χωριστά.
Desert Monks: Πάντα λέμε για το “The Dark Side of The Moon” για να μη φύγει κανείς από την μπάντα (γέλια).
Βαγγέλης: Metallica και “Justice for all”.
Κώστας: Red Hot Chili Peppers και “Under The Bridge”
Θάνης: The Beatles και “Hey Jude”
Αντρέας: Εγώ δεν έχω, τα τραγούδια είναι ζωντανοί οργανισμοί. Θυμάμαι ότι την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα και τον ενισχυτή μου, τα είχα αγοράσει με βαριές οικονομίες από κάλαντα, χαρτζιλίκια κλπ, όταν ήμουν 10 χρονών. Ένα βράδυ λοιπόν ήμουν μόνος μου στο σπίτι - οι δικοί μου έλειπαν σε μια γιορτή από νωρίς - και ότι είχα μάθει να παίζω κάποιες πεντατονικές κλίμακες. Κατά τύχη λοιπόν χτυπάω τη blue note και αρχίζω να κάνω bends. Το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά για ώρες. Εν τέλει αποκοιμήθηκα στην πολυθρόνα με την κόκκινη Squier στην αγκαλιά και το hum του Marshall. Κάθε φορά που αμφισβητώ το οτιδήποτε για τη μουσική γυρίζω σε εκείνο το σκηνικό. Ίσως αυτό…
Το Υπόγειο: Σας κάνουν πρόταση να γράψετε μουσική για μία ταινία, ένα σίριαλ ή μία διαφήμιση. Λέτε ναι ή όχι;
Soundtrack ναι, με τα μπούνια! Σίριαλ…για ποιο σίριαλ μιλάμε; Κοκκινόπουλος, Κόκκινος κύκλος…(γέλια). Για ταινία λέμε ναι, σε όλους τους σκηνοθέτες. Στα σίριαλ λέμε ναι, εκτός από αυτά τα ελληνικά «τύπου» Ρέππα-Παπαθανασίου και «Σούλα έλα ξανά» και τέτοιες βλακείες. Βασικά να είναι ταινία και να μην είναι διαφήμιση γιατί οι περισσότερες ταινίες είναι και διαφήμιση. Για διαφήμιση…Milner, βάλε Fina (γέλια καθώς η κουβέντα πάει σε ουίσκι, στα Jumbo και στη Volvo, αλλά και στη διαφήμιση που παίζει το “Do I wanna know” των Arctic Monkeys). Υπάρχουν βέβαια διαφημίσεις ωραία στημένες, αλλά για να το κλείσουμε εδώ, θα λέγαμε όχι.
Το Υπόγειο: Ποια ερώτηση έχετε βαρεθεί να ακούτε και πόσο μάλλον να απαντάτε σε αυτή;
Το πώς βγήκε το όνομα της μπάντας (όλοι μαζί) !!!
Το Υπόγειο: Στη μουσική υπάρχουν «πρέπει» ή μόνο «θέλω»;
Υπάρχουν και «πρέπει» δυστυχώς. Υπάρχουν περισσότερα «θέλω» αλλά υπάρχουν και «πρέπει». Για παράδειγμα ένα «πρέπει» είναι το ότι θα πρέπει να κάνεις υπομονή αρχικά. Ξεκινάς από τα «θέλω» κι αν φτάσεις κάποια στιγμή και ξεχάσεις αυτό που θέλεις ή σταματήσεις να το θέλεις, καλό θα ήταν να μην παίζεις μουσική, τουλάχιστον σε επίπεδο μπάντας ή σε δημιουργικό επίπεδο. Μπορείς να είσαι στο δωμάτιό σου και να δημιουργείς τα δικά σου και να αυτομολήσεις εκεί. Αν σταματήσεις κάποια στιγμή να έχεις «θέλω», νομίζω είναι και κατήφορος. Έτσι το βλέπουμε εμείς. Δυστυχώς όμως στη φάση που είμαστε, πρέπει να κάνουμε και πράγματα για να ανοίξουμε το όνομά μας, για παράδειγμα μια διαφήμιση, ίσως και να έπρεπε να το κάνουμε ορθά σκεπτόμενοι. Αλλά δεν θα το κάνουμε γιατί θα μας φέρει σε σύγκρουση με τα «θέλω» μας. Πρέπει να μπορείς να βάζεις όρια στα πόσα «πρέπει» θ’ ακολουθήσεις. Πρέπει συνέχεια να θέλεις να είσαι καλύτερος…το λέμε με την καλή την έννοια. Πρέπει να θέλεις να το στηρίζεις αυτό το πράγμα. Πρέπει να μελετάς και πρέπει να θέλεις να μελετάς. Ίσως να το πηγαίναμε αλλού…θέλεις να αναγνωριστεί η μουσική σου στον κόσμο, αλλά πρέπει να κάνεις υπομονή, πρέπει να έχεις επιμονή, πρέπει να δίνεις λεφτά, θέλεις να πεις πολλά σε μία συνέντευξη αλλά δεν πρέπει να τα πεις, πρέπει να έχεις ένα κομμάτι ευκολοχώνευτο ενώ μπορεί να μην θέλεις. Πρέπει να τα ζυγίζεις όλα. Το «πρέπει» να βγάλουμε καπάκι δεύτερο δίσκο, είναι κακό «πρέπει», το «θέλω» να βγάλω δεύτερο δίσκο είναι ένα σωστό «θέλω». Όλοι με το «θέλω» πάμε στην μπάντα.
Το Υπόγειο: Ένοχες απολαύσεις στη μουσική υπάρχουν;
Desert Monks: Και βέβαια υπάρχουν!
Θάνης: Το σόλο του κλαρίνου στο «Αμαρτωλά τα μάτια σου», από τους πρώτους δίσκους της Έφης Θώδη, και σας προκαλώ να το ακούσετε, είναι funk-ιά επιπέδου James Brown, το βάζω μια φορά το μήνα.
Κώστας: Ό,τι και να ακούς, το θέλεις και το ακούς. Ακούω και πολύ Pop που ίσως να ντρεπόμουν να πω ότι ακούω, αλλά κάτι συγκεκριμένο χμ…δεν ξέρω.
Βαγγέλης: Στη μουσική ίσως είμαι ο πιο ακραίος πιστεύω της παρέας, κάνω challenge! Ακούω πολύ ακραίο metal, ακούω πολύ ακραίο κλαρίνο, ακούω πολύ ακραία ελληνικά. Ακούω πολύ psychedelic uplifting trance – house. Να ακούω ένα κομμάτι αυτού του είδους και μετά στο επόμενο κομμάτι να ακούσω death, μετά να γυρίζει και να είναι Ariana Grande και μετά Selena Gomez. Απλά έχω πολύ ανωμαλία στη μουσική και κυρίως όταν ακούω metal, κλείνομαι στο εαυτό μου.
Αντρέας: Ένοχη απόλαυση έχω τον Στέλιο Καζαντζίδη, άκουγε ο πατέρας μου. Συγκεκριμένο κομμάτι και όχι για κάποιους ιδιαίτερους λόγους το «Διώξε μανούλα τους γιατρούς».
(*) Δυσκολευτήκαμε πολύ να συνεχίσουμε, μπορείτε να φανταστείτε το τι έγινε από τα γέλια και τα πειράγματα.
Το Υπόγειο: Facebook – Instagram, αναγκαίο κακό;
Αναγκαίο κακό και αναγκαίο καλό. Αμεσότητα που δεν υπήρχε στο παρελθόν, όσων αφορά το καλό της υπόθεσης, και υπέρ-πληροφόρηση που κι αυτή δεν υπήρχε στο παρελθόν. Έχεις την ανάγκη να ξεχωρίσεις, να κάνεις κάτι καλύτερο και άρα να μην ανεβάζεις χαζομάρες ή γραφικά πράγματα. Πρέπει να ξεχωρίζεις και σε αυτό δυστυχώς. Οι μουσικοί πρέπει να γίνουμε και marketeers, social media administrators, να δίνουμε σημασία στο πότε θα ανεβάσουμε κάτι, τι μέρα θα είναι και τι ώρα θα είναι. Αναγκαίο κακό λοιπόν είναι ένας καλός χαρακτηρισμός. Ο μουσικός πρέπει να δουλεύει με την εποχή του και αφού η εποχή σου δουλεύει έτσι και τα μέσα για να προβληθείς είναι αυτά, πρέπει να τα χρησιμοποιείς με έναν ωραίο τρόπο. Είναι τετριμμένο αυτό που λέμε, αλλά έτσι είναι. Είναι μια αμεσότητα, είσαι πιο προσβάσιμος, αρκεί να μην το παρακάνεις και φτάσεις να κουράσεις με αυτόν τον τρόπο.
Το Υπόγειο: Θα πηγαίνατε ποτέ σε talent show;
Όχι, για κανένα λόγο. Δε νομίζουμε να είναι η μουσική μας για κάτι τέτοιο. Είναι τελείως λάθος η προσέγγιση και η αντιμετώπιση απέναντι στη μουσική αυτό. Τη μουσική την κάνεις, γιατί γουστάρεις να την κάνεις.
Το Υπόγειο: Fender ή Gibson les Paul; Αγαπημένο solo κιθάρας;
Desert Monks: Fender! Και τα drums Fender (γέλια). Βασικά όποια κιθάρα παίζει καλά γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις. Η Fender είναι εικόνα, είναι ψυχοακουστική, έχουμε συνηθίσει να ακούμε αυτό τον ήχο, έχουμε μεγαλώσει με αυτόν τον ήχο, αλλά δεν είναι το όργανο που παίζει καλύτερα από τα άλλα. Απλά έχουν κάνει καλή δουλειά στο marketing και οι μεν και οι δε. Είναι όμως ο αγαπημένος μας ήχος.
Θάνης: Το solo του Gilmour στο “Comfortably Numb”, το δεύτερο solo.
Βαγγέλης: Έχω αγαπημένο από Dream Theatre, αλλά θα συμφωνήσω με τον Θάνη.
Κώστας: Εγώ ως ντράμερ, θα διαλέξω το solo του Bonham στο “Moby Dick” των Zeppelin.
Αντρέας: Το solo του Jimi Hendrix στο “Little Wing” .
Το Υπόγειο: Αγαπημένο riff;
Θάνης: Sultans of Swing – Dire Straits
Κώστας: Audioslave – Show Me How to Live
Αντρέας: Metallica – Wherever I May Roam
Βαγγέλης: Rage Against The Machine – Bombtrack
-Μπίρες άλλες έχουμε;
-Ναι…
-Τέλεια!
