Electric Litany
@ Gagarin 205
25/10/2019
Τα αδέρφια Μιχάλης και Δημήτρης Νικολίτσης περιγράφουν όσα έζησαν την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin στη συναυλία των Electric Litany. Δίχως να το ξέρουν, έγραφαν στο κείμενό τους σχεδόν τον ίδιο πρόλογο. Τελικά, μπορεί να μην μοιάζουν καθόλου στη μορφή, αλλά έχουν πολλά κοινά στη σκέψη... Και στο τέλος, δίχως υπερβολές, συμφωνούν πως έζησαν μία από τις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής τους.
Mike N.
Τους Electric Litany τους ανακάλυψα σχετικά αργά, το Σεπτέμβριο του 2015, ένα περίπου χρόνο ύστερα από την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους “Enduring Days Will Overcome” και μια 5ετία ύστερα από του debut τους “How To Be A Child and Win The War”. Τους ανακάλυψα ένα μυστήριο βράδυ εδώ στο Υπόγειο, ένα βράδυ που ήμουν στις αληθινές μαύρες μου και βυθιζόμουν, οικιοθελώς και με μία δόση ευχαρίστησης-μαζοχισμού, στο βυθό της ύπαρξής μου (ή και της ανυπαρξίας μου, μία ή άλλη είναι αυτό, η διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος). Λάτρεψα την μπάντα ακαριαία. Άκουσα τους δίσκους τους εμμονικά και κατέταξα το σχήμα σε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου για τη δεκαετία (και όχι μόνο), που σιγά-σιγά μας αποχαιρετά. Όλα αυτά τα (τέσσερα) χρόνια το είχα απωθημένο να τους δω live, ένα απωθημένο που στην περίπτωση των Litany δεν ήταν και πολύ εύκολο να ξεπεραστεί, μιας και οι ζωντανές εμφανίσεις τους δεν είναι και πολύ συχνές. Αν δεν κάνω λάθος από το 15 ως και την εμφάνισή τους στο Gagarin την περασμένη Παρασκευή, μεσολάβησαν άλλες δύο μόνο συναυλίες στην Αθήνα. Μια στο Fuzz στις 16 Φεβρουαρίου του 2016 και μια στη Γεωπονική τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Για διάφορους λόγους δεν μπόρεσα να είμαι σε καμία από τις δύο βραδιές. Το απωθημένο μου θα εκπληρωνόταν εντέλει στο Gagarin, ένα παράταιρα ζεστό βράδυ του Οκτώβρη του 2019.
Κατέφθασα στο venue της Λιοσίων νωρίς για τα συνήθη δεδομένα μου, λίγο πριν τις 10 (μ’έστησε το τελευταίο ραντεβού στο γραφείο, τού είμαι ευγνώμων γι’αυτό). Στην αλλαγή της ώρας τα μεσάνυχτα γιόρταζε ο αδερφός μου (Δημήτρης) κι έτσι πριν μπω στον κυρίως συναυλιακό χώρο έκανα μια στάση στο merchandise να του πάρω δώρο. Μπλουζάκι (πήρα και για μένα) και το νέο άλμπουμ της μπάντας, την αφορμή της περιοδείας των Electric Litany, το εξαίσιο “Under A Common Sky” (αυτό όχι για μένα, μιας και το είχα ήδη). Δεύτερη στάση στο μπαρ, μπίρα ανά χείρας, συνάντηση με τους Υπόγειους comrades Στέφανο και Δημήτρη (ο αδερφός που προανάφερα) και τα μάτια στη σκηνή. Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, λίγο μετά τις 10, η μπάντα ανέβηκε και χωρίς πολλά λόγια ξεκίνησε το set της.
Τα πρώτα 4 κομμάτια ήταν από το νέο δίσκο (“Azure”, “CFU”, “Sealight”, “England”) και ήδη από το “Azure” όλες οι λέξεις και οι φράσεις κλισέ άρχισαν να παρελαύνουν αδιάκοπα στο μυαλό μου. Σας τις παραθέτω με περηφάνια και δίχως καμία ενοχή, διότι έχουμε να κάνουμε με τις περιπτώσεις εκείνες, που τα κλισέ είναι πέρα για πέρα αληθινά: μυσταγωγία, ιεροτελεστία, ατμοσφαιρικότητα, φως και σκοτάδι μαζί την ίδια στιγμή, ρίγος, συγκίνηση, ηλεκτρική λιτανεία. Στο “CFU”, προσωπικό αγαπημένο από το “Under A Common Sky”, ήμουν ήδη σε άλλο πλανήτη...
Η συνέχεια έφερε μια φαρμακερή τριάδα από το “Enduring Days…” (“Intro”, “Silence” και “The Soul Remembers Anything”/εκ των συγκλονιστικότερων στιγμων του live), ενώ έπειτα ήρθε η σειρά του “How To Be A Child…” με τα “A Dream Worth Dreaming” (αφιερωμένο... εξαιρετικά στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο δια στόματος Αλέξανδρου Μιάρη), “Tear”, “A Time - Never Be Late”, “Home”, στο οποίο αισθάνθηκα τα γόνατά μου να λυγίζουν και τα μάτια μου να βουρκώνουν.
Επιστροφή για λίγο στο “Under A Common Sky” με το μαγικό “Bedroom” και ύστερα πάλι σε παλιότερα τραγούδια - “Enemy”, “Empty Sea”, “You Make Me Feel” και το υπέροχο “Name”. Η συναυλία τέλειωσε (για να ξαναρχίσει σε ένα διαολεμένο encore) με μία ασύλληπτη εκδοχή του “Enduring Days You Will Overcome”, όπου γίναμε μάρτυρες μιας ηχητικής σχεδόν δεκάλεπτης πανδαισίας, που εμένε προσωπικά με έστειλε συστημένο στις πιο ένδοξες συναυλιακές βραδιές που έχω ζήσει με τους Godspeed You! Black Emperor.
Οι Litany χαιρέτησαν μέσα σε θερμές επευφημίες, δεν άργησαν όμως να επιστρέψουν, δυναμικά και επιβλητικά, με ένα από τα πιο επιτυχημένα και πιο γαμάτα κομμάτια τους, το “Feather of Ecstasy”. Εδώ βρήκα την ευκαιρία, εγώ και σχεδόν όλος ο κόσμος που είχε έρθει στο Gagarin, να βγάλουμε από μέσα μας όλη την ηφαιστειώδη, μα υπόγεια και βραδυφλεγή, ενέργεια που μας είχε μεταγγίσει η μπάντα την προηγούμενη μιάμιση ώρα. Προσφέρεται το “Feather of Ecstasy” για headbanging και χορό, για ουρλιαχτό και ταρακούνημα. Ακολούθησε το αριστούργημα “Refugee (Under A Common Sky)” και η βραδιά έκλεισε με το “February”, τον ύψιστο Χατζιδακίζων ύμνο που κλείνει το debut τους, “How To Be A Child and Win The War”.
Οι Electric Litany εμφανίστηκαν στο Gagarin 100% έτοιμοι, σε top χημεία και σε top φόρμα που λένε, παικτικά αψεγάδιαστοι και απολαυστικοί. Ο Μιάρης περιτριγυρισμένος από το πιάνο του, τα σίνθια του, το σαντούρι του και τις κιθάρες του, ήταν ο "βασιλιάς" των ήχων. Οι ερμηνείες του ήταν καθηλωτικές και συγκλονιστικές και τα πολιτικά του σχόλια στοχευμένα και φαρμακερά, ανθρώπινα και άμεσα. Ο Benjamin Prince στα πλήκτρα απέπνεε τον αέρα της ήρεμης (υπερ)δύναμης, ενώ στο section του ρυθμού ο Simic (ντραμς) και ο Παύλος Μαυροματάκης (μπάσο) ήταν αριστοτεχνικά δεμένοι, κρατώντας τον ρυθμό και το τέμπο μιας πραγματικά ασύλληπτης συναυλιακής βραδιάς.
Έφυγα από τη συναυλία υπερπλήρης, βαθιά συγκινημένος και σχεδόν αποσβολωμένος, έχοντας μέσα μου μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Γιατί "η ψυχή θυμάται τα πάντα"...
* Διάβασε την πρόσφατη (Οκτώβριος 2019) συνέντευξη των Electric Litany στο Υπόγειο εδώ.
Dimitris Nikolitsis
Άρχισα να ακούω την μπάντα γύρω στο 2015, είχαν ήδη κυκλοφορήσει τους δυο πρώτους δίσκους τους και έπεσα με τα μούτρα στο repeat. Υπέροχα σκοτεινά, νοσταλγικά και κάπως καταθλιπτικά τα τραγούδια τους. Ό,τι πρέπει για τα γούστα μου, έπεσα στα δίχτυα των Litany αρκετά εύκολα. Δε τους είχα ξαναδεί live, και κατά τύχη κατάφερα να τους δω την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin, καθώς πήρα ρεπό την τελευταία στιγμή. Ευτυχώς.
Κατηφόρισα στο Gagarin κατά τις 9 παρά και ήμασταν καμιά 20αριά άτομα. Για την μια ώρα και κάτι ψιλά που περίμενα να ανέβουν στη σκηνή, δεν υποψιαζόμουν καθόλου αυτό που επρόκειτο να (μου) συμβεί. Περίμενα μια "ήσυχη" συναυλία, με πολύ συναίσθημα αλλά όχι φασαρίες. Γενικά πιο πολύ πίστευα ότι θα είναι μια εσωτερική διαδρομή αυτό το live. Και μετά βγήκαν αυτοί. Τα γκρέμισαν όλα όσα είχα στο μυαλό μου. Στη σκηνή ανέβηκε μια τετραμελής μπάντα καλοκουρδισμένη και γεμάτη ενέργεια - από την αρχή μέχρι το τέλος. Ψυχεδελικοί σε απίστευτο βαθμό. Υπήρξαν κομμάτια, στα οποία κυριολεκτικά ρίγησα σύγκορμος. Φοβεροί παίχτες, έπαιξαν τα κομμάτια, παλιά και καινούρια, ίσως καλύτερα από ό,τι στις studio versions τους. Ο Αλέξανδρος Μιάρης είναι ένας μοναδικός frontman, ολοκληρωμένος και χαρισματικός από όποια πλευρά κι αν το δεις. Πάνω από όλα, είναι ένας άνθρωπος που, αν και δε ζει εδώ, ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει και όσα θέλει επί τούτων να σχολιάσει τα λέει σταράτα και ξερά. Ένας τέτοιος άνθρωπος κερδίζει το σεβασμό μου και πάνω από όλα την αγάπη μου.
Το live ξεκίνησε όπως ξεκινάει και ο νέος δίσκος "Under A Common Sky", δηλαδή με το "Azure", ενώ δεν άργησε να έρθει το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο, το "Sealight". Όταν άκουσα ζωντανά το "CFU", ξέχασα τα πάντα. Προφανώς, δυσκολεύομαι να βρω λόγια να περιγράψω πόσο αριστουργηματικές ήταν οι εκτελέσεις στα "Home", "Feather Of Ecstasy" και "The Soul Remembers Everything". Αλλά αυτή η συναυλία δεν έχει highlights. Ήταν ολόκληρη ένα έπος, που κράτησε σχεδόν δύο ώρες και έμεινε ανεξίτηλα μέσα μου, ως ανάμνηση ενός από τα καλύτερα live που έχω δει. Να σημειώσω ότι και τα φώτα καθ' όλη την διάρκεια έκαναν το δικό τους πανέμορφο παιχνίδι και ανέβαζαν ακόμα ένα επίπεδο την όλη εμπειρία. Οι Electric Litany παρουσιάζουν ένα live που πρέπει να δεις την επόμενη φορά που θα μας έρθουν. Ψυχεδέλεια, συναίσθημα και πανέμορφες μελωδίες, δεμένα μαζί τόσο σφιχτά που σε καταπίνουν πριν το καταλάβεις.
Το μισογεμάτο Gagarin δε μας τιμά καθόλου ως κοινό, αν σκεφτούμε ότι ήταν Παρασκευή και το εισιτήριο κόστιζε μόλις 12ε. Οι Electric Litany δεν είναι άγνωστοι, αλλά δεν είναι και τόσο γνωστοί όσο τους αξίζει να γίνουν. Άχαστες περιπτωσάρες... Hats off.
