Electric Litany
Οι Electric Litany έχουν καινούριο δίσκο. Και είναι και αυτός, όπως και οι δύο πρόγονοί του (“How To Be A Child and Win The War”/2010, “Enduring Days Will Overcome”/2014) ένα κομψοτέχνημα. Ενδεχομένως δυσκολότερο και απαιτητικότερο στην ακρόαση, αλλά εξίσου δυνατό και μεστό, εξίσου εμπνευσμένο και σε σημεία του συγκλονιστικό. Το "Under A Common Sky" είναι ένα μικρό φως μες στο σκοτάδι, ένα ζεστό καταφύγιο στην παγωμένη νύχτα. Φέγγει αχνά και σε καλεί κοντά του, σου ανοίγει τις πόρτες του κι έτσι εισχωρείς στον κόσμο του, έναν κόσμο αληθινό και συγκινητικό...
Ο Μιχάλης Αποστολίδης στο review του για το άλμπουμ (check here) τα κατέγραψε όλα αυτά με λεπτομέρεια και σχολαστικότητα. Και έδωσε στο δίσκο τις προεκτάσεις που του αναλογούν, προεκτάσεις που υπερβαίνουν τη μουσική, προεκτάσεις που μπλέκουν με το ρόλο της Τέχνης γενικότερα, προεκτάσεις που αγγίζουν την κοινωνική και πολιτική θέση. Θα συμφωνήσω μαζί του. Στην περίπτωση της Ελληνοβρετανικής μπάντας με έδρα το αγαπημένο Λονδίνο, η συζήτηση πρέπει να έχει και μια επιπλέον πτυχή, οφείλει να στραφεί και σε θέματα έξω από τη μουσική αυτή καθαυτή. Αυτό, λοιπόν, συνέβη και στην παρακάτω συνέντευξη με τους Electric Litany: Τέθηκαν και αρκετά εξωμουσικά, ας το πούμε έτσι, θέματα και μέσα από την κουβέντα εμφανίστηκαν, ταλαιπωρημένα μα περήφανα και ολοζώντανα, ο Άνθρωπος, η Αγάπη, η Ζωή.
Λίγο πριν την έναρξη της ελληνικής τους περιοδείας (Πάτρα-Γιάφκα 24/10, Αθήνα-Gagarin 25/10, Ηράκλειο-Cine Studio 27/10, Ιωάννινα-Agora 31/10, Θεσσαλονίκη-Eightball 1/11 και Κέρκυρα-7 Texnon Topos, 2/11), οι Electric Litany κατέβηκαν Υπόγειο. Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία και ευτυχία...
* To "Under A Common Sky" κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την Inner Ear Records σε σε black/clear vinyl LP 180 και cd. Διεθνώς κυκλοφορεί από την Apollon Records και την ONErpm.
Το Υπόγειο: Electric Litany σας καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από το νέο σας άλμπουμ. Θα θέλαμε ένα background για το “Under A Common Sky” - για τη διαδικασία του songwriting, την περίοδο των ηχογραφήσεων και τους συντελεστές που συνέβαλαν στη δημιουργία του.
Τo 2014 μετακομίσαμε σε ένα χώρο να δουλέψουμε τα νέα κομμάτια στα Docklands του Ανατολικού Λονδίνου, στις αποβάθρες του Τάμεση. Το μέρος και το κτίριο ήταν όσο ζοφερό χρειαζόταν για να μην χρονοτριβούμε καλοπερνώντας και να κλεινόμαστε μέσα να παίζουμε και να γράφουμε.
Μαζεύοντας τον κεντρικό κορμό των κομματιών περάσαμε ένα Αυγουστιάτικο μήνα σε ένα σπίτι στην Κέρκυρα όπου ξαναδουλέψαμε τα κομμάτια μέσα από ένα άλλο πρίσμα, έχοντας την πολυτέλεια του ξέγνοιαστου ακροατή σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Αμέσως μετά γυρίσαμε στο Λονδίνο και μπήκαμε στο αγαπημένο μας στούντιο το Fish Factory όπου είχαμε μιξάρει τον προηγούμενο δίσκο και είναι μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την εκκλησία όπου γράψαμε τον πρώτο μας δίσκο. Δεν είμαστε παθολογικοί μαζόχες αλλά κάθε φορά που έχουμε αποπειραθεί να δουλέψουμε σε ηλιόλουστα μέρη ή μέρη που είναι ήδη όμορφα δεν καταφέρνουμε να κλειστούμε και να κοιτάξουμε μέσα μας.
Το Υπόγειο: Τα 5 χρόνια από τον προηγούμενο σας δίσκο “Enduring Days Will Overcome” και τα τρία από το EP “Love”, το λες και ένα μεγάλο gap. Τι μεσολάβησε όλο αυτό το διάστημα, γιατί σας πήρε τόσο πολύ καιρό να επιστρέψετε με το 3ο LP;
Όντως φαινομενικά μπορεί να μοιάζει σαν ένα μεγάλο κενό από την τελευταία κυκλοφορία. Αντιθέτως εμείς διαλέγουμε να μην κατηγοριοποιούμε τις περιόδους εργασίας σε δημιουργικές ή κενές ή παραγωγικές. Όλα τα διαφορετικά επίπεδα της δημιουργικής διαδικασίας περιλαμβάνουν την αδράνεια, την πειραματισμό και την έρευνα και δεν αποτελούν ξεχωριστά κομμάτια. Σε μια εποχή της γρήγορης κατανάλωσης και της άμεσης ευχαρίστησης είναι σημαντικό να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος εκεί που χρειάζεται.
Σε πρακτικό επίπεδο, μεσολάβησαν συνεχείς διορθώσεις, πειράματα, ξανά-πρόβες, συναυλίες, ταξίδια και σίγουρα τις διαφορετικές προκλήσεις που έρχονται και σε προκαλούν να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι και πράττεις. Επίσης δεν νοιώσαμε ποτέ την ανάγκη να ''ειπωθεί'' κάτι ή να κυκλοφορήσει ένας δίσκος επειδή το επιβάλει κάποια συγκεκριμένη αγορά ή κάποιο καθήκον απέναντι στο κοινό – το καθετί θα πάρει τον χρόνο του.
Το Υπόγειο: Τα τραγούδια δουλεύτηκαν και στην Κέρκυρα, κοντά στη θάλασσα. Πώς το συγκεκριμένο πλαίσιο επηρέασε το αποτέλεσμα;
Το τοπίο της Κέρκυρας σίγουρα μας επηρέασε μιας και γίναμε και εμείς μέρος του. Αποφασίσαμε να βγούμε από το γνώριμο περιβάλλον που δουλεύαμε τόσα χρόνια και να δεχτούμε καινούργια ερεθίσματα από έναν άλλο τόπο που είχε να μας προσφέρει πολλά. Οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται σε ένα τέτοιο μέρος και οι ρυθμοί του νησιού ήταν ένα πολύ καταλυτικό κομμάτι για το συγκεκριμένο υλικό αυτού του δίσκου.
Η αλήθεια είναι πως η απλή έννοια της “ησυχίας” μας έλειπε και στις μοντέρνες πλέον κοινωνίες λείπει η έννοια αυτή της παύσης. Το να μην κάνεις τίποτα έστω για λίγο είναι τόσο χρήσιμο. Όχι μόνο έχουμε την ανάγκη ψυχολογικά να μην κάνουμε και να μην ακούμε τίποτε ενίοτε, αλλά έχει και την λειτουργία της παύσης στην μουσική... χρειαζόμαστε το κενό, το τίποτα, για να επανεκτιμήσουμε το επόμενο συμβάν... Αλλιώς καταλήγουμε να ζούμε σε αυτή την συνεχόμενη και αδιάκοπη αλληλουχία γεγονότων σαν άβουλοι επιβάτες ενός τραίνου.
Το Υπόγειο: Ποια είναι η ιστορία και το νόημα πίσω από το όνομα του δίσκου και του ομώνυμου τραγουδιού;
Τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν μας, όλα είναι και πρέπει να είναι όλων μας. Συμβολικά, όπως ζούμε όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό έτσι και ζούμε όλοι μέσα και δίπλα σε όλους. Έχουμε πλέον φτάσει σε ένα κτηνώδες επίπεδο ανισότητας μέσα από την βαθιά αυτή κρίση του καπιταλισμού που η ανθρώπινη ζωή του κατατρεγμένου κοστίζει όλο και λιγότερο. Ε αυτό πρέπει να σπάσει άμεσα με οποιονδήποτε τρόπο...και για να μην κοροϊδευόμαστε μονο με δυνατές εξεγέρσεις γίνονται αυτά.
Τίποτε δεν ανήκει πραγματικά σε κανέναν. Εμείς δεν λέμε κάτι καινούργιο απλά το ντύνουμε με άλλα λόγια και με άλλους ήχους. Δεν θα πάψουμε όμως να λέμε ότι η δικιά μας αδυναμία και απάθεια είναι ουσιαστικά η δύναμη των από πάνω και καιρός είναι να κάνουμε κάτι.
Το Υπόγειο: Πώς ενδεχομένως διαφοροποιείται το νέο άλμπουμ από τους ένδοξους προγόνους του, “How To Be A Child and Win The War” και “Enduring Days Will Overcome”;
Εφόσον εμείς διαρκώς αλλάζουμε και η αναζήτηση δεν σταματάει δεν θα μπορούσε ο καινούργιος δίσκος να μοιάζει με τους προηγούμενους πέρα από τις κοινές αισθητικές αναφορές. Το καινούργιο υλικό διαφοροποιείται στην χρήση των οργάνων, των φωνών και της τεχνολογίας, δημιουργώντας χώρο για εμάς να εμβαθύνουμε στην ενορχήστρωση και στην επεξεργασία του ακατέργαστου υλικού.
Δουλέψαμε περισσότερο στην λεπτομέρεια του ηχητικού τοπίου με έναν τρόπο περισσότερο εικαστικό όπου αποζητούμε την τελική ισορροπία των χρωμάτων στο όλο του πίνακα. Δεν ξεφύγαμε από την κεντρική ιδέα πως τα βασικά όργανα πρέπει να παιχτούν ζωντανά στο στούντιο κρατώντας την ζωντανή αίσθηση του performance. Ασχοληθήκαμε αρκετά με αναλογικά μηχανήματα που ξεκουρδίζονται εύκολα έτσι ώστε να κρατήσουμε ακόμη και στο ηλεκτρονικό μέρος του ήχου μια επιτηδευμένη φυσικότητα.
Το Υπόγειο: Θα θέλαμε να σταθούμε και λίγο στο εξαιρετικό εξώφυλλο. Ποιος είναι ο δημιουργός;
Ο δημιουργός είναι ο Tae Kyun Wang. Γνωρίσαμε την δουλειά του μέσα από το internet και ήρθαμε σε επαφή. Σε όλες μας τις συνεργασίες ως τώρα έχουμε την ανάγκη να θαυμάζουμε αυτό που ο εκάστοτε καλλιτέχνης κάνει και αυτοί με την σειρά τους να θέλουν να συμμετέχουν με μοναδικό γνώμονα την τέχνη σε αυτό που κάνουμε εμείς. Έτσι οι συνεργασίες μας ως τώρα είναι πραγματικές συνεργασίες.
Το Υπόγειο: Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το δίσκο πως πρόκειται για “το πιο φιλόδοξο album των Electric Litany μέχρι σήμερα”. Πώς ορίζεται η λέξη “φιλόδοξο” - ποιες είναι οι φιλοδοξίες της μπάντας με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ;
Η μοναδική μας φιλοδοξία είναι να συνεχίσουμε να προχωράμε την μουσική μας παραμένοντας πιστοί στον σεβασμό του εαυτού μας και του κόσμου που μας ακούει. Όλες οι άλλες φιλοδοξίες τύπου διασημότητας είναι απλά κουραφέξαλα και μόνο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καύλα του να ταξιδεύεις παίζοντας την μουσική σου και να επικοινωνείται από κόσμο που δεν έχεις γνωρίσει και σε χώρες που δεν έχεις ξαναπάει... Πόσο ποταπό θα ήταν να έκανες αυτό αλλά να ένιωθες σκάρτος με αυτά που έχεις γράψει ή αυτά που έχεις κάνει για να φτάσεις εκεί;
Η ζωή είναι μικρή και καλό θα είναι να είμαστε ωραίοι με τους ανθρώπους γύρω μας και με τον εαυτό μας και να ζούμε όλες τις απολαύσεις και τα νοήματα της μικρής ζωής αυτής.
Το Υπόγειο: Δεν έχετε ποτέ κρύψει τις πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες σας, με αποκορύφωμα την προ τετραετίας διασκευή σας "Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι" του Απόστολου Καλδάρα ως ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης στον Τάσο Θεοφίλου. Πώς νιώσατε με την οριστική αθώωσή του το 2018; Ήταν μια μορφή δικαίωσης;
Σίγουρα ήταν μια πανηγυρική αθώωση και μια μορφή δικαίωσης μπροστά στον παραλογισμό της εξουσίας που καταδικάζει τόσο για τον Τάσο αλλά και για τον κόσμο του αγώνα. Τα επακόλουθα και οι ποινές για τους ανθρώπους που διαλέξανε να υπερασπιστούν τις ιδέες τους και να διατηρήσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και ελευθερία, είναι πολλά και σε διαφορετικά επίπεδα. Όπως είναι προφανές αυτός είναι ένας μοναχικός δρόμος γεμάτος εμπόδια και απομόνωση. Η κοινωνική δικαίωση που δεν αφήνει στίγματα και δεν απομονώνει την διαφορετικότητα θα έρθει μόνο μέσα από την αλληλεγγύη και με το να ορθώνουμε το ανάστημά μας στην κοινωνική αδικία.
To Υπόγειο: Μεγάλη και η στήριξή σας στο αντιφασιστικό κίνημα και σταθερά η μνήμη σας κοντά στον Παύλο Φύσσα και στα υπόλοιπα θύματα του ναζισμού. Παρακολουθείτε την εξέλιξη της δίκης; Είστε ικανοποιημένοι από την ως τώρα πορεία της;
Κάθε άνθρωπος με αξιοπρέπεια και σεβασμό στο άτομο και στο περιβάλλον του θα στήριζε ένα τέτοιο κίνημα. Η ιστορική μνήμη που αντιμάχεται την λήθη, έχει το καθήκον να είναι δίπλα στα θύματα κάθε φασιστικής πράξης. Θα ταζόμαστε πάντα με την μεριά των αδικημένων και των κοινωνικά αποκλεισμένων.
Όντως παρακολουθούμε την δίκη σε διαφορετικές περιόδους και σίγουρα η εξέλιξη της έχει ξεδιαλύνει πολλά στοιχεία σχετικά με τους δολοφόνους της Χ.Α. Η συγκεκριμένη δίκη δεν έχει να κάνει με μια προσωπική ικανοποίηση αλλά περισσότερο με μια ιστορική δικαίωση των θυμάτων και των ανθρώπινων αξιών.
Για εμάς η οποιαδήποτε εξέλιξη θα φανεί επίσης στον δρόμο, στην καθημερινότητα και στις θέσεις που θα πάρει η κοινωνία απέναντι στην αδικία.
Πάντως έχει τεράστιο διδακτικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις απολογίες των ναζιστών και το ποσο κότες είναι (συγνώμη από τις κότες) που είτε λιποθυμάν είτε κλαίνε και δεν είναι ικανοί να ορθώσουν τον παραμικρό λόγο υπερασπίζοντας τα πιστεύω τους. Αυτός ήταν πάντα ο φασισμός και αυτός θα είναι.
Το Υπόγειο: Πώς γενικά βλέπετε και ερμηνεύετε τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό;
Είναι δύσκολο να κάνουμε μια ανάγνωση και ειδικά εμείς. Σοβαροί πολιτικοί αναλυτές γράφουν βιβλία επί βιβλίων σε μια τόσο απλή ερώτηση.
Το σίγουρο είναι πως ο καπιταλισμός, και ειδικά αυτός ο τωρινός καπιταλισμός έχει σχεδόν σαπίσει και κατατρώει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτόν τον πλανήτη. Οι στροφές προς την ακροδεξιά, ο ρατσισμός και άλλες τέτοιες βαριές παθήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με όλο αυτό. Δεν έχουμε μονο στην Ελλάδα νεο-εκτρώματα όπως οι Μπογδάνοι ή Κούληδες, αυτοί είναι οι τυχάρπαστοι της ιστορίας και όπως ήρθαν έτσι θα φύγουν όταν θα αναλογιστούμε συλλογικά πως η υποτιθέμενη δύναμή τους είναι η δικιά μας αδυναμία να κατανοήσουμε την δύναμή μας.
Χρειαζόμαστε ένα τράνταγμα και ειδικά στην Ελλάδα, να ξαναβρούμε τα βήματα μας να αναταράξουμε τις ισορροπίες να εξεγερθούμε πιο δυνατά και από το 2008, γιατί οι λόγοι είναι πλέον περισσότεροι και γιατί εμείς έχουμε το δίκιο.
Το Υπόγειο: Θεωρείτε πως υπάρχει ελπίδα να βγει ο άνθρωπος από την ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων (πολλών) χρόνων; (και αν ναι, με ποιον τρόπο;)
Σίγουρα υπάρχει ελπίδα και απαιτείται να δημιουργηθεί μια καινούργια αφήγηση. Οι κρίσεις ανά τον πλανήτη είτε οικονομικές είτε οικολογικές είτε πολιτικές είχαν ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, δεν είναι κάτι απρόσμενο που ξεπήδησε από το πουθενά - αγνοώντας τα φαινόμενα που τις προκαλούν γινόμαστε συν-υπεύθυνοι. Με την παρατήρηση και καλλιεργώντας συνειδητές επιλογές θα φέρουμε πιο κοντά αυτήν την οποιαδήποτε ουτοπική αλλαγή. Εκείνο που μας διαμορφώνει είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητα και ή αυτό-συνέπεια που κάνει τα λόγια μας να γίνονται οι πράξεις μας.
Η παιδεία παραμένει το μοναδικό μας όπλο απέναντι στον σκοταδισμό και την αδράνεια της σύγχρονης πραγματικότητας.
Πάντως με μικρά βήματα όπως απλά να μιλάμε με τους γύρω μας, να οργανωνόμαστε σε τοπικό επίπεδο και να συμμετέχουμε σε κοινές δράσεις ή μη, είναι η αρχή των πάντων...και εν τέλει διώχνει και την μοναξιά.
Το Υπόγειο: Ποια είναι η πιο μεγάλη σας ανησυχία και φόβος για όλα αυτά που συμβαίνουν; Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το “worst case scenario”;
Να συνηθίσουμε την αδικία και το βιασμό της ζωής μας είναι το κακό σενάριο. Να συνηθίσουμε και να το βουλώσουμε στην εικόνα των παιδιών που πεθαίνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή ξεβράζονται σε θάλασσες. Να συνηθίσουμε τους καριόληδες που μας πηδάνε, να μας υψώνουν και το χέρι. Να συνηθίζουμε τόσους παπάδες και τόσους μπάτσους να μας εξευτελίζουν και μαζοχιστικά να τους πληρώνουμε και από πάνω. Να ξεχάσουμε αυτούς που χάνουν την ζωή τους ή την ελευθερία τους για όλους εμάς ως αντιφασίστες ή πολιτικοί κρατούμενοι.
Πρέπει να παραφυλάμε και να κρατάμε τον εαυτό μας ξύπνιο γιατί αργά ή γρήγορα όλο αυτό θα σπάσει και καλό είναι να έχουμε φτιάξει δεσμούς με ανθρώπους για να μην μας βρει απροετοίμαστους η ιστορική ευκαιρία να πάρουμε πίσω τα πάντα για τους πάντες.
To Υπόγειο: Η μπάντα κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο. Πώς είναι τα πράγματα εκεί; Ποια η άποψή σας για το περίφημο Brexit;
Το Λονδίνο τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί ριζικές πολιτικές και πολιτιστικές αλλαγές. Πάντα διατηρούσε μια φοβερή ποικιλομορφία και τον χαρακτήρα μιας ανοικτής μητρόπολης οπού τόσες διαφορετικές κουλτούρες συνυπάρχουν. Αυτό που ονομάζεται πολιτισμός και οι τέχνες σίγουρα είναι από τα πρώτα θύματα της φαινομενικής οικονομικής “ανάπτυξης” και των ''αναβαθμίσεων'' των γειτονιών. Ένα έντονο φαινόμενο των τελευταίων πέντε χρόνων είναι το κλείσιμο πολλών μικρών και αυτόνομων μουσικών σκηνών στο Ανατολικό Λονδίνο όπου λειτουργούσαν σαν κέντρα ζύμωσης για πολύ κόσμο. Η τεράστια αυξήση των ενοικίων οδηγεί πολύ κόσμο να ζήσει στο περιθώριο και σίγουρα ο καλλιτεχνικός χώρος αναγκάζεται να βρει άλλους τρόπους διαβίωσης.
Το τεράστιο φιάσκο που λέγεται Brexit είναι ως γνωστόν ένα ''τζογάρισμα'' των πολιτικών αρχηγών που για ακόμα μια φορά οδηγούν τον κόσμο σε απόγνωση και αυτό αναπαράγει μια βία που ''σιγόβραζε'' υπόγεια και δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα. Ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε το Brexit με κάτι σαν το δημοψήφισμα του 2015 στην Ελλάδα. Τα κόμματα των συντηρητικών και των ακροδεξιών στην Αγγλία χρησιμοποιώντας όπως πάντα τον λαϊκισμό και μια εξευτελιστική προπαγάνδα ωθούν καθημερινά έναν ολόκληρο λαό σε μια αβεβαιότητα και μια αδράνεια που ξεκάθαρα αποσκοπεί στην χαλιναγώγηση του κοινής γνώμης και στην συσσώρευση οικονομικού κεφαλαίου στα χέρια των ίδιων.
Εμείς είμαστε με την κλασσική old school Αγγλική Αναρχία - Neither Westminster nor Brussels και ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους.
Το Υπόγειο: Καλλιτεχνικά και μουσικά καθαρά μιλώντας, ποιες είναι οι διαφορές του να τρέχεις μια μπάντα στη Βρετανία σε σχέση με την Ελλάδα;
Μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για την δική μας εμπειρία στην Αγγλία και για το πώς εμείς διαχειριζόμαστε την μπάντα εφόσον δεν μένουμε στην Ελλάδα για τα τελευταία 10-15 χρόνια. Ένας παράγοντας στο Λονδίνο είναι ότι συχνά βρίσκεται κανείς εκτεθειμένος/η σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει έντονη προσήλωση και αφιέρωση σε αυτό που κάνουν πολλοί καλλιτέχνες και μουσικοί, οπότε αυτό λειτουργεί σαν έναυσμα για δράση. Σαν μουσική σκηνή είναι πολύ ώριμη και με πολλές επιρροές που αφήνει χώρο να δοκιμαστούν καινοτόμες ιδέες, χωρίς τον φόβο και την κοινωνική κατακραυγή που μπορεί να υπάρχει σε άλλες χώρες. Οι έντονοι ρυθμοί της μεγαλούπολης επιβάλουν μια διαφορετική προσέγγιση του χωρο-χρόνου και καλούν για μια ετοιμότητα τελείως διαφορετική από ότι μπορεί να χρειάζεται στην Νότια Ευρώπη ή στην Ελλάδα π.χ.
Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν ερεθίσματα που σε ωθούν να ''βγεις'' από την συνήθεια της ρουτίνας και να αλλάξεις.
Το Υπόγειο: Με τι ασχολείστε όταν δεν κάνετε μουσική;
Όλοι είμαστε πολύ διαφορετικά άτομα, ο καθένας με τις ιδιαιτερότητες του και θα ήταν αδύνατο να περιοριστούμε σε μία παράγραφο. Ευτυχώς υπάρχουν ενδιαφέροντα και ασχολίες πέρα της μουσικής δημιουργίας που μας κρατάνε σε εγρήγορση. Πολλές εργασίες μας απασχολούν κατά καιρούς όπως οι επιδιορθώσεις του στούντιο προβών και ηχογραφήσεων μας, η επισκευές του εξοπλισμού, καθώς και οργανωτική δουλεία για τα μελλοντικά σχέδια.
Επίσης για κάποιους το διάβασμα, τα γραφιστικά, οι άνθρωποι που αγαπάμε, η φωτογραφία, η φύση, η πολιτική δραστηριότητα, οι πολεμικές τέχνες και άλλα πολλά.
Το Υπόγειο: Έζησα στο Λονδίνο 4 χρόνια για τις σπουδές μου, οπότε θα με ενδιέφερε να μου πείτε τα αγαπημένα σας μέρη-σημεία στην πόλη.
Όπως ανέφερα παραπάνω, το Λονδίνο βρίσκεται σε μια τεράστια κοινωνική αλλαγή και πολλά από τα αγαπημένα μας σημεία έχουν πλέον ''εξαφανιστεί'' η αναγκάστηκαν να αποκεντρωθούν ακόμα περισσότερο. Για μια περίοδο ένα ''κέντρο μάζωξης'' ήταν η γειτονία γύρω από την γνωστή Brick Lane με τον τότε έντονο λαϊκό και πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα και το φανταστικό Κυριακάτικο παζάρι μεταχειρισμένων πραγμάτων. Βέβαια αυτή η περιοχή ήδη έχει μεταλλαχθεί στην πρωτεύουσα της χιπστερ-ομοιοποίησης και όλα τα ιδιαίτερα της χαρακτηριστικά έχουν σαρωθεί από την μανιώδη ανάπτυξη. Άλλο ένα μέρος σίγουρα είναι τα στούντιο της Cable Street (με την δική της αντιφασιστική ιστορία), και σίγουρα οι περιοχές του Βόρειο-Ανατολικού Λονδίνου το Dalston και το Harringey. Με λίγα λόγια συγκεκριμένα μέρη που σου επιτρέπουν να διατηρήσεις την ταυτότητα σου σαν άνθρωπος και αφήνουν αβίαστα την ανταλλαγή και το σμίξιμο όλων αυτών των διαφορετικών ανθρώπων.
Το Υπόγειο: Στις 25 Οκτωβρίου σας περιμένουμε στο Gagarin για μια συναυλία. Τι μας περιμένει εκεί;
Θα χάναμε και εμείς και εσείς το στοιχείο της έκπληξης αν ξέραμε τι μας περιμένει στην συναυλία! Σίγουρα ανυπομονούμε να βρεθούμε στην Αθήνα μετά από τόσο καιρό και να φέρουμε μαζί μας όλα αυτά που μαζέψαμε στον δρόμο τα τελευταία χρόνια.
Το Υπόγειο: Electric Litany σας ευχαριστούμε! Τελειώνοντας θα θέλαμε να μας πείτε 5-10 μπάντες και μουσικούς που λατρεύετε και ενέπνευσαν την πορεία και το έργο σας...
Johann Johannsson
Λένα Πλάτωνος
Ennio Morricone
Μάνος Χατζιδάκις
Πολλή μουσική Qawali απο Πακιστάν
W.A Mozart
Ψαραντώνης
The Cure
Art of Noise
Joy Division
