Release Athens 2022 | Day 8
02/07/2022
Πλατεία Νερού
Eleni Panagiotou
The K's
Το κοινό είχε ζεσταθεί απο τους Έλληνες Noise Figures κάνοντας την δουλειά των K’s ευκολότερη. Η τετραμελής indie-rock μπάντα από τη βορειοδυτική Αγγλία, με τα κλασικά indie guitar riffs και τα δυναμικά φωνητικά κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη τους μεγάλη συναυλία. Αν και η καριέρα τους είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, έχουν καταφέρει να παίξουν δίπλα στα μεγάλα ονόματα της rock μουσικής σκηνής.
Παράλληλα όμως έβγαζαν μια ταπεινότητα. Φαινόταν ότι ήταν ευγνώμονες που παίζουν στο αθηναϊκό κοινό και έδωσαν σε κάθε κομμάτι τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν δίστασαν παράλληλα να κάνουν και κάποια αστεία. Ήταν άμεσοι, μέσα στην θετική ενέργεια και είχαν στην κατοχή τους όλα τα απαραίτητα στοιχεία για ένα καλό live. Σίγουρα έχουν ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσουν, άλλωστε περιμένουμε και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ για μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Το μέλλον τους όμως διαγράφεται λαμπρό.
Sleaford Mods
Μόλις έμαθα ότι το line up συμπληρώνουν οι Sleaford Mods δεν μπορούσα παρά να τρελαθώ από την χαρά μου. Μόνο με τη συνέντευξη που τους πήρε Το Υπόγειο κόντεψα να τρελαθώ. Οι Sleaford Mods αποτελούνται από τους Jason Williamson (φωνή) και Andrew Fearn (παραγωγή) και δεν ξέρω αν χρειάζονται συστάσεις διότι έχουν αρκετά χρόνια στην μουσική σκηνή. Γνωστοί για τους ηλεκτρονικούς ήχους με hip-hop επιρροές και τους punk στίχους με επίκεντρο (και οριακά εμμονή) την εργατική τάξη, και την αγοραία γλώσσα, φαίνεται καθαρά πως όλο αυτό το συνονθύλευμα μουσικών ειδών δουλεύει και με το παραπάνω. Τρανταχτό παράδειγμα (για τους δύσπιστους) είναι ο μεγάλος Iggy Pop, ο οποίος έχει εκφράσει δημόσια αρκετές φορές την αγάπη και την εκτίμηση του για αυτή την μπάντα.
Πλέον η Πλατεία Νερού έχει γεμίσει και έχουν έρθει όλοι μπροστά. Σύντομα, ο Andrew Fearn, ανέβηκε στη σκηνή ελέγχοντας το μοναδικό πράγμα που βρισκόταν εκεί, (εκτός του μικροφώνου), τον υπολογιστή του, απ' όπου και έπαιζε όλα τα pre-recorded beats των κομματιών των Sleaford Mods. Λίγο αργότερα και πέντε λεπτά νωρίτερα από τη προγραμματισμένη ώρα, ανέβηκε στη σκηνή και ο Jason Williamson και από τις πρώτες νότες δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του. Κατευθείαν πήρε την σήμα κατατεθέν στάση του σκυμμένος στο πλάι με το χέρι πίσω στην πλάτη. Η δυναμική απαγγελία των στίχων του, σε στυλ Mark E. Smith, καθώς και η ασταμάτητη περιβολή του πάνω στην σκηνή έκανε τον κόσμο να ξεσηκωθεί λες και είναι σε rave party. Δεν δίστασε να κάνει πλάκα με το κοινό, να μοιράσει καρδούλες δεξιά και αριστερά και να μας πει ότι η γιαγιά του είναι ελληνίδα (όσοι είχαν διαβάσει την συνέντευξη του Υπογείου ξέρουν). Ο Andrew Fearn συμπλήρωνε την σκηνική τους παρουσία παίζοντας και παράλληλα χορεύοντας στα δικά του beat κάνοντας κάτι που θυμίζει γυμναστική cardio. Με λίγα λόγια ήταν ασταμάτητοι.
Σαν κάθε μπάντα που θέλει να ευχαριστήσει το κοινό του, στο setlist συμπεριέλαβε ίσως τα πιο γνωστά τους κομμάτια. Την τιμητική του είχε το τελευταίο τους άλμπουμ "Spare Ribs" απ' το οποίο και απολαύσαμε τα περισσότερα κομμάτια. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις δύο αξιόλογες συνεργασίες που έκαναν στο άλμπουμ, η μια με την Billy Nomates και το τραγούδι "Mork And Mindy" και η δεύτερη με την Amy Taylor (από την μπάντα Amyl And The Sniffers που φυσικά περιμένουμε του χρόνου στο Release) και το τραγούδι "Nudge It", που φήμες λένε πως είναι ένα diss track για τους Idles. Έκλεισαν με το "Tweet, Tweet, Tweet" και φεύγοντας από την σκηνή το αρχικά συντηρητικό κοινό τους αποθέωσε. Μιλήστε μας για επιτυχία.
Liam Gallagher
Όσο πλησίαζε η ώρα για τον Liam Gallagher τόσο μεγάλωνε η προσμονή. Δεν άργησαν να βγουν οι αγγλικές σημαίες και μικρές ομάδες ατόμων με φανέλες της Manchester City (ομάδα του Liam) φώναζαν "Liam, Liam" κάνοντας το Φάληρο να θυμίζει γήπεδο. Δεν έλειψαν και τα πλακάτ (τα οποία εμάς που ήμασταν λίγο πιο πίσω μόνο νεύρα μας προκάλεσαν) που έγραφαν πάνω: "I love you Liam", "Can I play the guitar solo on Slide Away" και άλλες εκδηλώσεις αγάπης προς το πρόσωπο του.
Ξεκινώντας με το σύνθημα "Campeones, campeones" μιας και η Manchester City κέρδισε το πρωτάθλημα Αγγλίας, είμαι σίγουρη πως αρκετοί οπαδοί άλλων ομάδων ξενερώσαν αρκετά αλλά στη μουσική δεν χωράνε οπαδικά. Συνέχισε με το ηχογραφημένο "Fucking In The Buses" όπως και ξεκινάει το φετινό του tour και με περίσσιο attitude βγήκε μπροστά σε ένα κοινό που τον είχε ήδη αποθεώσει. Το set ξεκίνησε δυνατά με τα "Hello", "Rock ’n’ Roll Star", "Morning Glory" και το κοινό έδωσε τρομερό παλμό και τραγούδησε δυνατά μαζί με τον Liam. Tα καπνογόνα έδωσαν μια αίσθηση γηπέδου για άλλη μια φορά. Έπειτα το κοινό ηρέμησε λίγο όσο ο Liam τραγουδούσε κομμάτια από την solo καριέρα του ("Wall Of Glass, Everything’s Electric, Once"). Οι περισσότεροι περιμένουν τραγούδια των Oasis και είναι λογικό. Βέβαια, αν ρωτήσουμε τον Liam θα έχει σίγουρα άλλη άποψη, κάτι που έδειξε ρωτώντας μας ειρωνικά γύρω στις 8-9 φορές "Are there any Oasis fans in the house?". Τα πάρε δώσε με το κοινό ήταν πολλά και αρκετά αστεία. Στα αρνητικά ήταν δυστυχώς ο κάκιστος ήχος. Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω σε τέτοιες διοργανώσεις εάν φταίει ο χώρος ή ο καλλιτέχνης αλλά είναι απαράδεκτο να βγαίνεις με εννιαμελή (!) μπάντα (κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα, φωνές) και να ακούγεται μόνο η φωνή και η μπότα των τυμπάνων. Ρωτώντας φίλους που καθίσανε πιο πίσω, εξέφρασαν το ίδιο παράπονο. Δυστυχώς το συγκεκριμένο θέμα λύθηκε σε μικρό βαθμό προς το τέλος.
Με το παρκά μπουφάν, το οποίο δεν έβγαλε καθόλου, την κλασική του πόζα με τα χέρια σταυρωμένα στην πλάτη και το υπεροπτικό ύφος του, συνέχισε με τα τραγούδια των Oasis ("Stand By Me, Roll It Over, Slide Away") και το κοινό άρχισε να δίνει πάλι γκάζι. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ μεταφερόμασταν στο μακρινό 1993. Σύντομα, πλησίαζε το τέλος της συναυλίας και τότε συνέβη μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Ο Liam έκλεισε το set με τα "Wonderwall" και "Champagne Supernova" με το κοινό να ακούγεται σαν χορωδία που τον συνοδεύει. Στιγμή - κάθαρση, ένας εξαγνισμός ψυχής από όλα τα μαύρα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Τα συναισθήματα είχαν φτάσει το peak τους, για το κοινό και όλες τις ηλικίες, από αυτούς που μεγάλωσαν με Oasis και τα τραγούδια σημάδεψαν την εφηβεία τους μέχρι και για μας που μπορούμε απλά να φανταζόμαστε για το πως ήταν αυτή η εποχή και να την εκτιμάμε από απόσταση.
Iggy Pop
Έχοντας πάει λίγο πιο πίσω και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχαμε ζήσει μόλις, ένα τρομερό φαινόμενο εμφανίστηκε μπροστά μας. Ο τυφώνας Iggy Pop μας πήρε παραμάζωμα. Ξεκινώντας με ένα καταπληκτικό montage στις οθόνες με συνοδεία της καθαρίστριας-αποκάλυψης Sarah Lipstate, γνωστή ως Noveller, έδωσε σήμα στην μπάντα να ξεκινήσει με το "T.V Eye" γεγονός που έκανε την Πλατεία Νερού να πάθει φρενίτιδα. Ακολούθησαν ίσως τα πιο γνωστά του τραγούδια "I Wanna Be Your Dog, Lust for Life, Passenger " back to back και το κοινό δεν σταμάτησε να κοπανιέται σαν κύμα από μπροστά μέχρι πίσω. Μαζί με το κοινό δεν σταμάτησε φυσικά να κοπανιέται και ο Iggy του οποίου η ηλικία σε ξεγελάει, δεν ξέρεις αν είναι 75 ή 25. Μπορεί το πρόσωπο και το σώμα του να τον προδίδουν, αλλά η πυγμή του, η ενέργεια του και το θράσος του θυμίζουν καλλιτέχνη άλλης ηλικίας.
Συνεχίζοντας με τραγούδια των Stooges, πριν παίξει το "I'm Sick Of You” ξαπόστασε λίγο και είπε: "Πριν πολλά χρόνια ήμουν νέος, φτωχός και βρώμικος. Είμαι ακόμα βρώμικος. Αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι των Stooges". Χόρεψε, χοροπήδησε, κατέβηκε μέχρι και κάτω στο κοινό. Αφού όργωσε κουτσαίνοντας την σκηνή, ζήτησε συγγνώμη για την βραχνή φωνή του (τα φωνητικά μερικές φορές έμοιαζαν με αυτά μέταλ μπάντας), είπε πως τον βοηθάει το τσάι τζίντζερ που πίνει και στο τέλος κάθε τραγουδιού έλεγε πόσο αγαπάει το κοινό του. Και εκεί φυσικά φάνηκε το μεγαλείο του Νονού της Πανκ. Φάνηκε πως ακόμα και τώρα αγαπάει και τιμάει αυτό που κάνει. Δείχνει πως έχει σεβασμό προς την τέχνη του και το κοινό. Δείχνει πως αυτό που θέλει να κάνει είναι να τα σπάσει όλα σε κάθε live. Και φυσικά δείχνει πόσο punk είναι με την ευγένειά του.
Εννοείται πως το κοινό δεν νοιάστηκε καθόλου για το πως ήταν η φωνή του αλλά τους ένοιαζε πως όσα συμβολίζει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης τα έβλεπαν ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ατόφια μπροστά στα μάτια τους. Από την μέση του set και μετά τραγούδησε κομμάτια όπως το "Death Trip" προσπαθώντας να αποφύγει τα κουτάκια μπύρας που εξφενδονίζονταν από το κοινό, το "Nightclubbing" και φυσικά το "Search And Destroy". Παίζοντας 90 και παραπάνω λεπτά το encore περιείχε πάλι τραγούδια των Stooges ("Gimme Danger, Down On The Street, Fun House") και έκλεισε με το "Sister Midnight" παρουσιάζοντας παράλληλα την εξαιρετική μπάντα του.
Ο υπέροχος αυτός καλλιτέχνης απέδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από απλός μουσικός. Είναι μάλλον ένα φαινόμενο το οποίο διέλυε και θα διαλύει τα πάντα στο διάβα του με την σαρωτική μουσική του αλλά και την αξιολάτρευτη ψυχή του.
George Dimitriadis
Τα εισιτήρια για την 8η μέρα του Release με co headliners τους Iggy Pop & Liam Gallagher είχαν αγοραστεί επί τόπου την πρώτη μέρα κυκλοφορίας τους. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά τη λατρεία που έχω στους Oasis, η οποία ποτέ δε με εμπόδισε να είμαι αντικειμενικός και κριτικός απέναντί τους. Και φυσικά θα είμαι παρών, όποτε τα αδέλφια θα εμφανίζονται τριγύρω. Γράφω αυτές τις γραμμές 12 Ιουλίου 2022, 13 χρόνια μετά την τελευταία φορά που είδα τους Oasis Live στο Wembley.
Την ημέρα της συναυλίας, λόγω ενός προσωπικού προβλήματος, το πλάνο ήταν να μην κατέβω καθόλου στην Πλατεία Νερού. Κάτι μέσα μου κόντραρε όμως. Δε θα μπορούσα να λείπω από την εμφάνιση του Liam. Και ήθελα πολύ να απολαύσω τους Sleaford. Το λοιπόν, η απόφαση ήταν μια εξόρμηση εξπρές στην Πλατεία Νερού για να δω τα εν λόγω acts. Μόλις τελείωσε το set του Gallagher έφυγα. Έχω δει τον Iggy 4 φορές και θαρρώ πως είναι αρκετές.
Δε θα σχολιάσω καθόλου το μουσικό κομμάτι των εμφανίσεων. Το έκανε τόσο ωραία η Ελένη ακριβώς από πάνω, που πραγματικά δεν έχω να προσθέσω κάτι. Θέλω μόνο να σταθώ στο ακατανόητο μένος προς τον Liam Gallagher. Γραφιάδες, περσόνες, Influencers και λοιποί εγχώριοι ημισελέμπριτιζ - οι οποίοι προφανώς και έχουν κάθε δικαίωμα να μην τους αρέσει ο Liam και οι Oasis - αντί να επιλέξουν να μην πάνε στο live ή / και να μην ασχοληθούν με τα της εμφάνισης, επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγουμένου ξεκατίνιασμα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ διαβάσαμε πως αν πήγες στη συναυλία του Liam, δεν ξέρεις από μουσική.
Καλώς ή κακώς, οι Oasis αποτέλεσαν ένα ορόσημο της τότε εποχής. Άνθρωποι κολλημένοι στο 1995 τρέχουν να πάρουν θέση και να δηλώσουν ότι είναι με την πλευρά των Blur, σε μια άνευ ουσίας σύγκριση. Άλλωστε δηλώνοντας Blur το μουσικόμετρο περνάει τη βάση και έτσι η δημόσια εικόνα είναι ξανά αυτή που πρέπει. Αυτή η συμλπεγματική αντιμετώπιση των πραγμάτων κρατάει και θα κρατάει τη μουσική σκηνή πίσω.
Btw, ο Liam έκανα ένα καταπληκτικό performance, παρά τις αντιξοότητες με τον ήχο.
