Release Athens x SNF Nostos
Day 5 | 23-06-2023
headliners Siouxsie & Interpol
Δύο Υπόγειοι συντάκτες (Mike Nikolitsis + George Dimitridis) κατηφόρισαν την προηγούμενη εβδομάδα στην Πλατεία Νερού και μετά ανηφόρισαν στο ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ και μετά κατηφόρισαν ξανά στην Πλατεία Νερού, από όπου έφυγαν για να ανεβούν στο Ξέφωτο για να καταλήξουν εκ νέου στην Πλατεία Νερού.
Όλα αυτά για την 5η ημέρα του Release Athens 2023.
Mike Nikolitsis
Πρώτη μου φετινή συναυλιακή εξόρμηση στο Φάληρο και στο Release. Φουλ ενθουσιασμένος - βερμούδα, καπελάκι, γυαλί ηλίου και ένα backpack στην πλάτη γεμάτο προσδοκίες.
Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού 9 παρά (κλασικά καρφί από τη δουλειά), ξεκίνησα έναν ανηλεή αγώνα να προλάβω τους Interpol στο «Ξέφωτο» του Νιάρχος. Ξέχωρα από τα δικά μου προσωπικά λάθη στην οργάνωση του χρόνου μου, έχω την εντύπωση πως το πείραμα της σύμπραξης του Release και του SNF Nostos ήταν μια αποτυχία, που όσους είδαμε τους Interpol μας ανάγκασε να χάσουμε τους Echo & The Bunnymen και το αντίστροφο. Φτάνοντας στο venue, και αφού είχα τρέξει πανικόβλητος στο τέλος της απομακρυσμένης πλωτής γέφυρας να βάλω το βραχιολάκι μου και από κει να επιστρέψω πίσω στη ράμπα για να βγω στο Ξέφωτο, διαπίστωσα πως δεν ήμουν ο μόνος μπαϊλντισμένος, κατάκοπος και ιδρωμένος. Είδα πολύ κόσμο σε αυτή τη φάση - πολύ κόσμο να τρέχει από ή προς το Ξέφωτο και -αντιστοίχως- προς ή από την Πλατεία Νερού. Και -at the end of the day και για να μην μακρηγορώ περαιτέρω- δε νομίζω πως στην Ελλάδα έχουμε τελικά την πολυτέλεια για «σύγκρουση» ονομάτων σε διάφορα παράλληλα stages.
Ας μιλήσω, όμως, για τη συναυλία των Interpol, που ήταν και ο βασικός μου «στόχος» το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Θεωρώ πως ξεκίνησαν νωθρά και άψυχα και κάποια προβλήματα στον ήχο φαίνεται πως επιδείνωσαν την κατάσταση. Σταδιακά, έδειξαν να βρίσκουν τα πατήματά τους και από το μισάωρο κι έπειτα άρχισαν να αποκτούν μια ψιλοπορωτική δυναμική. Το αποκορύφωμά τους ήταν μάλλον το “Roland”, ένα κομμάτι ούτως ή άλλως αριστουργηματικό, το οποίο ο Banks και η παρέα του απέδωσαν απογειωτικά. Είχε προηγηθεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους ever, το περίμενα πώς και πώς, αναφέρομαι στο “Pioneer To The Falls”, όμως το έπαιξαν κάπως χαμηλά και άνευρα. Καταπληκτικό το “PDA” λίγο πριν το τέλος, όπως και το “Leif Erikson” που ακολούθησε στα καπάκια. Μεγάλη… απώλεια το μαγικό, υπέροχο “Untitled”, το οποίο εμφανιζόταν προς το τέλος των setlists σε προηγούμενες συναυλίες της τρέχουσας περιοδείας, στο Ξέφωτο του Νιάρχος δεν ακούστηκε ποτέ…
Γενικώς, οι Interpol στο live της Αθήνας πραγματοποίησαν ένα κακό ξεκίνημα και βρέθηκαν γρήγορα στο 0-3, όμως στη συνέχεια, με την ποιότητα του υλικού και τον επαγγελματισμό που διαθέτουν, κατάφεραν να το σώσουν και να το φέρουν στα ίσια, στο 3-3. Από την άλλη, δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν την ολική επαναφορά και να το γυρίσουν, αλλά -να σου πω την αλήθεια- δεν έδειξαν και να τους πολυνοιάζει…
Όταν πάντως ύστερα από κανά μισάωρο έβλεπα και άκουγα τη Siouxsie στην αρένα της Πλατείας Νερού, σκέφτηκα πως η «κλεισούρα» και προπάντων ο ήχος του Ξέφωτου, ενδεχομένως να αδίκησαν τους Interpol.
George Dimitriadis
Έφτασαν οι μέρες που περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο. Το Release 2023 άνοιξε τις πύλες του και η πρώτη φετινή φορά για μένα ήταν την Παρασκευή 23-06, μέρα που είχα κυκλώσει από καιρό, με σκοπό να παρακολουθήσω τους αγαπημένους μου Interpol, μαζί με μια από τις καλύτερες Live μπάντες των καιρών μας, τους Viagra Boys.
Έφυγα από τη δουλειά νωρίς, μια αλλαξιά κανονικά ρούχα στην τσάντα, μπόλικο κέφι φορεμένο μαζί με χαμόγελο, αυτοκίνητο, σχετικά άδειο ποτάμι, 25 λεπτά από Μαρούσι μέχρι Πλατεία Νερού, όλα σετ.
Φτάνοντας κατά τις 18.20 στην Πλατεία Νερού – το τσιμέντο της οποίας έβραζε ήδη – πρόσεξα τον κλασικά λιγοστό κόσμο που αψηφά το λιοπύρι του Ιουνίου και παρευρίσκεται από νωρίς.
Έριξα μια ματιά στο πρόγραμμα και αποφάσισα πως θα παρακολουθήσω το live των Viagra Boys στις 19.30 στο ξέφωτο του Νιάρχου και τους Interpol στον ίδιο χώρο στις 21.00. Βλέπετε οι διοργανωτές είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν σπουδαία ονόματα να παίξουν το ένα απέναντι στο άλλο και να καυχιόνται κιόλας για αυτό το επίτευγμα. Κάπως έτσι δεν παρακολούθησα τις Ladytron και τους Echo and the Bunnymen, αν και πλήρωσα μια χαρά και για αυτούς.
Σε ό,τι αφορά στα ονόματα που άνοιγαν το φεστιβάλ, οι Haunted Youth έπαιζαν στις 18.10 στον Νιάρχο και οι In Trance 95 στις 18.45 στην Πλατεία Νερού. Οι δεύτεροι ήταν η επιλογή μου, πιο πολύ γιατί βαριόμουν να περπατάω μέσα στη ντάλα.
Η εν λόγω μπάντα υπέστη το μαρτύριο να παίζει με τον ήλιο φάτσα, ενώ εμάς έκαιγε το κεφάλι μας, σε μια υπενθύμιση αυτού που διαπιστώνω κάθε χρόνο, ότι δηλαδή δεν είμαστε μια χώρα που μπορεί να κάνει τέτοια live, τέτοια ώρα.
Οι In Trance 95 ήταν πολύ καλοί, πάντως. Συμπαθητικός ήχος, χλιαρή διάδραση με το λιγοστό κοινό που ήταν μπροστά, μιας και πολύς κόσμος είχε λουφάξει στα λιγοστά μέρη με σκιά, 7 κομμάτια και 7 μπουκάλια νερό που έριξε πάνω του ο frontman, μπας και την παλέψει και αυτό ήταν.
Ξεκίνησα την ανάβαση για το ξέφωτο, ώστε να είμαι on time όταν θα ξεκινούσαν οι Viagra Boys. 1.25 χλμ. μετά έφτασα και σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν το μαρτύριο του Terra Vibe και θυμήθηκα όλους εκείνους τους λόγους που σταμάτησα να πηγαίνω σε συναυλίες στη Μαλακάσα, αλλά φευ. Κάποιος αποφάσισε ότι χρειαζόμαστε επιπλέον ταλαιπωρία σε ένα live.
Οι Viagra Boys βγήκαν φορτσάτοι στη σκηνή, με πολλά κέφια και λέγοντας πόσο χαίρονται κάθε φορά που είναι εδώ. Με τις πρώτες νότες του “Ain’t No Thief” μπήκε φωτιά στο ξέφωτο, το οποίο είχε γεμίσει για να δει μια από τις καλύτερες μπάντες αυτή τη στιγμή, η οποία ήρθε στη χώρα μας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Κομμάτια προσεκτικά επιλεγμένα από όλη τη δισκογραφία τους, ατελείωτος χορός και μπλα μπλα από τον Sebastian, μια φανταστική εκτέλεση του “Sports” λίγο πριν το κλείσιμο, απίθανο κέφι από μια μπάντα που δεν διεκπεραίωσε, αλλά παρουσίασε ένα καταπληκτικό show, με κρυστάλλινο ήχο και πολλά γκάζια.
Επιδρομή στο μπαρ για προμήθειες, λίγο πριν βγουν οι Interpol. Στο ξέφωτο επικρατεί μια αναμπουμπούλα, καθώς οι περισσότεροι φεύγουν για να κατέβουν στην Πλατεία, στην οποία θα εμφανίζονταν σε επικαλυπτόμενη ώρα οι Echo & The Bunnymen. Η Βίκυ ήταν εκεί, εγώ θα έμενα στους Interpol και μετά θα πίναμε ποτά και θα ανταλλάσσαμε απόψεις. Διοργάνωση υψηλού επιπέδου, όχι αστεία. Μου είπε ότι ο κόσμος στην Πλατεία ήταν πολύς, στο ξέφωτο είχαμε αραιώσει σημαντικά, όχι ότι δεν είχε κόσμο, αλλά φαίνεται πως η πλάστιγγα έγειρε προς τους Echo. Έμεινα στο ξέφωτο να περιμένω τον Paul και την παρέα του, παρά τις παραινέσεις της Βίκυς να φύγω, καθώς μου ανέφερε πως η εμπειρία της από τη φορά που τους είδε live ήταν μάλλον κακή.
21.00 νταν οι Interpol βγαίνουν στη σκηνή με τις πρώτες νότες του “Toni” να πλημμυρίζουν το χώρο. Στο “Obstacle 1” που ακολούθησε και για 5-6 τραγούδια μετά, όχι μόνο ο ήχος είχε σοβαρά θέματα, αλλά σε κάμποσα τραγούδια υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα κουρδίσματος. Ήταν φορές που ειδικά τα τύμπανα ήταν σαν να έπαιζαν κάτι άλλο. Φυσικά, όταν ένα live κλείνει με τα Roland, The New, PDA, Leif Erikson και Slow Hands, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος, και αυτό σίγουρα το ξέρει και η μπάντα, η οποία με τέτοια τραγούδια δε χρειάζεται να προσπαθήσει καν για κάτι. Όπως λέει και ο Τσάβαλος, με τέτοια τραγούδια στη δισκογραφία τους, δε χρειάζεται να είναι καν καλοί!
Ακολουθεί άλλο 1,5 χλμ. διαλυμένο περπάτημα μέχρι την Πλατεία Νερού για να προλάβουμε να είμαστε εκεί όταν θα ξεκινάει η Siouxsie. Λίγο το ξενέρωμα της μετακίνησης στα 2 stages, λίγο το ότι την είχα δει ξανά το μακρινό 2008, δεν είχα κάποια πολύ μεγάλη προσδοκία από την εν λόγω εμφάνιση. Αερικό στη σκηνή – όσο μπορούσαμε να δούμε, μιας και ο κάμεραμαν είχε πάθει έναν έρωτα με τον κιθαρίστα που έπαιζε όλο το βράδυ στο video wall – πεντακάθαρος, κρυστάλλινος ήχος, βαριεστημένο νωθρό κοινό και μια Siouxsie να κάνει τα γνωστά άβολα comments, τύπου «Μα, φυσικά. Δε θα ήταν Ελλάδα αν δεν είχαμε θέματα στον ήχο».
Η μόνη στιγμή που θυμάμαι από την εμφάνισή της ήταν εκείνη η στιγμή που το μυαλό και το σώμα μου αναγνώρισαν τις κιθάρες του “Dear Prudence” και η μουσική των Beatles απλώθηκε στο χώρο σαν πέπλο, που σταμάτησε για λίγο τις έγνοιες.
Έφυγα πριν το τέλος, λίγο μετά το “Israel”. Σχεδόν βαρέθηκα στην Siouxsie και είχα κουραστεί ήδη πολύ από τη διοργάνωση. Κάθε πέρσι και καλύτερα.