Pan Pan
@ Τεχνόπολη
7/7/2025
Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο με μια παραδοχή: σχεδόν όλοι οι μουσικοί μου ήρωες είναι (έως και αρκετά) μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα (λογικό, αφού είναι σύνηθες να αρχίζεις να ακούς και να αγαπάς τη μουσική σε αρκετά μικρή ηλικία). Προς τι η εισαγωγή αυτή σε μια κριτική συναυλίας, πιθανόν να αναρωτηθεί κανείς. Ε, είναι που αρκετοί από αυτούς τους μουσικούς μου ήρωες, τους εγχώριους τουλάχιστον, “αραδιάζονται” με κατάθεση ψυχής στους στίχους ενός τραγουδιού, το οποίο, παρότι έγινε μεγκα χιτ της εγχώριας ποπ, παραμένει αυθεντικό, όσο ακριβώς και ο δημιουργός του που μας το χάρισε απλόχερα, ενώ καταφέρνει να αγγίζει την ψυχή των συνομηλίκων του και ενίοτε να φέρνει δάκρυα στα μάγουλα. Μια πραγματική ανισόπεδη ντίσκο δηλαδή. Γιατί μπορεί με τα τραγούδια του να χορεύουν και σε αυτά να ομνύουν 20αρηδες και 30αρηδες, είναι οι 45+ όμως (και όσα έχουμε ζήσει και θυμόμαστε ζωντανά αλλά και τα άγχη μας, τα όνειρα και οι ελπίδες μας) για τα οποία μιλάει, πρωτίστως, ο Pan Pan με τα τραγούδια του.
Με αυτές τις σκέψεις, ένιωθα μια αδημονία ανηφορίζοντας προς την Τεχνόπολη το βράδυ της Δευτέρας. Μπαίνοντας στον χώρο κατά τις 9, ένα τέταρτο δηλαδή πριν την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας, διαπίστωσα με χαρά ότι είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος (μη με ρωτάτε, δεν μπορώ να υπολογίσω). 21:15 ακριβώς και στη σκηνή εμφανίζονται ο Pan Pan και ο Years of Youth με πολλά, πολλά σύνθια, όπως μας είχαν υποσχεθεί, άλλωστε. Κι αμέσως ξεκινά το πάρτι και μας παρασέρνουν στον ρυθμό τους. Στη σκηνή πρώτη εμφανίζεται η Vassilina και αμέσως μετά και η Καλλιόπη Μητροπούλου να μας ξεσηκώσουν με τη σκηνική παρουσία και τις υπέροχες φωνές τους.
Ο πρώτος παροξυσμός προκαλείται στο άκουσμα των “Μια θάλασσα τον Ιανουάριο” και “Μείνε σε θελω / Μήνες σε θέλω” για να επακολουθήσει ο κακός χαμός καθώς στη σκηνή εφορμά η Λαμπρινή Γκόλια για να μας κατατροπώσει με την ερμηνεία της στο “Νιώσιμο”. Χοροπηδητό μέχρι να μην έχεις αέρα πια στους πνεύμονες! Συνέχισαν σε ανάλογο τέμπο και με πολλή όρεξη, ενώ στη σκηνή ανέβηκε και ο Βασίλης Λαναράς για να τραγουδήσει τραγούδια από το νέο πρότζεκτ του Years of Youth, στα οποία τους στίχους υπογράφει, ποιος άλλος, ο Pan Pan.
Ακολουθεί ένα πέρασμα από το σύνολο της δισκογραφίας (και της Φαντασμαγορίας βεβαίως) αλλά και από τους Λύκους στον Άρη (σ.σ. ο δίσκος με τον Years of Youth). Ο Pan Pan αρκετά ομιλητικός, παραμένει όμως αντισταρ και αυτό είναι, νομίζω, εμφανές στη σκηνή, πράγμα που τον κάνει ακόμα πιο ανθρώπινο και τον φέρνει ακόμα πιο κοντά σε όλους εκείνους στους οποίους τα τραγούδια του κάτι έχουν να πουν. Και κάπου εκεί, μέσα σε ένα ανεπανάληπτο ντελίριο που προκαλούν τα “Φωτιά Στις Κεραίες”, “Ροζ Φώτα”, “Χτύπα Με Σαν Ρεύμα Στην Πίστα” και “Ανισόπεδη Ντίσκο” φτάνουμε στο τέλος του κυρίως μέρους της βραδιάς. “Θα υποκριθούμε ότι ήταν το τελευταίο μας” μας πληροφορεί ο Pan Pan και αποχωρούν από τη σκηνή - για να επανέλθουν 2-3 λεπτά αργότερα.
Στη σκηνή και η Nalyssa Green βεβαίως, όχι στα πράσινα, αλλά στα κόκκινα. “Άσχημοι Ήχοι”, “Φίδια Στα Μαλλιά μου” και “Είναι η Αγάπη” (με όλους τους συντελεστές επί σκηνής - “Σπάστο Καλλιόπη θα σου πάρω άλλο” και πραγματικά η Καλλιόπη Μητροπούλου, εκτός από ασύλληπτης κλίμακας φωνή είναι τρομερή βιολονίστα) τα highlights αυτού που έμελλε να είναι το πρώτο encore. Και για το τέλος, τι άλλο: “Τα παιδιά θέλουν χορό” και αυτό ακριβώς μας χάρισε στο δεύτερο encore ο Pan Pan και η πανέμορφη παρέα του, αφού πρώτα, βέβαια, “φορέσαμε” “Ακουστικά στο τραίνο”. Και για το τέλος, σφιχταγκαλιάσαμε το “Concrete Pillow” μας και καληνυχτιστήκαμε, αφού όμως ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά. Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς και η παρέμβαση εκπροσώπου της Παλαιστινιακής κοινότητας στην Ελλάδα, η οποία μας μίλησε για τη ζοφερή κατάσταση στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σε έναν πόλεμο που, αν μη τι άλλο, σίγουρα δεν είναι αυτό που ίσως ήταν όταν ξεκίνησε…
Ο δρόμος της επιστροφής ήταν χαρούμενος και η ψυχή μας γεμάτη συναισθήματα. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη βραδιά σε μια συναυλία γεμάτη από 20αρηδες και οι 30αρηδες, ωστόσο και οι 40-45+ ήμασταν εκεί - και ήμασταν πολλοί! - για να ακούσουμε να τραγουδάει για εμάς, τη γενιά του, ο Pan Pan. Από κάτω εμείς και πάνω στη σκηνή αυτός, ένας συνομήλικος μουσικός μας ήρωας, ένα εκφραστής και ένας ποιητής της γενιάς μας.
Setlist:
Ούτε που θα θυμάσαι
Στην αρχή
Πιρουέτα
Μια θάλασσα τον Iανουάριο
Μείνε σε θέλω / Μήνες σε θέλω
Δορυφόροι
Αυτό είναι
Ταξιδεύω στα αστέρια
Νιώσιμο
Αμόρσα
Τι να σημαίνει
Ντεζαβού
Μέσα στα κύματα
Απογευματινή πλημμύρα
Όσα σκοτΏσουμε μαζΊ (λίμνη)
Το περίγραμμα στον βράχο (thirsty)
Ζυγίζει ένα τόνο
Μέρες σιωπής
Φωτιά στις κεραίες
Ροζ φώτα
Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα
Ανισόπεδη ντίσκο
-
Ένας αόρατος θρόνος
Το κορίτσι που αγαπώ
Κάτι στο κομοδίνο
Κατι να σε ζεσταίνει
Νεκρό τηλεσκόπιο
Άσχημοι ήχοι
Φίδια στα μαλλιά μου
Είναι η αγάπη
-
Ακουστικά στο τραίνο
Τα παιδιά θέλουν χορό
Concrete pillow
