The BitterSweet
The Zoo
13/10/2016
Τέτοια μέρα, τέτοια ώρα πριν μια βδομάδα ήμουν στο The Zoo στο Χαλάνδρι για να δω live επιτέλους για πρώτη φορά τους The BitterSweet του Νικόλα Αλαβάνου. Και λέω επιτέλους, διότι πέρσι για χίλιους δύο λόγος και για χίλιες δύο συγκυρίες δεν είχα καταφέρει να δω κάποιο live της Αθηναϊκής indie (;) μπάντας. Παρόλο που το σχήμα μού είχε κινήσει ζωηρά την περιέργεια από την πολύ ενδιαφέρουσα συνεντευξή τους στον Αndreas K. εδώ στο Υπόγειο 1 1/2 χρόνο πριν (check here). Παρόλο που έκτοτε και σταδιακά με το Νικόλα χτίσαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα και κουλ φιλία. Παρόλο που ο Νικόλας όλο αυτό το διάστημα τίμησε και με το παραπάνω το Υπόγειο με την ξυραφένια πένα του γράφοντας τρία εξαιρετικά κείμενα, αλλά και δίνοντας το παρόν σε διάφορα events του Υπογείου, έχοντας πάντα μαζί του έναν άγγελο προστάτη, την Ευανθία... :) . Αυτή τη φορά λοιπόν δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω, έφυγα απ'τη δουλειά μου στις 11 το βράδυ, σωριάστηκα σ'ενα ταξί με ένα κουτάκι Heineken ανά χείρας για αποσυμπίεση και ξεκίνησα σούμπιτος για το Zoo.
Μ'έναν τέτοιο πρόλογο, λογικό να αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσο το κάτωθι review θα είναι αντικειμενικό. Θα απαντήσω ειλικρινά και θα πω πως δεν θα είναι. Αντικειμενικό. Θα είναι όμως αληθινό. Όπως αληθινά ήταν και όσα είδα, άκουσα και ένιωσα την περασμένη Πέμπτη στο Χαλάνδρι. Φτάνοντας με αρκετή καθυστέρηση έχασα κάποια κομμάτια από το setlist, μεταξύ των οποίων το αγαπημένο μου The Wind και το...σουξέ υπερχίτ You Don't Want Me Babe - και τα δύο τα βρίσκεις στον πρώτο και μοναδικό ως τώρα δίσκο της μπάντας Dancing In The Zoo (2012). Έχασα όμως (στο τσακ) και μία αφιέρωση για το Υπόγειο στο καινούριο κομμάτι Trapped Inside The Basement, αλλά και τα επίσης καινούρια The Age Of New Delirium (το συγκεκριμένο έχει δώσει το όνομά του στον επερχόμενο 2ο δίσκο της μπάντας), War και I Like Walking. Το τελευταίο, γεννημένο για leading single της νέας κυκλοφορίας, είχα την τύχη να το απολαύσω στο encore...
Για όσα έχασα ελέω καθυστερημένης άφιξης, αποζημιώθηκα με το παραπάνω με όσα πρόλαβα τελικά να δω. Ξεχώρισα τα You Don't Dig Rock 'n' Roll και Dancing In The Zoo απ'τα παλιά και τα Shit (catchy and inspired) και Soldier On (epic!) απ'τα επερχόμενα. Φυσικά και το I Like Walking που προανάφερα. Οι διασκευές Pandora's Box (Procol Harum) και Little Black Submarines (The Black Keys) ήταν εξαιρετικές και λειτούργησαν σαν αναπόσπαστο κομμάτι της βραδιάς και όχι σαν απλά fillers.
Εν γένει, κι έπειτα από την πρώτη μου ζωντανή επαφή με τους The BitterSweet, έχω να σημειώσω τα εξής: Παικτικά και ενορχηστρωτικά η μπάντα έκανε παπάδες. Ο Νικόλας έχει επιλέξει να βαδίσει περήφανα στα μονοπάτια του prog (?) και του glamour (?) rock και η τετραμελής μπάντα (συμπεριλαμβανομένου και του ντράμερ Πάνου Τζινιόλη που βρέθηκε στο live εκτάκτως λόγω ίωσης του "βασικού" Δημήτρη Ρίγκου) ακολουθούσε πιστά και απείρως αριστοτεχνικά τα κελεύσματα του frontman Αλαβάνου. Κι αν αυτό το έκαναν αψεγάδιαστα αγγίζοντας το τέλειο στο εκτελεστικό κομμάτι, δεν το έκαναν εξίσου καλά στο...συναισθηματικό. Ο Νικόλας έμοιαζε κάπως μόνος του στο κέντρο της σκηνής, ένιωθε την κάθε στιγμή του live σαν να μην υπάρχει αύριο, κάθε δευτερόλεπτο από το σχεδόν 2ωρο σετ ήταν γι'αυτόν μία κατάθεση ψυχής. Η παρουσία του ήταν συγκινητική και από τις πιο αληθινές και τίμιες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Απ'την άλλη, τα παιδιά που συμπληρώνουν το line up έδειχναν να βιώνουν, αν όχι αποστασιοποιημένα, κάπως άνισα τα τεκταινόμενα. Και αυτό ήταν το βασικό drawback της βραδιάς. To οποίο ενδεχομένως να ήταν και ένα θέμα μόνο της συγκεκριμένης εμφάνισης και όχι κάτι γενικευμένο - όπως σας είπα ήδη ήταν η πρώτη φορά που είδα live την μπάντα.
Για τα νέα κομμάτια, έχω να πω πως είναι εξαιρετικά - τόσο όμορφα, ώστε να ανυπομονώ για την κυκλοφορία του The Age Of New Delirium. Ο Νικόλας φαίνεται πως θα το πάει σε πιο απλές και σε πιο...απορροφήσιμες φόρμες εν συγκρίσει με το debut album, χωρίς όμως να θυσιάζει σε ποιότητα και βάθος. Και εδώ ίσως ήρθε η ώρα να... ξηγηθώ για τα ερωτηματικά μου: Indie 90's (?) Rock... Prog (?) Rock... Glamour (?) Rock... Είναι πολύ δύσκολο να κατατάξεις κάπου στο χάρτη των αμέτρητων genres του rock'n'roll τον ήχο των BitterSweet κι αυτό ίσως είναι και το μεγάλο τους όπλο που τους κάνει να ξεχωρίζουν στη νέα ελληνική 'εναλλακτική' ροκ σκηνή. Απ'την άλλη, ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δεν τους έχει ακόμα δώσει την τελική σπρωξιά προς τη "δόξα και την καταξίωση". Ξέρεις, τα παιδιά δεν παίζουν νεο-ψυχεδέλειες και νεο-ψαγμενιές όπως επιβάλλουν οι νέες τάσεις στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας τα τελευταία 3-4 χρόνια κυρίως. Με αυτά τα λόγια μου βέβαια επ'ουδενί δεν αναιρώ ούτε ακυρώνω ελληνικές μπάντες που υιοθετούν και προωθούν αυτόν τον ήχο, ίσα-ίσα κάποιες από αυτές αποτελούν λατρεία μου και τις (παρ)ακολουθώ σαν Ρουβίτσα. Αυτό όμως που θέλω να πω, είναι πως δεν υπάρχει ΜΟΝΟ αυτό, υπάρχει και το..."άλλο". Πάντα στη ζωή υπάρχει και το "άλλο" και καλό είναι να του δίνουμε την αξία και τη φροντίδα που του αρμόζει, παρόλο που δεν είναι το εκάστοτε trend, παρόλο που δεν είναι το εκάστοτε hip...
Όταν το live τέλειωσε είχα μία υπέροχη μουσικο-συζήτηση με τον Αντρέα, το Στάθη και τον Υπόγειο comrade Mammoth. Σύντομα ήρθε στην παρέα μας και ο Νικόλας, διψώντας σαν μικρό παιδί για το feedback της συναυλίας. Χαρούμενος και γεμάτος, γιατί είχε παίξει live με τους φίλους του και τους μουσικούς του συντρόφους. Αυτή είναι μία αλήθεια, η οποία δεν είναι αυτονόητη στις μέρες μας...
Setlist:
War
I Like Walking
Come Together (The Beatles)
The Age Of New Delirium
You Don t Want Me Babe
Sunny Afternoon (The Kinks)
You Know Better
The Wind
Jean Genie (David Bowie)
Trapped Inside A Basement
You Don t Dig Rock n Roll
Banana Co (Radiohead)
You and I
Dancing In The Zoo
Start (The Jam)
Shit
So Very Long
Pandora's Box (Procol Harum)
Freetime Land
Black Submarines (The Black Keys)
Soldier On
Inner Flight
Encore:
I Like Walking
Trapped Inside The Basement
* photos by Maria Saltaoura
Οι The Bittersweet Facebook.
Οι The BitterSweet στο You Tube.
Οι The BitterSweet στο Spotify.
