The Liminanas
Fuzz Club, 8/5/2015
Παρασκευή βράδυ, κλείνω το γραφείο, ακύρωσα τρία ραντεβού για να προλάβω και βουρ για το Fuzz και τους Liminanas. Ήμουν τόσο πτώμα, που στο ταξί σκεφτόμουν τον καναπέ μου και την τηλεόραση...
Ευτυχώς, συνέχισα κανονικά τον προορισμό μου για Ταύρο και 11 παρά ήμουν στην αρένα του Fuzz μαζί με (σχεδόν) όλο το Υπόγειο. Και λέω ευτυχώς, γιατί αυτά που είδαν τα μάτια μου και -κυρίως- όσα ακούσαν τα αυτάκια μου, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Έπος! Μία από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου, δίχως υπερβολή. Οι Liminanas είναι μία πάρα πολύ καλή μπάντα γενικώς, αλλά live αποδείχτηκαν ΥΠΕΡΜΠΑΝΤΑ. Υπερηχητικοί, καθηλωτικοί, συγκινητικοί, παιχταράδες. Το’χα προαίσθημα και πρόσφατα το είχα πει και στους Basement mates, πως πίσω από τα ‘κομψά’ γαλλικά και τις ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους, παραμονεύει μια άγρια και πιο ‘σκληρή’ πλευρά τους, η οποία θα μπορούσε να αγγίζει ακόμα και τα όρια του grunge και του punk. Ε, λοιπόν στο live εμφανίστηκε για τα καλά αυτή η πλευρά, οι Liminanas τα’σπασαν... Με δύο στοιχειωμένες ηλεκτρικές κιθάρες, ενίοτε γίνονταν και τρεις με την προσθήκη μιας ακουστικής, με δαιμονισμένα τύμπανα (χωρίς πιατίνια) που έδιναν ιλιγγιώδη τέμπο και έναν μπασίστα που έπαιζε παπάδες με τρομερή δύναμη και ενέργεια. Το ζεύγος Leo (κιθάρα) και Marie (τύμπανα, φωνητικά) δρούσε σαν μαγνήτης στα έκπληκτα μάτια μας, ενώ η Nika στα φωνητικά μάς είχε καθηλώσει. Martin (κιθάρα, keyboard, ukulele) και Mickey (μπάσο) στέκονταν πλάι τους ισάξιοι και αψεγάδιαστοι. Σχεδόν όλες οι δεκαετίες και σχεδόν όλα τα είδη μουσικής ήρθαν στα αυτιά μας στο 90λεπτο σετ, το οποίο πέρασε ‘νερό’, ήταν σαν ένα υπέροχο όνειρο. Κορυφαία στιγμή το Liverpool, δεν έχω λόγια να περιγράψω τους ήχους και τις εικόνες, ουτε τα συναισθήματά μου στα 4-5 λεπτά που διήρκεσε το κομμάτι. Θα πω μόνο πως με κάποιον αφηρημένο τρόπο, μού θύμισε το Paint It Black από Eric Burdon & The Animals. Το βρήκα πάντως στο You Tube, από live στο Vinochope πριν από μόλις 10 μέρες, μπορείτε να το δείτε παρακάτω, αυτό ακούσαμε (περίπου), δυστυχώς η ποιότητα του ήχου δεν είναι καθόλου καλή.
Το τέλος της συναυλίας μάς βρήκε αποσβολωμένους, ευτυχώς βρήκαμε παρηγοριά στο shopping therapy, στην έξοδο μάς περίμεναν βινύλια και CD της μπάντας. Και στην άκρη, ο Leo και η Marie να υπογράφουν αυτόγραφα. Τα ‘merci’, τα ‘congratulations’ και οι αγκαλιές πήγανε σύννεφο...
