Theodore + Foam
Τεχνόπολη
18/7/2018
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το Σαββατοκύριακο 21-22/07/2018 και ο σκοπός ήταν να γίνει ένα cleaning τη Δευτέρα 23/07 και να ανέβει στο site. Δυστυχώς, τα γεγονότα μας πρόλαβαν και τις μέρες που ακολούθησαν δεν υπήρξε η παραμικρή διάθεση να ασχοληθώ με ο,τιδήποτε. Η αλήθεια είναι πως ακόμη και σήμερα δε νιώθω ιδιαίτερα έτοιμος ή ορεξάτος, όμως αυτό εδώ το κείμενο είναι μια προσπάθεια. Μια απόπειρα επιστροφής σε μια κάποια κανονικότητα με ταυτόχρονη την υπόσχεση να μην ξεχάσω τα όσα είδα και έζησα στο Μάτι...
Η συναυλία του Theodore είχε οριστεί για την Τετάρτη 18 Ιουλίου στην αγαπημένη Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ουσιαστικά, ήταν ένα αποχαιρετιστήριο βράδυ, κατά το οποίο ο καλλιτέχνης ήθελε να γιορτάσει με τους ανθρώπους του, να κλείσει έναν κύκλο ο οποίος περιλάμβανε έναν δίσκο, μια μεγάλη περιοδεία στο εξωτερικό, μια εμφάνιση στο SXSW στο Austin του Texas, καθώς και μια εμφάνιση στο Rockwood Music Hall της Νέα Υόρκης. Έτσι, αυτή η βραδιά ήταν αφιερωμένη σε όλα αυτά που πέρασαν, όντας παράλληλα μια γέφυρα με το επόμενο βήμα, μιας και ακολουθούν τόσο καλοκαιρινή περιοδεία εντός Ελλάδας, όσο και νέος δίσκος το χειμώνα.
Φτάνοντας στην Τεχνόπολη, παρατήρησα ότι το σκηνικό είχε στηθεί όχι στη μεγάλη σκηνή που όλοι ξέρουμε, αλλά σε έναν μικρότερο χώρο. Σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο συνάδει με τις ατμοσφαιρικές μουσικές του Theodore, αλλά είναι και βοηθητικό παράλληλα για έναν καλλιτέχνη που μάλλον εκτιμάται περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στο εσωτερικό.
Το σχετικό warm up είχαν αναλάβει οι Foam, ένα νέο pop electronic duo, αποτελούμενο από τους Μαρία Σαχπασίδη στα πλήκτρα, τα κουμπάκια και τη φωνή και Διονύση Μόρφη στις (περίεργες) κιθάρες. Απίθανη dream pop, υπέροχα ανακατεμένη indie με electronica, backing tracks, μπόλικα effects, πολλά software synths από μια καλοδουλεμένη μπάντα, η οποία προφανώς και δε μας συστήθηκε τώρα, αλλά θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο μέλλον. Προσωπικά, θα ήθελα να τους ακούσω σε ενορχηστρώσεις με κιθάρες, τύμπανα, μπάσο, σε μια πιο indie κατεύθυνση. Όταν τελείωσε το setlist τους, ένιωθα σαν να μου έχουν πετάξει επάνω μου κουβάδες με χρώματα, που είχαν μια μυρωδιά αθωότητας, που με είχε ταξιδέψει πίσω σε μέρες εφηβικές. Ήταν πολύ καλοί. Τέλος, θεωρώ ότι οι υπεύθυνοι της συναυλίας θα έπρεπε να τους είχαν φροντίσει λίγο παραπάνω, αναφορικά με τον ήχο τους. Πολλές φορές είχα την εντύπωση ότι ο ηχολήπτης πειραματίζεται την ώρα που έπαιζαν οι Foam. Το πρώτο full length album των Foam κυκλοφορεί από την Undo Records, ονομάζεται “Maybe Alright” και είναι υπέροχο.
Αμέσως μετά τους Foam, και αφού προηγήθηκαν οι σχετικές εργασίες επί σκηνής, Theodore hit the stage. Με φουλ μπάντα παρακαλώ, αν μέτρησα καλά, πέντε μουσικοί τον συνόδευαν. Οι μουσικές του Theodore είναι ατμοσφαιρικές, ενώ το να δει κανείς μια συναυλία του συνιστά ένα πολύ ιδιαίτερο οπτικοακουστικό show. Το συγκεκριμένο βράδυ στο Γκάζι, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ένα υπέροχο θέαμα, αναφορικά με τα φώτα. Ξεχωριστή αναφορά στην Μελίνα Ζερβάκη, που σύμφωνα με το δελτίο τύπου, είχε αναλάβει το σχετικό σχεδιασμό. Η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, σε βαθμό μάλιστα που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος μουσικός και μια τόσο καλοδουλεμένη μπάντα, ίσως άξιζαν κάτι παραπάνω. Με παρηγόρησε η σκέψη πως η ίδια η μπάντα αναζητά αυτό το κάτι παραπάνω στο εξωτερικό. Μια σχετικά ακριβή παραγωγή, αλλά πέρα για πέρα προσεγμένη, με φανταστικά φώτα, ταλαντούχους μουσικούς, εξαιρετική μουσική επένδυση από πνευστά, τον καλύτερο ντράμερ που έχω ακούσει εδώ και καιρό, έναν κεφάτο Theodore και όλα αυτά με μόλις 8€ εισιτήριο στην προπώληση. Not bad. Βέβαια, η μεταφορά της συναυλίας σε μικρότερο χώρο, λίγο πίσω από την κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης, συνέβαλε τα μέγιστα στο να νιώσουμε όσοι βρεθήκαμε εκεί μια παρέα! Αυτό ήταν το κύριο συναίσθημα της βραδιάς, η αίσθηση της παρέας.
Το setlist κινήθηκε γύρω από τους δύο προσωπικούς δίσκους του Theodore, ενώ παράλληλα μας παρουσίασε και ορισμένα κομμάτια από το νέο δίσκο, ο οποίος σχεδιάζεται να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Σε όλη τη διάρκεια του live, κυριαρχούν οι αρμονικές αντιθέσεις. Οι κλασικές συνθέσεις με τα ηλεκτρονικά στοιχεία, το φως και η σκιά, το γκάζι και το φρένο, η μελαγχολία και ο ενθουσιασμός. Όλα αυτά, μαζί με προσεγμένες δόσεις ψυχεδέλειας και πινελιές post-rock. Το υπέροχο με τον Theodore είναι αυτό: ότι χρησιμοποιεί όλα τα συστατικά που έχει στη φαρέτρα του και, τελικά, το κάθε ένα από αυτά συμμετέχουν στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι εντέλει λυτρωτικό. Πριν τη λύτρωση όμως, η μουσική του Theodore σε έχει προβληματίσει, έχει ξύσει τις επιφάνειες σου, σε έχει βουτήξει βαθιά μέσα στη μουσική του.
Στο κομμάτι εκείνο του κειμένου, που πρέπει να πω τι δε μου άρεσε, χωράει πολλή κουβέντα για τους στίχους. Ενώ ο Theodore έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα χροιά, ενώ τα φωνητικά με τα οποία ντύνει τις μουσικές του είναι εξαιρετικά (σε αυτό συμβάλλουν τα εφέ που χρησιμοποιεί), δεν μπόρεσα σε καμία στιγμή της συναυλίας να ακούσω τους στίχους. Να καταλάβω τι λέει. Αυτό, μου στέρησε ακόμη μεγαλύτερα επίπεδα σύνδεσης, από αυτά που ήδη κατάφερα να φτάσω, ακούγοντας τη μουσική του.
Στο Υπόγειο περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε την ολοκληρωμένη νέα δουλειά του Theodore, που θα κυκλοφορήσει φέτος το χειμώνα.
