The Cure
The SSE Arena Wembley
2/12/2016
Ο καλός...international φίλος του Υπογείου Aris Tsoumis, βρέθηκε το περασμένο Σάββατο στην SSE Arena του Wembley στο Λονδίνο και είδε τους θρυλικούς Cure. Εδώ οι εντυπώσεις του. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα μουσικά (και όχι μόνο) κείμενα του Άρη στο εξαιρετικό blog του, IrishArisIsBabbling.
1η Σεπτεμβρίου 2005: Οι Cure έρχονται στη Μαλακάσα και παίζουν για 3,5 ώρες ένα εκπληκτικό σετ που περιλάμβανε 4 encores και μια εξαιρετική επιλογή τραγουδιών που κάλυψαν όλα τα γούστα, hardcore fans και casual listeners. 11 χρόνια αργότερα είχα τη χαρά να τους ξαναδώ live στην Wembley Arena στο Λονδίνο και να διαπιστώσω ότι κάποιες αξίες μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Με το εισιτήριο αγορασμένο 12 μήνες νωρίτερα (και το αρχικό πλάνο για 1 ή 2 συναυλίες να καταλήγει σε τριπλό sold out), πήγα στο Λονδίνο χωρίς να περιμένω πολλά και κατέληξα να φύγω εντυπωσιασμένος!!!
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Σκωτσέζους The Twilight Sad. Αν και εχω 2 από τα αλμπουμς τους, δεν δηλώνω μεγάλος φαν, καθώς ο ήχος φλερτάρει αρκετά με το shoegaze, το οποιο δεν ειναι το φόρτε μου. Φίλοι μου που τους είχαν δει είχαν να πουν τα καλύτερα, και συμμερίζομαι την άποψη τους μετά το 45λεπτο σετ τους. Ο ήχος τους ηταν δυνατός, χωρίς να ξεφευγει σε noisy, shoegaze επίπεδα – υποψιάζομαι ως αποτελεσμα της εμπειριας που εχουν αποκτήσει παίζοντας μαζί εδω και αρκετά χρόνια ή ενδεχομένως επίσης και λόγω του μεγέθους της συναυλίας και του set-up του ήχου. Και ο James Graham είναι ένας από τους καλύτερους frontman που έχω δει τα τελευταία χρόνια. One to watch και θα ήθελα να τους δω σε μία δική τους συναυλία στο μέλλον.
8:10, οι Cure βγαίνουν επί σκηνής και αρχίζουν το σετ τους με το Plainsong. Από τις προηγούμενες συναυλίες της περιοδείας προέκυπτε ότι το setlist αλλάζει απο βραδιά σε βραδιά – υπάρχει ένας πυρήνας περίπου 20 τραγουδιών που παίζουν σταθερά και από κει και πέρα οι επιλογές διαφέρουν. Και από αυτή την άποψη ήμουν τυχερός καθώς το focus της συναυλίας ήταν στο αγαπημένο μου Cure album (και ένα από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών): Το Disintegration. 9 τραγούδια, συμπεριλαμβανομένου του Last Dance, που ακόμα με συγκλονίζει!!! Η αρχική τριπλέτα Plainsong-Pictures of You-Closedown έδωσε το στίγμα και απογείωσε την διάθεση μου! Και για τις επόμενες σχεδόν 3 ώρες, ο Robert Smith και οι συνοδοιπόροι του σε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται Cure και πλησιάζει τα 40 χρόνια, μας μάγεψαν.
Το σετ είχε και πάλι κάτι για όλους.Φυσικά τα hits τους (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη όταν μιλάμε για τη μουσική των Cure), ήρθαν προς το τέλος: μια ματιά στο τρίτο και τελευταίο encore αρκεί. Απλά να πω, ως μια ακόμα ένδειξη του πόσο σπουδαία μπάντα είναι οι Cure και ο Robert Smith ως τραγουδοποιός: Με τη φήμη για gloomy που έχει η μουσική τους, τραγούδια σαν το Friday I’m In Love και Doing The Unstuck μπορούν να φτιάξουν και την χειρότερη διάθεση.
Highlights? Από πού να ξεκινήσω... Όλη η συναυλία ήταν μία σειρά από highlights. Φυσικά μερικές από τις καλύτερες στιγμές για μένα ήρθαν από το Disintegration: τα visuals του Lullaby (με την αράχνη να παίζει στο video wall) ήταν εντυπωσιακά, το Prayers For Rain ακούγεται καλύτερο live και αναφέρθηκα ήδη στο Last Dance. Μερικές περιπτώσεις ήρθαν σαν υπενθύμιση – υπέροχα τραγούδια τα οποία είχαν πέσει έξω από το ραντάρ μου τον τελευταίο καιρό (Other Voices, At Night, Play For Today, Burn). Τα visuals πρόσθεσαν μια ακόμα διάσταση χωρίς, τις περισσότερες φορές, να τραβάνε τη προσοχή από τη μουσική, απλά και λειτουργικά. Το setlist ήταν και πάλι αριστοτεχνικά στημένο, με τη διάθεση να εναλλάσεται και στις περισσότερες περιπτώσεις τα πιο «σκοτεινά» τραγούδια να ακολουθούνται από κάτι πιο φωτεινό: Απ’όσο θυμάμαι το ίδιο ίσχυε και στο έπος της Μαλακάσας το 2005. Προς το τέλος φυσικά η όλη φάση εξελίχθηκε σε πάρτυ: Boys Don’t Cry, Close To Me, Why Can’t I Be You, 10:15 Saturday Night, Killing An Arab – ακόμα και ο κόσμος στα καθίσματα ήταν όρθιος και χόρευε!
Δυο λόγια για τον Robert Smith: Στα 57 του, η φωνή του παραμένει χαρακτηριστική, καθαρή και σταθερή. Στα περισσότερα από τα τραγούδια η φωνή του ακούγεται σχεδόν ίδια με τις ηχογραφήσεις τόσα χρόνια πριν – για μένα αυτό είναι το ιδανικό σενάριο, καθώς η μουσική είναι πιο δυνατή στο live αλλά ταυτόχρονα διατηρώ την επαφή με τις αρχικές εκτελέσεις που τόσο έχω αγαπήσει. Η κίνηση του επί σκηνής παραμένει ντελικάτη, ευγενική. Και φαίνεται ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει τα live. 2 ώρες και 45 λεπτά non-stop μουσικής, και όταν επικοινωνούσε με τους φαν του ήταν μόνο για λίγα δευτερόλεπτα (ένα thank you, ένα αστειάκι ή μία εισαγωγή του επόμενου τραγουδιού). Προφανώς θέλει να παίζει long sets, αλλά στην Αγγλία το curfew λέει 11, οπότε. . . (που το έπος του Terra Vibe, που έπαιξαν μέχρι τη 1 το πρωί!!) Ακόμα κι έτσι, με 32 τραγούδια στο σετ, ήταν εξαιρετικά χορταστικό!!!
Τρεις μέρες αργότερα, εξακολουθώ να είμαι σε κατάσταση ευφορίας. Σε μία χρονιά που έιχα την τύχη να δω αρκετές καλές συναυλίες απο αγαπημένους (και λιγότερο αγαπημένους) μουσικούς, οι Cure (και οι Twilight Sad) μου έδωσαν την καλύτερη συναυλία για το 2016...
Setlist:
1. Plainsong
2. Pictures Of You
3. Closedown
4. Burn
5. Fascination Street
6. Push
7. In Between Days
8. Other Voices
9. A Night Like This
10. Charlotte Sometimes
11. Lovesong
12. Just Like Heaven
13. Last Dance
14. Prayers For Rain
15. Disintegration
Encore:
16. Want
17. The Hungry Ghost
18. From the Edge of the Deep Green Sea
Encore 2:
19. At Night
20. M
21. Play for Today
22. A Forest
Encore 3:
23. Lullaby
24. The Walk
25. Friday I'm in Love
26. Doing the Unstuck
27. Boys Don't Cry
28. Close to Me
29. Why Can't I Be You?
30. 10:15 Saturday Night
31. Killing an Arab
32. Killing an Arab
