Όταν Είδα την Florence
το 2016 στο
Rock Werchter, July 3
Κυριακή 3 Ιουλίου 2016.
Πρωινό (μεσημέρι ήταν) ξύπνημα στο Λουξεμβούργο. Καφέ, τσιγάρο, μπάνιο, γιορτινά ρούχα, ομπρέλα (Ναι, έβρεχε. Πάντα βρέχει στο Λουξ), έξω απ' την πόρτα, αμάξι, βγαίνω στο δρόμο. Περίπου η ίδια ιεροτελεστία με αυτή των πιστών που πάνε στην εκκλησία την Κυριακή. Ορισμένοι από μας πιστεύουμε στην Florence και με την ίδια ευλάβεια ξεκίνησα εκείνο το μεσημέρι για το Werchter του Βελγίου.
Το να διασχίσεις την μισή πόλη του Λουξεμβούργου για να φτάσεις στα σύνορα με το Βέλγιο είναι κάτι πολύ γρήγορο όταν είναι Κυριακή. Δεν κυκλοφορεί τίποτα, θαρρείς και έχει πέσει βόμβα υδρογόνου. Μπορείς να ξαπλώσεις στη μέση του δρόμου για κανά μισάωρο, όντας σίγουρος ότι ούτε θα σε δει κανείς, ούτε θα σε κόψει κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο, γιατί δεν υπάρχει. Εντάξει, μπορεί και να υπερβάλλω λίγο. Μπορεί και όχι.
Βορειοδυτική κατέυθυνση, προς Βρυξέλλες. Δεξιά στροφή, λίγο μετά την Arlon, κατεύθυνση προς Λιέγη. Στα δεξιά μου, ένα μεγάλο κομμάτι από το δάσος των Αρδεννών, πανέμορφο και επιβλητικό. Λίγο πιο κάτω, το μουσείο του WWII στην Bastogne, σε κάνει να νομίζεις ότι θα δεις την κάννη ενός τανκ να ξεπροβάλει ανάμεσα από τα δέντρα.
Liege, Leuven, Werchter, μετά από συνόλικά 2 ώρες οδήγησης, there Ι am! Φτάνω εύκολα, παρκάρω εύκολα, προσεγγίζω το πάρκο εύκολα, μπαίνω μέσα εύκολα, δεν ταλαιπωρούμαι σε ουρές, πρόθυμοι και χαμογελαστοί εθελοντές παντού, λάσπη παντού. Σαν την Μαλακάσα ένα πράγμα.
Το Rock Werchter είναι ένα από τα πιο παλιά, τα πιο δημοφιλή και ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης. Μαζεύει περίπου 150.000 κόσμο κάθε χρόνο στις 4 μέρες που διαρκεί, ενώ 60 και πλεόν συγκροτήματα μοιράζονται τις 3 σκηνές του.
Εκείνη τη χρονιά είχε ένα καταπληκτικό line up, όμως οι μέρες δεν έβγαιναν για 4ήμερο και έτσι επέλεξα να πάω την ημέρα που εμφανιζόταν η θεά με την μπάντα της. Florence + The Machine.
Εφοδιάστηκα με τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή μπύρες και πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα (η μαγιονέζα είναι η απάντηση σε πολλά πράγματα, μαγιονέζα με χώμα να φας, θα είναι υπέροχο) και ξεκίνησα την επιδρομή στις σκηνές του Werchter.
17.05 - 18.10 Iggy Pop
18.05 - 19.05 Foals (done that, off my checklist)
19.00 - 20.05 Unknown Mortal Orchestra
Η παρέα μου, την ίδια ώρα, πήγε σε άλλη σκηνή να δει τους TLSP. Εγώ τους είχα δει μερικές μέρες πριν στο Primavera και ήταν αρκετό.
20.05 - 21.15 Beck (καταπληκτικός)
21.15 - 22.30 Macklemore & Ryan Lewis
22.15 - 23.30 Jamie xx (dj set που με έκανε να διαπιστώσω την ηλικία μου και γρήγορα αποσύρθηκα σε μια γωνιά, επενδύοντας επιπλέον στις πατάτες με μαγιονέζα)
23.30 - 01.00 ήταν η ώρα που στο Main Stage θα μας μάγευε η Flo.
Έχω ακούσει όλη τη μουσική της Florence, όμως δεν την είχα δει πότέ ξανά live. Δεν ήξερα τι να περιμένω, όμως αυτό που συνεβη εκείνο το βράδυ ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Εκείνο το βράδυ είδα την καλύτερη συναυλία που έχω δει στα 36 χρόνια που περπατάω στη γη. Ναι, ναι, ξέρω, μέχρι την επόμενη.
Επιβλητική η παρουσία της, μα βαθιά συνεσταλμένη η ματιά της, βγήκε στη σκηνή με ένα κοκκινωπό φόρεμα, τραγούδησε, χόρεψε, ψιθύρισε και στα καπάκια έβγαλε μελωδικές κραυγές, αλώνισε τη σκηνή πάνω κάτω αμέτρητες φορές, χωρίς να χάσει μια νότα, χωρίς να σπάσει η φωνή της. Ένα αερικό, στα 30 της τότε και πιο όμορφη από ποτέ.
Οι ζωντανές εμφανίσεις της Florence, σπάνια έχουν να κάνουν μόνο με τη μουσική. Πρόκειται για μια παράσταση, ένα show, που έχει στηθεί πάνω σε θεατρικές βάσεις. Αυτή η θεατρικότητα είναι που δημιουργεί μια ακαταμάχητη έλξη, η οποία έλξη δημιουργεί σχέσεις, δεσμούς και σύνδεση μεταξύ της μπάντας και του κόσμου. Αυτό όλο γίνεται εντονότερο όσο προχωράει το βράδυ, για να καταλήξεις να ζήσεις μια μυσταγωγική εμπειρία, έχοντας βιώσει με όλο σου το σώμα το αδιανόητο build up των τραγουδιών της στις live εμφανίσεις της.
Μιας και αναφέρθηκα στα τραγούδια, παραθέτω αυτούσιο το πλούσιο setlist της βραδιάς, το οποίο βέβαια δε λέει τίποτα από μόνο του. Σε λίγους μήνες στο Ηρώδειο, όσοι πάτε, θα αντιληφθείτε ότι πρόκειται για μια once in a lifetime εμπειρία, όχι μια απλή συναυλία.
1. What the Water Gave Me
2. Ship to Wreck
3. Bird Song Intro
4. Rabbit Heart (Raise It Up)
5. Shake It Out
6. Delilah
7. Sweet Nothing (Calvin Harris cover)
8. How Big, How Blue, How Beautiful
9. Cosmic Love (Acoustic)
10. Between Two Lungs (First time since 2014)
11. Mother
12. Queen of Peace
13. Spectrum
14. You Got the Love
15. Dog Days Are Over
Encore:
16. What Kind of Man
“The stars, the moon, they have all been blown out/ You left me in the dark.” Breathtaking.
Φεύγοντας από το Rock Werchter, αρκετά μετά τη 1 τη νύχτα, προσπαθούσα να καταλάβω πώς μπορεί ένα κορίτσι με γυμνά πόδια και με ολοζώντανα κόκκινα μαλλιά, με μόνο όπλο τη σπαρακτική φωνή της, να σε μεταφέρει σε δευτερόλεπτα σε μέρη που κρύβονται τα πιο τρελά σου όνειρα σαν να σου λέει "Πάμε μαζί!". Εκεί που σε πάει, θα βρεις την παιδική σου αθωότητα και θα βρεις τη δύναμη να συμμετέχεις ενεργά σε ένα υπέροχο ταξίδι. Αυτό κάνει η Florence. Σε αφυπνίζει, σε τραβάει και σε κάνει να θέλεις.
Στον δρόμο του γυρισμού είχα τη φαεινή ιδέα να αλλάξω διαδρομή, να κόψω δρόμο και αντί για 2 ώρες, να οδηγήσω περίπου 1,5 ώρα μέχρι το Λουξ. Προφανώς και τελικά χάθηκα, βρέθηκα σε κάτι αγρούς, από αυτούς που είναι όλοι ίδιοι στο Βέλγιο, πέρασα λίγο έξω από το Μάαστριχτ στην Ολλάνδια και κόντεψα να πατήσω και λίγο από το Άαχεν στην Γερμανία. Σκέτη τραγωδία και 3 ώρες οδήγησης. Ο καλύτερος δρόμος είναι αυτός που ξέρεις, mate.
Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού δεν κατάλαβε τίποτα από τον τεράστιο κύκλο της επιστροφής μέχρι το (τότε) σπίτι. Εξαντλημένο, γεμάτο από εικόνες, άδειο από μπαταρία που ξοδεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά (νομίζω) ευτυχισμένο, είχε βυθιστεί σε έναν ήρεμο ύπνο.
Η 3η Ιουλίου του 2016 ήταν ίσως από τις πιο αγαπημένες μου μέρες που θυμάμαι.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν ζήσει τέτοιες μέρες και όταν μετά από καιρό θα τις / μας θυμούνται, μπορεί και να χαμογελάνε, ενώ κανείς τριγύρω δεν θα καταλαβαίνει το γιατί.
Θα ξέρουμε εμείς.
